A 45-day adventure by Mariatche
  • 45footprints
  • 2countries
  • 45days
  • 254photos
  • 0videos
  • 22.5kkilometers
  • 18.5kkilometers
  • Day 10

    Avenue of Giants

    May 27, 2014 in the United States ⋅ ⛅ 10 °C

    Heerlijk geslapen, Dirk verklaarde dit bed en motel tot de betere accomodaties. Jammer dat er een koffiezet mankeerde en een tafel binnen en buiten want voor de rest Pico Bello!
    Vandaag gaan we verder met onze Hwy 1 richting Crescent City, een beetje verder dan Eureka omdat we door onze overnachting in Fort Bragg wat meer speling hadden in de volgende bestemming.
    We nemen onderweg de :'Avenue of the Giants' maar op weg daarnaartoe vinden we al giants, toch in onze ogen, de weg slingert tussen de Redwood trees, roodhout bomen, ik ken de Latijnse naam niet. Dirk is in zijn element we worden zelfs al eens doorgelaten door mensen die nog trager rijden dan de opgelegde 15 á 20 mijl(23 á 30 km/u) daarvoor is er regelmatig een 'turnout' voorzien, niet de stad maar een plaats om uit te wijken zodat het sneller verkeer kan passeren. Zo vlug wordt je aan deze wegen gewoon, wij volgen deze weg ook al ? aantal mijlen er zijn mensen die nu juist aan deze toeristische Hwy begonnen zijn, en ja dan is het nog indrukwekkend. We rijden ook in de tegengestelde richting als aangegeven in de reisgidsen, dus meestal rijden we alleen.
    Onze eerste stop wordt de Chandelier Drive-thru Tree in Leggett, begin van de gigantische avenue, ik ga jullie oh's en ah's besparen maar het was de moeite, ik heb gefotografeerd en gefilmd maar in her echt is het nog veel mooier.
    We aten in Garberville een goede hamburger zoals het zou moeten zijn en niet zoals bij Mac Donalds! Je moet wel veel vragen beantwoorden eer je tot een bestelling komt, wij kozen voor 'Bacon cheese burger' en dan begonnen de vragen: wat als bijvoegsel; frietjes, chips, extra groenten, huisgemaakte soep enz.. tweede vraag welke kaas; Zwitserse kaas, pepperjack, povolonge enz... dan welk broodje enz!.. Allé het duurde even voor we besteld hadden, toen alles voor ons stond en we begonnen aan ons broodje kwam ze vragen of we al eerder burgers gegeten hadden, want normaal leg je de sla, tomaat, ajuin en augurk die je er apart bij krijgt tussen je broodje, maar dan konden we er niet van bijten! Ze glimlachte en zei dat haar dochter van 7 er ook altijd problemen mee had, zo zie je maar dat onze Europese monden blijkbaar kleiner zijn dan de gemiddelde Amerikaanse ;-)
    Dan verder door onze avenue of the giants tot we aan Weott terug de Hwy op reden want het is allemaal wel mooi maar als we de gewone wegen zouden blijven volgen zouden we maar rond 8u aan het hotel zijn, nu via de Hwy om 5,30u.(schatting van de GPS)
    Ik was even ingedommeld rijdende op de Hwy en toen ik wakker schrok vroeg ik aan Dirk om de eerstvolgende rustplaats even te stoppen. Ik ben er nog geen enkele tegengekomen zei hij, en hij was geen grap aan het maken. Kwam er toch wel al gauw een bord met next rest area 2 mijl! Ongelofelijk hoe jij dat kan beïnvloeden zei Dirk. Het leek wel zo, en het was nog een mooie rustplaats ook, met veel uitleg over Redwood trees, en een kleine wandeling in donker bos. Het verschil tussen een sequoia een redwood is dat deze laatste recht omhoog groeien en minder takken hebben, sequoia's hebben meer een kerstboomachtig uitzicht en de stam is meer gevezeld, ze worden breder in omvang maar (iets) minder hoog.
    Nog een uurtje te rijden voor ons motel, dit keer een Super 8, zeker goed herkenbaar!
    Om 6u ter plaatse, super 8 altijd OK, kingsize bed, we nemen eerst een koffietje en gaan dan wandelen. We liggen direct aan de haven en er zou veel bedrijvigheid van dieren zijn: zeehonden, zeeleeuwen, pelikanen en in het seizoen walvissen. We zien in werkelijkheid zeehonden, enkele pelikanen, veel meeuwen en veel katten. Maar we zagen de zon ondergaan en het was een leuke wandeling zo na een hele dag rijden. We deden vandaag 380 km, de zon scheen heel de dag maar we zitten al vrij hoog in de VS dus was het rond de 22° wat hier blijkbaar al een warme dag is.
    Read more

