Nimrod's Adventures

Juni 2024 – Juni 2026
  • Sailing Nimrod
Aktuell
🧑🏽‍🦱🧒🏻 Bart & Bel
⛵ Nimrod
🌎 En route
Weiterlesen
  • Sailing Nimrod
Aktuell unterwegs

Liste der Länder

  • Italien Italien
  • Gibraltar Gibraltar
  • Portugal Portugal
  • Spanien Spanien
  • Guernsey Guernsey
  • Frankreich Frankreich
  • Belgien Belgien
  • Alle anzeigen (8)
Kategorien
Keine
  • 4,3TSeemeilen gereist
Transportmittel
  • Segeln4.227Kilometer
  • Flug10Kilometer
  • Gehen-Kilometer
  • Wandern-Kilometer
  • Fahrrad-Kilometer
  • Motorrad-Kilometer
  • Tuk Tuk-Kilometer
  • Auto-Kilometer
  • Zug-Kilometer
  • Bus-Kilometer
  • Camper-Kilometer
  • Wohnwagen-Kilometer
  • Geländewagen-Kilometer
  • Schwimmen-Kilometer
  • Paddeln/Rudern-Kilometer
  • Motorboot-Kilometer
  • Hausboot-Kilometer
  • Fähre-Kilometer
  • Kreuzfahrtschiff-Kilometer
  • Pferd-Kilometer
  • Skifahren-Kilometer
  • Per Anhalter-Kilometer
  • Seilbahn-Kilometer
  • Helikopter-Kilometer
  • Barfuß-Kilometer
  • 162Footprints
  • 427Tage
  • 1,4TFotos
  • 709Gefällt mir
  • Corsica VIII: Cala Zeri

    25.–28. Mai in Frankreich ⋅ ☀️ 19 °C

    Vanuit Campomoro vertrekken we naar onze voorlopig laatste ankerplek op Corsica. Nouja niet Corsica zelf maar een klein eilandje aan het zuidoostelijke puntje van het grote eiland. Met een heerlijke ruime wind varen we richting onze bestemming. Hoe verder zuidelijk we varen hoe lager de bergen en uiteindelijk de heuvels worden. Vlak voor we de hoek om gaan varen we eerst nog langs Bonifacio. Vanwege de voorspelde wind de komende dagen moeten we deze prachtig op de rand van de kliffen gebouwde stad, voor nu, aan ons voorbij laten gaan. We varen er redelijk ruim voorbij, maar ook van een afstandje ziet het er mooi uit.

    Als we de zuidelijke kaap ronden is het nog maar een klein stukje. Wel moeten we door een hele smalle doorgang met aan beide zijden kleine rots eilandjes. Om hier succesvol doorheen te manoeuvreren zit ik met mijn neus op de kaart om Bart aan het roer aanwijzingen te geven. Op de fok en met de motor voor de zekerheid erbij varen we er heel soepel doorheen. We hadden eigenlijk een andere ankerplek bedacht maar als we er langs varen zien we alleen maar catamarans liggen en ook op de kaart ziet het stuk waar je goed beschut ligt er iets te ondiep uit voor ons. Aangezien er 30+ aan westelijke Mistral vlagen voorspeld is komende dagen varen we nog een klein stukje door.

    Als we aankomen liggen er al twee andere boten dus we aansluiten achteraan aan. De eerste nacht komen we goed door en de harde wind blijft nog uit. De twee andere boten vertrekken de volgende ochtend dus wij schuiven een stukje op wat verder de baai in en dus beter beschut. Op een gegeven moment horen we een luide "tunk", en Bart besluit buiten te kijken wat er is gebeurd. Onze snubber, de lijn met een haak die we gebruiken om niet te veel spanning van de anker ketting op de ankerlier te zetten, is gebroken en de haak is nadat hij tegen de boot is geknald in het water gevallen.

