Réinitialiser la recherche
Jona AxelssonJona Axelsson
SatelliteModifier l’itinéraire
s’est rendu dans 34 pays. En savoir plus
  • Zuid Amerika
    1
    Jour 22

    Dag 22: It ain’t over till it’s over

    26 juillet, Brésil ⋅ ☁️ 23 °C

    Drie fantastische weken zijn voorbij gevlogen, de laatste week breekt aan. Markus wist precies wat hij ons wilde laten zien en waar hij zelf naar terug wilde. Onze reisleiders (M&J) hebben routes uitgezocht, dollars/reals/bolivianos/pesos gewisseld, simkaarten gekocht, hotels geboekt, vertaald en onderhandeld.
    We hebben ons op allerlei manieren verplaatst: trufi’s, micro’s, taxi’s, nachtbussen, tuctuc’s, trucks en vliegtuigen. We zijn bestolen en miraculeus geholpen.
    Als toeristen zijn we op plekken geweest waar je geweest wilt zijn. We hebben de magische natuur van Zuid-Amerika gezien, van ijskoud tot tropische warm. Folkloristische muziek beluisterd, gezongen en gespeeld. Tango’s zien dansen en gedichten gehoord. We hebben het Zuid-Amerikaans temperament over het voetbalveld zien vliegen en vallen. We hebben geproefd en geroken, smaken die we niet kenden. Wijn gedronken, heerlijk gegeten…en zijn er ziek van geweest.
    Als trotse zoon, schoondochter en kleinkinderen hebben we projecten gezien en bevlogen mensen gesproken. We hebben het levenswerk van Markus’ ouders gezien en hun voetsporen nagelopen. Er was het warme weerzien met oude bekenden, jeugdvrienden en hun families. We zijn warm ontvangen in hun huizen en mochten even meelopen in hun dagelijks leven. We hebben indrukwekkende, persoonlijke verhalen gehoord, verhalen van verdriet en blijdschap.
    Maar boven al hebben we een onbeschrijfelijk waardevolle tijd met z’n vijven gehad, tijd die we ons altijd zullen herinneren. Tijd waarin broers zijn verbroederd, lol hebben gehad, uren hebben gekletst, gelachen, gezwommen, gefeest, dronken zijn geweest en hebben gezoend.

    Het einde is nog niet in zicht.
    We nemen de luxe van een huurauto en trekken een paar dagen het Braziliaanse binnenland in. We gaan nog naar zee. Nog even die andere, exotische wereld beleven, voordat we terug gaan naar ons eigen vertrouwde, fijne leventje.
    It ain’t over till it’s over!    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    Jour 21

    Dag 21: Santa Cruz

    25 juillet, Bolivie ⋅ ☁️ 31 °C

    Onze laatste dagen in Bolivia brengen we door in de stad Santa Cruz. Een mega grote en op het eerste oog welvarende stad.
    Het landschap in dit deel van het land is totaal anders, tropisch warm en vlak. Onderweg zien we veel boerderijen met witte koeien. We zitten in een lekker lux hotel (connectie Juan Carlos). Goed. om na een aantal reisdagen weer even uit te rusten.
    Het wordt al snel duidelijk dat we iets verkeerds gegeten hebben. Het toiletbezoek neemt dramatisch toe. Jona en Elias moeten bijkomen van het stappen gisteravond. Niks voor Abel, die zit in zijn boek en heeft niet meer nodig (behalve op tijd eten). We houden het bij een duik in het zwembad en een filmpje in bed. Ook heel fijn.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    Jour 20

