Azrou Aylal

We verlaten Marrakech rond 9u, na voor de meesten een goede nachtrust.
De stad komt op gang, veel mensen op weg naar hun werk aan de bushaltes, op de brommers met twee of zelfs drie. Kindjes naar school enz....
We zien ook ontbijtstalletjes, tafels langs de kant van de weg met krukjes, appelsiensap en kommen met ??
Eens de stad buiten zitten we weer in een vlak landschap van olijfbomen, wijnranken die zwaar gestut zijn en braakliggend land met verwaaide plastiekzakjes. Op één terrein is men begonnen met een opruimactie, man aan man gaat men het veld over met een prikstok en een grote zak om de rommel op te ruimen. Ik heb het maar één keer gezien maar hopelijk doen ze dat meer en worden de mensen zich bewust van de gevolgen van plastiekvervuiling.
Onderweg breekt de zon stillaan door, we moeten 176 km overbruggen naar Essaouira.
De stad Essaouira in Marokko ook Mogador genoemd zou, volgens Nabil, te vergelijken zijn met Le Havre, omwallingen, een haven en verdediging tegen de Portugezen die in de late middeleeuwen deze streken wouden bezetten. Uiteindelijk is hun dat ook voor een deel gelukt.
Bij onze stop onderweg was een artisanale winkel, en ja de dames hebben al goed bijgeleerd, er werd goed afgeboden op de prijzen. Je merkt wel vlug of het lukt of niet, want volgens de kwaliteit kon je een goede prijs bedingen of maar een klein percentage vermindering.
Terug onderweg reden we voorbij de Arganbomen, hele plantages vol maar 'toevallig' zaten er in een boom naast de weg wel zeven geiten! en ook waren er vijf geitenhoeders aanwezig die toevallig de bus benaderden voor wat 'argent'.
We stoppen aan een feminin coöperatieve van Arganproducten en kregen uitleg over de productie. De vruchten zijn rijp in juni en juli en vallen dan van de bomen, ze worden niet geplukt omdat er flinke stekels aan de bomen zitten.
De harde noten worden kapot geklopt. De schillen worden gebruikt als voeder voor geiten en dromedarissen. Het nootje zelf heeft nog een schil en het is alleen het hele kleine kerntje dat voor de Arganolie kan gebruikt worden. Er zijn twee verschillende soorten Arganolie: de pit die voor de keuken gebruikt wordt moet eerst geroosterd worden, de pit voor de schoonheidsprodukten moet geperst worden en men heeft de dubbele hoeveelheid pitten nodig dus 80 kg pitten voor 4 L olie.
De koek waaruit de olie geperst is wordt gebruikt om zwarte zeep van te maken.
Het is vrouwenproject en er konden dus vrijuit vragen hechte werkregime en de inkomsten per persoon waren: Acht uur wordt er gewerkt, met twee uur pauze verdeeld over de dag, zes dagen achtereen, in rotatiesysteem. De opbrengsten worden verdeeld over de 25 coöperanten de anderen verdienen ongeveer 100 mad afhankelijk van de opbrengst van de oogst en de verkoop.
De geiten die we in de bomen zagen zijn eigenlijk een bedreiging voor de oogst, want zij eten de bessen die nog moeten rijpen.
Rond de middag kwamen we aan in Essaouira, we reden meteen naar het hotel zodat we konden inchecken vóór de lunch.
Dan vertrokken we tegen tweeën naar het restaurant in de Medina. In Essaouira is de oude stad binnen de omwalling meteen ook de Medina. Even commotie omdat we op het terras wilden zitten en de tafels binnen waren voor ons gereserveerd. Veerle stond echter op haar stuk en alles kwam in orde.Eerst vissoep, dan een grote visschotel die op het midden van de tafel werd geplaatst met onbekende vissen maar ook reuzengarnalen en calamaresringen, een lekker soort tartaarsaus erbij en vers gebakken brood, het dessert was een mooi stukje flan.
Iedereen was zeer tevreden.
Dan ons stadsbezoek, een superbé gids Sacha ontfermde zich over ons en deed de hele architectuur geschiedenis uit de voeten, de juist eeuwen, wie wat gebouwd had en waarom, teveel om hier te beschrijven maar het was de beste gids tot hiertoe.
Hij hield rekening met de groep, telde steeds het aantal personen en sprak uitstekend verstaanbaar Frans en bovenal hij was niet zo neerbuigend als de oudere gidsen wel eens waren.Voor de meesten is Essaouira de stad die tot hier toe het meest bevalt. De verkopers zijn niet opdringerig, de medina is ruim en overzichtelijk opgebouwd en de vuiligheid wordt opgeruimd. De katten worden onder controle gehouden en er zijn geen wilde honden.
Na de stadsrondleiding kregen we nog drie kwart uur vrij en alle dames stoven in verschillende richtingen. Zelf stapte ik, met Hilde terug naar de omwalling waar we in
't begin vertrokken waren om mooie minischilderijtjes te kopen maar de kunstenaar was al weg, jammer. De tekeningen waren allemaal wit met blauw, of wit alleen met het silhouet van een Essaouira mevrouw. Het eigenaardige was dat zij een soort lang kleed of grote doek droegen met een zwart mondmasker, en de reden was vroeger helemaal niet religieus maar praktisch. De steeds aanwezige wind met het duinzand kroop overal in en onder en zo beschermden zij zich hiertegen, in de zomer in 't wit en 's winters zwart. Nu zijn de duinen beplant met bomen en zo verstuift het zand al veel minder. Maar we zagen toch wel wat zwarte djebala's en dat zal wel om religieuze redenen zijn.
Om acht uur werden we aan het buffet verwacht, dus vlug een kattenwasje en naar het restaurant. Het verschil met het vorige hotel was opvallend, rustige zaal, goede bediening en net een graadje beter van eten.
De bar ziet er uitnodigend uit maar de dagen beginnen zwaar te wegen en ons bedje roept.Læs mere