Reset search
Canada 2008Canada 2008
SatelliteEdit route

Canada 2008

June - September 2008
A 79-day adventure by Bertus Reist Read more
  • 12footprints
  • 1countries
  • 79days
  • 58photos
  • 0videos
  • 1.0kkilometers
Follow Calendar Share Bucket list
Date descending
  • TravelerCanada 2008
    Day 19

    Klebeng!!!

    July 9, 2008 ⋅ 🌬 16 °C

    Het zou dus een Cruise worden. De weersvooruitzichten, met name voor de middag waren niet al te goed. Dus strand zat er niet in. We hadden gehoord dat een cruise langs de 30.000 eilanden op Georgian Bay ook heel mooi zou zijn. Prachtige uitzichten, pittoreske strandjes, machtige vakantiehuizen en mooie natuur. Alleen al het ontstaan van de eilanden maakt een mens romantisch: het verhaal gaat dat een van de indianengoden verliefd werd op een prachtige vrouw. Toen hij de vrouw niet kon krijgen werd hij zo kwaad dat hij een vuist vol enorme keien in de Georgian Bay gooide. Dat zijn nu de eilanden(en eilandjes). Dus wij de “Miss Midland” op.

    We waren nog geen 10 minuten weg, toen een enorme zwarte wolk onze kant uit dreef. Met een paar enorme donderenden en knetterende klappen gaf de indianengod aan nog wel een handje stenen te willen gooien, maar nu alleen een hele emmer water te hebben. Met bakken kwam het water uit de hemel, zelfs zoveel dat het bovendek het water niet aankon en het dwars door het dak lekte. Het zicht was ongeveer 3 meter, dus we zagen regen en een streepje water, dat was het uitzicht. Na nog 10 minuten regen en lekkages kwam de schipper met de mededeling dat hij het schip ging draaien omdat hij ook niet meer kon zien waar hij vaarde. Hij draaide de boot en als door een wonder voer hij uit de bui en werd het alsnog droog. Dus de boot weer gedraaid en de reis hervat. Weliswaar zwaar bewolkte, maar snik heet, hebben we toch nog kunnen genieten van allerlei eilandjes, vakantiewoningen, bossen en eindeloze waters.

    ‘s Middags zijn we langs de eerste (blanke) nederzetting langs de Bay gereden. Een dorpje van Jezuïeten wat het nodig vond om de plaatselijke bevolking te bekeren. De plaatselijke Indianen (Wendats) waren zeer vredelievend en leefde (als een van de weinige) van de landbouw. Dat was dus een makkelijk doelwit en de Jezuïeten vestigde zich temidden van de Wendats. Door ze te lokken met metaal en sieraden kwam er relaties op gang en konden ze worden bekeerd. Dit leidde uiteraard tot een grote tweespalt in de Wendats.

    Uit eindelijk zouden de Wendats en de Jezuïeten worden overvallen door een rondreizend agressief indianenvolk en hebben de Jezuïeten hun eigen dorp volledig afgebrand omdat zij niet wilde dat de indianen hun kerken zouden ontheiligen.
    Dit dorp is nu op de zelfde plek nagebouwd en Robbie kon er van alles zien en doen: maispap proeven, Indianenspelletjes doen, schrijven met een ganzenveer, sierraden kleien.

    Maar uiteraard (het was inmiddels weer zonnig) kon de dag voor Robbie niet worden afgesloten zonder een bezoek aan het stand.    Read more

    See translation
  • TravelerCanada 2008
    Day 18

    Awenda.......Penetanguishene

    July 8, 2008 in Canada ⋅ ⛅ 21 °C

    De maandag hebben we heerlijk in de bushes doorgebracht. Hier vlakbij ligt het park Awenda.
    Een mooi duinachtig gebied met op diverse stukken mooie (lekker eenzame) stranden. Eenzaam was het, want na een wandeling van 20 minuten kwamen we aan op een idyllisch strandje, helemaal voor ons alleen. Met kraakhelder water, zacht geel zand en grote keien. Onder de bloedhete zon hebben we heerlijk een paar uurtjes op het strand gespeeld. We hadden ons niet helemaal gerealiseerd dat er in het gehele park geen horeca te vinden is.
    Dus bij het kampwinkeltje bij de ingang (3 bij 3 meter) vroegen we of hij wat brood en kaas had. Nou hij had wel wat hotdogbuns (houdbaar tot 2012) en hij had een
    paar knalgele staafjes, waarbij hij de opmerking maakte: “this is the closest thing to cheese that I have”. Het was een geel vaag stukje nepkaas, waarvan Robbie zei: het lijkt op plastic en het voelt als plastic.
    Maar goed het uitzicht maakt veel goed.