  • Day 11

    Dinosaurussen en duinen

    May 28, 2014 in the United States ⋅ 🌙 10 °C

    Redelijk geslapen, maar een donzen hoofdkussen is niet echt mijn ding, ik wordt altijd wakker omdat het te plat wordt en doe dan een boksmacht om het weer dikker te maken. Vannacht heeft het geregend, maar er was regen voorspeld dus als het vannacht regende blijft het vandaag misschien droog, het is in elk geval blauwe lucht.
    Nog 7 mijl en we verlaten California om de staat Oregon binnen te rijden. Onze eerste afslag is aan het Welcome visitors center waar ik mij laat leiden door de goede raad van de volonteers, gewoonlijk gepensioneerden die veel tijd maken om je een en ander uit te leggen. Dirk wandelt tot aan het water en daar ligt een heel strand vol aangespoeld hout, vanalles ondereen, bomen, wrakhout en in alle staten van ontbinding. Later horen we dat het hout uit het binnenland via de rivieren in zee belandt en dat door de stromingen van de zee enorm veel hout terug aanspoelt en iedereen die het kan gebruiken, voor kunstwerken of om op te branden mag het meenemen, we zien dan ook enorm veel bewerkt houten (kunst)werken onderweg. Het is een bewuste politiek is om het gewoon te laten liggen want altijd ligt er wel hout aan de stranden.
    Het landschap is bossig maar veel minder redwood, meer douglassparren. De kustlijn is nog brokkeliger dan in California nog grotere rotsen die blijkbaar uit het niets opdoemen in het water, geen kust om te gaan zwemmen, eerstens is ze te woelig en tweedes te koud.
    De aanduidingen van de State parks is moeilijker dan voordien, er staat een bord met naam en pijl maar daar is het dan ook, je moet dan bijna je remmen dichtgooien of je bent er voorbij, Dirk is er niet gelukkig mee. Maar de afslag naar de Prehistoric Gardens houden we het goed in 't oog en die vinden we op tijd. Een inderdaad prehistorische tuin met metershoge varens een soort aronskelk waarvan de bladeren menshoog zijn en veel mossen en hoge bomen. Hierin zijn dan verschillende replica's geplaatst van dinosaurussen uit verschillende tijden en levensgroot. Eerst lijkt het wat artificieel maar je komt erin en de uitleg is duidelijk en historisch juist. Voor kinderen een prettige stop voor volwassenen leerrijk.
    In Bandon stoppen we om iets te drinken en eten we een sandwich met seafood, lekker en we konden buiten in het zonnetje zitten het is 22°. Na een rondwandeling door old town terug de Hwy op en verder op zoek naar de duinen.
    Het heeft wat geduurd want soms zagen we wel duinen maar je kon er langs geen kanten aan, en de wegwijzers geven je de shivers, één aanduiding 1/4mijl op voorhand en als de plaat er is dan moet je onmiddellijk remmen en indraaien, levensgevaarlijk met een rij auto's achter je. Maar we vonden de 'Dunes Oregon State park area' en we konden vanop loopbruggen en uitkijkplateaus kijken, om erdoor te wandelen was het al te laat. Het zijn hogere duinen dan de duinen aan onze kust, misschien zoals de hoge blekker maar ik denk meer zoals de duinen aan Bordeaux in Frankrijk.
    Nog een klein uurtje te rijden, we stoppen nog even bij de Safeway om inkopen te doen, en toen de cashier naar mijn klantenkaart vroeg antwoordde ik dat ik er geen had en of dit enig verschil zou geven, ja hoor op een bedrag ven 25$ deed ik dan een besparing van 5$. En de kaart was onmiddellijk te verkrijgen. Ik vulde het formulier in en kreeg 5$ cash terug!
    Het hotel Dublin House Motel was vlug gevonden, er stond een vuurtorentje op en ik had mij goed ingeprent hoe het eruitzag en waar het lag.
    We konden nog een leuke duik nemen in de indoor pool en na onze picnic was het al vlug bedtijd, we hebben al in dagen de TV niet meer opgezet!
    Read more

  • Day 12

    Over the rivers and through the Woods

    May 29, 2014 in the United States ⋅ 🌙 11 °C

    Excellent geslapen, de kamer was zo groot als onze living, de badkamer echter was klein, geen plaats voor onze toiletzakken zelfs. Dus donderde de mijne tegen de grond, voordeel: alles is nog eens gesorteerd. Weer een beetje regen 's nachts maar buiten dat het grijs ziet is het droog. We konden ontbijten aan onze eigen keukentafel, dit motel wordt ook per week verhuurd, alles erop en eraan, alleen zie je dat de bedovetrekken en de dekens al een leven achter de rug hebben, maar voor mij primeert netheid en ruimte!
    Nog even langs de kust tot Walport, we stoppen nog even voor een laatste blik op zee, en we zien een zeearend die vissen aan het vangen is, als hij een beetje te dichtbij komt ga ik maar terug, te bedreigend.
    We slagen in op Hwy 34 en het lijkt wel of we langs de Lesse rijden maar dan wel 65 km lang. Hier zijn heel veel rhodondendrons en azalea's rond de huizen en in het wild, blijkbaar is dit hier de plant van de staat Oregon. Vanmorgen las ik dat men heel hard oplet dat de aanspoelende overblijfselen van de Japanse tsunami geen invasive organismen meebrengen. We zitten hier aan de Pasific oceaan en aan de overkant ligt Japan. Er zijn al drie verschillen debrie wave's (afval golven) geweest deze week spoelden er 6 bootwrakken aan van de Tsunami van 2011 en deze worden zorgvuldig onderzocht op vreemde (Japanse) overheersende zaden, mosselen, zeewier e.d.
    In Sweet Home gingen we een broodje eten bij de Subway, met gevulde maag en full up beker rootbeer reden we de scenic byway 'over the rivers and throughout the Woods' we zagen achtereenvolgens een mooie covered bridge, (film: Madisons county, met Merrill Streep), Fosters dam met prachtig emerald groen water, Santiam rivier weg, deze weg dateert van 1859-1865 en diende om de huifkarren weg te leiden naar vruchtbaar land, later om de goudzoekers tussen Idaho en California te laten reizen en in de 1905 reed hier de eerste transcontinentale auto race, waarbij twee auto's New York verlieten om naar Portland te racen. Deze race duurde 44 dagen!
    We stopten bij het landmark met de uitleg en er stond een mooie jeep, ik raakte aan de praat met deze mensen van Portland en hij vertelde mij dat zijn vader in 1905 de eerste wagen had die in Portland reed, hij had deze gewonnen met een loterij van de New York Tribune. En zijn vrouw vertelde dat haar vader bij zijn afstuderen in de jaren 1930 met zijn vrienden de weg gedaan hadden naar New York, en dat was toen een heel avontuur.
    We stopten in Sisters om even door de hoofdstraat te wandelen en gingen een koffie drinken in een ijsjessalon, zwarte kersen en zwarte japkes smaken! Echt zwart, de kleur ging zelfs af het smaakte ook naar die Hollandse zwarte japkes. De eigenares was een uitgeweken Russische met een leuk accent maar zo druk, iedereen die binnen was moest ermee lachen. Ze bracht onze koffie naar buiten en toen kreeg Dirk een zoen en ik ook, toen ik later naar toilet was kwam ze een praatje maken met Dirk, je weet wel: van waar zijn jullie, hoe lang trek je rond enz.. en hij kreeg weer een zoen, 'k zal nog moeten oppassen met mijn Don Juan!
    Ik kocht een thermometer op een ijzeren poot voor in de tuin, maar hij is veel te lang, de winkelier zei dat ik ermee naar een hardware store kon gaan of naar een garage met mekaniek en dat ze de staaf wel zouden inkorten, ik kon het toch niet laten liggen voor de prijs van 12,95$.
    We reden voorbij bergen zoals The Tree Sisters en Mt Washington, zeer de moeite waard. We gaan op en neer zoals in een railway maar heel plezant rijden en niet te druk, regelmatig ontdubbelt de weg zodat het sneller verkeer voorbij kan. Een voordeel is ook dat in een stadje iedereen maar 30km mag rijden, je kan rustig oversteken ze stoppen zeker. Rond 5u waren we bij Redmond Inn ons motel voor de volgende twee nachten.
    De kamer is super, iets kleiner dan vorige nacht maar zeker groot genoeg, alles aanwezig en vooraan aan de drukke weg geen raam maar achteraan aan de zonnekant wel. We gaan beneden zitten in tuinzeteltjes in de zon en lezen een uurtje of zo, dan naar de Safeway om 31% van onze aankopen te besparen met de klantenkaart! het werkt dus echt. Dan naar onze motelkamer waar we gezellig eten en de zonsondergang bekijken. Nog even bloggen en dan misschien eindelijk nog eens TV kijken, de boekhouding is voor morgen. De temp. is nog altijd tussen 15 en 22° en we reden 320 km in een lekker zonnetje.
    Read more

