Reset search
Steeni 'sSteeni 's
SatelliteEdit route
traveled in 16 countries Read more Berlin, Deutschland
  • Die Weltreise
    Day 225

    Pitahaya

    March 11, 2022 in Indonesia ⋅ 🌧 28 °C

    🇩🇪
    Pitahaya ist die Drachenfrucht und auf Indonesisch heißt sie Buah naga. Irgendwie hatte ich die romantische Vorstellung einmal auf einer großen Früchteplantage sein zu wollen. Von leckeren Früchten umgeben und so viel pflücken und essen, wie man will. Doch die gibt es hier auf Bali nicht. All die Kaffeeplantagen sind zwar nett, sind aber große Mischgärten und sehen eher aus wie ein wilder großer Garten. Da konnten wir auch Maracuja frisch vom Baum probieren und andere Früchte, aber wir konnten nicht selber pflücken…ach und es war eben anders. Aber auf unserem 48 Stunden Trip, nach dem Schwefelvulkan und nach den Schildkröten, als wir schon dachten: „Oh jetzt geht es auf die Fähre nach Bali und wir können bald schlafen“. Aber nein! Es war ja noch ein Besuch bei einer Drachenfruchfarm geplant, denn wir fast schon vergessen hatten. Auch diese Farm war nicht besonders riesig, aber total cool! So standen wir plötzlich umgeben von Kakteenpflanzen und waren happy, wie zwei Kinder. Wir bekamen eine dicke Gartenschere in die Hand, einen Hut, einen Korb und durften die Drachenfrüchte selbst schneiden. Julian war im Himmel und ich hatte schon Bedenken, dass wir 10 Kilo kaufen müssen. Es gab auch viele Mandarinenbäume auf der Farm. Komischerweise will man uns ständig auch Mandarinen andrehen. Auf dem Markt und auch hier. Irgendwie denken die Menschen hier, dass wir die Dinger nicht kennen. Dazu schmecken die Mandarinen hier kein bißchen, trocken, zäh, keine Ahnung was die daran so toll finden. Wir durften dann zum Glück auch kostenlos ein paar Drachenfrüchte essen, also probieren, da konnten wir die hässlichen Mandarinen dadrunter verstecken. Und zum Schluß haben wir noch 3,5 Kilo Drachenfrüchte gekauft. Es war so so lecker.
    🇵🇱
    Pitahaya to owoc smoka a po indonezyjsku to buah naga. Jakoś miałam romantyczny pomysł być na dużej plantacji owoców. W otoczeniu pysznych owoców i zbieraj i jeść ile chcesz. Ale to nie istnieje tutaj na Bali. Wszystkie plantacje kawy, choć ładne, są dużymi, mieszanymi ogrodami i przypominają bardziej dziki, duży ogród. Mogliśmy też skosztować marakui prosto z drzewa i innych owoców, ale sami nie mogliśmy ich zerwać... no i było po prostu inaczej. Ale na naszej 48-godzinnej wyprawie, po wulkanie siarkowym i po żółwiach, kiedy już myśleliśmy: „Och, czas na prom na Bali i niedługo możemy spać”. Ale nie! Zaplanowano wizytę na farmie smoczych owoców, bo prawie o niej zapomnieliśmy. Ta farma też nie była szczególnie duża, ale była totalnie fajna! Nagle staliśmy otoczeni kaktusami i cieszyliśmy się jak dwoje dzieci. Dostaliśmy parę grubych sekatorów, kapelusz, kosz i pozwolono nam samemu obcinać smoczy owoce. Julian był w niebie i obawiałam się, że będziemy musieli kupić 10 kilogramów. W gospodarstwie rosło też wiele drzew mandarynek. Co dziwne, wciąż próbują nam sprzedać mandarynki. Na rynku i także tutaj. W jakiś sposób ludzie tutaj myślą, że nie znamy mandarynek. Ponadto Madarienen nie smakują tu ani trochę, suche, gumiaste, nie mam pojęcia, dlaczego im to smakuje. Na szczęście pozwolono nam również zjeść smoczych owoców za darmo, aby spróbować, mogli ukryć pod spodem brzydkie mandarynki. I wreszcie kupiliśmy 3,5 kg smoczego owocu. To było pyszne.
    🇬🇧
    Pitahaya is the dragon fruit and in Indonesian it is called buah naga. Somehow I had the romantic idea of ​​wanting to be on a large fruit plantation. Surrounded by delicious fruits and pick and eat as much as you want. But that doesn't exist here in Bali. All the coffee plantations, while nice, are large mixed gardens and look more like a wild large garden. We could also taste passion fruit fresh from the tree and other fruits, but we couldn't pick them ourselves...oh, and it was just different. But on our 48 hour trip, after the sulfur volcano and after the turtles, when we already thought: "Oh now it's time for the ferry to Bali and we can sleep soon". But no! A visit to a dragon fruit farm was planned, because we had almost forgotten about it. This farm wasn't particularly huge either, but it was totally cool! Suddenly we were surrounded by cactus plants and were happy like two children. We were given a pair of thick pruning shears, a hat, a basket and were allowed to cut the dragon fruit ourselves. Julian was in heaven and I was concerned that we would have to buy 10 kilos. There were also many tangerine trees on the farm. Oddly enough, they keep trying to sell us tangerines. On the market and also here. Somehow the people here think that we don't know these things. In addition, the Madarienen don't taste a bit here, dry, chewy, no idea what they find so great about it. Luckily we were also allowed to eat some dragon fruit for free, so try it, we could hide the ugly tangerines underneath. And finally we bought 3.5 kilos of dragon fruit. It was so delicious.    Read more

    See translation
  • Die Weltreise
    71215
    Day 225

    Green Turtles

    March 11, 2022 in Indonesia ⋅ 🌧 25 °C

    🇩🇪
    Ein Erlebnis sondergleichen! 48 Stunden waren wir ja insgesamt unterwegs, bislang mit nur einer Stunde Schlaf. Um hier anzukommen mussten wir auf einen Jeep umsteigen. Ganze 4 Stunden wurden wir damit durch den Dschungel gefahren und ich meine wirklich durch den Dschungel, eine Straße gab es hier nicht. Wir kamen in einer Unterkunft an, die wir niemals buchen würden, ich sag nur ein Hoch auf unsere Duschen Zuhause und auf Klopapier.
    Später, Nachts, haben wir noch weitere 2 Stunden am Strand gewartet, im Dunkeln natürlich, bis wir beide eingenickt waren. AABER das alles war es wert!
    Ein magisches Naturschauspiel. Eine Schildkröte legte ihre Eier in den Sand und wir waren dort. Die Grüne Schildkröte, welche unter anderem hier angesiedelt ist, ist die zweitgrößte Schildkröte der Welt. Sie kommen nach 25 Jahren wieder hier her und legen ihre Eier an den gleichen Strand, an dem sie in Meer gingen. Die Eier werden direkt von den Rangern eingesammelt, in die Station gebracht und fachgerecht eingebuddelt. Wenn die kleinen Schildkröten schlüpfen, werden sie zum Strand gebracht und freigelassen. So wird der Artenschutz unterstützt. Wenn die kleinen Schildis auf dem Weg in Wasser stehen bleiben, dann prägen sie sich den Weg und die Umgebung ein. Und diesmal waren wir dabei. Nach einer sehr kurzen Nacht brachten wir die kleinen Schildkröten zum Strand. Je näher wir zum Strand kamen, umso nervöser und aufgeregter wurden die kleinen Schildkröten, weil sie das Meer spüren konnten. Unglaublich faszinierend, traumhaft und magisch dieser viel zu kurze Moment. Ein Traum wird wahr.
    🇵🇱
    Niezrównane doświadczenie! Byliśmy w trasie łącznie sumie 48 godzin, do tej pory tylko godzina snu. Aby się tu dostać, musieliśmy przesiąść się do jeepa. Jechaliśmy przez dżunglę 4 godziny i naprawdę przez dżunglę, tutaj nie było drogi. Dotarliśmy do miejsca, którego nigdy byśmy nie zarezerwowali.
    Później w nocy czekaliśmy kolejne 2 godziny na plaży, oczywiście po ciemku, aż oboje zasnęliśmy. ALE było warto!
    Magiczny spektakl natury. Żółw złożyła jaja na piasku i my tam byliśmy. Żyjący tu m.in. zielony żółw jest drugim co do wielkości żółwiem na świecie. Wracają tu po 25 latach i składają jaja na tej samej plaży, na której wypłynęli w morze. Jaja są zbierane bezpośrednio przez strażników, przywożone do stacji i profesjonalnie zakopywane. Kiedy wykluwają się małe żółwie, są one zabierane na plażę i wypuszczane. Wspomaga to ochronę gatunkową. Gdy żółwie zatrzymują się po drodze do wody, zapamiętują drogę i otoczenie. I tym razem tam byliśmy. Po bardzo krótkiej nocy zabraliśmy żółwie na plażę. Im bliżej plaży zbliżaliśmy się, tym bardziej nerwowe i podekscytowane były małe żółwie, bo czuły morze. Niesamowicie fascynująca, zjawiskowa i magiczna ta zdecydowanie za krótka chwila. Marzenie się spełnia.
    🇬🇧
    An experience beyond compare! We were on the road for a total of 48 hours, so far with only one hour of sleep. To get here we had to transfer to a jeep. We were driven through the jungle for a total of 4 hours and I mean really through the jungle, there was no road there. We arrived at a place we would never book, I just say cheers to our home showers and toilet paper.
    Later, at night, we waited another 2 hours on the beach, in the dark of course, until we both fell asleep. BUT it was all worth it!
    A magical natural spectacle. A turtle laid her eggs in the sand and we were there. The green turtle, which among other things lives here, is the second largest turtle in the world. They come back here after 25 years and lay their eggs on the same beach where they went to sea. The eggs are collected directly by the rangers, brought to the station and professionally buried. When the baby turtles hatch, they are taken to the beach and released. This supports species protection. When the little turtles stop on the way to the water they memorize the way and the surroundings. And this time we were with them. After a very short night we took the little turtles to the beach. The closer we got to the beach, the more nervous and excited the little turtles got because they could feel the sea. Incredibly fascinating, dreamlike and magical this much too short moment. A dream becomes true.    Read more