    Na een kleine tour door het park (en een kleine regenbui) zijn we naar Penetanguishene gereden. Ja, ja, probeer dat maar eens in 1 keer goed uit te spreken......Penetanguishene. En HEEL cultureel (op speciaal verzoek van Erica, ze is gek op oude gebouwen....) hebben we de plaatselijke variant van de WSW- bedrijven bezocht.
    Een soort openluchtmuseum, waarvan het personeel bestaat uit jongeren die het op de plaatselijke arbeidsmarkt moeilijk hebben (tenminste, na twee rondleidingen hebben wij die indruk.....of het echt zo is.......). Onhandig pratende, strompelend, rare bewegingen makend (1 jongen kon naar achter wijzen en daarbij zijn hele schouderpartij tegen zijn rugwervel vouwen) vertelde ze ons schuchter over oude schepen en houtzagerijen....spektakel dus.

    En vanavond even heel erg Canadees gedaan......worst en meat on the BBQ.    Read more

    See translation
  • TravelerCanada 2008
    Day 17

    Dock of the Georgian Bay

    July 7, 2008 in Canada ⋅ ☀️ 27 °C

    Zaterdag hebben we ouderwets geshopt in Old Town Toronto. Druk als een grote stad, tegelijkertijd is elke zijstraat een klein dorp met oproepjes om vooral niet te veel herrie te maken omdat het zo’n rustige Neighberhood is. Maar een mooi oud centrum dat wel, al werd het ook al snel een beetje sleezy. Robbie vroeg zich dan ook wel af wat die (leren)hondenmaskers in de etalage van de SM-shop deden. “Zeker voor carnaval of zoiets”.

    Nog geen twee uurtjes rijden van Toronto zitten we nu weer midden in de onmetelijke natuur. Op een steenworp afstand van een een enorm meer (Georgian Bay) heeft Erica weer een prachtige B&B gevonden. In de duinen hebben we een prachtig mooi appartementje bij mensen thuis. Midden in de duinen en de bomen. De weg oversteken en we zijn op een strandje. Dit uiteraard tot grote vreugde van Robbie, die op al onze voorstellen zegt: “ Of we kunnen naar het strand gaan!”. Wat we ook voorstellen: zullen we even wat koffie gaan drinken, zullen we gaan eten, zullen we even naar een dorpje, zullen we verder rijden.....op alles volg: “Of we kunnen naar het strand gaan!”

    En nog mooier: “here’s the room for your little princess”. Robbie heeft dus ook even geposeerd als een echte prinses.

    Vanavond heb ik de plaatselijke specialiteit gegeten: pickerel....Dus Erica vraagt aan de ober “Can you tell me what is Pickerel”...waarop de ober antwoord: “well it’s a.....pickerel”. Da’s misschien gelijk het verschil tussen Canada en USA. In Canada krijg je een Nederlands antwoord (wat is snoek...eh het is snoek). In de USA was er ongetwijfeld een 10 minuten durende obade gekomen over het wel en wee van de “pickerel in this erea”.
    Het was trouwens (nadat ik het toch 1 keer terug had moeten sturen naar de keuken wegens ongaarheid) wel heerlijke vis.

    Het dorp waar wij aten heet Midland. Een klein dorp met een redelijk oud centrum. Mooi is dat het dorp vol zit met enorme muurschilderingen van een schilder die in 1995 ontdekte dat hij kanker had en snel zou overlijden. Zijn wens was om zoveel mogelijk muurschilderingen te maken in zijn favoriete dorp. Allerlei mensen stonden hun muur af en de schilder sis begonnen met schilderen. Nu stikt het dorp van enorme muurschilderingen. Da’s het mooie van het niet hebben van een plaatselijk reglementen en bouwcommissies.    Read more

