Portugal
Monte das Moças

Ontdek reisbestemming van reiziges die een reisjournaal bijhouden op FindPenguins.
Reizigers in deze plaats
    • Dag 4

      Neue Insel - neues Glück!

      17 mei 2023, Portugal

      „Leider“ verlassen wir heute schon unsere erste Azoreninsel Terceira. Doch bevor wir in den kleinen Proppellerflieger gestiegen sind, haben wir noch eine kleine Runde zu Fuß in der Umgebung unserer Unterkunft gedreht. Da wir aber erst 13.00 Uhr abgeholt wurden, verbrachten wir die restlichen Stunden noch ganz entspannt auf unserer wunderschönen und großen Dachterrasse. Einfach herrlich. Diese Ruhe und die Aussicht auf die endlose Weite des Meeres. Gemeinsam ließen wir die letzten 3 Tage nochmal Revue passieren und waren einfach nur glücklich und voller Vorfreude, was uns die nächsten 10 Tage wohl noch erwarten würde.
      Überpünktlich wurden wir von unserem „privaten“ Taxifahrer Manuel abgeholt und Richtung Flughafen gefahren. Allmählich machte sich Nervosität breit, denn ich und Geschweige denn Eric, waren bisher mit einem so kleinen Flieger unterwegs gewesen. Aber wird schon alles gut gehen.
      Dann war es auch schon 14.45 Uhr. Kurz vorm Boarding trafen wir noch die beiden Frauen von unserem fullday trip auf Terceira. Ja. Die Insel ist echt ein Dorf. Sogar ein, zwei andere Gesichter kamen uns direkt bekannt vor, so hatten wir uns doch drei Tage vorher auf dem Flug nach Terceira auch schon gesehen.
      Jedenfalls war der Flug mit einer so kleinen Maschine gar nicht so schlimm wie gedacht. Im Gegenteil – eigentlich war alles komplett normal. Zum Glück.
      Als wir auf Faial angekommen sind, gab es beim Warten auf unser Gepäck noch ein letztes kurzes Gespräch mit den beiden Frauen, bevor sich unsere Wege letztlich trennten. Wir sind gespannt, ob sie uns noch einmal über den Weg laufen.
      Als wir unsere Koffer in den Händen hielten, steuerten wir direkt zu einem der Mietwagenverleiher, denn auf Faial heißt es: Freiheit im Sinne eines eigenen Mietwagens! Direkt beim zweiten Schalter wurden wir auch fündig und so sind wir nun stolze Besitzer eines Renault. Auf eine gute und komplikationsfreie Fahrt!
      Am heutigen Tag sollten wir aber nur noch ein Ziel haben: unsere Unterkunft. Glücklicherweise sind die Straßen auf den Azoren sehr autoarm, sodass wir sehr unkompliziert unser Ziel erreichten. Die ganze Zeit im Blick der majestätische Pico. Erstaunlicherweise zeigte er sich uns komplett – ein sehr seltenes Schauspiel! Das Glück verfolgt uns also nach wie vor und das ist ein tolles Gefühl! Wenn man bedenkt, wie das letzte halbe Jahr bei uns aussah. Wir genießen diese Glücksmomente umso mehr und versuchen sie einfach dankend anzunehmen.
      Als wir an unserer Unterkunft angekommen sind, waren wir einfach sprachlos. So etwas einzigartig tolles haben wir noch nie erlebt. Man liegt im Bett und schaut auf einen Vulkan. Für mich als Vulkan Liebhaberin der Jackpot hoch 10. Und dann zeigt er sich auch noch in seiner vollen Pracht. Besser hätte der Start auf Faial nicht sein können.
      Da wir mittlerweile ziemlich Hunger hatten, entschieden wir uns, noch in ein Restaurant ca. 15min von unserer Unterkunft zu fahren. Und zack, hatten wir schon wieder Glück, denn wir konnten gerade so noch den letzten freien Tisch bekommen. Als wir schon eine Weile dort saßen, kam ein weiteres Pärchen, welches ebenfalls dort zu Abend essen wollte. Als die Kellnerin sie gerade wegschicken wollte, sagten wir netterweise, dass die beiden gern noch mit an unseren Tisch kommen können. So saßen wir plötzlich unerwarteterweise mit einem holländischen Pärchen an einem Tisch. Wir sind echt nett … oder? Jedenfalls verlief der Abend sehr entspannt und ruhig. Das Essen war super. Das dieses wirklich so super war, wollte die Kellnerin höchstpersönlich von uns wissen und fragte uns freundlich: „Is everything okay?“ Und zack. Im hohen Bogen flog plötzlich ein Korkenzieher mitten in die Suppe unseres holländischen Tischnachbarn. Platsch. Knall. Überall Spritzer der portugiesischen Suppe. Plötzlich Schweigen am Tisch. Dann verdutzte Blicke von uns allen in die Augen der jeweils anderen. Dann … extasisches Lachen. Wir konnten uns nicht mehr einkriegen. Ist doch tatsächlich bei dem wilden gestikulieren der Kellnerin der Korkenzieher in die Suppe des Holländers gefallen. Diese Situation war so lustig, wir beide müssen immer noch darüber lachen. Was für ein fundamentaler Start auf Faial. Wir freuen uns jedenfalls auf Insel zwei der Azoren während unserer Rundreise.
      Meer informatie

