Reset search
Nepal
Satellite

Nepal
Thapagaun

Discover travel destinations of travelers writing a travel journal on FindPenguins.
Travelers at this place
    • TravelerNepal
      Day 30

      Introduction of Srijansil Welfare

      November 7, 2016 in Nepal ⋅ ☀️ 22 °C

      Srijansil Welfare:
      “It takes hands to build a house, but only hearts can build a home”.

      Contact Address:-
      Kageshwori Manahara-13, Kathmandu
      Tel No:-+977-5148296
      Cell No:-+977-9841799561
      Email:-Srijansilwelfare@gmail.com
      Website:-www.srijansilwelfare.org
      Facebook: -www.facebook.com/srijansilwelfare

      Home
      SCW is dedicated to providing the orphaned, poor ,needy children of Nepal with nutritious food, balanced diet, quality education and most importantly a loving, secure family and peaceful home. It is not only our aim to afford these children the bare essentials, but also to teach them about morality and instill in them a sense of community and respect for their fellow human beings. We will also provide them with a safe play environment where they can have fun, learn and develop the skill of social interaction. ffccw is managing an orphanage in the capital city of Kathmandu. The orphanage provides a home for 16 orphans, with plans to expand more in the future. The children are able to enjoy a safe and happy home life allowing them to grow up and become happy, healthy adults who can then support both themselves and their remaining family members.

      About us
      Family for creative children welfare is a nonprofit and nongovernmental organization established in 2008 with an objective of providing protection and shelter for the orphans, disables, deprived, conflict affected and those at various risk children. Since its inception in 2008 this organization has been active to ensure that the aforementioned groups of children receive proper care, balanced diet, education and health facilities through an institutional arrangement. This organization has been running such center in Kathmandu with the help of various generous individuals and Kathmandu district administration office (Regd. No 339) and is affiliated with the social welfare council (affiliation no.28496). Our aim is provide children who have either lost their parents through death from illness or accident, or have been abandoned or working in child labor situations with a safe and caring environment. We welcome volunteers to come and interact with children and help them in different activities. We provide a home staying program which gives volunteers the opportunities to stay in our home.

      Objectives
      • To provide shelter and protection for the children who are orphans, disables, deprived, conflict affected and those at various risk children.
      • To run child care center for these children to ensure that they receive proper care, balance diet, education and health facilities through a intuitional arrangement.
      • To strive for the development for the children whereby their children will be self reliant and good citizens in future to contribute to the process of nation building.
      • To ensure that these children who are differently able, have fallen victims to conflicts, and have been left behind by the family’s unattended or have lost their families, get homely environment for their growth and learning.
      • To find some donors and sponsors for providing quality education, health, food and permanent building for the children.
      • To conduct incoming generating activities to help to covers all expenses of the organization.
      • To co-ordinate and carry out join efforts with different government and nongovernment organization, donors to achieve our objective of our organization.
      • To ensure that these groups of people who will have a sense of dignity for life and belonging to the society as a contributor to the development of the nation.
      • To provide the quality education. We have recruited a teacher to assist the children for their homework and help them to study well.
      • To take initiatives towards addressing the issue of street children in Nepal.
      • To equip children with the life skills required for handling any emergency situation they might face.

      Future Goals of SCW
      • To expand SCW branches in many parts of the country.
      • Continue to build a network of national and international supporters for its financial supports.
      • Conduct social awareness program all over Nepal.

      You Can Help:-
      • Financial support to raise our general fund.
      • Donate to build a permanent home for these children and to get rid of monthly rent.
      • By providing volunteer service.
      • Financial assistance on education, sports and medical etc.
      • Sponsoring an individual child.
      • Organize fund-raising events or set up a charity in your country.
      • Providing free services according to your profession. (Medical, dental, sports, teaching)      Read more

    • TravelerNepal
      Day 30

      Voorstellen weeshuis

      November 7, 2016 in Nepal ⋅ ☀️ 21 °C

      Vandaag stelt het weeshuis zich voor, alhoewel men het beter een kindertehuis zou kunnen noemen, want niet alle kinderen zijn wees. Hun eigen motto is „Children welfare“: Kinder welzijn/zorg.

      Het tehuis is 8 jaar geleden door Uma en haar 2 kinderen opgericht. Uma laat zich scheiden van haar man en vertrekt met haar kinderen richting de hoofdstad, op zoek naar een beter. Ze maken kennis met een man, die hun voorstelt kinderen op te nemen en een netwerk van sponsoren op te bouwen. Helaas liet de man zich al snel niet meer zien en niks meer van zich horen. Ze waren op zich zelf aangewezen...
      Hun eerste weeskind is Rima. Ze heeft een geamputeerd onderbeen. Ze is nu 13 jaar en wil het liefste dansen en zingen. Geleidelijk nemen ze steeds meer kinderen op. Ze worden door familieleden of leden van de gemeente afgegeven, als de ouders gestorven waren, spoorloos verdwenen zijn of in vele gevallen ook vanwege armoede en dat ze daarom niet zelf voor hun kinderen kunnen zorgen. In sommige gevallen worden de kinderen na een bepaalde tijd ook weer opgehaald.