    Het voordeel is dat we weer in prachtig helder blauw water liggen met een witte zand bodem. Bart ziet vanuit het water de haak op de grond schitteren in het zonlicht. Het nadeel is dat we toch wel op zo'n 5 en 6 meter diepte liggen. Bart neemt een duik en het klaren onderwater gaat niet helemaal goed. Met de haak, maar een beetje versuft en misselijk komt hij weer boven. Het lijkt erop dat er mogelijk een scheurtje in zijn trommelvlies is ontstaan. Dat betekent komende week/weken niet zwemmen, of in ieder geval niet onder water voor Bart. Heel spijtig want op mijn snorkel avonturen zie ik wel zo'n 10 tot 14 verschillende vissoorten! Ik doe zelfs een poging om met onze speargun een vis te vangen. Maar ik kan nog bij lange na niet lang genoeg onder water blijven om de vissen op te wachten in plaats van als een idioot proberen achterna te zwemmen. Nog even oefenen dus! Gelukkig kan Bart zich op de sup goed vermaken en met zijn koppie boven water wel lekker afkoelen in het water.

    De harde wind valt gelukkig nog mee de laatste twee nachten. Waar er voorspeld was dat we vlagen van 35 knopen overheen zouden krijgen schiet de teller niet boven de 27. We slapen tegen onze verwachtingen in heerlijk 🌹🛌🏽

    🇬🇧🇺🇸
    From Campomoro, we head to what will likely be our last anchorage in Corsica. Well, not actually Corsica itself, but a small island at the southeastern tip of the main island. With a lovely broad reach, we sail toward our destination. The further south we go, the lower the mountains become, eventually turning into hills. Just before rounding the corner, we pass by Bonifacio. Due to the forecasted winds in the coming days, we have to pass up visiting this beautiful city built on the edge of the cliffs—for now, at least. We sail by at a decent distance, but even from afar, it looks stunning.

    As we round the southern cape, it’s only a short distance to go. However, we have to pass through a very narrow channel flanked by small rocky islets on both sides. To navigate through safely, I’m nose-deep in the chart, giving Bart directions at the helm. With the genoa out and the engine on for extra safety, we glide through smoothly. We had actually planned to anchor elsewhere, but as we pass that spot, we see it’s packed with catamarans. On the chart, the well-sheltered part also looks a bit too shallow for us. Since gusts of 30+ knots of westerly Mistral are forecasted for the coming days, we decide to sail a little further.

    When we arrive, there are already two other boats anchored, so we join in behind them. The first night goes well, and the strong wind hasn't arrived yet. The two other boats leave the next morning, so we move further into the bay for better shelter. At one point, we hear a loud clunk, and Bart decides to check outside to see what happened. Our snubber—the line with a hook we use to relieve tension from the anchor chain and windlass—has snapped, and the hook, after hitting the boat, has fallen into the water.

    The upside is that we're in beautifully clear blue water over a white sandy bottom. From the surface, Bart can see the hook glinting in the sunlight on the sea floor. The downside is that we're anchored in about 5 to 6 meters of water. Bart takes a dive, but the descent doesn’t go smoothly. He resurfaces with the hook, but feeling a bit dazed and nauseous. It seems he may have sustained a small tear in his eardrum. That means no swimming—or at least no underwater diving—for him for the next week or so. A real shame, as I spot around 10 to 14 different fish species during my snorkeling adventures! I even try to catch a fish with our speargun, but I can’t stay underwater long enough to lie in wait, and end up chasing them like a lunatic. Still need some practice! Luckily, Bart is able to enjoy himself on the SUP and cool off with his head above water.

    Fortunately, the strong winds are not as bad as predicted over the last two nights. While gusts of 35 knots had been forecast, the wind never goes over 27. We sleep beautifully, much to our surprise. 🌹🛌🏽
    Weiterlesen

  • Corsica VII: Campomoro⚓

    24.–25. Mai in Frankreich ⋅ ☀️ 19 °C

    Wat een heerlijke zeiltocht was het van Ajaccio naar Campomoro. Om de baai uit te komen en vervolgens linksaf te kunnen moesten we eerst nog een paar extra slagen maken. Later op de dag zou de wind gunstig draaien en dat deed ze! Eerst een heerlijke 15 knopen ruimwindse koers en vervolgens hebben de boom gezet om melkmeisje te varen aangezien de wind helemaal van achteren kwam. De eerste paar keren zaten we steeds flink te klungelen om die boom goed te krijgen maar ondertussen hebben we het trucje door. Bevestigen aan een val, Bart met boom naar voren, ik met boom naar achteren, Bart zet m vast in de fok, ik op de mast en uitrollen maar 💨

    Als we aankomen is het nog even zoeken naar een plekje want de plek die we eerst bedacht hadden is wel erg klein, door de vele Posidonia, en daardoor diep op de plek waar het wel kon. Op plek twee komen we terecht midden tussen de kleine bootjes aan moorings dus uiteindelijk vinden we aan de andere kant van de baai een heerlijk plekje.

