Die Weltreise

🇩🇪
Oh Mann, Kambodscha, wir hätten echt Freunde werden können. Als ich dich kennenlernte, wollte ich dich umarmen, fest am mich drücken und sagen, dass alles gut wird. Und dann hast du mich in die Schulter gebissen, mir einen Tritt ins Schienbein verpasst und eine Kopfnuss, sodass ich dich am liebsten mit voller Kraft und beiden Armen in dem roten Straßenstaub geschubst hätte. Das ist aber auch irgendwie kein Wunder, bei so einem jungen Land. Kambodscha hat einen Altersdurchschnitt von ca. 25 Jahren. Im Vergleich hat Deutschland einen Altersdurchschnitt von 45 Jahren.
Und nun kommen wir nicht mehr drumherum. Um Kambodscha zu verstehen, muss man von den Roten Khmer gehört haben. In erster Linie haben wir gelernt, das heißt „Khmer“ einfach nur „kambodschanisch“ oder „Kambodschaner“ heißt. Rote Khmer sind Rote Kambodschaner. Soweit klar? Prima. Und nun zum Bürgerkrieg. Kambodscha wurde damals, in den 70-gern in den Vietnamkrieg hineingezogen, davon beeinflusst und teilweise von Vietnamesen besetzt, Nach einigen Jahren kamen die Roten Khmer an die Macht, worüber man sich Anfangs sogar gefreut hat, da man auf ein Ende der Bürgerkriege hoffte. Die Bewegung der Roten Khmer wollte ein besseres Kambodscha erschaffen, indem sie das Städtische zerstören und einen neuen Bauernkommunismus erschaffen wollte. Das Ziel war es, Kambodscha durch landwirtschaftliche Exporte in eine glorreiche Zukunft zu führen. Die Menschen wurden aus der Großstadt Phnom Penh vertrieben und zu Zwangsarbeit auf den Feldern genötigt. Bereits die Vertreibung forderte viele Opfer. Auch bestimmte Berufsgruppen wie Gelehrte, Ärzte und Wissenschaftler wurden einfach getötet, da man im Fortschritt und Technologie das Böse sah. Unter anderem wurden Bücher verbrannt, die Infrastruktur zerstört und jegliche Art von Individualismus unterdrückt. Ein wirklich dummer Plan. Das Land wurde zu einem riesigen Arbeits- und Gefangenenlager. Es kam zu vielen vielen Massenmorden. Einfach alle, die nicht exakt in die Vorstellung des Regimes der Roten Khmer passten, sich wehrten, aus der Reihe tanzten oder einer Minderheit angehörten wurden getötet, etwa um die 2 Million Menschen. Das Land war von riesigen Massengräbern übersäht, den „Killingfields“, die man heute besichtigen kann. Nahezu eine ganze Generation wurde ausgelöscht, bis 4 Jahre später Vietnam erneut die Macht übernahm. Die Roten Khmer agierten trotzdem im Untergrund weiter, bis 1998, so bestialisch verrückt!!!
DIE FOLGE DES GANZEN IST, dass keiner mehr da war, der etwas von Generation zu Generation weitergegeben konnte…keine wichtigen Erfahrungen, keine guten Werte, keine Traditionen. Kambodscha musste sich, wie ein kleines Straßenkind selbst erziehen und durch das Leben schlagen. Leider fühlte es sich auch das so an. NATÜRLICH haben wir hier auch wundervolle und gütige Menschen kennengelernt und eine Freundschaft mit Sarun gewonnen. Es gibt auch viele Menschen aus anderen Ländern, die sich hier niederlassen und einzelne Khmer und Gemeinschaften an die Hand nehmen um Ihnen zu zeigen, wie man Dinge angeht. Doch sind wir auch oft geschockt gewesen, wie perfide und gemein man behandelt werden kann. TROTZDEM können wir feststellen, dass Kambodscha sich momentan mitten in seiner Entwicklung befindet und man leider gar nicht weiß, wo man zuerst anfangen soll: Landminen entfernen, Bildung und Erziehung, Müll und Umwelt, Tourismus damit Geld reinkommt, Infrastruktur wieder aufbauen… Viele Baustellen - sowohl sinnbildlich als auch wortwörtlich - aber es bewegt sich etwas. Wir sind sehr gespannt, wie sich das Land in den kommenden Jahren entwickelt. KLAR, das Problem haben viele Länder, aber wir waren eben hier und wünschen diesem Land und diesen Menschen vom Herzen alles Gute, viel Kraft, viel Erkenntnis, Frieden und Liebe. Auf Wiedersehen kleine Göre, irgendwie bist du doch in unserem Herzen.