      Uma vertelt dat ze zich in het begin maar 1 warme maaltijd per dag konden veroorloven, en niet wisten hoe ze de huur en vaste kosten eind van de maand moesten betalen. Hoe meer volwassen haar zoon Heemal wordt, des te meer bekommert hij zich om alles. In de loop der jaren hebben ze zich een groot en gevarieerd netwerk van sponsoren opgebouwd. Sinds ongeveer 2 jaar hebben ze nu ook nieuw eigen onderkomen, dat eindelijk genoeg ruimte en plaats biedt die zo’n horde kinderen ook nodig heeft. Het Dhal Bhat eten kunnen ze gelukkig sinds langere tijd, zoals gewoonlijk, weer 2 maal per dag (‘s morgens en ‘s avonds) serveren. Voor onze begrippen is het natuurlijk eentonig en bijna niet voor te stellen altijd rijst en groenten te eten. Maar in Nepal is dit eten traditie, ook al is het in het kindertehuis niet echt overdadig. Het enigste wat overdadig is, zijn de grote hoeveelheden rijst... en dat vult en verzadigt.

      Wat ze over zichzelf en hun doelstellingen zeggen, kan je in het onderstaande deel lezen. Het is natuurlijk wel in Engels. Voor degene die het niet genoeg beheersen, gewoon de tekst door een internet vertaalprogramma jassen of ons vragen.      Read more

      See translation
    • TravelerNepal
      Day 31

      Het verhaal van de kinderen

      November 8, 2016 in Nepal ⋅ ☀️ 21 °C

      In het onderstaande deel kun je de achtergronden en geschiedenis van alle kinderen apart lezen. Verlaten om de meest verscheiden redenen...

      Srijansil Welfare Kids:
      We would like to give you the information about the children residing with us in our organization : (Information of 2073/2016)

      1. Sunisha: Ze is 3 haar oud en eerst sins 4 weken hier. Uma heeft haar en haar moeder Sandhya, bij haar laatste bezoek aan haar geboorteplaats, meegenomen. De vader/man heeft ze in de steek gelaten en Sandhya had quasi geen mogelijkheid zichzelf en haar kind te onderhouden. Uma’s aanbod houdt in, dat ze hun een dak boven hun hoofd en verzorging aanbiedt. Ze wil er ook voor zorgen dat Sunisha vanaf het volgende schooljaar naar een klein priveschool kan gaan (zoals de andere 2 kleinsten). Als tegenprestatie vraagt ze Sandhya te helpen met alles wat zo gedaan moet worden.

      2. Shristi Guvaju: - She is Four years old. She is from Sindhupalchowk. Her mother is missing and her father is handicapped, so there is no one to look after her. She was brought here by her father himself and she is with us since a year (2073).

      3. Ujjwal Kshetri: - He is five years old. There is no idea of his parents and his mother is out of contact by leaving him in rented room so the women from Mulpani rescued and brought him here. He is studying in class L.K.G. He is with us since 2072/01/12.

      4. Loken Bhandari: - His age is Nine years old. He is from Humla. His father is missing and no idea about his mother. Due to poverty, no one cared him and was left helpless. So the villagers brought him to us and are here since 2068. Now he is studying in class four.

      5. Suman Raut: - His age is ten years old. He is from Humla. His father is out of contact since he was gone for treatment of T.V. and his mother is unemployed. He has two sisters so hir mother can’t feed all of them. He was brought here by the help of villagers. Now he is studying in class Five. He is with us since 2067 B.S.

      6. Shisir Kunwar: - His age is 11 Years old. He is from Pyuthan. He is deprived from fundamental needs because his family is under poverty line. So the villagers brought him and h is with us since 2069. Now he is studying in class seven

      7. Harshit Upadhaya: - His age is 11 years old. He is from Kalikot. His family was affected by the conflicts during the time of insurgency. He has brought her by the villagers through Social Welfare Council. He is here since 2068. Now he is studying in class six.

      8. Krishna Sharma: - His age is 12 years old. He is from Baglung. His both parents are mentally retarded. Due to absolutely poverty he was brought here by the social worker from solidarity Nepal. He is here since 2069. Now he is studying in class seven.

      9. Paras Pandey: - His age is 13 Years old (06/10/2060). He is from Bajura. There is no idea about his father and his mother is unemployed. Due to his poverty, no one cared him and was left helpless. So the villagers brought him to us and he is with us since 2069. Now he is studying in class seven.

      10. Barsha Dhakal: - Her age is 13 years old (08/08/2060). She is from Kalikot. Her both parents are missing during the conflicts between the Maoists and the government. She is left here by her relatives since 2066. Now she is studying in class seven.

      11. Rima Puri: - Her age is 13 years old (29/05/2060). She is from Pyuthan. She is handicapped by birth (without a leg) so her parents didn’t cared her. They felt sin to give birth to her She has left helpless. She is herre since the beginning and was rescued from the Katmandu bus park (Balaju). Now she is studying in class seven.

      12. Nitu Dhakal: - Her age is 12 years old (29/04/2060). She is from Kalikot. Her father brought step mother and her mother is mentally ill. So due to poor health condition no one was there to look after her. She was brought here by a politician. She is with us since 2066. Now she is studying in class seven.

      13. Raju (Rajendra) Pandey: - He is 15 years old (08/10/2058). He is from Bajura. He lost both his parents. There was no one look after him so he was brought here by the help of villagers He is with us since 2068. Now he is studying in class Nine.