    Tijd voor mij om te snorkelen en Bart om te suppen. We hangen onze door de zon voorverwarmde douchezak op, shoutout naar Eef, nemen een lekkere warme douche en zoeken vervolgens het plekje in de zon aan boord op. Aangezien er niemand te bekennen is hebben we geen zwembroek of bikini nodig😉

    Op het strand verderop is er een feestje gaande, inclusief muziek, maar hebben lekker ons eigen borrel feestje aan boord inclusief het spelletje babbelbox voor tortelduifjes🐦💘🐦. De avonden beginnen hier steeds warmer te worden dus voor we het weten zitten we eerste rang voor een prachtige zonsondergang. Een fantastische afsluiting van een heerlijke dag😍

    🇺🇸🇬🇧
    What a wonderful sailing trip it was from Ajaccio to Campomoro. To get out of the bay and make the turn to port, we first had to tack a few extra times. Later in the day, the wind was forecast to shift in our favor – and it did! First, we had a lovely 15-knot beam reach, and then we set the pole to go wing-on-wing as the wind came directly from behind.

    The first few times we really fumbled with getting that pole right, but now we’ve got the hang of it. Attach it to a halyard, Bart takes the pole forward, I take it aft, Bart locks it into the jib, I head to the mast, and then we roll it out – whoosh 💨

    When we arrived, it took a bit of searching to find a good spot. Our first choice turned out to be too small, mostly because of the thick Posidonia seagrass, which also meant it was too deep where anchoring was possible. Our second option had us right in the middle of small boats on moorings, so in the end we found a lovely spot on the other side of the bay.

    Time for me to snorkel and Bart to go paddleboarding. We hung up our sun-warmed shower bag – shoutout to Eef – took a nice hot shower, and then found a sunny spot on board to relax. Since there was no one around, we didn’t bother with swimsuits 😉

    There was a party going on at the beach nearby, music and all, but we had our own little happy hour on board, complete with a cute couples’ game called Babbelbox. 🐦💘🐦
    The evenings are getting warmer here, so before we knew it, we had front row seats to a stunning sunset. A perfect ending to a beautiful day. 😍
    Weiterlesen

  • Corti 🚂🚞🚃⛰️🏞️

    19. Mai in Frankreich ⋅ ☁️ 21 °C

    🇺🇸🇬🇧⬇️
    De voornaamste reden dat we, maar eigenlijk vooral ik, naar Ajaccio wilden was om vanaf daar de trein te pakken het binnenland in. Corsica staat bekend om de prachtige bergen en valleien, die zich voornamelijk in het binnenland bevinden. De treinreis zelf, van twee uur, beloofde al een traktatie te zijn. En dat was ze zeker. Deze rit zou niet misstaan in de Efteling als één van de betoverende attracties. We slingeren vanaf de kust langzaam richting de bergen, waar we stiekem tot richting de 1000 meter klommen, door de een na de andere berg tunnel reden, in de verte en soms dichtbij witte bergtoppen, watervallen, prachtige bloemenpracht, varkens vlak langs het spoor, wilde koeien en schattige bergdorpjes voorbij tuften. Onze bestemming, en zo bleek van ongeveer driekwart van de trein, was Corte of in het Corsicaans: Corti.

    Via de universiteit en het oude centrum, inclusief de citadel, zijn we naar de Tavignanovallei gelopen. Hier heeft blijkbaar vroeger ooit een gletsjer gestroomd, nu is het een heerlijke rotsachtige rivier. Het was een prachtige dag en opnieuw best een stevige wandeling dus de verleiding om in het water te springen was groot. We stelden het nog even uit, en vulden eerst maar eens onze bidons en Bart bekeek het damwerk van voorgaande wandelaars. Op een gegeven moment kwamen we op een verlaten stuk rivier inclusief een paar inimienie watervalletjes. Een top plek. Dus hup uit de kleren een heerlijk afkoelen. Lekker om weer eens in zoet water te spelen inplaats van de zoute zee.