Und während wir diese Worte schreiben, wurde bereits eine neuer Krieg begonnen, bei dem wieder Menschen sterben. Aus der Ferne bin sehr froh und gerührt, dass es so viele Länder und Menschen gibt, die die Möglichkeit haben, so viele Dinge zu unternehmen um die Ukraine zu unterstützen. Meine Gedanken sind aber auch bei meiner Familie in Polen, die nahe am Geschehen leben und hoffentlich weiterhin in Sicherheit bleibt. Ich hab euch lieb.
🇵🇱
O rany, Kambodża, naprawdę mogliśmy być przyjaciółmi. Kiedy cię spotkałam, chciałem cię przytulić, mocno przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. A potem ugryzłaś mnie w ramię, kopnęłaś w goleń i uderzyłaś mnie w głowę, więc chciałem wepchnąć Cię z całej siły i obiema rękami w czerwony pył drogi. Ale to nic dziwnego w tak młodym kraju. Kambodża ma średni wiek około 25 lat. Dla porównania Niemcy mają średni wiek 45 lat.
A teraz nie możemy już tego obejść. Aby zrozumieć Kambodżę, trzeba było słyszeć o Czerwonych Khmerach. Przede wszystkim dowiedzieliśmy się, że „khmer” oznacza po prostu „kambodżański”. Czerwoni Khmerzy to Czerwoni Kambodżanie. Do tej pory jasne? W porządku. A teraz do wojny domowej. W latach 70. Kambodża została wciągnięta w wojnę wietnamską pod jej wpływem i częściowo zajęta przez Wietnamczyków. Po kilku latach do władzy doszli Czerwoni Khmerzy, z czego ludzie początkowo byli nawet zadowoleni, liczyli na koniec wojen domowych. Ruch Czerwonych Khmerów chciał stworzyć lepszą Kambodżę, niszcząc miasto i tworząc nowy komunizm chłopski. Celem było skierowanie Kambodży ku chwalebnej przyszłości poprzez eksport produktów rolnych. Ludzie zostali wypędzeni z wielkiego miasta Phnom Penh i zmuszeni do pracy przymusowej na polach. Już samo wydalenie pochłonęło wiele ofiar. Niektóre grupy zawodowe, takie jak uczeni, lekarze i naukowcy, zostały po prostu zabite, ponieważ postęp i technologię postrzegano jako zło. Między innymi spalono książki, zniszczono infrastrukturę i stłumiono wszelkiego rodzaju indywidualizm. Naprawdę głupi plan. Kraj stał się ogromnym obozem pracy i więzienia. Było wiele, wiele masowych morderstw. Prawie każdy, kto nie pasował do obrazu reżimu Czerwonych Khmerów, który stawiał opór, który przekroczył linię lub należał do mniejszości, został zabity, około 2 milionów ludzi. Kraj pokryty był ogromnymi masowymi grobami, „Polami Śmierci”, które można dziś zwiedzać. Wyginęło prawie całe pokolenie, aż 4 lata później Wietnam ponownie przejął władzę. Czerwoni Khmerzy nadal działali w podziemiu do 1998 roku, tak szalone!!!