    See translation
  • Die Weltreise
    3
    14224
    Day 224

    Ijen auf Java

    March 10, 2022 in Indonesia ⋅ ⛅ 16 °C

    🇩🇪
    -Julian-
    Scheinbar ziehen uns Vulkane irgendwie magisch an…Der Ijen ist nun der dritte Vulkan, den wir innerhalb von 21 Tagen erobert haben. Von den vulkanischen Eigenschaften und Begebenheiten her ist er wirklich der faszinierendste von den dreien. Im Krater brennt blaues Schwefelfeuer und dazu kommt der wunderschöne türkisfarbene Kratersee. Dieser hat einen pH-Wert von 0,2 und ist der sauerste Kratersee der Welt… also leider nicht zum Baden geeignet 😅
    Wieder einmal wurden wir mitten in der Nacht abgeholt und waren seit dem Morgen davor wach. Also begann ein Trip von 48 Stunden mit kaum Schlaf. Mit der langsamsten Fähre der Welt sind wir auf die Nachbarinsel Java gefahren. Dort angekommen wurden wir 2 Stunden zum Vulkan gefahren. Um 03:00 Uhr morgens ging es dann zuerst ca. 1,5 Stunden einen steilen Weg bergauf, bis zum Rand des Kraters und von da ab sind wir nochmal eine halbe Stunde in den Krater hineingeklettert. Der Aufstieg war noch „relativ“ einfach, verglichen mit den anderen beiden Vulkanen.
    Auf dem kompletten Weg kamen uns bereits einige besondere Menschen entgegen. Die Schwefelarbeiter.
    Auf besagtem Weg waren sie noch mit Rollwagen unterwegs, im Krater hingegen mit jeweils zwei Körben an einer Holzplanke befestigt, auf der Schulter balanciert. Seit vielen Jahren schon sind hier einheimische Arbeiter unterwegs um den Schwefel abzubauen und ihn dann zu verkaufen. Das geschieht unter den widrigsten Umständen, die man sich vorstellen kann und sie bekommen pro 20Kg Schwefel umgerechnet ca. 1 US Dollar. Die Schwefeldämpfe des Vulkans werden durch per Hand gebaute Rohrsysteme so umgeleitet, dass sich an deren Ende der pure Schwefel absetzt. Ohne jeglichen Atemschutz brechen die Arbeiter den Schwefel mit Eisenstangen heraus und transportieren ihn dann, mit den Körben an den Rand des Kraters, von wo aus sie ihn dann mit den Rollwagen nach unten fahren. Diese Rollwagen werden erst seit wenigen Jahren benutzt und bis heute können ihn sich viele Arbeiter nicht leisten.
    Der Schwefeldampf ist wirklich giftig und extrem beissend. Wir haben extra Atemmasken bekommen, aber die Augen haben beim geringsten Kontakt mit dem Dampf sofort extrem gebrannt. Unser Guide, Harry, war bis vor sieben Jahren auch einer der Arbeiter. Seine Schulter ist durch das Tragen der Körbe ohne irgendwelche Polster, völlig zerstört. Bis zu 100 kg wiegen diese selbstgebauten Tragen. Ich habe das mal ausprobiert. Ohne die Hilfe der Arbeiter hätte ich das niemals auf die Schulter gehoben bekommen und die tat nach Sekunden schon krass weh. Ich hätte damit auch niemals einen Schritt gehen können, geschweige denn auf Felsen herumklettern.
    Bis zu vier Mal klettern die Arbeiter pro Tag in den Krater und tragen jedes Mal so viel sie können nach oben.
    Man sieht es ihnen in keiner Weise an, aber das sind die stärksten Menschen, denen ich jemals begegnet bin.
    Der Ausblick von und in diesen Vulkan ist wirklich fantastisch. Allerdings hat uns die Begegnung mit den Arbeitern auch sehr mitgenommen. Immer wieder kämpfte Moni mit den Tränen, weil es einfach so überwältigend ist, was diese Männer hier leisten und trotzdem in völliger Armut leben.
    Wir haben ihnen unser Wasser, den Eistee und sämtliche Müsliriegel aus unserem Proviant überlassen, worüber sie sich sehr gefreut haben. Moni war sehr traurig, dass wir nicht noch mehr dabei hatten, was wir ihnen geben konnten.
    Es ist unglaublich verrückt, berührend, erschütternd und zutiefst traurig.
    🇵🇱
    -Julian-
    Podobno wulkany mają dla nas magiczną atrakcję... Ijen jest teraz trzecim wulkanem, który zdobyliśmy w ciągu 21 dni. Jest to naprawdę najbardziej intrygująca z trzech pod względem cech wulkanicznych i wydarzeń. W kraterze płonie niebieski ogień siarkowy, a dodatkowo znajduje się tu piękne turkusowe jezioro kraterowe. Ma wartość pH 0,2 i jest najbardziej kwaśnym jeziorem kraterowym na świecie... niestety nie nadaje się do pływania 😅
    Po raz kolejny zostaliśmy odebrani w środku nocy i nie spaliśmy od poprzedniego ranka. Tak rozpoczęła się 48-godzinna podróż prawie bez snu. Popłynęliśmy najwolniejszym promem na świecie na sąsiednią wyspę Jawę. Tam jechaliśmy 2 godziny do wulkanu. O 03:00 rano najpierw wspinaliśmy się stromą ścieżką przez około 1,5 godziny do krawędzi krateru, a stamtąd przez kolejne pół godziny wspinaliśmy się do krateru. Podejście było wciąż „stosunkowo” łatwe w porównaniu z pozostałymi dwoma wulkanami.
    Po drodze spotkaliśmy wyjątkowych ludzi. Pracownicy siarki.
    Na wspomnianej ścieżce jechali z wózkami, ale w kraterze każdy z nich miał drewnianą deskę z dwoma koszykami balansując je na ramionach. Miejscowi pracownicy są tu od wielu lat, aby wydobywać siarkę, a następnie ją sprzedawać. Dzieje się tak w najbardziej niesprzyjających okolicznościach, jakie można sobie wyobrazić, i otrzymują równowartość około 1 dolara za 20 kg siarki. Pary siarki z wulkanu są kierowane przez ręcznie budowane systemy rur w taki sposób, że czysta siarka osadza się na końcu. Bez żadnej ochrony dróg oddechowych robotnicy wydobywają siarkę za pomocą żelaznych prętów, a następnie transportują ją koszami na krawędź krateru, skąd następnie zjeżdżają na dół wózkami. Wózki te są używane zaledwie kilka lat i do dziś wielu pracowników nie może sobie na nie pozwolić.
    Pary siarki są naprawdę toksyczne i niezwykle gryzące. Dostaliśmy dodatkowe maski do oddychania, ale najmniejszy kontakt z parą natychmiast i strasznie parzył nam oczy. Nasz przewodnik, Harry, był również jednym z pracowników jeszcze siedem lat temu. Jego ramię jest całkowicie zniszczone przez noszenie koszy bez obicia. Te nosze domowej roboty ważą do 100 kg. Próbowałem też podnieść te koszyki. Bez pomocy robotników nigdy nie byłbym w stanie założyć go na ramię i po kilku sekundach strasznie bolało. Nigdy nie byłbym w stanie zrobić z nim kroku, nie mówiąc już o wspinaniu się po skałach.
    Robotnicy wspinają się do krateru do czterech razy dziennie, niosąc za każdym razem tyle, ile mogą.
    W żaden sposób na to nie wygląda, ale to najsilniejsi ludzie, jakich kiedykolwiek spotkałem.
    Widok zi na ten wulkan jest naprawdę fantastyczny. Jednak spotkanie z pracownikami również bardzo na nas wpłynęło. Raz za razem Moni walczyła ze łzami, ponieważ to jest tak przytłaczające, co ci mężczyźni tutaj osiągają i nadal żyją w kompletnej biedzie.
    Daliśmy im wodę, mrożoną herbatę i wszystkie batony musli z naszego prowiantu, z czego byli bardzo zadowoleni. Moni była bardzo smutna, że ​​nie mamy im więcej do zaoferowania.
    Jest niesamowicie szalona, ​​wzruszająca, wstrząsająca i głęboko smutna sytuacja.
    🇬🇧
    -Julian-
    Apparently, volcanoes have a magical attraction for us...The Ijen is now the third volcano that we have conquered within 21 days. It really is the most intriguing of the three in terms of volcanic features and events. Blue sulfur fire burns in the crater and in addition there is the beautiful turquoise crater lake. This has a pH value of 0.2 and is the most acidic crater lake in the world... unfortunately not suitable for swimming 😅
    Once again we were picked up in the middle of the night and had been awake since the morning before. So began a 48 hour trip with almost no sleep. We took the slowest ferry in the world to the neighboring island of Java. Once there we were driven 2 hours to the volcano. At 03:00 in the morning we first climbed a steep path for about 1.5 hours to the edge of the crater and from there we climbed another half hour into the crater. The ascent was still "relatively" easy compared to the other two volcanoes.
    On the whole way we met some special people. The sulfur workers.
    On the mentioned path they were still traveling with trolleys, but in the crater they were climbing with two baskets attached to a wooden plank, balanced on their shoulders. Local workers have been here for many years to mine the sulfur and then sell it. This happens under the most adverse circumstances imaginable and they get the equivalent of about 1 US dollar per 20 kg of sulfur. The sulfur vapors of the volcano are diverted through hand-built pipe systems in such a way that the pure sulfur settles at the end. Without any breathing protection, the workers break out the sulfur with iron bars and then transport it with the baskets to the rim of the crater, from where they then drive it down with the trolleys. These trolleys have only been used for a few years and to this day many workers cannot afford them.
    The sulfur vapor is really toxic and extremely acrid. We were given extra breathing masks, but the slightest contact with the steam immediately and extremely burned our eyes. Our guide, Harry, was also one of the workers until seven years ago. His shoulder is completely destroyed from carrying the baskets without any padding. These homemade stretchers weigh up to 100 kg. I've tried it. Without the help of the workers I would never have been able to put it on my shoulder and after a few seconds it hurt terribly. I would never have been able to take a step with it, let alone climb around on rocks. The workers climb into the crater up to four times a day, carrying as much as they can up each time.
    They don`t look like it in any way, but these are the strongest people I've ever met.
    The view from and into this volcano is really fantastic. However, the encounter with the workers also affected us a lot. Again and again Moni fought back tears because it is just so overwhelming what these men achieve here and still live in complete poverty.
    We gave them our water, iced tea and all the muesli bars from our provisions, which they were very happy about. Moni was very sad that we didn't have more to give them.
    It is incredibly crazy, touching, harrowing and deeply sad.    Read more

