Playa Samara
12 oktober 2009, Costa Rica
Zozo....we zijn weer onderweg! We zijn langer in San Jose gebleven als gepland omdat we beide niet zo lekker waren. Heleen had te kampen met een keel ontsteking en ik had iets gegeten wat niet helemaal goed gevallen was. Kortom....een antibiotica kuurtje voor Heleen en voor de rest veel Uno spelen en flipperen bij het �casino� verderop in de straat.
Tevens ontmoette we een leuk stel in de stad...Julio en Carina uit Samara. Julio is daar directeur van de taalschool en Carina is een Duitse welke een taalcursus volgde en blijkbaar veel huiswerk heeft gekregen. Ze nodigden ons uit om een paar dagen naar Samara te komen als we beter waren omdat het weer daar veel beter was en er hele mooie witte stranden zijn.
Het weer in San Jose wisselt nog al....de ene dag is het stralend mooi en de dagen erna is het bewolkt en vallen er fikse buien.
Afgelopen weekend zijn we afgereisd naar Samara...5 uur met de bus (valt mee) en bij aankomst hadden Julio en Carina al een kamer voor ons geregeld bij Hotel Belverdere...Een leuk hotel bij het begin van het dorp...gelegen tegen een berg met uitzicht op zee. Door het laagseizoen hebben we nu een kamer met airco, tv, warm water voor $25 inclusief een heerlijk ontbijt....en de eekhoorns ontbijten met je mee op 2 meter afstand in de boom. En het weer is inderdaad fantastisch....!
We hebben de volgende dag een mountain bike gehuurd en zijn we met z'n vieren op pad gegaan voor een tocht van een uur naar een schitterend wit zandstrand. De tocht ging over blubberpaden en zelfs moesten we met de fiets boven ons hoofd door een rivier met sterke stroming klunen. Na twee flinke heuvels beklommen te hebben kwamen we aan bij een werkelijk schitterend wit strand....we hebben de blubber afgespoeld in de zee en heerlijk gezwommen.....en Heleen heeft mooie schelpen gevonden!Meer informatie
Reisdag Costa Rica
16 oktober 2009, Costa Rica ⋅ ⛅ 24 °C
Vanmorgen zijn we terug gereisd naar San José. Helaas dat de wond op de voet van Mies bij het mountainbiken door de rivier weer kapot is geschuurd maar dat mag de pret niet drukken.
Samara is leuk geweest....zeker het hotel met het heerlijke ontbijt was top...en dat voor die prijs per nacht...we hebben mazzel gehad! Samara bleek echter wel een juppen dorp te zijn....we zagen meer blond dan donker op straat en de prijzen van eten en drinken waren ook schrikbarend hoog. We konden echter niet de verleiding weerstaan om bij een upscale Italiaans restaurant een kaasplank te bestellen met twee glazen pinot grigio. We hadden voor de zekerheid gevraagd of het echte Italiaanse kaas was (voordat we weer die plastic meuk uit de USA zouden krijgen)....we werden echt verwend met echt heerlijke kazen....en we hebben er heel lang over gedaan!
De volgende ochtend kwamen we in contact met een Nederlands stel in ons hotel en hebben we gezamenlijk een tortuga nachttour geboekt.
Na een dagje aan het strand met schelpen, lunch aan de zee, zwemmen en lezen (mijn laatste Agnes) werden we om 7 uur opgehaald bij ons hotel met een grote 4x4.....en dat was nodig!
Een tocht van 45 minuten door rivieren en blubberpaden bracht ons bij een open plek naast het strand midden in het national park. Het was druk met vrijwilligers, welke voornamelijk uit de dorpen in de directe omgeving komen, en wij vieren waren de enige toeristen....toch ook weer het voordeel van het regen seizoen.
De meeste tortugas komen aan land op een verderop gelegen strand de vijf nachten vóór volle maan. Op dit strand komen er per nacht gemiddeld een stuk of tien....volle maan of niet. Op het andere grote strand is het moeilijker om een tour te boeken.
De tortuga´s (schildpadden) zijn onder te verdelen in drie groepen...parrots (met een kop als een papegaai.....leatherbacks welke wel 400 kilo zwaar zijn en de soorten welke wij gezien hebben (door het enthousiasme even de naam vergeten) waren een meter lang en ongeveer 150 kilo zwaar met schitterende tekeningen op de rug. Aan de hand van de slijtage van de tekening wordt de leeftijd bepaald ...ze kunnen max 70 jaar worden. Deze nacht waren er dertigers.
Wat leuke details; de schildpadden leggen enkel eieren op het strand waar ze geboren zijn...ze komen zo´n drie keer per jaar aan land om eieren te leggen. De schildpadden welke hier in Costa Rica aan land komen leven in Colombia en Ecuador en zwemmen op en neer naar dit strand. Ze leggen ongeveer 90 tot 120 eieren per keer waarvan er gemiddeld vijf de zee halen. De schildpad legt pas eieren van 12 jaar en doet dit tot aan de dood. Hoe ouder de schildpad, hoe meer eieren. De eieren zijn heel flexibel als ze gelegd worden en de schaal word naar vier dagen harder...een soort leerachtige structuur. De eieren liggen een maand ingegraven op het strand waarbij de temperatuur het geslacht bepaald....de eieren bovenop worden warmer en dat worden mannetjes.
We hebben twee schildpadden gevolgd toen ze het land opkwamen. Het duurt ongeveer een half uur voor ze een plek hebben bepaald waar ze de eieren gaan leggen en een gat hebben gegraven. Gedurende deze periode mogen er geen zaklampen aangedaan worden. Praten mag wel want de schildpadden zijn doof....licht kan het proces echter verstoren. Als ze eenmaal het gat klaar hebben gaat één van de vrijwilligers kijken en maakt achter de schildpad een tunnel in het zand om in het gat te kunnen kijken. Hierbij moet voorzichtig gegraven worden omdat de schildpad in trance is en iedere aanraking het proces kan verstoren. Daarna wordt met rood gedempt licht in de tunnel geschenen en zie je de eieren per drie vallen...de eerste schildpad ruim 120...de tweede 92. Helaas mag er absoluut niet geflitst worden met de camera en was er helemaal geen maanlicht. Toch de beste foto die we gemaakt hebben van deze zeeeeeeeer bijzondere beleving als bijlage.
En dat op woensdag avond 14 Oktober...een bijzondere avond!!Meer informatie
Parque Nacional Corcovado
19 oktober 2009, Costa Rica
Zaterdagnacht ging de wekker om 3.45 u...jaja reizen is hard werken! Bij jullie was het weekend en wedden dat jullie nog lagen te snurken om die tijd!
We hadden een nachtje ¨geslapen¨ in ¨hotel San José¨ omdat het heel dicht bij de busterminal lag. Maar we hebben geen oog dicht gedaan. Ook deze buurt veranderd ´s nachts in een rode zone en de meeste kamers van ons hotel waren al vroeg verhoerd...letterlijk! We zaten al vroeg op stok en hebben ons vermaakt met drie sneeuwzenders op de TV en met lezen.
De volgende ochtend leipen we twee blokken verder waar de bus al klaarstond voor vertrek. Nadat we nog even snel proviand gehaald hadden vertrokken we voor een rit van 9 uur naar Puerto Jimenez. We hadden de stille hoop dat we onderweg nog een paar uurtjes konden pitten maar dat lukte helaas niet omdat de vering van de bus aan gort was. We hebben letterlijk 9 uur zitten stuiteren en kwamen brak aan in Puerto Jimenez.
We hadden besloten om de eerste nacht te gaan slapen in hostel Quintera maar de volgende dag zijn we naar een andere locatie gegaan omdat we wederom een mindere nacht hebben gehad.
Nu zitten we bij Bosqua Mar...en zijn we ongeveer de enige gasten....en hebben we heerlijk geslapen!!
We zitten aan de rand van National Park Corcovado. Een gebied met heel veel flora en fauna....en met veel verschillende tours voor één of meerdere dagen. Helaas heeft het weekje strand in Samara, en met name het mountainbiken, de wond op de voet van Mies geen goed gedaan. Afgelopen dagen was de wond weer open en zat er een fikse bloedblaar op.
Toch gaan we kijken of er alternatieve mogelijkheden zijn om het national park te bezoeken. Vanmiddag gaan we kayakken voor een tocht over zee en door de mangrove en wellicht gaan we morgen per paard het national park in.
We gaan even naar de travel agency.
Jullie horen nog wel!Meer informatie
Rain
20 oktober 2009, Costa Rica
Hola,
Ondanks dat we midden in het regenseizoen zitten gaan we gewoon door. Gisteren zijn we de zee opgegaan met de kayak onder begeleiding van dolfijnen......werelds!! Ze kwamen dicht bij de kayak in de buurt en het was zelfs mogelijk om er een op de foto te krijgen...zie bijlage. Vervolgens hadden we pauze op het strand met koekjes en verse Piña en werden onze kayaks over het strand getild de rivier in. We hebben onze tocht voortgezet door de magrove en we zijn zeiknat geregend. Op een klein eilandje in de bush werden we getrakteerd op een verse kokosnoot en hebben we genoten van de flora en de fauna. Heleen stond zelfs oog in oog met een kaaiman....nog geen metertje afstand! We hebben in totaal een uur of vier op het water doorgebracht....en dat te voelen in de armen. We zijn door de regen naar huis gelopen en na een warme douche zijn we bocas gaan eten bij de Mexicaan.....en we lagen er vroeg in!
Vanmorgen stond de wekker op 5 uur om naar Carate te gaan met de collectivo (ja Mo....er is wederom een nieuwe variant op de stadsbus) van 5.45 u. Na even een broodje bij de panaderia gehaald te hebben vertrok de vrachtwagen op tijd voor een tocht van 1,5 uur. Helaas hebben we de locatie niet bereikt omdat het water in de derde rivier overgang zo hoog stond dat we er niet door konden met de vrachtwagen. Ook hoorden we onderweg dat er veel ranger stations gesloten zijn in het National Park en dat de dagtochten niet de moeite waard zijn.....Jammer! Om 10.30 uur waren we onverrichte zaken weer terug in Puerto Jimenez.