KONSEKWENCJĄ WSZYSTKIEGO JEST to, że nie pozostał nikt, kto mógłby przekazać cokolwiek z pokolenia na pokolenie… żadnych ważnych doświadczeń, żadnych dobrych wartości, żadnych tradycji. Kambodża musiała kształcić się jak małe dziecko ulicy i walczyć przez życie. Niestety tak to też odczuwaliśmy. Oczywiście spotkaliśmy tu także wspaniałych i życzliwych ludzi i zaprzyjaźniliśmy się z Sarunem. Jest też wielu ludzi z innych krajów, którzy osiedlają się tutaj i biorą za rękę poszczególnych Khmerów i społeczności, aby pokazać jak żyć. Ale też często byliśmy zszokowani tym, jak perfidnie i złośliwie można być traktowanym. NADAL możemy stwierdzić, że Kambodża jest obecnie w połowie swojego rozwoju i niestety nie wiadomo od czego zacząć najpierw: usuwanie min, edukacja i szkolenia, odpady i środowisko, turystyka, aby zarabiać pieniądze, odbudowa infrastruktury... Wiele place budowy – w przenośni i dosłownie – ale coś się rusza. Jesteśmy bardzo ciekawi tym, jak kraj będzie się rozwijał w nadchodzących latach. JASNE, wiele krajów mają problemy ale my właśnie tu byliśmy i życzymy temu krajowi, tym ludziom wszystkiego najlepszego, dużo siły, dużo wiedzy, pokoju i miłości. Żegnaj mały bachorze, jakoś jesteś w naszych sercach.
I kiedy piszemy te słowa, rozpoczęła się już nowa wojna, w której ludzie znów umierają. Z daleka jestem bardzo szczęśliwy i wzruszony, że jest tak wiele krajów i ludzi, którzy mają okazję zrobić tak wiele, aby wesprzeć Ukrainę. Moje myśli są również z moją rodziną w Polsce, która mieszka blisko akcji i mam nadzieję, że pozostanie bezpieczna. Kocham was.
🇬🇧
Oh man, Cambodia, we really could have been friends. When I met you, I wanted to hug you, hold you tight and say everything will be fine. And then you bit me on the shoulder, kicked me in the shin, and punched me in the head so I wanted to shove you with all my might and both arms in the red dust of the road. But that's no wonder, in such a young country. Cambodia has an average age of about 25 years. In comparison, Germany has an average age of 45 years.
And now we can't get around it anymore. To understand Cambodia, one must have heard of the Khmer Rouge. First and foremost, we learned that "Khmer" simply means "Cambodian". Khmer Rouge are Red Cambodians. So far clear? Fine. And now for the civil war. Back then, in the 1970s, Cambodia was drawn into the Vietnam War, influenced by it and partly occupied by the Vietnamese. After a few years, the Khmer Rouge came to power, which people were even happy about at first, as they hoped for an end of the civil wars. The Khmer Rouge movement wanted to create a better Cambodia by destroying the urban and creating a new peasant communism. The aim was to propel Cambodia towards a glorious future through agricultural exports. The people were expelled out of the big city of Phnom Penh and forced to do labor in the fields. Already the expulsion claimed many victims. Certain professional groups such as scholars, doctors and scientists were simply killed because progress and technology were viewed as evil. Among other things, books were burned, the infrastructure destroyed and any kind of individualism suppressed. A really stupid plan. The country became a huge labor and prison camp. There were many, many mass murders. Just about everyone who didn't exactly fit the image of the Khmer Rouge regime, who resisted, who stepped out of line or who belonged to a minority was killed, around 2 million people. The country was covered with huge mass graves, the "Killingfields", which can be visited today. Almost a whole generation was wiped out until 4 years later Vietnam took power again. The Khmer Rouge continued to operate underground until 1998, so beastly crazy!!!
THE CONSEQUENCY OF ALL IS that there was almost no one left to pass anything on from generation to generation... no important experiences, no good values, no traditions. Cambodia had to educate itself like a little street kid and struggle through life. Unfortunately, that's how it felt. OF COURSE, we also met wonderful and kind people here and became friends with Sarun. There are also many people from other countries who settle here and take individual Khmer and communities by the hand to show you how to do things. But we have also often been shocked at how perfidiously and meanly one can be treated. STILL, we can state that Cambodia is currently in the middle of its development and unfortunately one does not know where to start first: removing landmines, education and training, waste and the environment, tourism to bring in money, rebuilding infrastructure... Many construction sites - both figuratively and literally - but something is moving. We are very excited to see how the country will develop in the coming years. CLEAR, many countries have that problem, but we were just here and wish this country and these people all the best, a lot of strength, a lot of knowledge, peace and love. Goodbye little brat, somehow you are in our hearts.