  • Day 13

    Hike in Redmond

    May 30, 2014 in the United States ⋅ 🌙 12 °C

    Zoals verwacht goed geslapen en lang uitgeslapen. Het ontbijt was in de lounge, dwz het bureautje waar je je inschrijft. Er was voldoende van alles behalve confituur, alleen hadden we her te laat gezien dat er nog een koelkast stond met melk en youchurtjes. Ik had mijn havermout dan al gemaakt met water en craemer poeder, maar dat is toch niet zo lekker.
    Vandaag rustdag dus uitgebreid in bad, pedicure, manicure ontharing hier en daar en zo wat taffelen. Je weet wel prutsen. Dirk had terwijl de Redmond community guide bestudeerd en er is een Dry Canyon die los door het stadje loopt. Dus besloten we een hike te maken. Onderweg vroeg ik de weg aan een jongeman die buiten een sigaretje kwam roken en hij bracht ons naar de ingang van the trail, het pad dus. Hij was nog in Duitsland, Schotland en Ierland soldaat geweest en kende België dus van horen zeggen.
    Het was een wandeling van +/- 7 mijl, eerst sportvelden, dan een gedeelte jeugd pleinen zoals skateramp en iets dat we niet kenden: Disc golf course. Je werpt een frisbee naar een mand of toch zo dicht mogelijk en dan erin, als dat lukt op naar de volgende mand, 't zag er niet zo gemakkelijk uit om die frisbee in de mand te krijgen! En daarna een aardeweg tot aan het einde van de canyon, zeer mooi en buiten een fietser af en toe weinig volk.
    Maar dan terugkomen, we probeerden via de straten een beetje onze weg te vinden maar uiteindelijk liepen we in een rondje. Toen we de weg vroegen verwees men ons naar de Hwy 97 en dan altijd rechtdoor, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan, want wij hadden dorst (natuurlijk geen water bij) en we werden toch al wat vermoeid. Eindelijk kwamen we aan een saloon, the bottoms up waar we ook barlunches konden krijgen. Na een babbeltje met de barmeid en de keukenchef/barman konden we buiten op een terrasje zitten, het was wel helemaal omheind met hout maar we zaten buiten en in de zon. De barman was opgegroeid in Duitsland en zei dat het daar veel beter was dan in Amerika om te wonen, zijn vader was beroepsmilitair geweest.
    We aten twee burgers met Amerikaanse frieten, zeer lekker. Toen kwam er een man buiten zitten waar we aan de praat mee raakten en hij had dan weer een andere verhaal. Hij was met een zelfgemaakte trike, hij had altijd met zijn bike gereden en een accident gehad waarbij zijn hals, zijn schouders, zijn ribben en zijn knie gebroken waren, knie en beide schouders waren replaced, vervangen dus maar zijn linkerhand was nog verlamd, de dokters hadden gezegd dat hij nooit meer zou rijden. Maar waarschijnlijk koppig als wat bouwde hij zijn eigen trike en reed nog steeds rond. Hij was 74 jaar, chapeau voor zoveel volharding. We trakteerden hem nog op een biertje en bleven lang praten over vanalles, de indianen de zwarten de latino's, hij was een tolerant man.
    Stillaan werd het toch tijd om door te gaan dus wandelden we verder langs de Hwy, een uitzonderlijk zicht hier, niemand wandelde hier er zijn zelfs bijna geen voetpaden. Rond half 5 waren we terug in Redmond Inn, eerst een douchke en dan viel ik in slaap op bed, Dirk ook na zijn bad. Toen we wakker werden was het na zessen en de lucht was helemaal overtrokken, wij hadden nog een schitterend zonnetje en 26° op onze wandeling, maar nu vielen er zelfs een paar drupjes regen.
    Nog wat drinken en wat fruit voor de rest gaat er niet veel in. We overleggen nog voor morgen, foto's nazien en bij het lezen vallen onze ogen zeker toe.
    Read more