Zo als het er nu naar uitziet staan we morgen weer om 5 uur op.....om met de ferry over te steken en de bus te pakken naar Panama. Daar zal het weer waarschijnlijk niet veel beter zijn omdat heel centraal America momenteel geteisterd wordt door een storm....maar misschien is er wel wat meer te doen....Meer informatie
Snoepreisje..
22 oktober 2009, Panama ⋅ ⛅ 30 °C
Hola Pola,
Het blijft voorlopig snertweer in Puerto Jimenez en ook blijken meerdere rangerposten in het National Park gesloten te zien vanwege het weer en om de flora en fauna de rust te bieden....op zich prima voor de dieren natuurlijk, maar jammer dat er zo weinig mogelijkheden zijn voor ons op dit moment in Corcovado. We hebben besloten om te gaan verkassen naar Panama. Op de weerkaart blijkt echter onze volgende geplande stop, Bocas del Torro, ook langere tijd last te blijven houden van de storm.....dus reizen we door naar Panama City! Daar is het beter weer....het schijnt een leuke stad te zijn....en we kunnen er eventueel langere tijd blijven.
Dus wederom om 5 uur opgestaan gisteren en met de eerste boot vertrokken naar Golfito...en tocht van 1,5 uur waarbij we op het laatste gedeelte nog begeleiding kregen van dolfijnen. Altijd bijzonder!!! Vervolgens hebben we 45 minuten op de bus gewacht en lekker een sandwich gegeten. Ander half uur toeren met de bus bracht ons bij de grens waar we vrij snel, en zonder te hoeven betalen, alle loketten gepasseerd waren. De tijd ging wel erg snel toen we de grens gepasseerd waren.....want we hadden gelijk een uur tijdverschil erbij. Het tijdverschil met Nederland is inmiddels 9 uur geworden (is het bij ons 12 uur ´s middags....dan is het bij jullie 21.00 uur ´s avonds). We hebben de collectivo naar David genomen waar we afgezet werden bij de busterminal. Na kaartjes gekocht te hebben konden we nog net lunchen in een Soda om om 13.15 de bus naar Panama City te nemen.....wederom een reis van 7 uur.
Ons ritueel is dan trouwens als volgt....nadat we tickets hebben gekocht halen we koek en zopie voor in de bus (trouwens de enige gelegenheid dat we koek en meuk kopen)....water voor Leen, Té frio voor Mies, pakjes vruchtensap, koekjes (bij voorkeur met chocolade of cocos), iets zouts (meestal iets van chips), fruit (druiven of verse aardbeien, of handfruit), kauwgom voor de oren, en andere plaatselijke lekkernijen. Dit gaat meestal allemaal op!
Na wederom een vreselijke actie film meet te veel geluid in de bus te hebben moeten meekijken werd het donker....en ook donker in de bus. Blijkbaar mag er in het donker geen licht aan en moesten we de laatste twee uren ons vermaken zonder! Gelukkig werden we wel getrakteerd op de oude knallers van Julio Iglesias....meezingen dan maar.....hahahahaha.
Heleen attendeert me vanaf de PC hiernaast dat Cháves in Venezuela een limiet heeft bepaald voor net niet langer zingen dan 3 minuten onder de douche....het moet niet gekker worden!
Helaas was het ook donker toen we Panama City inreden....wat een stad!! Het lijkt wel een Europese stad....prima infrastructuur.....enorme wolkenkrabbers.....een welvarende stad....en wat een enorme brug over het Panama kanaal......wat een enorme schepen....wouw!! Deze gaan we de komende dagen van dichterbij bekijken....evenals het museum....de parken....en al het andere wat de stad te bieden heeft!
En het is prachtig weer....graad of dertig, zonnetje en en af en toe een wolk!Meer informatie
Panama City
23 oktober 2009, Panama ⋅ ⛅ 30 °C
Om twee redenen waren hadden we gekozen voor Panama City:
1 Met slecht weer kun je beter in de stad zitten (we hadden op internet gezien dat het in heel Midden Amerika de komende kwee weken zou pleuren).
2 Wellicht was het een mooie plek om te gaan dansen.
Maar:
1 Het weer werd steeds stralender en stralender in de bus onderweg naar Panama City.
2 Dansen bleek al snel een heel dure grap te zijn in Panama city..
Toch zijn we een aantal dagen gebleven en het is zeker niet de mooiste stad die we tot un toe gezien hebben, maar het was wel een bijzondere stad met heel grote contrasten: tussen arm en rijk, oud en nieuw en ook beton en natuur. Dat laatste komt omdat ze binnen de stadsgrenzen kwee kleine natuurgebieden hebben.
Ons hostel lag in het oude gedeelte van de stad: Casco Viejo.Een buurt met prachtige koloniale panden, alleen verkeerden de meeste ervan in beroerde staat. Nu is dat logish als je ziet dat de gemiddelde bewoner van Casco Viejo nauwelijks rond komt, laat staan geld heeft voor een renovatie. De opgeknapte panden in de buurt zijn danwel van gepensioneerde Amerikanen (sinds Donald Trump hiere en pand heeft schijnt het hip te zijn hier te pensioneren) danwel advocatenkantoren. We schatten in dat dit over twintig jaar een prachtige gerenoveerde buurt is, maar dan wel één zonder panamezen…
Ons hostel had ook al wat jaartjes onderhoud gemiste maar had een prachtig dakterras (zie foto´s).
Op dag één hebben we één van de natuurparkjes bezocht.. En het was nog mooi ook, met een prachtig strand waar je helaas niet op mocht in verband met wetenschappelijk onderzoek naar krabben (hebben wij weer) en een bos met luiaards (aahhh) en een ander soort dier waarvan we niet weten maar wat wel scherp op de kiek staat (zie foto´s).
Je bereikte dit natuurparkje via een soort …..Keek je de ene kant op dan zag je de indrukwekkende skyline van Panama City aan de andere kant zag je alleen strand, zee en Bergen. …
Verder hebben we natuurlijk het onvermijdelijke Panama-Kanaal bezocht. Toch wel indrukwekkend om een keer te zien. Het bijbehorende museum was ronduit slecht: het was één grote lofzang op het wonder dat het Panama-Kanaal heet, maar de kleine 30.000 man die overleden zijn bij het bouwen van het kanaal en alle politieke strubbelingen er omheen werden volledig doodgezwegen.
Toch had het één lichtpuntje: de simulator. Mich heeft zich een halfuur vermaakt als bestuurder van een gigantisch vrachtschip. Blij als een kind!.
De laatste dag bezochten we een klassiek concert in het prachtige Teatro Nacional, en zijn we heerlijk tapas gaan eten.
HeleenMeer informatie
Isla Grande
26 oktober 2009, Panama
Aangezien het in Panama City al die tijd zulk mooi weer bleef, terwijl het volgens de forecast op internet zou moeten stormen, hebben we de gok genomen om verder te gaan reizen richting de kust. eerst hadden we nog het idee om terug te reizen naar Bocas del Torro maar we besloten te verkassen naar Isla Grande an de Caraibische kust. Mocht het slecht weer zijn dan kunnen we daar vandaan makkelijk weer terug, of een zeilcruise regelen naar Colombia.
Met de bus was het prima te doen want de wegen zijn echt fantastisch hier in Panama. De tussenstop in Colon was heftig. We hadden al gelezen dat dit de meest gevaarlijke stad van Panama was en we waren erg waakzaam bij het overstappen op de andere bus. Veilig achter het glas konden we de stad goed bekijken.....en inderdaad....dit is nog veel heftiger dan Santa Ana in El Salvador. Hier moet je niet over straat....en zeker niet ´s nachts...wat een enorme bende!!
Wel weer bijzonder te ervaren dat je met een half uurtje bussen in een compleet andere wereld bent...en een uur later op een kleine watertaxi overstapt en de witte stranden van Isla Grande tegemoet gaat.
Vlak bij de aanlegsteiger vonden we een kamer bij Hotel Candy Rose en gingen we eerst wat drinken en het eiland verkennen. Daar waren we snel mee klaar....het eiland is 5 bij 1,5 kilometer....en telt één hoofdplaatsje met 300 inwoners. Daarnaast zijn de twee mooiste stranden ingenomen door ¨resorts¨ ......een jaar of twintig geleden waren dit waarschijnlijk nog ¨toptenten¨.
Helaas dat de andere drie stranden inmiddels opgeslokt waren door de zee en dat het eiland flink vervuild was......jammer, want het is een mooie stek!
We zijn vier dagen gebleven....en hebben veel gezwommen.....veel mooie schelpen gezocht....gelezen en geluierd!
Eén middag hebben we ons op een onbewoond eiland met een mooi wit strand laten afzetten met twee snorkelsetjes en wat koek en zopie voor de rest van de middag. Een echt onbewoond eiland....met z´n tweetjes....samen een kokosnoot uit de boom stoten voor de lunch....mooie vissen gezien op de klif.....schelpen zoeken.....genieten van de rust en hopen dat het bootje aan het einde van de middag ons weer komt oppikken. Gelukkig!!Meer informatie
Op zoek naar een boot
28 oktober 2009, Panama
Zo....we hebben Isla Grande verlaten om een zeilboot te vinden in Portobello voor de trip naar Colombia. We hebben de pancha van 8.30 uur genomen bij onze kamer voor de deur en zijn vervolgens de bus ingestapt voor een uurtje naar Portobello. Dit moet volgens de lonely planet de plek zijn waar alle boten vertrekken naar Catagena.
Na aankomst hadden we al snel een kamertje gevonden langs de weg voor 12 dollar per nacht....en zijn we het dorp ingegaan om eerst wat te drinken en op verkenning te gaan. Al snel bleek dat er vanuit Portobello weinig boten vertrokken en dat we meer kans zouden in Puerto Lindo...twee dorpen verderop. Het bleek nog heel lastig te zijn om s´avonds wat te eten te vinden in dit verlaten gat. Daarna vonden we zowaar een pc om te internetten bij iemand in de achterkamer om wat gegevens op te zoeken in Puerto Lindo. Hostel wunderbar, klinkt erg latin..., regelt boten en na een telefoontje bleek dat het mogelijk zou zijn om op korte termijn te vertrekken. Morgen gaan we op pad!!
