Springdale

We hebben de wekker vandaag vroeg gezet, want we willen optijd aan onze dag beginnen.
Wanneer we ons ochtendritueel hebben gehad rijden we van de camping af en parkeren de camper op een parkeerplaats. Vanaf daar nemen we een shuttlebus het park in. Bij Sunset Point stappen we uit, want vanaf daar willen we een wandeling maken naar Sunrise Point; een tocht van zo'n 5 kilometer.
Bij het beginpunt aangekomen zijnde, opent zich voor onze ogen weer een landschap waar woorden eigenlijk tekort komen. We kijken uit over een canyon, met gesteente wat in hoge pilaren is geërodeerd. De rotsen zijn bruinrood en steken scherp af tegen de strakblauwe lucht.
Stilzwijgend staan ze als wachters naast elkaar, en alleen de wind is te horen die langs de rotsen ruist.
We dalen af in de canyon. De rotswanden rijzen loodrecht op naast ons en we voelen ons steeds nietiger worden bij de grootsheid van de natuur.
Op de bodem van de canyon lopen we door een smalle spleet tussen twee hoge bergwanden. We wandelen tussen hele oude bomen en de stenen pilaren. Het is weer een prachtig natuurgebied. De zon schijnt uitbundig en koud is het zeker niet.
Voor we het weten zijn we op het eindpunt, vanwaar we de bus weer pakken naar de camper.
Om bij de camping voor vannacht te komen, moeten we weer een gedeelte van dezelfde route als gisteren terug rijden. We passeren weer het punt waar we gisteren zonder resultaat naar de verborgen canyon hebben gezocht. We hebben nog tijd genoeg en we besluiten om het er nog maar een keer op te wagen. We denken te weten waar we nu moeten zoeken. Na een hele tijd zoeken, een aantal keren teruglopen en bijna opgeven later, vinden we toch eindelijk de Spring Hollow Canyon! We lopen op de bodem van de canyon, terwijl de bergwand tientallen meters boven ons uitsteekt. We lopen de canyon honderden meters door totdat we niet verder kunnen, omdat de spleet eindigt bij de rotswand. De canyon is onbekend voor toeristen, maar zo te zien wel populair bij de locals, want overal staan namen in het gesteente gekerfd.
We lopen weer terug en vervolgen onze reis. Al snel bereiken we Zion National Park. We moeten hier door een tunnel waarbij de rijbaan te smal is voor onze camper. Het tegemoetkomende verkeer wordt tegengehouden, zodat wij, in het midden rijdend, de tunnel door kunnen.
We hebben een prachtig plekje op de camping in het park. We staan aan de rand, aan een beekje. Achter ons domineren imponerende bergen de horizon.
Als de camper geïnstalleerd staat besluiten we om de camping even te verkennen. We gooien de deur in het slot en willen weglopen, totdat we tot het gruwelijke besef komen dat de autosleutels nog binnen liggen. We rukken aan de deuren, maar ontkomen niet aan de realiteit: we zijn buitengesloten. We kijken elkaar geshockeerd aan, we hebben echt een probleem. We hebben twee opties: het verhuurbedrijf bellen en vragen of ze een sleutel kunnen komen brengen, of de camper openbreken. We besluiten een poging te wagen voor de tweede optie.
Wanneer ik de raampjes langs loop kom ik tot de ontdekking dat een ervan niet op slot zit. Het raam kan van buitenaf open geschoven worden. Wel rest er nog een hindernis: alle ramen zijn voorzien van gaas.
Er zit maar een ding op: het gaas uit het raam slopen. Rob weet dit op vakkundige wijze te doen, waarna ik naar binnen wordt getild. Wat een opluchting!
Het ging afgelopen week ook zo goed allemaal, het moest wel een keer fout gaan.
Als we later van de schrik zijn bijgekomen, ondernemen Jeroen en ik halsbrekende toeren uit om het ijskoude beekje over te steken. Dit lukt overigens. Zonder ongelukken.
Als we langs het beekje terug lopen krijgen we allebei een biertje aangeboden van twee andere campinggasten.
We sluiten de dag vol van avontuur af met een heerlijk kampvuurtje. We staren naar de vlammen, terwijl het hout knapt en het beekje op de achtergrond ruist.Читать далее