Semester in Peru

De bus haalde ons vanmorgen om 4:30 op voor een dagtrip naar Laguna 69. Onderweg stopten we nog halverwege een berg bij een klein restaurantje om daar te ontbijten. Daarna reden we verder naar Huascaran national park waar we de hele dag gingen hiken. Ongeveer een kwartier voor we waren aangekomen op de plek waar we zouden hiken hadden we nog een stop bij een heel mooi blauw meer.
Om 8:45 kwamen we aan op het begin van onze route naar Laguna 69. We startten op ongeveer 3700 meter hoogte. Het zou ongeveer 3 uur lopen zijn, dan konden we een uur bij het meer zitten en dan weer ongeveer in 2 uur terug lopen. Omdat ik de afgelopen dagen nogal langzaam was besloot ik om er voor te gaan en de eerste kilometers zo snel mogelijk te wandelen zonder al te veel stoppen. Ik was namelijk bang dat ik te laat aan zou komen en het meer dus niet kunnen zien. Want om kwart voor 3 precies zou de bus weer terug rijden naar Huaraz.
De klim naar boven begon makkelijk het ging langzaam een beetje omhoog de eerste 1 of 2 kilometer. Daarna zag ik geen pad meer en bleek dus dat we de eerste berg op moesten klimmen. We hadden vantevoren afgesproken dat we allemaal op ons eigen tempo gingen lopen dus al gauw liep ik alleen. Wel handig want dan hoef je niet met iedereen te kletsen en hou je meer adem over, en dat heb je nodig op zo'n hoogte. Op een gegeven moment kwam ik aan bij de tweede berg en ik hoopte dat ik er bijna zou zijn als ik daar opgeklommen was. Ik kwam wel uit bij een meer, maar dat was nog niet de goede helaas.
Daarna was de route even wat makkelijker. Ik liep tussen 2 bergen door op een vrijwel vlakke ondergrond. Toen ik om me heen keek zag ik alleen maar hele hoge bergen en ik vroeg me af waar ik dan langs moest. Ze leken namelijk allemaal onmogelijk steil om te beklimmen. Tot dat ik in de verte andere mensen zag, midden op de berg. Vooral de laaste berg voor dat je er was was super steil. Ik liep de hele tijd voor heel veel mensen uit, maar op die laatste berg ben ik weer ingehaald door de helft.
Uiteindelijk was ik 10 minuten voor dat we volgens de planning boven zouden moeten zijn boven, dus ik was tevreden. Wat een mooi uitzicht! Zoiets moois had ik nog nooit gezien. Het blauwe meer, de grijze rotsen, een waterval en besneeuwde bergtoppen. Bij het meer hebben we een hele boel mooie foto's gemaakt en even gegeten.
Na iets meer dan een uur was het tijd om weer naar beneden te lopen en vooral niet uit te glijden over alle losse stenen. Dus liepen we voorzichtig terug.
Halverwege werd ik opeens heel erg misselijk, duizelig en kreeg ik zoveel hoofdpijn dat het voelde dat m'n hoofd uit elkaar zou barsten. Hoogteziekte dus. Na een paar honderd meter kwamen Leandro, Marc en ik Charly en Hannah tegen. Ook zij hadden last gekregen van de hoogte ziekte. We liepen met zijn allen terug naar beneden, met de tourguide (David) achter ons, want we waren niet zo snel meer.
Hoe verder we naar beneden gingen hoe beter het ging met Hannah en Charly. Maar met mij ging het nogsteeds heel slecht. Op een gegeven moment kreeg ik van David een watje met iets van vloeistof er op tegen de hoofdpijn. Dat hielp een klein beetje maar echt 5 minuten. En we moesten nog zo'n 4km naar beneden lopen in de volle zon, want het was midden op de dag.
Het duurde een eeuwigheid en ook mijn blaar van de eerste hike was open gegaan. Uiteindelijk kwamen we toch bij de bus aan, iets later dan gepland en gingen we weer richting het hostel. Daar hebben we gedoucht en gegeten en vervolgens zijn we weer met de nachtbus terug naar Lima gereden.Weiterlesen