Aangekomen bij hostel wunderbar bleek de werkelijk toch iets anders. in tegenstelling tot wat eerder verteld was bleek er mogelijk een boot vanaf Colombia onderweg te zijn en moesten we twee dagen wachten tot de captain contact op zou nemen. Tevens bleek het een nieuwe captain te zijn waarmee ze nog niet eerder zaken hadden gedaan.....erg vaag allemaal. Ook konden de Duitse eigenaren van de hostel ons melden dat we in het slechtste geval pas zouden varen vanaf 8 november omdat er op 3 november een nationale feestdag is en alle instanties, waaronder de emigratiedienst waar ons paspoort gestempeld moet worden, de hele week gesloten zouden zijn. Jammer dat ze dat ons niet eerder verteld hadden...dan hadden we een paar dagen elders kunnen plannen. Er zat niets anders op dan een dubbele kamer te nemen bij wunderbar en te wachten tot er nieuws was over de boot. De kamer was echter een met bamboe afgezette ruimte naast de dorms....waar gelukkig maar één persoon bleek te zijn, Luke uit Australiė, die ook op een boot zat te wachten....hetzelfde schuitje dus.
De hostel viel erg tegen.....er was geen internet omdat het regende....het ontbijt was echt slecht...en de eigenares bekommerde zich meer om haat kindje van twee jaar oud dan om haar gasten.....we hadden het gevoel dat we in de weg liepen en af en toe brak er een fikse ruzie uit tussen Guido en Silvia (de eigenaren). Ook werden we al om 6.30 uur gewekt omdat Emanuela dan wakker was.....
Even verderop zat een leuk restaurantje waarvan een Nederlandse ex zeiler de eigenaar was...we hebben heerlijk karbonaadjes gegeten en gekletst. Verder hebben we met Luke zitten kletsen en ons vermaakt met darts en pool.
Twee dagen later kwam het nieuws dat de boot binnen was maar dat de captain niet meer zou vertrekken omdat hij een weekje rust wilde. We hebben de captain later ontmoet bij Hans op het terras...en we vonden het niet zo erg dat we niet met hem zouden zeilen....we hadden geen match met hem.
Het goede nieuws was dat er een goede zeiler onderweg was vanuit Colombia waar ze al zes jaar zaken mee deden.....het slechte nieuws was dat hij op z'n vroegst pas 7 November zou zeilen omdat hij alles nog moest regelen voor vertrek. Ook zouden we dan nog ruim een week bij wunderbar moeten blijven wachten voor vertrek....hmmmmmmmmmmm.
Guido had echter een oplossing. We konden alvast naar één van de San Blas eilanden gaan waar we opgepikt zouden worden door David, de Franse zeiler van de Tango, op 7 November.
Hij kende een Kuna familie waar we konden overnachten voor 12 dollar inclusief drie maaltijden per dag....en het moet er fantastisch zijn.
Laten we dat maar doen.....alles beter dan wunderbar zonder wunder en zonder bar! Morgen vertrekken...samen met Luke....Guido zal uitleggen hoe we er zouden komen.
Het werd een wereld tocht.....
De volgende ochtend zouden we de bus nemen van 11 uur welke voor de deur langs kwam. Dat kwam hij inderdaad....maar ondanks ons heftige zwaaien stopte hij niet. Guido hield voor ons een busje aan met grote tanks met water....Heleen voorin en Luke en ik achterin...op weg naar het kruispunt waar de bus kwam. Deze kwam gelukkig op tijd, maar zat bomvol....we hebben anderhalf uur in de bus gestaan met gebroken nek voor we aankwamen in Miramar...de plaats waar Guido ons heen stuurde om een pancha of een vrachtboot te nemen naar El Porvenir wat het begin van de San Blas islands is.
Toen we aankwamen in de haven bleken alle boten al vertrokken te zijn op één na...deze zou morgen om 5 uur ´s ochtends vertrekken. We hebben onze intrek genomen bij Gloria...en oude manke vrouw welkede hele dag boeren liet...detail. Een enkele kamer voor Luke en een dubbele met een lek dak voor ons. ´s Avonds hebben we gegeten bij één van de gaarkeukens van het dorp (niemand kookt zelf thuis...er zijn een paar mensen waar je eten gaat halen) en helaas was het niet mogelijk om er een biertje bij te drinken omdat alle alcohol verboden was wegens de komende feestdagen. Dan maar een grote fles cola met z´n drietjes...en vroeg naar bed.
Om 4 uur waren we op....en om half vijf zaten we bij de haven....alles was stil en donker. Om vij uur kwam er iemand die zei dat het een beetje later zou worden......om tien uur nog iemand......en om 12 uur kwam het nieuws dat ze niet meer zouden varen. De captain kwam wel vertellen dat hij morgen om 4 uur zou vertrekken....en dat we op tijd moesten zijn.....hahahaha. Er ging die dag geen enkele boot meer omdat het 3 november was....feest in Panama...en in Miramar. We hebben genoten van de optacht (er liepen 4 jongens met een trommel, twee mensen met een vaandel en drie meisjes met een stok) en ´s avonds hebben we in een andere gaarkeuken gegeten. Gelukkig bleek er iemand jarig te zijn in het dorp en kregen we taart en rum ijs.....en konden we een biertje kopen voor de dorst. Gelukkig konden we de kamers bij Gloria nog een nacht huren en stonden we na een korte nachtom half vier aan de haven. Het werd ietsje laten....maar uiteindelijk vertrokken we om 5 uur voor een tocht van 3,5 uur naar El Porvenir...de zon tegemoet. We zaten op een stoel op het dek....tussen de kratten en de vrieskisten....er werd nog een grote vis gevangen onderweg....er werd kip gekookt met rijst en maiskoek...en we waren blij dat we op weg waren!
Wunderbar!Meer informatie
San Blas Islands
4 november 2009, Panama
De boot stopte op het eiland El Porvenir waar we de stempel moesten halen om toegang te krijgen tot de San Blas Islands. We werden ontvangen door dolfijnen in de baai, de zon scheen, het water was super helder en blauw...en het was er prachtig!!
Umberto, de vriend van Guido, zou ons ophalen maar was vissen. Er was iemand die ons wel naar zijn eiland wilde brengen en na een half uur varen kwamen we aan op het eiland van Umberto en zijn familie. Naast de familie van Umberto wonen er nog drie andere gezinnen op het schitterende eilandje.
We kregen als slaapplek de familie hut toegewezen waar een twee persoons bed was gemaakt voor ons, en een hangmat voor Luke. En als eerste maaltijd kregen we vis met kokosrijst en linzen. Na tien minuten waren we het schitterende eilandje rond en zijn we gaan zwemmen en snorkelen. Het is werkelijk een paradijsje!
Er was een gat in de grond om water te tappen om te douchen, en een gat voor water om af te wassen. Er was een keukentje waar op vuur werd gekookt, er waren kippen, een varken en een kat, er was wat licht met behulp van batterijen en een accu, een gas koelkast, toiletteren moest in de struiken of in de zee....het was er gaaf en we hadden mooi weer!
De stranden spierwit, koraalriffen rondom het eiland, allerlei zeedieren als zeesterren, stingrays, mantra's, baracuda´s, kleine haaien en heel veel mooie gekleurde vissen.
Het eiland van Umberto bleek De stek te zijn om koud bier, brood en andere dingen te kopen. Ook is het DE plek om als jarige Kuna een feest te geven. Zo werden we op een nacht rond drie uur gewekt door een motorbootje met jongeren welke bij Umberto feest kwamen vieren. Ze gingen verderop op het eiland zitten zingen met begeleiding van een gitaar....en Umberto is daarna meerdere malen bij ons in de hut bier komen halen uit de koelkast. We hebben er zelf ook maar een gezellige nacht van gemaakt want van slapen kwam weinig meer.
We hebben voornamelijk geluierd, gelezen en gezwommen in afwachting van de boot....zaterdag 7 November in de middag komt ie....met maximaal vier extra personen voor de reis naar Cartagena...spannend!Meer informatie
Let's TanGO
11 november 2009, Colombia ⋅ ⛅ 32 °C
Om vier uur in de middag ging het anker uit van de TanGO in de baai voor ons eiland, en niet veel later kwam er een klein roeibootje aan land met onze reisgenoten en onze captain David....en rustige en sympathieke fransman. Het gezelschap bestond uit Luke uit Australië, Brandy uit Amerika met zijn Mexicaanse vriend Chell en zijn vriendin Ina uit Oostenrijk, Peter uit Ede en wij tweetjes.
Er waren nog twee crews op het eilandje van Umberto neergestreken en het werd een gezellige avond. We gingen bijtijds aan boord waar David een heerlijke pasta voor ons kookte en waar we gezellig gekletst en kennis gemaakt hebben. Wij hadden een dubbel bed in de punt waar we later die avond onze intrek namen....en heerlijk geslapen hebben.
Van andere stellen die avond hadden we gehoord dat ze al enige dagen zaten te wachten tot hun captains zouden gaan varen. Sommigen zaten al vier dagen te wachten in de baai en waren niet blij met hun captains. Er was geen eten aan boord en de sfeer was niet altijd even gezellig. Wij zagen hun captains iedere dag bij Umberto langskomen om bier te drinken.....soms al om 8.30 uur ´s morgens. Wij hadden gelukkig een betere captain.....en we hadden de eerste avond al lekker gegeten aan boord!!
De volgende ochtend werden we gewekt met vers gebakken brood, pindakaas, jam, kaas, melk en verse koffie.....en zaten we met z´n allen in de kuip te ontbijten. We hebben de onze nieuwe reisgenoten ons eiland laten zien en we hebben gesnorkeld tot vroeg in de middag. David had een heerlijke salade gemaakt voor de lunch en daarna zetten we koers naar El Porvenir waar we in de baai hebben gelegen en het anker hebben uitgegooid voor de nacht.
De volgende ochtend na het ontbijt hebben Ina en ik nog wat boodschapjes gedaan op een klein eilandje en is David met onze paspoorten en de papieren naar het emigratie kantoor gegaan voor de benodigde stempels. Daarna hebben we koers gemaakt naar de Dutch Keys om op één van de laatste eilanden nog een stop te maken en te snorkelen. Hier hebben we het mooiste rif gezien tot nog toe....met schitterend koraal en de allermooiste vissen....echt gaaf!!
