- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 221
- Monday, March 7, 2022 at 2:00 PM
- 🌧 22 °C
- Altitude: 717 m
IndonesiaTukad Lebahtopang8°16’1” S 115°3’31” E
Hochzeits-Crasher
March 7, 2022 in Indonesia ⋅ 🌧 22 °C
🇩🇪
Da der balinesische Kalender einen ganz bestimmten Tag zum Heiraten als günstig vorhergesagt hat, haben sehr viele Paare am 7. März geheiratet. Am Tag vorher gab es meist eine Vor-Zeremonie. UND wir waren wieder dabei…Manon, Alex, Julian und Ich haben einen Polterabend und eine Hochzeit besucht. Einfach so, bei fremden Menschen waren wir willkommen. Wir bekamen was zu Essen, Süßigkeiten, Snacks und Arak (balinesischer Schnapps). Wir haben so gelacht, dass wir einfach bei so einer Festlichkeit dabei waren, wenn auch nur kurz. Das wäre in Deutschland sowas von gar nicht möglich gewesen. Aber wenn der Kalender sagt: Hochzeit, dann sagen wir: dabei!
🇵🇱
Ponieważ kalendarz balijski przewidywał konkretny dzień ślubu, wiele par wzięło ślub 7 marca. Dzień wcześniej zwykle odbywała się ceremonia wstępna. I byliśmy tam ponownie... Manon, Alex, Julian i ja byliśmy na wieczorze panieńskim i weselu. Tak po prostu przyjęli nas nieznajomi. Dostaliśmy jedzenie, słodycze, przekąski i arak (sznapsy balijskie). Śmialiśmy się tak bardzo, że byliśmy tam tylko po to, aby być częścią takiej uroczystości, choć na krótko. W Niemczech nie byłoby to w ogóle możliwe. Ale kiedy kalendarz mówi: Wesele, wtedy mówimy: tam!
🇬🇧
Because the Balinese calendar predicted a specific day to get married, many couples got married on March 7th. The day before there was usually a pre-ceremony. AND we were there again...Manon, Alex, Julian and I attended a hen party and a wedding. Just like that, we were welcome by strangers. We got food, sweets, snacks and arak (Balinese schnapps). We laughed so much that we were just there to be part of such a celebration, albeit briefly. That would not have been possible in Germany at all. But when the calendar says: Wedding, then we say: there!Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 224
- Thursday, March 10, 2022 at 4:00 AM
- ⛅ 16 °C
- Altitude: 2,183 m
- IndonesiaKawah Ijen8°3’38” S 114°14’40” E
Ijen auf Java
March 10, 2022 in Indonesia ⋅ ⛅ 16 °C
🇩🇪
-Julian-
Scheinbar ziehen uns Vulkane irgendwie magisch an…Der Ijen ist nun der dritte Vulkan, den wir innerhalb von 21 Tagen erobert haben. Von den vulkanischen Eigenschaften und Begebenheiten her ist er wirklich der faszinierendste von den dreien. Im Krater brennt blaues Schwefelfeuer und dazu kommt der wunderschöne türkisfarbene Kratersee. Dieser hat einen pH-Wert von 0,2 und ist der sauerste Kratersee der Welt… also leider nicht zum Baden geeignet 😅
Wieder einmal wurden wir mitten in der Nacht abgeholt und waren seit dem Morgen davor wach. Also begann ein Trip von 48 Stunden mit kaum Schlaf. Mit der langsamsten Fähre der Welt sind wir auf die Nachbarinsel Java gefahren. Dort angekommen wurden wir 2 Stunden zum Vulkan gefahren. Um 03:00 Uhr morgens ging es dann zuerst ca. 1,5 Stunden einen steilen Weg bergauf, bis zum Rand des Kraters und von da ab sind wir nochmal eine halbe Stunde in den Krater hineingeklettert. Der Aufstieg war noch „relativ“ einfach, verglichen mit den anderen beiden Vulkanen.
Auf dem kompletten Weg kamen uns bereits einige besondere Menschen entgegen. Die Schwefelarbeiter.
Auf besagtem Weg waren sie noch mit Rollwagen unterwegs, im Krater hingegen mit jeweils zwei Körben an einer Holzplanke befestigt, auf der Schulter balanciert. Seit vielen Jahren schon sind hier einheimische Arbeiter unterwegs um den Schwefel abzubauen und ihn dann zu verkaufen. Das geschieht unter den widrigsten Umständen, die man sich vorstellen kann und sie bekommen pro 20Kg Schwefel umgerechnet ca. 1 US Dollar. Die Schwefeldämpfe des Vulkans werden durch per Hand gebaute Rohrsysteme so umgeleitet, dass sich an deren Ende der pure Schwefel absetzt. Ohne jeglichen Atemschutz brechen die Arbeiter den Schwefel mit Eisenstangen heraus und transportieren ihn dann, mit den Körben an den Rand des Kraters, von wo aus sie ihn dann mit den Rollwagen nach unten fahren. Diese Rollwagen werden erst seit wenigen Jahren benutzt und bis heute können ihn sich viele Arbeiter nicht leisten.
Der Schwefeldampf ist wirklich giftig und extrem beissend. Wir haben extra Atemmasken bekommen, aber die Augen haben beim geringsten Kontakt mit dem Dampf sofort extrem gebrannt. Unser Guide, Harry, war bis vor sieben Jahren auch einer der Arbeiter. Seine Schulter ist durch das Tragen der Körbe ohne irgendwelche Polster, völlig zerstört. Bis zu 100 kg wiegen diese selbstgebauten Tragen. Ich habe das mal ausprobiert. Ohne die Hilfe der Arbeiter hätte ich das niemals auf die Schulter gehoben bekommen und die tat nach Sekunden schon krass weh. Ich hätte damit auch niemals einen Schritt gehen können, geschweige denn auf Felsen herumklettern.
Bis zu vier Mal klettern die Arbeiter pro Tag in den Krater und tragen jedes Mal so viel sie können nach oben.
Man sieht es ihnen in keiner Weise an, aber das sind die stärksten Menschen, denen ich jemals begegnet bin.
Der Ausblick von und in diesen Vulkan ist wirklich fantastisch. Allerdings hat uns die Begegnung mit den Arbeitern auch sehr mitgenommen. Immer wieder kämpfte Moni mit den Tränen, weil es einfach so überwältigend ist, was diese Männer hier leisten und trotzdem in völliger Armut leben.
Wir haben ihnen unser Wasser, den Eistee und sämtliche Müsliriegel aus unserem Proviant überlassen, worüber sie sich sehr gefreut haben. Moni war sehr traurig, dass wir nicht noch mehr dabei hatten, was wir ihnen geben konnten.
Es ist unglaublich verrückt, berührend, erschütternd und zutiefst traurig.
🇵🇱
-Julian-
Podobno wulkany mają dla nas magiczną atrakcję... Ijen jest teraz trzecim wulkanem, który zdobyliśmy w ciągu 21 dni. Jest to naprawdę najbardziej intrygująca z trzech pod względem cech wulkanicznych i wydarzeń. W kraterze płonie niebieski ogień siarkowy, a dodatkowo znajduje się tu piękne turkusowe jezioro kraterowe. Ma wartość pH 0,2 i jest najbardziej kwaśnym jeziorem kraterowym na świecie... niestety nie nadaje się do pływania 😅
Po raz kolejny zostaliśmy odebrani w środku nocy i nie spaliśmy od poprzedniego ranka. Tak rozpoczęła się 48-godzinna podróż prawie bez snu. Popłynęliśmy najwolniejszym promem na świecie na sąsiednią wyspę Jawę. Tam jechaliśmy 2 godziny do wulkanu. O 03:00 rano najpierw wspinaliśmy się stromą ścieżką przez około 1,5 godziny do krawędzi krateru, a stamtąd przez kolejne pół godziny wspinaliśmy się do krateru. Podejście było wciąż „stosunkowo” łatwe w porównaniu z pozostałymi dwoma wulkanami.
Po drodze spotkaliśmy wyjątkowych ludzi. Pracownicy siarki.
Na wspomnianej ścieżce jechali z wózkami, ale w kraterze każdy z nich miał drewnianą deskę z dwoma koszykami balansując je na ramionach. Miejscowi pracownicy są tu od wielu lat, aby wydobywać siarkę, a następnie ją sprzedawać. Dzieje się tak w najbardziej niesprzyjających okolicznościach, jakie można sobie wyobrazić, i otrzymują równowartość około 1 dolara za 20 kg siarki. Pary siarki z wulkanu są kierowane przez ręcznie budowane systemy rur w taki sposób, że czysta siarka osadza się na końcu. Bez żadnej ochrony dróg oddechowych robotnicy wydobywają siarkę za pomocą żelaznych prętów, a następnie transportują ją koszami na krawędź krateru, skąd następnie zjeżdżają na dół wózkami. Wózki te są używane zaledwie kilka lat i do dziś wielu pracowników nie może sobie na nie pozwolić.
Pary siarki są naprawdę toksyczne i niezwykle gryzące. Dostaliśmy dodatkowe maski do oddychania, ale najmniejszy kontakt z parą natychmiast i strasznie parzył nam oczy. Nasz przewodnik, Harry, był również jednym z pracowników jeszcze siedem lat temu. Jego ramię jest całkowicie zniszczone przez noszenie koszy bez obicia. Te nosze domowej roboty ważą do 100 kg. Próbowałem też podnieść te koszyki. Bez pomocy robotników nigdy nie byłbym w stanie założyć go na ramię i po kilku sekundach strasznie bolało. Nigdy nie byłbym w stanie zrobić z nim kroku, nie mówiąc już o wspinaniu się po skałach.
Robotnicy wspinają się do krateru do czterech razy dziennie, niosąc za każdym razem tyle, ile mogą.
W żaden sposób na to nie wygląda, ale to najsilniejsi ludzie, jakich kiedykolwiek spotkałem.
Widok zi na ten wulkan jest naprawdę fantastyczny. Jednak spotkanie z pracownikami również bardzo na nas wpłynęło. Raz za razem Moni walczyła ze łzami, ponieważ to jest tak przytłaczające, co ci mężczyźni tutaj osiągają i nadal żyją w kompletnej biedzie.
Daliśmy im wodę, mrożoną herbatę i wszystkie batony musli z naszego prowiantu, z czego byli bardzo zadowoleni. Moni była bardzo smutna, że nie mamy im więcej do zaoferowania.
Jest niesamowicie szalona, wzruszająca, wstrząsająca i głęboko smutna sytuacja.
🇬🇧
-Julian-
Apparently, volcanoes have a magical attraction for us...The Ijen is now the third volcano that we have conquered within 21 days. It really is the most intriguing of the three in terms of volcanic features and events. Blue sulfur fire burns in the crater and in addition there is the beautiful turquoise crater lake. This has a pH value of 0.2 and is the most acidic crater lake in the world... unfortunately not suitable for swimming 😅
Once again we were picked up in the middle of the night and had been awake since the morning before. So began a 48 hour trip with almost no sleep. We took the slowest ferry in the world to the neighboring island of Java. Once there we were driven 2 hours to the volcano. At 03:00 in the morning we first climbed a steep path for about 1.5 hours to the edge of the crater and from there we climbed another half hour into the crater. The ascent was still "relatively" easy compared to the other two volcanoes.
On the whole way we met some special people. The sulfur workers.
On the mentioned path they were still traveling with trolleys, but in the crater they were climbing with two baskets attached to a wooden plank, balanced on their shoulders. Local workers have been here for many years to mine the sulfur and then sell it. This happens under the most adverse circumstances imaginable and they get the equivalent of about 1 US dollar per 20 kg of sulfur. The sulfur vapors of the volcano are diverted through hand-built pipe systems in such a way that the pure sulfur settles at the end. Without any breathing protection, the workers break out the sulfur with iron bars and then transport it with the baskets to the rim of the crater, from where they then drive it down with the trolleys. These trolleys have only been used for a few years and to this day many workers cannot afford them.
The sulfur vapor is really toxic and extremely acrid. We were given extra breathing masks, but the slightest contact with the steam immediately and extremely burned our eyes. Our guide, Harry, was also one of the workers until seven years ago. His shoulder is completely destroyed from carrying the baskets without any padding. These homemade stretchers weigh up to 100 kg. I've tried it. Without the help of the workers I would never have been able to put it on my shoulder and after a few seconds it hurt terribly. I would never have been able to take a step with it, let alone climb around on rocks. The workers climb into the crater up to four times a day, carrying as much as they can up each time.
They don`t look like it in any way, but these are the strongest people I've ever met.
The view from and into this volcano is really fantastic. However, the encounter with the workers also affected us a lot. Again and again Moni fought back tears because it is just so overwhelming what these men achieve here and still live in complete poverty.
We gave them our water, iced tea and all the muesli bars from our provisions, which they were very happy about. Moni was very sad that we didn't have more to give them.
It is incredibly crazy, touching, harrowing and deeply sad.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 225
- Friday, March 11, 2022 at 6:00 AM
- 🌧 25 °C
- Altitude: 20 m
- IndonesiaKali Sukamade8°33’31” S 113°53’13” E
Green Turtles
March 11, 2022 in Indonesia ⋅ 🌧 25 °C
🇩🇪
Ein Erlebnis sondergleichen! 48 Stunden waren wir ja insgesamt unterwegs, bislang mit nur einer Stunde Schlaf. Um hier anzukommen mussten wir auf einen Jeep umsteigen. Ganze 4 Stunden wurden wir damit durch den Dschungel gefahren und ich meine wirklich durch den Dschungel, eine Straße gab es hier nicht. Wir kamen in einer Unterkunft an, die wir niemals buchen würden, ich sag nur ein Hoch auf unsere Duschen Zuhause und auf Klopapier.