    Dag 20: Ivirgazama

    24 juillet, Bolivie ⋅ ☀️ 28 °C

    De kippen zijn er vroeg bij en wij daardoor ook. Met de jongens achter op de truck en wij erin vertrekken we naar het stadje Ivirgazama, waar Markus’ ouders gewoond hebben en zijn vader medeoprichter is van twee projecten.
    De meeste boeren in de jungle verdienen hun geld met cocateelt. Om de boeren hiervoor een alternatief te bieden zijn Klas Gunnar en collega Jean-Erik begin jaren 90 in gesprek gegaan met de Verenigde Naties. Dit heeft er toegeleid dat er geld vrij kwam om zuivelfabriek Milka te bouwen. Hier werd yogurt en kaas gemaakt. Het project kwam goed op gang, maar na verloop van tijd werd de fabriek overgedragen aan de Boliviaanse overheid. Daarna is het bergafwaarts gegaan. De grond is uiteindelijk verkocht aan een particulier die er nu huizen op laat bouwen. Triest om te zien dat een project dat 31 jaar geleden groeide en bloeide, nu een vervallen gebouw is met afgegraven grond er omheen. Helaas, niet elk initiatief wordt een succes.
    Een ander probleem in dit junglegebied is gezondheidszorg. Er was geen ziekenhuis en met het geld van de VN is een ziekenhuis gebouwd en opgezet. We rijden er langs en zien dat het nog steeds goed loopt en druk bezocht wordt. Dat is niet vreemd als één ziekenhuis basiszorg moet bieden aan 40.000 mensen. We tellen vijf ambulances, niet veel voor zo’n groot gebied. Ook nu weer zijn we onder de indruk van wat hier bereikt is. We hebben echter ook gezien dat niet al het ontwikkelingsgeld dat geïnvesteerd wordt tot goed resultaat leidt.

    We nemen afscheid van Juan Carlos en nemen op tijd een trufi richting Santa Cruz. Er dreigt een staking en de weg wordt dan geblokkeerd. Er wordt gestaakt, omdat er in het land een enorm te kort is aan benzine. We zien vrachtwagens, trufis, taxis en particuliere auto’s langs de weg in de rij staan voor tankstations. Mensen wachten uren en slapen in hun auto’s om benzine te bemachtigen. Velen werken in de transportbranch en kunnen hun werk niet uitvoeren.
    Bolivia is een land dat nog steeds grote problemen heeft, al is er ook enorme groei en ontwikkeling geweest in de afgelopen jaren.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    Jour 19

    Dag 19: Chapare, de jungle

    23 juillet, Bolivie ⋅ ☀️ 26 °C

    Na vijf heerlijke dagen verlaten we Cochabamba, Markus met een beetje pijn in zijn hart.
    Het ontbijt kopen we op de markt, pastilles con keso (pannenkoekjes met kaas). We reizen richting Santa Cruz, maar maken eerst een tussenstop in Chapare, het junglegebied waar de meeste coca verbouwd wordt. Met een trage Trufi reizen we in vier uur naar het vakantiehuisje van Juan Carlos in Villa Tunari, waar we mogen logeren. Voor Elias een wat benauwd reisje, omdat hij naast een stevige Boliviaanse dame in traditionele kleding (de wijd uitstaande rok) zit. We dalen af van 2500 meter naar 200 meter. Au, au niet fijn voor m’n verkouden oren. Aangekomen in de jungle genieten we van de tropische warmte, de geluiden van vogels en krekels. Weer heel anders dan in de stad.
    Het eenvoudige huisje ligt bij een zwembad, jippie! We ontmoeten een nieuwsgierige, brutale rode neus beer die niet bang voor ons is en ook niet voor de honden. We maken er een relax dagje van, heel fijn na alle indrukken van gisteren. In de avond komt Juan Carlos met zijn gezin. Morgen neemt hij ons weer mee op sleeptouw.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    Jour 18

    Dag 18: Verslavingskliniek

    22 juillet, Bolivie ⋅ ☀️ 13 °C

    54 jaar geleden vertrokken Mary en Klas Gunnar Axelsson met vijf zoontjes op een vrachtschip via Chili naar Bolivia (markus was 1 jaar). Hun droom was missie- en ontwikkelingswerk doen en Klas Gunnar werd pastor.
    Eind jaren 80 kwamen ze in het jungle-gebied Chapare terecht, waar veel boeren coca verbouwen. Eerder werden ze al geconfronteerd met kinderen die onder de bruggen van Cochabamba leefden en lijm snoven. Mary en Klas Gunnar besloten een opvanghuis te starten voor (verslaafde) kinderen in Chapare. Later startten ze als tweede fase een kliniek voor jongeren in Cochabamba. Vriend Juan Carlos raakte toen ook betrokken.

