Zuid-Amerika

Na wakker te zijn geworden, heb ik besloten een toilettair risico te nemen, en mijn weg te vervolgen. Om de grens over te gaan moet je eerst in Ipiales komen, een grensstadje een uur hier vandaan. Tegelijk ook mijn escape mocht mijn stoelgang de warme bril te veel missen.

De terminal van Pasto was relatief rustig geworden, maar dit kan ook omdat het simpelweg dag is. Aangekomen in Ipiales heeft mijn achterste zich getoond als een ware held. Eindelijk weer op pad! Omdat de bestuurders van de collectivos naar de grens veel te opdringerig waren en waarschijnlijk veel te veel gingen vragen, ben ik in een normale taxi gestapt. De taxi chauffeur was fantastisch. Hij heeft me verteld dat het benzinetekort met de dag groter wordt, en zich daarom verontschuldigde dat ik wat meer dan normaal moest betalen (dit moest overigens iedereen). Later legde hij me uit dat ik niemand geld moest geven in de omgeving van de grens. De grens is gratis, zo vertelde hij me. Had ik zelf ook verzonnen, maar super aardig van hem. Hij legde waar de douane was, wat niet eens zo overbodig was.

Deze grens is wonderbaarlijk. Waar de grenzen in de Stannen vaak lang duurden, lichtelijk chaotisch waren en erg streng bewaakt met niemandslanden, kon hier iedereen gaan en staan waar ze wilden. Letterlijk, want je kon zonder problemen langs de douanes van zowel Colombia als Ecuador lopen. Geen controles, geen militairen, geen stempels. Maar vanwege praktische redenen heb ik die natuurlijk wel gehaald. Bij beide douaneportiekjes stonden veel dranghekken en grote Rode Kruis tenten. Dit vanwege de grote aantallen Venezolanen die hier regelmatig de grens over willen. Vandaag was het rustig en ook voor mij was er geen rij. De man van de douane was niet eens van een speciale tak van politie/leger, gewoon een simpele werknemer. Hij keek één seconde naar z'n scherm en drukte de stempel. Zelfde voor Ecuador!

Om een collectivo naar Tulcán te nemen, moest ik terug richting de Colombiaanse kant en met een heel vrolijk gezelschap werd ik voor 75 cent naar de terminal van Tulcán gebracht (vlak over de grens stonden ook rijen voor benzine) Daar vertrok vrij snel een bus naar Ibarra, bij het ticket kreeg je zelfs een flesje drinken en een koekje!

In Ibarra moest ik wederom een taxi nemen naar het hostel. En alweer een geweldige chauffeur! Hij heeft me allerlei dingen verteld over de stad, en mooie plekken eromheen (wat oprecht nuttig was). Alleen jammer dat ie vertelde dat er weinig toeristen naar Ibarra komen, vanwege de moordcijfers: 2 per dag, in een erg kleine stad. Bedankt. Daarna vertelde hij me over zijn dochter die in Montpellier werkt als patissier, in een luxe toko! Hij was enorm trots en gaat er in juli voor het eerst naartoe. Bij aankomst hadden we allebei geen idee waar de ingang was, dus na ruimt 5 minuten zoeken en bellen, hadden we het eindelijk gevonden. Wat een topgast! En wat een topdag :)Baca selengkapnya