Später, Nachts, haben wir noch weitere 2 Stunden am Strand gewartet, im Dunkeln natürlich, bis wir beide eingenickt waren. AABER das alles war es wert!
Ein magisches Naturschauspiel. Eine Schildkröte legte ihre Eier in den Sand und wir waren dort. Die Grüne Schildkröte, welche unter anderem hier angesiedelt ist, ist die zweitgrößte Schildkröte der Welt. Sie kommen nach 25 Jahren wieder hier her und legen ihre Eier an den gleichen Strand, an dem sie in Meer gingen. Die Eier werden direkt von den Rangern eingesammelt, in die Station gebracht und fachgerecht eingebuddelt. Wenn die kleinen Schildkröten schlüpfen, werden sie zum Strand gebracht und freigelassen. So wird der Artenschutz unterstützt. Wenn die kleinen Schildis auf dem Weg in Wasser stehen bleiben, dann prägen sie sich den Weg und die Umgebung ein. Und diesmal waren wir dabei. Nach einer sehr kurzen Nacht brachten wir die kleinen Schildkröten zum Strand. Je näher wir zum Strand kamen, umso nervöser und aufgeregter wurden die kleinen Schildkröten, weil sie das Meer spüren konnten. Unglaublich faszinierend, traumhaft und magisch dieser viel zu kurze Moment. Ein Traum wird wahr.
🇵🇱
Niezrównane doświadczenie! Byliśmy w trasie łącznie sumie 48 godzin, do tej pory tylko godzina snu. Aby się tu dostać, musieliśmy przesiąść się do jeepa. Jechaliśmy przez dżunglę 4 godziny i naprawdę przez dżunglę, tutaj nie było drogi. Dotarliśmy do miejsca, którego nigdy byśmy nie zarezerwowali.
Później w nocy czekaliśmy kolejne 2 godziny na plaży, oczywiście po ciemku, aż oboje zasnęliśmy. ALE było warto!
Magiczny spektakl natury. Żółw złożyła jaja na piasku i my tam byliśmy. Żyjący tu m.in. zielony żółw jest drugim co do wielkości żółwiem na świecie. Wracają tu po 25 latach i składają jaja na tej samej plaży, na której wypłynęli w morze. Jaja są zbierane bezpośrednio przez strażników, przywożone do stacji i profesjonalnie zakopywane. Kiedy wykluwają się małe żółwie, są one zabierane na plażę i wypuszczane. Wspomaga to ochronę gatunkową. Gdy żółwie zatrzymują się po drodze do wody, zapamiętują drogę i otoczenie. I tym razem tam byliśmy. Po bardzo krótkiej nocy zabraliśmy żółwie na plażę. Im bliżej plaży zbliżaliśmy się, tym bardziej nerwowe i podekscytowane były małe żółwie, bo czuły morze. Niesamowicie fascynująca, zjawiskowa i magiczna ta zdecydowanie za krótka chwila. Marzenie się spełnia.
🇬🇧
An experience beyond compare! We were on the road for a total of 48 hours, so far with only one hour of sleep. To get here we had to transfer to a jeep. We were driven through the jungle for a total of 4 hours and I mean really through the jungle, there was no road there. We arrived at a place we would never book, I just say cheers to our home showers and toilet paper.
Later, at night, we waited another 2 hours on the beach, in the dark of course, until we both fell asleep. BUT it was all worth it!
A magical natural spectacle. A turtle laid her eggs in the sand and we were there. The green turtle, which among other things lives here, is the second largest turtle in the world. They come back here after 25 years and lay their eggs on the same beach where they went to sea. The eggs are collected directly by the rangers, brought to the station and professionally buried. When the baby turtles hatch, they are taken to the beach and released. This supports species protection. When the little turtles stop on the way to the water they memorize the way and the surroundings. And this time we were with them. After a very short night we took the little turtles to the beach. The closer we got to the beach, the more nervous and excited the little turtles got because they could feel the sea. Incredibly fascinating, dreamlike and magical this much too short moment. A dream becomes true.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 225
- Friday, March 11, 2022 at 11:48 AM
- 🌧 28 °C
- Altitude: 99 m
- IndonesiaPetahunan8°26’43” S 114°10’57” E
Pitahaya
March 11, 2022 in Indonesia ⋅ 🌧 28 °C
🇩🇪
Pitahaya ist die Drachenfrucht und auf Indonesisch heißt sie Buah naga. Irgendwie hatte ich die romantische Vorstellung einmal auf einer großen Früchteplantage sein zu wollen. Von leckeren Früchten umgeben und so viel pflücken und essen, wie man will. Doch die gibt es hier auf Bali nicht. All die Kaffeeplantagen sind zwar nett, sind aber große Mischgärten und sehen eher aus wie ein wilder großer Garten. Da konnten wir auch Maracuja frisch vom Baum probieren und andere Früchte, aber wir konnten nicht selber pflücken…ach und es war eben anders. Aber auf unserem 48 Stunden Trip, nach dem Schwefelvulkan und nach den Schildkröten, als wir schon dachten: „Oh jetzt geht es auf die Fähre nach Bali und wir können bald schlafen“. Aber nein! Es war ja noch ein Besuch bei einer Drachenfruchfarm geplant, denn wir fast schon vergessen hatten. Auch diese Farm war nicht besonders riesig, aber total cool! So standen wir plötzlich umgeben von Kakteenpflanzen und waren happy, wie zwei Kinder. Wir bekamen eine dicke Gartenschere in die Hand, einen Hut, einen Korb und durften die Drachenfrüchte selbst schneiden. Julian war im Himmel und ich hatte schon Bedenken, dass wir 10 Kilo kaufen müssen. Es gab auch viele Mandarinenbäume auf der Farm. Komischerweise will man uns ständig auch Mandarinen andrehen. Auf dem Markt und auch hier. Irgendwie denken die Menschen hier, dass wir die Dinger nicht kennen. Dazu schmecken die Mandarinen hier kein bißchen, trocken, zäh, keine Ahnung was die daran so toll finden. Wir durften dann zum Glück auch kostenlos ein paar Drachenfrüchte essen, also probieren, da konnten wir die hässlichen Mandarinen dadrunter verstecken. Und zum Schluß haben wir noch 3,5 Kilo Drachenfrüchte gekauft. Es war so so lecker.
🇵🇱
Pitahaya to owoc smoka a po indonezyjsku to buah naga. Jakoś miałam romantyczny pomysł być na dużej plantacji owoców. W otoczeniu pysznych owoców i zbieraj i jeść ile chcesz. Ale to nie istnieje tutaj na Bali. Wszystkie plantacje kawy, choć ładne, są dużymi, mieszanymi ogrodami i przypominają bardziej dziki, duży ogród. Mogliśmy też skosztować marakui prosto z drzewa i innych owoców, ale sami nie mogliśmy ich zerwać... no i było po prostu inaczej. Ale na naszej 48-godzinnej wyprawie, po wulkanie siarkowym i po żółwiach, kiedy już myśleliśmy: „Och, czas na prom na Bali i niedługo możemy spać”. Ale nie! Zaplanowano wizytę na farmie smoczych owoców, bo prawie o niej zapomnieliśmy. Ta farma też nie była szczególnie duża, ale była totalnie fajna! Nagle staliśmy otoczeni kaktusami i cieszyliśmy się jak dwoje dzieci. Dostaliśmy parę grubych sekatorów, kapelusz, kosz i pozwolono nam samemu obcinać smoczy owoce. Julian był w niebie i obawiałam się, że będziemy musieli kupić 10 kilogramów. W gospodarstwie rosło też wiele drzew mandarynek. Co dziwne, wciąż próbują nam sprzedać mandarynki. Na rynku i także tutaj. W jakiś sposób ludzie tutaj myślą, że nie znamy mandarynek. Ponadto Madarienen nie smakują tu ani trochę, suche, gumiaste, nie mam pojęcia, dlaczego im to smakuje. Na szczęście pozwolono nam również zjeść smoczych owoców za darmo, aby spróbować, mogli ukryć pod spodem brzydkie mandarynki. I wreszcie kupiliśmy 3,5 kg smoczego owocu. To było pyszne.
🇬🇧
Pitahaya is the dragon fruit and in Indonesian it is called buah naga. Somehow I had the romantic idea of wanting to be on a large fruit plantation. Surrounded by delicious fruits and pick and eat as much as you want. But that doesn't exist here in Bali. All the coffee plantations, while nice, are large mixed gardens and look more like a wild large garden. We could also taste passion fruit fresh from the tree and other fruits, but we couldn't pick them ourselves...oh, and it was just different. But on our 48 hour trip, after the sulfur volcano and after the turtles, when we already thought: "Oh now it's time for the ferry to Bali and we can sleep soon". But no! A visit to a dragon fruit farm was planned, because we had almost forgotten about it. This farm wasn't particularly huge either, but it was totally cool! Suddenly we were surrounded by cactus plants and were happy like two children. We were given a pair of thick pruning shears, a hat, a basket and were allowed to cut the dragon fruit ourselves. Julian was in heaven and I was concerned that we would have to buy 10 kilos. There were also many tangerine trees on the farm. Oddly enough, they keep trying to sell us tangerines. On the market and also here. Somehow the people here think that we don't know these things. In addition, the Madarienen don't taste a bit here, dry, chewy, no idea what they find so great about it. Luckily we were also allowed to eat some dragon fruit for free, so try it, we could hide the ugly tangerines underneath. And finally we bought 3.5 kilos of dragon fruit. It was so delicious.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 228
- Monday, March 14, 2022
- ⛅ 30 °C
- Altitude: -106 m
- IndonesiaPulau Menjangan8°5’46” S 114°32’45” E
Unter dem Meer
March 14, 2022 in Indonesia ⋅ ⛅ 30 °C
🇩🇪
12 Jahre ist es her, dass wir unseren Tauchkurs auf Fuerteventura bei ROBINSON gemeinsam gemacht haben. Es war damals das erste und letzten Mal, dass wir getaucht sind, wie das Leben halt so spielt. Ich weiß noch, dass ich es mir damals etwas schwer getan habe. Ich kann gar nicht richtig beschreiben warum genau, aber so war das eben. Wir hatten nur den „Basic Diver“ Kurs gemacht, das ist die kleinste Qualifikation, die man machen kann und wir hatten nie wirklich das Bestreben den nächsten Kurs zu machen UND eigentlich wollten wir nur Schnorcheln. Schließlich waren wir auf Bali und hatten schon in Thailand KEINEN großen Erfolg mit dem Schnorchel, also wollten wir es hier versuchen. Viele gute Schnorchel-Spots wurden uns angepriesen. Alex und Manon, unsere französischen Freunde, die wir aus Kambodscha kannten, waren ja auch hier und testeten viele Aktivitäten für die Agentur, für die Manon arbeitet. So machten sie bereits vor uns in Pemuteran Halt zum Tauchen und Schnorcheln. Sie erzählten uns von ihren Erfahrungen und den Menschen dort und wir dachten: Prima Sache, dann möchten wir dort auch mal zum Schnorcheln Halt machen. Doch dann…ich weiß nicht warum, ich habe keine Ahnung warum ich das gesagt habe: „Julian, vielleicht versuchen wir es auch mal mit dem Tauchen?“…Stille…. „Ich meine warum eigentlich nicht?“ Julian schaute mich an und sage: „Ja klar, warum nicht? Lass uns das machen.“ Was? Er war sofort überzeugt. Einige Tage vor dem Tauchgang hatte ich Ohrenschmerzen und wusste, das ist nicht gut. Aber Putu, mein Tauchinstruktor hat mir Ohrtropfen empfohlen, die Gastgeberin Ingrid hat sie für mich in der Apotheke besorgt und Zack waren die Schmerzen weg. Am Tag des Tauchgangs war ich super nervös. Wirklich sehr nervös. Julian überhaupt nicht, er freute sich wie ein Kind und ich hatte etwas Angst. Ich unter Wasser, nur durch den Mund atmen, all die Regeln, was ist wenn ich was falsch mache und und und…! Naja, aber kneifen wollte ich auch nicht. Ich wusste, das ist der Moment in dem ich aus meiner Komfortzone raus kommen muss. Gesagt getan. Neoprenanzug…Ich mag es gar nicht, mich in so einen Neoprenanzug zu quetschen 😱 Maske, Flossen, Anzug und zack waren wir auf dem Boot. Der erste Tauchgang war dazu da alles wieder aufzufrischen, die Regeln, die Zeichen, die Kommunikation und Wasser. Daumen hoch heiß nämlich nicht, dass alles ok ist 😂 Der zweite Tauchgang sollte dann ein Spaß-Tauchgang werden, DAS werden wir erst sehen😵💫 Am Tausch-Spot angekommen, erklärte Putu alles ganz genau und wiederholte die Zeichen und Zack saßen wir am Bootsrand und ließen uns rückwärts ins Wasser plumpsen. Nach einem kurzen OK 🙆 ging es unters Wasser. Wasser in die Maske rein, dann wieder auspusten, Atemregulator fallen lassen und wieder und in den Mund, Sauerstoff checken, Luftdruck ausgleichen, Zeichen geben und alle Skills durchprobieren. Und dann ging es schon los zu Nemo. Der erste Tauschgang war soweit ok, nur meine Maske, wollte nicht so wie ich, deshalb war ich skeptisch. So…kurze Mittagspause…und zack, waren wir wieder auf dem Boot, Putu gab mir eine andere Maske und los ging es. Julian und ich, wir sind jetzt Unterwasserbuddys😍 UND dieses mal war es unglaublich. Zum ersten Mal im Leben fühlte ich mich endlich wie ein echter Wassermann, ich streckte die Arme aus uns fühlte mich frei. All die Fische, Nemo, eine Schildkröte. Es war einfach super schön.