    Vandaag bezoeken we met Juan Carlos de kliniek in Cochabamba, waar inmiddels jonge mannen van 18 tot 30 behandeld worden. Ze worden geplaatst via de rechtbank en hebben vaak een ernstig criminele achtergrond. Er worden zo’n 40 mannen behandeld op twee afdelingen. Met name de eerste afdeling, waar ze binnenkomen, is heftig. Het afkicken brengt veel angsten met zich mee waardoor jongeren zich zelf beschadigen of proberen te ontsnappen. Er is veel structuur en alles ziet er goed georganiseerd uit. Heel anders dan 31 jaar geleden toen we de kliniek, die nog in de jungle was, bezochtten. Toen erg armoedig door weinig middelen, het was meer een dak boven het hoofd. Nu behandeling, goed eten en prima ruimtes (nog steeds niet te vergelijken met de luxe die wij in Nederland hebben). Juan Carlos is duidelijk de baas hier. Twee jongens liggen vast op bed, omdat ze geprobeerd hebben te ontsnappen. Hij spreekt hen streng toe. Ze weten dat dit hun laatste kans is. De rechter zal hen naar de gevangenis sturen en het is bekend dat daar veel misbruik plaatsvindt. Een tante van een van de jongens zit verdrietig in de wachtruimte en heeft een lange reis gemaakt toen ze hoorde dat haar neef zijn plek in de kliniek op het spel had gezet. Ouders zijn niet in beeld.
    Met privacy komt het niet zo nauw. We worden overal rondgeleid, zelfs waar een groepsessie bezig is. Goed leiderschap en grenzen stellen is hard nodig. De kliniek heeft eerder bijna moeten sluiten, omdat het personeel stal en er chaos was. De overheid betaalt niets voor meerderjarigen. Alles wordt betaald door de kerk en Juan Carlos, soms ook ouders. In de kliniek werken psychologen, een medicus, sociaal-pedagogen en bewakers.
    Elias en Jona (Abel is nog ziek) zijn onder de indruk en realiseren zich hoe goed zij het getroffen hebben en welke kansen zij krijgen. Het voelt ongemakkelijk om in een kring te staan met deze kansarme jongens die nog zo’n lange weg te gaan hebben en het misschien niet gaan redden. Sommigen kijken je leeg en moedeloos aan, anderen zijn nieuwsgierig. Op de tweede afdeling is duidelijk een andere stemming/sfeer en merk je dat de jongens al verder zijn in hun proces. Opnames duren ongeveer drie jaar en er is nog lang nazorg, omdat terugval veel voorkomt. Ze worden niet losgelaten. Vaak zijn er veel problemen in de gezinnen en moeten de jongens alles op eigen kracht doen.
    Als de jongens stabiel zijn wordt onderwijs aangeboden, sommigen gaan uiteindelijk naar de universiteit, anderen krijgen een leerplek om een vak te leren. Voor Nederlandse begrippen lijkt dit normaal, maar in dit land is deze opzet en hulp echt uitzonderlijk.
    Juan Carlos legt niet voor niets zijn hart en zijn geld in dit werk. Hij is als jongere zelf ook vele jaren verslaafd geweest en pas na een opname en behandeling gaan studeren. Hij is nu psycholoog, geeft les aan de universiteit, heeft meerdere bedrijven en is een welvarend man. Hij is ook vader van acht kinderen en voedt de jongste drie alleen op. Zijn geloof helpt hem elke dag om koers te houden, vertelt hij. Hij ziet Markus’ vader als zijn moreel en geestelijk mentor, ze hebben nog steeds veel contact.

    Het bezoek heeft me geraakt, niet alleen vanwege mijn hulpverlenershart, maar ook omdat we zien wat Markus’ ouders hier samen met anderen opgebouwd hebben en hoe dit een verschil kan maken. Soms wordt er negatief gedaan over geloof, dat dit niet meer van deze tijd is. Toch biedt het geloof mensen hier houvast en richting om vanuit een goed hart het juiste te doen.

