Portland

Vandaag dus Portland, Maine. Het stadje ligt aan de Atlantische Oceaan. Portland is de grootste stad van Maine en met zijn haven volop in bedrijf tevens het culturele, sociale én economische centrum. Portland brandde viermaal tot de grond af, maar werd iedere keer weer opgebouwd. Het stadswapen laat daarom een feniks zien die uit de as herrijst, met daaronder het credo ‘Resurgam’, wat in het Latijn ‘ik zal weder opstaan’ betekent.

Maar eerst moest onze puber nog weder opstaan. En dat is moeilijk op deze leeftijd. Geen beweging in te krijgen, slaapt door alles heen.

Dus voor het ontbijt hebben we Robbie lekker laten liggen en zijn Erica en ik de straat op gegaan. Direct naast ons gezellige zoldertje ligt een “General Store”. Typisch zo’n Amerikaanse dorpswinkel die al eeuwenlang bestaan. De “Landing General Store” staat er al sinds 1800. Mooi wit met rode accenten, stoeltjes en tafeltjes op de porch, een heuse telefooncel (met werkende telefoon), een roestige Postal America brievenbus, een machine met ice-cubes voor in de koelbox en Amerikaanse vlaggetjes in de plantenbak gestoken. Binnen is er van allerhande etenswaar te krijgen, waaronder lekkere koffie, een huisgemaakte bananabread en zuccini bread.

Tweehonderd meter naar beneden lopen is de “landing” zelf. Een inlaatplaats voor boten van de kreeftenvloot. Op de rotsen staat een bankje ter herinnering aan een omgekomen Captain van de vloot uit de Casco Bay. Da’s hier trouwens wel een dingetje, bankjes voor dode mensen. Tenminste, de bankjes zijn voor de levenden, maar op het bankje staat ter herinnering een naam van een overledene. Op de bankjes zit dan een klein embleempje met naam, geboorte- en sterfdatum van de overledene. In Winthorp waren er zelfs tientallen bankjes, zij aan zij in het park, met her en der zelfs een (plastic) bosje bloemen en fotootjes op de bankjes gebonden. Leek wel of alle doden uit het dorp een bankje kregen.

Op het ”graf”-bankje hebben we lekker ons bekertje koffie en broodjes in de ochtendzon opgegeten, uitkijkend over de Casco Bay. Rechts op de steiger waren de vissers en hun familie druk in de weer om de korven voor de kreeften uit te zetten.

Het aantal zaken wat hier langs de kust Lobster-roll of aanverwante kreeftprodukten verkoopt is enorm. Het is de frikandel van de USA-oostkust (dan wel 10 keer zo duur). We vroegen ons wel een beetje af hoeveel van die kreeften je nu uit de zee moet halen om al die broodjes kreeft te kunnen uitserveren.

Inmiddels is Robbie wakker en vertrekken we naar Portland. 10 minuutjes van hier. Het is nog steeds boven de dertig graden, dus in de stad lopen we van dranktentje naar eettentje, om maar verkoeling te krijgen. We gaan bijna elke winkel in als we maar het vermoeden hebben dat ze er airco hebben. Niet echt weer voor een wandeling door de stad.

We eten twee grote flatbreads (soort broodpizza uit de houtoven) in The Flatbread Company. Een enorme industriële zaal aan de haven met in het midden twee enorme houtovens waar mannen met baarden in staan te stoken en te bakken alsof ze een stoker op een stoomvrachtschip zijn. Links en rechts varen vrachtschepen, cruiseboten, ferryboten en toeristenbootjes weg uit de haven.

Na drie heerlijk handgebakken Donuts bij The Holy Donut (één met zoete aardappel en gember, één met met koffie en brandy en één met donkere chocola en kaneel) rijden we ook nog even langs Cape Elizabeth’s, Portland’s vuurtoren en één van de meest gefotografeerde vuurtorens in de wereld. En het plekje is ook nog eens onderwerp van Edward Hopper's beroemde schilderij, "Lighthouse at Two Lights."

Dus camera in de aanslag voor deze mooi plek. Op de weg erheen zien we dat we niet de enige zijn met dit idee. En omdat het zo’n mooie plek is voor een “plaatje” lopen er door het omliggende park verschillende bruidsparen en hun familie, om de ultieme bruidsfoto te maken: Happy koppel bij de beroemde vuurtoren.

We stappen de auto uit en horen een luide hoorn over de oceaan blazen. We kijken richting de vuurtoren en zien een enorme mistbank onze kant uit drijven.

Lang verhaal kort: van de vuurtoren en het uitzicht was nauwelijks iets te zien, het was alleen maar een dik pak mist....zo jammer, ook van die bruidsfoto’s (en ik kon met een beetje hulp van mijn Mac er nog een beetje heldere foto uitpersen)En savoir plus