    • Dag 7

      14 auf einen Streich!

      20 mei 2023, Portugal ⋅ ☁️ 19 °C

      Nachdem unsere letzten beiden Tage ganz im Zeichen der steinigen Riesen stand, hieß es heute für uns auf zur Wal- und Delfintour. Auf Letzteres freuten wir uns tatsächlich am allermeisten, so hatten wir im September 2022 in Kroatien bei der Delfintour überhaupt kein Glück. Lediglich ganz viele Möwen bekamen wir damals zu sehen. Die majestätischen Geschöpfe im Ozean bekamen wir bereits 2019 in Südafrika zu Gesicht. Deshalb liegt unser Hauptfokus auch auf den Delfinen. Gottseidank hatten uns bereits mehrere Reisende versichert, das man hier auf den Azoren mit sehr hoher Wahrscheinlichkeit Delfine sieht. Unsere Motivation und Vorfreude stieg dementsprechend auch bis ins unermessliche. Heute sollte es endlich so weit sein!
      Doch bevor wir unsere Wal- und Delfintour starteten, schauten wir uns Horta, eine Stadt an der Südostküste Faials an. Glücklicherweise hatten wir hier absolut keine Probleme einen kostenlosen Parkplatz inmitten der kleinen Hafencity zu finden. Ein Parkplatzproblem wie wir es aus Kroatien kannten, gibt es hier überhaupt nicht. Gefühlt 500 m kann man hier bedenkenlos sein Auto kostenkose abstellen und den ganzen Tag bedenkenlos stehen lassen. Echt super. Kein Vergleich zu anderen europäischen Städten. Allgemein gibt es hier sehr wenig Autos und alles ist ruhig und gediegen, was einen Aufenthalt sehr angenehm macht. Anschließend schlenderten wir entlang der sehr schönen Uferpromenade und genossen die Aussichten. Ein rundum ruhiger Start in den Tag. Dann durfte natürlich ein kurzer Stopp in der legendären „Peter Cafe Sport Bar“ nicht fehlen. Der Must to do Location in Horta. Hier genossen wir einen super leckeren Cappuccino und stimmten uns in den Tag ein. Danach suchten wir die erstbeste Apotheke auf, denn leider hatte es Eric bereits am ersten Tag gesundheitlich sehr erwischt und ein paar Lutschbonbons mussten organisiert werden. Aber auch das war hier absolut kein Problem, immerhin ist Hort touristisch sehr gut erschlossen. Dann bemerkten wir so langsam ein kleines Hüngerchen. Also schnell das erstbeste Restaurant rausgesucht und noch fix eine Pizza geteilt und für die ca. 3 h Wal- und Delfintour gestärkt. Ob das wirklich eine so schlaue Idee war? Immerhin wussten wir bis dato noch gar nicht, mit was für einem Boot wir auf Tour gehen werden. Egal. Die hungrigen Bäuche mussten gefüllt werden. Danach ging es schnurstracks zum Treffpunkt für die Tour. Hier erfuhren wir schnell, dass es für Menschen mit Rückenproblemen und Schwangere ungeeignet ist. Plötzlich vielen die Worte „in die Knie gehen“ und „Zodiac“. Darauf war ich jetzt natürlich überhaupt nicht eingestellt. Was ist, wenn ich plötzlich massive Probleme auf dem Boot kriegen