    See translation
  • Die Weltreise
    1
    Day 221

    Hochzeits-Crasher

    March 7, 2022 in Indonesia ⋅ 🌧 22 °C

    🇩🇪
    Da der balinesische Kalender einen ganz bestimmten Tag zum Heiraten als günstig vorhergesagt hat, haben sehr viele Paare am 7. März geheiratet. Am Tag vorher gab es meist eine Vor-Zeremonie. UND wir waren wieder dabei…Manon, Alex, Julian und Ich haben einen Polterabend und eine Hochzeit besucht. Einfach so, bei fremden Menschen waren wir willkommen. Wir bekamen was zu Essen, Süßigkeiten, Snacks und Arak (balinesischer Schnapps). Wir haben so gelacht, dass wir einfach bei so einer Festlichkeit dabei waren, wenn auch nur kurz. Das wäre in Deutschland sowas von gar nicht möglich gewesen. Aber wenn der Kalender sagt: Hochzeit, dann sagen wir: dabei!
    🇵🇱
    Ponieważ kalendarz balijski przewidywał konkretny dzień ślubu, wiele par wzięło ślub 7 marca. Dzień wcześniej zwykle odbywała się ceremonia wstępna. I byliśmy tam ponownie... Manon, Alex, Julian i ja byliśmy na wieczorze panieńskim i weselu. Tak po prostu przyjęli nas nieznajomi. Dostaliśmy jedzenie, słodycze, przekąski i arak (sznapsy balijskie). Śmialiśmy się tak bardzo, że byliśmy tam tylko po to, aby być częścią takiej uroczystości, choć na krótko. W Niemczech nie byłoby to w ogóle możliwe. Ale kiedy kalendarz mówi: Wesele, wtedy mówimy: tam!
    🇬🇧
    Because the Balinese calendar predicted a specific day to get married, many couples got married on March 7th. The day before there was usually a pre-ceremony. AND we were there again...Manon, Alex, Julian and I attended a hen party and a wedding. Just like that, we were welcome by strangers. We got food, sweets, snacks and arak (Balinese schnapps). We laughed so much that we were just there to be part of such a celebration, albeit briefly. That would not have been possible in Germany at all. But when the calendar says: Wedding, then we say: there!    Read more

    See translation
  • Die Weltreise
    3
    Day 221

    Munduk

    March 7, 2022 in Indonesia ⋅ ⛅ 23 °C

    🇩🇪
    Wir haben Manon und Alex tatsächlich auf Bali wiedergesehen und sind mit ihnen wieder auf Tour gegangen. 4 Stunden zu Wasserfällen gewandert. Spinnen unterwegs getroffen. Einen See bereist. Tempel, Tempel und einen sehr berühmten Tempel gesehen und viel interessante Menschen. UND…eine Hochzeit gecrasht und einen Polterabend…hihihi😂
    🇵🇱
    Właściwie zobaczyliśmy Manon i Alexa ponownie na Bali i ponownie wyruszyliśmy z nimi w trasę. 4 godzinna wędrówka do wodospadów. Po drodze spotkałem pająki. Podróżowałem po jeziorze. Widziałem świątynie, świątynie i bardzo słynną świątynię i wielu ciekawych ludzi. I... odwiedziliśmy wesele i wieczór panieński...hihihi😂
    🇬🇧
    We actually saw Manon and Alex again in Bali and went on tour with them again. 4 hour hike to waterfalls. Met spiders on the way. Traveled a lake. Seen temples, temples and a very famous temple and a lot of interesting people. AND... crashed a wedding and a bachelorette party...hihihi😂    Read more