And as we write these words, a new war has already begun, in which people are dying again. From a distance I am very happy and touched that there are so many countries and people who have the opportunity to do so many things to support Ukraine. My thoughts are also with my family in Poland, who live close to the action and hopefully remain safe. I like you.Läs mer

🇩🇪
Woow, was für ein Glück 😃 also mein herzlichstes Beileid, aber was für eine große Ehre mit dabei zu sein, bei einer hinduistischen Kremation, Feuerbestattung. Ein Mitglied der königlichen Familie ist vor 2 Wochen gestorben und heute findet eine riesige Feier statt. Unsere Gastgeber haben uns mit Saron und Schleife ausgestattet und schon ging es in der sengenden Mittagshitze zur Feier. Im Stadtzentrum angekommen, dachten wir, alles wäre schon vorbei gewesen, da bereits ein schwarzer Bulle aus Holz und Pappmaschee verbrannt wurde. Ich fragte mich selbst und auch Julian, wie wohl die Leiche in diesen Bullen passt. Natürlich wusste er genau so wenig wie ich. Doch dies war Fehlalarm, das war nicht die Kremation, viel zu klein, wie wir später erfahren durften. Nun…überall standen Kartons in denen sich Wasser befand und vor uns, in der Platzmitte stand ein Podest mit einem Dach, zu dem eine Treppe führte. Hier und da sah man viele Opfergaben, aber sonst war nicht viel los. „Hmm…keine Ahnung, sagte ich“, und zuckte mit den Schultern. „Ich auch nicht“, sagte Julian. Wir setzten uns unwissend auf eine Mauer im Schatten und machten nichts ahnend erstmal eine Pause. Doch weit gefehlt, die Party hatte noch gar nicht begonnen. Der Platz füllte sich immer mehr mit Menschen. Wir hatten nix verpasst. Plötzlich fing der Krach an…ich meine die Musik, die traditionelle Musik und ein ganze Parade zog durch die Straße. Das ganze Dorf feierte mit und das großartige dabei, dass niemand tottraurig war, sondern, dass es eher einem Karneval glich. Frauen in traditionellen Gewändern trugen die Opfergaben, Tänzer tanzten und es wurde laute Musik gespielt. Ein riesiges Getümmel, der Platz war voller Menschen, immer mehr Menschen saßen nun bei uns auf der Mauer UND wir hatten eine super mega gute Sicht auf alles. Zuerst wurde die riesige Ogoh Ogoh-Figur auf den Platz getragen. Der Ogoh Ogoh, hat eigentlich seinen eigenen Tag, aber dazu mehr im anderen Footprint. Dann wurde ein riesiger Turm reingetragen, darin befand sich der Sarg. Und dann…da war er, ein riesiger weißer Bulle aus Pappmaschee. Dieser wurde erst vor dem Podest platziert und es dauerte gefühlt ewig, bis die Männer den Bullen vom eigenen Podest trennten und auf dem Podest in der Platzmitte aufstellten. Dabei muss man anmerken, dass ALLES einfach ALLES auf riesigen Bambusstäben mit bloßer Körperkraft getragen wurden und nicht gefahren. DANN war es soweit! Der weiße Bulle wurde aufgeschnitten mit Tüchern und Gaben gefüllt UND mit der Leiche, die im Sarg vom Turm über die Treppe hinunter getragen wurde. Sie haben tatsächlich die Leiche aus dem Sarg geholt und in diesen Bullen gelegt, ok sie war in ein Tuch gewickelt, aber für einen kleinen Augenblick kam es mir doch etwas komisch vor. Aber gut, so ist das. Es wurden noch mehr Opfergaben, Haare und Tücher zu Leiche gelegt und man verabschiedete sich von der Frau, die gestorben war. Währenddessen war es drumherum sehr feierlich, es wurden traditionelle Leckereien verkauft und Eis, unglaublich interessant. Schließlich wurde dieser Bulle wieder geschlossen und anschließend verbrannt. Als das Pappmaschee verbrannt war sah man noch die Leiche lodern. Hmm…auch etwas komisch, aber ebenfalls wahnsinnig interessant. Die ganze Feierlichkeit dauerte sage und schreibe 4 Stunden. Deshalb die Kartons mit Wasser, damit keiner verdurstet. Langsam leerte sich der Platz und auch wir verließen müde dieses fantastische Ereignis. Die meisten Menschen auf Bali sind hindu, aber nicht jeder kann sich so eine Kremation leisten. Eine normale Einzelkremation kostet um die 70 Mio. Indonesische Rupien, das sind um die 4400 Euro. Viel Geld, ich denke in Deutschland kostet eine Bestattung auch ungefähr so viel. Doch für die Menschen hier sind das utopische Summen, die sich kaum einer leisten kann. Deshalb werden die meisten an einem örtlichen Friedhof begraben (z.B. im Affenwald von Ubud) und alle 3 oder 5 Jahre bei einer Massenkremation verbrannt. Im Hinduismus ist Verbrennung die einzig anerkannte Art der Bestattung. Eine Kremation dieser Art, wie wir sie heute erleben durften war wortwörtlich eine königliche Kremation und kostet um ein vielfaches mehr, unser Taxifahrer sagte etwas von 1 Milliarde Indonesische Rupien. Wie gesagt: was für ein großes Glück dabei gewesen zu sein.