Om vijf uur vertrokken we naar open zee voor de tocht naar Cartagena. Die avond aten we tijdens het varen op open zee en werden de nachtshifts ingedeeld voor de wacht aan boord. Ieder he stel heeft twee uur wacht om melding te maken van andere schepen welke in de buurt komen, en om David wakker te maken als de wind wegvalt of de automatische piloot een andere kant op moet sturen. Al snel werd de zee wilder en de eerste nacht was er veel onweer en regen op zee. David besloot om op de motor te varen en dook weer onder de wol. De volgende ochtend waren er een aantal bleke gezichten aan boord en moest er hier en daar één over z´n nek.
Er was weinig animo voor het ontbijt en sommigen kropen het bed in. De ochtend was nog redelijk wild....later kwam de zon door en werd het wat rustiger. Er werd de hele dag gezeild en gevist (zonder resultaat....de vissen sprongen aan alle kanten uit het water, maar wilden niet bijten) en iedereen was erg mak! Wij hadden gelukkig weinig last...we hadden niet gedronken en we hadden pillen gehaald tegen zeeziekte...We waren wel een beetje moe en soms draaierig...maar dat is niet vreemd aan boord.
Die avond werd er niet gedronken en ging iedereen vroeg naar bed. de nacht was veel rustiger dan de nacht ervoor...en er was goede wind. De hele nacht hebben we gezeild en ¨sliep¨ David in de kuip om steeds kleine aanpassingen te kunnen doen en de snelheid te behouden. De boot lag echter zo scheef in het water dat het lastig slapen was in de kooi.....we rolden steeds tegen elkaar en in het gangpad was het lastig lopen! Ook het toilet bezoek was een hele onderneming!
De volgende ochtend was iedereen wat beter gemutst en werd er goed gegeten bij het ontbijt. Omdat we de hele nacht gezeild hadden zouden we eerder in Cartagena aankomen dan gepland...en om een uur of 9 zagen we de enorm lelijke skyline van Cartagena. Daarna moesten we nog twee uur varen voor we het anker konden uitgooien in de haven......en met wankele potjes afgezet werden op de wal.
We zijn er.....en een hele gave ervaring rijker!!
Colombia!!!
p.s. we hebben totaal 43 uur continu gevaren op open zee om Cartagena te bereiken. Later hoorden we van de andere crew welke de avond voor vertrek op San Blas Island bij ons waren dat ze er 72 uur over hadden gedaan en dat er geen eten aan boord was. Lucky us!Meer informatie
Cartagena
19 november 2009, Colombia ⋅ ☀️ 32 °C
Cartagena!!
Eerst even bijkomen!
De eerste dagen in Cartagena hebben we carnaval gevierd en veel geslapen! Nog steeds worden we �s nachts wakker en denken we dat het bed schud....of dat we nog aan boord zijn van de TanGO....of hebben we meer last van de carnaval....hahahahaha.
De optochten waren mooi, de muziek en de dans opzwepend...en we werden volgespoten met schuim, water en maizena en onder gesmeerd met allerlei kleuren verf. Gelukkig hebben we alleen maar oude kleren tegenwoordig en is er een laundry die alles weer schoon wast. We spraken na de carnaval de andere reizigers van de boot nog, maar die hadden minder geluk gehad met de carnaval. Luke z`n gezicht was volgespoten met schuim en vervolgens was hij beroofd....en bij Chell probeerden ze zijn camera uit zijn hand te trekken. Ja ....Colombia is oppassen af en toe...zeker bij dit soort grote evenementen. Later deze week was de sexual parade met veel travo,s, en de avond erop zaten we ineens op de derde rij van een modeshow midden in de stad...tussen de strakgetrokken en opgepompte modepoppetjes en andere naaisterfiguren. Hoezo afwisseling!!
Heleen heeft er een virus bij.....deze week is ze druk met mini kraaltjes rijgen met Kuna patroontjes welke ze zelf ontwerpt. Ik heb ook geprobeerd een armbandje te maken van twaalf rijen....het is een enorme klus. Gelukkig hebben we een koele kamer voor de warme middaguren.
Het oude centrum van de stad is erg mooi. De oude pandjes zijn schitterend en de muren hangen vol met allerlei kleuren bougainvilles. Overal schitterende doorkijkjes en mooi gekleurde pandjes! En tussendoor drinken we bij een stalletje op straat een lekker koud glas limonade met limoen of mandarijn. Heerlijk!!!
We hadden een Zwitsers restaurantje gevonden midden in het oude centrum. De kok had gisteravond een kaasfondue voor ons gemaakt en een lekkere fles witte wijn koud gelegd. Wat was dat lekker....Kaas...toch wel iets wat we beide missen op dit werelddeel!
Gelukkig zijn er nog gekke koks!Meer informatie
Tayrona Beach
23 november 2009, Colombia
Ondanks alle berichten over de gespannen sfeer tussen Venezuela en Colombia hebben we besloten onze reis toch voort te zetten richting Venezuela. We hebben Cartagena verlaten met een Micro bus welke ons bij de ingang van National Park Tayrona afzette. Hier moesten we toegang betalen en wachten op een 4x4 welke ons het eerste stuk op weg zou brengen. Het eerste stuk bleek veel korter dan gehoopt...en dus moesten we met volle bepakking te voet verder. Het zou 45 minuutjes wandelen zijn.......het bleek geen wandelen want we moesten klimmen over en tussen grote rotsblokken en op sommige plaatsen zakte we tot halverwege onze onderbenen in de modder en de paardenstront. Kortom...slippers uit en door baggeren.....ruim een uur! Bij het eerste dorpje zouden redelijke goedkope eco huts zijn.....helaas. Er waren hele luxe accomodaties gebouwd....en een kamertje begint bij 375.000 ...ongeveer 200 dollar per nacht. Ik vraag me af welk Gucci trutje met pumps dit pad gaat afleggen om hier te gaan overnachten.....en het was tevens verboden om in de baai te zwemmen. Er verdrinken gemiddeld 200 personen per jaar in deze baai door de sterke stromingen....Huh, wegwezen dus!
Enig navragen leverde een andere mogelijkheid op....een hostel in het volgende plaatsje Cabo San Juan de la Guia. Daar hadden we in de planet al over gelezen....hele acceptabele prijzen en schitterende stranden. Doen!
Het was alleen wederom een wandeling van 45 minuten (Colombiaanse 45 minuten)...en het begon donker te worden....
We hebben een paarde gehuurd om onze bagage te dragen en we zijn verder gebaggerd naar Cabo San Juan de la Guia het was bijna donker toen we aankwamen...tot onze middel zaten we onder de de baggerbagger omdat het tweede gedeelte nog natter was....
Toen we het terrein opliepen bleek het helemaal vol te staan met tenten...wat een hoop volk.....zijn die allemaal over dat pad gekomen...is hier een landplaats voor helicopters...hoe komen al die mensen hier in vredesnaam...hahahahaha.
De prijzen waren inmiddels ook gestegen....een hangmat voor 10 dollar, een cabin voor 50 dollar......en het restaurant was ook niet achter gebleven......maar ja, een tent behoorde ook tot de opties en was even duur als een hangmat en was afsluitbaar voor onze spullen. Het restaurant was ook niet achter gebleven met z´n prijzen....maar ja, als je aan het einde van de wereld zit en op zo´n mooie stek moet je niet zeuren!
En de volgende dag bleek het inderdaad een mooie stek te zijn met schitterende stranden en een opvallend groen en bergachtig achterland wat direct aan het strand begint.....mooi!
Na een wandeling door de bush, waar we onderweg een prima kokosnoot vonden, kwamen we aan op een schitterend afgelegen strand. We hadden ons zakmes niet bij ons....er was gelukkig een scheepswrak op het strand waar we de noot gekraakt hebben....gaaf, en heel erg lekker! Verder hebben we gekuierd, gelezen, gezwommen, gegeten......en ondanks de hoge prijzen nog geld bespaard op ons budget.
Vanmiddag zijn we per pancha vertrokken naar Taganga.....50 minuten op de wilde zee...de bagage in de sealbags.....2 x 200 pk aan de kont...en een degelijk reddingsvest aan. Bij vertrek deden de stuurlui zelf ook een zwemvest aan.....
We kwamen zojuist zeiknat aan in Taganga en zijn met een zout pak, maar met droge bagage, op zoek gegaan naar een slaapplek en hebben eerst een lekkere douche genomen.
Morgen blijven we hier nog een dag om een bus te vinden naar Venezuela...overmorgen zijn we als alles geregeld is op pad naar Coro Venezuela.Meer informatie
Dagje langer..
25 november 2009, Colombia
We hadden al gelezen dat het niet makkelijk zou zijn om naar Venezuela te reizen. Ook hebben we verhalen gehoord van lastige doane ambtenaren bij de grens en politie in sommige steden. Toch willen we graag een tweetal plaatsen in Venezuela bekijken en een korte lus maken door het land om vervolgens weer terug te keren naar Colombia en wederom een 60 dagen permit te krijgen om de kerst en de jaarwisseling in Colombia mee te maken. Ook overwegen we om een plek te vinden in Colombia om langer te verblijven om de salsa te leren dansen...
Aangezien de ambtenaren op de grensovergang naar Venezuela zeer corrupt en lastig kunnen zijn hebben we ons laten informeren door reizigers en op internet gezocht naar een busdienst welke in ieder geval verder gaat dan de grens en alle zaken op de grens voor ons regelt. Gisteren zijn we afgereisd naar de busterminal van Santa Marta om stoelen te reserveren voor ons voorgenomen vetrek van vandaag, echter kregen we de mededeling dat een aantoonbare griep vaccinatie verplicht is voor Venezuela....anders kom je er niet in.
Ik heb de afgelopen jaren bij het RIVM en bij Aveant mijn jaarlijkse collectieve griepprikje gehad....maar er geen stempeltje van gekregen. Heleen heeft nog nooit een griepprik gehad.....zover ze weet.
(we horen trouwens dat er in Nederland heel veel te doen is rond de griep...en dat er ook een aantal familieleden en bekenden gevloerd zijn...en dat het een hardnekkige is. Sterkte gewenst allemaal !!!)
