Lagoon Creek

Als we opstaan regent het en onze hoop op beter weer wordt de kop ingedrukt wegens de showers in Dunedin.
Jani legt ons het onderwijs systeem uit een beetje: als bij ons.
Het verzekering systeem is ingewikkeld, er is een publiek systeem waarbij je wel geholpen wordt maar je komt op een wachtlijst en het is dan gratis en zo goedkoop mogelijk dus je geneest wel maar het kan wel behoorlijk pijnlijk zijn want men gebruikt niet altijd de beste middelen.
Maar je kan er ook een persoonlijke verzekering bijnemen, voor een full option betaalt Jani 1.100 NZ$ voor 2 personen per MAAND.
Als belasting betaalt men tussen 18 en 35% en het gemiddelde loon is 48.000 NZ$ per jaar.
De btw was 12,5% op alles, na de grote aardbeving in Christchurch in 2011 werd dit 15%.
Er is een vast pensioen voor iedereen en dat is 600NZ$ per WEEK. (bij nazicht van dit bedrag op internet blijkt het 285 NZ$ voor alleenstaande en 440NZ$ per koppel netto te zijn)
Het vroegere loon heeft geen invloed op het pensioenbedrag, je moet zelf sparen om je levensstandaard te behouden na je 65j. Als je langer werkt dan je 65j dan wordt er extra afgehouden van het genoemde bedrag.
Sinds kort is er een verplichte bijkomende verzekering voor werknemers de 'Kiwisaver' je betaald 4% van je loon en je werkgever ook 4% en dit word later je bijpassend pensioen.
We rijden anderhalf uur naar Gore voor de toilet stop, in de regen. Dus maar ineens terug bus op voor weer anderhalf uur om te stoppen in Peggydale voor de lunch, we zullen dan wat langer tijd krijgen belooft Jani.
De weg die we volgen noemt men de Clinton-Gore highway, naar de oud president en vice-president van VS.
Kenneth, the driver, zei dat er gelukkig nog geen Trump-Pence HW bestaat!
We rijden een uurtje verder dan ook door het stadje Clinton.
Het is hier het platte land dus allemaal landbouw en veeteelt.
Er zijn ook hertenfarms en daarvan is de geschiedenis wel interessant.
In de jaren 1880, ongeveer, had men het lumineuze om Europese herten over te laten komen om op te kunnen jagen, maar deze dieren trokken zich terug in de bergen en onherbergzaam gebied. Na enkele jaren waren deze dieren een echte plaag want zij hadden geen natuurlijke vijanden. Men begon premies uit te loven voor iedere hertenstaart, omdat de herten in de bossen en in moeilijk bereikbaar gebied leefden liet men de karkassen gewoon ter plaatse. Toen tijdens de WW I bijna de hele jonge mannelijke bevolking opgeroepen was ging het herten bestand weer omhoog dus na de oorlog werden er beroepsjagers ingezet want die konden juister gericht schieten. Toen er met de crisis in de jaren 1930 al eens een stuk wild mee naar de bewoonde wereld kwam, door de armoede was dit goedkoop eten, bleek dat dit lekker was en dat daar geld mee verdiend kon worden en men haalde enkele dieren naar de farms en zo ontstonden echte hertenfarms.
Onze lunch konden we nemen in Peggydale, weer allemaal vers maar het duurde weer enorm lang eer we onze maaltijd hadden. Zij verkochten cereal bars: zelfgemaakt dus heeeel lekker en geen toegevoegde substanties. Er was ook een souveniershop met de meest uitgebreide keuze!
Na de lunch een dutje op de bus en we waren in Dunedin.
Deze stad, Dunedin is een kopie van Edinburgh, qua stratenplan en zelfs straatnamen. Dit is zo geconcipieerd omdat het gemakkelijker zou zijn voor immigranten uit Schotland om zich thuis te voelen. De letterlijke vertaling van beiden is 'burcht van Eden'.
Even door de stad voor de meeste bezienswaardigheden en we stappen uit aan de steilste straat ter wereld! De Baldwinstreet en inderdaad deze is nog steiler dan de bekende straat in San Francisco, het is wel een straat rechtdoor maar de helling is 38 graden.
Ik heb er een certificaat van en een ansichtkaart. Daarna reden we terug, via het station dat ik zeker wil zien van dichtbij, naar het hotel om de koffers op de kamer te zetten en direct terug de bus in om een wildlife cruise te doen met de Monarch.
Eerst een woordje over ons hotel: we liggen echt in het centrum van Dunedin in een gerestaureerd hotel. Het hotel werd gebouwd in 1862 op het hoogtepunt van de gold rush. Het heeft een Victoriaanse bouwstijl en is gebruikt door de high society en adel van Brittannië. De prince of Wales heeft hier inscripties gemaakt en de nieuwe (goud)rijken maakten grote sier.
Nu is het volledig gerestaureerd maar er zit veel verschil in de kamers, mijn kamer is OK maar er zijn er grotere en ook mini kamertjes, met mijn zogezegde éénpersoonskamer heb ik dus geluk!
Dan de wildlife cruise, we reden eerst 45' langs de kust van Otago Peninsula tot we aan de boot kwamen. Onze tocht gaat over de Otago Harbor een 20 km lange ondiepe fjord. De Monarch was een vrij kleine boot waar we meteen een verrekijker kregen en een dikke jas tegen de kou. Ik had dus een T-shirt, een golfje, mijn sportregenjas en de dikke jas van de Monarch aan! En toch was ik versteven van de kou toen we terug waren. Maar het was het waard, we zagen zeeleeuwen, zeehonden, sterns, verschillende soorten albatrossen en de Dunedin Shag die maar juist erkend was als een eigen soort, maar ik weet de Nederlandse benaming niet.
De terugrit leek zoals gewoonlijk korter dan de heenrit en toen we terug in het hotel kwamen was mijn eerste werk een warme thee maken en sokjes zoeken om warme voeten te krijgen, daarna ga ik op wandel in de stad. Het regent nog stilletjes en vandaag was het slechts 13 graden.
Om 9u was ik terug. Ik bezocht de Octagon, een achthoekig plein dat het middelpunt van de stad is. Het stadhuis de eerste prebetheraanse kerk, het prachtige station en wandelde via een countdown supermarkt waar ik wat fruit en een stukje kaas kocht en dan naar het hotel om de blog af te maken en te eindigen met Thai chi.Read more