würde und wir die Tour komplett absagen müssten? Was wäre, wenn meine Prothese Schaden nehmen würde? Was, wenn ich die Tour nicht mal antreten dürfte? Egal. Einatmen. Ausatmen. Abwarten. Die Papiere, für die eigene Verantwortung unterschreiben und einfach nett lächeln. Keine Nervosität anmerken lassen. Wird schon alles gut gehen. Nachdem wir die Einweisung bekommen hatten, hieß es auch schon Sachen anziehen. Alle bekamen regenfeste Kleidung, denn auf so einem Zodiac kann man bei starkem Wellengang (Heute war ein extrem windiger Tag) ziemlich nass werden. Plötzlich sahen wir alle extrem lustig aus. :D Man spürte förmlich die Aufregung und Vorfreude aller Beteiligten. Dann ging es auch schon auf zum Boot. Zum Glück bekamen Eric und ich einen Platz sehr weit hinten im Boot (Schlauchboot) – dort sollte man die starken Wellen nicht so arg spüren. Was für meine Prothese ja durchaus förderlich ist. Als alle ihren Platz eingenommen hatten ging die Fahrt auch schon los. Nur noch wenige Minuten waren wir von unserem ersten Delfinerlebnis entfernt. Juhu!
      Wumps. Krach. Kabum. Die Wellen wurden immer höher und unser Kapitän hatte ganz schön zu kämpfen bei der rauen See heute. Zwischendrin machten wir mehrere Stopps an denem er sein „Mikrophon“ ins Wasser hielt und die Wale ortete. Dann ging es wieder weiter. Immer weiter hinaus. Wieder ein Stopp. Immer wieder wurden wir mit:“Hier sind so viele Wale, wir müssen nur weiter hinaus.“ Vertröstet. Doch nichts. Eine ganze Weile ging es immer so weiter. Mittlerweile hatten wir über die Hälfte der Zeit im Zodiac und inmitten des Ozeans verbracht, ohne je einen Delphin – Geschweige denn einen Wal zu sehen. Ganz ehrlich, zu diesem Zeitpunkt dachte ich, dass wir wieder mit einer Nulltour das Land betreten werden. Nach unzähligen Stopps und „leeren“ Worten hörte man plötzlich:“There. Whales.“ Und tatsächlich ging es ab diesem Zeitpunkt Schlag auf Schlag. Zuerst sahen wir eine Gruppe von fünf Pottwalen, weitere neun sollten noch folgen. Letztendlich sahen wir 14 Pottwale (kleine und große). Doch leider keine sehnlichst gewünschte Delfine. Klar war es für uns beide sehr schade, aber die Tour an sich war trotzdem ein großer Erfolg. Alleine die atemberaubende Fahrt und auf einmal so viele Pottwale zu sehen, war es wert. Wieder ein Moment, der für immer in Erinnerung bleiben wird.
      Glücklich und mehr als zufrieden kehrten wir noch im besten Fleisch-Lokal Hortas ein (siehe Bilder). Dort ließen wir den Tag auf See ganz entspannt ausklingen und genossen einen fantastischen Sonnenuntergang.
      Auch dieser Tag war für uns wieder ein perfekter Tag und hat uns bewiesen, dass die Azoren für uns genau das richtige Urlaubsziel sind. Wir lieben es hier und freuen uns auf die weiteren Tage …
      Meer informatie