    See translation
  • TravelerCanada 2008
    Day 15

    Touched by an Angel

    July 5, 2008 in Canada ⋅ ☀️ 23 °C

    De afgelopen dagen hebben we rondgehangen bij de Niagara falls. Een spectaculair stukje natuur ( 1 van de 10 wereldwonderen) en als je met de rug naar Niagara staat en de watervallen inkijkt, is het als door een Engel aangeraakt, zo mooi, groots, imposant en
    wonderlijk. Tegelijkertijd is het ook weer zo groot dat, net als dat geldt voor de Grand Canyon, je als mens net weer te klein bent om het hele wonder echt op zijn merites te kunnen
    beschouwen. En hoewel zo toeristisch als de neten, hebben we ons ook in de “Maids of the Mist” gewurmd. Via een lang betonnen gang met regelmatig uitzicht op de Falls wordt
    je naar beneden de Gorge in geleid. Daar mochten we in een tent met z’n drieën op
    de foto tegen een blue-wall, waar ze dan op de terugweg heel leuk de falls hebben ingemonteerd. Zo leuk, zo’n onechte foto, met een beeld van de falls op een moment dat je het zelf niet hebt gezien (hoe zouden ze dat doen als het regent of sneeuwt, zou de foto dan wel worden aangepast, of sta je dan met je skipak aan tegen een achtergrond van een zonnige fall?).

    Daarna krijg je allemaal een blauwe regenponcho tot aan de knieën en word je als vee via een openluchtgang naar de boot geleid. Op zich is dat wel weer een kolderiek gezicht, 200 smurfen op weg naar de waterval-safari. Maar op de boot wordt alle ongein weer goedgemaakt, want de boot vaart tot vlak onder de waterval en daar voel je de werkelijke kracht van het water en de fall.

    Het monsterlijke is wel dat als je met je gezicht naar de falls toe staat, je je echt in de natuur waant, maar draai je je om, dan is gelijk weer helder wat er gebeurt als mensen (en geld) bepalen hoe de omgeving er uit ziet. Allemaal tacky restaurants, ketens als Planet Hollywood (van de cultuurgigant Schwarzenegger), Ripley’s believe it or not, allyoucaneat chinese, and so on).

    Ons `bed and breakfast plekje was wel weer wonderschoon. De gastvrouw was een iets te rumoerige, bij vlagen dove, kaugomkauwende dame, die bij haar laatste bezoek aan de kapper had gevraagd om dit keer met de ogen dicht geknipt en gekleurd te mogen worden. Maar op een of andere manier wist ze je wel gelijk in te pakken. En bij het ontbijt zou haar echte talent blijken:wat een lekker ontbijt! Vers fruit salade, eigen gebakken cake, blueberry-muffins, eigen gebakken pannenkoekjes, wafels met frambozen, gevulde frenchtoast, eggs om toast..........te veel en te lekker dus.

    En ze was helemaal gek van Robbie. Zo erg zelfs dat ze de volgende dag een cadeautje had gekocht voor Robbie (dus nu hebben we nog een knuffel, daar hebben we alleen al een
    koffer voor nodig).

    De dag daarna heeft onze Engel de dierenwereld “aangeraakt”. Eerst had ze een ontmoeting met Vlinders, daarna wreef ze een dolfijn over zijn bol en verwende hem met vis, waarna de beren zijn gevoerd en uiteindelijk de herten met tientallen om haar heen sprongen om vooral voer uit haar handjes te eten.

    ‘s Avonds heb ik de keus voor een een chique restaurant op een grote wijnboerderij (stikt het hier van, ‘t is net Frankrijk) aan mijn neus voorbij laten gaan. Door die keus eindigden we in een zeer vaag Italiaans restaurant (we hadden ook gewaarschuwd moet zijn door aankondigingen op het bord als: Pizza Zorba the Greek, tortilla’s with any sauce, new!! fish and chips)

    Erica en ik hebben allebei een past besteld. Nog steeds hebben we eigenlijk geen idee wat het nu was en wat het te maken heeft met Italië....Nee, ‘t was ook niet lekker.

    Oh Ja, en het dorpje waar we sliepen (Niagara on the lake) laat maar weer eens zien dat hier ook schattige oude dorpjes bestaan.    Read more

    See translation
  • TravelerCanada 2008
    Day 12

    Toronto zoo

    July 2, 2008 in Canada ⋅ ⛅ 24 °C

    T is hier vandaag Canada-dag. Al 114jaar bestaat het land en ze vieren het met BBQ, muziek en vuurwerk. ‘T is ook de dag dat ze stil staan bij alle nieuwkomers en daarmee kampen zij net zo als wij in Nederland. Alleen hier wint de “multiculti”-beweging terrein omdat ze zien dat de koers die Europa in slaat (laat ze zich maar aanpassen, wij doen niks), niet het gewenste resultaat heeft. De “groepen” lijken hier redelijk gescheiden, maar de scheiding lijkt niet helemaal te lopen via etnische afkomst. Er zijn veel Indiërs (Sikhs?) en die zijn redelijk op zichzelf.
    Er is ook een redelijke grote groep orthodoxe moslims, die lijken ook redelijk op zichzelf.
    Maar andere groepen (Europeanen, afro, Aziaten) lijken zich redelijk te mixen. Dat stond
    vandaag ook in de krant, dat uiteindelijk “de mix” nu begint en er tussen verschillende
    groepen veel wordt getrouwd.

