Alamosa County

Slapen in een afbraak hotel maakt doorgaans niet dat je lange nachten maakt. Dus vroeg op. Aan de bar beneden in het hotel ligt Shadow al op de wacht. David komt binnen gekleed in dezelfde smoezelige kledij van gisteren. Hij zou er toch niet in geslapen hebben? Gereserveerd vriendelijk begroet hij ons en zegt dat hij nog even iets gaat halen. Hij komt terug met een grote schaal vol muffins, croissantjes en cakejes. Zo vers uit de verpakking. Maar goed, er was niet eens ontbijt beloofd. En bij gebrek aan een andere faciliteit in Como, namen we toch maar een cakeje bij de koffie.

We proberen David nog te ontfutselen wat hij dacht toen hij 9 jaar geleden dit hotel kocht. Hij haalt zijn schouders op. “It looked like a good idea back then. It was a bigger project than I thought it was”zegt hij droogjes. Hij vertelt dat hij in het andere deel van het pand druk bezig is met 5 grote kamers die allemaal een eigen badkamer hebben. Maar omdat hij zijn hotel helemaal alleen runt en hij sinds dit jaar eigenlijk elke dag gasten heeft, vinden al die andere projectjes maar geen afronding. En hij doet alles zelf, want personeel betalen kan niet en uit andere dorpen halen is vanwege ontbreken van vervoer ook niet mogelijk.

Hij vertelt alles met een droge glimlach om zijn mond, waar Erica en ik niet uit kunnen aflezen of hij het nu echt naar zijn zin heeft of eigenlijk soms ook zijn eigen uitzichtloze situatie beschouwt. Neemt niet weg dat het een uniek plek is, zo midden in een Ghosttown.

We maken de ochtend nog een wandeling door het dorp langs verlaten, half verlaten en bewoonde panden (en kruisen de weg met een vos) en rijden dan verder over de 285 naar het zuiden. We maken een korte tussenstop in Fairplay. Fairplay is zo genoemd omdat daar zich mensen vestigden die pas tijdens de top van de goldrush naar dit gebied trokken om zich te willen aansluiten bij de pioniers onder de gelukzoekers. De pioniers wilden niks van deze mensen weten en sloten de nieuwkomers uit. Dat vonden de nieuwkomers niet eerlijk.....ze verzamelden zich in een dorp en noemden het Fairplay.

Daar is een klein openluchtmuseum waar een mijnwerkersdorpje is nagebouwd. 50 gebouwen zijn gered van de ondergang en opnieuw opgebouwd in het museum, inclusief authentieke inrichtingen. Leuk om te zien en ongelofelijk rustig (we zijn de enigen), want het weer is “onduidelijk”. Als de zon schijnt is het snel warm, maar grote delen van de dag is het fris door het wolkendek en de regen (en zelfs een bultje sneeuw gezien).

We rijden verder naar Salida. In Salida heerst “sport”. Raften, mountainbiken, kanoën, skiën, klimmen. Alles ademt buitensport uit. En het stadje ademt voor de rest dezelfde vrolijkheid en relaxtheid uit. Allemaal toffe winkeltjes, leuke eettentjes, volle gezellige terrassen en boetiekjes. Gezellig stadje. Onthouden.

Door naar de Great Sand Dunes. Was het in Salida nog zonnig, nu rijden we de donkere wolken in over de eindeloze plains. Prachtig, onwaarschijnlijk veel ruimtes, maar als je slaperig bent na een brakke nacht, ook hypnotiserend en slaapverwekkend. Dus in de middle of nowhere bij een koffietentje op een kruising gestopt. Bakje cafeïne naar binnen en door.

Om half vier komen we aan bij onze lodge met uitzicht op de Sand Dunes. Met bakken komt het uit de hemel, dus heel veel van de Dunes zien we niet.

Snel een Navajo fried bread (een indianenoliebol met vlees, bonen, kaas en tomaten) gegeten in de enige eettent in een straal van 50 kilometer. Nu is het droog en zien we eindelijk hoe mooi de Sand Dunes eigenlijk zijn. Door ons blikveld schieten constant Hummingbirds (kolibri). Zo mooi.

Morgen gaan we Snowboarden en Sleeën...in het zand. Als het droog is.

https://www.youtube.com/watch?v=bn6ZvGDovjwLeia mais