🇵🇱
Wow, co za szczęście 😃 więc moje najszczersze kondolencje, ale jaki to wielki zaszczyt być częścią hinduskiej kremacji. Członek rodziny królewskiej zmarł 2 tygodnie temu, a dziś odbywa się wielka uroczystość. Nasi gospodarze wyposażyli nas w saron i wstążkę i ruszyliśmy świętować w południowy upał. Przybywając do centrum miasta, myśleliśmy, że to już koniec uroczystości, bo byk z czarnego drewna i papier-mache został już spalony. Zapytałam siebie i Juliana, jak zwłoki pasowałyby do tego byka. Oczywiście wiedział tak samo mało jak ja. Ale to był fałszywy alarm, to nie była ta kremacja, o wiele za mała, jak się później dowiedzieliśmy. No cóż… wszędzie były skrzynki z wodą, a przed nami na środku placu był cokół z daszkiem, do którego prowadziły schody. Tu i tam było wiele ofiar, ale poza tym niewiele się działo. – Hmm… nie wiem – powiedziałem i wzruszyłem ramionami. – Ja też nie – powiedział Julian. Nieświadomie usiedliśmy na murku w cieniu i niczego nie podejrzewając, zrobiliśmy sobie przerwę. Ale nie…impreza jeszcze się jeszcze nie zaczęła. Plac zapełniał się coraz większą liczbą ludzi. Niczego nie przegapiliśmy. Nagle zaczął się hałas...To znaczy muzyka, tradycyjna muzyka i cała parada przeszła przez ulicę. Cała wioska świętowała i najlepsze było to, że nikt nie był śmiertelnie smutny, to było bardziej jak karnawał. Kobiety w tradycyjnych szatach niosły ofiary, tańczyły tancerze i grała głośna muzyka. Ogromny zgiełk, plac był pełen ludzi, coraz więcej ludzi siedziało z nami na murku I mieliśmy super mega dobry widok na wszystko. Najpierw na plac wniesiono gigantyczną figurę Ogoh Ogoh. Ogoh Ogoh faktycznie ma swój własny dzień, ale więcej o tym w innym śladzie. Następnie wniesiono ogromną wieżę, w której znajdowała się trumna. A potem...oto on, gigantyczny biały byk z papier-mache. Został on umieszczony tylko przed podium i wydawało się, że trwa wieczność, dopóki mężczyźni oddzielili byka od własnego podium i umieścili go na podium na środku placu. Należy zauważyć, że WSZYSTKO było niesione na ogromnych bambusowych kijach z czystą siłą fizyczną, a nie na wózkach. Potem nadszedł czas! Biały byk został otwarty i wypełniony chustkami i ofiarami ORAZ ciało zniesione w trumnie z wieży na dół. Właściwie wyciągnęli ciało z trumny i włożyli do tego byka. Ok, zwłoki były owinięte w dużą chustę, ale przez chwilę wydawało mi się to trochę dziwne. Otóż ​​tak jest, kolejne ofiary, włosy i duże chustki zostały złożone na zwłokach i ludzie pożegnali się z martwą kobietą. Tymczasem dookoła było bardzo uroczyście, sprzedawano tradycyjne smakołyki i lody, niesamowicie interesujące. Ostatecznie ten byk został ponownie zamknięty, a następnie spalony. Kiedy papier-mache został spalony, nadal można było zobaczyć, jak zwłoki płoną. Hmm... też trochę dziwne, ale też niesamowicie interesujące. Cała uroczystość trwała aż 4 godziny. Dlatego skrzynki z wodą, aby nikt nie umarł z pragnienia. Miejsce powoli opustoszało, a my również opuściliśmy tę fantastyczną imprezę zmęczeni. Większość mieszkańców Bali to Hindusi, ale nie każdego stać na taką kremację. Normalna jednorazowa kremacja kosztuje około 70 milionów rupii indonezyjskich, czyli około 4400 euro. Dużo pieniędzy, myślę, że pogrzeb kosztuje mniej więcej tyle samo w Niemczech. Ale dla ludzi tutaj są to utopijne sumy, na które mało kto może sobie pozwolić. Dlatego większość jest chowana na miejscowym cmentarzu (np. w Małpim Lesie w Ubud) i kremowana w masowej kremacji co 3 lub 5 lat. W hinduizmie kremacja jest jedyną uznaną formą pochówku. Tego rodzaju kremacja, jak nam dziś wolno było doświadczyć, była dosłownie kremacją królewską i kosztowała wielokrotnie więcej, nasz taksówkarz powiedział około 1 miliarda indonezyjskich rupii. Jak powiedziałam: jakie szczęście, że tam byliśmy.
