Porirua City

Nieuw-Zeeland is opgedeeld in twee eilanden, namelijk het Zuidelijk en het Noordelijk eiland. De voorbije weken hebben we het Zuidelijk eiland verkend en dat was prachtig! Maar vandaag was het tijd om afscheid te nemen. We namen namelijk de ferry naar het Noordelijke eiland. Rond 9u vertrok de boot, maar we moesten er al om 8u zijn. Het ging allemaal vlot, maar we moesten ook veel wachten. We moesten in een rijvak gaan staan met allemaal andere campervans en mobile homes. Daarna mochten we een stuk doorrijden tot aan de boot. Dan terug wachten. Daarna mochten we op de boot rijden. De grote voertuigen moesten nog een verdieping naar omhoog rijden. Het leek wat op een parkeergarage. We moesten de handrem van onze campervan opzetten, maar we hadden deze nog niet gevonden. Gelukkig waren er mensen om te helpen. Het was een beetje een raar systeem waarbij je aan een hendel moest trekken. Maar bon alles was in orde en we mochten onze campervan achterlaten en naar de passagierslounge gaan. Hier was het al vrij druk en we wouden eerst een koffietje bestellen. Een beetje verkeerd gedacht, want hierdoor waren bijna alle plaatsen bezet. We zochten en zochten, maar nergens bleken er nog twee plaatsen bij elkaar vrij. Maar toen zag Steven een tafel waar precies nog plaats was. Er zat al een mevrouw en deze bleek onze buur te zijn vanop de camping. Er waren nog twee plaatsen vrij aan hun tafeltje en we waren meer dan welkom. Ze kwamen uit Canada en hadden hetzelfde type Jucy campervan als ons gehuurd. Het waren heel vriendelijke mensen.

De tocht duurde in totaal drie uur en ging heel vlot. Je voelde praktisch niet dat je aan het varen was. De eindbestemming was Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. We besloten om de stad zelf over te slaan, omdat we niet veel zin hadden om met onze campervan in druk verkeer te zitten en te zoeken naar parking. In plaats daarvan gingen we naar een soort reservaat net buiten de stad. Zealandia heette het reservaat en het was eigenlijk een zeer groot gebied dat afgebakend was met hekken. Dit om predators buiten te houden. In deze locatie hadden ze bedreigde soorten terug geïntroduceerd en zonder vijanden deden deze het heel goed. Meestal gebeurd dit op eilanden omdat deze makkelijk predatorvrij te houden zijn. Maar Zealandia bewijst dat het ook op het vaste land kan.

Maar first things first, eten! Het was ondertussen middag en we hadden reuzenhonger. Zo'n honger dat we geen zin hadden in boterhammen en een burger zijn gaan eten in het cafeetje dat er bij hoorde. Het was een beetje chaos maar de burgers waren lekker.

Het park/ reservaat was beter als verwacht. Het was druk in het begin, maar hoe verder we wandelden hoe rustiger het werd. We zagen tuatara, een hagedissensoort die ook wel een levend fossiel wordt genoemd. Het zijn precies kleine draken. Er was een deel met een extra omheining waar we er verschillende zagen, maar we zagen ze ook buiten de omheining in het "wild".

Verder zagen we ook Kaka's aan een voedertafel. Echt leuk om deze vogels bezig te zien en het zijn ook prachtige vogels. Ze hebben we weg van Kea's maar ze zijn kleiner en meer bordeauachtig van kleur.

Bij een volgende voedertafel zagen we een soort parkieten. Heel bedreigd op het vaste land, maar hier konden we ze goed bewonderen.

Verder zagen we ook tui's die uit volle borst zongen, saddlebacks, Robins, .. en cave weta's, dit zijn vrij grote krekels die in grotten leven.

Om ons bezoek af te sluiten zagen we Takahe, de grote waterhoen die we in de bird sanctuary van Te Anau hadden gezien. Hier waren de vogels vrij en ze waren helemaal niet bang. Zo'n coole beesten met echt mooie veren. We bleven nogal vrij lang staan, want het park ging bijna sluiten.

Wellington zelf had geen leuke campings dus besloten we wat verder te rijden. Er was een gratis camping langs een vaargeul. We hadden geluk en vonden nog een plaatsje naast een sympathieke oude man. Het was er heel mooi, maar wel wat winderig. Maar we gaan zeker niet klagen van ons gratis plekje.Les mer