    See translation
  • Die Weltreise
    Day 216

    Balinesischer Kalender

    March 2, 2022 in Indonesia ⋅ 🌧 30 °C

    🇩🇪
    Die Insel der Götter. Auf Bali richten sich die Menschen und das ganze Leben nach dem balinesischen Kalender. Einfach alles wird danach ausgerichtet, selbst die Arbeit. Die Menschen hier feiern sehr viele Zeremonien und verteilen täglich viele viele Opferkörbchen im ganzen Anwesen und auf der Straße. Die Opferkörbchen nennt man Canang und die Frauen stellen sie natürlich selbst her. Wer sonst. Auch um die Zeremonien kümmern sich die Frauen. Es gibt die täglichen kleinen Zeremonien, bei denen die Canang überall im Haus verteilt werden und Segnungen mit Weihwasser und Räucherstäbchen vollzogen werden. Das alleine finde ich schon sehr anmutig und magisch anzusehen. Unsere Freundin Iluh aus Pemuteran benötigt 37 Canangs täglich. Unfassbar, was die Frauen hier leisten. Dann gibt es noch die 15-Tage-Zeremonie, die auch wichtig ist. Da fallen die Canang etwas größer aus, mit Metallschale. Ich hatte die Ehre, dass uns unsere Gastgeberin Kadek in Ubud gezeigt hat, wie man die Canang herstellt. Die Körbchen werden mit Blumen, Reis, Süßigkeiten und Geld gefüllt um die Götter zu besänftigen. Man darf sie auch erst auf den Boden oder auf den Schoß legen, wenn die Zeremonie gemacht wurde, vorher gehören sie auf den Korb, sonst entweiht man sie. Es gibt noch viele weitere Zeremonien wie zum Beispiel die Vollmond-Zeremonie, die Neumond-Zeremonie und die Halbmond-Zeremonie und die Galungan und Kuningan alles 6 Monate. Eine Zeremonie finde ich besonders interessant, die 3 Monats-Zeremonie…diese feiert man, wenn das Neugeborene 3 Monate alt wird und die Frau nun das Haus verlassen kann, was schrecklich klingt, dass man 3 Monate zu Hause sein muss. ABER in den 3 Monaten hat sich der Mann um den Haushalt zu kümmern, damit sich die Frau um das Kind kümmern kann, was super ist. Aber ob das gut geht? Nun ja. Alle Zeremonien, Sternkonstellationen und Feiertage stehen natürlich in dem besagten balinesischen Kalender. Der sagt einem auch, ob die Sterne gerade günstig stehen für bestimmte Aktivitäten, wie Hausbau, Hochzeiten oder eben viele anderen Dinge des alltäglichen Lebens. Der Nyepi- Tag ist besonders wichtig. Nyepi, das ist der Tag der Stille. Oh Mann wir haben wieder so viel Glück dabei zu sein. Nyepi ist das balinesische Neujahr und wird in totaler Stille verbracht. Keine Arbeit, kein Kochen, kein Strom, kein Internet und nicht sprechen. Denn an diesem Tag kommen die bösen Geister auf die Insel und sie dürfen nicht merken, dass jemand da ist. Verhält man sich still und leise, gehen die Geister wieder weg. Völlig logisch. Alles ist an dem Tag geschlossen und man darf sein Haus nicht verlassen außer die Tempel-Polizisten, die überwachen, das niemand auf die Straße geht. Einen Tag davor ist der große Ogoh Ogoh Tag. Es wird gefeiert und die riesigen selbstgebauten Ogoh Ogoh Figuren werden in einer großen Parade durch die Straßen getragen. Am Ende werden die Figuren verbrannt und mit ihnen die Sünden und alle bösen Geister der Gemeinde. Durch Corona durfte die Parade nicht stattfinden, AABER da eine Wochen vorher eine riesige Kremation in Ubud stattfand, wurde der Ogoh Ogoh bereits an diesem Tag durch die Straßen getragen und verbrannt, wie schon im anderen Footprint erwähnt. Doch trotzdem haben alle Familien in der Straße versucht am Ogoh Ogoh Tag selbst, so viel Krach wie möglich zu machen um die bösen Geister zu verschrecken, fantastisch mit anzusehen, einfach fantastisch.
    🇵🇱
    Wyspa bogów. Na Bali ludzie i całe życie oparte są na balijskim kalendarzu. Wszystko jest do tego nastawione, nawet praca. Tutejsi ludzie celebrują wiele ceremonii i każdego dnia rozdają wiele koszyków ofiarnych po całym osiedlu i na ulicy. Kosze ofiarne nazywane są canang i oczywiście kobiety robią je same. No a kto. Kobiety zajmują się również ceremoniami. Codziennie odbywają się małe ceremonie rozprowadzania canangu po całym domu oraz błogosławieństwa wodą święconą i kadzidłami. To uważam za bardzo pełne wdzięku i magiczne. Nasza przyjaciółka Iluh z Pemuteranu potrzebuje 37 canangów dziennie. Niewiarygodne, co osiągają tutaj kobiety. Potem jest 15-dniowa ceremonia, która również jest ważna. Ponieważ Canangi są nieco większe, z metalową miseczka. Byłem zaszczycony, że nasz gospodynią Kadek pokazała mi, jak zrobić canang w Ubud. Kosze wypełnione są kwiatami, ryżem, słodyczami i pieniędzmi, aby przebłagać bogów. Nie możesz ich położyć na ziemi lub na kolanach, dopóki nie odbędzie się ceremonia, wcześniej należą do kosza, w przeciwnym razie zostaną zbezczeszczone. Istnieje wiele innych ceremonii, takich jak Ceremonia Pełni Księżyca, Ceremonia Nowiu i Ceremonia Półksiężyca oraz Galungan i Kuningan przez wszystkie 6 miesięcy. Jedną z ceremonii, którą uważam za szczególnie interesującą, jest ceremonia 3 miesięcy… jest obchodzona, gdy noworodek kończy 3 miesiące, a żona może teraz opuścić dom, co brzmi okropnie, że musisz być w domu przez 3 miesiące. ALE w ciągu 3 miesięcy mężczyzna musi zająć się domem, aby kobieta mogła zająć się dzieckiem, co jest świetne. Ale czy to pójdzie dobrze? No cóż. Wszystkie ceremonie, konstelacje gwiazd i święta są oczywiście we wspomnianym balijskim kalendarzu. Informuje również, czy gwiazdy sprzyjają pewnym czynnościom, takim jak budowa domu, śluby lub wiele innych rzeczy w życiu codziennym. Szczególnie ważny jest Dzień Nyepi. Nyepi, to jest dzień ciszy. O rany, mamy szczęście, że znów tam jesteśmy. Nyepi to balijski Nowy Rok i spędza się go w całkowitej ciszy. Bez pracy, bez gotowania, bez prądu, bez internetu i bez rozmów. Bo w tym dniu na wyspę przybywają złe duchy i nie mogą zauważyć, że ktoś tam jest. Jeśli będziesz spokojnie i cicho, duchy odejdą. Całkowicie logiczne. Tego dnia wszystko jest zamknięte i nie wolno ci wychodzić z domu, z wyjątkiem funkcjonariuszy policji świątynnej, którzy pilnują, aby nikt nie wychodził na ulicę. Dzień wcześniej jest wielki dzień Ogoh Ogoh. Jest obchodzony, a ogromne, własnoręcznie wykonane figurki Ogoh Ogoh są noszone przez ulice w wielkiej paradzie. Na koniec figury zostają spalone, a wraz z nimi grzechy i wszystkie złe duchy społeczności. Z powodu Corona parada nie mogła się odbyć, ALE ponieważ tydzień wcześniej w Ubud miała miejsce ogromna kremacja, Ogoh Ogoh został przeniesiony ulicami i tego dnia spalony, jak już wspomniano w innym śladzie. Jednak w samym dniu Ogoh Ogoh wszystkie rodziny na ulicy starały się robić jak najwięcej hałasu, aby odstraszyć złe duchy, fantastycznie oglądać, po prostu fantastycznie.
    🇬🇧
    The island of the gods. In Bali, the people and the whole life are based on the Balinese calendar. Everything is geared towards it, even work. The people here celebrate many ceremonies and distribute many many offering baskets throughout the estate and on the street every day. The sacrificial baskets are called canang and of course the women make them themselves. Who else? The women also take care of the ceremonies. There are the daily small ceremonies of spreading the canang all over the house and blessings with holy water and incense sticks. That alone I find very graceful and magical to look at. Our friend Iluh from Pemuteran needs 37 canangs daily. Unbelievable what the women achieve here. Then there's the 15-day ceremony, which is also important. These Canang are a bit larger, with a metal bowl. I was honored to have our host Kadek show me how to make the canang in Ubud. The baskets are filled with flowers, rice, sweets and money to appease the gods. You can't put them on the ground or on your lap until after the ceremony has taken place, they belong on the basket beforehand, otherwise they will be desecrated. There are many other ceremonies such as the Full Moon Ceremony, the New Moon Ceremony and the Half Moon Ceremony and the Galungan and Kuningan all 6 months. One ceremony I find particularly interesting is the 3 month ceremony...this is celebrated when the newborn turns 3 months old and the wife is now able to leave the house, which sounds awful that you have to be home for 3 months. BUT in the 3 months the man has to take care of the household so that the woman can take care of the child, which is great. But will that go well? Oh well. All ceremonies, star constellations and holidays are of course in the said Balinese calendar. It also tells you whether the stars are favorable for certain activities, such as building a house, weddings or many other things in everyday life. Nyepi Day is particularly important. Nyepi, this is the day of silence. Oh man we are so lucky to be there again. Nyepi is the Balinese New Year and is spent in total silence. No work, no cooking, no electricity, no internet and no talking. Because on this day the evil spirits come to the island and they must not notice that someone is there. If you stay still and quiet, the ghosts will go away. Totally logical. Everything is closed that day and you are not allowed to leave your house except for the temple police officers who monitor that nobody goes out on the street. One day before that is the big Ogoh Ogoh day. It is celebrated and the huge self-made Ogoh Ogoh figures are carried through the streets in a big parade. In the end the figures are burned and with them the sins and all the evil spirits of the community. Due to Corona, the parade was not allowed to take place, BUT since a huge cremation took place in Ubud a week before, the Ogoh Ogoh was carried through the streets and burned that day, as already mentioned in the other footprint. However, on the Ogoh Ogoh day itself, all the families in the street tried to make as much noise as possible to scare away the evil spirits, fantastic to watch, just fantastic.    Read more