    Op de terugweg namen we een andere weg terug, bovenlangs en gedeeltelijk via het "pad van de herder". Heel toepasselijk kwamen we onderweg een kalf met papa en mama tegen. Daarnaast ging Bart terug met een flinke hooikoorts aanval aangezien we eens pad door de bloemen en grassen, oftewel pollen moesten banen.

    Aangekomen bij het treinstationnetje zagen we veel bekende gezichten van onze mede treinreizigers van de heenweg. Ons tripje was dus helemaal niet zo'n gek idee geweest. Aangezien Bart op de heenweg bij het raampje had gezeten, ja soms zijn we een stel kleine kinderen die strenge afspraken maken om het plekje voorin of de afstandsbediening, mocht ik nu. De grijze duiven, onze 65+ medereizigers, waren helaas allemaal gebrand op het bemachtigen van de beste uitzicht plekjes aan de rechterkant van de trein, dus helaas bleef de minder spectaculaire linkerkant over. Toch was het nog steeds een prachtige rit en een heerlijke dag! 🌸🪻💦

    🇬🇧🇺🇸
    The main reason we—or actually mostly I—wanted to go to Ajaccio was to take the train from there into the interior of the island. Corsica is known for its stunning mountains and valleys, which are mostly located inland. The train ride itself, about two hours long, already promised to be a treat. And it truly was. This ride wouldn’t be out of place in the Efteling as one of the enchanting attractions. We slowly wind our way from the coast into the mountains, secretly climbing up to around 1,000 meters, passing through one mountain tunnel after another, with snowy peaks in the distance—and sometimes up close—waterfalls, beautiful wildflowers, pigs right next to the tracks, wild cows, and adorable mountain villages. Our destination, and apparently that of about three-quarters of the train, was Corte—or in Corsican: Corti.

    Via the university and the old town, including the citadel, we walked to the Tavignano Valley. Apparently, a glacier once flowed through here; now it’s a lovely rocky river. It was a beautiful day and again quite a strenuous hike, so the temptation to jump into the water was strong. We held off a bit longer, first refilled our water bottles, and Bart inspected the little dam structures made by previous hikers. At a certain point, we reached a deserted stretch of river with a couple of tiny waterfalls. A perfect spot. So, off with the clothes and in for a refreshing dip. So nice to play in fresh water again instead of the salty sea.

    On the way back, we took a different route, up above and partially along the “shepherd’s path.” Fittingly, we came across a calf with its mom and dad. On top of that, Bart ended up with a pretty bad hay fever attack since the trail led us through fields of flowers and grasses—in other words, pollen.

    When we arrived back at the little train station, we saw many familiar faces from our fellow passengers on the outbound trip. So, it turned out our little excursion hadn’t been such a crazy idea after all. Since Bart had gotten the window seat on the way there—yes, sometimes we’re like little kids making strict deals over who gets the front seat
    Weiterlesen

  • Corsica VI: Ajaccio ⚓

    18.–24. Mai in Frankreich ⋅ ☀️ 22 °C

    🇬🇧⬇️
    Op zondag 18 mei vertrekken we richting Ajaccio. Zondag 18 mei 2025. Of nouja in Bart's geval als zondag 18 mei 2025 en in mijn geval dat jaar dat we in Corsica aan het zeilen waren. Maar die dag zullen we allebei herinneren net zoals de dag dat ik met mijn familie de gehuurde fietsen terugbracht op Texel, of misschien was het Terschelling, en we naar Teletekst keken en Bart als 29 april 2007. Net als toen was het tot de laatste speelronde van de eredivisie ontzettend spannend. Er kon nog van alles gebeuren. Met een P(i)SV'er en Ajacied aan boord, op een hele rustige zeildag, waarbij we meer dobberen dan zeilen, met een heerlijk zonnetje erbij oftewel de perfecte condities om Starlink aan te zetten en midden op zee, langs de Corsicaanse kust, de Eredivisie aan te zetten. Helaas net als in 2007, voor mij als Amsterdammer, niet het gewenste resultaat.

