Lososinka

Dag 2 in Russia #pech #geentelefoonbereik #geeninternet

Reizen in Rusland vereist soms enige creativiteit hebben we gemerkt.
De gastank is bijna leeg dus we starten de dag op benzine. Al gauw merk ik dat de auto wat in begint te houden en op het laatste beetje gas rijdt hij nog perfect. Vast een verstopt benzinefilter was mijn conclusie, die kan ik wel even verwisselen.

Op een ranzig afwerkplekje langs de weg dan maar even onder de auto om me lekker onder te smeren met benzine. Klusje was gelukkig vlot klaar en na een geïmproviseerde douche snel weer op pad. We willen vandaag het grootste deel van de weg naar St Petersburg afleggen.

Weer onderweg gaat de auto weer top, we juichen voor de eerste keer vandaag met de armpjes uit het raam. Het weer is mooi en de sfeer is goed, gas erop dus.....
Brrrrrrrmmmbrrrmmmmbrmmm...... WTF NEE, weer gedonder. Auto maar weer aan de kant en even nadenken wat er aan de hand kan zijn, er lijkt iets met de brandstoftoevoer mis te zijn.

Russische auto's en vrachtwagens razen ons in volle vaart voorbij. Het lijkt alsof alles hier geoorloofd is, links inhalen, rechts inhalen, met drie auto's op twee rijbanen en vooral bumperkleven. Volgens mij hebben ze van bumperkleven een nationale sport gemaakt, de winnaar krijgt een bloemstuk aan de kant van de weg uitgereikt.

Om de storing te verhelpen was een beetje internet of een telefoonverbinding wel fijn geweest. We staan ergens op een weg tussen Moermansk en St Petersburg en hier is helemaal niets, geen dorpen, benzinepompen of zendmasten. Toch maar weer een stukje proberen dan, misschien hebben we straks verbinding. Na een kilometer of 30 is de Jeep het weer zat en gelukkig kan ik daar bellen. Ik zet m'n collega Wilco in als hulplijn en via sms en telefoon proberen we een paar dingen uit te sluiten. Telkens hopen we het probleem verholpen te hebben maar de Jeep lust echt geen Russische benzine. We weten dat aan het einde van de straat een LPG pomp is dus we willen daar terecht zien te komen. Het enige probleem is dat deze straat nog ongeveer 1000km duurt. De stukjes die we zonder problemen kunnen rijden worden steeds korter, de moed zakt ons nu wel een beetje in de schoenen. Maar na een uur of 10 aanklooien zien en horen we een heleboel rallyvrienden aankomen, de hele stoet parkeert bij ons op de vluchtstrook en een paar handige gasten nemen het van me over. Zonder dat er over vergaderd wordt gaat er iemand het verkeer regelen en de technische koppen duiken onder de motorkap.

Nu gaat het goed komen! De bobine lijkt niet erg krachtig en ik heb er gelukkig eentje mee. Gauw wordt hij verwisseld en vol hoop gaan we weer op pad. Wederom niet voor lange tijd, een paar kilometer verder staan we weer aan de kant. Alles wordt nog een keer gecheckt, wat stekkers worden schoongemaakt en de storing wordt van alle kanten geanalyseerd. Een stuurunit van de gasinstallatie is verdacht en ik heb er vertrouwen in dat corrosie op de stekker het probleem wel eens kan zijn.

En weer op pad, iedere nieuwe poging zitten we met samengeknepen billen in de auto, zou het nu weer goed gaan? Helaas, al snel staan we weer aan de kant. De mogelijkheden voor de andere teams om ons te helpen raken op, we moeten maar proberen om op eigen kracht in een dorpje te komen en een garage te zoeken. Dat zal nog wel een flinke uitdaging worden. St Petersburg wat ben je nog ver weg....

Daan en Stefan besluiten om bij ons te blijven, dat vinden we echt fantastisch. We zijn vanmorgen samen met ze gestart en zitten al de hele dag met ons opgescheept. Als twee trouwe Sint Bernard honden blijven ze ons steunen. Samen houden we ondanks alle tegenslagen de sfeer goed!

We sukkelen langzaam een beetje door in de hoop een garage te vinden die ons morgen kan helpen. Ondertussen vragen we de rest uit te kijken naar een LPG pomp.
Wonderbaarlijk genoeg blijken we er net eentje voorbij gereden te zijn, we keren om en met moeite komen we er. Tank vol en weer op pad, de spanning is nu behoorlijk opgelopen. De eerste kilometers gaan goed, de eerste heuveltjes ook. We tellen de kilometers, meestal hield hij er na 30 of 40 kilometer mee op. Na 26 kilometer krijg ik zin om een vrachtwagen in te halen. Eerst even een aanloopje om te testen en dan overleg ik even met Kim. We gaan het doen.....

Ik trap het gaspedaal dieper in, de kickdown begint te werken en de motor komt sinds vele kilometers weer echt tot leven. We naderen de vrachtwagen, we houden onze adem in. De linkerbaan op en we voelen dat de auto blijft trekken, ik voeg weer in op de rechter baan. Daan en Stefan scheuren ons voorbij met 2 juichende armen uit het raam. Ik kijk Kim aan en we besluiten dat het inderdaad tijd is om te juichen!!! We kunnen toch nog verder met de rally!!!!

Een tijdje later als de spanning een beetje weg begint te trekken denk ik terug aan deze dag. Ik realiseer me nu wat een fantastische ervaring dit eigenlijk is. Volgens mij stonden er 10 teams om ons bij te staan en iedereen wil graag helpen, we hoeven er niet eens om te vragen. Eerlijk gezegd werden mijn ogen vochtig toen ik daarover nadacht. Iedereen super bedankt voor de hulp!!!!!Read more