    See translation
  • Die Weltreise
    23
    Day 214

    Vulkan Agung

    February 28, 2022 in Indonesia ⋅ ☁️ 19 °C

    🇩🇪
    Julian
    Der Agung ist der höchste aktive Schichtvulkan auf der indonesischen Insel Bali, er ist 3031m hoch und seine letzte Eruption war 2019, gar nicht so lange her. Ich weiß nicht, was mit meiner Moni los ist 😅 Scheinbar hat sie Freude daran, irgendwo hinaufzuklettern 🙈 Schon bei der Info: „Der höchste Vulkan von Bali…“ sagte sie: „Da will ich rauf!“
    Ich konnte es nicht glauben. Ich habe mehrmals eindringlich nachgefragt: „Bist Du Dir wirklich sicher, dass Du das willst?“ „Ja klar…ich will da hoch!“ „Na gut…dann lass es uns tun!“ Wir waren zwar bereits auf dem Batur, aber der ist ja winzig im Vergleich zu dem was wir jetzt vor hatten. Natürlich ahnte Moni, dass der Aufstieg nicht einfach wird. Allein schon die Anzahl der Stunden war das dreifache von dem was wir bist jetzt gewandert und geklettert sind. Es hieß, dass man um die 6-7 Stunden benötigt um den Vulkan zu besteigen und um die 5-6 Stunden um wieder runter zu kommen. Wir beide hatten wirklich Respekt vor dem Aufstieg, hin und wieder zweifelte Moni etwas an ihrer Idee, aber sie wollte da hinauf…dieser Vulkan sollte also von uns erklommen werden! Irgendwie auch gut, dass wir nicht wirklich das ganze Ausmaß des Ganzen vorher wussten. Natürlich begann alles wieder in der Nacht. Also hatte ich kaum Schlaf und Moni gar nicht. Keine super gute Voraussetzung, aber es gab kein Zurück mehr. Um 22 Uhr (Balizeit) wurden wir abgeholt und komischerweise schlief Moni im Auto ein, sie kann überall schlafen🤦‍♂️ Das Abenteuer beginnt…0:15h sind wir gestartet und es ging nur steil hoch…zuerst duch enge Graswege, so dass kaum unser Fuß reinpasste, durch rutschige Schotter-wege, auf dem sich jeder Stein bewegte und schließlich über riesengroße Felsen und Felsspalten. Zwischendurch hatten wir eine tolle Aussicht auf Bali und die Sterne. Wir haben ein Gewitter gesehen, was sehr beeidruckend war und wir mussten einen Teil im Regen klettern. Teilweise ist es uns unbegreiflich, wie wir da hochgekommen sind, teilweise auch etwas gefährlich. Irgendwann nach 6 Stunden war Moni etwas am Verzweifeln, legte ihren Kopf auf einen riesigen Felsen und sagte:“ Ich will nicht mehr.“ Doch irgendwann, nach 7 Stunden nur bergauf, mit genügend Pausen haben wir es tatsächlich geschafft. Oben angekommen war es inzwischen fast hell und die Landschaft sah sehr weit weg aus, wie aus einem Flugzeug, FAST gar nicht so sehr besonders ABER dass man selbst so hoch geklettert ist, war wahnsinnig beeindruckend und überwältigend. Moni kamen die Tränen, vor Glück…oder Erschöpfung, wahrscheinlich war es die Erleichterung, FÜRS ERSTE. Der Blick in den Vulkankrater war schon der absolute Hammer. Aber es war sehr kaaalt🥶 Zum Glück hat uns oben der Guide einen heißen Tee und ein Sandwich zubereitet. Nach ca. einer Stunde sind wir den Rückweg angetreten. Dieser hat sich als die wahre Herausforderung herausgestellt. Nachdem wir zu Beginn noch die wundervolle Aussicht genossen, fingen nach ca. 2-3 Stunden unsere Muskeln an zu zittern. Der Guide sagte uns, dass wir noch eine Stunde brauchen. Entweder wollte er uns motivieren oder sein Englisch war einfach nicht gut genug. Uns hat es eher frustriert und scheinbar haben wir beide den Aufstieg komplett verdrängt, sodass wir ihm das geglaubt haben. Aus einer Stunde wurden mehr als drei Stunden 😵‍💫 über Stock und Stein, Schotter und Matsch als Untergrund mussten wir zwingend fokussiert bleiben, um nicht auf dem Hintern zu landen. An dieser Stelle sei bemerkt, dass unser Guide, bis auf zwei Ausnahmen, ausschließlich mit Händen in der Jackentasche, wie eine Bergziege herumgesprungen ist, während wir beide, wie zwei Kriechtiere versucht haben voranzukommen. Sehr frustrierend. Die letzten zwei Stunden waren wir im Tunnel…einfach einen Fuß vor den anderen setzen…nicht aufhören und nicht nachdenken, keine Pause machen. Wenn einer eine Pause brauchte, haben wir uns gegenseitig gepusht und einer ist immer vorangegangen. Es war das extremste und anstrengendste Erlebnis, das wir je in der Natur hatten, aber trotzdem eine überragende und großartige Erfahrung. Um 13:15 waren wir, nach kurzen fünf Stunden, zurück. Wir waren sogar im regulären Zeitrahmen, aber es kam uns viel viel länger vor. Während des ganzen Auf- und Abstiegs hat Moni nur vier mal gesagt, dass sie nicht mehr weiter will, dafür wollte sie zweimal Sterben. Vier bis fünf Tage lang hatten wir Muskelkater, aber wir sind froh, dass wir überlebt haben. Erstaunlicherweise waren wir am nächsten Tag sogar ziemlich fit. Was für ein Abenteuer.
    🇵🇱
    Julian
    Mount Agung jest najwyższym aktywnym stratowulkanem na indonezyjskiej wyspie Bali, ma 3031 m wysokości, a jego ostatnia erupcja była w 2019 roku, nie tak dawno temu. Nie wiem co się dzieje z moją Moni 😅 Podobno lubi się gdzieś wspinać 🙈 Jak tylko powiedziano jej: "Najwyższy wulkan na Bali..." powiedziała: "Chcę tam wejść!" Nie mogłem w to uwierzyć. Pytałem kilka razy pilnie: „Czy na pewno tego chcesz?” „Tak, oczywiście… chcę tam wejść!” „No cóż… zróbmy to!” Oczywiście Moni podejrzewała, że ​​droga na górę nie będzie łatwy. Sama liczba godzin była trzykrotnie większa niż do tej pory. Mówiono, że wejście na wulkan zajmuje około 6-7 godzin, a zejście w dół około 5-6 godzin. Oboje bardzo mieliśmy respekt przed tą drogą, od czasu do czasu Moni trochę wątpiła w swój pomysł, ale chciała tam wejść... więc na ten wulkan powinniśmy się wspiąć! To także dobra rzecz, że tak naprawdę nie znaliśmy wcześniej pełnego zakresu całej sprawy. Oczywiście wszystko zaczęło się od nowa w nocy. Więc prawie nie spałem, a Moni wcale. Niezbyt dobry warunek wstępny, ale nie było odwrotu. Odebrano nas o 22.00 (czasu balijskiego) i o dziwo Moni zasnęła w aucie, może spać gdziekolwiek🤦‍♂️ Przygoda zaczyna się...zaczęliśmy o 0:15 i tylko stromo szło w górę.. .najpierw wąskimi trawiastymi ścieżkami, tak że prawie nasza Stopa nie pasowała, śliskimi żwirowymi ścieżkami po których poruszał się każdy kamień i wreszcie po ogromnych skałach i szczelinach. W międzyczasie mieliśmy wspaniały widok na Bali i gwiazdy. Widzieliśmy burzę, która była bardzo imponująca i musieliśmy wspiąć się na jej część w deszczu. Czasem jest dla nas niezrozumiałe, jak