    Ik had zelf voorgesteld dat de niet-kampioen zou koken. Gelukkig hoefde ik alleen maar restjes op te warmen😉 Voor het zover was hadden we nog zo'n 15 mijl te gaan. De hele dag was een aan-de-windse koers en gingen we een flink stuk van de kust af om hopelijk de goede wind draaiingen en versnellingen te kunnen pakken. Dit leek goed te werken. Die ochtend waren we tegelijkertijd met een ander bootje vertrokken. Aangezien zij kozen voor de route langs de kust leken we ze op een gegeven moment helemaal kwijt te zijn en baalden we van onze keuze om verder de zee op te gaan. Maar toen ook wij na een kleine omweg de kust bereikten kwamen we ze weer tegen en voeren zij al een tijd op de motor terwijl wij nog konden zeilen, winnen! Helaas niet veel later was de wind dan toch echt op en hebben we laatste 12 van de 36 mijl ook moeten motoren 😭.

    De baai van Ajaccio is gigantisch en aan de kant van Ajaccio flink volgebouwd. Na een week in natuurparken gelegen te hebben is het wel even wennen. Als we uiteindelijk het einde van de baai bereiken is het nog een flinke puzzeltocht naar een ankerplekje. Er is een groot en rommelig mooring veld, daaromheen liggen al best wat boten voor anker en er is nog een ankerplek vlakbij waar de grote veerponten naar Sardinië en het vasteland en cruiseschepen aanmeren. We vinden gelukkig een plekje in de buurt van het mooring veld.

    Tegen onze verwachtingen in, wat een verrassing, liggen we bijna een week in Ajaccio. De eerste paar dagen voor een bezoek aan Corti en 2 dagen werken waren gepland. Maar daarna liggen we nog een paar dagen vast omdat er flinke noordwestenwind en hoge golven voorbij komen. Die wachtten we rustig af, we hebben ondertussen immers geleerd dat we geen haast hebben. Genoeg tijd om wat klusjes te doen, de kotterstag is nu af en de motorbilge is weer schoon, en Ajaccio zelf te bekijken.

    Ajaccio is de geboorteplaats van Napoleon. Niet het snoepje, maar Napoleon Bonaparte. Hij woonde slechts negen jaar in de stad, maar zijn oude huis is omgetoverd tot een museum Maison Bonaparte. We zijn er heen gelopen, maar niet in geweest. De stad zelf was wel schattig maar vooral ingericht op de gigantische cruiseschepen die hier aanmeren, zoals het Duitse schip dat er lag toen wij er waren met 3000 passagiers aan boord. Veel winkeltjes met toeristen troep en te dure restaurants. Het leukste waren de bibliotheek met boeken geschreven tot 5 eeuwen geleden! en de kleine verwijzingen naar Napoleon gemaakt door straat kunstenaars. Maar ons absolute hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk, was onze trip naar Corti! ➡️ 👣

    🇺🇸🇬🇧
    On Sunday, May 18, we set off towards Ajaccio. Sunday, May 18, 2025. Or well, in Bart’s case as Sunday, May 18, 2025, and in my case as that year we were sailing around Corsica. But that day we'll both remember, just like the day I returned the rented bikes with my family on Texel—or maybe it was Terschelling—and we were watching Teletext, and Bart as April 29, 2007. Just like back then, the Eredivisie remained incredibly exciting until the final matchday. Anything could still happen.

    With a PSV fan and an Ajax fan on board, on a very calm sailing day where we drifted more than we sailed, with a lovely bit of sunshine—in other words, perfect conditions to switch on Starlink and stream the Eredivisie mid-sea along the Corsican coast. Unfortunately, just like in 2007, not the desired outcome for me as an Amsterdammer.

    I had suggested that the non-champion would cook. Luckily, I only had to reheat some leftovers. Before that, we still had about 15 miles to go. The entire day we were sailing close-hauled and went far off the coast, hoping to catch favorable wind shifts and gusts. That seemed to work well. That morning, we had left at the same time as another boat. Since they chose the route along the coast, at some point we seemed to have completely lost them and regretted our decision to head out to sea. But when we reached the coast again after a small detour, we saw them again—and they had been motoring for a while, while we were still sailing. Victory! Unfortunately, not much later, the wind really died down and we had to motor the last 12 of the 36 miles.

