Kita-ku

Zondagochtend. Het is tijd om eindelijk naar Sapporo in het noordelijke Hokkaido te gaan, Karin's thuisland. Daarvoor pakken we een binnenlandse vlucht. De Shinkansen komt namelijk nog niet overal in Japan en zowel Matsumoto als Sapporo hebben geen aansluiting, al is de lijn naar Sapporo al een aantal jaar in aanbouw. Bovendien is het toch een goeie 700km hemelsbreed en zijn binnenlandse vluchten helemaal niet duur.

We staan vroeg op om de eerste bus naar het vliegveld te pakken, die gaat pas iets na achten en komt slechts een halfuur voor vertrek aan op het vliegveld. Ik stress daar wat over, maar Karin maakt zich geen zorgen, dus het zal wel goed zijn. Als we aankomen op het vliegveld snap ik waarom. De terminal is kleiner dan een bescheiden treinstation, heeft precies één gate en het is de moeite niet waard om een matrixdisplay voor vertrektijden aan te schaffen, die zetten ze gewoon op het whiteboard, mét handgeschreven opmerkingen over de weersomstandigheden (2). Het personeel is ontzettend vriendelijk en er hangt een oneindig veel relaxtere sfeer dan op ieder internationaal vliegveld ooit. Terwijl we wachten om te boarden kijken we uit op het grondpersoneel dat onze bagage rustig en netjes in het vliegtuig legt. Het is net alsof af en toe pauze en een normale werkdruk zorgt dat mensen hun werk beter doen. Na wat spiraaltjes in de vallei van Matsumoto om boven de turbulente bergwinden uit te komen keert het vliegtuig noordwaarts. Door het raam werpen we een laatste blik op Fuji-san (4), die als enige hoog genoeg is om de wolken te doorbreken.

Anderhalf uur later landen we op Shin-Chitose, een uur rijden ten zuidoosten van Sapporo. Na niet eens te hoeven wachten op onze koffers stappen we naar buiten en worden we begroet door een vrolijk zwaaiende moeder. Mika-san en ik zijn blij elkaar eindelijk te ontmoeten en natuurlijk is het altijd fijn om je dochter weer te zien. Het heeft nog maar weinig gesneeuwd in Sapporo, slechts een paar centimeter. Desondanks zijn de straten in de woonwijken bedekt met één laag ijs. Ik wordt al nerveus als ik er naar kijk, maar gelukkig heeft iedereen hier hele goede winterbanden. Thuis aangekomen worden we begroet door een blinde, een rochelende, een blaffende en een schuwe hond. Karin rent snel naar boven om de obese kat, Yuri, te knuffelen (5). Het is hier een heus dierenasiel. Blackie is stekeblind en loopt af en toe tegen een muur aan, maar lijkt verder gezond. Kenta is de vader en halfbroer van Kōru (misschien was Oedipus een betere naam geweest) en heeft iets in zijn keel, waardoor hij moeite heeft met ademen en amper kan eten. Kōru is de luidste van het stel, ondanks dat hij niet groter is dan een stevige rat (6) en loopt je graag voor de voeten in de keuken, scharrelend naar gevallen restjes. Shō is in het wild geboren en opgegroeid, totdat hij is gevangen door de hondenvangdienst. Na een oproep op Facebook is hij hier beland en lijkt op zijn plek, al is hij wel erg schuw en hij rent snel de trap op en blaast nerveus wat lucht uit als ik hem benader. Later wordt Shō toch wel een beetje mijn vriendje, mede door zijn charmante lach (7).

Na ons een heerlijke Lasagne en pompoentaart te hebben voorgeschoteld gaat Karin's moeder met Kenta naar de dierenarts om te kijken wat er mis is met zijn keel. Karin en ik gaan de stad in om winterkleding voor mij en een verjaardagscadeau voor Karin te kopen en 's avonds eten we Hokkaido's nummer een comfort food: Chingisu-Kan (Ghenghis Khan). Het bestaat uit schapenvlees, groenten en marinade die je zelf op een bijzonder gevormde grill bakt (8). Die grill is waar het gerecht zijn naam vandaan haalt, het heeft namelijk ruwweg de vorm van de helm van de Mongoolse veroveraar. Ik dacht altijd dat ik niet zo van schapenvlees hield, maar ik ben gedwongen die mening bij te stellen, want wat loopt dit over van smaak zeg, yummie.

Op de terugweg zien we in de stationshal een standbeeld van een inheemse Ainu-jager (9). Hokkaido is pas zo'n anderhalve eeuw echt onderdeel van Japan en werd daarvoor vooral bewoond door de Ainu, jager-verzamelaars die gerelateerd zijn aan stammen uit Siberië en de eilanden tussen Hokkaido en Kamtsjatka. Etnische Japanners stammen daarentegen af van een groep die zo'n tien- tot twintigduizend jaar geleden (don't quote me on this, ik zit in een vliegtuig en kan het niet fact-checken) vanuit Korea is overgekomen en hebben dus een heel andere taal, cultuur en uiterlijk. De Ainu-taal is nu bijna uitgestorven, omdat het een uitsluitend gesproken taal is en de Japanse overheid historisch gezien Ainu taal en cultuur flink heeft onderdrukt. Tegenwoordig wordt er, mede dankzij een razend populaire Manga/Anime serie met een Ainu personage in de hoofdrol, een stuk meer moeite gestoken in het behoud van de taal en cultuur. Zo zagen we op het vliegveld al een advertentie voor een nieuw Ainu-museum. Helaas is deze gesloten wegens oud en nieuw wanneer we er een ruime week later eindelijk tijd voor hebben.

Als we teruglopen van station Shinkawa is het glad. Het is ongewoon warm en heeft overdag misschien zelfs een graadje gedooit, maar in de avond vriest het gewoon weer 4 of meer graden. Ook al ligt Sapporo op ongeveer dezelfde hoogtegraad als Madrid of New York, is het climaat een stuk straffer. Tussen December en Maart dooit het zeer zelden en iedere winter vallen er meters sneeuw. De zomers zijn vergelijkbaar met Nederland, al is de zon wellicht iets sterker. Zo zie je maar weer wat de golfstroom voor een warmte zorgt in West Europa.

Weer thuis horen we van Mika-san dat Kenta nog bij de dierenarts onder observatie is, hij zou geopereerd moeten worden, maar ze zoeken nog uit of dat kan. Twee dagen later komt Kenta weer thuis, het tumor schijnt niet te opereren te zijn en de dierenarts geeft hem weinig kans, arm beestje. Wonderbaarlijk genoeg knapt Kenta in de tijd dat we hier zijn wel zichtbaar op, misschien red hij het toch.Leer más