się tam dostałyśmy, czasem było trochę niebezpieczne. W pewnym momencie po 6 godzinach Moni była trochę zdesperowana, położyła głowę na wielkim kamieniu i powiedziała: „Już nie chcę”. Ale w pewnym momencie, po 7 godziny tylko pod górę, i dużo przerw, udało nam się. Na szczycie było prawie jasno, a krajobraz wyglądał bardzo daleko, jak z samolotu, PRAWIE nie tak wyjątkowy, ALE wspinanie się tak wysoko było niesamowicie imponujące i przytłaczające. Moni miała łzy w oczach z szczęścia... albo wyczerpanie, prawdopodobnie była to ulga. Widok na krater wulkaniczny był absolutnie niesamowity. Ale było bardzo zimno🥶 Na szczęście przewodnik przygotował dla nas gorącą herbatę i kanapkę na górze. Po około godzinie ruszyliśmy w drogę powrotną. To okazało się prawdziwym wyzwaniem. Po rozkoszowaniu się cudownym widokiem na początku, nasze mięśnie zaczęły drżeć po około 2-3 godzinach. Przewodnik powiedział nam, że potrzebujemy jeszcze godziny. Albo chciał nas zmotywować, albo jego angielski nie był wystarczająco dobry. Jedna godzina zamieniła się w ponad trzy godziny, to było dla nas bardziej frustrujące. Nad wzgórzami i doliną, żwirem i błotem pod ziemią musieliśmy być skupieni, żeby nie wylądować na tyłkach. W tym miejscu należy zauważyć, że nasz przewodnik, z dwoma wyjątkami, skakał jak kozioł z rękoma w kieszeni , podczas gdy my obaj próbowaliśmy iść do przodu jak dwa zwierzaki. Bardzo frustrujące. Myśleliśmy prostu postaw jedną nogę przed drugą... nie zatrzymuj się, nie myśl, nie rób sobie przerwy. Jeśli ktoś potrzebował przerwy, popychaliśmy się mentalnie nawzajem. To było najbardziej ekstremalne i wyczerpujące doświadczenie, jakie kiedykolwiek mieliśmy na łonie natury, ale wciąż niesamowite i wspaniałe. O 13:15, po krótkich pięciu godzinach, wróciliśmy. Byliśmy nawet w normalnych ramach czasowych, ale wydawało nam się to znacznie, znacznie dłużej. Podczas całego wejścia i zejścia Moni powiedziała tylko cztery razy, że nie chce już iść dalej, chciała umrzeć za to dwa razy. Od czterech do pięciu dni bolały nas mięśnie, ale cieszymy się, że przeżyliśmy. Co zaskakujące, następnego dnia byliśmy całkiem sprawni. Co za przygoda.
    🇬🇧
    Julian
    Mount Agung is the highest active stratovolcano on the Indonesian island of Bali, it is 3031m high and its last eruption was in 2019, not so long ago. I don't know what's going on with my Moni 😅 Apparently she enjoys climbing up somewhere 🙈 As soon as she was told: "The highest volcano in Bali..." she said: "I want to go up there!"
    I could not believe it. I asked several times urgently: "Are you really sure that you want that?" "Yes, of course...I want to go up there!" "Well then...let's do it!" We have already gone up the volcano Batur, but that is tiny compared to what we had in front of ourselves now. Of course, Moni suspected that the rise would not be easy. The number of hours alone was three times what we have hiked and climbed so far. It was said that it takes around 6-7 hours to climb the volcano and around 5-6 hours to come back down. We both had real respect for the climb, every now and then Moni doubted her idea a bit, but she wanted to go up there...so this volcano should be climbed by us! It's also kind of a good thing that we didn't really know the full extent of the whole thing beforehand. Of course it all started again at night. So I had hardly any sleep and Moni not at all. Not a super good prerequisite, but there was no turning back. We were picked up at 10 p.m. (Bali time) and strangely enough, Moni fell asleep in the car, she can sleep anywhere🤦‍♂️ The adventure begins...we started at 0:15 a.m. and it only went up steeply...first through narrow grassy paths, so that hardly our feet fit in, through slippery gravel paths on which every stone moved and finally over huge rocks and crevices. In between we had a great view of Bali and the stars. We saw a thunderstorm which was very impressive and we had to climb part of it in the rain. Sometimes it's incomprehensible to us how we got up there, sometimes it was a bit dangerous. At some point after 6 hours, Moni was a little desperate, put her head on a huge rock and said: "I don't want to anymore." Another time she hit her head on a rock, but at some point, after 7 hours only uphill, with enough breaks we actually made it. At the top sunrise was almost over and the landscape looked very far away, like from an airplane, ALMOST not so very special BUT that you climbed so high yourself was incredibly impressive and overwhelming. Moni cried, happiness...or exhaustion, probably it was relief, FOR FIRST. The view into the volcanic crater was absolutely awesome. But it was very old🥶 Luckily the guide prepared hot tea and a sandwich for us at the top. After about an hour we started our way back. This turned out to be the real challenge. After enjoying the wonderful view at the beginning, our muscles started to tremble after about 2-3 hours. Then the guide told us that we still need an hour. Either he wanted to motivate us or his English just wasn't good enough. It was more frustrating for us and it seems like we both completely pushed the remember of the ascent aside, so we believed him. One hour turned into more than three hours 😵‍💫 over hill and dale, gravel and mud as the ground, we had to stay focused in order not to land on our butts. At this point it should be noted that our guide, with two exceptions, only jumped around like a mountain goat with his hands in his jacket pocket, while we both tried to move forward like two critters. Very frustrating. We've been in the tunnel for the past two hours...just put one foot in front of the other...don't stop, don't think, don't take a break. If someone needed a break, we pushed each other and one always led the way. It was the most extreme and exhausting experience we have ever had in nature, but still an outstanding and great experience. At 1:15 p.m., after a short five hours, we were back. We were even in the regular time frame, but it felt much, much longer to us. During the whole ascent and descent, Moni only said four times that she didn't want to go on anymore, she wanted to die twice for that. We had sore muscles for four to five days, but we're glad we survived. Surprisingly, we were actually quite fit the next day. What an adventure.    Read more