    • Dag 5

      Tchau Pico, Olá Faial !

      7 september 2023, Portugal ⋅ ☁️ 22 °C

      Nachdem wir 4 schöne Tage auf der Insel Pico verbracht haben, ging es für uns nach dem Hotel-Frühstück direkt auf die gegenüberliegende Seite zum CheckIn der Fähre. Nächstes Ziel: Die Insel Faial🏝

      Hier hat alles super geklappt. Um 11:30 Uhr startete die Fähre nach der Kofferabgabe ganz entspannt und brachte uns in nur 30 Minuten auf die nächste Insel . Mit Hilfe von Vomex wurde auch niemandem von der Reisegruppe Jussederik bei dem Wellengang schlecht. 👍🤪

      Angekommen auf Faial haben wir uns für 7.50 Euro flott ein Taxi genommen und uns zu unserem Hotel Azoris Faial Garden bringen lassen.

      Ab hier wird es kompliziert.....denn unsere Hotelreservierung wurde verrückterweise vor genau einer Woche storniert. Uppsala. Nicht von uns! So viel steht fest 🤣👏.

      Da hat unsere Reisegesellschaft wohl einen Fehler gemacht. Jetzt kann man sich an dieser Stelle streiten.. jaa, wir hätten alles lieber selbst buchen sollen.. andererseits haben wir nach einigem hin und her telefonieren die Geschäftsführung des Reiseunternehmens an der Strippe gehabt und kurze Zeit später auch ein neues Hotelzimmer...🥳 Ende gut, alles gut.

      Wir haben nach dem ganzen Trubel also nur noch entspannt die Insel entdeckt und Abends in dem hervorragenden Restaurant Oceanic gegessen. Was wirklich erstaunlich ist, sind die Preise in Restaurants und Bäckereien! 95 Cent für einen großen Cappuccino.. kaum zu glauben... 😳
      Meer informatie

    • Dag 18

      Horta még egy szállás és vacsi

      14 september 2019, Portugal ⋅ ⛅ 22 °C

      Vissza érve Hortaba vissza kellett mennünk a cuccunkért a szuper szállásra. Még 2. 5 km a komptól gyalog. Jól esett... 😂
      Ahogy megbeszéltük, 19.30-kor ott várt minket Sylvia, a házigazda. Nagyon kedves, megbeszéljük vele, hogy holnap bérelnénk tőle robogót, mert Lenita mondta hogy lehet napi 10 euróért. Életemben egyszer robogóztam szerintem, de annyira nem lehet nehéz 😂 Szóval 9-re jövünk a robogóért. Kint leraktuk a cuccainkat, hogy megnézzük pontosan merre kell az új helyre menni. Kijött Sylvia, megkérdezte ne vigyen el kocsival? Annyira jófejség volt tőle 😍 Szóval kocsival átdobott. Jó az új szállás is, az ablakból itt is látni a Picot, van konyha nappali, fürdő, hálószoba és még hangulatos kert is.
      Este jutalom vacsora, a mászás után megérdemeljük. Természetesen Peter's, kell a gintonic 😂 Nagyon jót ettünk, nagyon jót ittunk, elfáradtunk, haza vánszorogtunk és alvás.
      Meer informatie

    • Dag 11

      Célpont: Sao Jorge, Velas

      9 september 2023, Portugal ⋅ ☁️ 19 °C

      A mai utazgatós nap megint, sokadjára, de így az izgi meg így lehet sok mindent látni.
      Korai kelés nem jött össze, de időben vagyunk, pakolás, kicsekkolás, irány gyalog a kikötő, csak 20 perc elvileg. 9kor megy a komp, negyedre kint vagyunk, jegyet megvesszük (kettőnknek 31 euró), van büfé, igyunk kávét. Nagyon érdekes, hogy főleg turisták vannak itt, sokan mennek Pico szigetére, mások, mint mi onnan tovább Sao Jorgera, a büfés lány mégse tud egy szót se angolul, még a 10 centet is úgy mutatja meg hogy kirak egy tízcentest. Na mindegy, csak furi.
      Komp indul, sokan túrabottal, gondolom Pico mászás, kicsit irigykedünk, 4 éve mi is voltunk, baromi jó de nehéz túra és roppant izgalmas felmenni 2200 méter fölé úgy, hogy pár kilométerre már az óceán van. Most is gondoltunk rá, de így hogy 2 nappal kevesebbet sikerült itt lenni, kihagyjuk. Pedig ma csodás idő van, már reggel is látszott a teljes Pico a szállás erkélyéről, ráadásul ahogy sétáltunk a komphoz, láttuk, hogy a csúcs mellett halo jelenség van, szivárvány csík, nagyon jó.
      Szóval komp, hullámzik a víz, kicsit dobál ez is, de már egész jó. Kikötünk Picon, leszállnak akik addig jöttek. Viszont így hogy megálltunk, elmondhatjuk, hogy már 6 szigeten is voltunk mióta itt vagyunk 😂

      Majdnem 2 óra út után kikötés Velas városában vagy falujában, Sao Jorge szigetén. A lakosság nagy része itt él, valami 6000en,ami érdekes, mert egy nagyon nagyon hangulatos, cuki, kicsi kis kikötő város, mint a filmekben, vagy képeslapokon. Nem értek hozzá, de szerintem ilyen kb 18. századi építészet, kapuk, templomok, házak, kacskaringós utcák, sikátorok, cicák, imádom. Kata is, kijelenti, ez a kedvenc szigete. Tényleg imádni való.

