Cochabamba

Na nog wat door Oruro te hebben gelopen, ben ik weer naar de nieuwe busterminal gegaan. In Bolivia zijn de bussen van een stuk mindere kwaliteit, maar deze was weer best aardig! De rit van zo'n 5 uur eindigde in Cochabamba, de vierde grootste stad van Bolivia. Op het eerste gezicht lijkt dat op de een of andere manier niet zo, ook omdat het niet een hele bekende stad, maar toch heeft Cochabamba, samen met de steden die er aan vast zitten, meer dan 1,3 miljoen inwoners. Als je door het centrum loopt voelt het eerder als een groot dorp.

De stad wordt ook wel de "City of Eternal Spring" genoemd, vanwege de lente achtige temperaturen het hele jaar door. Niet alleen een vrij epische naam, maar ook heerlijk om deze temperatuur te hebben, wat mij betreft perfect!

Bijzonder vond ik ook de "Water War" die zich hier heeft afgespeeld. In 1998 besloot het International Monetary Fund Bolivia een lening van 138 miljoen US Dollar te geven tegen inflatie en voor economische groei, met als voorwaarde dat alle resterende overheidsbedrijven zou verkopen. Zo werd het lokale waterbedrijf gekocht door "Aguas del Tunari", een groep van private investeerders, waaronder de Amerikaanse Bechtel Corporation.

Deze groep had ook beloofd de 30 miljoen US Dollar schuld af te lossen die het overheidsbedrijf had, een grootschalig onderhoudsproject te starten voor het watersysteem en de rest van het stopgezette "Misicuni dam project" te financieren. Mede doordat de World Bank geen subsidies meer gaf vanwege de corrupte situatie in Bolivia, en dat alle vertegenwoordigers van Aguas del Tunari die alles regelden voornamelijk buitenlandse techneuten waren en geen verstand hadden van marketing en politiek, bleek dit allemaal veel te veel geld te kosten. De prijs van water steeg naar 20 US Dollar per maand, wat met een gemiddeld inkomen in die tijd van 100 US Dollar per maand aan de hoge kant was. Ook was dit een groot probleem voor de vele landbouw in de regio, omdat die veel water gebruikten voor irrigatiesystemen.

Begin 2000 begonnen massale protesten in de stad uit te breken. Niet alleen in Cochabamba, maar de protesten vonden ook plaats in de rest van het land. Wegen waren geblokkeerd, en zelfs politieagenten verzetten zich, wat heeft geleid tot een gevecht tussen agenten en militairen. Nadat Aguas del Tunari zelf al hadden besloten de stekker eruit te trekken, en er televisiebeelden waren van de kapitein van het Boliviaanse leger die op een menigte demonstranten in schoot en daarmee een jongen doodde en vele anderen verwondde, besloot de regering toch alles weer terug te draaien. Na enkele maanden van chaos werden honderden demonstraten weer vrijgelaten en keerde de rust weer terug. Ondanks dat waren er nog jarenlang rechtzaken tussen de investeerders en de overheid, en zaten zo'n 300.000 mensen tot eind 2005 nog zonder water, of maar een paar uur per dag.

Deze Water War heeft uiteindelijk geleid tot meerdere anti globaliseringprojecten en het besluit in 2010 van de VN om waterzuivering een mensenrecht te maken en de privatisering van water als onethisch te bestempelen.
Dit was nog maar enigszins een samenvatting, maar ik vond het in ieder geval super interessant en ook gek dat ik hier nog nooit eerder over had gehoord. Blijkbaar was dit wereldwijd nieuws waar ook landen als Spanje, Rusland, China, Israël en Japan zich mee hebben bemoeid.Leggi altro