  • Die Weltreise
    Day 212

    Kremation

    February 26, 2022 in Indonesia ⋅ ⛅ 29 °C

    🇩🇪
    Woow, was für ein Glück 😃 also mein herzlichstes Beileid, aber was für eine große Ehre mit dabei zu sein, bei einer hinduistischen Kremation, Feuerbestattung. Ein Mitglied der königlichen Familie ist vor 2 Wochen gestorben und heute findet eine riesige Feier statt. Unsere Gastgeber haben uns mit Saron und Schleife ausgestattet und schon ging es in der sengenden Mittagshitze zur Feier. Im Stadtzentrum angekommen, dachten wir, alles wäre schon vorbei gewesen, da bereits ein schwarzer Bulle aus Holz und Pappmaschee verbrannt wurde. Ich fragte mich selbst und auch Julian, wie wohl die Leiche in diesen Bullen passt. Natürlich wusste er genau so wenig wie ich. Doch dies war Fehlalarm, das war nicht die Kremation, viel zu klein, wie wir später erfahren durften. Nun…überall standen Kartons in denen sich Wasser befand und vor uns, in der Platzmitte stand ein Podest mit einem Dach, zu dem eine Treppe führte. Hier und da sah man viele Opfergaben, aber sonst war nicht viel los. „Hmm…keine Ahnung, sagte ich“, und zuckte mit den Schultern. „Ich auch nicht“, sagte Julian. Wir setzten uns unwissend auf eine Mauer im Schatten und machten nichts ahnend erstmal eine Pause. Doch weit gefehlt, die Party hatte noch gar nicht begonnen. Der Platz füllte sich immer mehr mit Menschen. Wir hatten nix verpasst. Plötzlich fing der Krach an…ich meine die Musik, die traditionelle Musik und ein ganze Parade zog durch die Straße. Das ganze Dorf feierte mit und das großartige dabei, dass niemand tottraurig war, sondern, dass es eher einem Karneval glich. Frauen in traditionellen Gewändern trugen die Opfergaben, Tänzer tanzten und es wurde laute Musik gespielt. Ein riesiges Getümmel, der Platz war voller Menschen, immer mehr Menschen saßen nun bei uns auf der Mauer UND wir hatten eine super mega gute Sicht auf alles. Zuerst wurde die riesige Ogoh Ogoh-Figur auf den Platz getragen. Der Ogoh Ogoh, hat eigentlich seinen eigenen Tag, aber dazu mehr im anderen Footprint. Dann wurde ein riesiger Turm reingetragen, darin befand sich der Sarg. Und dann…da war er, ein riesiger weißer Bulle aus Pappmaschee. Dieser wurde erst vor dem Podest platziert und es dauerte gefühlt ewig, bis die Männer den Bullen vom eigenen Podest trennten und auf dem Podest in der Platzmitte aufstellten. Dabei muss man anmerken, dass ALLES einfach ALLES auf riesigen Bambusstäben mit bloßer Körperkraft getragen wurden und nicht gefahren. DANN war es soweit! Der weiße Bulle wurde aufgeschnitten mit Tüchern und Gaben gefüllt UND mit der Leiche, die im Sarg vom Turm über die Treppe hinunter getragen wurde. Sie haben tatsächlich die Leiche aus dem Sarg geholt und in diesen Bullen gelegt, ok sie war in ein Tuch gewickelt, aber für einen kleinen Augenblick kam es mir doch etwas komisch vor. Aber gut, so ist das. Es wurden noch mehr Opfergaben, Haare und Tücher zu Leiche gelegt und man verabschiedete sich von der Frau, die gestorben war. Währenddessen war es drumherum sehr feierlich, es wurden traditionelle Leckereien verkauft und Eis, unglaublich interessant. Schließlich wurde dieser Bulle wieder geschlossen und anschließend verbrannt. Als das Pappmaschee verbrannt war sah man noch die Leiche lodern. Hmm…auch etwas komisch, aber ebenfalls wahnsinnig interessant. Die ganze Feierlichkeit dauerte sage und schreibe 4 Stunden. Deshalb die Kartons mit Wasser, damit keiner verdurstet. Langsam leerte sich der Platz und auch wir verließen müde dieses fantastische Ereignis. Die meisten Menschen auf Bali sind hindu, aber nicht jeder kann sich so eine Kremation leisten. Eine normale Einzelkremation kostet um die 70 Mio. Indonesische Rupien, das sind um die 4400 Euro. Viel Geld, ich denke in Deutschland kostet eine Bestattung auch ungefähr so viel. Doch für die Menschen hier sind das utopische Summen, die sich kaum einer leisten kann. Deshalb werden die meisten an einem örtlichen Friedhof begraben (z.B. im Affenwald von Ubud) und alle 3 oder 5 Jahre bei einer Massenkremation verbrannt. Im Hinduismus ist Verbrennung die einzig anerkannte Art der Bestattung. Eine Kremation dieser Art, wie wir sie heute erleben durften war wortwörtlich eine königliche Kremation und kostet um ein vielfaches mehr, unser Taxifahrer sagte etwas von 1 Milliarde Indonesische Rupien. Wie gesagt: was für ein großes Glück dabei gewesen zu sein.
    🇵🇱
    Wow, co za szczęście 😃 więc moje najszczersze kondolencje, ale jaki to wielki zaszczyt być częścią hinduskiej kremacji. Członek rodziny królewskiej zmarł 2 tygodnie temu, a dziś odbywa się wielka uroczystość. Nasi gospodarze wyposażyli nas w saron i wstążkę i ruszyliśmy świętować w południowy upał. Przybywając do centrum miasta, myśleliśmy, że to już koniec uroczystości, bo byk z czarnego drewna i papier-mache został już spalony. Zapytałam siebie i Juliana, jak zwłoki pasowałyby do tego byka. Oczywiście wiedział tak samo mało jak ja. Ale to był fałszywy alarm, to nie była ta kremacja, o wiele za mała, jak się później dowiedzieliśmy. No cóż… wszędzie były skrzynki z wodą, a przed nami na środku placu był cokół z daszkiem, do którego prowadziły schody. Tu i tam było wiele ofiar, ale poza tym niewiele się działo. – Hmm… nie wiem – powiedziałem i wzruszyłem ramionami. – Ja też nie – powiedział Julian. Nieświadomie usiedliśmy na murku w cieniu i niczego nie podejrzewając, zrobiliśmy sobie przerwę. Ale nie…impreza jeszcze się jeszcze nie zaczęła. Plac zapełniał się coraz większą liczbą ludzi. Niczego nie przegapiliśmy. Nagle zaczął się hałas...To znaczy muzyka, tradycyjna muzyka i cała parada przeszła przez ulicę. Cała wioska świętowała i najlepsze było to, że nikt nie był śmiertelnie smutny, to było bardziej jak karnawał. Kobiety w tradycyjnych szatach niosły ofiary, tańczyły tancerze i grała głośna muzyka. Ogromny zgiełk, plac był pełen ludzi, coraz więcej ludzi siedziało z nami na murku I mieliśmy super mega dobry widok na wszystko. Najpierw na plac wniesiono gigantyczną figurę Ogoh Ogoh. Ogoh Ogoh faktycznie ma swój własny dzień, ale więcej o tym w innym śladzie. Następnie wniesiono ogromną wieżę, w której znajdowała się trumna. A potem...oto on, gigantyczny biały byk z papier-mache. Został on umieszczony tylko przed podium i wydawało się, że trwa wieczność, dopóki mężczyźni oddzielili byka od własnego podium i umieścili go na podium na środku placu. Należy zauważyć, że WSZYSTKO było niesione na ogromnych bambusowych kijach z czystą siłą fizyczną, a nie na wózkach. Potem nadszedł czas! Biały byk został otwarty i wypełniony chustkami i ofiarami ORAZ ciało zniesione w trumnie z wieży na dół. Właściwie wyciągnęli ciało z trumny i włożyli do tego byka. Ok, zwłoki były owinięte w dużą chustę, ale przez chwilę wydawało mi się to trochę dziwne. Otóż ​​tak jest, kolejne ofiary, włosy i duże chustki zostały złożone na zwłokach i ludzie pożegnali się z martwą kobietą. Tymczasem dookoła było bardzo uroczyście, sprzedawano tradycyjne smakołyki i lody, niesamowicie interesujące. Ostatecznie ten byk został ponownie zamknięty, a następnie spalony. Kiedy papier-mache został spalony, nadal można było zobaczyć, jak zwłoki płoną. Hmm... też trochę dziwne, ale też niesamowicie interesujące. Cała uroczystość trwała aż 4 godziny. Dlatego skrzynki z wodą, aby nikt nie umarł z pragnienia. Miejsce powoli opustoszało, a my również opuściliśmy tę fantastyczną imprezę zmęczeni. Większość mieszkańców Bali to Hindusi, ale nie każdego stać na taką kremację. Normalna jednorazowa kremacja kosztuje około 70 milionów rupii indonezyjskich, czyli około 4400 euro. Dużo pieniędzy, myślę, że pogrzeb kosztuje mniej więcej tyle samo w Niemczech. Ale dla ludzi tutaj są to utopijne sumy, na które mało kto może sobie pozwolić. Dlatego większość jest chowana na miejscowym cmentarzu (np. w Małpim Lesie w Ubud) i kremowana w masowej kremacji co 3 lub 5 lat. W hinduizmie kremacja jest jedyną uznaną formą pochówku. Tego rodzaju kremacja, jak nam dziś wolno było doświadczyć, była dosłownie kremacją królewską i kosztowała wielokrotnie więcej, nasz taksówkarz powiedział około 1 miliarda indonezyjskich rupii. Jak powiedziałam: jakie szczęście, że tam byliśmy.
    🇬🇧
    Wow, what luck 😃 so my condolences, but what a great honor to be part of a Hindu cremation. A member of the royal family passed away 2 weeks ago and today there is a huge celebration. Our hosts equipped us with a saron and a ribbon and off we went to celebrate in the scorching midday heat. Arriving in the city center we thought it was all over as a black wood and paper-mâché bull had already been burned. I asked myself and Julian how the corpse would fit in that cop. Of course, he knew just as little as I did. But this was a false alarm, it wasn't the cremation, much too small, as we later found out. Well… there were boxes with water everywhere and in front of us, in the middle of the square there was a pedestal with a roof, to which a staircase led. There were many offerings here and there, but except that there was not much going on. "Hmm...I don't know," I said, and shrugged. "Neither do I," Julian said. Unknowingly we sat down on a wall in the shade and unsuspectingly took a break. But far from it, the party hadn't even started yet. The square filled up with more and more people. We hadn't missed anything. Suddenly the noise started...I mean the music, the traditional music and a whole parade went through the street. The whole village celebrated and the great thing about it was that nobody was dead sad, it was more like a carnival. Women in traditional robes carried the offerings, dancers danced, and loud music was played. A huge tumult, the square was full of people, more and more people were now sitting on the wall with us AND we had a super mega good view of everything. First, the giant Ogoh Ogoh figure was carried into the square. The Ogoh Ogoh actually has its own day, but more on that in the other footprint. Then a huge tower was carried in, inside was the coffin. And then...there he was, a giant white papier-mâché bull. This was only placed in front of the podium and it felt like forever until the men separated the bull from his own podium and placed it on the podium in the middle of the square. It should be noted that EVERYTHING was carried on huge bamboo sticks with sheer physical strength and not driven. Then the time came! The white bull was cut open and filled with cloths and offerings AND the body carried in the coffin from the tower down the stairs. They actually took the body out of the coffin and put it in this cop, ok it was wrapped in a cloth, but for a little moment it felt a little weird to me. Well, that's how it is. More offerings, hair and cloths were laid on the corpse and the woman who had died said goodbye. Meanwhile, it was very festive all around, selling traditional goodies and ice cream, incredibly interesting. After that this bull was closed again and then burned. When the paper-mâché was burned, you could still see the corpse blazing. Hmm...a little weird too, but also incredibly interesting. The whole celebration lasted a whopping 4 hours. That's why the boxes with water, so that nobody dies of thirst. The place slowly emptied and we also left this fantastic event tired. Most people in Bali are Hindu, but not everyone can afford such a cremation. A normal single cremation costs around 70 million Indonesian rupees, which is around 4400 euros. A lot of money, I think a funeral costs about the same in Germany. But for the people here, these are utopian sums that hardly anyone can afford. Therefore, most are buried in a local cemetery (e.g. in the Ubud Monkey Forest) and cremated in a mass cremation every 3 or 5 years. In Hinduism, cremation is the only recognized form of burial. A cremation of this kind, as we were allowed to experience today, was literally a royal cremation and costs many times more, our taxi driver said something like 1 billion rupees. As I said: how lucky to have been there.    Read more