      Szállás pár száz méter, gyorsan megvan, elvileg 3kor lehet becsekkolni de mondták h a cuccot nyugodtan ott hagyhatjuk addig. De ha már ott vagyunk, elintézzük a papír munkát és a fizetést is. Nagyon cukik a házigazdák, a néni/hölgy elmeséli mit lehet csinálni itt, ad térképet, bejelöli hova menjünk, meg hogy ide még oda autóval ne menjünk, meg itt meg ott ne álljunk ki a szikla szélére, stb. Azt is mondja, mi vagyunk az első magyar vendégei. Sok szlovén, szlovák, cseh és főleg német vendégei vannak, de magyar még nem volt. Ezzazzz, elsők vagyunk 😁
      A szállás több mint tökéletes, bejáratnál ajtóval szemben egy pianínó, jobbra lépcső, szobából kilátás az óceánra, kikötőre, minden tiszta és új, de az épület olyan frankó régi, van közös konyha ahova pakolhatunk.

      Becsekkolásig séta a parton, vannak kiépitett strandok, amik itt úgy néznek ki, hogy fekete láva sziklák, közte kis természetes medence, egyik part lebetonozva, lépcső, létra, és félig természetes félig kiépitett, és meglepően jó.

      Szikla kapu is van, meg szikla falak, az egész falu tényleg szuper. A régi templom mellett a főterén beülünk egy étterembe, ebéd idő. Google értékelések nem a legjobbak, de kezdünk rájönni hogy itt semmit nem számít, mert azok is jók akik 4 pont alattiak. És ez is. Részeg rák (whiskeys krémes szószban) és valami mussel (kagyló fehérboros fokhagymás szószban) isteni, nagyon jó volt. Ittuk a sört mellé, így kell élni.

      Ebéd után már lehet is csekkolni be. Lepakolunk, zuhany, irány a mosoda, mert az már kéne. Hah, kártyával nem lehet fizetni, nem baj, van vegyünk le pénzt. Ah, az se jó, 10 eurós van, de csak 1 és 0.5 euróval lehet fizetni. Végül felváltjuk, jöhet a mosás. Óriás gép, 16kg lehet benne, nekünk van vagy 2kg, de ez van.
      Mosás szárítás pipa (közben még váltani kellett a szárítóhoz is), nem mertük nagyon forrón szárítani, így kicsit nedves maradt minden, szobában kiteregettünk mindenhova is, mire láttuk hogy nem szabad. Mármint a szobában mosni és szárítani. De vegulis mi már szárítottunk, csak kis nyirkosság van. Reggel majd elpakoljuk.

      Akkor sétáljunk a faluban, amerre a házigazda ajánlotta. Van domb mellettünk, ami egész magas, elvileg egy kráter, körbe lehet menni és a legszebb naplemente onnan van, csak ne menjünk ki a szélére. Hosszasan mászunk fel rajta, kecskék birkák a bokrok között. Felérünk a szélére, kis őrtorony rom, nagyon hangulatos. Tovább, le a kráterbe, spirálban, gyönyörű, körbe zöld, lent kecskék legelnek, van kis házikó rom, a bak kecske elég nagy, minket néz, kikerüljük. Fel, szembe egy oromra ami kinéz elvileg az óceánra és partvonalra. Ligetes ösvény, végére érünk, hoppá, pár lépés és a szakadék, térkép szerint 150 méter mély, brrr. Oké, kicsit arrébb leülünk, gyönyörű kilátás, kis sör kibont és chill. A sziklák körül millió madár, megjelennek a denevérek is, csodás ahogy a nap csillog a vízen, giccs sziget már megint 😁
      Kezd hűvös lenni, induljunk. A sziklákon kis lyukak, egyikben valami szőrös van, hopp, az egy madár fióka, néz ki ránk bentről bizonytalanul. Később vacsi közben furcsa hangokat hallunk, gépi csipogás vagy nyávogás vagy gyereksírás vagy mindegyik? Rájövünk az égre nézve hogy millió madár köröz és ők adják ki a furcsa hangot. Google, ez a meditarrán vészmadár, nagyon különleges hangja van, és veszélyeztetett, az emberi beavatkozást nem szereti, a fény szennyezés nagyon árt neki. Na, az ő fiókáját láttuk, ők fészkelnek szikla hasadékokba.
      Meer informatie

