Peru Polaki 4x8

W hostelu wita nas płynnym angielskim Belg, który, ożeniwszy się z Peruwianką pomaga jej prowadzić hostel. I to właśnie sformułowanie jest jak najbardziej właściwe, jako że bez pozwolenia żony nie zrobi absolutnie nic, nawet nie wyda kluczy do uprzednio zarezerwowanego pokoju. Belg cieszy się natomiast, że spotkał Polaków, i chwali jedynym znanym po polsku słowem, sami zgadnijcie jakim.
Na szczęście peruwianska żona szybko wraca, i możemy zainstalować się w pokojach. Widok z okien znowu obłędny. Byliśmy tacy z siebie dumni, że udaje się nam wybrać przez sieć malowniczo położone gospody i pensjonaty, a to, prawdę mówiąc, żadna sztuka. Co jeden to piękniej położony. Zwracać uwagę natomiast trzeba na wyposażenie - koniecznie gorący prysznic, najlepiej gazowy, bo elektryczne różnie działają. I jeszcze, idealnie, choć to luksus niebywały i rzadko występujący, ogrzewanie. Tu spełniony jest warunek pierwszy, po pierwsze więc - gorący prysznic. Po drugie - obiad. M'n'Ms domagają się pizzy, ruszamy więc do centrum w poszukiwaniu takowej.
Pizzerie są w zasadzie na każdym kroku, w dodatku wyposażone w profesjonalne, piękne piece opalane drewnem, idziemy więc pełni nadzieji. Niestety... Peruwiańczycy nie odkryli, że pizzę w piecu trzeba podtrzymać wystarczająco długo, żeby upiekło się ciasto, a nie tylko, żeby stopił się ser... Czego jednak nie robi się z głodu. Pochłaniamy....
W pizzerii spotykamy się z Sylwią, która nie tracąc czasu sprawdza inne hotele na potrzeby przyszłych wycieczek, i zaczynamy kolejną lekcję historii inkaskiej.
Spacerem ruszamy do ruin, a Wojtek do hotelu, odsypiać chorobę, i dosuszać ciuchy w miarę możliwości.
Ruiny są piękne i ogromne, znowu położone na skrzyżowaniu szlaków, znowu zbudowane na miejscu istniejących pre-inkaskich budowli. Podobają się nam bardzo, i wrażenie robią większe niż te w Pisac, może dlatego, że w całości położone na jednej górze, dają się na raz ogarnąć spojrzeniem. Sylwia wprowadza nas w tajniki inkaskiej architektury, uwzględniającej elementy przeciw - sejsmiczne, i techniki przechowywania żywności, w olbrzymich spichlerzach, starannie zaprojektowanych, by umożliwić cyrkulację powietrza. Po dwóch świątyniach, słońca i księżyca, wspinaczce na tarasy i 2 godzinach zwiedzania, M'n'Ms mają trochę już dość, i nie robi na nich nawet wrażenia, że budowla była jednocześnie obserwatorium astronomicznym, skonstruowanym tak, że o wschodzie słońca w dniu przesilenia promienie padają wzdłuż dokładnie zaprojektowanego szlaku przez szereg rzeźb i okien prosto do świątyni słońca.
Przenosimy się więc do muzeum czekolady, zaraz przy wejściu do ruin, gdzie nastroje wyraźnie się poprawiają.
Na dzień dobry (w zasadzie na dobry wieczór) kosztujemy 8 różnych gatunków czekolady, o różnej zawartości kakao, z przyprawami, i z różnych odmian kakaowca. Najlepsza jest zdecydowane lokalna odmiana peruwiańska, nie eksportowana nigdzie, super intensywna w smaku. A w ramach otwierania na świat, czekoladę serwuje nam Francuz, biegle mówiący po angielsku. M'n'Ms od razu wyczuły bratnią duszę ( czy może ofiarę) i prowadzą zażartą dyskusję o czekoladzie, podróżowaniu i Peru. Po degustacji wstępnej przechodzimy do pijalni czekolady, gdzie można wybrać czekoladowy deser. W czasie (długiego, czas peruwiański) oczekiwania, oglądamy film relacjonujący produkcję czekolady, od ziaren kakaowca. M'n'Ms zafascynowane, nie wiadomo, czy tematem, czy faktem, że pierwszy raz od długich tygodni widzą telewizor.
Czekolada jest wspaniała, gęsta, w zasadzie w sam raz do smarowania. Niestety, zamawialiśmy po hiszpansku, więc wszyscy dostali gorzką, a nie mleczną. Mnie to w graj - tak chciałam, ale M'n'Ms rozczarowane, i mówią, że w krakowskiej Prowincji czekolada jest lepsza. Mimo tego orzekają, że musimy jeszcze wrócić zabierając Wojtka, więc chyba nie było najgorzej.
W hostelu czeka nas miła niespodzianka - Sylwia uzgodniła z Pania Peruwianką, że ta wybierze nasze ciuchy, wysuszy na słońcu, jako że suszarki nie ma, i przyniesie do nas do pociągu kiedy będziemy wracać z Machu Picchu za dwa dni. Czysty zysk - nie dość, że wysuszymy zapyziałe ciuchy, to jeszcze będzie lżej wędrować. Zgodzilibyśmy się za każde pieniądze. Do tego możemy cześć bagażu odesłać z kierowcą do Cuzco, do odbioru po powrocie. Więc, zgadnijcie co, niespodzianka, znowu pełne przepakowanie plecaków na dobranoc...
W końcu, padnięci, usypiamy przy szumie ( albo może prawdziwej wg Mieszka : ryku) strumyka. Pobudka o 4.30...Läs mer

Do Puno!