    The bay of Ajaccio is huge and quite built-up on the Ajaccio side. After a week of anchoring in nature reserves, it takes some getting used to. When we finally reach the end of the bay, it's quite a puzzle to find a spot to anchor. There’s a large and messy mooring field, quite a few boats anchored around it already, and another anchorage close to where the big ferries to Sardinia and the mainland and cruise ships dock. Fortunately, we find a spot near the mooring field.

    Contrary to our expectations—what a surprise—we end up staying in Ajaccio for nearly a week. The first few days were planned, to visit Corti and to work for two days. But after that, we were stuck for a few more days due to strong northwesterly winds and high waves. We waited it out calmly; by now, we've learned there’s no rush. Plenty of time to do some chores—the cutter stay is now finished, and the engine bilge is clean again—and to explore Ajaccio itself.

    Ajaccio is the birthplace of Napoleon. Not the candy, but Napoleon Bonaparte. He only lived in the city for nine years, but his old house has been turned into a museum: Maison Bonaparte. We walked there but didn’t go inside. The city itself was charming but mainly geared toward the massive cruise ships that dock here, like the German one that was moored when we were there with 3,000 passengers on board. Lots of tourist-trap shops and overpriced restaurants. The best parts were the library with books written up to 500 years ago and the little references to Napoleon made by street artists. But our absolute highlight—literally and figuratively—was our trip to Corti! ➡️ 👣
    Weiterlesen

  • Corsica V: Calanche de Piana ⚓

    17.–18. Mai in Frankreich ⋅ ☀️ 18 °C

    🇬🇧⬇️Twee ankerplekken op één dag dat is voor ons best gebruikelijk. Drie ankerplekken, dat hebben we nog niet vaak gehad. In eerste instantie besloten we te verkassen naar de andere kant van de baai. Daar zouden we met de komende zuid zuidwestelijke wind goed beschut moeten liggen. Vol vertrouwen maken we de zeilen klaar en varen we zuidwaarts. Maar er is weer eens geen wind. We proberen het toch even en we kunnen een heeeel klein stukje zeilen. Van te voren hadden we bedacht om naar de ankerplek Plage de Ficaloja te gaan. Onderweg lijkt de ankerplek iets verder de baai in bij Marine de Porto iets beter te zijn volgens de app Navily. Dus we varen een stukje verder.

    Ondertussen hebben we al prachtig uitzicht op de Calanques de Piana (een landvorm in de vorm van een diepe vallei met steile hellingen, deels ondergedompeld in de zee) een UNESCO werelderfgoed. Als we de ankerplek naderen zien we twee kleine Franse bootjes al redelijk heen en weer bewegen. We persen onze Nimrod tussen hun in. We maken de afspraak dat we vandaag meteen gaan wandelen in de Calanques en als we terug zijn kijken of we willen blijven liggen of toch
    proberen of het bij onze originele ankerplek Plage de Ficaloja beter is. De deining komt namelijk veel meer west dan de voorspelde zuid binnen en dus rolt ie heerlijk alle baaien van de westelijke kust van Corsica in.

    Wegens de deining is het nog een hele klus om het motortje op de dinghy te krijgen. Gelukkig hebben we ondertussen een goede tactiek met gebruik van de grootzeilval en het lukt nog aardig soepel. Aan land is het eerst nog flink zoeken naar het begin van het pad. Na wat gedwaald te hebben weten we het te vinden. Dan is het nog ongeveer ander half uur lopen naar het begin van de route die ik heb gevonden 😅

    We vinden gelukkig onderweg wat, erg steile, shortcuts. Of het in tijd of moeite scheelt geen idee, in afstand wel dus dat voelt goed. Uiteindelijk komen we flink bezweet en al aardig moe aan bij het startpunt van de route. We besluiten een klein stukje van de route te lopen in ieder geval naar een van de zogenaamde mooiste uitzichtpunten. Toen we daar aankwamen was het al die al die kilometers en steile meters meer dan waard. Wat een prachtige rotsformaties. Alsof we in een soort rood Europees Yosemite park terecht waren gekomen. Met ondertussen ook uitzicht op de Middellandse Zee.