Vielen Dank an das großartige Team von Badini Unterkunft und Mydas Dive Center in Pemuteran.
Falls von Euch jemand mal auf Bali ist und tauchen gehen möchte, das ist eine eine absolute Empfehlung.
https://www.mydasdivecenter.com/
🇵🇱
Minęło 12 lat, odkąd razem zrobiliśmy nasz kurs nurkowania na Fuerteventurze w ROBINSON. To był pierwszy i ostatni raz, kiedy nurkowaliśmy, tak jak toczy się życie. Wciąż pamiętam, że wtedy było mi trochę ciężko. Naprawdę nie potrafię opisać dlaczego dokładnie, ale tak właśnie było. Zrobiliśmy tylko kurs „Basic Diver”, który jest najmniejszą kwalifikacją, jaką możesz zrobić i nigdy tak naprawdę nie mieliśmy ochoty na następny kurs, a właściwie chcieliśmy tylko nurkować z rurką. W końcu byliśmy na Bali i NIE odnieśliśmy wielkiego sukcesu z snorkelingiem w Tajlandii, więc postanowiliśmy spróbować tutaj. Reklamowano nam wiele dobrych miejsc do nurkowania. Alex i Manon, nasi francuscy przyjaciele, których znaliśmy z Kambodży, również byli tutaj i testowali wiele działań dla agencji, w której pracuje Manon. Zatrzymali się więc przed nami w Pemuteran na nurkowanie i snorkeling. Opowiedzieli nam o swoich doświadczeniach i ludziach, którzy tam przebywali, a my pomyśleliśmy: Świetna sprawa, w takim razie chcielibyśmy zatrzymać się tam na snurkowanie. Ale potem… nie wiem dlaczego, nie mam pojęcia, dlaczego powiedziałam: „Julian, może powinniśmy spróbować nurkowania?”… cisza… „To znaczy, dlaczego nie?” Julian spojrzał na mnie i powiedział: „Tak, dlaczego nie? Zróbmy to.” Co? Był natychmiast przekonany. Kilka dni przed nurkowaniem bolał mnie ucho i wiedziałam, że nie jest dobrze.
Ale Putu, mój instruktor nurkowania polecił mi krople do uszu, gospodyni Ingrid kupiła mi je w aptece i ból zniknął.
W dniu nurkowania byłam bardzo zdenerwowana. Naprawdę bardzo nerwowa. Wcale nie Julian, był szczęśliwy jak dziecko, a ja trochę się bałam. Ja pod wodą, tylko oddychanie ustami, wszystkie zasady, co jeśli zrobię coś źle i i i…! No ale ja też nie chciałam się wycofywać. Wiedziałem, że to był moment, by wyjść ze swojej strefy komfortu. Powiedziane i zrobione. Kombinezon piankowy ...nie lubię wciskać się w taki kombinezon piankowy 😱 Maska, płetwy, kombinezon i byliśmy na łodzi. Pierwsze nurkowanie miało odświeżyć wszystko, zasady, znaki, komunikację pod wodą. Kciuki w górę nie oznaczają, że wszystko jest ok 😂 😵💫 Przybyliśmy na miejsce Putu wyjaśnił wszystko szczegółowo i powtórzył znaki i Wskoczyliśmy do wody. Po krótkim OK 🙆 zeszliśmy pod wodę. Wlej wodę do maski, a następnie wydmuchaj ją ponownie, upuść regulator oddechu i włóż go z powrotem do ust, sprawdź tlen, wyrównaj ciśnienie powietrza, daj znaki i wypróbuj wszystkie umiejętności. A potem wyruszyliśmy do Nemo. Pierwsza nurkowanie było ok, tylko moja maska nie chciała tak jak ja chciałam, więc byłam sceptycznie nastawiona na drugie nurkowanie. Więc... krótka przerwa na lunch... i bang, byliśmy z powrotem na łodzi, Putu dał mi kolejną maskę i popłynęliśmy. Julian i ja jesteśmy teraz kumplami pod wodą? 😍I tym razem było niesamowicie. Po raz pierwszy w życiu poczułam się wreszcie jak prawdziwy Wodnik, wyciągnęłam ręce i poczułam się wolna. Ryby, Nemo, żółw. To było po prostu naprawdę piękne.
Wielkie podziękowania dla wspaniałego zespół zakwaterowania Badini i Centrum Nurkowego Mydas w Pemuteran.
Jeśli ktoś z Was jest na Bali i chce nurkować, jest to absolutna rekomendacja.
https://www.mydasdivecenter.com/
🇬🇧
It's been 12 years since we did our diving course on Fuerteventura at ROBINSON together. It was the first and last time that we dived, as life goes. I still remember that it was a bit difficult for me back then. I can't really describe why exactly, but that's the way it was. We had only done the "Basic Diver" course, which is the smallest qualification you can do and we never really had the desire to do the next course AND actually we only wanted to snorkel. After all, we were in Bali and had NOT had great success with snorkeling in Thailand, so we decided to try it here. Many good snorkeling spots were advertised to us. Alex and Manon, our French friends who we knew from Cambodia, were also here and tested many activities for the agency Manon works for. So they stopped before us in Pemuteran for diving and snorkeling. They told us about their experiences and the people there and we thought: Great thing, then we would like to stop there for snorkeling. But then...I don't know why, I have no idea why I said that: "Julian, maybe we should try scuba diving?"...silence.... "I mean, why not?" Julian looked at me and said: "Yeah, why not? Let's do this.” What? He was immediately convinced. A few days before the dive I had an earache and I knew it wasn't good. But Putu my diving instructor recommended ear drops for me, the hostess Ingrid got them for me at the pharmacy and the pain was gone. On the day of the dive I was super nervous. Really very nervous. Not Julian at all, he was happy like a child and I was a bit scared. Me underwater, only breathing through my mouth, all the rules, what if I do something wrong and and and...! Well, but I didn't want to go back either. I knew this was the moment to step out of my comfort zone. Said and done. Wetsuit...I don't like squeezing into a wetsuit like that 😱 Mask, fins, suit and bang we were on the boat. The first dive was there to refresh everything, the rules, the signs, the communication and the water. Thumbs up doesn't mean that everything is ok 😂 The second dive should then be a fun dive, we'll see about that later 😵💫 Arrived at the exchange spot, Putu explained everything in detail and repeated the signs and suddenly we sat at the edge of the boat and let us flop backwards into the water. After a short OK 🙆 we went under the water. Put water in the mask, then blow it out again, drop the breathing regulator and put it back in your mouth, check the oxygen, equalize the air pressure, give signs and try out all the skills. And then we went on directly to Nemo. The first dive was ok, only my mask didn't want to like me, so I was skeptical. So... short lunch break... and bang, we were back on the boat, Putu gave me another mask and off we went. Julian and I are underwater buddies now😍 AND this time it was amazing. For the first time in my life I finally felt like a true Aquarius, I stretched out my arms and felt free. All the fish, Nemo, a turtle. It was just really beautiful.
Many thanks to the great Team of Badini accommodation and Mydas Dive Center in Pemuteran.
If any of you are in Bali and want to go diving, this is an absolute recommendation.
https://www.mydasdivecenter.com/Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 237
- Wednesday, March 23, 2022 at 3:00 PM
- ☀️ 33 °C
- Altitude: 13 m
- IndonesiaFlughafen Denpasar8°44’27” S 115°10’0” E
Bye bye Bali
March 23, 2022 in Indonesia ⋅ ☀️ 33 °C
🇩🇪
Bye bye Bali, du gute Seele. Deinen engen Straßen mit all den ständig hupenden Fahrzeugen, werden wir definitiv nicht vermissen. Doch nach anfänglichen Strapazen und meiner kaputten Rucksacktasche verlassen wir nun einige gütige Menschen und Freunde auf dieser Insel. Diese Menschen, die uns aufgenommen haben und uns ein Gefühl von Familie und zu Hause in der weiten Welt gegeben haben, wie Ingrid und Geoff. Als Julian krank war und Fiebchen hatte, hat uns Geoff sehr unterstützt. Aber auch die anderen faszinierenden und unfassbar starken Menschen, denen wir begegnet sind, haben einen bleibenden Eindruck hinterlassen. Die magischen Frauen, die immer so perfekt sind und dennoch nicht wissen, wie stark sie eigentlich sind. All die Menschen in ihren wunderschönen traditionellen Kleidungen, mit ihrem festen Glauben an all die Regeln und Götter. Sie sind gütig und freundlich, kein einziges Mal wurden wir hier übers Ohr gehauen. Ich hoffe sehr, dass diese Eindrucke so bleibend sind, dass wir nicht so schnell wieder im deutschen Hamsterrad verschwinden und vielleicht das Leben leben, welches wir uns für uns wünschen. Dass wir die unendlichen Möglichkeiten und die großartigen Freiheiten nutzen, (auch trotz Corona!) die uns in Deutschland gegeben sind, die vielen anderen Menschen dieser Welt nicht gegeben sind. Danke Bali, für Menschen und die Reisfelder und die netten Affen in Ubud. Danke für die Vulkane, die kleinen und die großen, für die Liebe, die uns entgegengebracht wurde und die Magie, die wir erleben durften.
🇵🇱
Żegnaj Bali, dobra duszo. Na pewno nie będziemy tęsknić za wąskimi uliczkami i zawsze trąbiących pojazdów. Ale po początkowych trudnościach i popsutej torbie do plecaka zostawiamy na tej wyspie jakichś życzliwych ludzi i przyjaciół. Ci ludzie, którzy nas przyjęli i sprawili, że czuliśmy się jak w rodzinie i jak w domu w szerokim świecie, jak u Ingrid i Geoff. Kiedy Julian był chory i miał gorączkę, Geoff bardzo Nam pomagał. Ale inni fascynujący i niesamowicie silni ludzie, których spotkaliśmy, również pozostawili niezatarte wrażenie. Magiczne kobiety, które zawsze są tak doskonałe, a mimo to nie wiedzą, jak silne są w rzeczywistości. Wszyscy ludzie w pięknych tradycyjnych strojach, z mocną wiarą we wszystkie zasady i bogów. Są mili i przyjaźni, ani razu nie zostaliśmy tutaj oszukani. Mam wielką nadzieję, że te wrażenia są na tyle trwałe, że nie znikniemy tak szybko z powrotem w kołowrotku niemieckiego chomika i może przeżyjemy takie życie, jakiego sobie życzymy. Że korzystamy z nieskończonych możliwości i wielkich swobód (nawet pomimo Corona!), które są nam dane w Niemczech, których wielu innym ludziom na świecie nie ma. Dziękuję Bali, za ludzi, za pola ryżowe i za miłe małpy w Ubud. Dziękuję za wulkany, te małe i te duże, za okazaną nam miłość i magię, której mogliśmy doświadczyć.
🇬🇧
Bye bye Bali, you good soul. We definitely won't miss your narrow streets with all the constantly honking vehicles. But after initial hardships and my broken backpack bag, we are now leaving some kind people and friends on this island. These people who welcomed us and made us feel like family and at home in the wide world like Ingrid and Geoff. When Julian was sick and had a fever, Geoff was very supportive. But the other fascinating and incredibly strong people we met also left a lasting impression. The magical women who are always so perfect and yet don't know how strong they actually are. All the people in their beautiful traditional clothes, with their firm belief in all the rules and gods. They are kind and friendly, not once have we been ripped off here. I very much hope that these impressions are so lasting that we won't disappear back into the German hamster wheel so quickly and maybe live the life we wish for ourselves. That we use the endless possibilities and the great freedoms (even despite Corona!) that are given to us in Germany, which many other people in the world do not have. Thank you Bali, for people and the paddy fields and the nice monkeys in Ubud. Thank you for the volcanoes, the small ones and the big ones, for the love we were shown and the magic we were allowed to experience.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 238
- Thursday, March 24, 2022 at 1:00 AM
- ⛅ 14 °C
- Altitude: 107 m
AustraliaFlughafen Melbourne37°40’32” S 144°50’54” E
Kulturschock Australien
March 24, 2022 in Australia ⋅ ⛅ 14 °C
🇩🇪
Fuck! Nach 5 Monaten Asien ist es erst mal schön wieder in der westlichen Welt zu sein, ohne Asien schlecht zu machen, aber es ist direkt….anders…in vielerlei Hinsicht. Zuerst einmal ist es scheiße kalt. Von den heißen 36 Grad auf Bali sind es jetzt kalte 13 Grad in Melbourne. Dann kommen wir Mitten in der Nacht an und es fährt hier gar nix, außer Taxi und Taxi ist super teuer. Und da ist schon das nächste Problem…hier ist einfach alles super, mega, sau, krass, übermäßig teuer, so teuer, dass wir uns ernsthaft fragen: „ Scheiße Mann, was machen wir hier? Das überleben wir doch finanziell nicht!“ Wir dachten, dass es ungefähr so teuer wird wie in Südafrika, aber es ist noch viel viel teurer. Selbst ein drecks Hostel ist hier sauteuer. Mit mega Jetlag im Kopf und einen neuen Sim-Karte im Handy und nach vielen Recherchen, kamen wir zu dem Entschluss, dass es eben so ist. Wir ahnten von Anfang an, dass es teuer wird in Australien und nun sind wir eben hier. Neue Idee: Wir leihen uns nen Wohnwagen aus und fahren überall selbst hin. Aber dann er nächste Knaller: es ist ja Ostern und alle Wohnwagen sind ausverkauft oder kosten das vierfache. Fuck, Fuck, Fuck! Ok, ok, ok…ruhig bleiben! Erstens: Akzeptieren, das alles super teuer ist, denn so ist es eben. Und Zweitens: das Beste draus machen, denn wir sind am anderen Ende der Welt, in AUSTRALIEN…wie geil ist das denn?! Eines begeisterte uns jedoch von Anfang an, die Menschen sind so überaus freundlich, dass es fast unfassbar ist. Also zogen wir in eine Airb&b Wohnung am Stadtrand, kochten uns Nudeln und planten neu. Irgendwie gefällt es uns hier doch.