    • Dag 220

      Transat Retour #5

      6 juni, Portugal ⋅ ☁️ 19 °C

      Jour 20 8h57:
      Toute la journée nous filons au même cap, presque en route directe direction les Açores, c'était déjà la même chose hier. La conséquence d'un vent établi, assez fort, qui reste dans la même direction pendant longtemps, c'est la formation de vagues qui commencent à avoir un sacré panache. On se trouve pratiquement au travers, le vent nous arrive dessus à 100°, les vagues aussi, heureusement qu'on a de la vitesse, autrement on se ferait complètement casser la gueule. La mer est assez brouillon, les vagues sont pas très lisibles et leur direction non plus. Elles se forment en amas assez moche mais grandissent très vite. Vers 17h, elles atteignent facilement 4m pour les plus grosses. On se prend des vallées dessus, à l'intérieur du bateau c'est les montagnes russes. Si elles ont le malheur de se briser pile au moment où le bateau est à son apogée, alors c'est la douche froide sur le pont. Paul et Youen se laisseront surprendre. En même temps on peut les comprendre, le spectacle est sublimement effrayant. Y'a plein plus d'adrénaline en jeu qu'à la fête foraine. On a pas de ceintures. Le boat passe de point culminant de l'océan, fier de sa hauteur, il est une vigie au naturel. À étriqué dans une ruelle sombre, frêle adolescent qui baisse la tête pour éviter de se faire embrouiller. Le tout en période de 10s. C'est un délire.
      Comme avec les baleines, parfois une vague est tellement grosse que tout le monde se laisse aller à un "Waaaaaaaaa" qui sort sans qu'on ne l'ai invité. On se marre bien faut dire.

      À la tombée de la nuit le phénomène perd de sa superbe, on se fait toujours secouer mais on voit rien, c'est moins impressionnant. Faut se méfier à la barre néanmoins, en glissant sur la vague, le bateau prend de la vitesse et se rapproche du vent, j'hésite pas à mettre absolument tout mon poids sur la barre, l'épaule bien coincé dans l'axe du corps, pour contrôler le surf. C'est physique sur la longue. L'écueil c'est de loffer petit à petit, de faire route droit vers le coeur de la dépression et de commencer à prendre les vagues par l'avant. Quand je suis dans ma cabine, je sens chaque coup de loffe, chaque accélération, le bruit de l'eau se faisant de plus en plus aigu lorsque l'on accélère. Ça cumulé à l'inclinaison des vagues qui tapent l'étrave, je sais si on fait n'importe quoi à la barre. J'suis sorti deux fois en slip de ma cabine pour aller taper sur les doigts du barreur, pas question que le bateau force pour rien et qu'on perde notre cap.

      20h45:
      J'suis un peu mort de fatigue aujourd'hui, j'ai du mal à rentrer dans ma journée. J'me suis battu pour dormir, ma chambre oscille entre trop chaud et trop froid, mon corps se met au même rythme. Ça fait quelques jours que j'ai chopé la couette d'elsa et je crois qu'elle est blindé d'acariens, j'éternue sans relâche, ça mouche sévère et j'ai les yeux qui piquent. Après un petit antihistaminique je retourne au lit. Mais au réveil j'ai pas du tout la sensation d'être reposé, au contraire, je zone dans le carré jusqu'à midi. Être dehors c'est le meilleur des remèdes en fait, ça m'a ragaillardi pour l'aprem, gros vent, grosse vitesse, gros soleil et gros grains. Dès que le vent molli un peu je déroule l'entièreté du génois, 30m2 de toile ça fait la différence. C'est vicieux parce que quand le vent forci à l'approche d'un grain, ça devient plus sportif. Je fais le clown avec Elouan pour le faire marrer en me battant comme un diable contre le vent. Quand ça rafale et qu'on chope du 25 noeuds travers, on est complètement sur toilé et le bateau a besoin d'un main expérimenté pour garder son cap. Là encore il faut mettre des coups de barres avec tout son poids de corps, autrement la barre nous entraîne et le bateau avec. C'est un peu con comme jeu, les voiles et le gréement forcent trop, mais pendant les 15min d'un grain ça va. J'ai réussi à toucher 9 noeuds au compteur, le bateau n'est pas censé aller aussi vite avec une houle de travers. Une fois les bêtises finies, on enlève pas mal de voile pour laisser le pilote barrer, il serait incapable de tenir le bateau avec la puissance précédente. On se relais entre nos cabines et l'extérieur et on continue de se faire brûler la peau, même en habits de gros temps. Sur le bateau en ce moment c'est presque intégralement lecture, on est un vrai petit club, à se donner nos recommandations, nos points de vues, c'est super sain. On sent la fatigue latente qui nous gagne quand même petit à petit, on a tous hâte d'arriver. Selon nos prévisions actuelles on devrait arriver vers mardi matin, on est vendredi soir. À voir ce on ça se profile, en tout cas on regarde bien plus la tablette que ces deux dernières semaines.