  • Day 14

    Journey Through Time, Painted Hills

    May 31, 2014 in the United States ⋅ 🌙 13 °C

    Beetje vroeger opgestaan en ontbijtboel gaan halen in de lobby, rustig op de kamer ontbeten, dat is iets gezelliger dan in de lobby waar nogal veel binnen en buiten gelopen wordt.
    Zoveel mogelijk boodschappen gaan doen bij Safeway voor we vertrokken want het wordt een hele trip vandaag en we rijden naar een andere staat: Idaho. Hier in Oregon is geen bijkomende tax en in Idaho komt er overal 6% extra op. We kopen 24 flesjes water en 6 verschillende flessen wijn en doen daarbij 22 $ profijt!
    Om half tien zijn we op de goede weg, we volgen US 26 vanaf Prineville en passeren het Ochco lake een afdamming van een naamloze rivier, onderweg zien we veel sproeiinstallaties dus moet men ook veel waterreservoirs voorzien. Er zijn gelukkig ook veel riviertjes. Het lijkt wel of we alleen op de wereld zijn geen auto voor ons en geen achter ons, af en toe een farm en veel grasland. Voor een weg die van nergens naar ergens gaat is het een mooi aangelegde road.
    We stemmen onze GPS af op de John Day Fossil Beds Nat. Mon., en rijden via de scenic byway 'Journey through times' langs prachtige vergezichten en door Central Oregon.
    John Day Country is een van de eenzaamste, vreemdste, onbekendste en mooiste gebieden van het Noordwesten. (Niet mijn woorden maar deze van de Lanoo Gids)
    Onze GPS laat ons de Burn Branch road nemen (6miles) en dan nog een afslag via de Bear Creek road van nog één mijl. Als we enkele foto's genomen hebben aan de overlook, nemen we de wagen om verder via een aarden weg naar de Painted cove te rijden. Ik dacht eerst om deze al wandelend te doen, maar gelukkig wou Dirk dat niet, en hij had gelijk want het was nog een heel lang eind. Aan de cove was een loop (rondweg) trail van 1/2mijl en dat was genoeg om alles goed te zien en te fotograferen, we hadden de driepikkel meegenomen en zo kon Dirk zelf positioneren hoe hij de foto wilde. Ineens zei iemand 'goede dag' in het Nederlands tegen ons, ik schrok mij een aap want het was de eerste Nederlandse stem die we hoorden in twee weken! Het waren twee mannen uit Lint bijna onze buren, wat weetjes uitgewisseld en we wandelden ieder in onze verschillende richting verder. De painted hills hebben mooie kleuren, nog mooier in 't echt dan op de foto's: diepbruin, oker, lavendelkleurig, goud, zilver en alle tussentinten. Als de harde basaltschaal van de heuvels erodeert dan komen de onderliggende klei vrij en deze heeft de kleuren van de planten en dieren die in de loop der tijden zijn bedolven, zoals steenkool bij ons afkomstig is van bossen, zijn deze kleuren veroorzaakt door andere omstandigheden. Iedere kleur is van een ander mineraal maar zo geleerd ben ik niet om dat te memoriseren!
    We rijden verder en rond tweeën stoppen we om te picknicken, er zijn hier geer restplaces dus doe ik maar een plasje in het wild tussen de sagebrusch. Onze Poolse worst en pistolet smaken samen met onze ontbijtkoek die we meegenomen hadden.
    In het stadje John Day is het unieke Kam Wah Chung Museum, met de volgende geschiedenis: toen in 1862 goud gevonden werd in de Canyon Creek werd Canyon City van vandaag op morgen de grootste (tenten)stad van Oregon. spoedig fungeerden duizenden Chinezen als goudwasser. Zij mochten wel hard werken aan een half loon en konden geen Amerikaanse nationaliteit of vaste verblijfsvergunning krijgen. Toen de goudwinningen uitgeput waten trokken zij weer verder. Enkele Chinezen waaronder een dokter die zeer gerespecteerd werd omdat hij o.a. Reumatische koortsen en dodelijke longontstekingen kon genezen met Chinese kruiden en natuurlijke middelen, bleven. Bij zijn dood vond men voor 100.000 $ aan bankcheques die hij in de jaren 1930-1940 nooit was gaan ontvangen bij de bank, ofwel omdat hij het geld niet nodig had, of omdat hij de banken niet vertrouwde maar waarschijnlijk,omdat de mensen die deze cheques uitschreven het door de depressie niet breed hadden en hij ze niet in moeilijkheden wou brengen. De andere ter plaatse gebleven Chinees had een automobielzaak met garage en was ook zeer gerespecteerd, bij zijn overlijden had hij nog een dochter in China maar door de toenmalige slechte relaties tussen de VS en China bleef het geld en de grondrechten in John Day City en werd overheidsbezitting. Daarmee zijn dit museum en een gerestaureerd doktershuis in stand gehouden.
    En weer op weg, nu langs een mountain range met nog sneeuw op de toppen, de donkere wolken die we al heel de tijd aan de bergen zagen plakken lossen nu hun lading en we rijden een tijdje door de regen, gelukkig niet te lang, de temperatuur is vandaag tussen de 12° en 25°, volgens we in de zon of op de bergpassen rijden. We passeren passen van 5109 feet of zo'n 1700 m. Het is nog een 'long and winding road' en we stoppen in Unity een dorp van 10 inwoners en 1500 koeien om in de plaatselijke bar een koffie en een Coors Light te drinken, het is 4,50 u en de tijd verandert in 5,50 u ineens een uur erbij van Pacific time zone naar Mountain time zone, en we hebben nog minimum 2 u te rijden, gelukkig genieten we beiden van het veranderend landschap, we zitten nu boven de boomgrens dus ziet het er een beetje woestijnachtig uit, geen zandwoestijn maar gras met sagebrusch. Na een tijdje dalen we af en rijden we naar Idaho, de volgende staat die we aandoen. Aan de staatsgrens rijden we de Hwy 84 op en algauw kunnen we stoppen aan het Welcome center om documentatie op te halen. Deze centers zijn zeer adequaat om plaatselijke bezienswaardigheden te vinden, weeral enkele uren zoet vanavond. Je kan plannen thuis zoveel je wil, hier is het toch weer anders. Je cancelt sommige bestemmingen omdat je er nieuwe onvermoede vind.
    Nog een 3/4u rijden en we bereiken Boise, wordt uitgesproken als boyzie! De grootste stad van Idaho. We rijden bijna zoals op de Boudewijnsnelweg, twee rijvlakken in iedere richting en tegen 120 km (95 miles), beetje heuvelachtig zeg maar de kant van Sint Truiden. Daarna vouwde de weg zich open naar echte Amerikaanse normen. We bereikten al snel Shilo Inn ons volgend motel, ik had een redelijk motel verwacht maar dit is echt een hotel, drie verdiepingen, zwembad en whirlpool, aparte eetzaal en onze kamer op het gelijkvloers aan de voorkant.
    Eerst picknickten we op de kamer met onze overschot, het was hier al half 9 met dat uurverschil, daarna ging Dirk op verkenning en hij kwam tevreden terug, nog wat prutsen en we gingen tevreden naar bed.
    Read more