      14. Safal Nepali: - His age is 14 years old (10/05/2059). He is from Mugu. His mother is illand his father was missing during the period of insurgency. Villagers rescued him and brought him here by plane from Mugu. He is here since 2066. Now he is studying at class eight.

      15. Dipsikha Ghimire: - She is 15 years old (22/10/2058). She is from Sindupalchowk. She lost both her parents. She was brought here by the villagers. She is with us since 2068. Now he is studying in class Nine.

      16. Pramila (Prasamsa) Dhakal: - Her age is 15 years old (10/02/2059). She is from Kohalpur. Her family was affected by the conflicts during the time of insurgency. Her father brought step mother and her mother is unemployed so she was brought here. She is here since 2066. Now she is studying in class Nine.

      17. Sandhya: Ze is 22 jaar oud en helpt sinds een maand in het weeshuis mee. Zie ook de tekst onder nr. 1 Sunisha.      Read more

      See translation
    • TravelerNepal
      Day 32

      VSN Project bezichtiging

      November 9, 2016 in Nepal ⋅ ☀️ 21 °C

      De vakantie is voorbij en we gaan weer over tot de orde van de dag. De kinderen gaan weer naar school, wat ze gelukkig graag doen, en wij slenderen met ze mee op weg er naar toe. ´s Avonds proberen we de kids altijd aan te moedigen huiswerk te maken en helpen ze daar waar we kunnen. Een paar wiilen ondertussen vrijwillig Engels verder doen, maar helaas ligt tussen dat wat er in het boek staat en dat wat ze kunnen helaas een wereld van verschil...

      Deze woensdag worden we door onze VSN organisatie opgehaald. Omdat bij onze aankomst in Nepal een festival aan de gang was, waren de meeste projecten gesloten, maar het bezoek ervan doen we dus vandaag. In de auto zit tot onze verbazing Dave uit Australie, met wie we de eerste dagen kennisgemaakt hebben. Hij heeft zijn missie in het klooster opgegeven… elke dag voor dag en dauw op moeten staan en de dagindeling vond hij ook maar niks…. maar is dat niet iets wat hij als boedhist zijnde vooraf had moeten weten vragen wij ons af?? Hoe dan ook, hij wil nu aan een school Engelse les gaan geven. We rijden om te beginnen naar de school die VSN volkomen nieuw vanaf 2008 heeft opgebouwd. Ondertussen heeft de private Engelstalige school 750 leerlingen! De school bestaat uit 2 gebouwen. Het kleinere van de twee voor kinderen vanaf 4 tot 10 jaar en een groter gebouw met meerdere etagen voor de oudere kinderen. Sommige kinderen wonen hier ook, omdat de afstand van huis naar school veel te groot is. Het ziet er werkelijk allemaal top uit voor Nepalese standaard. We kijken in elke klas even binnen en vragen wat ze aan het leren zijn. Alle lokalen zijn met tekeningen en knutselwerkjes opgevrolijkt. Ze hebben zelfs een klaslokaal vol met computers. Daarna nemen we een kijkje in een VSN weeshuis, dat we de eerste dagen al kort bezocht hebben. De kinderen zijn om deze tijd natuurlijk op school. Het goede voor hun is dat ze gelijk op de VSN school kunnen, want die wordt voor hun gesponserd. Dan kijken we gelijk nog bij het vrouwenproject voorbij. In 2 mini klaslokalen krijgen volwassen vrouwen les. Ze komen vrijwillig hier naar toe, voornamelijk om Engels te leren. Er wordt door VSN ondersteuning gegeven als iemand bv een eigen bedrijfje op wil zetten. De meesten vrouwen zijn getrouwd, hebben kinderen en zijn huisvrouw. Ze stellen zich één voor één voor en we zijn onder de indruk van het niveau en de motivatie die deze dames hebben. De oudste dame is al begin van de 70, chappeau! Daarna stellen wij ons natuurlijk ook voor en vertellen wat we in Nepal doen. De klassen worden op dit moment geleid door studenten die in hun laatste jaar zijn. We zijn echt onder de indruk, een mooi project! Met de auto verlaten we de Pepsi Cola wijk en rijden nu richting stad, op weg naar een dagopvang voor gehandicapte kinderen. Hier hebben ze een maxiale capaciteit van 15-20 kinderen, maar vandaag zijn er maar 4. Het aantal wisselt heel erg, omdat de kinderen vaak ziek zijn of de ouders ze niet kunnen brengen. Vele kinderen hebben het down syndroom of een gedragsstoornis en zijn zowel geestelijk als lichamelijk gehandicapt. Alles wordt gemanaged door een zeer vriendelijke dame. Zij en haar team maken echt een zeer goede, vriendelijke, zorgzame en competente indruk. Ze laat ons in alle rust de verschillende ruimtes zien en de activiteiten die ze zo met de kinderen doen. Met de weinige middelen die ze ter beschikking hebben, maakt het op ons een zeer positieve indruk. We zetten ons een poosje bij de kinderen die net hun fruitportie krijgen. We geven de moeder des huizes nog wat geld om fruit te kunnen kopen voor de komende weken en schrijven op haar verzoek nog een paar lovende regels in het gastenboek.
      Daarmee hebben we alle eigene projecten van VSN gezien en zijn echt onder de indruk en overtuigd van deze organisatie. En dan te weten dat de organisatie ook nog andere, niet eigen projecten ondersteunt, waaronder o.a. het weeshuis waar wij werken.