    Wij hebben met al deze groepen de Toronto Zoo bezocht. Een gigantische dierentuin (ik denk dat we wel 15 kilometer hebben gelopen). Prachtig ruim opgezet. De meeste dieren liepen in grote weides, verdeeld over themaparken. Het weer was prachtig en dus gaf het niks om daar de hele dag te lopen. We zijn om 9 uur begonnen en om vier uur zijn we gestopt met lopen. En als beloning kreeg Robbie van de Dierentuindirectie een verlichte lolly (echt waar) in de vorm van een (rode) Maple Leaf.    Read more

    See translation
  • TravelerCanada 2008
    Day 10

    Pick 'm yourself

    June 30, 2008 in Canada ⋅ ⛅ 20 °C

    Wat doe je op een zondag in een voorwijk van Toronto. Zaterdag heeft iedereen hier al de auto gewassen, dus wat blijft er over....

    Je gazonnetje van je victoriaanse nieuwbouwhuisje bijknippen (wel grappig, alle nieuwbouwwijken bestaan hier uit Victoriaanse nieuwbouwwoningen met “Porches”en groene gazonnetjes. Zo’n wijkje zou bij ons te boek staan als een bijzonder nieuwbouw-
    wijkje, hier zijn er duizenden van), beetje golfen, hond uitlaten, met je kindje een
    rondje lopen.

    Wij vroegen het gewoon aan de buurman, Rich:“go pickin’ your own strawberries, that’s
    fun!”.

    Dus wij op pad. Eerst naar het plaatselijk Indianendorp (via prachtige landelijke wegen,
    ‘t is bijna Engeland), en daarna naar de strawberry-farm. Dat bleek bij aankomst
    DE attractie van de buurt te zijn. Honderden auto’s op het erf, trekkers die aardbeienplukkers met hun mandje het veld op brengen, een heuse aardbeientaartbakkerij, een
    hooiberg om op te springen, een heuse barn met boerderij-dieren, een Labyrint van Stroobalen, Pony-rijden in de paardenbak, traptractor-racen in de boerenschuur en een winkel vol aardbeien-souvenirs. Fun op z’n Canadees dus, en wij hebben er leuk aan meegedaan (2,5 kilo aardbeien geplukt, dus de komende dagen eten we aardbeien, aardbeiensoep, aardbeien-smoothie, aardbeiensap, aardbeientaart, aardbeiencake.................)    Read more

    See translation
  • TravelerCanada 2008
    Day 8

    Ik zag twee......

    June 28, 2008 in Canada ⋅ 🌧 20 °C

    Hoe begin je een spannend verhaal.....een beetje opbouw zou mooi zijn, dus daar gaan we:

    Na de files vertrokken we, onder een stralende zon, naar het Algonguinpark. We hadden de campingspullen van het huis ingeladen, in het volste vertrouwen dat we het daarmee zouden redden op de camping midden in het park. Na een flink aantal uren rijden arriveerden we rond 3 uur ‘s middags op de camping. Het was er angstig stil. Van de 150 plekken waren er misschien 15 bezet. De camping lag op dicht bebost terrein en onze plek lag circa 20 meter van een prachtig meer. Tent opzetten dus. Eenmaal uit de auto werden we belaagd door mosquitos en blackflies.
    Overal waar ze ons konden bijten, beten ze ons. Bij Robbie liep het bloed langs haar gezicht. Snel de tent uitpakken dus, kunnen we in de tent zitten. Maar hoe zit een tent in elkaar die je nog nooit hebt opgezet. ‘T is net als met strandstoelen: elke mogelijkheid komt langs, alleen niet de goede....lijkt het. Toen de tent eenmaal stond bleek het tentje voor zeer verliefde couples die het ‘s nachts koud hebben. Ons nieuw verworven kingssize luchtbed paste maar net in de tent, en dan was’ie ook mudje vol.
    Dit gegeven (in combinatie met de vele vele vele muggen) maakt dat alternatieven worden overwogen, nanunanunau (spannend geluid).