Dzisiejszy dzień był tak po prawdzie dniem tranzytu, urozmaiconego oglądaniem przepięknych zakątków ukrytych w dolinach i szczytach Andow.
Kierowca załatwiony przez nieocenioną Sylwię podjechał pod nas o 6 rano, budząc zawiść wszystkich pozostałych back-pakerow ustawionych przed kazda brama wzdłuż naszej uliczki. Cóż, życie w Ameryce Południowej zaczyna się bardzo wcześnie, prawdę mówiąc 6 rano to już niemal południe. I wszyscy wybierający się na zwiedzanie nie mają wyjścia, muszą wstawać z kurami. A na San Blas same hostele, i sami zwiedzający, stąd o świcie grupki z wyladowanymi plecakami przed każdą bramą, tworzący dość specyficzny i bardzo sympatyczny klimat.
Pierwszy przystanek ( po niesamowicie urokliwej drodze przez Andy) - most inkaski z trawy. Nieprawdopodobne przedsiewziecie, most jest wykonany wyłącznie z trawy i patykow, i odbudowywany co roku od stuleci, umożliwia skrócenie drogi przez kanion. 30 metrów długa plecionka z trawy wisi nad kanionem przez rok, w chwili obecnej głównie w celach turystycznych, jako że most drogowy jest 200 m dalej. Ale przez stulecia przeprowadzał trakt inkaski w poprzek doliny, niosąc ludzi, towary, i stada jucznych lam.
Most jest tradycyjnie odbudowywany w czerwcu (zajmuje to ponoć 3 dni! Choć liny na most są wyplatane we wszystkich okolicznych wioskach przez cały poprzedzający miesiąc), dlatego w kwietniu i w maju przejście po nim wymaga nie lada odwagi. My na szczęście przechodzimy w sierpniu, więc wszystkie liny są w znakomitej kondycji. W połowie mostu mniej więcej zachwyca niesamowity widok na rzekę i kanion, całkowicie ukryty przed wzrokiem stojących na brzegu. Wycieczka warta jest tego widoku, nawet w porze deszczowej i w maju!
Dalej Franco (nasz kierowca) zabiera nas do niezbyt dobrze znanego pasma gór tęczowych, odkryte o przez Sylwię. Co prawda nie aż tak wysokie jak Ausangante, bo tylko 5200 m npm, ale po pierwsze - dla nas to dobrze, bo choroba wysokościowa nie odpuszcza, a po drugie, ważniejsze, pasmo jest nieznane turystom. Dzięki temu mamy okazję podziwiać piękno tych gór w zasadzie w samotności, zamiast w tłumie turystów jak na Morskim Oku. M'n'Ms niezmordowanie dociekają skąd takie kolory skał. Odgrzebujemy resztki wiedzy z czasów szkoły i studiów - czerwony: żelazo, żółty : siarka, zielony: miedź. Ale, kurcze, fioletowy??? No nic. Trzeba będzie doczytać.
I znowu mamy niesamowite szczęście do pogody, choć czarne chmury straszą, i zbierają się nad okolicznych szczytami z każdej strony, my cały czas idziemy w dziurze w chmurach i w słońcu. Trochę oszukane to wyjście, dowiezieni zostaliśmy na 4800, i z tej wysokości "atakujemy" szczyt. Ale ze względu na odległość od cywilizacji inaczej się tego zorganizować nie dało...
Trochę deprymująco, całą drogę pod górę towarzyszy nam stareńka Peruwianka, która usilnie próbuje nam coś wytłumaczyć w Quechua. Niestety, nie rozumiemy ani w ząb, sole też wszystkie zostawiliśmy w samochodzie. Nie wiemy, czy próbuje nam coś sprzedać, czy coś ważnego powiedzieć, ale podąża za nami krok w krok. Dopiero przed samą przełęczą nas porzuca, a my dalej nie mamy pojęcia o co chodziło.
Na przełęczy okazuje się, że jednak dobrze, że trekking is udany, bo choroba wysokosciowa daje się we znaki części drużyny, i ta część na 4950 dociera mocno zziajana i na bezdechu.
Duch w narodzie jednak jest wielki, i postanawiamy postawić stopę na 5000, wśród skalistych zębów sterczących w niebo wśród ( wiecznego?) śniegu. Co, wg GPSa udaje się nam po pół godzinie 😁😁😁. Widok jest fantastyczny, zgodnie z zapewnieniani Sylwii tęczową Góra jest nie jedna, a całe rozległe pasmo miesiące się wszystkimi kolorami tęczy ( choć głównie czerwonym).
Z uwagi na zdrowie zbieramy się z 5000 natychmiast, i wracamy w bardziej przyjazne rejony, obfotografowując po drodze wszystkie odcienie górskiej tęczy.
Kierowca dowozi nas do Sicuani, miejsca naszej przesiadki na colectivo - i po 4 godzinach w dusznym busie, z bardzo sprawną przesiadka w Juliace ( kierowca colectivo tak się przejął gringos z dwójką dzieci, że dowiózł nas dosłownie przed kolejnego busa) docieramy do Puno, którego rozświetlona panorama lekko szokuje wielkością. Spodziewaliśmy się maleńkiej wioseczki, a tu, z nienacka, wyrasta przed nami metropolia. I znowu rewelacyjny zbieg okoliczności, doceniany tym bardziej że względu na nocną porę, przystanek colectivo jest bezpośrednio na wprost drzwi hostelu. Uznajemy, że sprawność " podróżowanie na sposób lokalny" zdobyliśmy z wyróżnieniem.Läs mer