    In de avond zijn we uitgenodigd in het familierestaurant van Johnny, waar meerdere van zijn broers en zussen werken. Hun specialiteiten is gedroogd lamavlees met aardappels, ei en mais. Het smaakt ons goed.
    Markus heeft met Johnny en zijn broers Oswaldo en Orlando in een bandje van de de kerk gespeeld en er worden veel herinneringen over deze tijd opgehaald. Twee zoons van Oswaldo spreken goed Engels, waardoor ook de jongens in een levendig gesprek raken.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    Jour 17

    Dag 17: natuurpark Pairumani

    21 juillet, Bolivie ⋅ ☀️ 21 °C

    21 juli, de verjaardag van mijn moeder. Ze is er al anderhalf jaar niet meer, en nog steeds heb ik de neiging haar te bellen, ook nu. Ik had haar zo graag verteld over deze fantastische reis. In de katholieke kerk van Cocha bidden we een gebedje voor haar ❤️.
    Daarna gaan we naar natuurpark Pairumani. Gisteren zeiden we nog dat het goed gaat met onze magen, maar vannacht is Abel ziek geworden. Hij blijft thuis in zijn bedje.
    Johnny wijst onderweg overheidsgebouwen aan en vertelt over de corruptie in zijn land. Wil je bijvoorbeeld een baan bij de overheid, dan moet je lid zijn van de politieke partij die aan de macht is en 10% van je salaris afstaan aan de partij. Voor ons onvoorstelbaar, maar hier een deel van het systeem.
    Als we aankomen in het park.
    Zien we overal gezinnen kamperen en barbecueën, een geliefd zondagsuitje. De tocht naar boven is best pittig, het uitzicht prachtig. Het Andesgebergte ziet er iedere keer weer anders uit, deze keer hebben we uitzicht op een diepe kloof en de stad Cochabamba.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    Jour 16

    Dag 16: Wilstermann en verassing

    20 juillet, Bolivie ⋅ 🌙 12 °C

    Terwijl Markus en ik al snotterend thuis bleven, gingen de jongens naar de sportschool. De nachtelijke bustochtjes met een raam open vanwege de ventilatie door de stoffige bergen, eisen hun tol.
    In de avond gaat het gelukkig beter en is er een verrassing. We worden door Jona, Elias en Abel meegenomen naar een knus restaurant met heerlijk eten. Een bedankje voor de mooie tijd die we hier hebben. De jongens zijn verbaasd dat ze nog geen behoefte hebben om zelf meer op pad te gaan. Met name Jona had vooraf aangegeven om misschien zelf een paar dagen te willen reizen. Als je al op jezelf woont, ben je niet meer gewend langere tijd met ouders en broers te zijn.
    Onderweg zien we een kleurrijke processie, vermoedelijk ter ere van een heilige.

    Als kers op de taart een activiteit waar de mannen alle vier naar uitkijken: een voetbalwedstrijd bijwonen van Wilstermann, de club van Cochabamba en waar Markus gek van was toen hij hier woonde. Johnny heeft natuurlijk een clubcard en regelt kaartjes.
    Tjonge, wat een ervaring! Het temperament van de Latijns-Amerikanen wordt hier wel duidelijk. Het merendeel van de wedstrijd wordt er gediscussieerd met de scheidsrechter en op de grond gelegen. Spelers kronkelden over de grond van de pijn, om weer vrolijk op te staan als de scheidsrechter niet gevoelig is voor hun actie. De harde kern van de club heeft een eigen vak waar met trommels en toeters de hele wedstrijd vol passie liederen gescandeerd worden. Johnny geeft aan dat het behoorlijk grove verwensingen naar de tegenstander zijn. De supporters staan met ontbloot bovenlijf te springen op de banken. Het is duidelijk dat veel jongeren in deze club een doel vinden in het strijden voor de club (arm en rijk). Als een eigen goal van de tegenpartij wordt afgekeurd en Wilstermann met 0-1 verliest, wordt de stemming grimmig. De scheidsrechters worden onder ME-begeleiding afgevoerd. Er worden lange slurven opgeblazen naar de kleedkamers, zodat de tegenpartij ongeschonden het veld kan verlaten, want er wordt het een en ander naar beneden gegooid van de tribune. Johnny legt uit dat deze wedstrijd niet anders is dan andere wedstrijden. Zo zie je maar weer, ieder land heeft zijn eigen gewoontes.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    11
    Jour 15

    Dag 15: La Cancha en Johnny

    19 juillet, Bolivie ⋅ ☀️ 25 °C

    Een vaste plek hebben, geeft rust om ieder lekker je eigen ding te doen: uitslapen, op het balkon zitten kletsen of een boekje lezen, eigen ontbijtje maken met groente en fruit (daar doen ze hier niet aan).
    Na een luie ochtend lopen we naar de Cancha, een immens grote markt waar de Bolivianen alles kopen en verkopen. Je kan het zo gek niet bedenken of je vindt het daar!