      Op de terugweg maken we nog een stop bij een grote supermark op verzoek van Dave. Jeetje, wat een keuze! Maar de prijzen…het lijkt wel of we in Europa zijn…maar wie kan dat hier betalen?! Aangezien we nog voor de kinderen willen koken een dezer dagen, slaan wij gelijk ook onze slag en kopen alvast vele dingen die we nodig hebben.
      Weer terug ´thuis´ vertellen we onze kids over onze dag, want ze zijn altijd geinteresseerd. Dan helpen met huiswerk en knutselen nog een beetje.

      Het was voor ons een mooie dag, Maar wat gebeurd er deze dag voor de wereld?? We hadden het de avond tevoor en in de vroege morgen hier al vervolgd, de presidentsverkiezingen in Amerika… het ongelofelijke wordt waar… Trump wordt inderdaad gekozen. De meeste Amerikanen hebben waarschijnlijk alleen aan hun land, de binnenlandse politiek gedacht, maar wat betekent dit de komende jaren voor de buitenlandse politiek?... We vinden het beangstigend dat zo iemand een aanzienlijk deel van de wereldmacht in handen krijgt…      Read more

      See translation
    • TravelerNepal
      Day 33

      School bezoek bij onze kids

      November 10, 2016 in Nepal ⋅ ☀️ 21 °C

      Ons werk bij de Orchid school hebben we gestopt. Na de vakantieperiode, waar eindeljk weer normale schooluren zijn voor alle kinderen, hebben de leraren voor ons geen passend concept. Ze hebben voorgeslagen om voor verschillende leeftijden in de pauzen voor 20 minuten les te geven. Hm…? Als de kinderen eigenlijk pauze hebben zijn ze vast en zeker niet gemotiveerd in die tijd Engels te leren. En tevens zou dit voor ons betekenen dat we tussendoor veel moeten wachten. En zoals voorheen al het geval was, ze geven geen richtlijn en we moeten zelf maar zien wat ons invalt. Maar we zijn geen leraren die automatisch veel eigen ideeen meebrengen, en dan ook nog voor verschillende leeftijdgroepen… Dat klinkt voor ons alles niet optimaa. We doen het uiteindelijk ook niet voor ons, dus als ze niet echt willen… Daarom hebben we besloten ermee op te houden en die tijd te gebruiken om misschien nog een paar uitstapjes te maken.
      Maar vandaag hebben we evengoed een schoolproject. De 15 jarige Pramilla, die met afstand de beste is in Engels, had ons gevraagd of we bij haar in de klas eens voorbij kunnen komen. Ze wil graag dat we wat over onze landen, culturen en gebruiken vertellen. Dat doen we natuurlijk graag :0) Het is een grote klas van ca. 50 kinderen, maar ze luisteren allemaal en zijn geinteresseerd, heel anders dan in onze school voorheen… Vooraf hebben we een kort gesprek met de leraar, die ons uitdrukkelijk vraagt of we iets over onze begroetingsvormen kunnen vertellen. Dat wilden we zowiezo doen, en als we het thema aansnijden brengt dat daadwerkelijk de meesten tot lachen. Dat wij ons op de wang kussen of zoals de Duitsers omarmen, kunnen ze zich in Nepal niet voor stellen. Hier groet men zich zowiezo bijna niet, en wanneer ja, dan alleen maar met de groet Namaste waarbij men de handen met de binnenkanten tegen elkaar legt. Het uur is snel voorbij, ze hebben geen vragen maar zingen voor ons tot slot nog hun volkslied ;-)
      Daarna gaan we nog shoppen en kopen de laatste dingen voor onze geplande pannekoekdag morgen. Mmmm… we verheugen ons er zelf al op :0)      Read more

      See translation
    • TravelerNepal
      Day 34

      Bastel- und Sporttag

      November 13, 2016 in Nepal ⋅ ☀️ 21 °C

      Aus irgendwelchen Gruenden, die uns keiner so recht erklaeren kann, ist heute keine Schule… Aha. Wir fragen die Maedel’s, ob wir dann heute unseren Ausflugstag machen. Aber irgendwie drucksen sie rum. Keine Ahnung, aber okay, sie scheinen keine Lust zu haben. Naja, sie sind halt auch 13-15 Jahre alt ;)

      Insofern starten wir eine Bastelaktion. Von Roctus juniors Kindern haben wir ja sehr viel mitbekommen. Wir nehmen Aufklebesticker (Tiere, Zahlen, Buchstaben) und Papier mit. Wie immer wird sich darauf gestuerzt. Die grossen Maedel’s bekommen eine extra Tuete mit Herzen und Blumen. Es geht mit vollem Enthusiasmus ran, aber es kommt auch immer wieder zu Streitereien, die wir so gut wie moeglich managen.
      Mittags machen wir zu Zweit einen Spaziergang und am Nachmittag wird Sport gemacht: Federball, Fussball, Frisbee (welches wir mitgebracht haben). Die meisten sind aktiv.

