San Gil
August 10, 2017 in
Colombia
San Gil staat bekend als een bergdorp waar je terecht kan om de meest extreme sporten uit te oefenen. Alweer...? Ja alweer! Baños in Equador was namelijk ook zo'n plek, maar aangezien we ditmaal in Colombia zijn, kan er altijd een nieuwe extreme sport uitgeoefend worden. Zo kan je hier Hydrospeeden! In plaats van in een raft ga je nu op een soort drijfplankje / half bootje zwemmend de snelstromende rivier af met flippers aan je voeten. Aangezien deze activiteit nog niet op ons lijstje staat, liggen we al snel in het water te dobberen. Ellen is nog wat angstig na haar raft avontuur in Baños, maar deze angst is snel weg aangezien de rivier vrij kalm is. Het water staat laag dus er is niet veel stroming. Robert vind het dobberen vooral saai, en na meerdere keren zijn knieën te hebben gestoten aan de rotsen is hij er ook wel klaar mee. Ach, we hebben weer een activiteit op het lijstje mogen zetten! We keren terug naar het hostel voor de lunch, want ze serveren hier werkelijk één van de meest lekkere menu del dia van Colombia, en misschien wel van Zuid Amerika. Soep, hoofdgerecht (mét salade of groente!) fruit, vruchtensap en een mini dessert als afsluiter. En dat voor maar 12.000 COP of te wel minder dan 4 euro. Hier hebben we dus elke dag geluncht. Tijdens het boeken van de tour zijn we door de mevrouw van het boekingsbureautje ook op een andere lokale delicatessen getrakteerd. Hier in de regio eet men namelijk enorm grote en gefrituurde mieren. We kregen geen keuze en met een toost eten we de mier op. Het smaakt niet echt ergens na en vooral de harde buitenkant blijft in kleine stukjes tussen je tanden zitten.
In Colombia wordt door de locals het spel Tejo gespeeld. We hadden hier al van gehoord, maar nog nooit gezien. Gelukkig kunnen we vanuit het hostel hier een avondje Tejo spelen! Het werkt dus als volgt. Je hebt een bak klei met in het midden een kleine cirkel. Op die cirkel liggen boven en onder twee zakjes met buskruit. Je krijgt een soort van stenen disk die je vanaf ongeveer 15 meter in de bak klei moet gooien. Zit de disk in de bak klei dan heb je 1 punt, gooi je in de ring dan heb je 3 punten en raak je het buskruit (en hoor je dus een luide knal) dan heb je 6 punten. Gooi je én in de cirkel én raak je het buskruit dan heb je 9 punten. Een super vermakelijk spel dus! Helemaal omdat het volgens goed Colombiaanse traditie met een biertje in de hand dient te worden gespeeld. Naast dit spel kan je hier ook Colombiaans bowlen. Dit is een soort kegelen, maar dan met 3 kegels en je gooit met een soort van stenen ballen. Echter moet je de bal door de lucht gooien over een afstand van ongeveer 30 meter en dan maar hopen dat je een kegel raakt (in plaats van de meneer die de ballen weer net zo hard teruggooit naar de teams die aan het spelen zijn). Een heerlijke avond vermaak dus.
Nu we toch in extreme sport hoofdstad van Colombia zijn, zijn we even onze lijst met reeds gedane activiteiten door gegaan. Wat hier nog niet op staat is "torrentismo". Beter bekend als abseilen met water, of te wel, van een waterval abseilen! Nu kunnen we voor het gemak gaan en met tig andere toeristen een parcours gaan doen waar je onder andere ook kan torrentismo-en. Echter is deze afdaling maar 30 meter en we weten dat er een waterval is waar je een afdaling kan gaan doen van 80 meter. Als je het dan toch doet, kan je het beter goed doen!
We waren al gewaarschuwd dat de weg naar de waterval toe dicht was, maar je zou makkelijk met een bus er heen kunnen alleen duurt het dan iets langer. Nu zijn we dit ondertussen gewend, maar aangezien we 's middags de bus willen nemen naar onze volgende bestemming, gaat het ons allemaal net iets te langzaam. De rit zal zeker een uur en 15 minuten duren en de bus vertrekt pas zodra er 10 mensen zijn die daar heen willen.. Ongeduldig zitten we met nog maar 1 andere vrouw in de bus te wachten en we zien ons plan in duigen vallen.. We besluiten de meest betrouwbare taxi-chauffeur te vragen of hij ons heen en terug wilt rijden, en om daar op ons te wachten. En dus zitten we in een veel te dure taxi, maar rijden via een enorme omleiding via een binnenweg gelukkig wel richting de watervallen. Eenmaal daar zijn helaas de heren van de torrentismo club nergens te bekennen en moeten we nóg eventjes 20 minuten wachten.. Geduld is een schone zaak, want zodra de heren er zijn, klimmen we omhoog en staan we al snel met knikkende knieën naast de waterval. Oké, Ellen in ieder geval. De touwen worden om de rotsen vastgebonden en na een korte uitleg staat Robert bovenaan in de touwen! Met dezelfde snelheid staat hij ook alweer beneden en wordt Ellen in de touwen gehesen. Wanneer je niet naar beneden kijkt, is het helemaal niet zo eng en we staan nat maar voldaan onderaan de waterval. Dit was wel een hele gave activiteit! Eenmaal terug in het hostel lunchen we hier nog even en vertrekken we naar het busstation, op naar onze volgende bestemming namelijk Guadalupe!Read more