  • Day 15

    ... in Boise, zeg Boyzie

    June 1, 2014 in the United States ⋅ 🌙 15 °C

    Extra lang uitgeslapen zeker met dat uurverschil erbij, we gingen ontbijten in de eetzaal, waar alles voorzien was the american way. Scrambbled eggs, of toch een eierkoek in een zakje die je twee minuutjes in de microwave moest steken, echt slecht was het niet maar echt lekker toch ook niet, laat ons zeggen: eetbaar!
    Al de rest was er wel, donuts, cakes, Brussels waffels, Cream, philladelphia kaas enz... Alleen geen toasts. Alles werd op tijd aangevuld en je had ruim plaats om te zitten, zoals in een echt restaurant.
    De laundry room was net en proper, in het vorige motel stond je op straat om je was op te vouwen, en met 1 $ kon je een wasje doen in een machine voor 10kg, je zag mijn wasje bijna niet liggen toen het gedaan was, alles op kleerhangers in de kamer en dan op wandel.
    Achter het motel ligt de Boise River Greenbelt, de groene gordel, niet rond maar door Boise.
    1,4 mijl wandelen tot aan de capitol avenue en dan nog een mijl tot aan Idaho State capitol, het is een replica van het capitool in Washington op 3/4e groote, van degene die ik al gezien heb heb ik de indruk dat ze allemaal gelijkaardig zijn, maar het is toch mooi om naar toe te wandelen. Op de terugweg via het stadhuis en mooie downtown buildings, zeker niet zo hoog als deze van LA. Zagen we een sushi - Thai restaurantje en we gingen daar lunchen, op borden was alles goed uitgelegd en Dirk, koos voor een Traditional Thai Lap Bowl met jasmine rice, greens, chicken, Thai sauces, mint and fresch lime zest. Voor mij de Creamy Thai Lap Bowl met jasmine rice, greens, shrimp, cabage, carrots, avocado and house made Creamy Thai dressing. Daarbij ging een Shiner Bock beer en Angry Orchard Apple cider.
    Het was om duimen en vingers af te likken, we overlegden nog om een extra portie mee te nemen voor de avond maar twee keer op een dag leek ons toch teveel.
    Op ons gemakje wandelen we terug naar het motel om een boek en een drankje te halen zodat we aan ons motel op een bankje op de Greenbelt nog een uurtje konden lezen. Daarna een duik in het zwembad en de hot tub en rustig op de kamer van de avond genieten. Ik overweeg om nog een dag langer in Boise te blijven maar Twin Falls zal ook wel leuk zijn, en dat is onze volgende bestemming.
    P.S. Als je weet dat deze groene gordel tot de jaren '60 vorige eeuw een dumping plaats voor industrieel en ander afval was en men in 1964 begonnen is met het opruimen. Dan zie je welke mogelijkheden er zijn voor vervuilde gebieden. In 1971 werd de groene gordel geopend als fiets en wandelpad. Het is 10 mijl lang en er liggen 6 parken op, enkel bestonden al maar ook nieuwe werden aangelegd met geld of grond als gift van rijke inwoners aan de medestadsbewoners.
    Read more

  • Day 16

    Boise River Greenbelt & Julia Davis Park

    June 2, 2014 in the United States ⋅ ⛅ 21 °C

    Na overleg gisterenavond en het bekijken van onze route blijkt dat er ruimte is om een dag langer in Boise te blijven. Thuis had ik een heel deel scenic byroutes genoteerd maar als je hier langs de gewone wegen rijdt is het al scenic genoeg, dus al die omwegen zijn helemaal niet nodig, dat geeft ons de ruimte om hier of daar, in dit geval Boise langer te blijven.
    Na informatie bleek dat ik gewoon moest uitschecken en meteen terug inchecken voor de gewenste dag. Vanmorgen sliepen we nog toen de kamermeisjes, in de veronderstelling dat wij al weg waren, de deur op een kier openden en vlug terug dichtdeden. Het was inderdaad al na negenen, vlug het bed uit en naar de receptie. Na informatie ingewonnen te hebben betreffende de prijs blijkt dat ik goedkoper ben als in via hotels.com boek, dat scheelt 2,50€ en na tien overnachtingen is er nog één gratis! Dus ik boekte via internet in de lobby van Shilo Inn. We kregen uiteraard dezelfde kamer, en ik vroeg of ze zeker langs zouden komen al was het maar om de vuilbakjes leeg te maken want gisteren zagen we niemand en hebben we ons bed dan maar zelf opgemaakt en refill koffie gaan vragen aan de receptie. Als je Amerikanen kent dan kan je wel denken hoe dikwijls de receptionist zich verontschuldigd heeft!
    Na 't ontbijt deed ik een check up van de valiezen, de helft kon in de grootse blijven dat waren de truien, jasjes, lange broeken enz.. die laten we gewoonlijk in de auto.Het is hier stralend weer, vorige week was het nog winter en nu zomer, vandaag zou het 90° Fahrenheit worden dat is 35° Celsius.
    Via de Greenbelt wandelden we naar het Julia Davis Park dat we gisteren gepasseerd waren, het is het oudste en mooiste park, geopend in 1897 na een gift van de familie Davis die hier als homestetters (huifkarreizigers op zoek naar land) gebleven waren, heel het park en het is een groot park was hun grond zij waren de eerst settlers in Boise die gebleven waren. En is een mooie rozentuin, de Zoo, verschillende musea, tennispleinen, speelpleintjes en een roeivijver, je kan het vergelijken met het Rivierenhof in Antwerpen.
    Wij bezochten uiteraard de rozentuin en kwamen daarna uit aan de Zoo die slechts 7,50$ kostte en die we graag bezochten.
    Aan de Greenbelt vonden we een GSM, in de tuin vonden we een haarborstel en op een picnictafel lagen zelfs autosleutels die we aan de Zoo afgaven, want die zullen ze zeker gaan zoeken! De GSM gaven we later af in het motel.
    De Zoo is in oppervlakte iets groter dan die van Antwerpen maar in Antwerpen zijn meer dieren, al bij al hebben we er toch twee uur rondgelopen.
    Dan op weg naar het luchboxzaakje waar we gisteren quiche hadden gekocht maar onderweg zagen we een Trader Joe, en toen we gingen zien waarom deze naam ons zo bekend in de oren klonk bleek het een voedingsmiddelensupermarkt te zijn, oh ja, Trader Joe van de Lidl of de Aldi die de Amerikaanse producten levert! We kochten soep en een microwave schotel en kerstomaatjes en we gingen terug richting Greenbelt. Ik leidde Dirk langs een Maclife store die een geautoriseerde verkoper is van Apple. Een beetje protest maar toen ik voorrekende hoeveel we uitspaarden op een Mini IPad ging hij toch akkoord.
    Het was verschrikkelijk warm, de 30° zullen wel benaderd of overschreden zijn? en we waren blij terug aan de Greenbelt te komen. Al van in het park waren we op zoek naar een saloon om een biertje te kunnen drinken en aan de Greenbelt was een restaurant met parasols en schaduw, gisteren zat het stampvol maar nu zat er niemand, dus gingen we vragen of we ook iets konden drinken zonder eetconsumptie. Eigenlijk was het alsof we in een klassezaak binnenkwamen met een zak van de Aldi en op sletsen. Geen probleem de kelner gaf ons zelfs de raad 5 min te wachten want dan was het happy hour. Dus konden we onze dorst lessen met een cocktail aan 3/4e van de prijs. Een reuze glas water werd al onmiddellijk gebracht, en de happy hour menu. Ik nam een Spanisch Sangria, maar wel veel straffer dan in Spanje en Dirk een Idaho Huckleberry, daarbij Calamares Frita en Tempura Veggies als hapje.
    Wat waren we blij om te kunnen drinken in de lommerte en ik met mijn pootje omhoog. Na een tweede consumptie rekenden we af want anders zouden we nog in zigzag terug moeten.
    Op de kamer een frisse douche, IPad installeren, een soepje eten en dan de weg voor morgen uitstippelen! Ondertussen is de hemel helemaal dichtgetrokken, volgens de TV kan er een thunderstorm van komen, het is al zoals bij ons even mooi weer en dan onweer.
    Read more