      Auf einmal kommt Sudeep (unser Vermietersohn) mit vielen Freunden rueber. Die Freundinnen wollen fuer alle (!) kochen. Sie bringen eine grosse Tuete klein gehacktes Huhn mit. Das waren bestimmt 3 Huehner! Eins kostet 10 Eur! (auch hier mal wieder der Vergleich wie billig Huehner bei uns sind…). Prinzipiell werden hier die Huehner in ihrer Gesamtheit in kleinere Stuecke gehackt und dann gebraten. Das heisst, dass quasi jedes Stueck Knochen hat. Natuerlich auch Haut und die Innereien landen auf dem Teller. Ich gebe ehrlich zu, dass ich mich am Anfang besser als Vegetarier haette verkaufen sollen, denn dass ist schon etwas Quaelerei. Gluecklicherweise nimmt mir Angelique an solchen Tagen etwas ab und solche Tage konnten wir bisher ja auch an einer Hand abzaehlen. Fuer die Nepali’s sind es allerdings besondere Tage.      Read more

      See translation
    • TravelerNepal
      Day 20

      Bemesten...

      October 28, 2016 in Nepal ⋅ ☀️ 23 °C

      Vandaag de laatste schooldag voordat het festival begint. We doen een half uurtje een oefening uit het leerboek en sluiten af met een half uurtje puzzelen. Dan is het vakantie tot 7 november, ook voor onze kids.
      Vrijdag komen de kinderen altijd eerder uit school. We gaan er naar toe en kijken wat er zo nog op het programma staat. We spelen wat met de bal, eten een kleine portie chinese noedelen, en we geven de kleinsten een paar gifgroene rubbere kikkers in een opblaasbaar zwembadje, wat we van thuis meegebracht hebben (een succes). Dan komt het decoratiemateriaal voor het feest tevoorschijn, vele dingen worden opgepoetst en afgestoft en in een hoek van de slaapkamer van de grotere jongens opgesteld. Even later wordt nog een andere actie gestart, we weten nog niet wat het is maar Jana gaat mee en ik blijf bij de kleinsten. Meerdere kinderen en Indira gaan met een emmer en grote manden voor op de rug op pad en trekken over het veld. De vraag is echter, wat gaan ze halen?? Ze lopen naar een huis, maar de bewonders zijn er blijkbaar niet. Terwijl Indira probeert ze telefonisch te bereiken, klimmen de jongens in een boom en stelen de rijpe vruchten (geen idee wat het is...). De hond vindt dit natuurlijk maar niks en zou het liefst uit zijn kooi breken. Naast de kooi is een mini stal met een koe (koeien zijn hier helig en mogen niet gegeten worden). Dan komt het… Indira heeft blijbaar groen licht gekregen… ze mogen verse mest meenemen wat voor het veldje is waar ze de groenten willen gaan verbouwen. Echter, alles wat ze bij hebben is een hakker en de manden en emmers. Maar Indira begint er aan, en maakt de mest eerst met de hakker los. Dan worden de emmers gevuld, met behulp van de hakker en… de blote handen. De grotere dragen de manden op de rug, maar met ondersteuning van een sjaal die om het hoofd gebonden wordt. Ik zie de eerste terugkomen en dan komt ook Jana met een volle 10 kg emmer en een gezicht van… ;0) Alles wordt op het veld leeggekipt en dan gaan ze weer. Ik ga nu ook mee, want ik kan ze toch niet alleen laten ploeteren. De volgende lading… Vooral de emmers waar de mest weinig stro bevat zijn erg zwaar. Een van de jongens komt niet ver, de emmer is veel te zwaar voor hem dus we helpen. En we gaan nog eens terug. Indira haalt nu nog de verse mest direct uit de stal, lekker lekker ;0) Midden op de weg ligt ook nog een hoop, hop, die gaat er ook nog in. En alles handarbeid ;) Na gedane arbeid gaat we toch eerst maar even terug naar ons om handen en voeten gronden schoon te maken. Iedereen loopt hier alleen maar in slippers rond, inclusief wij, dus dat is zowiezo extra poetsen elke dag. En die broeken... sniffel sniffel... die gaan ook gelijk in de (hand)was.
      Bij ons wordt door de jongste zoon het huis net versierd. Hij woont bij ons op de etage en is voor het feest naar huis gekomen. Hij hangt vele lichtkettingen op en is niet de enige. Zodra het donker wordt zien we overal de kleurrijke lichtjes fonkelen (het heet niet voor niks lichtfeest).
      Tijd voor avondeten, dan nog even kletsen en dansen bij de oudsten.      Read more

      See translation
    • TravelerNepal
      Day 8

      Introductiedag 2

      October 16, 2016 in Nepal ⋅ ⛅ 30 °C

      Dag 4
      Deze dag staat als eerste een gesprek met Dinesh, de directeur, op het programma. Om 10 uur worden we verwacht en vertelt hij ons in welke projecten hij ons ingedeeld heeft. Dit zijn zoals door ons aangevraagd een weeshuis en een school, maar niet diegene die we de eerste dag bezocht hebben. Deze liggen een stukje verder en dit zou betekenen dat we elke dag een half uur heen en terug moeten lopen. In principe geen probleem, maar aangezien het al vroeg donker is hier, kan het een probleem worden `s avonds de weg te vinden in de wir war van straten. We hebben eventueel ook de mogelijkheid te verhuizen, want daar is ook een gastfamilie. We komen overeen dat we deze middag een kijkje gaan nemen en dan beslissen.