Dus hebben we onze reis een dag uitgesteld en zijn we vanmorgen naar Santa Marta afgereisd en hebben we in Clinica de la Mujer een griepprik gehaald inclusief registratie in ons medische paspoort. Het leek ons uberhaupt geen slecht idee om de prik te halen gezien alle berichtgevingen rond de griep (al merken we er hier absoluut niets van en horen en zien we er ook helemaal niets over in de media) en wellicht gaan we deze verplichte vaccinatie nog vaker tegenkomen in de landen welke we nog willen bezoeken.
Dat houd in dat we vanavond ook nog lekker kunnen eten in Casa Philipe...de hostel waar we eigenlijk wilden verblijven in Taganga maar welke volgeboekt was.....tevens bleek de Franse kok alleen van woensdag tot zondag te koken.
Nu hebben we een even luxe kamer één deur verder voor de halve prijs omdat ze aan het verbouwen zijn. Maar daar hebben we ´s nachts geen last van. Daarnaast woont een stel met twee hele lieve jonge dochters waar onze was wordt gedaan en waar we ´s avonds fruitdrankjes drinken. We kunnen iedere dag kiezen uit meer dan 12 verse soorten fruit....echt vers en koud ....heerlijk. Tussendoor spelen we uno en regenwormen en borstelen ze het gouden haar van Heleen...
Over Taganga kunnen we verder kort zijn.....strandlocatie dicht bij de grote stad Santa Marta. De ¨boulevard¨ wordt momenteel helemaal verbouwd...er komen allemaal rietgedekte barren, juice-bars en kleine eettentjes, alle zanwegen worden momenteel bestraat...kortom, een grote bouwput. Waar moet je hier wel voor zijn.....om goedkoop te duiken!
Wij vemaken ons ´s avonds met het voeren van harde brokken aan zwerfhonden (al wilden ze die de eerste avond helemaal niet eten) en worden we nu ¨herkend¨ op straat...en lijken we soms wel een uitlaatservice...hahahaha.
Verder is Colombia echt het land van de sapjes en de limonade op straat...echt geweldig!Meer informatie
Geen Venezuela
27 november 2009, Venezuela
We gaan niet naar Venezuela!
Vanmorgen tijdens het ontbijt hebben we de knoop doorgehakt en besloten om niet naar Venezuela te gaan. Het is te onrustig, de kosten zijn enorm, de risico´s aan de grens, de houding van de politie en Hugo Chaves.....de bevolking wil hem mentaily Ill laten verklaren...
Nee, we hadden de trip voor Venezuela al ingekort.....en gaan nu helemaal niet!
We blijven in Colombia en zakken zuidelijker!Meer informatie
Busy Bussen
30 november 2009, Colombia
Zo....
We hebben de nachtbus genomen uit Santa Marta en zijn vertrokken naar San Gil. San Gil zou de eerste plaats zijn welke we zouden aandoen na de uitstap naar Venezuela....maar aangezien deze niet doorging hebben we de doorsteek gemaakt door Colombia. Was weer even geleden dat we een nachtbus hadden .....volgens mij Mexico.
De prijzen van de bussen zijn een stuk hoger dan centraal America...maar, we hadden wel de beste bus tot nog toe...via Copetran! Enorm veel beenruimte....en zelfs een uitklapbare steun onder de voeten. We hadden de mazzel dat we helemaal achterin zaten en de stoelen achter ons niet bezet waren....dus hadden we ieder een eigen bedje! De bus was verder zeer luxe uitgerust en de temperatuur van de airco was acceptabel.
Om 6.30 uur hadden we nog een overstap naar een andere bus welke ons om een uur of elf afzette in San Gil. Een zeer vriendelijke taxi chauffeur hielp ons zoeken naar een goede en goedkope slaapplek. We kwamen uit bij Hotel Real ...schitterende kamer ....midden in het centrum.
Eens kijken wat San Gil aallemaal te bieden heeft....
tot later!Meer informatie
Dagje uit
1 december 2009, Colombia ⋅ ⛅ 26 °C
Vanmorgen zijn we redelijk vroeg vertrokken met de collectivo naar de bus terminal. Op het programma staan twee hele kleine bergdorpjes Barichara en Guane. We wisten niet of we ze allebei zouden kunnen bereiken gezien de beperkte informatie van de Planet, maar er bleek inmiddels een prima bus verbinding naar beide plaatsjes met micro bussen.
Na een mooie bergrit kwamen we rond een uur of 10.30 aan in Barichara en hebben we eerst ontbeten met zoetigheid een heerlijke cappuccino en een vers mandarijnen sapje. We hebben een korte wandeling door het kleine centrum gemaakt en zijn doorgereisd naar Guane...een kleiner en nog mooier dorpje. Wederom zijn we op verkenning gegaan en hebben genoten van het enorme uitzicht, de schitterende bergen, de mooie koloniale huizen, de natuur en de vogels. Vervolgens hadden we flinke dorst en zijn we een restaurantje ingedoken en hebben we op advies van de eigenaresse ons een traditionele bebida laten aansmeren...chicha genaamd. Een drankje op basis van mais...en werkelijk niet te zuipen! Het stond te gisten in het glas!!
We hebben snel afgerekend en zijn naar de volgende tent gegaan. Uit nieuwsgierigheid bestelden we wederom één glas Chicha om te testen of het net zo´n bagger was...en voor de zekerheid een verse jugo. Wederom was het niet weg te krijgen...en konden we gelukkig onze mond spoelen met de jugo. Aangezien we ruim de tijd hadden omdat de bus pas later in de middag terug zou gaan besloten we in een derde tentje wat te eten (de andere tentjes hadden maar één gerecht...en wat het was mag Joost weten) en dus streken we neer op een derde terras en bestelden we eerst een heerlijke frisse limonade. We besloten één hoofdgerecht te delen....een traditioneel gerecht met Yuca, geit, rijst en salade....en we kregen er zonder te weten een standaard rijstsoep bij. De geit was bereid in bier en vervolgens gegrild...echt lekker ...ook kwam de afgeschoten geit van Jan weer ter sprake....hahahaha. Er zat echter een fijngesneden hoopje gebakken orgaanvlees op het bord bij wat iets minder was....gelukkig kwam ons een vriendelijke rode kater helpen en kregen we het bord toch aardig leeg.
Om twee uur ging het plaatselijke museum open en na betaling van 4000 pesos ging de voordeur achter ons dicht en kregen we een persoonlijke rondleiding. Het Spaans was niet altijd goed te volgen...maar het meeste hebben konden we verstaan....en het was een leuke rondleiding.
Later in de middag kwamen we terug in San Gil en zaten onze buikjes nog steeds redelijk vol van de late lunch. Er was toch nog een klein gaatje voor een hapje op straat....een heerlijk gemarineerde en gegrilde spies van rundvlees met een gepofte aardappel en een maiskolf van de gril met boter en flink zout, en twee lekkere koude Aguilas. Gisteravond hadden we ook al gekozen voor deze budget optie...en vandaag was het wederom heerlijk...en spotgoedkoop...15.000 pesos met zn tweetjes...ongeveer 5,25 euro.
Colombia is echt een land om op straat te eten en te drinken. Er is geen land waar zoveel fruitsapjes en koude limonades op straat worden aangeboden als hier. Je kunt veelal kiezen uit meer dan 20 verschillende verse soorten fruit of combinaties, of voor een koude limonade met bijvoorbeeld limoen, mandarijn, aardbeien of watermeloen...en echt allemaal vers, ijskoud...en zo verschrikkelijk lekker...en tussen de 1000 en 2000 pesos..35 to 70 eurocent..inclusief extra refil.
Ook heb je fruiterias...kleine winkeltjes welke in de ochtend open zijn en waar je fruitsalades kunt eten....zoooo vers en zooo lekker. Naast alle bekende fruitsoorten zijn er tevens heel veel locale soorten.....werkelijk een feestje.Meer informatie
Bogota
4 december 2009, Colombia ⋅ ⛅ 21 °C
Gisteravond kwamen we in het donker aan in Bogota. De reis duurde twee uur langer dan gepland, mede door een militaire check onderweg van alle documenten. Tevens duurde het nog ruim een uur om vanaf de stadsgrens bij de busterminal te komen. En....het was buiten bijna net zo koud als in de bus...wat een verschil. Ook loopt iedereen in lange broeken en jassen.....da´s effe geleden.....brrrrr...het lijkt wel Holland! En ook op de hotelkamer hebben we dekens op bed...das ook weer wennen!
Bogota is groot...enorm groot! In deze stad wonen 10 miljoen mensen....hoeveel hebben wij er in heel Nederland ....16,5 miljoen? Toch merk je er weinig van.....er is enorm veel hoogbouw.....de infrastructuur is enorm goed.....het openbaar vervoer is zeer snel en goedkoop! Ook moesten we even in de rij staan om een ticket voor de taxi te krijgen maar dan heb je wel een vaste prijs en geen gekloot met chauffeurs die je naar een ander hotel willen rijden omdat ze dan extra geld kunnen vangen. Ja, we hebben het eerder meegemaakt dat ze onderweg je hotel willen bellen of zeggen dat het vol zit...we hebben al wat tafferelen meegemaakt en waren op alles voorbereid. Maar dit ging erg soepel. Gelukkig wist de chauffeur ons goedkope hotel snel te vinden in de wirwar van Calle´s, Carrera´s en Avenida´s....want het is qua straten we een enorme wirwar hier...pffffffff.
Ons goedkope love hotel was maar voor één ¨nachtje¨....vanmorgen zijn we even verderop naar een luxer hotel gegaan waar we een prijs voor langere tijd konden maken.
Morgen gaan we op zoek naar iemand die ons wil leren dansen...of een dansschooltje.
We willen de salsa hier gaan leren dansen...met onze hollandse heupen.
Oh ja...morgen komt die Hombre Viejo bij jullie langs...we gaan hem missen dit jaar...perro, hacarle el saludo de nosotros!Meer informatie
Upgraden
9 december 2009, Colombia ⋅ ⛅ 19 °C
Vanmorgen waren we redelijk bijtijds wakker en hebben we onze rugzakken ingepakt en zijn we vertrokken naar een ander hotel in de wijk La Candelaria. Gisteren waren we de stad ingedoken om een leuke dansplek te vinden en kwamen we uit in de wijk La Canderia waar alle hostels en leuke restaurants zijn. Bij diverse hostels werd geadverteerd voor prive danslessen a 10000 pesos per uur (3,5 euro)....en dus moeten we vandaag de keuze maken tussen dans professor Eddy en Vanessa....we gaan vanavond beslissen.
