Sepilok

Vandaag was het de dag!! De belangrijke dag! De dag waarop we orang-oetans in het wild zouden zien! Maar het is niet altijd wat het moet zijn...

We stonden op tijd op om bij de opening aan het orang-oetan rehabilitatiecentrum te zijn. We zijn namelijk mensen die graag dieren zien en dit het liefst doen met zo weinig mogelijk andere mensen rondom ons 😜

Op weg naar het rehabilitatiecentrum werden we al verblijd met de aanwezigheid van een koppel oriental pied hornbills. Deze vogels hadden we al enkele keren gezien, maar enkel van op verre afstand of achter tralies. Dus dit was de max! Gewoon aan de overkant van de straat op een klein boompje wat vruchten eten. Prachtige start van de dag! (En hierdoor liepen we wat vertraging op 😁)

Bij het rehabilitatiecentrum moesten we onze handen eerst ontsmetten voor we binnen mochten. Dit om geen ziektes over te dragen aan de orang-oetans. We liepen over het wandelpad richting de openlucht crèche. Hier zitten de jonge orang-oetans om alle skills te leren die nodig zijn om in het wild te overleven. Maar waar staan al die mensen op het pad naar te kijken? Rarara? Je weet het wel. Onze eerste orang-oetan is een feit! Deze zat dicht bij het pad. Het ging om een jong exemplaar. We bleven natuurlijk ook kijken en wat foto’s nemen.

Dan was het tijd voor de crèche. Hier zaten een vijftal jonge orang-oetans en één volwassen mannetjes van 18jaar. Die laatste zat in de crèche omdat hij mentaal achtergesteld was. Dit was wel wat zielig. Maar hij amuseerde zich tussen de jeugd. Het was leuk om die bengels te zien zwieren van touw naar touw. We waren gelukkig lang genoeg gebleven om hier de voedertijd ook te zien.

Dan was het tijd voor de voedertijd van de volwassen exemplaren. Dit gebeurt door fruit op een platform te gieten. Het platform is toegankelijk gemaakt door verschillende touwbruggen. Wij stonden op een tien meter van het platform. Er was al één orang-oetan aanwezig op het platform. Ze wachtte geduldig op de verzorger. Zij genoot van het fruit en wij van haar aanwezigheid. Het was de enigste orang-oetan die aanwezig was met de voedersessie. Maar ze was niet alleen op het voederplatform. Ze werd vergezeld door pig tailed makaken en long tailed makaken. De pig tails stalen zowat al het fruit. Het was zielig om te zien! Ze nam wat fruit en kroop in een boom om op haar gemakje te eten. De makaken waren wel ook leuk om te zien. De mannetjes waren indrukkwekkend en er waren verschillende kleintjes. We hebben genoten van het schouwspel. Nu was het tijd voor wat anders.

We gingen naar het sun bears opvangcentrum. Dit is een opvang voor de kleinste berensoort van de wereld. Ze zijn prachtig!! Het opvangcentrum ligt vlak naast dat van de orang-oetans. Tat had voor de gelegenheid haar T-shirt aan van het beren opvangcentrum in Laos😄 We konden de beren vrij goed zien dankzij het canopy walk systeem dat voorzien was. Er stonden ook verzorgers met telescopen speciaal voor de bezoekers. 🔭 Heel leuk!! Tof dat hier aan gedacht is. Zo zagen we ze nog beter. We waren ook hier op tijd voor voedertijd. Dit was onverwacht. We hadden niets gelezen of gehoord over voedertijden. Weer een leuke verrassing! Het was echt fascinerend om de beren bezig te zien met het eten. Ze gebruikten hun poten met indrukwekkende klauwen en hielden hiermee suikerriet vast. Dan knabbelden ze op het riet en zagen we hun ook wel indrukwekkende tanden. De manier waarop ze aten was precies alsof ze fluit aan het spelen waren haha.

In het beren opvangcentrum spotten we ook nog een superverrassing! De Bornean bristlehead! Het doet waarschijnlijk geen belletje rinkelen. Maar dit is de ‘must see’ vogel van alle vogelaars die naar Borneo komen. We hadden gisteren over deze soort gelezen in het Rainforest Discovery Center. De max dus om deze nu in het echt te zien. De verzorgster die als eerste de vogel had gespot zei tegen ons dat we heel veel geluk hadden. Ook haar dag was gemaakt. 😊

Hierna keken we naar een sunbear die lag te snurken in een boom. Door de telescoop zagen we het goed. Zijn tong hing uit zijn mond. 😄 Hier kregen we een black and yellow broadbill, nog een vogel voorgeschoteld. Dit is eentje met een lichtblauwe bek. Nog een leuk extraatje! En deze bleef heel goed zitten, een echt fotomodel.

We konden het niet laten om het berenopvangcentrum te steunen en kochten dus elk een T-shirt. We dachten ook dat zij het hier nog meer nodig hebben dan hun buren, omdat sunbears nog veel minder bekend zijn. En het waren ook leuke T-shirts gewoon. Dat moeten we eerlijk toegeven. 😁 Op weg naar de uitgang zagen we nog een oriental pied hornbill. Deze zat zowat nog dichter. Klikklikklik... veel foto’s en nog wat genieten met de verrekijker om alle details te zien. Dat was vandaag de derde keer dat we ze zagen. Zo zagen we tijdens de voedersessie bij de orang-oetans een koppel hornbills met veel kabaal overvliegen.

Een simpele lunch en dan was het tijd om terug te gaan naar de orang-oetans. Maar dit was nog toe dus even terug naar de sunbears. Tat kocht een ijsje. Smullen maar!

Orang-oetan ronde nummer twee. We gingen terug eerst naar de crèche om nog wat van de bengels te genieten. Maar onderweg zagen we maar liefst zes orang-oetans! Onze dag kan echt niet meer stuk! In de crèche zelf zaten iets minder jongen dan deze ochtend. Maar dat neemt niet veel af van de pret. We gingen naar de middag voedersessie. Hier zaten drie orang-oetans, waarvan één een jong was. Dit was geboren in het wild. De moeder is dus succesvol gerehabiliteerd en plant zich natuurlijk voort in het wild. Nadat de voedersessie bijna gedaan was, zagen we nog een orang-oetan. Deze zwierde boven onze hoofden voorbij en lande op de het traliedak van het observatieplatform. Hij zwierde nog wat verder en klom naar bebeden. Hij liep mooi op de rand van het wandelpad. Er kwam snel een verzorger bij en zorgde dat de bezoekers niet te dicht kwamen. De orang-oetan trok er zich niet veel van aan en wandelde nog wat verder. Uiteindelijk verdween hij toch terug in de jungle. We dachten niets meer te zien in de namiddag maar orang-oetans blijken dus niet echt ochtendmensen te zijn. 😂

Op weg naar de uitgang werd Steven aangevallen door een wild dier. Hij had het zelf niet in de gaten maar Tat had gezien dat een gemeen en gevaarlijk dier zijn voet aanviel. Ook omdat hij er bijna opstond. Het was een bidsprinkhaan. Die kreeg als excuus een uitgebreide fotoshoot. 📸

Na een topdag, dat mogen we eerlijk zeggen, wandelden we met een brede glimlach naar huis. En toen ... bam! Ijsvogel gespot! Een extraatje om het dieren spotten mee af te sluiten. Aangekomen in onze b&b had Steven zin in een ijsje en Tat die zei geen nee tegen ijsje nummer twee. 😁Leggi altro