🇵🇱
Po 5 miesiącach w Azji fajnie jest wrócić do zachodniego świata, nie czyniąc Azji złym, ale jest to bezpośrednie... inne... pod wieloma względami. Po pierwsze, jest cholernie zimno. Z gorących 36 stopni na Bali, teraz jest zimno 13 stopni w Melbourne. Potem dojeżdżamy w środku nocy i nic tu nie jeździ, z wyjątkiem taksówek, a taksówki są super drogie. I jest kolejny problem…wszystko tu jest po prostu super, mega, kiepskie, rażące, przesadnie drogie, tak drogie, że poważnie zadajemy sobie pytanie: „Cholera, co my tu robimy? Nie przetrwamy tego finansowo!” Myśleliśmy, że będzie tak drogo jak w RPA, ale jest dużo, dużo drożej. Nawet brudny hostel jest tu absurdalnie drogi. Z myślą o mega jetlagu i nowej karcie SIM w naszym telefonie komórkowym i po wielu badaniach doszliśmy do wniosku, że tak właśnie jest. Od początku podejrzewaliśmy, że w Australii będzie drogo, a teraz jesteśmy tutaj. Nowy pomysł: Wynajmujemy przyczepę kempingową i wszędzie jeździm. Ale potem kolejny hit: jest Wielkanoc i wszystko jest wyprzedane lub kosztuje cztery razy więcej. Ok, ok, ok... zachowaj spokój! Po pierwsze: zaakceptuj, że wszystko jest bardzo drogie, bo tak właśnie jest. A po drugie: jak najlepiej, bo jesteśmy na drugim końcu świata, w AUSTRALII... jakie to fajne?! Jednak jedna rzecz nas ekscytowała od samego początku, ludzie są tak niezwykle przyjaźni, że aż nie do uwierzenia. Jakoś nam się tu podob.
🇬🇧
Fuck! After 5 months in Asia, it's nice to be back in the western world without making Asia bad, but it's direct... different... in many ways. First off, it's fucking cold. From the hot 36 degrees in Bali, it's now a cold 13 degrees in Melbourne. Then we arrive in the middle of the night and nothing drives here, except for taxis and taxis are super expensive. And there's the next problem...everything is just great here, mega, lousy, blatant, overly expensive, so expensive that we seriously ask ourselves: "Shit man, what are we doing here? We won't survive that financially!” We thought it would be about as expensive as in South Africa, but it's much, much more expensive. Even a filthy hostel is ridiculously expensive here. With mega jetlag in mind and a new SIM card in our cell phone and after a lot of research, we came to the conclusion that that's the way it is. We suspected from the start that it would be expensive in Australia and now we are here. New idea: we rent a caravan and drive everywhere ourselves and then the next hit: it's Easter and everything is sold out or costs four times as much. Fuck, fuck, fuck! Ok, ok, ok...stay calm! First: Accept that everything is super expensive, because that's the way it is. And secondly: make the best of it, because we are at the other end of the world, in AUSTRALIA... how cool is that?! However, one thing excited us from the start, the people are so extremely friendly that it is almost unbelievable. Somehow we like it here.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 240
- Saturday, March 26, 2022 at 1:00 PM
- ☀️ 21 °C
- Altitude: 54 m
- AustraliaRavenhall37°46’9” S 144°45’29” E
Melbourne
March 26, 2022 in Australia ⋅ ☀️ 21 °C
🇩🇪
Der erste Schock war ein wenig überwunden, wenn auch nicht völlig. Aber dennoch finden wir es hier ziemlich cool. Wir trafen Björn, Oles Cousin. Wir besuchten den wunderschönen botanischen Garten von Melbourne, der keineswegs überfüllt ist, wie die Parks in Berlin. Außerdem waren wir auf dem Queen Victoria Market, der super voll war mit internationalem Essen und vielen vielen Menschen. Es gab auch einen polnischen Pierogi-Stand. Wir waren am riesigen Kilda Strand, es war ziemlich kalt, aber schön. Ach es ist schon schön hier. In der Stadtmitte ist der Tram-Ring kostenlos, für alle Menschen, der Hammer. Und das coolste…wir haben endlich unseren langersehnten Corona- Booster erhalten. Oh Mann, es kann so einfach sein. Die Impfungen sind für alle Menschen kostenlos, egal wo man herkommt, man kann sich den Impfstoff aussuchen und bekommt die Dosis direkt in der Apotheke gespritzt. Die Mitarbeiter sind so nett und überaus freundlich….wir kamen aus dem Grinsen nicht mehr raus. Wir haben nun ein komplettes australisches Impfzertifikat, digital und in Papierform und können ohne Test, ohne Probleme und vor allem OHNE Quarantäne nach Deutschland zurück. Selbst einen Stempel und einen Impfsticker haben wir uns, für die Deutschen, ins gelbe Impfbuch geben lassen, damit man uns das auch ja glaubt. Ach schön.
🇵🇱
Początkowy szok został nieco przezwyciężony, jeśli nie całkowicie. Ale nadal uważamy, że jest tu całkiem fajnie. Spotkaliśmy Björna, kuzyna Ole. Odwiedziliśmy piękny ogród botaniczny w Melbourne, który wcale nie jest przepełniony jak parki w Berlinie. Poszliśmy również na Queen Victoria Market, który był bardzo zajęty międzynarodowym jedzeniem i mnóstwem ludzi. Nie zabrakło również stoiska z polskimi pierogami. Zatrzymaliśmy się na ogromnej plaży Kilda, było dość zimno, ale pięknie. Och, miło tu. W centrum miasta pierścień tramwajowy jest bezpłatny, dla każdego, super. A najfajniejsza rzecz... w końcu otrzymaliśmy nasz długo oczekiwany booster Corona. O rany, to może być takie proste. Szczepienia są bezpłatne dla każdego, bez względu na to, skąd pochodzisz, możesz wybrać szczepionkę i otrzymać dawkę wstrzykiwaną bezpośrednio w aptece. Pracownicy są bardzo mili i niezwykle przyjaźni... nie mogliśmy przestać się uśmiechać. Mamy teraz kompletną australijską kartę szczepień, w formie elektronicznej i papierowej, i możemy wrócić do Niemiec bez testu, bez żadnych problemów, a przede wszystkim BEZ kwarantanny. Mieliśmy nawet pieczątkę i naklejkę ze szczepieniami w żółtej książeczce szczepień dla Niemców, żeby ludzie nam uwierzyli. Och, miło.
🇬🇧
The initial shock was somewhat overcome, if not entirely. But still, we think it's pretty cool here. We met Björn, Ole's cousin. We visited the beautiful botanical garden in Melbourne, which is by no means overcrowded like the parks in Berlin. We also went to the Queen Victoria Market which was super busy with international food and lots and lots of people. There was also a Polish Pierogi stand. We stayed at the huge Kilda beach, it was pretty cold but beautiful. Oh it's nice here. In the city center, the tram ring is free, for everyone, awesome. And the coolest thing... we finally received our long-awaited Corona booster. Oh man, it can be so easy. The vaccinations are free for everyone, no matter where you come from, you can choose the vaccine and get the dose injected directly at the pharmacy. The employees are so nice and extremely friendly...we couldn't stop grinning. We now have a complete Australian vaccination certificate, digital and in paper form, and can return to Germany without a test, without any problems and above all WITHOUT quarantine. We even had a stamp and a vaccination sticker put in the yellow vaccination book for the Germans, so that people would believe us. Oh, nice.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 245
- Thursday, March 31, 2022
- ☁️ 15 °C
- Altitude: 23 m
- AustraliaSugarloaf Hill38°41’40” S 143°48’9” E
Great Ocean Road
March 31, 2022 in Australia ⋅ ☁️ 15 °C
🇩🇪
Die Great Ocean Road ist 243 km lang und führt an der australischen Südküste entlang zwischen Torquay und Allansford.
Im Jahr 1919 begann der Bau der Straße und sie wurde 1932 komplett fertiggestellt. Sie wurde damals von 3000 heimgekehrten Soldaten nach dem Ende des Ersten Weltkrieges erbaut. Für die Soldaten diente der Bau der Straße zum einen als Arbeitsbeschaffungsmaßnahme durch die Regierung Victorias, zum anderen war es auch die Errichtung eines Kriegsdenkmales zum Gedenken an die im Krieg gefallenen Kameraden.
Soviel zur Geschichte…. Entlang der Road jagt ein mega Ausblick den nächsten und es gibt zahlreiche Tiere zu beobachten. Wir haben uns also für ein paar Tage ein Auto gemietet und sind losgedüst.
UNGLAUBLICH! Gleich am ersten Nachmittag sind wir auf eine ganze Herde von Kängurus getroffen. Richtig klischeemäßig haben sich zwei davon einen Boxkampf geliefert. In der darauffolgenden Nacht haben wir in einem Baumhaus übernachten und zum ersten Mal richtig den australischen Sternenhimmel bewundert um am frühen Morgen von einem unfassbaren Sonnenaufgang geweckt worden. WOW! In den zwei folgenden Tagen ging es genauso faszinierend weiter. Wir haben auch in einem Motel übernachtet, das war richtig super. Nur Koalas haben wir leider nicht gesehen.
🇵🇱
Great Ocean Road ma długość 243 km i biegnie wzdłuż południowego wybrzeża Australii między Torquay i Allansford.
Budowa drogi rozpoczęła się w 1919 roku i została w pełni zakończona w 1932 roku. Został zbudowany przez 3000 żołnierzy, którzy wrócili do domu po zakończeniu I wojny światowej. Dla żołnierzy budowa drogi służyła z jednej strony jako środek tworzenia miejsc pracy przez rząd wiktoriański, z drugiej zaś była to także wzniesienie pomnika wojennego ku czci towarzyszy, którzy zginęli na wojnie. Tyle jeśli chodzi o historię…. Po drodze jeden mega widok goni za drugim, a do oglądania jest wiele zwierząt. Wynajęliśmy więc samochód na kilka dni i odjechaliśmy. NIESAMOWITE! Pierwszego popołudnia spotkaliśmy całe stado kangurów. Zgodnie ze stereotypem, dwóch z nich stoczyło pojedynek bokserski. Następnej nocy zatrzymaliśmy się w domku na drzewie i po raz pierwszy podziwialiśmy australijskie gwiaździste niebo, a wczesnym rankiem obudził nas niesamowity wschód słońca. WOW! Kolejne dwa dni były równie fascynujące. Zatrzymaliśmy się również w motelu, który był naprawdę świetny. Niestety nie widzieliśmy żadnych koali.
🇬🇧
The Great Ocean Road is 150 miles long and runs along Australia's south coast between Torquay and Allansford.
Construction of the road began in 1919 and was fully completed in 1932. It was built by 3,000 soldiers who had returned home after the end of the First World War. For the soldiers, the construction of the road served on the one hand as a job creation measure by the Victorian government, on the other hand it was also the erection of a war memorial to commemorate the comrades who died in the war. So much for the story…. Along the road one mega view chases the next and there are numerous animals to watch. So we rented a car for a few days and drove off.
INCREDIBLE! On the first afternoon we met a whole herd of kangaroos. True to the stereotype, two of them had a boxing match. The following night we stayed in a tree house and admired the Australian starry sky for the first time and were woken up by an incredible sunrise in the early morning. WOW! The two days that followed were just as fascinating. We also stayed in a motel which was really great. Unfortunately we didn't see any koalas.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 249
- Monday, April 4, 2022 at 6:00 PM
- ⛅ 17 °C
- Altitude: 10 m
- AustraliaPenguin Rookery Reserve38°30’23” S 145°8’55” E
Phillip Island
April 4, 2022 in Australia ⋅ ⛅ 17 °C
🇩🇪
Auf Phillip Island ist ein weiteres Wunder zu bestaunen. Hier lebt eine Kolonie der blauen Zwerg-Pinguine, sie sind mit ca.35-40 cm die kleinste Pinguin Art weltweit. Sie leben hier seit vielen vielen Jahren, eigentlich schon immer. Dieses Gebiet ist zum Schutzgebiet erklärt. Die Pinguine werden geschützt und medizinisch überwacht, damit der Artenschutz gewährleistet ist. Die blauen Pinguine sind nicht gefährdet, aber einige Populationen sind bedroht. Generell haben die Pinguine keine natürlichen Fressfeinde, da sich sich im Wasser durch ihre blaue Farbe sehr gut tarnen können. Jedoch gibt es einige Einflüsse durch den Menschen, wie Öl im Meer oder Plastikmüll und deshalb versuchen die Ranger die „little wonder“ (kleine Wunder) wie sie sie nennen, zu schützen, wenn sie nach Hause kommen. Jeden Abend kommen die Pinguine aus den Meer, formieren sich zu einer Gruppe und watscheln gemeinsam über den Strand, die Dünen, die Büsche zurück nach Hause zu ihrem Schlafplatz. Sie teilen das Futter, dass sie erbeutet haben, mit denen die zu Hause geblieben sind und alle sind happy. Sie tun das jeden Tag seit jeher und damit man dieses Wunder bestaunen darf, aber die kleinen Tierchen keine Angst bekommen darf man keine Fotos machen, da der Blitz die Tiere verschreckt. Aber man darf sich Bilder von der Internetseite runterladen, naja ist eben so. Es ist schon sehr erstaunlich wie einfach hunderte von diesen kleinen Pinguinen plötzlich aus dem Wasser auftauchen. Sie warten brav auf den Rest der Gruppe und dann erst ziehen sie gemeinsam los vorbei an Gänsen, Wallabys, Mohrhühnern und anderen Tieren. Es ist viel Geschnatter, Geröhre und Gekreische zu hören, während sie so vor sich hinwatscheln und stolpern. Einfach erstaunlich und einzigartig. Man nennt es die Pinguin-Parade.