      Dan onze 2e les Nepalees. We doen ons best, maar zonder te spieken is het erg moeilijk ;0) Wat wel leuk is, we proberen Nabin ook een paar basiswoorden Nederlands bij te brengen. De meeste vrijwilligers hier komen uit Nederland en hij wil daarom graag een paar woordjes leren.
      Na schooltijd gaan we weer lunchen in hetzelfde restaurant als gisteren. We bestellen alle drie Momo, deegtasjes gevuld met groenten en/of kip. Maar… het restaurant loopt nog altijd niet zoals het zou moeten na het festival, en we moeten anderhalf uur wachten op ons eten! Wat we niet wisten, momo is blijkbaar het meest gecompliceerde gerecht… geduld is een schone zaak… en tijd hebben  maar ons wachten wordt beloond want het is heerlijk en een welkome afwisseling (nu al…) van de 2x Dal Bhat per dag ;)

      Vishal, een medewerker van het buro, heeft een auto gecharterd en samen gaan we een kijkje nemen bij ons toekomstige project. We rijden ongeveer 15 minuten noordelijk over een zeer hobbelige weg. De omgeving verandert, niet meer zo dichtbebouwd en met rijstvelden (het oogsten is net begonnen) tussen de huizen. Het weeshuis ligt veel vrijer als het andere wat we de eerste dag gezien hebben, een redelijk grondstuk met 3 gebouwen erop en daartussen nog een stuk grond wat als speelweide gebruikt kan worden (dat ze van voetbal houden ervaren we al snel ). De kinderen begroeten ons ietwat schuchter maar zeer vriendelijk. De `moeder` (Aamaa in Nepalees) is er niet. Zij is vanwege het festival verreist naar familie buiten de stad, en komt pas over enkele dagen weer terug. Maar de grotere kinderen schijnen alles prima onder controle te hebben. Op ongeveer 50 meter staat een woonhuis met 3 etagen waar we naartoe zouden kunnen verhuizen. Een meisje van het weeshuis brengt ons en als we bij het huis aankomen, komt `opa` gelijk naar buiten. Hij bekijkt ons eens van top tot teen en stelt een aantal vragen die door Vishal vertaald worden. Alles goed :) We lopen naar de 3e etage waar zich 3 kamers bevinden die allemaal vanaf het terras toegankelijk zijn, en waarvan er een in gebruik is door een familielid. De sleutel van onze kamer is onvindbaar, maar we kunnen een blik door het raam werpen. Er is op de etage een badkamer met douche en toilet en `buiten` nog een wasbekken. Eerste indruk is okay, en een stuk aangenamer als onze huidige plek. De school waar we les zouden moeten gaan geven is ook gelijk naast de deur, praktisch.
      We hebben tot morgen de tijd om te beslissen of we het gaan doen. Op ons maakt alles een prima indruk, we zijn overal vriendelijk ontvangen, het ziet er allemaal een stuk hygienischer uit en de omgeving is een stuk rustiger en landelijker. Nadeel is wel dat winkels en bus/taxi haltes wel verder weg zijn.

      Terug op ons huidige adres komt de vrouw des huizes met haar jongste zoon weer thuis. Ook zei was verreisd vanwege het festival. We worden begroet en ze kookt wat voor ons. We worden door de andere vrijwilligers al gewaarschuwd dat we ons voor moeten bereiden op een vragenvuur… En wat gebeurd er, deze keer komen moeder en vader bij ons, 4 vrijwilligers, aan tafel. Dit is de eerste keer dat een gesprek met familieleden tot stand komt en inderdaad, en inderdaad, de nodige vragen worden gesteld :)
      Sofie, mid 20 uit Nederland, vertelt dat ze morgen voor 5 weken de bergen in gaat en daar een project gaat doen bij de monikken en de kinderen daar Engels bij moet brengen. Ze is in totaal 4 maanden in Nepal en doet verschillende projecten. Wat na die 5 weken komt weet ze nog niet maar flexibel blijven is het motto, en dat is ook wat de directeur ons als eerste verteld heeft. We vinden het wel ontzettend dapper voor zo`n jonge blonde en goed uitziende meid, dat ze deze ervaring op wil doen. Wij zijn eigenlijk een uitzondering, want de meeste vrijwilligers zijn alleen hier (en een stuk jonger ) en proberen contact te maken met andere vrijwilligers.
      Na deze avond staat ons besluit vast, we vertrekken! Nu iedereen hier weer thuis is wordt het nog duidelijker hoe het hier reilt en zeilt… De vrouw des huizes heeft duidelijk de broek aan, wat in Nepal eigenlijk nog ongewoon is. Ze roept en schreeuwt luid om zich heen, tegen de hond, de kinderen, eigelijk alles… ze kan blijkbaar niet anders. Dit werkt ons gelijk zo op de zenuwen en we weten dat we dit geen 5 weken gaan volhouden. Met de hygiene in de keuken en badkamers is het wel wat beter sinds ze thuis is, maar nog steeds niet om over naar huis te schrijven. En het feit dat de badkamers zowel door de familie als ook de vrijwilligers gebruikt worden, maakt het alles verre van optimaal. Ook de bedden kunnen eigenlijk niet slechter zijn als nu, en we vinden het ook wel leuk dat we straks niet met de gastfamilie, maar met de kinderen in het weeshuis mee gaan eten, `s morgens en `s avonds, dus dat wordt vast helemaal super.

