Argentinië

Terwijl we voor de eerste keer overdag rondlopen in de stad, probeer ik zoveel mogelijk te observeren. De bevolking is hier zeer divers. Je ziet de typische donkere latino(a)’s, maar ook Peruaanse types, heel bleke mensen, Aziaten,… Los van het type, de Argentijnse vrouwen mogen er verdorie wel zijn. Allemaal mooi verzorgd en goed gekleed, de helft ervan zou model kunnen zijn.

Ik vind ook de stadsbussen zalig. In plaats van onze saaie lijnbussen zijn de nummers hier in verschillende kleuren en groottes op de voertuigen geschilderd waardoor ze lijken op stoere racewagens.

We voelen ons hier veilig op straat. Daar was ik op voorhand wat bezorgd over maar dat blijkt niet nodig. Er loopt overal veel volk rond en de politie is precies goed vertegenwoordigd. Regelmatig zie je dienstwagens voorbij rijden en om de zoveel straten staan agenten met kogelvrije vesten te patrouilleren.

Bij ons ontbijt maken we kennis met dulce de leche. Deze karamelpasta lijkt van structuur goed op choco maar is lichtbruin en iets meer stroperig qua textuur. Ik had het nog nooit gegeten maar hier is het blijkbaar heel populair. In de supermarkt vind je er hele rekken vol van en ook in alle souvenirwinkels kan je dit kopen. Choco vind je daarentegen helemaal niet. Ook chocoladerepen kwamen we nog niet veel tegen… jammer voor Vé!

Het ontbijt blijkt trouwens niet echt de favoriete maaltijd van de Argentijnen te zijn want het stelt niet zoveel voor. Meestal is het een snelle hap en gaat de keuze tussen croissants (“medialunas”) of toast, met een koffie of fruitsap erbij.

Op bijna elke straathoek vind je een parrilla. De Argentijnen zijn vleeseters en in deze barbecuerestaurants roosteren ze steaks en worsten met hopen. Daarnaast zijn de empanadas populair. Een pastei in de vorm van een halve maan, gevuld met van alles en nog wat. Lekker!

In totaal blijven we anderhalve week in Buenos Aires. We slapen in 5 verschillende hostels en airbnb kamers. Telkens in de wijken Palermo of Recoleta omdat dit de veiligste en meest toeristische zijn.

Onze eerste uitstap gaat naar de wijk La Boca. Een taxi brengt er ons heen. Er rijden honderden van de geel-zwarte auto’s rond dus het is heel gemakkelijk om er een te vinden. Bovendien ook niet duur, voor 5€ geraken we op onze bestemming. Er is een wandeltour met gids in de wijk maar die kunnen we helaas niet betalen. De bankautomaten waar we deze morgen wilden afhalen waren leeg, en we hebben ons laatste cash geld aan de taxichauffeur gegeven. Dan beslissen we maar om op onszelf wat in de wijk rond te lopen.

Er wordt algemeen aangeraden om in de buurt van Caminito (de bekendste straat) te blijven. De rest van de wijk zou niet altijd even veilig zijn, zeker ’s avonds niet. We willen toch wat geld afhalen en doorkruisen dus een deel van La Boca. Ik voel me niet 100% op mijn gemak maar we komen geen gure figuren tegen en zijn ook nooit alleen op straat dus dat valt mee. Op de terugweg schrikken we wel even, als we een affiche aan enkele huizen zien hangen. Deze waarschuwt voor een crimineel die in de wijk woont en enkele kinderen zou vermoord hebben. Gelukkig zijn we snel terug in het toeristische deel van La Boca.

Caminito en Magallanes, de 2 centrale straten van de wijk, krioelen van de toeristen. De kleurrijke oude gebouwen, vele souvenirwinkels en restaurants met tangodansende koppels hebben duidelijk een grote aantrekkingskracht. Er hangt een leuke sfeer maar het is ons wel iets te druk. Ook het restaurant waar we lunchen valt dik tegen. Flauw eten en een donderwolk van een opdienster.

La Bombonera, het voetbalstadion van Boca Juniors, ligt enkele blokken verder. Je ziet het van ver boven de huizen uitsteken. Door de manier waarop de zitjes geverfd zijn in de clubkleuren (goud en blauw), lijkt het stadion op een grote pralinedoos, vandaar de naam. We bezoeken het museum dat zich binnenin bevindt, en kunnen daarna het veld en de tribune bekijken. In vergelijking met andere voetbaltempels is deze niet supergroot. 49000 supporters kunnen er binnen. Maar doordat de tribunes zo steil zijn en heel dicht rond het veld geplaatst zijn, lijkt het wel indrukwekkend. De sfeer schijnt er fantastisch te zijn. De harde kern van de supporters, “La Doce” (=de 12e man) maakt een oorverdovend lawaai tijdens de match, zo blijkt op een video die we in het museum te zien krijgen.

We hadden online al eens gekeken of we een match kunnen bijwonen, maar dat is niet zo goedkoop. Je kan enkel kaarten krijgen als “socio”, dus als je lid bent van de supportersclub. De wachtlijst daarvoor is blijkbaar 7(!) jaar. Als een socio niet naar een match gaat, kunnen tickets doorverkocht worden aan vrienden, hostels, hotels of aan toeristische bureau’s. Daardoor gaat de prijs telkens omhoog en kost het goedkoopste ticket dat wij kunnen krijgen ongeveer 150 euro. Dat geld sparen we dan liever om een uitstapje in de natuur mee te doen.

We zijn hier nochtans op een ideaal moment qua voetbal, want volgende week speelt Boca de finale van de Zuid-Amerikaanse Champions League tegen aartsrivaal River Plate (ook uit Buenos Aires). Het moet geweldig zijn om de sfeer tijdens die match mee te maken, maar daarvoor zijn alle tickets uiteraard al uitverkocht.Read more