    Vanaf hier gaat het snel mis in de keuzes: We besluiten te gaan kijken naar een grotere tent in een Wal-Mart. Maar waar is hier een Wal-Mart. We hebben er al 1 gezien 60 kilometer terug. Daar zijn we net langs gekomen, dus we besluiten 50 kilometer oostwaarts te rijden en te zien of in dat dorp een Wal-Mart is. Nee dus. (Later zouden we daar veel spijt van krijgen, heel veel spijt).

    Dan maar een alternatieve accommodatie gezocht: “tent en breakfast!”. Klinkt goed....”wat kost dat mevrouw?” 300 dollar. Oke, de dollar staat gunstig, maar dat is een beetje te gek, dus we doen het niet. (Later zouden we daar veel spijt van krijgen, heel veel spijt).

    Dan maar terug naar de camping. De oplossing is: ik ga in de auto slapen, Robbie en Erica in de tent. Er wordt nog snel een maaltijd in elkaar geknutseld en onder het zoemende geluid van muggen opgegeten. En dan snel de tent in, weg van de muggen. De auto wordt geheel verbouwd. De overbodige rotzooi (inclusief koelbox , ook daar krijgen we spijt, heel veel spijt van) buiten gezet en er wordt provisorisch een slaapplekje in de auto gemaakt. En dan wordt het donker, aarde donker. De maan is op zijn kleinst en de eerste kunstmatige verlichting is zeker 5 kilometer verderop.

    In de tent wordt het vrij snel rustig. In de auto draai ik nog honderd keer om voor ik op het harde plastic een slaaphouding heeft gevonden. Het wordt stil op de camping, doodstil, ijzingwekkend stil. En ook in de auto wordt de slaap gevat.

    Dan, midden in de nacht wordt heftig op de auto geslagen. Aan het raam van de auto, nog steeds in het pikke pikke donker, staat Erica de schreeuwen...”open maken, open maken!”. Ja en vind dan maar eens je sleutels:
    1. Ik ben altijd alles kwijt
    2. het is echt aarde en aarde donker.

    Erica blijft maar roepen en op de auto slaan en heftig aan alle deuren van de auto voelen (maar ja, alles op slot gedaan....tegen dieven...ooh al weer spijt). Robbie heeft zich verschanst onder de auto. “Er zijn beren bij de tent!!!” De sleutel gevonden, Erica maakt de deur open, roept Robbie onder de auto vandaan. Beide volledig in paniek en met een hartslag van een olifant, kruipen ze in de auto. Gaat het alarm van de auto ook nog af....
    Paniek alom dus.

    Het is drie uur ‘s nachts, Robbie valt achter in de auto toch maar in slaap (na eerst enorme scheten te laten, angst slaat op de maag he.....) en Erica en ik staren nog 2 uur lang in het aarde-donker om te zien waar de beren nu zijn.

    Bij het krieken van de dag durf ik de auto wel uit. Wat blijkt: twee beren hebben zich tegoed gedaan aan de inhoud van onze koelbox, die op 40cm van het hoofdeinde van het luchtbed staat. Netjes zijn alle mini-marsjes van hun verpakking ontdaan en opgegeten, is het bakje nootjes in honing (wie zegt dat ik niet weet wat beren lekker vinden) brandschoon leeggelikt en zijn de zakken chips verdwenen. Erica had de beren al een uur lang hun gang horen gaan, maar was stiller dan stil blijven liggen. Maar na een uur werd haar moederinstinct de baas en besloot ze te vluchten naar de auto.

    Dus je begrijpt: tent snel afgebroken en op naar een motel. Onderweg hebben we in alle vroegte nog wel een mooie hike door het park gemaakt en daar kwamen we, als beloning, een rustig grazende Moose tegen.

    En in de middag heerlijk gelegen aan een meertje in het prachtige park. Nabibberend van ons hachelijke avontuur. Mijmerend: hadden we nu maar een andere camping geboekt, hadden we maar een grotere tent gekocht, hadden we de koelbox maar in de auto gezet, hadden we maar een “tent en breakfast” gedaan (want ja, wat is 300 dollar nu echt, met deze koers), hadden we maar een hotel geboekt, hadden we maar........maar ja dan hadden we een avontuur gemist...