      ´s Avonds hebben we stroomuitval… gebeurd regelmatig ;)      Read more

      See translation
    • TravelerNepal
      Day 10

      Ons werk begint...

      October 18, 2016 in Nepal ⋅ ☀️ 25 °C

      Dag 6
      Om 10 uur worden we opgehaald door de organisatie en naar ons nieuwe onderkomen gebracht. Er loopt geen weg tot aan het huis, dus de laatste meters moeten te voet afgelegd worden. We worden welkom geheten door de vader des huizes en zijn zoon. De zoon neemt echter gelijk ook weer afscheid, want hij heeft een afspraak. „Alle verdere details dan vanavond“ zegt hij, want zijn vader spreekt geen Engels. We dumpen onze bagage en gaan dan gelijk door naar school. Een kort gesprek met een jonge leraar, en daarna worden we gelijk voor de leeuwen gegooid, want de klas wacht al op ons. We krijgen groep 8 en 9 toegewezen, zijn helemaal vrij wat we doen en krijgen geen verdere aanwijzigingen… dat wordt spannend ;)
      We bevinden ons tussen 2 festivals, en alleen de kinderen vanaf groep 9 zijn verplicht naar school te komen. De rest, inclusief leraren, kunnen zelf bepalen of ze komen. Omdat we graag samen les willen geven, worden groep 8 en 9 bij elkaar in een lokaal gezet. De kleine ruimte is goed vol, zo tussen de 25 en 30 kinderen in de harde smalle banken. We merken in het verloop van de dagen dat het aantal kinderen per dag varieert.
      Okay, wat gaan we doen, want iets voorbereid hebben we niet echt!? We stellen ons voor en vertellen een beetje over onze landen. Voorzichtig komen ook een paar vragen uit de klas… Hoe heet dit of dat op Nederlands/Duits, interesseert de meisjes en met de jongens wisselen we ons uit over voetbal superstars. Een ongelofelijke luidsterkte en onrust in de klas... We merken dat ze nerveus worden als je ze direct aanspreekt en een vraag stelt. De meisjes zijn heel schuchter maar antwoorden, echter de jongens wijzen gelijk naar een ander waar de vraag maar aan gesteld moet worden. We hadden gedacht dat er orde en respect zou heersen, maar alles behalve dat! We hebben moeite de klas enigermate stil te houden, maar krijgen het uur om… oef. Na afloop vraagt de leraar hoe het was. We vertellen hem dat er weinig discipline heerste, maar hij probeert ons moed in te spreken en vertelt dat ze hier zelden een buitenlandse vrijwilliger hebben en ons daarom eerst uitproberen, maar dat het vast en zeker snel beter wordt. Nou ja, we gaan het zien…
      Nu terug naar onze kamer en eerst maar eens uitpakken. Helaas hetzelfde verhaal als in het andere huis, geen kast, stoel, haken etc. dus we moeten inventief zijn. We maken de rugzakken leeg en kijken dan wat we dagelijks nodig hebben. Een hoek van de kamer wordt voor kleding ingericht (gelukkig alles netjes in plastic zakken ingepakt), op een ander klein stukje komen de toiletspullen en de paar keukendingetjes te liggen, en de rest wordt systematisch weer in de verschillende rugzakken ingepakt, elke heeft een eigen `taak`. Het lijkt wel een beetje op camperen :)
      Een meisje uit het weeshuis, Barcha, (vandaag niet naar school omdat wij kwamen) stelt voor dat ze ons een beetje de omgeving laat zien. We lopen in een richting waar meerdere kleine winkeltjes zouden moeten zijn en een restaurant (aangezien we zelf voor lunch moeten zorgen). Helaas… er komen donkere wolken opzetten en na 10 minuten begint het ook nog te regenen. We schuilen onder een kleine overkapping van een van de vele mini (garage) winkeltjes, maar zijn positief gestemd dat het gelijk weer overwaait. Dus niet… de wolken worden dikker en donkerder en het begint steeds harder te regenen. Barcha ziet de lol er wel van in, en vertelt ronduit over vanalles en nog wat. Na een poosje krijgen we een paar stoelen aangeboden, die we in eerste instantie beleefd afwijzen, Maar uiteindelijk kunnen we niet anders en gaan toch zitten. Na ongeveer 45 minuten wordt het eindelijk minder en besluiten zekerheidshalve niet verder te lopen maar terug in de richting te gaan waar we vandaan kwamen. Maar het zonnetje komt er weer terug door, en dus duiken we nog even een kleine supermarkt binnen om een idee te krijgen wat er hier zoal te verkrijgen is.
      Tegen half 5 komen dan de kinderen zo langzaam terug van school. Ze gaan naar een openbare school met in totaal ongeveer 1500 kinderen. Heel anders dan de „prive“ school waar wij les geven, want die is veel kleiner. Alle lessen worden hier in het Egels gegeven. De jaarlijkse contributie bedraagt zo tussen de 350 USD voor de kleinere, en 600 USD voor de grotere kinderen. Een hoop geld dus voor hier… Onze kids zijn zo langzaam allemaal gearriveerd. We maken kennis en proberen de namen te verstaan… geen makkie, dus we vragen ze allemaal hun naam en leeftijd op te schrijven zodat het voor ons (hopelijk) wat makkelijk wordt het te onthouden. Er wonen hier in totaal 15 kinderen in de leeftijd van 4 tot 15 jaar. De „moeder“ en haar zoon en dochter zijn nog steeds op familiebezoek en het is nog een beetje onduidelijk wanneer ze precies terug komen. Een dame, Indira, houdt een oogje in het zeil Maar de grotere schijnen ales prima onder controle te hebben en houden de boel draaiende. De oudere meiden koken `s morgens en `s avonds en de grotere jongens maken de keuken dan weer schoon en wassen buiten om de beurt af. Deze eerste avond praten we een beetje met allemaal, maar voornamelijk met de oudere kinderen. Ze hebben vele vragen aan ons, en wij stellen natuurlijk ook de nodige vragen om een beetje een Idee te krijgen. Na het eten krijgen we van een van de meiden een soort dagboek in de hand gedrukt, met foto`s van idolen, vrienden, spreuken en groeten. Dan beginnen ze de lokale hits te zingen, helemaal geweldig. Rond 8 uur keert de rust weder. De jongsten gaan naar bed en de rest schaart zich in een ruimte die de slaapkamer van de Aamaa blijkt te zijn, want hier staat zowaar een televisie en wordt Indische soap series gekeken. Wij zeggen welterusten en proberen voor het eerst onze douche uit ;-)      Read more