🇬🇧
Wow, what luck 😃 so my condolences, but what a great honor to be part of a Hindu cremation. A member of the royal family passed away 2 weeks ago and today there is a huge celebration. Our hosts equipped us with a saron and a ribbon and off we went to celebrate in the scorching midday heat. Arriving in the city center we thought it was all over as a black wood and paper-mâché bull had already been burned. I asked myself and Julian how the corpse would fit in that cop. Of course, he knew just as little as I did. But this was a false alarm, it wasn't the cremation, much too small, as we later found out. Well… there were boxes with water everywhere and in front of us, in the middle of the square there was a pedestal with a roof, to which a staircase led. There were many offerings here and there, but except that there was not much going on. "Hmm...I don't know," I said, and shrugged. "Neither do I," Julian said. Unknowingly we sat down on a wall in the shade and unsuspectingly took a break. But far from it, the party hadn't even started yet. The square filled up with more and more people. We hadn't missed anything. Suddenly the noise started...I mean the music, the traditional music and a whole parade went through the street. The whole village celebrated and the great thing about it was that nobody was dead sad, it was more like a carnival. Women in traditional robes carried the offerings, dancers danced, and loud music was played. A huge tumult, the square was full of people, more and more people were now sitting on the wall with us AND we had a super mega good view of everything. First, the giant Ogoh Ogoh figure was carried into the square. The Ogoh Ogoh actually has its own day, but more on that in the other footprint. Then a huge tower was carried in, inside was the coffin. And then...there he was, a giant white papier-mâché bull. This was only placed in front of the podium and it felt like forever until the men separated the bull from his own podium and placed it on the podium in the middle of the square. It should be noted that EVERYTHING was carried on huge bamboo sticks with sheer physical strength and not driven. Then the time came! The white bull was cut open and filled with cloths and offerings AND the body carried in the coffin from the tower down the stairs. They actually took the body out of the coffin and put it in this cop, ok it was wrapped in a cloth, but for a little moment it felt a little weird to me. Well, that's how it is. More offerings, hair and cloths were laid on the corpse and the woman who had died said goodbye. Meanwhile, it was very festive all around, selling traditional goodies and ice cream, incredibly interesting. After that this bull was closed again and then burned. When the paper-mâché was burned, you could still see the corpse blazing. Hmm...a little weird too, but also incredibly interesting. The whole celebration lasted a whopping 4 hours. That's why the boxes with water, so that nobody dies of thirst. The place slowly emptied and we also left this fantastic event tired. Most people in Bali are Hindu, but not everyone can afford such a cremation. A normal single cremation costs around 70 million Indonesian rupees, which is around 4400 euros. A lot of money, I think a funeral costs about the same in Germany. But for the people here, these are utopian sums that hardly anyone can afford. Therefore, most are buried in a local cemetery (e.g. in the Ubud Monkey Forest) and cremated in a mass cremation every 3 or 5 years. In Hinduism, cremation is the only recognized form of burial. A cremation of this kind, as we were allowed to experience today, was literally a royal cremation and costs many times more, our taxi driver said something like 1 billion rupees. As I said: how lucky to have been there.Läs mer