We springen gepakt en gezakt op de bus richting La Serena. De grote rugzakken in de koffer en onze handbagage in het rek boven ons hoofd, zoals gewoonlijk. Wanneer we aankomen, merken we dat de handbagage van Vé verdwenen is. Wacht even, hebben we die ergens anders gelegd? We zijn de laatste die afstappen, zoeken de hele bus af, maar helaas… Godver, iemand heeft die dus gestolen!
De buschauffeur helpt zoeken, maar vertelt ons dat hij helaas niets kan doen. Moest de bagage uit de koffer gestolen zijn, dan kon hij dat via de busmaatschappij laten aangeven. Maar voor bagage op de bus geldt dat niet. We zullen het zelf moeten gaan aangeven aan de politie.
Verdomme, hoe en waar kan dat toch gebeurd zijn? Hier aan de eindhalte zijn er maar een paar mensen samen met ons afgestapt… Of zou het iemand geweest zijn die al eerder afstapte? 10 minuten geleden, aan de halte van Liceo de Niñas, lag de zak zeker nog boven ons hoofd. Nadien zijn er wel nog verschillende stops geweest en is er veel volk op en af gestapt…
Terwijl Vé bij de resterende zakken blijft zitten, loop ik naar het nabijgelegen centrale busstation. Ik scan alle zwarte rugzakken die ik zie en stap meerdere keren langs alle uitgangen… niks te vinden…
Vé is er natuurlijk het hart van in. In die rugzak zaten 2 portefeuilles met geld, haar paspoort, bankkaarten, iPod, kleren, sloefen, souvenirs,… En nog het ergst van al: haar dagboek. Ze schrijft en tekent en kleeft er al 7 maanden lang alles in over de reis. Verslagen van uitstapjes, nieuwe recepten, tips die we van andere toeristen kregen, bloemetjes die ze onderweg geplukt heeft,…
Brrrrr. Aangeslagen stappen we richting Hostal Maria’s Casa, waar we sowieso terug 2 nachten wouden blijven. We doen er ons verhaal en worden gelukkig direct geholpen. Pancho, een van de eigenaars, belt direct de politie. Hij vertelt ons dat er zo dadelijk iemand langs komt om een verslag te maken van de diefstal. We zijn niet de eersten die dit meemaken, legt hij nog uit.
Het is bekend dat er veel bendes vanuit Santiago naar La Serena komen om te “werken”. Vooral in de zomer, wanneer er toeristen zijn. Ze stappen dan met 3 of 4 tegelijk op een bus, verspreiden zich, en bekijken waar ze een slag kunnen slaan. In de drukte van het afstappen grabbelen ze dan een zak mee en weg is je geld.
We kunnen eventjes niet zo helder nadenken. Wat moeten we nog allemaal doen… Juist ja, de bankkaarten blokkeren. Ik had gelukkig de 2 kredietkaarten op zak, waarmee we altijd geld afhalen. Vé moet dus enkel de 2 kaarten blokkeren die in haar rugzak zaten. Dat kan gelukkig snel via de app van de bank.
Dan zullen we voor Vé een nieuw paspoort moeten aanvragen. Waar kunnen we dat doen? Hopelijk moeten we niet terug naar Santiago… We ontdekken dat er een Belgisch consulaat in Antofagasta is. Die stad ligt wat meer in het Noorden en we moeten daar toch passeren als we naar San Pedro de Atacama reizen. Dat zou dus kunnen meevallen. We contacteren hen direct via mail.
Wat later vertelt Pancho ons dat de politie toch niet naar hier komt en dat we zelf naar het kantoor moeten om aangifte te doen. Hij is zo vriendelijk om een taxi te regelen en met ons mee te gaan. Terwijl we wachten vertel ik aan Pancho dat ik mijn best zal doen om alles in het Spaans uit te leggen. Een meisje dat verderop in de wachtzaal zit, hoort mij bezig en zegt direct “I speak English, I can translate for you if you need help”. Er zijn toch veel goede mensen in Chili ook!
We doen het hele verhaal nog eens aan de agent van dienst, met veel hulp van Pancho. De agent is zo vriendelijk om ons een kopie van het verslag mee te geven. Daarmee kunnen we dan een nieuw paspoort aanvragen.
Op de weg terug lopen we wat rond in de stad. Wie weet komen we toch ergens de rugzak of het dagboek tegen. Gedumpt in een vuilbak of zo. Die dieven willen wellicht toch alleen maar het cash geld.