  • Day 17

    Shoshone Falls & Twin Falls

    June 3, 2014 in the United States ⋅ 🌙 15 °C

    Geen onweer vannacht en bij het ochtendkrieken stralend blauwe lucht. Na het ontbijt inpakken en wegwezen!
    We hebben het ons gemakkelijk gemaakt en rijden de hele weg naar Twin Falls via Hwy 84, zeg maar Boudewijnsnelweg. Het is weer even wennen, veel camions, tot zelfs met drie aanhangwagens, het lijkt een mini trein. Maar de weg is lang en soms rijden ze te hard want we zagen er ene slingeren dat we niet voorbij konden tot hij trager moest rijden omdat het een beetje bergop ging.
    Het stuk waar we nu doorrijden is zo plat als bij ons, alleen in de verte zie je bergketens. Het is heel dor, en ik stel mij voor dat ik hier met een huifkar zou doortrekken, want hier ligt het Oregon trail, we houden ons in er komen nog scenic byways genoeg.
    We rijden tot Twin Falls en vóór we het motel opzoeken, het is trouwens nog maar 12u, gaan we naar de Shoshone Falls. the Niagara of the West genoemd. We rijden een indrukwekkende brug over de Perrine bridge, en daaronder loopt de Snake River die we in Idaho al dikwijls gekruist hebben. We zien veel activiteit in de verte, camping, bootjes, veel wandelwegen en veronderstellen dat we er bijna zijn. Gelukkig is er een Welcome center op het Vieuw Point en daar krijgen we een plannetje mee, het is nog 7 mile verder via allerlei wegen, met het plannetje lukt het ons, anders? Want op de GPS kon ik ze niet ingeven.
    De Shoshone Falls benaderen de Horseshoe van de Niagara, maar hier is nu weinig water, ja we hebben al droge watervallen bezocht op deze reis, maar ik zag foto's en dan geloof ik echt dat ze vergelijkbaar zijn, de Shoshone Falls zijn zelfs 50 feet hoger. Omdat de Snake River hier gebruikt wordt als waterkrachtcentrale en als bevloeiing voor de landbouw verliest ze veel van haar kracht in de zomer. Maar we genoten van een mooie wandeling, wat klimmen en veel fotograferen. Als toegangsprijs in dit State Park betaalden we 3$, wat een redelijke prijs is. Het is mooi onderhouden, veel picnic plaats en alles heel proper.
    We eten een kleinigheid, en rijden dan 4 mijl verder naar de Twin Falls. Deze zijn helemaal niet indrukwekkend, er is er zelfs maar één, de andere rivierarm is drooggelegd door de powerplant, de waterkrachtcentrale, waarschijnlijk is dat de overeenkomst: je kan doen wat nodig is bij Twin Falls maar de Shoshone moet een atractie blijven voor bezoekers.
    Terug onze GPS op die soms darling genoemd word en soms trut, volgens hoe goed ze de weg wijst, ze is een echte reisgezellin.
    De Apollo Motor Inn, ons volgende Motel is vrij uitgebreid, alle kamers gelijkvloers, dat is gemakkelijk want ik moet altijd vragen naar een gelijkvloerse kamer, door onze zware valies en onze losse bagage.
    Het is pas drie uur en het zwembad is zeer uitnodigend, het duurt dan ook niet lang of ik spartel erin rond, het is fris om in te stappen zoals vroeger als we in het noordkasteel gingen zwemmen! Nog wat zonnen en tegen half zes mijn Tai Chi gedaan en daarna gaan dineren. Ja, we hebben het goedkoopste motel van de reis, één bijna gratis nacht omdat we bijna altijd via hotels.com reserveren en dan is de 10e nacht gratis, En dan nog gratis eten ook: meatloaf (fricadellenbrood) met puree, gravy (bruine saus) en sla, als dessert koffie en cake. We namen zelfs twee keer dus het was zeker lekker.
    In de schaduw voor onze kamer, zitten we nog wat buiten nu het wat afkoelt, het was vandaag 25°, en we zien de andere gasten toekomen, heel veel werklieden die blijkbaar hier overnachten en in het weekend naar huis gaan. Maar vriendelijk gasten, een zwanske over het eten en een good night, verder geen last van.
    Read more