      See translation
    • TravelerNepal
      Day 11

      We tasten af...

      October 19, 2016 in Nepal ⋅ ⛅ 24 °C

      Dag 7
      De tweede dag willen we de kinderen na het ontbijt naar school brengen, die begint om 10 uur. Mooi om te zien hoe ze zich allemaal gereed maken, uniform aan, haren doen en daarbij veel in de spiegel kijken (de ramen dienen als spiegel) ;) De jongens zijn natuurlijk eerder klaar, alhoewel er aan de haren ook zeer speciale aandacht gegeven wordt, die moeten goed liggen! En aangezien ze geen gel of iets dergelijks hebben, gebruiken ze hiervoor zonnebloemolie uit de keuken :D Bij de meiden, allemaal met lang haar, wordt eerst uitvoerig geborsteld en daarna ook nog gevlochten, dat duurt natuurlijk een beetje. De jongens zijn dan al onderweg en daarom gaan we samen met de 5 meiden op stap. We lopen een eind mee, maar tot hun school redden we niet meer qua tijd omdat wij ook om 10 uur moeten beginnen. Ze beloven dat ze morgen sneller zullen zijn ;)
      In onze Engelse les vragen we eerst wat ze nog weten over hetgeen we ze gisteren over ons en ons land verteld hebben. Zo weten ze gelijk ook dat ze op moeten letten ;) Daarna geven we ze de opdracht in een paar regels iets over hun eigen land op papier te zetten. Daarmee zijn ze even bezig. We bekijken het van allemaal en vragen enkele het ook voor te lezen… dat doen ze niet graag. Om de boel nog een beetje te ontspannen spelen we nog een spel. Iemand tekent beetje bij beetje iets op het bord, en de klas moet raden wat het is en krijgt alleen ja/nee op de vraag terug. Al met al viel het vandaag niet tegen en konden we de aandacht wat beter vasthouden.

      Na school hebben we afgesproken met Nabin in onze oude wijk. Hij had verteld dat hij daar een winkel weet die schuimstofmatrassen verkopen. Het slapen gaat weliswaar iets beter, maar we willen ons lichaam toch iets meer rust gunnen. En het is zeker geen weggegooid geld, want daarna kunnen we die dan gelijk doneren aan het weeshuis, die zijn er blij mee. De matrassen worden opgerold en zo vastgemaakt dat ze als `rugzak` gedragen kunnen worden, zie foto! ;-P We worden al opgewacht door de 2 kleintjes van de familie.

      `s Avonds nemen we weer wat mee om te knutselen (dank je wel familie Roctus!). Kleine kunststof blokjes met letters erop. We vragen de kids hun naam tesamen te sprokkelen en allemaal, met uitzondering van de twee grootste jongens, doen ze mee. Dan rijgen we alles tesamen tot een armband of ketting. Een groot succes! Als extraatje hadden we vandaag een reep chocolade meegenomen… dat ging er wel in. Om 8 uur is het dan weer zo ver, de kleintjes naar bed en de groten kijken of nog even televisie of gaan naar hun kamer. We zeggen weer „tot morgen“ en lopen over het veld naar huis. Daar krijgen we eindelijk het goede bericht van de zoon des huizes, het wifi probleem is opgelost, en we kunnen Internet gebruiken. We komen echter in gesprek en komen zo ook meer te weten over het weeshuis, hoe en waarom hij en zijn vader zich hiervoor inzetten en wat voor andere projecten hij nog zo ondersteunt. Later meer daarover.      Read more

      See translation

    You might also know this place by the following names:

    Thapagaun

    Join us:

    FindPenguins for iOSFindPenguins for Android

    • 2024© FindPenguins
    • Home
    • About us
    • Blog
    • Group Tracking
    • Press
    • Terms
    • Privacy Policy & Cookies
    • Support
    • Legal notice
    • English