Sidi Boujamaa Agnaou

De zonsopgang is prachtig, geen wolkje te zien. Na ons ontbijt gaan we even buiten wandelen en zien de zee overgaan van blauw naar grijs; Het lijkt een zandopgooing in laag water of een vuile rivier die in de zee stroomt. Bij nader toezien is het een enorme olievlek met slierten olie erin echt vies, en het blijft maar duren, mijlen aan een stuk zover je kan zien! Zo jammer!
Voor de rest is het een prachtige dag en kunnen we zonnen, alle regen- en zeewater van gisteren is weggepoetst en de dekken liggen te wachten op de zonnebaders.
We lezen de gegevens over Agadir: 700.000 inwoners, de grootste sardine haven ter wereld, exportant van kobalt, magnesium, zink en citrusvruchten. De winters zijn zonnig en het is een belangrijke bestemming voor Noord Europese toeristen wegens de grote zandstranden. Gelegen onderaan de Atlas bergketen en aan de monding van de rivier Sousse. Agadir is geen typische traditionele Marokaanse stad maar een moderne westerse stad met buildings, brede straten en moderne hotels met Europese café’s. Wat niet in de brochure staat is dat dit komt door de aardbeving van 1960 die Agadir verwoestte, de hele stad werd naast de oude vernietigde stad heropgebouwd uit respect voor de duizenden mensen die bedolven waren en nooit werden opgegraven.
Rond 13u komen we aan in Agadir, een uur varen langs de kades met delfstoffen, oude en nieuwe vissersboten en tussen twee steden (oud en nieuw Agadir) leggen we aan.Vanop dek 12 zien we twee rijen taxi’s staan witten en rode, zo te zien wordt er ruzie gemaakt op wie vooraan staat en degene die meer naar achter staan, ‘t kan ook zijn dat ze gewoon zijn van zo tegen elkaar te roepen. Wij gaan nog vlug een hapje eten voor we ons in het tumult wagen.Er komen steeds meer taxi’s en als de passagiers uit het schip komen was het echt marchanderen over bestemming en prijs.Ergens op een bord stonden de richtprijzen: 80 DH of 8 € of 6 £ richting stad of Kasbah.
We zien het een tijdje af en gaan dan de confrontatie aan, een jong man met rode taxi sprak ons aan en wij willen 20 € geven voor een kleine rondrit met ons twee. De massa toeristen is al wat uitgedund en hij ging akkoord, waarschijnlijk omdat er al minder gelegenheid was om nog andere mensen te vinden.
Een heel eind voorbij luxehotels en bungalows een beetje door de nieuwe stad maar die interesseert ons niet zo en dan rijden we naar de Souss Kasbat. Een artisanale Kasbah.Veel mooie handwerk spullen, koperbewerking, mozaïek tafeltjes, leerbewerking, houtsnijwerk, kleibakken,zilver enz...We mogen overal kijken en men is helemaal niet opdringerig. En dat loont want we kopen een paar leren baboeska's voor Dirk aan 17€. Buiten stonden dromedarissen maar daar willen we niet op rijden, op mijn vraag brengt de chauffeur ons naar de oude stad maar daar is niets meer van over behalve hier en daar een pui en veel heuvels die de huizen bedekken. Toch mooi dat men zoveel respect opbrengt voor de overledenen, van 1960 en nog steeds ongerept.
Dus geen oud stadscentrum om te bezoeken dan rijdt hij maar even langs de baai waar vele appartementen gebouwd worden voor Europeanen. De prijzen zijn hier nog vrij laag voor ons maar niet voor hen.

Stillaan wordt het tijd om terug naar de MSC te rijden, nog wat uitleg over sardienen, fruit en andere zaken die zij uitvoeren vooral naar Frankrijk, Spanje en België.
Hij vraagt hoeveel mensen er op zo’n groot schip waren en dat zulke grote schepen niet dikwijls in Agadir aanmeren. Vriendelijk neemt hij afscheid, ik gaf 21€ want hij had ons vriendelijk twee uren rondgereden.
Het is rustig aan boord en we genieten van een Jamaicaanse Coffee voor we gaan zonnen. Jammer na een half uurtje komen de eerste wolkensluiers opzetten en trekken we ons noodgedwongen terug in de kajuit.
Het diner is à la Française met bouillabaisse en ratatouille, coq au vin en Rum baba. De show is een mooie flamenco die zeer gesmaakt wordt. Om half elf naar ons bed om nog wat te lezen. We zijn nu op de Atlantische oceaan en de zee is nogal ruw.Читать далее