  • Day 18

    Ice cave & Craters of the Moon

    June 4, 2014 in the United States ⋅ 🌫 13 °C

    Vannacht om 3 u was het pikkedonker buiten, maar zoals gezegd in het begin van de reis de motels zijn altijd zo verlicht dat het precies dag is. Om 7 u ons bed uit want we waren beiden klaarwakker, nochtans hadden we de werklieden niet horen vertrekken. Ook hier bij dit ontbijt is alles erop en eraan, we hadden niet anders verwacht gezien het diner gisteren.
    Vandaag naar Idaho Falls maar via scenic byway: 'Peaks to craters' het eerste stuk is US 93 waar we stoppen aan de Shoshone Ice caves.
    De ijs cave was alleen toegankelijk met een gids, we betaalden 8$ voor een gidsbeurt die 45 min duurde en waarbij wij de enige deelnemers waren. Eric was een farmer uit deze streek die dit doet als zomer bijverdienste.
    De ijs grot is een luchtbel in de lava gevuld met ijs, er zijn verschillende luchtbellen en er zijn er ook enkele die ingestort zijn 50.000 j geleden, deze is ontdekt in 1880 door een jongen die verdwaalde dieren zocht, vanaf toen tot de jaren 1930 kwamen alle farmers hier blokken ijs hakken om hun eten koel te houden. Shoshone (het stadje) maakte zelfs reclame dat zij de plaats waren waar voor het eerst een koud biertje kon geschonken worden. In de jaren 1930 wou de regering dit gebied als nationaal park beheren maar de ingenieurs maakten een grote fout bij het toegankelijk maken en het ijs begon te smelten. In 1952 kocht een investeerder dit stuk land op en bouwde een dubbele wand zodat het ijs niet verder zou smelten, dit lukte zo goed dat het zelfs bij een strenge winter met veel sneeuw terug aangroeit. De ijsblok is 300 m lang en 10 m diep, in de grot is het -4 tot -8°C.
    Omdat we maar alleen waren kon ik op de terugweg nog wat vragen over het waterbeheer. De ranchers (veeteelt) en de farmers (landbouw) kopen waterbounds om in te wisselen, in het begin van het seizoen krijgen zij de melding hoeveel dagen ze water mogen nemen voor irrigatie, dit jaar 90 dagen (1dag is 1 bound) vorig jaar bv. maar 60 dagen, afhankelijk van de sneeuwval en de voorraad in het reservoir. Verleden week was hier nog nachtvorst en nu is het zomer, het regent hier zelden of nooit, daarom zijn ze afhankelijk van de sneeuwval.
    Eric gaat één keer per maand boodschappen doen in Twin Falls, dat neemt een hele dag in beslag, en moet goed gepland worden. Hij zou niet kunnen leven in een stadje, zegt hij!
    In de verte zien we mooie sneeuwtoppen het zijn de sawthoot mountains, de tetons zijn nog hoger, en dat is onze richting. We rijden verder door afwisselend een maanlandschap en grasland richting Craters of the Moon.
    5 Miles op voorhand staan er al regelmatig borden met uitleg, over de huifkartochten die hier heel gevaarlijk waren omdat de losse lavastenen gevaarlijk waren en de karren beschadigden maar via de Snake rivier was het ook gevaarlijk wegens de Shoshone indianen.
    De vulkanen zijn hier niet zo hoog meer heuvels en als zij uitbraken dan was dat niet met een hoge pluim zoals wij gewoonlijk veronderstellen maar met een trage stroom die door spleten omhoog vloeiden. Hier naast het Yellowstone park ligt een heel gebied waar twee landsdelen uiteendrijven, op de snelheid waarop onze nagels groeien en men verwacht vroeg of laat weer een mogelijke eruptie hier of in Yellowstone, binnen 100 jaar, of 1000 jaar of nog langer, niemand weet het maar het wordt wel gemonitord.
    Door de bakkende zon rijden we verder tot aan het park zelf maar het is te warm om over die hete paden te lopen in de blakende zon, en we deden soortgelijke wandelingen reeds op La Palma en op Lanzarote.
    Dus rijden we maar verder via de scenic byway, op de middag stoppen we in Arco, een plaatsje van niks in the land of nowhere. Er is een Last River Drug & espresso shop en we stappen binnen, eerst denken we dat we verkeerd zijn het begon met rommelcadeautjes, dan medicijnen zonder voorschrift en helemaal achteraan een sodastream counter een toog met 3 barstoelen. We wachtten even want de shop was in volle verandering en toen kwam een vriendelijke bediende ons helpen Dirk nam een gewone koffie voor 98 ct. en ik een Italian soda stream, ik vroeg eerst wat het juist was en het was een beker vol ijs, met soda water en een smaakje naar keuze en daarop een dot slagroom. Rare combinatie maar blijkbaar is dit de voorloper van frisdrank, ik nam almond flavor, het smaakte naar amaretto, wel lekker maar ik kon het niet uitdrinken teveel en te koud dus nam ik de rest mee. We kochten voor Dirk een TShirt halve prijs want doordat het zo warm is heeft hij te weinig shirts bij. Degene die hij bij heeft zijn te donker of te dik van stof.
    Om twee uur waren we aan de Guesthouse Inn waar we vandaag zouden slapen. Normaal,mag je maar om 3 u inchecken maar de kamer was klaar en we konden ze in bezit nemen. Achter het motel ligt de Snake River met ook een wandelweg naar Idaho Falls downtown, er zijn ook op deze rivier dammen gebouwd en de waterval is lang maar laag! Het was gezellig wandelen maar niet zoals de Greenbelt in Boise, het was in de vlakke zon, gelukkig was er wat wind, het was 27°.
    Downtown er was er niets te zien en het was daar nogal druk dus wandelden we terug om te gaan zwemmen, en te rusten in de zon ik ben nogal verbrand van gisteren dus zo lang bleef ik er niet inzitten, een goede douche en we gingen eten in de pub waar we eerder al een biertje gedronken hadden, we hadden toen het menu ingezien en onze keuze gemaakt. Een steak voor Dirk en kip chardonnay voor mij.
    Buiten was het wat winderig en er was geen raam dat open kon dus werd het achter glas van de laatste zonnestraal genieten. Nog een spelletje UNO en de dag zit er weeral op.
    Read more

