Villa Cerro Castillo

’s Middags ga ik een halfuurtje lopen. Het is lastig met de felle zon en een stevige tegenwind maar wel een goeie training voor binnenkort. Vé heeft namelijk ontdekt dat er op 20 januari een trailrun plaats vindt in Pucón en daar wil ik graag aan deelnemen.

De dag erop nemen we afscheid van Kathy en Juan. Kathy vergezelt ons nog op de ferry want zij gaat voor een dag naar Coyhaique. Na 2 uur varen komen we aan in het kleine Puerto Ibanez. Daar staan er direct enkele minibussen te wachten die ons naar het kruispunt met de Carretera Austral brengen. Kathy rijdt met de bus verder naar Coyhaique, wij moeten naar de andere kant richting Villa Cerro Castillo.

Het is lekker warm dus we genieten van de zon terwijl we een lift proberen vinden. Tien minuten later is het al van dat. 2 elektriciens die in Villa Cerro Castillo gaan werken, nemen ons mee. De werkplek waar ze naartoe gaan blijkt een restaurant te zijn. Ideaal, we genieten er van een aperitiefje op het terras en vullen dan onze maag met het menu van de dag.

Daarna installeren we ons in een hostel en slaan we wat voorraad in van de supermarkt. Vanuit het hostel (en eigenlijk vanuit het hele dorp) hebben we een mooi uitzicht op de Cerro Castillo, de besneeuwde berg met grillige pieken die hier het landschap domineert. Morgen wil ik naar een meer wandelen dat aan de voet van de berg ligt. Dat belooft een pittige klim te worden met 1100 hoogtemeters op 7km afstand. Vé heeft geen zin om mee te gaan waardoor ik beslis om heel vroeg te vertrekken zodat we om 12u30 de bus kunnen halen naar onze volgende bestemming.

Ik passeer onderweg 5 andere toeristen die duidelijk dezelfde route gaan afleggen. Het eerste halfuur gaat het direct steil omhoog door een bos. Daarna wordt de weg iets vlakker en is er minder beschutting van bomen, enkel nog struiken. Ondertussen krijg ik een mooi uitzicht op de vallei achter mij. Villa Cerro Castillo is nog maar een kleine vlek in de verte. De laatste 2km zijn de steilste en de lastigste. Op een smal grindpaadje met losliggende stenen puf en blaas ik tot ik het eindpunt bereik.

Een groot blauw meer ligt aan de voet van de besneeuwde Cerro Castillo met zijn smalle stekelige pieken. Ik ben helemaal alleen dus kan ik in volle stilte genieten van het uitzicht. Na een halfuur rust keer ik terug naar beneden. Ik passeer de eerste 3 toeristen die ik in het dorp voorbij gewandeld was. Ook zij puffen en blazen en vragen me of ze er bijna zijn.

Wat verder begin ik lichtjes te lopen naar beneden en passeer ik de volgende 2 wandelaars die ik in het dorp gezien had. Ongeveer 500 meter verder besef ik plots dat mijn gsm niet meer in mijn zak zit. Godver! Die is er tijdens het lopen wellicht uitgevallen, hoe ga ik die in godsnaam terug vinden…

Ik stap traag terug naar boven terwijl ik in alle richtingen rond me kijk. Enkele minuten later roept een van de toeristen naar mij dat hij een telefoon gevonden heeft. Oef! Het is nog zo’n 10 minuten omhoog wandelen tot bij de man maar dat heb ik er met plezier voor over. Ik steek de gsm direct veilig weg in mijn rugzak en daal opnieuw al lopend af.

Tegen 11u ben ik al terug aan ons hostel. We nemen afscheid van de eigenares en proberen de bus van 11u30 naar Coyhaique te halen. Samen met 4 andere toeristen wachten we meer dan een uur, zonder succes. Gelukkig is er nog een bus om 12u30 en die komt wel opdagen. In Coyhaique hebben we geluk. Een halfuur later vertrekt er al een andere bus naar Puyuhuapi, de stad waar we enkele dagen willen blijven. Samen met 2 van de andere toeristen van de vorige bus kunnen we de laatste 4 zitjes bemachtigen.

Tijdens de rit raak ik aan de praat met mijn buurman. Ignacio is een ingenieur die in een zalmbedrijf in Puerto Montt werkt. Chili is de 2e grootste producent van zalm ter wereld dus is dit big business hier. We babbelen over onze jobs, fruitexport en de verschillen tussen Europeanen en Chilenen. Een goeie oefening om mijn Spaans wat te verbeteren en zo passeren de resterende 3 uur naar Puyuhuapi ook snel.Leggi altro