      Jour 21 22h30:
      Plus que 345 milles quand je vais me coucher, ça avance bien en ce moment c'est vraiment agréable. Grosse pensée ce soir pour les coraux qui n'ont plus de pilote depuis hier, ils dorment 4h par nuit et se relaient à la barre en permanence, ils doivent avoir sacrément hâte d'arriver aux Açores. La régate se poursuit toujours même si les choix stratégiques sont discutables, on prend 0 risque chez les Damona, adios la vitesse la nuit dernière. Les coraux qu'on avait maintenus à distance depuis 4j reviennent en force pour le sprint final. Ils étaient à 20 milles de nous avant manger. On ne les voit pas sur l'eau ni à l'AIS, à voir comment ça évolue.

      Seconde pensée pour les copains de Grabuge, le match retour avec Perpignan se joue ce soir à l'ampérage. Ils me manquent tellement, cette ambiance me manque tellement. L'euphorie d'avant la soirée, lorsque tout est en place et qu'on trépigne d'impatience en attendant les premiers arrivés. Je veux ressentir le stress de voir la réaction des gens qui monte progressivement. La petite voix interne qui te dit de faire gaffe quand tu bois une bière alors que tu sais pertinemment que ça n'a jamais été un soucis. Le moment où t'arrives derrière la personne qui joue et que tu branches ta clef, sélectionne le son. À ce moment là, t'oses pas trop regarder la scène, timide, comme avant un premier baiser. Et puis ça part, les mains se délient rapidement, la confiance et l'entrain prennent le dessus, le parquet tremble. Tu peux enfin lever les yeux et profiter pleinement du moment, même si tu vois en général pas grand chose, c'est la guerre.

      Jour 22, 21h30:
      J'ai mon quart dans 30 min, je tente le coup de pas dormir après manger pour ce quart, on va voir comment ça paye, pour le moment je suis déjà un peu fatigué. Aujourd'hui le réveil est assez douloureux, mais il a été bien réparateur, je me sens beaucoup mieux dès 6h15. Le jour de lève tranquillement et le début de mon second est assez mou. Je pars pour virer le ris à poste pour gagner en surface de voile, on est généralement deux pour faire ça mais j'ai maintenant l'assurance de faire toutes les manoeuvres solo sans soucis, sauf le spi, lui il fait encore un peu peur. J'suis pas sur que ce soit possible sur le bateau de l'envoyer et de l'affaler sans risquer de le mettre dans l'eau ou de le coincer dans les filières. Toujours est il qu'on gagne 0.5 noeuds sans le 1er ris, c'est toujours ça de pris. Je règle les voiles aux petits oignons, j'ai que ça a faire parce qu'il pleut légèrement sous les grains, mon portable n'a plus de batterie. Cap route directe et je régule à la voile, hop la risée, on borde, ça retombe, on laisse respirer et ainsi de suite. Quand ça pleut trop fort je m'assoie au dessus de la descente, ça me protège pas mal. Autrement je rentre 5 min pour me mettre à l'abri. Les heures passent et personne ne se réveille, étrange, Gervais à l'habitude d'être là à 7h. J'attends que quelqu'un se lève pour envoyer le spi, avec le peu de vent qu'on touche, on avance pas.
      Le but est d'essayer d'être à Orta mercredi soir, c'est l'anniversaire de Youen, ça serait sympa. On va tout faire pour, mais on est tributaire du vent like usual. Ce soir, on laisse le spi à poste la nuit, grande première. Il y a peu de vent annoncé, les copains sont briefés sur comment agir en cas de brise, on la tente.

      Passé 8h le soleil s'installe, moi avec lui, je me fais sécher en bouquinant. Sang sur le green, un polar de Harlan Cohen, il aura tenu une journée, goinfre que je suis.