We lopen nog een uur of 2 rond maar komen van een kale reis thuis. Verdorie toch. Hadden we nu voorzichtiger moeten zijn op de bus? Hadden we onze zak constant bij ons moeten houden? Maar dat hebben we in het verleden ook nooit gedaan en toen gebeurde er niets? Soit, het heeft geen zin om er nog veel over na te denken. We moeten het even loslaten en onze hersenen wat rust geven.
Zo voelde de situatie voor Vé:
Ik mis mijn reisdagboek, met teksten en tekeningen van familie en vrienden van voor we op reis vertrokken, met allerlei reisverhalen van juli 2018 tot nu. Onze avonturen en belevenissen, zotte Mongoolse tekeningen en mijn naam in het Japans geschreven door Hiroyuki, enkele gedroogde bloemetjes, nieuwe inzichten, wat ik geleerd heb over de landen en over mezelf. Herinneringen om te koesteren de meesten zitten in mijn hoofd, hopelijk nog voor lang. Maar het was mooi geweest om later af en toe nog eens te kunnen bladeren doorheen dit reisdagboek en te zeggen: Oh kijk, das was ik al helemaal vergeten, die middag op een grasplein in La Serena in Chili speelden ze caleidoscoop van de jeugd van tegenwoordig en hadden we een hilarisch miniparty'tje van twee.
Geld zat er ook in, 4 verschillende valuta, dus wie mijn rugzak heeft kan even verder.. maar het is gek om te beseffen dat dat geld het laatste is wat ik terug zou willen. Ook al betekent dit dat we minder budget overhouden voor de reis, wat erg jammer is.
Ik wil niet gewoon een nieuw boek, een nieuw latje, nieuwe poezenpantoffels, een nieuwe portemonnee uit Kirgizstan, nieuwe souvenirs uit Nieuw-Zeeland, een nieuwe rugzak,.. neen.. Ik wil míj́n boek, míj́n mooiste bewegend olifantenlatje van de hele wereld,.. ik wil gewoon mijn spullen terug!
Hoewel ik weet dat ik geen controle heb kan ik precies niet geloven, accepteren dat mijn rugzak met inhoud weg is . Zo boos en verdrietig dat ik zin heb om zelf iets kapot te maken. Het voelt alsof iemand in mijn borstkas heeft zitten frutselen en er een stukje van mij heeft uitgetrokken. It sucks! Big time.
Het is de derde dag na het voorval en ik voel me wat beter dan de voorbije dagen. La Serena ligt dicht bij de grote oceaan. Gisteren ben ik even gaan zwemmen. Ik amuseerde mij met de grote golven. Ik kon er wat van mijn kwaadheid en verdriet kwijt.
Ik hecht me nogal sterk aan dingen, dieren, mensen die me nauw aan het hart liggen. Daarom vind ik momenten van afscheid nemen, ook al is het maar voor even, moeilijk. Laat staan voor altijd. Mijn hart was even in duizend stukjes, door het verlies van de voor mij emotioneel waardevolle spulletjes. Ik heb mijn verdriet toegelaten. Ook al had ik schrik dat dat eigenlijk belachelijk was want het zijn maar spullen. Maar of het nu belachelijk is of niet, ik voel het zo, en dat is ok :).
Sorry dagboekje, rugzak, latje en alle andere vé-stuff, dat ik dit niet heb kunnen voorkomen. Kon ik de klok maar terugdraaien...
Wat ik van dit voorval wil onthouden:
☆Ik mag van mijzelf dit emotioneel verdriet voor 'maar’ een dagboek, een latje,.. hebben. Ook al zouden anderen dit belachelijk kunnen vinden. En dat vind ik een keimooi kado van mijzelf aan mij. Dankjewel ook Maarten, Bollie, voor het begrip, voor de hulp, om me te laten lachen tijdens deze kak-momenten. Wij zijn ongedeerd en dat is het belangrijkste.
☆Naast kakmensen bestaan er ook mooie mensen. Mensen die ons van haar noch pluim kennen, die merken dat er iets aan de hand is en onmiddellijk hun hulp aanbieden.
☆Mijn hart staat en blijft open. Even heb ik gedacht: ok, om dit shit-gevoel te vermijden in de toekomst moet ik mij gewoon nooit meer aan iets hechten. Problem solved. Zo zou Homer Simpson denken :). Edoch, "om iets geven" is te mooi om op te geven. Véél te mooi.
Zaterdag 9 februari staan we klaar om weer verder te gaan, gepakt en gezakt. De volgende bestemming is Charañal, van waaruit we het nationaal park Pan de Azúcar gaan bezoeken.
Traveling light is fijn, hoewel ik in het vervolg toch liever zelf kies wat er verdwijnt.Read more
Photo @Max Sydow