Eastern Visayas

Eens afgezet in Ubay had ik meteen een babbeltje met een agent die me aansprak. Die wilde duidelijk werk maken van een toeristenvriendelijke atmosfeer. Ik stapte daarna meteen naar de haven om te kijken hoe ik m'n vertrek de volgende dag best kon regelen, verkenning van het stadje en of ontspanning zou erna nog wel kunnen. Nu bleek er net een boot te vertrekken, werd ik achterop een brommer gezet en naar de pier gereden, en kon ik nog net voor het vertrek via de laadbrug op de boot. Dat ging gek vlot, gek snel, gek efficiënt.

Eens op de boot verifieerde ik of hij nu naar Bato of naar Hilongos ging (Bato dus) en begon een lokale toerist me te ondervragen. Eerst de typische vragen, van waar ik ben, wat ik allemaal al gedaan heb, waar nog naartoe, enzovoort. Bleek dat hij in transport van maïs werkte en vaak in Europa kwam. Hij kende Antwerpen en Gin (duurde even voor ik doorhad dat hij Gent bedoelde), kwam ook in Gdansk soms en een stad in Duitsland. Dan kwamen er vragen in de trant van of ik getrouwd was, wat ik voor werk deed, en uiteindelijk hoeveel ik verdiende. Als ik al niet op m'n hoede was, was ik dat toen helemaal. Ik heb het gesprek maar subtiel afgerond, mijn hoofd neergelegd en m'n spullen dicht bij mij gehouden.

Vanop de boot zag ik weer een knappe zonsondergang met een immense variatie aan prachtige kleuren. Tegen dat we in Bato aanmeerden (we bleven eerst nog een half uur op afstand want er was niet genoeg plaats ofzoiets?) was het pikkedonker. Ik had al wel via TripAdvisor een hotel gevonden (het enige leek me) en ging daar meteen heen.

'Holy Child Pension', komaan seg 😂 De standaard kamers van 800php bleken volzet dus ik moest een luxe-kamer van 1000 php nemen. Dat was dan gewoon een kamer met dubbel bed ipv twee enkele bedden... Om daar nu 200 meer voor te vragen? 🙄 Daarenboven stonk het in mijn (bad)kamer echt naar riool, waarvoor de oplossing van het personeel dan was dat ik het licht met automatisch afzuigsysteem dan best kon aanlaten. Als kers op de taart waren het van die extreem oude stopcontacten waar moderne priezen op geen enkele manier inkunnen en mijn adapter door de aardingsstaaf niet in past 😣 rotkamer dus, al hadden ze aan de receptie gelukkig wel één adaptor die ik wel kon gebruiken! Oef!

Na een warme douche ging ik wat rondlopen in Bato om al eens op zoek te gaan naar info over het vervoer naar Pintuyan. Ik ervoer al snel dat de lokale bevolking extreem toenaderend was, tot op het ongemakkelijke toe. Veel kinderen en jongeren riepen me constant na en iedereen leek dat grappig en amusant te vinden. Ik voelde me daarbij niet echt op mij gemak en had de indruk dat heel het dorp onder invloed was. Na wat rondvragen vond ik de terminus en begreep ik dat de eerste bus/van naar Pintuyan al om 5 zou vertrekken.

Ik ging aan de haven nog even iets eten - sinds het ontbijt had ik op koeken en een cakeje na nog niets gegeten, en het was ondertussen ongeveer 22u. Daar stonden allerhande kraampjes die versgebakken kip en vis verkochten, groenten waren nergens te vinden. Ik ging dus voor een klein visje met wat rijst en zette me aan een tafeltje schuin voor het podium dat er stond. Na een kwartiertje kwamen daar dan een gitarist en een man met een elektrisch (!) drumstel wat cliché Amerikaanse emotionele hits spelen. De zanger was echt nog wel goed, alsook zijn Engels. Uit het publiek kwam er dan af en toe iemand het podium op om in een tweede microfoon mee te kwelen. Het biertje dat ik vroeg bleek een liter te zijn, dus ik heb daar nog even genoten van de muziek en naar de mensen gekeken, uiteindelijk wel een charmant schouwspel. Het viel me wel op dat er nooit geapplaudiseerd werd, behalve heel sporadisch voor de mensen uit het publiek. Vreemd...

Tegen 24u ging ik dan, iets meer op m'n gemak, terug naar m'n hotel. Daar bleek de poort dicht te zijn en moest ik roepen of ze me binnen konden laten. Ook bedankt voor de verwittiging 🙄Read more