      Le quart est d'une douceur rarement ressentie, le bateau glisse tendrement en dodelinant de droite à gauche au rythme des vagues. Le spi nous donne de la vitesse, de l'appui et donc de la stabilité. À la barre le bateau se contrôle tout pépère, pratiquement aucun effort à fournir. J'écoute des loustics parler dans mes écouteurs en profitant d'un ciel étoilé magnifique, comme une discussion au fond du jardin un soir d'été. Faut avouer que je me caille un peu plus qu'un soir d'été mais l'idée est là. La mer scintille autant que le ciel, on est de nouveau dans des bancs de planctons phosphorescents. Chaque remous que l'on créer balance une multitude de petits grains de lumière sur les côtés et notre sillage illumine la nuit.

      Jour 23 23h06:
      Je n'arrive pas à trouver le sommeil, bientôt le quart qui arrive pourtant. Je sens mes yeux fatigués mais mon corps et mon esprit ne s'arrêtent pas de penser. C'est long, on va pas s'en cacher plus longtemps cette transat est longue et ça donne à réfléchir. Il n'y a aucun risque en jeu en terme de santé, de survie ou quoi que ce soit, mais le temps passe lentement. La sieste de l'après midi me flingue ma soirée, le jeu n'en valait pas la chandelle.

      J'ai oublié de parler d'un phénomène assez particulier hier. Il faut savoir qu'on se trouve dans un milieu où il y a perpétuellement du bruit. Même en règle générale, il est excessivement rare de se trouver sans un lieu sans ne rien entendre. Là sur le bateau, quand il y a du vent on discerne les bouts qui se tendent, le bruit des poulies qui craquent légèrement, les vagues autour du bateau, le vent qui souffle, la porte des toilettes qui a un léger jeu, etc... Quand il n'y a pas de vent c'est pire, on ne glisse plus, on flotte et tout fait du boucan dans le bateau. À commencer par la bome et la voile, elles claquent en permanence c'est infernal. À l'intérieur du bateau le bois craque, les bouteilles en verre se touchent, des trucs bougent dans les boîtes et dans les placards, c'est omniprésent.
      Il est pourtant arrivé 3-4 fois où pendant l'espace d'une seconde, tous les bruits disparaissent et laissent place à un silence religieux. Cette sensation est surréaliste, j'ai l'impression que mon cerveau a manqué une seconde de traitement d'informations, d'avoir buggé. Pourtant, les étoiles s'alignent et chacun des nombreux petits bruits s'arrêtent en même temps. C'est tellement perturbant ce trou dans la routine de l'audition que j'ai tendance à regarder à gauche et à droite, voir si ça n'est pas la conséquence d'un élément extérieure, et non jamais. Hier donc en quart, sous spi en plus de ça, il arrive un moment où tout s'éteint. Sûrement que le bateau est au sommet d'une vague, donc pas de raison de glisser, léger instant de flottement, que chacun des bouts était tendu comme il se devait, que les poulies restaient sage et le vent a cessé de souffler.

      Jour 24 3h56:
      Nouvelle journée de pétole, à 150 milles de l'arrivée c'est rude, mais pas le choix on s'adapte. En ce moment on voit plein d'animaux marins donc ça nous égaye pas mal. On a aperçu des évents de mammifères, mais pas les corps, c'était peut être des globicephales. Cette après midi c'était Interstellar avec Paul et Elouan. En montant pour vérifier que tout va bien l'aperçoit deux grands ailerons au loin, pile dans notre trajectoire. Lentement mais sûrement on arrive sur eux, on pensait à des requins. Arrivé à leur niveau on remarque qu'ils déplacent leur ailerons de manière hyper fluide, comme un vieux breton qui godille. On dirait que l'aileron est articulé, ça ressemble fort à des espadons. On ne voit pas les corps, seulement ces deux ailerons super impressionnants qui ondulent au dessus de la surface. Ça dure quelques minutes à peine et ils se taillent, des dorades entrent en jeu et viennent prendre le relais autour du bateau pour nous distraire. On essaye tout pour les pêcher mais à cette vitesse (nulle) on peut difficilement les avoir, elles ont tout leur temps pour voir qu'on ne leur sert que du plastoc.
      Meer informatie

    U kunt deze plaats misschien wel onder de volgende namen::

    Monte das Moças, Monte das Mocas

    Doe mee met ons:

    FindPenguins voor iOSFindPenguins voor Android