  • Die Weltreise
    12
    Day 211

    Kochkurs auf Bali

    February 25, 2022 in Indonesia ⋅ ⛅ 25 °C

    🇩🇪
    Kochkurs auf Bali. Die balinesische Küche unterscheidet sich wohl sehr von der indonesischen Küche an sich, wurde uns gesagt. Generell sind wir nicht so begeistert vom Essen hier, aber wir hoffen, wenn wir einen Kochkurs machen, überzeugt uns das viel mehr. Hm…zum einen ist wieder alles scharf, das kann ich ja gar nicht leiden. Zum anderen gibt es viele kleine Schritte beim Kochen zu bedenken, die uns leider im Kurs abgenommen wurden, das macht alles ein bißchen kompliziert und nimmt den Spaß. Wir haben versucht so gut mitzumachen, wie wir durften und ich habe versucht das zu essen, was nicht scharf war, das war nicht so viel. Doch das eine oder andere könnte gut schmecken, wenn wir es nach unserem Belieben verändern. Aber die kleinen grünen Bällchen mit Kokosblütenzucker sind super lecker, die werden wir versuchen nachzumachen. Ich spreche es mal aus: Das beste Essen, das wir auf der Reise hatten war in Istanbul und in Thailand, Punkt aus.
    🇵🇱
    Lekcje gotowania na Bali. Powiedziano nam, że kuchnia balijska bardzo różni się od kuchni indonezyjskiej. Generalnie nie jesteśmy tak entuzjastycznie nastawieni do jedzenia tutaj, ale mamy nadzieję, że jeśli zrobimy lekcję gotowania, przekona nas to o wiele bardziej. Hmm...z jednej strony wszystko jest znowu ostre, zupełnie nie mogę tego znieść. Z drugiej strony podczas gotowania należy wziąć pod uwagę wiele drobnych kroków, które niestety zostały nam podjęte w trakcie kursu, co nieco komplikuje i odbiera radość. Staraliśmy się brać w niej udział najlepiej, jak się dało, a ja próbowałem jeść to, co nie było ostre, to nie było tak dużo. Ale jeden lub drugi może dobrze smakować, jeśli zmienimy go według naszych upodobań. Ale małe zielone kuleczki z cukrem kokosowym są super smaczne, postaramy się je naśladować. Powiem to głośno: najlepsze jedzenie, jakie mieliśmy podczas podróży, było w Stambule i Tajlandii.
    🇬🇧
    Cooking class in Bali. Balinese cuisine is very different from Indonesian cuisine, we were told. In general, we're not that enthusiastic, but we hope that if we do a cooking class, it will convince us a lot more. Hmm...on the one hand, everything is sharp again, I can't stand that at all. On the other hand, there are many small steps to consider, which unfortunately were taken from us in the course, which makes everything a bit complicated and takes the fun out of it. We tried to participate as well as we could and I tried to eat what wasn't spicy, it wasn't that much. But one or the other could taste good if we change it to our liking. But the little green balls with coconut blossom sugar are super tasty, we'll try to imitate them. Let me say it out loud: The best food we had on the trip was in Istanbul and Thailand.    Read more

    See translation
  • Die Weltreise
    4
    Day 210

    Märkte, Früchte, Pflanzen

    February 24, 2022 in Indonesia ⋅ ☁️ 26 °C

Join us:

FindPenguins for iOSFindPenguins for Android

  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English