    In de avond ontmoeten we Johnny Fuentes, Markus’ jeugdvriend. Een fijn en hartelijk weerzien. Johnny neemt ons mee naar een typische peña, waar de traditionele band Amaro speelt. Weer een heel andere sfeer dan in Salta, maar ook hier wordt vol toewijding gedanst en gezongen. En, ja ook wij doen mee.
    We eindigen in een Karaokebar. Bijzonder om te zien hoe Karaoke hier beleefd wordt. Mannen en vrouwen staan mega serieus te zingen voor een vrijwel lege zaal, misschien omdat bijna iedereen vals zingt 🤪. Maar dat kan de pret niet drukken. Wij kunnen natuurlijk niet achterblijven en geven een heus gezinsoptreden.
    Fantastisch om Johnny weer te zien en via hem een inkijk te krijgen in het uitgaansleven hier.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    Jour 14

    Dag 14: Cochabamba here we are!

    18 juillet, Bolivie ⋅ ☀️ 7 °C

    Om 6.00 uur rollen we enigszins brak de nachtbus uit. Het was weer een wilde tocht met een buschauffeur die naar onze smaak net wat te hard reed over de kronkelwegen in de bergen, Maar we hebben ook geslapen in de comfortabele ligstoelen. In dit land rijden geen treinen, dus de nachtbus is het vervoersmiddel voor lange afstanden.
    We zijn in Cochabamba, Markus tweede jeugdstad in Bolivia. Hier woonde hij van zijn 10e tot 16e, Hier heeft hij met zijn broers en zus op de Zweedse school gezeten, waarvan drie jaar intern op internaat, omdat zijn ouders in de jungle werkten.
    31 jaar geleden waren Markus en ik hier samen voor het laatst, we kenden elkaar toen nog maar net. Overal herinneringen en heel veel veranderingen.
    We worden hartelijk ontvangen door Juan Carlos, een goede vriend van Markus’ vader. Samen hebben zij ontwikkelingswerkprojecten opgezet en opgebouwd. Ze werken nog steeds samen. In april was Farfar (opa) zelf nog hier.
    We mogen het appartement van Juan Carlos lenen. Na prima en minder prima hotels, nu een mooie eigen stek in het centrum van Cocha, wat zijn we toch bofkonten! En eindelijk ook weer zomerse temperaturen.

    We ontdekken de stad met de micro, de kleurrijk bus die je overal ziet rijden. We bezoeken de Zweedse school, die nu een school is voor kinderen met een beperking. Voor Markus een heel bijzondere dag. Hij roept de hele tijd ‘jongens, we zijn in Cochabamba!’    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Zuid Amerika
    211
    Jour 13

    Dag 13: Salar de Uyuni (part two)

    17 juillet, Bolivie ⋅ 🌙 12 °C

    Uyuni ligt op 3600 meter boven zeeniveau. We zijn daarom de afgelopen dagen in etappes hoger de Andes ingegaan om aan de hoogte te wennen. Maar nu zijn we eindelijk hier!
    Manuel neemt ons mee in zijn rode jeep. Het is prachtig weer: strak blauwe hemel en een heerlijk zonnetje dat ons op warmt. Zonnebrillen mee om niet teveel blootgesteld te worden aan de UV-stralen en het felle licht.
    We rijden de witte vlakte op. Wauw wat een uitzicht! Het lijkt op sneeuw in Lapland, maar dan anders en vooral niet koud. Surrealistische! 13.000 km3 zoutvlakte, 40.000 jaar geleden ontstaan uit twee meren. Eerst kon het smeltwater niet weg. Later droogde de meren op en ontstond Salar de Uyini.
    De hele middag zijn we op de zoutvlakte en laten we wat we zien op ons in werken. Genietend van de zon na een aantal koude dagen.
    Manuel houdt van gekke foto-experimentjes en daar doen we braaf aan mee. Het resultaat is toch wel grappig.
    Het hoogtepunt van de dag is het zien van de zonsondergang op deze bijzondere plek. En daar hoort natuurlijk een biertje bij.
    ‘s Avonds nemen we de nachtrust op weg naar Cochabamba.    En savoir plus

    Voir la traduction

Rejoignez-nous:

FindPenguins pour iOSFindPenguins pour Android