🇵🇱
Kolejny cud jest na Phillip Island. Żyje tu kolonia niebieskich pingwinów karłowatych, które mierząc około 35-40 cm są najmniejszym gatunkiem pingwina na świecie. Mieszkają tu od wielu, wielu lat, właściwie od zawsze. Obszar ten został uznany za obszar chroniony. Pingwiny są chronione i monitorowane medycznie w celu zapewnienia ochrony gatunkowej. Niebieskie pingwiny nie są zagrożone, ale niektóre populacje są zagrożone. Generalnie pingwiny nie mają naturalnych drapieżników, ponieważ ich niebieski kolor pozwala im bardzo dobrze maskować się w wodzie. Jednak istnieją pewne wpływy ludzkie, takie jak ropa w morzu lub odpady plastikowe, więc strażnicy starają się chronić to, co nazywają „małymi cudami”, kiedy wracają do domu. Każdego wieczoru pingwiny wychodzą z morza, formują się w grupę i człapią razem po plaży, wydmach, krzakach i wracają do swoich miejsc do spania. Zrabowanym jedzeniem dzielą się z tymi, którzy zostali w domu i wszyscy są szczęśliwi. Robią to codziennie od niepamiętnych czasów, abyś mógł podziwiać ten cud, ale nie strasz małych zwierzątek, nie powinieneś robić zdjęć, ponieważ błyskawica przeraża zwierzęta. Ale zdjęcia można pobrać ze strony internetowej, no cóż, tak to jest. To zdumiewające, jak łatwo setki tych małych pingwinów nagle wynurzają się z wody. Czekają posłusznie na resztę grupy i dopiero wtedy razem wyruszają obok gęsi, wallabies, głuszców i innych zwierząt. Jest dużo gadania, ryków i skrzeków, gdy tkwią i potykają się. Po prostu niesamowite i niepowtarzalne. To nazywa się Parada Pingwinów.
🇬🇧
Another wonder is on Phillip Island. A colony of blue pygmy penguins lives here. At around 35-40 cm, they are the smallest penguin species in the world. They have lived here for many, many years, actually always. This area has been declared a protected area. The penguins are protected and medically monitored to ensure species protection. The blue penguins are not endangered, but some populations are threatened. In general, the penguins have no natural predators, since their blue color allows them to camouflage themselves very well in the water. However, there are some human influences such as oil in the sea or plastic waste and so the rangers try to protect what they call "little wonders" when they come home. Every evening the penguins come out of the sea, form a group and waddle together over the beach, the dunes, the bushes back home to their sleeping place. They share the food they looted with those who stayed at home and everyone is happy. They have been doing this every day since time immemorial and so that you can marvel at this wonder, but don't scare the little animals, you shouldn't take photos because the lightning scares the animals. But you can download pictures from the website, well that's how it is. It's amazing how easily hundreds of these little penguins suddenly appear out of the water. They wait obediently for the rest of the group and only then do they set off together past geese, wallabies, grouse and other animals. There's a lot of chatter, roaring and screeching as they waddle and stumble along. Simply amazing and unique. It's called the Penguin Parade.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 251
- Wednesday, April 6, 2022
- ⛅ 21 °C
- Altitude: 41 m
- AustraliaVictoria Square Tram Stop34°55’46” S 138°36’0” E
Zwischenstopp Adeleide…
April 6, 2022 in Australia ⋅ ⛅ 21 °C
-Julian-
Zwischenstopp Adelaide. Adelaide ist für ihre deutschen Einwanderer bekannt. Nur mal so am Rande. Nach Melbourne und der „Great Ocean Road“ haben wir uns soooo viele Gedanken gemacht, wie wir mit möglichst wenig Geld möglichst viel von Australien erkunden können. Da fiel unsere Wahl auf Busreisen. Der Greyhound Bus fährt viele Ortschaften der östlichen Hälfte Australiens an, mit einem Art Hop-On Hopp-Off System. Mit einem entsprechendem Ticket kann man Bus fahren und ein- und aussteigen so oft man will, man muss sich nur vorher eintragen. Leider gibt es bei Greyhound aber keine Verbindung zwischen Melbourne und Adelaide, also mussten wir hierfür einen anderen Anbieter auswählen. Das war aber völlig ok. Der Preis war in Ordnung, der Fahrer, Karl, war super-cool und es war noch jede Menge Platz im Bus. In Australien sind die Distanzen kein Bisschen mit Europa zu vergleichen. Die 9 Stunden Fahrt nach Adelaide waren nahezu lächerlich im Vergleich zu der nächsten Fahrt. In Adelaide angekommen verbrachten wir eine Nacht in einer coolen Saloon-Unterkunft. Den Tag haben wir genutzt um zum Markt zu gehen und am Queen Victoria Square zu chillen, um am Abend, um 18:00 Uhr, wieder in den Bus zu steigen. Die nächste Busfahrt war mit Greyhound, 21 Stunden lang und über Nacht…puuuuh….das hat sich echt gezogen. Jeder, dem wir im Nachhinein davon erzählt haben, hat uns einfach nur ausgelacht. Ich werde mich in Deutschland niemals wieder darüber beschweren, dass irgendetwas zu weit weg ist.
Immer wieder kamen uns auf der Strecke diese supercoolen Road Trucks entgegen, mit mindestens zwei oder drei Anhängern. Laut unserem Fahrer sind die auch teilweise mit vier Anhängern unterwegs, das haben wir aber leider nicht gesehen. Diese Trucks sind wirklich beeindruckend. Wie Optimus Prime😊In Alice Springs angekommen, haben wir noch 1,5 Stunden gewartet, bis uns unser Gastgeber abholen konnte…dazu erzählen wir im nächsten Footprint.
🇵🇱
Postój w Adelajdzie. Po Melbourne i „Great Ocean Road” baaardzo dużo myśleliśmy o tym, jak moglibyśmy zwiedzić jak najwięcej Australii za jak najmniejszą sumę pieniędzy. Więc wybraliśmy podróż autobusem. Greyhound Bus obsługuje wiele miast we wschodniej części Australii w systemie hop-on hop-off. Z odpowiednim biletem możesz jeździć autobusem i wsiadać i wysiadać tak często, jak chcesz, wystarczy się wcześniej zarejestrować. Niestety Greyhound nie łączy Melbourne z Adelaide, więc musieliśmy wybrać do tego inny autobus. Ale to było w porządku. Cena była odpowiednia, kierowca, Karl, był super fajny, a w autobusie wciąż było dużo miejsca. W Australii odległości nie są ani trochę porównywalne z Europą. 9-godzinna jazda do Adeleide była prawie śmieszna w porównaniu z następną jazdą. Przybywszy do Adelajdy, spędziliśmy noc w fajnym salonie. Dzień wykorzystaliśmy na wyjście na targ i odpoczynek na Queen Victoria Square, aby wieczorem wrócić do autobusu o 18:00. Następna przejażdżka autobusem była z Greyhoundem, 21 godzin przez noc... puuuuh... to naprawdę przeciągnęło się. Wszyscy, którym później o tym opowiadaliśmy, po prostu się z nas śmiali. W Niemczech już nigdy nie będę narzekać, że coś jest za daleko. Raz za razem te super fajne ciężarówki pociągowe podjeżdżały do nas na trasie, z co najmniej dwiema lub trzema przyczepami. Według naszego kierowcy czasami są w drodze z czterema przyczepami, ale niestety tego nie widzieliśmy. Te ciężarówki są naprawdę imponujące, jak Optimus Prime 😊 Przybywszy do Alice Springs, czekaliśmy kolejne 1,5 godziny, aż nasz pierwszy gospodarz mógł nas odebrać… powiemy Wam o tym w następnym śladzie.
🇬🇧
Stopover Adelaide. After Melbourne and the "Great Ocean Road" we thought sooooo much about how we could explore as much of Australia as possible with as little money as possible. So we chose bus travel. The Greyhound Bus serves many towns in the eastern half of Australia on a hop-on hop-off system. With a corresponding ticket you can drive the bus and get on and off as often as you want, you just have to register beforehand. Unfortunately, Greyhound does not connect Melbourne to Adelaide, so we had to choose another provider for this. But that was totally fine. The price was right, the driver, Karl, was super cool, and there was still plenty of room on the bus. In Australia, the distances are not a bit comparable to Europe. The 9 hour drive to Adeleide was almost ridiculous compared to the next drive. Arrived in Adelaide we spent a night in a cool saloon accommodation. We used the day to go to the market and to chill at Queen Victoria Square to get back on the bus in the evening at 6:00 p.m. The next bus ride was with Greyhound, 21 hours long and overnight...puuuuh...that really dragged on. Everyone we told about it afterwards just laughed at us. In Germany I will never again complain that anything is too far away. Again and again these super cool road trains came towards us on the route, with at least two or three trailers. According to our driver, they are sometimes on the road with four trailers, but unfortunately we didn't see that. These trucks are really impressive like Optimus Prime 😊 Arrived in Alice Springs, we waited another 1.5 hours until our host could pick us up...we'll tell you about that in the next footprint.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 254
- Saturday, April 9, 2022
- ☀️ 35 °C
- Altitude: 593 m
- AustraliaLarapinta23°41’41” S 133°49’52” E
Alice Springs
April 9, 2022 in Australia ⋅ ☀️ 35 °C
Auf der Strecke veränderte sich langsam die Landschaft und es wurde immer mehr zu Hinterland und Wüste…hunderte von Kilometern nichts als Hinterland. 21 lange Stunden von Adelaide bis nach Alice Springs. Puh….Alice Springs….eine kleine Stadt im Nirgendwo, einfach mitten in der Wüste. Ok, es ist nicht die Sahara-Wüste, es gibt schon ein paar Büsche, aber weit und breit die tödliche WÜSTE und mittendrin Alice Springs. Jeder Tourist will in diese Stadt, da jeder zum Ayers Rock will, dem Uluru, dem berühmtesten Felsen Australiens. Natürlich auch wir. Ich sagte zu Julian: Wir müssen nicht alles sehen, ABER den Uluru und einen Koala MÜSSEN WIR SEHEN, vorher fahre ich nicht zurück. Da die Unterkünfte an der „Great Ocean Road“ überragend teuer waren, ab 80 Euro die Nacht (die günstigsten), mussten wir etwas umdenken und sind auf „Couchsurfing“ umgestiegen. Wer „Couchsurfing“ nicht kenn: Es ist eine App, bei der man kostenlos bei Einheimischen übernachten kann. Einfach so. Man weiß nie so richtig bei wem man landet und ob es sauber ist und so weiter, ABER es ist kostenlos und man lernt die einheimischen Leute kennen. Prima Sache.
Also unser erster „Couchsurfing“-Gastgeber, Cameron, war unfassbar nett und hilfsbereit, genauso wie seine Freundin Veronica und seine Mitbewohner. Übrigens sind sie alle Krankenschwestern, außer Cameron selbst. Da der Uluru noch 450 km entfernt war, hatten wir immer noch eine Herausforderung. Durch Ostern gab es keine Autos zu mieten und natürlich fuhr der GreyHound Bus nicht dort hin, nur ein Shuttelbus für 120 Euro pro Person, pro Weg. Aber wie die Australier so sind…einfach unfassbar…sie gaben uns ihr Auto, ihr komplettes Camping- Equipment und sagten:“Enjoy and have fun“. Danach verlängerten wir unseren Aufenthalt bei Cam um ein paar Tage. Da wir aber üüüüberhaupt keine Lust hatten die nächsten Tage im Bus zu verbringen, buchten wir einen Flug zum nächsten Ziel. Auch Flüge von und nach Alice Springs sind überragend teuer, einfach doppelt so teuer! Warum? Weil sie es können. Der günstigste Flug ging also von Yulara, der kleinen Stadt direkt am Uluru, also 450 km entfernt. Als wir Cam fragten, ob er jemanden kennt, der über Ostern Campen fährt und uns mitnehmen könnte, hat er kurzerhand gesagt, dass er uns fährt und so kam es, dass wir zusammen mit Cam und Vroni noch einmal eine Nacht campen waren um am nächsten Tag rechtzeitig unseren Flug zu erwischen. Zwischendurch haben wir auch Bekanntschaft mit Bartek gemacht, ein Freund meiner Cousine Martyna. Ein großartiger junger Mann, der vor fast 5 Jahren nach einer Reise durch Australien, aus Polen hierher ausgewandert ist und sehr fleißig hier für seinen Traum arbeitet. Er zeigte uns den wundervollen Ort Simpsons Gap und einen heiligen Stein von den Aboriginals, den sie einem Arzt der Gemeinschaft geschenkt hatten. Puuuh…es wäre noch so viel zu erzählen, wie wir zum Beispiel bei fast 40 Grad vom einkaufen eine Stunde nach Hause laufen wollten, oder wie wir Wäsche gemacht haben, aber das erzählen wir euch, wenn wieder zurück sind. Einfach unfassbar.
