Jona Axelsson

En daar is die weer, de vroege wekker. Maar deze keer aan het begin van een groot avontuur. Vandaag zou de Acatenango worden beklommen. Nog even snel ontbijten om onze magen te vullen en we konden vertrekken.
In de auto kwamen wij erachter dat we niet in een groep zaten maar alleen met ons drieën de berg op zouden gaan. Dit zou betekenen dat we zelf ons tempo konden aangeven en we makkelijk pauze konden houden wanneer we dat wilde.
Eerst bracht onze taxichauffeur ons naar het huis van Pablo. Hij verzorgde het eten wat we meekregen en gaf ons ook nog een jas en een mijnwerkerslamp.
Het laatste stuk reden we omhoog en daar ontmoette we Henry, onze tourgide op de vulkaan. Gewapend en al liepen we de berg op.
Ons was verteld dat de tocht ongeveer 5 uur zou duren en dat om de 35 minuten een stop zou zitten. Bij iedere stop zou er een tassenwissel plaatsvinden aangezien we één loodzware tas hadden en eentje die lichter was.
De eerste stop was bereikt en na wat water drinken gingen we door. Onderweg kwamen we veel mensen tegen die op hun weg terug waren. Ze waren duidelijk niet al te origineel aangezien de één na de ander zei “Veel plezier” of sarcastisch “Je bent er bijna”.
De tweede stop werd haalde we zonder problemen en hier haalde we even wat sport drank om energie te krijgen.
Halverwege vertelde Henry waarom hij zijn machete bij zich had: in het gebied konden namelijk puma’s voorkomen. Helaas zijn deze niet door ons gespot.
Een stuk verder kwamen we bij de ene laatste stop en hier mochten we de lunch eten die Pablo had voorbereid: Kip met rijst en groente. Nils was zelfs zo enthousiast dat hij de helft van zijn bakje op de grond liet vallen. Gelukkig konden de honden die meeliepen hier iets van eten.
Doordrenkt in het zweet kwamen we bij de laatste stop. Vanaf hier beloofde Henry dat de weg ongeveer constant horizontaal was. Dit gaf ons weer hoop en met een opgelucht hart was daar dan eindelijk base camp.
Hier was alleen nog niemand aanwezig omdat wij de eerste waren die boven waren. In een schappelijke 3,5 uur.
Doordat we zo vroeg waren hadden we nog tijd voor een dutje zodat we om 16:00 uur weer fris en fruitig waren om de Fuego zelf te beklimmen.
Razendsnel naar beneden en met maar een paar uitglijders konden we weer aan onze weg naar boven beginnen.
Gelukkig was deze tocht het wel waard want het uitzicht van de vulkaan boven de wolken was onvergetelijk.
Na hier nog een tijdje gezeten te hebben gingen we weer naar beneden. Op de weg terug kregen we steeds meer honger. Het enige probleem: we moesten nog omhoog. Met veel tegenzin en hijgende gezichten waren we weer bij base camp en maakte Henry pasta met rode saus voor ons. In ruil hadden wij wat rode wijn voor hem die hij hartelijk aannam. Als toetje nog wat warme chocomelk en om 9 uur lagen we lekker in onze slaapzak.Read more