  • Day 20

    Teton scenic byway

    June 6, 2014 in the United States ⋅ 🌙 6 °C

    Om half vijf even wakker, beetje boekhouding gedaan, op toilet zodat Dirk niet zou wakker worden van het licht. Onze credit kaarten staan weer op 0! Daarna even het ijs vervangen in onze koeltas, net zoals de mensen vroeger deden toen er nog geen koelkasten bestonden. En dan terug onder de wol, of tenminste toch onder de fleecedeken want wollen dekens zijn bygone. (Voorbij dus)
    Hier in het westen staat er al iedere dag iets met dikke witte saus en een vies broodje, ja ik heb het broodje al eens geprobeerd. Het is typisch voor deze streek en ik vroeg aan de dienster wat het was: Gravy zei ze en ik moest het proeven, het lijkt wat op onze vol au vent maar dan vettiger en met gemalen vlees is, het wordt inderdaad op het gravybroodje geschept en zo opgegeten, vooral grote en zware mannen zijn de afnemers, ik bedoel niet dat je er dik van wordt maar dat het iets is dat veel proteïnen geeft om evt te werken.
    Rustig maken we ons klaar om te vertrekken, we hebben alle tijd want we doen weinig mijlen vandaag maar wel via 'Teton scenic byway '. Even buiten het hotel stoppen we om bij de Walmart binnen te stappen, Dirk gaat naar de electronica en ik naar de garden stuff. In enkele motels zaten we op zo'n typische Amerikaanse stoel die heel ligt weegt en zo gemakkelijk zit, Dirk is er al in gefotografeerd enkele dagen geleden. Via internet had ik gezien dat Walmart ze verkoopt maar ik kreeg ze niet op mijn scherm, toch niet die namaak in plastiek. En ja ze staan daar voor 18,99$ maar nu weet ik dat de fabrikant Adams is. En kan ik verder zoeken of ze ook in België verkrijgbaar zijn of anders via internet aan te kopen.
    We kochten een jasje voor onze mini want zo bloot in de hand is niet zo gemakkelijk in bed.
    Dan beginnen we echt aan onze trip eerst de US 26 en daar zien we al regelmatig bergen met sneeuw op, maar nog niet de Tetons, vanaf Swan Valley echt de bergen in via SR 31. Het is een gewone weg zoals bij ons tussen de dorpen in de Kempen, wat opgelapt met asfalt en kronkelig. De eerste loslopende koe was een feit, oppassen geblazen, het kan ook een Elk of een Mouse zijn. (Een hert of eland)
    Rond de middag zijn we in Briggs, het grootste stadje in deze streken, we wandelen de hoofdstraat even op en neer en gaan een koffie drinken waar het ons meest gezellig leek, we zijn op een zekere hoogte en het is 23°, dus gaan we binnen zitten in 'Three Peaks' plaatselijk restaurant/winebar. We nemen een gewone koffie en een cinamon roll, eigenlijk een uit de kluiten gewassen cupcake. De suikerzakjes zitten in een Chimay glas en wij zeggen dat we van België zijn, en de dienster vertelt dat haar grootmoeder van België afkomstig was en dat er nog familieleden wonen, vandaar dat glas waarschijnlijk.
    Op de hoek komen we een drug store tegen zoals we gisteren bezochten het stamt al van 1912 ik ga binnen om een kaartje te kopen en enkele foto's te nemen.
    Daarna vervolgen we onze weg, na de laatste blik,op de Tetons rijden we verder SR 33 richting Yellowstone we doorkruisen de Teton Valley, een groot dal met veel boerderijen. Aan de afslag in Ashton fotograferen we enorme silo's graan en denken aan onze Stefaan die zou hier zijn ogen uitkijken. We gaan ook een coke drinken en rijden dan verden via de US 20 die we al kennen van in California. Aan het plaatsje Island Park denk ik even dat de GPS verkeerd is want zij geeft nog 30 km aan en ik dacht dat het hier was, na een blik op de kaart en op de mail met bevestiging blijkt dat het motel wel op het grondgebied van Island Park ligt maar op de Hwy 87 ligt en dat is toch nog een eind rijden. De wolken worden dikker en ik herinner mij dat er voor West Yellowstone vandaag onweer was aangekondigd, ik hoop dat dat onweer voorbij is tegen dat we daar zijn.
    Na vieren kwamen we aan bij Jared's Wild Rose Ranch Resort, een samenvoegsel van houten cabines, bungalows, grotere huisjes, RV park en tentencamping.
    We schreven in en de eigenaars waren zo'n beetje chaotisch, hij lijkt wat op Beau Bridges, bij het maken van de rekening was hij 20$ verkeerd + tax erbij maakt dat toch een verschil in zijn voordeel? maar ik liet de IPad zien met de bevestiging en de prijs en hij was direct akkoord. Maar ik denk dat het eerder door het ontbreken van zijn leesbril was en een 5 en 3 lijken dan wel opeen. Voor de rest vriendelijk genoeg, brood uithalen uit de vriezer, een broodrooster extra meegeven ze waren goed genoeg. Tot over 14 dagen lag hier nog sneeuw, dat hadden we gezien op internet en als de sneeuw weg was zijn ze direct begonnen met het klaarmaken van de verblijven dus als er iets niet marcheert of ontbreekt zeg het ons en wij fixen het, was hun uitleg.
    Maar alles was in orde, wel heel veel kleine mugjes, dat komt omdat na het vriezen de insecten ontwaken, en dit is daardoor een slecht moment om buiten te zitten, maar met mijn Chinees waaiertje rondwandelen met lang broek en shirt met lange mouwen gaat wel.
    We maken nog een avondwandeling en dan nemen we een lekker glaasje wijn een chipje en we zetelen ons voor de TV.
    Read more