🇵🇱
Po drodze krajobraz powoli się zmieniał i stawało się coraz bardziej pustynią... Setki kilometrów tylko pustynia. 21 długich godzin od Adelaide do Alice Springs. Uff….Alice Springs….Małe miasteczko w szczerym polu, po prostu na środku pustyni. Ok, to nie Sahara, jest tam kilka krzaków, ale daleko i szeroko śmiertelna PUSTYNIA i pośrodku Alice Springs. Każdy turysta chce pojechać do tego miasta, ponieważ każdy chce zobaczyć Ayers Rock, Uluru, najsłynniejszą skałę Australii. Oczywiście my też. Powiedziałam do Julian że nie musimy wszystkiego widzieć, ALE MUSIMY ZOBACZYĆ Uluru i koalę, nie wrócę wcześniej. Ponieważ noclegi na "Great Ocean Road" były bardzo drogie, od 80 euro za noc (najtańsze), musieliśmy coś przemyśleć i przerzuciliśmy się na "couchsurfing". Jeśli nie znasz „Couchsurfing”: jest to aplikacja, która umożliwia bezpłatne przebywanie z mieszkańcami. Tak po prostu. Nigdy tak naprawdę nie wiesz, jak tam będzie i czy jest czysto, ALE to nic nie kosztuje i możesz poznać miejscowych ludzi. Wspaniała rzecz. Cóż, nasz pierwszy gospodarz Couchsurfingu, Cameron, był niesamowicie miły i pomocny, podobnie jak jego dziewczyna Veronica i jego współlokatorzy. Nawiasem mówiąc, wszystkie są pielęgniarkami, z wyjątkiem samego Camerona, a ponieważ Uluru jest oddalone o 450 km, wciąż mieliśmy wyzwanie. Nie było samochodów do wynajęcia przez Wielkanoc i oczywiście autobus GreyHound tam nie jeździł, tylko autobus wahadłowy za 120 euro za osobę w jedną stronę. Ale jacy Australijczycy są… po prostu niewiarygodni… dali nam swój samochód, cały sprzęt kempingowy i powiedzieli: „Ciesz się i baw się dobrze”. Potem przedłużyliśmy nasz pobyt u Camerona o kilka dni. Ale ponieważ naprawdę nie mieliśmy ochoty spędzać następnych kilku dni w autobusie, zarezerwowaliśmy lot do następnego miejsca docelowego. Loty do iz Alice Springs są również wyjątkowo drogie, z łatwością dwa razy droższe! Czemu? Ponieważ mogą. Najtańszy lot był więc z Yulara, małego miasteczka tuż obok Uluru, 450 km dalej. Gdy spytaliśmy Cameron, czy zna kogoś, kto pojechał pod namiot na Wielkanoc i mógłby nas ze sobą zabrać, szybko powiedział, że nas podwiezie i tak się złożyło, że jednej nocy pojechaliśmy na kemping razem z Cameron i Veronica, a następnej złapaliśmy nasz samolot czas. W międzyczasie poznaliśmy też Bartka, przyjaciela mojej kuzynki Martyny. Wspaniały młody człowiek, który wyemigrował tu z Polski prawie 5 lat temu z podróży po Australii i bardzo pilnie pracuje tutaj na swoje marzenie. Pokazał nam piękne miejsce i święty kamień podarowany przez Aborygenów lekarzowi społeczności. Puuuh... jest jeszcze tyle do opowiedzenia, na przykład jak chcieliśmy iść godzinę do domu z zakupów, kiedy było prawie 40 stopni, albo jak robiliśmy pranie, powiemy ci, kiedy wrócimy. Po prostu niewiarygodne.
🇬🇧
On the way the landscape slowly changed and it became more and more outback and desert...hundreds of kilometers nothing but outback. 21 long hours from Adelaide to Alice Springs. Phew….Alice Springs….a little town in the middle of nowhere, just in the middle of the desert. Ok, it's not the Sahara desert, there are a few bushes, but far and wide the deadly DESERT and in the middle Alice Springs. Every tourist wants to go to this city, as everyone wants to see Ayers Rock, Uluru, Australia's most famous rock. Of course we do too. I said to Julian we don't need to see everything, BUT WE MUST SEE Uluru and a koala, I'm not going back before then. Since the accommodations on the "Great Ocean Road" were extremely expensive, from 80 euros a night (the cheapest), we had to rethink something and switched to "couch surfing". If you don't know "Couchsurfing": It's an app that lets you stay with the locals for free. Simply that way. You never really know who you’ll end up with and if it's clean BUT it's free and you get to meet the local people. Great thing. Well, our first Couchsurfing host, Cameron, was incredibly nice and helpful, as was his girlfriend Veronica and his roommates. By the way, they are all nurses, except for Cameron himself. With Uluru still 450 km away, we still had a challenge. There were no cars to hire through Easter and of course the GreyHound bus didn't go there, just a shuttle bus for 120 euros per person, each way. But how Australians are...just unbelievable...they gave us their car, all their camping equipment and said: "Enjoy and have fun". After that we extended our stay at Cam's by a few days. But since we really didn't feel like spending the next few days on the bus, we booked a flight to the next destination. Flights to and from Alice Springs are also exceptionally expensive, easily twice as expensive! Why? Because they can. So the cheapest flight was from Yulara, the small town right next to Uluru, 450 km away. When we asked Cam if he knew someone who went camping over Easter and could take us with him, he quickly said that he would drive us and so it happened that we went camping together with Cam and Vroni one night and the next day catch our flight on time. In between we also got to know Bartek, a friend of my cousin Martyna. A great young man who emigrated here from Poland almost 5 years ago of a trip through Australia and is working very diligently here for his dream. He showed us a beautiful place and a sacred stone given by the Aboriginal people to a community doctor. Puuuh... there's still so much to tell, for example how we wanted to walk an hour home from shopping when it was almost 40 degrees, or how we did the laundry, we'll tell you when we get back. Simply unbelievable.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 256
- Monday, April 11, 2022
- ☀️ 30 °C
- Altitude: 510 m
- AustraliaUluṟu25°20’29” S 131°1’20” E
Outback of Australia
April 11, 2022 in Australia ⋅ ☀️ 30 °C
🇩🇪
Es ist so viel zu bestaunen und viel zu wenig Zeit. Ein Jahr ist definitiv viel zu wenig um die Orte in Ruhe zu bestaunen. Wie im Uluru-Kata-Tjuta-Nationalpark. Es ist das rote Zentrum Australiens, das „Dead Heart“, weil es einfach mal nur Wüste ist. Der Uluru ist um die 600 Millionen Jahre alt. Er ist nur 348 m hoch, aber es sind trotzdem schon Menschen dabei gestorben, während sie versuchten ihn zu besteigen, wegen der Hitze. Der Ayers Rock (Uluru) gilt als heilig bei den Ureinwohnern und darf auch nicht bestiegen werden. Wir sahen den Uluru bei Sonnenaufgang und Sonnenuntergang. Es ist unvorstellbar faszinierend, wie er seine Farbe verändert, wenn die Sonne untergeht, wunderschön. Wenn die Sonne dann verschwunden ist und man glaubt, jetzt ist es vorbei, glüht er noch mal kurz auf, einfach der Hammer. Es ist nur ein Sandsteinmonolith, ich bin ja bei sowas nicht leicht zu begeistern, aber DAS war wirklich cool. Diese Farben, obwohl es schon längst dunkel war, mega! Wir sahen auch die Felsformation Kata Tjuta (viele Köpfe), die nur 30 km vom Uluru entfernt ist. Sie besteht aus 36 Felskuppeln. Die höchste von ihnen heißt Mount Olga und ist 1069 m hoch. Hier waren die lange Wege bereits geschlossen, das es brühend heiß war. Zwischen den Felsspalten zu laufen ist auch sehr faszinierend. Auf dem Rückweg nach Alice Springs sind wir noch einen Umweg zum Kings Canyon gefahren, der im einem anderen Nationalpark liegt. Der Umweg kommt zustande, da es in dieser Wüste nur eine einzige Straße gibt. Naja, was kost die Welt. Der Kings Canyon besteht aus verschiedenfarbigen Felswänden und sieht sehr idyllisch aus, wenn es nich so brüllend heiß wäre. Es war unendlich heiß als wir dort ankamen und der lange Wanderweg war bereits geschlossen, wie auch am Kata Tjuta, weil es einfach viel zu heiß war. Wie bei Kata Tjuta machten wir nur den kleinen Spaziergang und ich war völlig durch!!! Aufgebläht und überhitzt eilte ich so gut es ging zum Wasser und ins Auto, währen Julian noch Vögel fotografierte. Ich weiß nicht, wie er das aushalten kann? Und doch ist auch dieser Ort wundervoll und unglaublich schön. All diese Orte hier im Outback, denen wir nur mal kurz „Hallo“ gesagt haben, sind unglaublich wundervoll, können aber auch tödlich sein. Immer wieder wurden wir gewarnt: „Nehmt genug Wasser mit, Wasser, Wasser, Wasser, das ist wichtig!“ Und immer tanken, wenn es geht. Überall waren Warnschilder, dass man genug essen soll, genug trinken soll, dass man immer eine Kopfbedeckung haben soll und vernünftige Schuhe UUUND immer, einfach immer mit Sonnencreme einschmieren. Ab 11 Uhr sollte man auch keine lange Strecke beginnen, da es gesundheitsgefährdend wäre, diese bis zum Schluss zu laufen. Das klingt so simpel, aber es sind bereits über 35 Menschen bei Aufstiegen und Wanderungen im Outback gestorben, weil sie die Regeln nicht befolgt und sich überschätzt haben. Unter anderem auch einige Deutsche, tja, was soll ich sagen? Außer der Hitze gab es noch eine Herausforderung: Die Fliegen, ja richtig gelesen, die Millionen von Fliegen, die einem in Nase, Mund und Ohren kriechen, so ekelhaft, echt ekelig und nervig. Es war trotzdem wunderschön und überwältigend, vielleicht mehr als ich mit Worten gerade beschreiben kann. Fantastisch! Und ich war Campen, das erste Mal im Leben und das gleich mit einem australischen Swag. So aufregend und cool.
🇵🇱
Jest tak wiele do podziwiania i zdecydowanie za mało czasu. Rok to zdecydowanie za mało, by w spokoju podziwiać te miejsca. Jak w Parku Narodowym Uluru-Kata Tjuta. To czerwone centrum Australii, „martwe serce”, bo to po prostu pustynia. Uluru ma około 600 milionów lat. Ma tylko 348 m wysokości, ale ludzie zginęli, próbując się na nią wspiąć z powodu upału. Ayers Rock (Uluru) jest uważana przez tubylców za świętą i nie można się na nią wspinać. Uluru widzieliśmy o wschodzie i zachodzie słońca. To niewyobrażalnie hipnotyzujące, jak zmienia kolor, gdy zachodzi słońce, piękne. Kiedy słońce zaszło i myślisz, że to już koniec, znów świeci na krótko, po prostu niesamowicie. To tylko monolit z piaskowca, nie jest mi łatwo ekscytować się takimi rzeczami, ale TO było naprawdę fajne. Te kolory, mimo że było już ciemno, mega! Widzieliśmy formację skalną Kata Tjuta (wiele głów), składa się z 36 skalnych kopuł. Najwyższy z nich nazywa się górą Olga i ma 1069 m wysokości. Również bardzo fascynujące. W drodze powrotnej pojechaliśmy objazdem do Kings Canyon, który znajduje się w innym parku narodowym. Objazd pojawia się, ponieważ na tej pustyni jest tylko jedna droga. Cóż, ile kosztuje cały świat. Kanion Królewski składa się z różnokolorowych ścian skalnych i wygląda bardzo idyllicznie. Kiedy tam dotarliśmy, było niesamowicie gorąco, a długi szlak turystyczny był już zamknięty, tak jak w Kata Tjuta, bo było po prostu zbyt gorąco. Podobnie jak w przypadku Kata Tjuta, po prostu zrobiliśmy mały spacer i byłam zmęczona! ! ! Nadęta i przegrzana, po spieszyłam się do wody i do samochodu najszybciej jak mogłam. Podczas gdy Julian wciąż fotografował ptaki. Nie wiem, jak on to znosi? A jednak to miejsce jest też cudowne i niesamowicie piękne. Wszystkie te miejsca, które przed chwilą przywitaliśmy, są niesamowicie piękne, ale mogą też być zabójcze. Wciąż nas ostrzegano: „Weź ze sobą wystarczającą ilość wody, woda, woda, woda, to ważne!” I zawsze Tanku j i samochód, jeśli możesz. Wszędzie były znaki ostrzegawcze, że należy wystarczająco dużo jeść, wystarczająco dużo pić, że zawsze należy nosić kapelusz i porządne buty iiii zawsze smarować siebie kremem z filtrem przeciwsłonecznym. Nie należy też rozpoczynać długiej trasy po godzinie 11:00, gdyż przejście jej do końca byłoby niebezpieczne dla zdrowia. Brzmi to tak prosto, ale ponad 35 osób zginęło już podczas wspinaczki i wędrówek na odludziu, ponieważ nie przestrzegali zasad i przecenili siebie. Między innymi trochę Niemców, no cóż mogę powiedzieć. Oprócz upału było jeszcze jedno wyzwanie: muchy, tak, dobrze przeczytałeś, miliony much wpełzających ci do nosa, ust i uszu, tak obrzydliwe, naprawdę obrzydliwe i denerwujące. To wciąż było piękne i fascynujące, może więcej niż potrafię wyrazić słowami. Fantastyczny! I byłam na kemping po raz pierwszy z australijskim Łóżkiem kempingowym. Tak ekscytujące i fajne.
