Cornelia op zoek naar de zon

Vandaag stond een bezoek aan Monica op het programma. Zij is een Nederlandse vrouw die in Spanje woont, boven Malaga in de bergen, en eventueel haar landje zou willen delen.
Het was een klein uurtje rijden en pas om 15.00 u smiddags zodat ik alle tijd had vanmorgen.
Daar kwam Michel, de Belgische buurman, aangelopen met een kop koffie in zijn handen, om te zien of alles okay was geweest vannacht. En ja het was goed gegaan vannacht, prima geslapen, tevreden dat ik niet weggegaan ben en dankbaar voor de backup.
Waarschijnlijk zag hij mijn begerige blik naar zijn kop koffie want hij vroeg of ik ook koffie wilde 😃 en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.
Hij zei geef me 5 minuten dan kan ik de ergste rommel opruimen, dus blijkbaar ging ik koffiedrinken in zijn omgebouwde vrachtwagen. Altijd leuk om bij een ander te zien hoe de leefruimte is ingedeeld.
Na zo'n 10 minuten, om hem ruim de tijd te geven om op te ruimen, ging ik met mijn metalen koffiebeker zijn kant op. Ik stond buiten en hoorde een enorme herrie, alsof hij zijn hele interieur aan het slopen was.......
Na een paar minuten kwam hij naar buiten om iets in een busje dat er naast stond te doen, zag mij staan en zei: ben je er nu al? Kennelijk was ik voor hem veel te vroeg of zijn rotzooi was groter dan hij had gedacht 😂
Afijn ik mocht toch binnen komen en hij verontschuldigde zich meermaals voor de rotzooi. Binnen ging hij door met zijn gasstelletje schoonmaken terwijl ik op een barkruk mocht gaan zitten, goed overzicht zo hoog!
En eindelijk ging hij koffie zetten, op een schoon gasstel, lekker met zo'n Italiaanse perculator.
Ik kreeg de metalen beker vol koffie en hij had niets want het was een klein perculatortje. Ik bood aan om te delen, maar hij zei dat hij nog koffie in zijn beker had.
Een leuk gesprek over waarom hij zo leefde en hoe hij het financieel deed, want hij was duidelijk te jong om al gepensioneerd te zijn. Hij was straatartiest geweest maar in de coronatijd was alles afgezegd en had hij geen inkomsten meer. Daardoor kwam hij in aanmerking voor een uitkering en daar leefde hij nog van.
Ook hij had een landje ergens, maar vanwege bouwactiviteiten vlak naast hem was hij gevlucht voor het lawaai en stond nu hier. Heel bijzonder dat je als camperaar in zo korte tijd zo veel over elkaar te weten komt, dat gebeurt in het normale leven toch op een andere manier.
Het aanbod voor de tweede koffie sloeg ik natuurlijk ook niet af en toen vroeg hij of ik het leuk vond als hij de achterklep open deed zodat we een terras hadden. Ja natuurlijk vond ik dat leuk en hij ging direct aan de slag. Wow wat een uitzicht en licht ineens, heerlijk zo'n privé terras.
Uiteindelijk moest ik nog haasten om mijn Octobus weer rijklaar te maken voor de rit naar Monica. Eerst een stuk over de autoweg en daarna landinwaarts door een schitterend berggebied. Het laatste stuk was prachtig en spannend tegelijk, steeds hoger en hoger op een smalle weg zonder vangrail. Als er een tegenligger kwam dan moest één van de twee stoppen op een iets bredere stukje.
Het laatste stukje naar haar landje had Monica al geschreven dat ik dat beter niet kon doen omdat het bij haar boven aan het steile weggetje moeilijk was om te draaien.
Wat een leuke plek hoog boven in de bergen. Ze heeft een perceel van 14.000 m2 met sinaasappelbomen, olijfbomen en verschillende terrassen. Ze geeft muziekles en speelt zelf piano en is zangeres in een bandje, een hele leuke vrouw!
Ik vond het een prachtige plek maar wist al snel dat ik dit niet ging doen. Waar je ook keek zag je dat er veel werk moest gebeuren en daar ben ik niet naar op zoek, ik ben tenslotte gepensioneerd 😃 Ze vertelde dat ze graag iemand er bij wilde hebben om het terrein te onderhouden omdat ze het in haar eentje niet redde.
Ik wilde haar best graag helpen op vrijwillige basis voor een tijdje en bood dat aan en maakte haar duidelijk dat ik niet de persoon ben die ze zoekt voor het wonen en werken.
Eind februari moet zij naar Nederland en kom ik net terug uit Nederland en we hebben even gebrainstormd of ik op haar huis zou kunnen passen. Mensen ontvangen die sinaasappels komen plukken en een stukje van het terrein onkruidvrij maken. Daar heb ik wel oren naar. We gaan er allebei over nadenken of dat voor beiden een optie is. Dus wie weet kom ik hier nog terug!
Voor vannacht sta ik op een parkeerplaats in Nerja, het was al donker toen ik aankwam. Zou een hele leuke plaats aan het strand zijn, ik ga het morgen allemaal beleven 😃Read more