Het love hotel aan de calle 63 hebben we verlaten. Ondanks dat we een prijs gemaakt hadden voor de periode tot na de kerst mochten we zonder bijbetalen vertrekken. Al vier nachten was het herrie en sliepen we slecht. Inmiddels waren we ook de dag en de nacht aan het verwisselen....we kwamen pas rond twaalf uur uit bed en dat is zonde van de dag! Tevens waren er enkel professionele dansscholen in de buurt waar je in moet haken op een bestaande cursus, of de hoofdprijs betaald voor privelessen.
De wijk waar we nu zitten bied veel meer mogelijkheden. Leuke en goedkope restaurantjes, het oude centrum en alle musea zitten praktisch om de hoek....alles op loop afstand!
Gisteren hebben we na onze zoektocht een bezoek gebracht aan het politie museum. Onze Engels sprekende gids was een jongen verkleed in politie uniform welke op deze wijze invulling gaf aan zijn dienstplicht. Met name de afdeling over de vangst van de grootste drugs cartel leider Pablo Escobar had onze bijzonder belangstelling. Helaas bleek enkel een bebloede dakpan van zijn huis aanwezig in de collectie en niet, zoals in de planet vermeld stond, zijn bebloede jas. Bijzonder was tevens dat van het cartel waar hij tot 1993 El Doctor was nog steeds mensen vrij rond lopen. Het was een leuke rondleiding! De gids was tevens erg verbaasd over het drugsbeleid in Nederland....hij vond het maar vreemd! Leuk detail....de toegang tot het museum was gratis...toen we onze enthousiaste gids bij het einde een kleine fooi wilde overhandigen moesten we dat uit het zicht van de cameras doen.....hahahahahaha.
Vandaag hebben we lekker ontbeten in de stad.....een verkennings wandeling gemaakt....en zijn we naar het museo Del Oro geweest. Daar was een tentoonstelling van gouden gebruiksvoorwerpen en rituele voorwerpen welke gebruikt werden door de indianen vanaf de periode ver voor Christus. De tentoonstelling leek erg veel op de tentoonstelling welke we met Jan en Margreet in Costa Rica hebben gezien...en die vonden we beide veel indrukwekkender dan deze.
Vanavond gaan we ergens lekker eten....eens wat anders dan stokjes en mais op straat...of pollo met papas...Meer informatie
Salsa
10 december 2009, Colombia ⋅ ⛅ 19 °C
Vanmorgen ging de wekker om 9.00 uur. Wat een rotgeluid als je vakantie hebt!!
Na snel een warme douche genomen te hebben (dat is wel erg luxe voor ons....tot op heden was het normaliter koud water) zijn we de straat uitgelopen en hebben we een fruitontbijt met honing en een liquado met melk en banaan gescoord.
Vervolgens stonden we om 10.15 uur bij Vanessa voor de deur. Ze woont in een heel klein wijkje van huizen....een soort ministraatje met een groot hek ervoor.....het deed me denken aan Melrose Place (voor Heleen d´r tijd....). Een leuk klein straatje met allemaal gekleurde huisjes waar veel kleine appartementje verhuurd worden...en waar veel jongeren wonen. Haar kamer was in de kelder....leuk klein....met een grote dansvloer voor drie personen.
Nadat we ons voorgesteld hadden begonnen we gelijk met de basispassen van de salsa en de merinque. Nadat we vervolgens onze HHH losgemaakt hadden (HHH...Hollande Houten Heupen) kwam de swing er snel in....en voor we het wisten waren de twee uur alweer voorbij.
Voorlopig zullen we hier iedere dag tot de kerst om deze tijd zijn.....dus dan weten jullie waar we uithangen...
Foto´s...en misschien bewegende beelden....volgen later!Meer informatie
Feitjes
20 december 2009, Colombia ⋅ ⛅ 11 °C
Gewoon even wat leuke dingen over Bogota Colombia.
Op straat...
Colombia is het eerste land waar we niet aangesproken worden met ¨Hiey Gronko¨ maar met ¨Amigo¨.
Iedereen heeft een mobiele telefoon, echter hebben ze hem alleen om gebeld te worden. Als je zelf moet bellen doe je dat bij een mannetje of vrouwtje op straat. Hoe werkt dat....je zoekt in je eigen telefoon het te bellen nummer en geeft dat door aan het mannetje-vrouwtje. Deze heeft een stuk of tien mobieltjes aan kettingen aan een riem om zijn of haar middel...of aan een lantaarnpaal gebonden.....en kiest een telefoon met jouw provider (comtel, tigo, claro of movistar). En vervolgens staan er in een straal van nog geen twee meter om het mannetje-vrouwtje een stuk of tien mensen hun privé gesprekken te voeren.....en dat gaat niet zacht(men spreekt überhaupt veel harder dan bij ons).....en de meest intieme zaken worden besproken.
Op de stoep gaan ze niet voor je aan de kant......loop in je in drukke winkelstraat dan is het slalommen geblazen.
Op straat wordt van alles verkocht.....fruit...maiskolven van de gril....vlees spiesen en choriso worsten....sapjes en kruidendranken....chocolademelk met kaas....allerlei limonades en jugo´s....en alles kost niet meer dan max 70 eurocent.
In het centrum van Bogota ga je ´s middags uitgebreid eten want alle restaurants gaan rond 3 uur in de middag dicht. Ook op zondag zijn alle restaurants gesloten. ´s Avonds kun je alleen terecht bij de straatverkoop....een hamburger of pizza tent...of natuurlijk pollo y papas (kostje voor Maurice...biertje erbij). Het is gebruikelijk om ´s middags uitgebreid te lunchen...soepje, salade, hoofdgerecht en een wijntje worden in veel restaurants in dagelijks wisselende menu´s tegen dagprijzen aangeboden. Normaal betaal je rond de 11.000 pesos per dag ( 3,85 euro).
Een biertje in de kroeg is goedkoper dan in de supermarkt.....beetje vreemd, maar wel lekker!
Je kunt hier wel erg lekkere soep eten in de winter.....Ajiaco Santafereño.....een soort aardappel-kippensoep geserveerd met room, kappertjes en een halve maiskolf. De smaak en de structuur heeft erg veel weg van erwtensoep. Met het Hollandse nieuws over sneeuw kregen we spontaan een loopneus.
Fruit.
Fruit kun je overal kopen....vers en rijp! Er zijn in iedere straat veel Fruteria´s waar je kunt ontbijten of lunchen met fruit. Sorbets, salades, mix drankjes van diverse tropische soorten en gecombineerd met ijs. Om je vingers bij af te likken. Opvallend veel mannen ontbijten of lunchen hier! Tevens krijg je nog een fruit adviesje....wisten jullie dat dagelijks een druppeltje vocht uit een Physalis je oogwit witter maakt?
Bij zonnig weer met een graad of 20 lopen de Colombianen in een dikke winterjas, shawls en handschoenen. Het is tevens erg vreemd om in een internet café te zitten met mensen naast je met handschoenen aan. Het moet voor de Colombianen wel vreemd zijn om twee blonde koppen in korte broeken en T shirts te zien. Maar ja, op 2600 meter voelt het met een zonnetje hetzelfde als een mooie voorjaarsdag in Nederland. Bogota is trouwens de koudste plaats in Colombia.
Colombia is het land van de plastische chirurgie. Veel vrouwen hebben aan één of twee kanten hun decolleté laten aanpassen. Ook een bouwvakkers decolleté (zonder string) is hier in!
De kosten voor het verbouwen van de voorgevel, inclusief stijgers en containers, ligt hier rond de $ 2000 USA Dollar ( zo´n 1500 euro).De prijs van de achtergevel hangt af van de buren....hahahaha.
Taxi´s.
De hele stad ziet geel van de Hyundai taxi´s. Je ziet weinig gewone auto´s in de stad. Het unieke bovengrondse bussysteem (Transmileno) van Bogota maakt dat je zeer goedkoop en zeer snel door deze immense stad kunt reizen. Mocht je er voor kiezen om een taxi te nemen, ook goedkoop, dan kom je terecht in de grand prix van Monaco. Rode stoplichten worden massaal genegeerd, de binnenstad is een bochten parcours, voetganger vliegen aan alle kanten voorbij (Auto´s hebben hier voorrang op voetgangers) en de chauffeur gebruikt enkel het gaspedaal en de claxon...om soms misselijk van te worden!
En in het uitgaansgebied aan de andere kant van de stad is het erg lastig om een taxi te vinden die je naar de Carrera 4 wil brengen. Onbegrijpelijk! Willen de chauffeurs alleen maar korte ritten vanwege het start tarief....het is ons niet duidelijk? In Amsterdam willen de chauffeurs juist graag de buitenlanders in hun taxi.....in plaats van de snelste weg van A naar B wordt je daar de hele stad rondgereden...tegen fikse betaling! Hier komen ze aanrijden met de deuren gesloten en het bijrijders raampje open....en vragen ze eerst waar je heen moet...en doen dan net of ze het niet kennen en rijden weg. Ook onze tactiek om eerst in te stappen en dan het adres op te geven kan inhouden dat je na de eerste bocht er alsnog uitgezet wordt.....zelfs als je van tevoren je extra tip kenbaar maakt willen ze nog niet rijden....vreemde gasten!
Muziek.
Overal hoor je de salsa en merengue muziek...waar je ook bent. Je ziet mensen ook spontaan gaan bewegen op het moment dat er muziek is....het gaat automatisch! Wijzelf beginnen er na onze danslessen ook last van te krijgen! Dansen is communiceren! In tegenstelling tot onze westerse cultuur dansen de mannen hier net zo veel als de vrouwen...en het is een feest om naar te kijken...jong en oud....ieder zijn eigen specifieke stijl en pasjes. Westerse muziek hoor je hier weinig.....af en toe een RAP...maar verder niet. Ook onze MP3 is al voor de helft gewist en aangevuld met Spaanstalig. De bijbehorende videoclips van de diverse Colombiaanse Jantjes Smit, Fransjes Bauer en Toppertjes zien er werkelijk niet uit....maar iedereen zingt met volle borst mee! Hoe zou het in Nederland zijn met alleen Nederlandstalige muziek...en wat moeten we er in vredesnaam op dansen?