🇬🇧
There is so much to admire and far too little time. A year is definitely not enough to admire the places. Like in Uluru-Kata Tjuta National Park. It's the red center of Australia, the "dead heart" because it's just desert. Uluru is around 600 million years old. It's only 348m high, but people have died trying to climb it because of the heat. Ayers Rock (Uluru) is considered sacred by the natives and may not be climbed. We saw Uluru at sunrise and sunset. It is unimaginably mesmerizing how it changes color as the sun goes down, beautiful. When the sun has gone and you think it's over, it glows again briefly, just awesome. It's just a sandstone monolith, I'm not easy to get excited about stuff like that, but THAT was really cool. These colors, even though it was already dark, mega! We also saw the rock formation Kata Tjuta (many heads), it consists of 36 rock domes. The highest of them is called Mount Olga and is 1069 m high. Also very fascinating. On the way back we drove a detour to Kings Canyon, which is located in the other national park. The detour comes about because there is only one road in this desert. Well, what's the cost of the world. The Kings Canyon consists of different colored rock walls and looks very idyllic. It was incredibly hot when we got there and the long hiking trail was already closed, as was the case at Kata Tjuta, because it was just way too hot. As with Kata Tjuta, we just did the little walk and I was blown away!!! Bloated and overheated, I rushed to the water and into the car as best I could while Julian was still photographing birds. I don't know how he can stand it? And yet this place is also wonderful and incredibly beautiful. All those places we just said hello to are incredibly beautiful, but they can also be deadly. We were warned again and again: "Take enough water with you, water, water, water, that's important!" And always fill up fuel if you can. There were warning signs everywhere that you should eat enough, drink enough, that you should always wear a hat and good shoes AAAND smear yourself with sunscreen. You should also not start a long route after 11 a.m., as it would be hazardous to your health to walk it to the end. It sounds so simple, but more than 35 people have already died climbing and hiking in the outback because they didn't follow the rules and overestimated themselves. Among others, some Germans, well, what can I say. Besides the heat, there was another challenge: the flies, yes, you read that right, the millions of flies crawling into your nose, mouth and ears, so disgusting, really disgusting and annoying. It was still beautiful and overwhelming, maybe more than I can put into words. Fantastic! And I went camping, first time, with an Aussie swag. So exciting and cool.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 258
- Wednesday, April 13, 2022 at 12:00 PM
- ☀️ 33 °C
- Altitude: 590 m
- AustraliaLarapinta23°42’11” S 133°50’3” E
Parrtjima
April 13, 2022 in Australia ⋅ ☀️ 33 °C
🇩🇪
Oh Mann, da haben wir wieder mal so ein Glück. Auf dem Weg nach Alice Springs haben wir schon von Bartek erfahren und im Internet gelesen, dass genau am Tag unserer Ankunft ein Licht-Festival startet: Parrtjima! Witziger Weise wohnt unser Gastgeber, Cameron , auch noch fußläufig davon entfernt. Also sind wir auch direkt am Eröffnungsabend, nach unserer 21h Busfahrt, mit unseren neuen Mitbewohnern, dort hingestiefelt. Parrtjima ist das einzige authentische Lichterfest der Aborigines seiner Art und zeigt die älteste kontinuierliche Kultur der Erde durch die neueste Technologie – und das alles auf der 300 Millionen Jahre alten natürlichen Leinwand der MacDonnell Berge in Alice Springs. Jedes Jahr feiert diese kostenlose Veranstaltung die Art und Weise, wie sich Künstler entwickeln und mit verschiedenen Stilen und Materialien experimentieren, während sie dem Land und der Kultur treu bleiben. Es ist total spannend zu sehen, wie die Wüste mit neuen Kunstwerken, Lichtshows und einem Programm aus Performances, interaktiven Workshops, Musik, Filmen und Gesprächen zum Leben erwacht und das alles mit der uralten traditionellen Kunst der Aborigines. Das ist sehr faszinierend. Vor allem ist es ein Ort und die Möglichkeit, wo Weiße und Ureinwohner Hand in Hand zusammenarbeiten und einen weiteren Schritt in Richtung „Gemeinsame Zukunft“ leisten. Super Sache.
ACHTUNG GESCHICHTE, NUR FÜR INTERESSIERTE:
Zu den Aborigines: „Aborigines“ ist eine verbreitete Sammelbezeichnung für die indigenen Völker Australiens. Ihre Vorfahren besiedelten vor etwa 50.000 Jahren den Kontinent. Sie sind kein einheitliches Volk, sondern bestehen aus vielen Völkern, Stämmen oder Clans mit oft höchst unterschiedlichen Gebräuchen und Sprachen. Vor der Ankunft der Briten gab es mehrere hundert verschiedene Stämme der Aborigines, die vorwiegend als Jäger und Sammler lebten. Mit der Ankunft der Europäer ab 1788 sank ihre Zahl der Ureinwohnern innerhalb von ca. 130 Jahren um ein vielfaches von geschätzten mehreren hundert tausend Einwohnern auf ca. 60.000. Hauptsächlich wegen eingeschleppter Krankheiten, aber auch durch gewaltsame Konflikte mit den Siedlern um Landrechte. Sehr grausam. Etwa drei Viertel der heute rund 464.000 Aborigines leben in Städten und haben sich weitgehend der modernen Lebensweise (mehr oder weniger) angepasst, da die Behörden in Australien jahrzehntelang eine, oft gewaltsame, Assimilationspolitik betrieben. Am ehesten sind die Traditionen der Aborigines im Northern Territory erhalten geblieben, wie in Alice Springs oder Darwin, wo die Europäer erst spät siedelten. In den 70-ger Jahren wurde zum Beispiel gewaltsam eine ganze Generation Kinder den Aborigines weggenommen um sie zwangs umzuerziehen und ihre Gene mit den weißen so zu durchmischen, damit von ihnen möglichst nichts mehr übrig bleibt. Das ist äußerst dramatisch und überaus grausam. Diese Generation kämpft immer noch mit den Folgen. Dieser Krieg zwischen den Ureinwohnern und den Einsiedlern war lang, blutig und endete vor gar nicht all zu langer Zeit. Es ist jedoch schwer diese Narben von jetzt auf gleich zu heilen. Die Wunden sind tief und doch gibt man sich heutzutage viel Mühe Wiedergutmachung zu leisten. Leider aus unserer Sicht in solch einem überkompensierendem Maße, dass es fast übers Ziel hinausschießt. Viele Aborigines bekommen Geld vom Staat, einfach so, weil es ihr Land ist, sowas wie bedingungsloses Einkommen, was wirklich schön ist, wenn man was draus macht. Leider haben wir auch viele Aborigines erlebt, die etwas verloren scheinen zwischen der modernen Welt, den alten Wunden und dem Leben, von denen die Alten erzählen. Sie leben auf der Straße, saufen, pöbeln, klauen und bedrohen und wissen nichts mit sich anzufangen. Wir fanden das ehrlich gesagt sehr unangenehm. Es ist natürlich sehr schade und traurig, dass die gebotenen Möglichkeiten wie Schule und Bildung nicht wahrgenommen werden, vor allem bei Kindern und Jugendlichen. Es ist ein kompliziertes und schwieriges Thema, wie wir finden, wenn man zwischen zwei Welten lebt und sich nicht entscheiden kann, in welcher man leben möchte, bei all den Dingen, die die moderne Welt bietet. Und so hat jedes Land sein eigenes Problem, seinen eigenen Krieg, der erst noch überwunden werden muss. Dennoch hat uns das „Nord Territorium“ sehr fasziniert und bleibt in unseren Herzen, mit magischen Erlebnissen.Read more
Es ist mega schön euch zu folgen und zu sehen was ihr bisher alles erleben durften. Ich wünsche euch weiterhin viel Spaß, passt auf euch auf und kommt gesund wieder. Glg [Dagmar]
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 271
- Tuesday, April 26, 2022 at 5:00 PM
- ⛅ 21 °C
- Altitude: 6 m
- AustraliaOper von Sydney33°51’22” S 151°12’54” E
Sydney
April 26, 2022 in Australia ⋅ ⛅ 21 °C
🇩🇪
Natürlich wollten wir auch nach Sydney. Wegen der berühmten Oper und wegen Dorie, natürlich. Mehr wollte Moni auch nicht sehen. Zum Glück ist die schöne Harbour Bridge(Hafenbrücke) direkt daneben. Das Opernhaus von Sydney gehört seid 2007 zum UNESCO-Weltkulturerbe und ist auch auf der Australian National Heritage List. Auch die Harbour Bridge ist seit ihren 75. Geburtstag, 2007, auf der Australian Heritage List. Sie verbindet die Nordküste und die Südküste Sydneys. Von den Einheimischen wird die Hafenbrücke „coat hanger“ (Kleiderbügel) genannt, sie steht für moderne Entwicklung und die strahlende Zukunft Australiens, wie romantisch😆 Sydney ist die Hauptstadt des Staates New South Wales, NICHT von Australien. Das wiederum ist Canberra, von dessen Besichtigung uns alle abgeraten haben, ok. Also Sydney hat ca. 5 Mio. Einwohner auf ca. 12.400 km/2 und ist somit momentan die größte Stadt Australiens. Tatsächlich liefern sich hier Sydney und Melbourne hier immer mal wieder ein Kopf-an-Kopf Rennen und tauschen Platz eins und zwei. Berlin hat, zum Vergleich, ca. 3,8 Mio. Einwohner auf ca. 900 km/2. Nur zur Vorstellung: Sydney hat für ca. 30% mehr Einwohner als Berlin knapp das 14-fache an Fläche zur Verfügung. Kein Wunder, dass die Berliner so gestresst sind Tatsächlich hat die Stadt Sydney auch noch mehr zu bieten als Oper und Hafenbrücke. So gibt es zum Beispiel wunderschöne Wege, die an der Küste, an Klippen und an Stränden entlang führen und zu ausgiebigen Spaziergängen einladen. Sydney gilt als eine der Städte mit der höchsten Lebensqualität weltweit. Im CBD = Central Business District, also im Zentrum ist die Tram übrigens für jeden kostenlos…das ist echt cool.
🇵🇱
Oczywiście chcieliśmy też pojechać do Sydney. Ze względu na słynną operę i oczywiście ze względu na Dorie. Moni też nie chciała widzieć więcej. Na szczęście tuż obok znajduje się piękny most Harbour Bridge. Opera w Sydney została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO od 2007 roku i znajduje się również na australijskiej Liście Dziedzictwa Narodowego. Most Harbour znajduje się również na liście dziedzictwa australijskiego od swoich 75. urodzin w 2007 roku. Most łączy północne i południowe wybrzeże Sydney, oprócz tego jest nazywany przez miejscowych "wieszakiem na płaszcze", reprezentuje nowoczesny rozwój i świetlaną przyszłość Australii, jakże romantyczną😆 Sydney jest stolicą stanu Nowa Południowa Walia, NIE Australii. To z kolei Canberra, której wszyscy odradzali odwiedzić, ok.
Tak więc Sydney ma około 5 milionów mieszkańców na około 12 400 km/2 i jest obecnie największym miastem Australii. W rzeczywistości Sydney i Melbourne od czasu do czasu ścierają się tutaj i zamieniają pierwsze i drugie miejsce. Dla porównania Berlin ma ok. 3,8 mln mieszkańców na ok. 900 km/2. Żeby dać ci wyobrażenie: Sydney ma około 14 razy większą powierzchnię dostępną dla około 30% więcej mieszkańców niż Berlin. Nic dziwnego, że berlińczycy są tak zestresowani. W rzeczywistości miasto Sydney ma do zaoferowania więcej niż opera i most portowy. Na przykład piękne ścieżki, które prowadzą wzdłuż wybrzeża, klifów i plaż, zachęcają do długich spacerów. Sydney jest uważane za jedno z miast o najwyższej jakości życia na świecie. W CBD = Central Business District, czyli w centrum, tramwaj jest bezpłatny dla wszystkich...to naprawdę super.
🇬🇧
Of course we also wanted to go to Sydney. Because of the famous opera and because of Dorie, of course. Moni didn't want to see more either. Luckily the beautiful Harbor Bridge is right next to it. The Sydney Opera House has been a UNESCO World Heritage Site since 2007 and is also on the Australian National Heritage List. The Harbor Bridge has also been on the Australian Heritage List since its 75th birthday in 2007. It connects the north coast and the south coast of Sydney. The harbor bridge is called the "coat hanger" by the locals, it represents modern development and the bright future of Australia, how romantic😆 Sydney is the capital of the state of New South Wales, NOT Australia. That in turn is Canberra, which everyone advised against visiting, ok. So Sydney has about 5 million inhabitants on about 12,400 km/2 and is currently the largest city in Australia. In fact, Sydney and Melbourne go head-to-head here from time to time and swap first and second place. For comparison, Berlin has approx. 3.8 million inhabitants on approx. 900 km/2. Just to give you an idea: Sydney has around 14 times the area available for around 30% more inhabitants than Berlin. No wonder Berliners are so stressed out. In fact, the city Sydney has more to offer than the opera and harbor bridge. For example, there are beautiful paths that lead along the coast, cliffs and beaches and invite you to take long walks. Sydney is considered one of the cities with the highest quality of life in the world. In the CBD = Central Business District, i.e. in the center, the tram is free for everyone...that's really cool.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 273
- Thursday, April 28, 2022 at 4:00 PM
- ☁️ 16 °C
- Altitude: 955 m
- AustraliaEcho Park33°43’58” S 150°18’43” E
Blue Mountains
April 28, 2022 in Australia ⋅ ☁️ 16 °C
🇩🇪
Ungefähr 60 km westlich von Sydney befinden sich die Blue Mountains, also die Blauen Berge. Oh mein Gott! Daher kommt das Lied „ Aus den blauen Bergen kommen wir“, Haha! Den Namen haben die Berge wegen ihrer Eukalyptuswälder. Das ätherische Öl in den Blättern verdunstet und lässt die Wälder bei bestimmtem Tageslicht bläulich schimmern. Also, wir denken, dass wir so einen kleinen Hauch von Blauschimmer gesehen haben…guuut, vielleicht war es nur grau und nicht ganz blau, ach wer weiß das schon😆 die Landschaf ist auf jeden Fall atemberaubend und beruhigend. Auch die Felsen der „drei Schwestern“ sind sehr eindrucksvoll, wenn sie da so zwischen den Wolken stehen.
