Arthur’s Pass

De weg terug deze ochtend duurde wat langer dan we ons herinnerde. Het eerste deel was nog altijd wondermooi, zeker met de opkomende zon. Daarna kwamen we op de hoofdweg en hier waren wegenwerken. We hebben toch vrij lang voor rode lichten mogen staan, ongeveer een halfuur extra. Gelukkig konden we ons bezighouden met het mooie uitzicht.

Terug in het dorpje besloten we natuurlijk om een wandeling te doen. En welke betere wandeling te doen dan de Arthur's Pass wandeling wanneer je in Arthur's Pass verblijft! De wandeling duurde iets meer dan drie uur. Er waren delen door het bos en delen door open vlaktes met struikgewas, soms wat moerasachtig. Er was verscheidenheid aan vegetatie die ons verbaasde. Het was bergop en bergaf en we waren toch wel op toen we terug waren. Een van de stops was een gerestaureerd hutje van de "roadmen". Vroeger moesten deze mannen zorgen dat de baan open bleef. Dit betekende sneeuw ruimen, rotsblokken verplaatsen,.. Een zwaar werkje. Iedere werker had zijn deel van de weg en een bijhorend hutje. Nadat roadmen niet meer nodig waren, werd het hutje gebruikt door vakantiegangers en wandelaars. Alhoewel dat de wandeling zelf mooi was, was het einde wat teleurstellend. We dachten een mooi zicht te krijgen over de pass, maar het was gewoon een stop met uitleg. Er liep nog een deel van het pad door naar een meer en we dachten dat dit misschien een mooier afsluiter ging zijn. Maar we zijn niet tot aan het meer geraakt, want we waren afgeleid door iets onderweg. Een coole vogel natuurlijk, je kent ons toch al wel! Tat spotte hem eerst op een rots ietsje verder. Een mooie bruine vogel, die ongeveer zo groot was als een kip. Hij had wat weg van een waterral. Het bleek een weka te zijn. Een vogel die enkel in Nieuw-Zeeland voor komt en die niet kan vliegen. Wat fantastisch was, was dat hij naar ons toekwam. Hij kwam uit het struikgewas en op het padje. We konden hem echt goed bewonderen. Hij ging zijn gangetje en trok zich niet veel aan van ons. Later lazen we dat weka's heel nieuwsgierige vogels zijn en aangetrokken worden door mensen. Ze komen altijd eens kijken dat er niets te rapen valt. 😜

Na de wandeling was het tijd voor lunch en wat rust. De parking waar we stonden was veel drukker geworden. We wouden nog een tweede wandeling doen vanuit hetzelfde vertrekpunt, maar er kwamen twee bussen toe. We besloten onze wandeling nog wat uit te stellen in de hoop dat de bussen maar een korte wandeling deden. Uiteindelijk besloten we toch te vertrekken. Er was nog wat volk op de weg, maar blijkbaar ging hun bus bijna vertrekken dus we waren snel alleen. De wandeling leidde naar een waterval. The devils punchbowl was de naam. Hij was de moeite.

Hierna reden we naar een volgende camping. Onderweg zagen we twee lifters en we namen ze mee. Een jongen uit Zwitserland en een meisje uit Canada. Ze hadden 6 maanden op een katholieke school gezeten en waren nu wat aan het rondreizen. Hun twee vrienden waren al opgepikt en afgezet geweest. Na een halfuurtje zagen we hun vrienden staan en was het tijd om dag te zeggen. We reden door het stadje Springfield (the Simpson!) voor te tanken en daarna was onze camping aan de beurt. Google Maps stuurde ons langs een grindweg, want dit was de "kortste" weg.. Maar de camping was dik in orde en gratis. Na ons eten kregen we bezoek van een man die blijkbaar bijna de hele dag naast ons had gestaan op de parking. We hadden hem verschillende keren dag gezegd, maar herkenden hem niet meer, oeps. Hij had ook een Jucy camper, maar zijn gastank was leeg en hij moest morgen zijn camper binnen brengen. Hij vroeg of hij onze gas mocht lenen, geen probleem. Maar blijkbaar was onze gasfles dichtgedraaid met een speciale schroef en was het onmogelijk om hem los te krijgen zonder het juiste gereedschap. We stelden hem voor om gewoon onze keuken te gebruiken, maar hij wou het eerst nog eens aan zijn buur vragen. Na enkele minuten was hij toch terug omdat de gasfles van zijn buurman niet paste. Dus lieten we hem in onze keuken koken, hij nam wel zijn eigen spullen mee. Het was een Fransman die drie weken was rond getrokken. Zijn vrouw ging meekomen, maar ze kon helaas niet last minute. Ook was hij een Duitse fietser tegengekomen die hij drie dagen een lift had gegeven tot aan de top van Mt Cook.En savoir plus