Morgen gaan we naar Cali....de Salsa stad van Colombia! Van 25 December tot 2 Januari vind daar het jaarlijkse Salsa Feria plaats. Ons hotel is geboekt...inclusief drie uur Salsa les per dag.
Hopen dat onze houten heupen het gaan redden.....Meer informatie
Berg etappe
21 december 2009, Colombia ⋅ ⛅ 25 °C
Om zeven uur ging de wekker....en om kwart voor acht waren we uitgecheckt uit het hotel en stonden we buiten te wachten op een taxi. We waren echt verbaasd dat we binnen een half uur op de terminal Sur waren...we hadden rekening gehouden met een enorme ochtendspits....maar die was er niet. Heleen kocht buskaartjes voor de trip naar Cali en ik ging op pad voor koek en zopie. In de wachthal was nog net tijd voor een capuchino en drie donuts en om 9 uur vertrokken we naar de terminal Norte om de rest van de passagiers op te pikken.....ook hier weinig noemenswaardige vertraging.
De reis werd een berg etappe....vergelijkbaar met de Alp d´Huez in de Tour de France. Hemelsbreed zou het een kort ritje moeten zijn.....maar de werkelijkheid was anders. Eén bochtenparcour...waar we soms misselijk van werden. En de rijstijl van de chauffeur was goed.....maar wederom een waaghals. Bij het kopen van de kaartjes waren we 7 dollar goedkoper uit dan de concollega´s....waarschijnlijk heeft dat niet alleen met de luxe van de bus te maken....maar de snelheid waarmee gereden wordt....we hebben ze regelmatig voorbij zien komen!
Wel bijzonder dat aale maatschappijen een overzicht bij het loket hebben hangen waarop staat dat ze nooit ongevallen of doden hebben gehad. Tevens hangen er leuzen bij de naam van de busmaatschappij als¨wij zijn beter dan u denkt dat we zijn¨ of ¨VIP...very important people¨.....da´s wel lachen.
Het is wel een enorme mooie tocht. De bergen zijn inmens en de vegetatie is wisselend en erg mooi! Het ene moment rijd je door een bananenplantage, dan weer door de naaldbomen....en even later door een steil berglandschap met gras en palmbomen waartussen Friese melkkoeien grazen....je komt ze overal tegen die zwart wit gevlekte Hollanders...
De misselijkheid onderweg werd tevens gevoed door het feit dat de airco uit ging de berg op, de gevaarlijke inhaal manouvres de in de blinde bochten en de enorme lange Amerikaanse vrachtwagens die bij sommige bochten over de andere weghelft uitzwaaiden. Ook bergafwaarts reden de grote jongens stapvoets...remmend op de motor.
Vreemd genoeg stonden er in veel bochten mensen welke met een rode vlag aangaven of er verekker aankwam....of dat we moesten stoppen om dalend en inhalend verkeer voor te laten. Erg handig....maar het leken ons vrijwilligers....en het was koud.....en wie betaald deze mensen?
Ook zijn we op de trip meer dan tien keer gestopt om te betalen bij de peage (we blijven het in het Frans uitspreken...weet ook niet waarom). Leuk detail....op de grote overkapping boven de peage stond een leus dat alcohol en verkeer niet samenging....deze werd enkel gesponsord door Johny Walker Whisky.....hahahaha. De peages waren ook streng beveiligd met militairen....net als veel andere punten onderweg. Voor tien jaar terug kon je hier niet veilig doorheen reizen...was dit nog een geurila gebied waar je leven niet veilig was. De nachtbussen waren tot voorkort ook nog wel eens doelwit voor overvallen...maar de militaire overmacht is ook s´nachts aanwezig om de veiligheid te borgen. Ook wordt er hard gewerkt aan nieuwe bruggen en betere en bredere wegen.
Het was eind van de middag dat we stopten in Armenia. Op de kaart pas halverwegen...inmiddels al acht uur onderweg! Tijd voor grijze soep met mais, grote borden pollo met kip, empanades en een toilet stop. Wij hebben het gehouden bij een empanada en een sapje....we hadden niet zo´n trek. Navraag bij één van de chauffeurs leverde ons het antwoord op dat we indedaad halverwegen waren....maar hij verwachtte wel rond de klok van 19.00 in Cali te zijn. We zouden betere wegen krijgen en geen bochten meer.
Uiteindelijk reden we om 21.15 uur Cali binnen....het had allemaal niet meegezeten.
Op het busstation zochten we in een internet café nog even naar het adres van Hostal Faffe Erde (waar we gereserveerd hadden) en liepen we naar de taxiplek. Er reden enorm veel taxi´s aan om mensen af te zetten bij de terminal....echter reden ze gelijk weer weg en namen ze ons niet mee. Na een derde voorval werd ons verteld dat de chauffeurs niemand mee mogen nemen. We moesten naar een andere plek lopen waar een enorme rij was waar de taxi´s voorreden om mensen op te halen. Er reden echter meer taxi´s leeg weg nadat er klanten afgezet waren...dan dat dat er in de rij stonden om mensen in te laden....en het ging één voor één. We hebben het niet begrepen!
Gelukkig hadden we een kamer gereserveerd.....we waren er helemaal klaar mee voor vandaag!Meer informatie
Kerst 2009
24 december 2009, Colombia ⋅ ⛅ 28 °C
Zalig kerstfeest!
Het is wel erg vreemd om kerst in het buitenland te vieren. Het is een feest wat je viert in familiesfeer....en met z´n tweetjes is de familie klein. We zitten momenteel in een hotel in Cali en dat is anders dan de feestdagen doorbrengen in een hostel met lotgenoten....maar de hostels zitten bomvol. Heel Cali is versierd met spuuglelijke kerstversiering. Het is werkelijk niet om aan te zien. De straten zijn ´s avonds overladen met mensen met mobiele telefoons en camera´s om de meest vreselijke foto´s te maken. Wij zijn ook zo vrij geweest om er een paar te schieten om jullie een indruk te geven van het toppunt van kitch. De Eneco zou blij worden van de maandrekening!!
Verder werden we vandaag herinnerd aan het feit dat het morgen kerst is door onze receptionist van ons hotel. Op onze vragen of we op eerste kerstdag iets te eten zouden kunnen kopen in de stad...of dat er winkels open zouden zijn kregen we een positief antwoord. Iets te positief eigenlijk.
Op eerste kerstdag gaat heel Cali massaal winkelen. Wat wij in Holland op tweede kerstdag doen bij Piet Clercx of bij Ikea gebeurt hier op eerste kerstdag. Wij kopen cadeau´s vóór de kerstdag....hier doen ze het met de kerstdagen.
Wij zijn vandaag vóór de meute uitgegaan om wat goedkope dansschoentjes voor Heleen te kopen. Inmiddels hebben we al weer twee lessen van José gehad en zijn we op weg om Salsa te leren dansen....en dat gaat lastig op blote voeten of in je bergschoenen. José doet het anders dan Vanessa voorheen Bogota.....hij gaat van start vanaf de basis en leert ons stapsgewijs dansen...de voeten, de heupen en de schouders...en met resultaat! Het blijft echter nog steeds lastig om de voeten, de heupen en de schouders tegelijk te bewegen. Maar veel oefening baart kunst!
Morgen hebben we geen les omdat José meedoet aan het openingsdefilé van de Salsa Feria van Cali....welke duurt tot en met 30 December. Iedere dag zijn er gratis evenementen zoals optredens van diverse salsa orkesten vanuit de hele wereld, dansfestivals, live concerten, defilé´s, carnaval en allerlei straatfeesten.....en tussendoor hebben we bijna dagelijks twee uur intensieve les in de open bar op het dak van ons hotel.
Kortom....we gaan dansend het jaar uit.....tussen de kerstverlichting en de plastic bomen...
Geniet van jullie witte kerst!!Meer informatie
Nieuwjaar!
1 januari 2010, Colombia ⋅ ☀️ 27 °C
Het is de hele week al feest in Cali. We hebben al een aantal evenementen bezocht zoals de openingsparade op de Autopiste Sur, het Cuba danstheater en de Cuba salsa band, het dansfeest in het openlucht theater Cristales en het culinaire feest in het Cam park in het centrum bij ons om de hoek....met die foute verlichting. Op 30 December nodigde José ons na onze dagelijkse twee uur salsa les uit om ´s avonds mee te gaan naar dansclub La Comada. We waren er al vóór 9 uur omdat het na 10 uur niet meer gratis was.....en we waren niet de enigen. José kwam iets later en sloot een man of 50 achter ons aan in de rij. Een half uur later waren we binnen, maar bleek dat vlak na onze binnenkomst geen toegang meer geboden te worden aan de wachtenden in de rij. Binnen was het net de rommelmarkt in de Utrechtse Veemarkt. De hut stond vol met plastic tafels en stoelen....en het was er bomvol....met niet alleen jongeren. Gefaseerd mochten er delen van de zaal op de dansvloer een dansje komen doen waarna ze weer terug gingen naar hun tafeltjes met rum en aquardiente. Helaas kwamen José en zijn vriendin niet meer binnen en waren we genoodzaakt om naar een andere club te gaan genaamd Don José. Daar was het erg rustig en draaide de DJ rustige salsa nummers...om even goed te oefenen. Gaande weg de avond stroomde de tent vol en kwamen er ook meer vrienden en vriendinnen van José. Het werd een gezellige avond! We hebben genoten van de danskunsten van de diverse paren...en de verschillende stijlen. En het werd laat!