🇵🇱
Góry Błękitne znajdują się około 60 km na zachód od Sydney. O mój Boże! Stąd piosenka „Przybywamy z niebieskich gór”, haha! Góry otrzymały swoją nazwę od lasów eukaliptusowych. Olejek eteryczny z liści odparowuje, nadając drewnu niebieskawy odcień w pewnym świetle dziennym. Cóż, wydaje nam się, że widzieliśmy tę małą nutę niebieskiego… , no dobra, może to było po prostu szare i nie całkiem niebieskie, och kto wie… sceneria jest zdecydowanie oszałamiająca i kojąca. Duże wrażenie robią też skały „trzech sióstr”, kiedy stoją między chmurami.
🇬🇧
The Blue Mountains are located about 60 km west of Sydney. Oh my God! That's where the song "we come from the blue mountains" comes from, haha! The mountains got their name because of their eucalyptus forests. The essential oil in the leaves evaporates, giving the woods a bluish tinge in certain daylight. Well, we think we saw that little hint of blue…well, maybe it was just gray and not quite blue, oh who knows😆 the scenery is definitely stunning and soothing. The rocks of the "three sisters" are also very impressive when they stand there between the clouds.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 279
- Wednesday, May 4, 2022 at 9:55 AM
- ⛅ 24 °C
- Altitude: 354 m
- AustraliaSandy Island16°49’11” S 145°37’60” E
Kuranda Railway
May 4, 2022 in Australia ⋅ ⛅ 24 °C
🇩🇪
Mit einem historischen Zug durch den Regenwald nach Kuranda. Kuranda ist ein kleines süßes Dörfchen mit jeder Menge Spaß und vielen Tieren zum Bestaunen. Julian ist übrigens DER Tierflüsterer, ich bin da eher n Schisser. Bei all der Tierflüsterei wurde ihm seine Sonnenbrille geklaut…von einem Ara und in alle Einzelteile zerlegt. Tja…ich hab ja gesagt, dass er die Brille, weglassen soll. ABER das allerwichtigste ist: Wir haben einige Koalas gesehen, MIT Koalababy😍JETZT kann ich wieder zurück nach Deutschland. Oh mein Gott, die sind so verdammt lustig und langsam🐨 Koalas schlafen, ähnlich wie Katzen, bis 22 Stunden am Tag. Die kuscheligen Tierchen fressen nur Eukalyptusblätter oder Rinde, diese sind nicht sehr nahrhaft und fasrig, also brauchen sie viel Schlaf zum Verdauen, ist ja auch anstrengend. Wenn Koalas längere Stressphasen haben, wie zum Beispiel Waldbrände und weniger als 18 Stunden schlafen, können sie auf Dauer davon sterben. Ach ja…und NEIN, Koalas sind nicht immer zugedröhnt von den Eukalyptusblättern, das ist ein Irrglaube. Sie sind tatsächlich die einzigen Tiere, die Eukalyptus vertragen, für alle andern ist es pures Gift. Wir haben auch Wombats zu Gesicht bekommen. Die sind auch ziemlich lustig, sie sehen irgendwie kuschelig aus, können aber schlimme Autounfälle verursachen, da ihre Körper extrem fest und stämmig sind. Es gab auch Wallabys, die man füttern konnte, Krokodile, die hier im Norden übrigens auch einfach im Meer schwimmen. Was ich nicht vor die Linse bekommen habe, sind Kakadus. Die gibt es hier üüüberall, einfach überall, doch irgendwie posieren sie nur adrett vor mir, wenn ich die Kamera nicht dabei habe. Tja, so ist das wohl. Ach, echt bezaubernd diese Tierchen und die meisten zum Greifen nahe.
🇵🇱
Z zabytkowym pociągiem przez las deszczowy do Kuranda. Kurae to mała słodka wioska z dużą ilością zabawy i wielu zwierząt do podziwiania. Przy okazji, Julian jest zaklinacz zwierząt. Ja to się zawsze boję. Okulary przeciwsłoneczne Juliana zostały skradzione i złamane przez ARA. Cóż… mówiłam że ma zostawić okulary. ALE najważniejsza rzecz: widzieliśmy kilka koali, z malutki koalą 😍 teraz mogę wrócić do Niemiec. O mój Boże, są tak cholernie śmieszne i powolne. Podobne do kotów, Śpią koła do 22 godzin dziennie. Przytulne zwierzęta jedzą tylko liście eukaliptusowe lub kory, nie są to zbyt pożywne i fasciowe, więc potrzebują dużo snu do trawienia, bo to jest wyczerpujące. Jeśli koale mają dłuższe fazy stresu, takie jak pożary lasów i mniej niż 18 godzin snu, mogą umrzeć na dłuższą metę. Aha, to nieprawda że koale nie są zawsze ciągnięte z liści eukaliptusowych, W rzeczywistości są jedynymi zwierzętami tolerujących eukaliptusa, dla wszystkich innych jest to czysta trucizna. Widzieliśmy również wombaty. Są też bardzo zabawne, wyglądają na jakoś przytulnie, ale mogą powodować straszne wypadki samochodowe, ponieważ ich ciała są niezwykle solidne. Były też Wallaby które mogli karmić i krokodyle. Które to na północy po prostu pływają w morzu. Co nie mogłam z fotografować to kakadu. One są wszędzie po prostu wszendzie, ale w jakiś sposób po prostu pozują dla mnie, jeśli nie mam aparatu. No tak to jest. Och, naprawdę czarujący te zwierzęta, które są zawsze bardzo blisko.
🇬🇧
With a historic train through the rainforest to Kuranda. Kuranda is a cute little village with lots of fun and animals to admire. By the way, Julian is THE animal whisperer, I, on the other hand, NOT. With all the animal whispering, his sunglasses were stolen...by a macaw and ripped to pieces. Well...I told him to leave his glasses off. BUT the most important thing is: We saw some koalas, WITH Koalababy😍 NOW I can go back to Germany. Oh my god they are so damn funny and slow 🐨 Koalas sleep, similar to cats, up to 22 hours a day. The cuddly little animals only eat eucalyptus leaves or bark, these are not very nutritious and fibrous, so they need a lot of sleep to digest, which is also exhausting. If koalas experience prolonged periods of stress, such as wildfires, and sleep less than 18 hours, they can die over time. Oh yeah...and NO, koalas aren't always stoned from eucalyptus leaves, that's a misconception. They are actually the only animals that can eat eucalyptus, for everyone else it is pure poison. We also saw wombats. They're pretty funny too, they look kind of cuddly, but they can cause bad car accidents as their bodies are extremely solid and stocky. There were also wallabies that you could feed, and crocodiles, which by the way also just swim in the sea here in the north. What I didn't get in front of the lens are cockatoos. They're everywhere here, just everywhere, but somehow they only pose neatly in front of me when I don't have the camera with me. Well, that's how it is. Oh, these little animals are really adorable and close enough to touch.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 281
- Friday, May 6, 2022 at 8:00 AM
- ⛅ 25 °C
- Altitude: Sea level
Great Barrier Reef16°22’29” S 145°54’10” E
Great Barrier Reef
May 6, 2022, Great Barrier Reef ⋅ ⛅ 25 °C
🇩🇪
Eigentlich sind wir nur wegen dem „Great Barrier Reef“ nach Cairns gegangen. Wir hatten natürlich auf schönes Wetter gehofft in der Karibik von Australien, doch es war karibisch regnerisch. Generell hatten wir uns daran gewöhnt, dass wir dem Regen hinterher reisen, aber Schnorcheln im Regen würde kein Spaß machen. Schließlich erbarmte sich die Sonne und wir nutzten schnell unsere Chance.
Das „Great Barrier Reef“ ist das größte Korallen Riff der Welt und das ist kein Witz und nicht übertrieben. Man kann dieses Korallenriff sogar vom Weltall aus sehen, es ist 348.700 Quadratkilometer groß. Dazu gibt es in Cairns die JCU, James Cook Universität, die angeblich ebenso das weltgrößte Forschungslabor für Meeresbiologie besitzt, liegt ja auch nahe🤷
Leider ist das Riff am Ausserben und am Verblassen. Der Klimawandel macht ihm schwer zu schaffen, aber auch der viele Plastikmüll in den Weltmeeren und die Microplastiken aus den schlechten Sonnencremes sind schlecht für das Riff.
🇵🇱
Właściwie pojechaliśmy do Cairns tylko ze względu na „Great Barrier Reef”. Oczywiście liczyliśmy na ładną pogodę na Karaibach w Australii, ale było deszczowo jak na Karaibach. Ogólnie rzecz biorąc, byliśmy przyzwyczajeni do podróżowania po deszczu, ale nurkowanie w deszczu nie byłoby zabawne. W końcu słońce zlitowało się i szybko zaryzykowaliśmy.
„Great Barrier Reef” to największa rafa koralowa na świecie i to nie jest żart ani przesada. Możesz nawet zobaczyć tę rafę koralową z kosmosu, ma ona powierzchnię 348 700 kilometrów kwadratowych. Jest też JCU w Cairns, James Cook University, o którym mówi się, że ma też największe na świecie laboratorium badawcze biologii morskiej, co też jest oczywiste 🤷
Niestety rafa zanika i zanika. Zmiany klimatyczne utrudniają jej życie, ale ilość odpadów z tworzyw sztucznych w oceanach i mikroplastiku ze złej ochrony przeciwsłonecznej są również szkodliwe dla rafy.
🇬🇧
Actually, we only went to Cairns because of the "Great Barrier Reef". Of course we had hoped for nice weather in the Caribbean of Australia, but it was rainy like in the Caribbean. In general, we were used to traveling after the rain, but snorkeling in the rain wouldn't be fun. Finally the sun took pity and we quickly took our chance.
The "Great Barrier Reef" is the largest coral reef in the world and that's no joke and no exaggeration. You can even see this coral reef from space, it is 348,700 square kilometers in size. There is also JCU in Cairns, James Cook University, which is said to also have the world's largest research laboratory for marine biology, which is also obvious 🤷
Unfortunately, the reef is dying out and fading. Climate change is giving it a hard time, but the amount of plastic waste in the oceans and the microplastics from bad sunscreen are also bad for the reef.Read more
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Day 286
- Wednesday, May 11, 2022 at 6:00 PM
- 🌧 24 °C
- Altitude: 9 m
- AustraliaCairns City16°55’13” S 145°46’29” E
Bye Bye Australia
May 11, 2022 in Australia ⋅ 🌧 24 °C
🇩🇪
Julian:
Ein paar Wochen nachdem wir Australien verlassen haben, haben wir hier nochmal eine kleine Zusammenfassung erstellt.
Für uns war es einfach fantastisch dort gewesen zu sein und wir sind unfassbar glücklich, dass wir zum Einen die Route unserer Weltreise so gewählt haben, und zum Anderen, dass Australien auch tatsächlich noch seine Grenzen für uns geöffnet hat. Ich hoffe dieses kurze Video gibt einen kleinen Einblick, wie vielseitig dieser Kontinent ist.
Die Sonnenbrille, die der Ara auseinander nimmt war übrigens meine ☹️
🇵🇱
Julian:
Kilka tygodni po tym, jak wyjechaliśmy z Australii, przygotowaliśmy tutaj małe podsumowanie.
Fantastycznie było dla nas tam być i jesteśmy niesamowicie szczęśliwi, że z jednej strony wybraliśmy trasę naszej światowej podróży, a z drugiej, że Australia faktycznie otworzyła przed nami swoje granice. Mam nadzieję, że ten krótki film da trochę wglądu w różnorodność tego kontynentu.
Swoją drogą okulary przeciwsłoneczne, które rozbiera ara były moje ☹️
🇬🇧
Julian:
A few weeks after we left Australia, we put together a small summary here.
It was just fantastic for us to have been there and we are incredibly happy that on the one hand we chose the route of our world trip and on the other hand that Australia actually opened its borders to us. I hope this short video gives a little insight into how diverse this continent is.
By the way, the sunglasses that the macaw takes apart were mine ☹️Read more
TravelerGänsehaut pur, ich liebe diesen Kontinent einfach so sehr. Ihr habt großartige Impressionen festhalten können. Die Drohnen Aufnahme sind immer wieder Wahnsinn! 🤩😊👍🏻
Was für ein wuuunnnderschönes Video....danke,das ich an all euren beeindruckenden Reisezielen und Erlebnissen teilhaben durfte....danke dafür... [Angelika]
Traveler
😂👍🏻🥳