    Oh ja, en nog even een wisecrack van Robbie: Ze vroeg zich af hoe het toch kan dat het hier zes uren vroeger is als in Nederland........ineens wist ze het: “‘t is hier de omgekeerde wereld”.

    En op de terugreis ook nog even in taartenparadijs geweest. In een dorpje van 10.000 inwoners, Orillia, is een bakkerswinkel met twee etages vol met de lekkerste taartjes, taarten, gebakjes, chocola, brood, koekjes, fudge en andere lekkernijen.Dus daar hebben we ons (tot misselijk eten toe) te goed gedaan aan veel zoets en vets (en wat meegenomen voor in de koelkast thuis).    Read more

    See translation
  • TravelerCanada 2008
    Day 5

    Sky High

    June 25, 2008 in Canada ⋅ ⛅ 23 °C

    Gisteren was het Toronto time! Nadat wij ons door de oer-hollandse files hadden geworsteld, hebben we de auto midden inde stad geparkeerd. Op naar de alternatieve wijken van Toronto. Daar wonen grote groepen Chinezen en veel “alto’s”. Een grappig sfeertje, heel rommelig, beetje smoezelig, veel vage zaakjes en veel gewoel op straat.

    Da’s in de CN-Tower wel anders. We hadden besloten te gaan lunchen boven in de CN-Tower. Alsof je het vliegveld op gaat: 3 controles, bodycheck, chagrijnige bewakers, linten waarachter je in groepjes moet gaan staan, een verplichte foto tegen een blue-wall (heel leuk, maken ze er later alsnog een foto van het restaurant achter, lijkt net of je in het restaurant zit.........waar je even later echt zit.......).

    En in de lift een leuke conversatie tussen de liftboy en een Japanner die weer geen idee heeft waar hij is ingestapt: sir, sir, is this really de highest buidling inToronto...really highest” “Sir, this is the highest building in the whole wide world” “oh yes yes”.

    Maar boven aangekomen maakt dat alles weer goed. Een weergaloos uitzicht over
    Ontario, lekker eten en een restaurant dat in 70 minuten 360 graden draait, dus terwijl je eet trekt Canada aan je voorbij.

    Na een bezoekje aan de plaatselijke versmarkt (zelfs hier weten ze wat lekker is: eendeworstjes gevuld met appel, hamburgers van zware kwaliteit rundvlees,kazen in overvloed, Nederlands brood, rillettes van Karibou). Je vraagt je werkelijk af waarom er van dit soort markten maar zo weinig zijn en het hier stikt van de Wendy’s, Burger Kings en Tim Hurtons (de smerigste koffie ooit hebben we daar gehad, was een Tip van Andre.....).

    En om 5 uur ‘s avonds gewoon weer terug de file in........

    Vandaag vertrekken we 3 dagen de wildernis (Algonguin, het parkje is bijna groter als Nederland) in, dus tot over 3 dagen!    Read more

    See translation
  • TravelerCanada 2008
    Day 5

    Wonderland Canada

    June 25, 2008 in Canada ⋅ ⛅ 24 °C

    Eindelijk weer om in onze backyard te eten. Er is achter het huis een klein plaatsje waar je ‘s avonds lekker in de ondergaande zon kunt zitten...maar tot nu toe was er te weinig zon.
    Vandaag was het raak.
    En we waren ook wel aan wat rust toe, want we hebben een hele dag met Robbie in Wonderland gelopen. Een groot attractiepark met tientallen achtbanen, attracties, spookhuizen, ballegooi-tenten, en veel, heel veel snoep en ijstenten. Wel grappig om te zien. Vorig jaar waren we in Amerika in een vrijwel identiek park. Daar voel je je echt buitenlander tussen de Amerikanen. Hun beleving van zo’n park is zo anders en veel intenser. De Canadezen daarentegen zijn eigenlijk inwisselbaar voor Nederlanders. Als je de taal niet zou horen, zou je nauwelijks verschil zien.

    Er er was een heel groot waterattractiepark bij, tot grote vreugde van Robbie. Vol overgave stortte zij zichop het bad en de grote spectaculairewaterglijbanen.

    En natuurlijk moest ze weer op de foto met alle beroemdheden (ik noem ze maar even voor het geval je geen idee hebt wie het zijn: Scoobeedoe, Diego, Blues).

    Morgen duiken we het centrum van Toronto in....ben benieuwd.    Read more

    See translation
  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English