De volgende ochtend hadden we gewoon weer twee uur dansles....met een beetje spierpijn van gisteren! Na de dansles zijn we in ons vaste restaurantje in de parkeergarage om de hoek wezen eten en zijn we op pad gegaan naar een vaste telefoon om die middag naar Nederland te kunnen bellen. Dat viel nog niet mee want de hele binnenstad, inclusief internet cafés en restaurants, zou tussen vier en vijf sluiten. Uiteindelijk vonden we een receptioniste van een luxe hotel bij ons om de hoek bereid om voor ons om zes uur die middag (6 uur tijdverschil met NL) een aantal nummers te bellen. Eenmaal terug in ons hotel hebben we navraag gedaan over wat ons te wachten stond rond twaalf uur en wat de uitgaansmogelijkheden waren. Andrés, de vriendelijke jongen achter de bali, vertelde ons dat er een groot professioneel vuurwerk zou zijn in het Cam park bij ons om de hoek en dat er daarna gefeest en gedanst zou worden op straat. Ook José had ons dit verteld en dus keken we uit naar de avond. Om vijf uur gingen we nog snel eten en daarna hebben we Holland gebeld. Rond half zeven waren we weer terug op de kamer en hebben we een fles rode wijn open getrokken, onze salsa lessen geoefend en TV gekeken....dwz, honderd zenders doorgezapt zonder dat er iets leuks was. Geen Joep dit jaar, geen oudejaarshows of jaar overzichten! Ook geen oliebollen en appelflappen! Wel een foute fles bubbeltjes wijn waar Semi Sec op stond welke we in de lobby van het Hotel in de koelkast mochten leggen.
Om elf uur verlieten we het hotel, gepiekt en gesteven, met een koude fles bubbels en twee plastic bekers...op naar het park en het vuurwerk! Helaas...de straten waren afgezet in het centrum, er was werkelijk niemand op straat en het was doodstil! Santiago de Cali, een stad met ruim 2 miljoen mensen was totaal uitgestorven! Bij het park aangekomen waren troffen we enkel een aantal politie agenten welke de lelijke kerstverlichting moesten bewaken. Er was helemaal geen vuurwerk, navraag bij de politie leverde geen alternatieven op. Ze waren zelfs nog zo behulpzaam om vrienden en familie te bellen om te vragen of ze nog ergens een feestje wisten....maar ook dat leverde niets op. Wellicht dat er in de toeristenstraat, de Sexta, nog een tent open zou zijn om wat te drinken.
We zijn de Sexta opgelopen er bijna alles was gesloten. Er was nog een tent open waar geluid uit kwam en waar we wat konden drinken. Het leek wel of er een ANWB camping leeggelopen was! Legging Beps zonder ritme gevoel en veel bierbuiken op sandalen en klotsende oksels....met grote bierkokers op tafel en veel herrie. Verder zat de tent vol met etende Colombiaanse families. Op het grote TV scherm werden allerlei concerten en feesten uit Bogota uitgezonden, daar wel. Toen het aftellen begonnen was stond iedereen op en telde uit volle borst....om twaalf uur feliciteerde iedereen zijn dierbaren....de Colombianen gingen daarna onverstoord verder met eten.....en de rest ging verder met drinken of mobiel bellen. Wij openden de fles bubbels en schonken twee plastic glazen vol en keken elkaar aan....wat een bijzonder jaar hebben we achter de rug...en gaat er nog komen? Dankbaar vlogen we elkaar in de armen en kusten het nieuwe jaar tegemoet....dansend op het ritme van de salsa...en dronken van de kattenpis genaamd Semi Sec...wat een bagger!
We waren in afwachting van knallen en vuurpijlen....maar het bleef angstig stil.....er gebeurde helemaal niets! Even later liepen we op straat....geen auto´s.....geen mensen....door het lege park...en namen een taxi naar de salsa buurt....in de hoop dat daar wat te doen zou zijn. Don José was open.....maar eenmaal binnen waren we in totaal met vijf stellen....en dat bleef ook zo.....na een warm biertje hadden we het wel gezien!
De Colombiaan viert oud en nieuw met familie thuis....zonder vuurwerk....met salsa muziek en veel eten...tot een uur of drie ´s nachts....en dan gaan ze de straat op om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen, te drinken en te dansen.
Wij waren om 2 uur weer terug in ons hotel.....waar de medewerkers aan de receptie balie hingen in staat van dronkenschap en waar we een Nederlandse jongen ontmoette met zijn Peruaanse vriendin. Er was gelukkig nog genoeg koud bier in de koelkast, en hebben we in de foyer van het hotel gezellig zitten kletsen tot 4.30 uur. Daarna zijn we ons bed ingedoken.
Nieuwjaarsdag was net zo uitgestorven als de dag ervoor!
Gelukkig was er nog ergens pollo met papas te koop!Meer informatie
SALSA, SALSA, SALSA
7 januari 2010, Colombia ⋅ ☀️ 27 °C
We zijn zeven dagen op weg in het nieuwe jaar....en tot dusver bestaat ons leven zowat alleen uit SALSA. Niet dat pittige spul voor door de soep of met nachos.....nee, met de voeten van de vloer en dansen!
Iedere dag hebben we twee uur salsa les van onze dans professor Josè op het dakterras van ons hotel. De ene keer al om 9 of 10 uur `s morgens...dan weer in de middag. Iedere dag...zelfs met de jaarwisseling en in het weekend gaat het door!
Daarnaast is Cali niet echt een mooie of bijzondere stad....en vullen we onze tijd met slapen, lezen, salsa muziek downloaden via Limewire, salsa muziek kopen op straat op advies van Josè, internetten, eten in ons inmiddels geliefde parkeergarage restaurant.
(dit verdiend nadere uitleg....in de parkeergarage bij ons om de hoek zijn een aantal vakken opgeofferd voor een klein restaurantje....waar je heerlijk kunt eten! Fruitsalade met yoghurt vòòr het dansen, soep met salade na het dansen..of een heerlijke schotel later in de middag. Hierbij drinkt Heleen een Redds...een biertje speciaal voor mujeres en een mix van sensualiteit en intelligentie zoals het etiket aangeeft....en Mies een Pokertje of een Costeña. En bij de fruithap natuurlijk een Jugo naturales met Lulo of Guabaña. En we zijn inmiddels vaste klanten!!)
In de avond oefenen we onze pasjes op het dak, spelen we bingo in de sociale bingo om de hoek (echt lachen), gaan we nog ¨genieten¨ van de lelijke kerstverlichting in het CAM park en drinken we een mandarijnen sapje...halen we een stokje, een maiskolf of een zak popcorn, gaan we salsa kijken in cubs of gaan we zelf met de voeten los.
We zijn inmiddels besmet met het Salsa virus....overal is muziek...en wij gaan inmiddels ook al automatisch bewegen of tikken.....
Vandaag hebben we buskaartjes gekocht voor de nachtbus naar Ipiales (de grensplaats bij Ecuador) voor aanstaande zondag avond. Kunnen we nog net overdag een paar uurtjes dansen!
En kijken we in Quito of we verder kunnen dansen!
http://www.youtube.com/watch?v=5HDxuNSWjqc&…
Nog even een linkje om een idee te krijgen van de Cali Salsa....zet een koptelefoontje op...en geniet!
Viva la Salsa!!Meer informatie
Quito
12 januari 2010, Ecuador ⋅ ⛅ 19 °C
Zo,
We zijn gisteren aan het einde van de middag aangekomen in Quito Ecuador. De reis was lang maar redelijk voorspoedig. Nadat we onze laatste dansles hadden gehad zondag zijn we gaan pakken en hebben we nog geprobeerd om twee uurtjes rust te pakken. Voor de laatste keer zijn we de sexta opgelopen om wat te eten en vervolgens zijn we iets voor acht uur met de taxi vertrokken naar de Terminal Sur van Cali......met een vrolijke taxi chauffeur....lekkere salsa uit de radio....en met een rotgevoel. Een beetje hetzelfde gevoel als toen we Granada in Nicaragua verlieten. We hebben een erg leuke tijd gehad in Colombia!
Bij de terminal van onze busmaatschappij was het een enorme drukte...toch vertrokken we op tijd naar Ipiales...de laatste halte vóór de grens met Ecuador.
We mochten van de chauffeur de laatste twee stoelen achterin de bus nemen...achter twee latino´s....welke beide Hollands bleken te spreken. De één, een Chileen, had in 2003 een jaar in Groningen gestudeerd en sprak nog perfect Hollands.......de ander, een Peruaan van origine, woont in Amsterdam....en was onderweg naar Peru om familie te bezoeken.
Om 6.30 uur, na een ijskoude nacht in de airco en nauwelijks geslapen te hebben, kwamen we bij de grens aan. Bijna 3 uur later hadden we uitgelogd en ingelogd en waren we met de taxi onderweg naar Tulcan....het eerste plaatsje in Ecuador waar vandaan bussen richting Quito vertrekken. Heleen ging met haar stadgenoot dollars pinnen (USA Dollars is de munt eenheid van Equador) en nam op de terugweg wat verse warme broodjes mee voor in de bus. Om tien uur waren we op weg naar Quito....nog eens een uur of 6 voor de boeg in een reguliere streekbus.
Er werd veel gestopt onderweg....veel peages....vier paspoort controles waarbij mensen uit de bus werden gezet...het gangpad in de bus stond regelmatig vol....een periode hebben we met z´n drieën op twee stoelen gezeten....de chauffeur reed erg hoekig....regelmatig kwamen er verkopers aan boord met etenswaren....en uiteindelijk later in de middag kwamen we aan in Quito op de terminal Norte....maar dat bleek niet de terminal bij het oude centrum te zijn. Quito is een langwerpig gevormde stad en dus moesten we nog een uur bussen voordat we op de terminal Sur waren.
Eindelijk...we waren beide gaar!
We hebben een taxi genomen (nog ruim 40 minuten) naar ons Hostal...Jumbo Lodge. Onze koffers neergegooid en even de stad ingelopen om wat te drinken en te eten. Daarna zijn we een paar uurtjes plat gegaan en werden we rond 21.00 uur wakker. Het werd ons sterk afgeraden om lopend de stad in te gaan omdat alles reeds dicht was en het gevaarlijk op straat was. We hebben een taxi genomen naar het nieuwe centrum waar een veilig uitgaansgebied is met bars, restaurants en discotheken...een paar straatblokken bij elkaar. We hebben ons neergestreken in een Thais restaurant en hebben weer eens wat anders gegeten.
Voor drie dollar stonden we weer aan de andere kant van de stad voor ons Hostal....en lagen we snel in bedje.....dicht onder de evenaar...Meer informatie