    Vervolgens hadden we nog zo'n twee uur wandelen terug te gaan. De laatste kilometers hebben we toch maar niet alle steile weggetjes naar beneden genomen aangezien we onze voetjes al niet meer zo goed meer optilden. Uiteindelijk bereikten we veilig weer het beginpunt, van de wandeling, niet van de route 😅

    Onderweg naar beneden zagen we alleen de maatjes van ons en onze buurbootjes al flink heen en weer gaan. Bij het strandje aangekomen zagen we Nimrod bijna van gangboord naar gangboord het water raakt door het schommelen. In deze heksenketel gaan we geen minuut slaap kunnen vatten. Aan boord komen was al een uitdaging. De buitenboordmotor weer aan boord hijsen en vervolgens de dinghy was een nog grotere strijd. Maar opnieuw lukte het. Tegen de golven en de wind in, met een zeer lage snelheid, motoren we de paar mijl richting Plage de Ficaloja.

    Als we bijna aankomen schiet er net een ander bootje de baai, shit! Gelukkig op dat moment draait het bootje dat daar al light zijwaarts op de golven en gaat vervolgens gigantisch heen en weer. Ook het bootje dat net aankomt gaat van links naar rechts. Wij varen ondertussen decident door, lachen vriendelijk en varen strak naar het plekje dat we voor ogen hebben. Het andere bootje vaart gelukkig door. Zo is er precies genoeg plek voor ons. Het zeegras ontwijkend droppen we ons anker precies goed en we liggen om voor ons een oase van rust. We schommelen wat maar vergeleken met waar we vandaan komen lijkt de deining hier niet aanwezig te zijn.

    Ik duik nog even het water in om te checken of het anker echt goed ligt, wat zeegras betreft. Ik word omringt door minstens honderd zeebrasems! De go pro hebben we nog niet aan de praat helaas dus we moeten het doen met een foto van Bart vanaf de Nimrod. Na een lekkere pasta, 2 afleveringen van onze ankerserie Heroes en een kopje thee kruipen we onder de dekens. Ik slaap als een baby, Bart wordt helaas wel een paar keer wakker. Maar deze derde ankerplek is sowieso beter dan nummer twee van vandaag!

    PS: Ik ben heel blij met mijn Dora the Explorer broek met 4 supersonische zakken!

    🇬🇧🇺🇸
    Three anchorages in one day—now that’s a first for us. Usually, two is plenty. Our plan was simple: move to the other side of the bay, where we’d be well protected from the coming south-southwesterly winds. Confidently, we prepped the sails and headed south. But of course, there was no wind. Still, we gave it a shot and managed to sail just the tiniest bit.

    Initially, we had our eyes on anchoring at Plage de Ficaloja. But en route, the spot a bit further into the bay near Marine de Porto looked better on Navily. So we kept going. The whole way, we had a stunning view of the Calanques de Piana—a dramatic series of red rock cliffs and narrow inlets, partly submerged in the sea. It’s a UNESCO World Heritage site, and rightfully so.

    As we neared the anchorage, we saw two small French boats already bobbing around in the swell. We wedged Nimrod carefully between them, agreeing we’d hike into the Calanques right away, then reassess the anchorage afterward—stay or move again?

    Thanks to the swell, getting the outboard onto the dinghy was a mission. But by now, we’ve got a solid system using the mainsail halyard, and managed smoothly enough. On land, we wandered a bit to find the start of the trail—definitely not obvious. Once found, we still had about an hour and a half to go just to reach the start of the actual hike I’d mapped out.

    Luckily, we discovered a few very steep shortcuts. Whether they saved time or energy is debatable, but they cut the distance, and that felt like a win. Sweaty and already tired, we finally reached the start of the route and decided to hike at least as far as one of the top-rated viewpoints. It was so worth it. Jagged, fiery-red rock formations surrounded us—it felt like we’d landed in a European Yosemite, with views over the Mediterranean as the cherry on top.

    Then came the long walk back—about two hours. We skipped most of the steep downhills, given how sluggish our legs were getting. Eventually, we reached the start point again. Not of the hike—just the route. Still had to get back to the beach.

    On the way down, we spotted our own boat and our neighbors rocking hard. By the time we reached the shore, Nimrod was rolling almost rail to rail. Sleeping here would be impossible. Even getting back aboard was tricky. Hoisting the outboard, then the dinghy, in that swell took serious teamwork. But we did it.

    Bashing into the waves at a crawl, we motored the few miles back toward our original choice: Plage de Ficaloja. As we approached, another boat darted into the bay—damn! But just then, the boat already at anchor started rolling violently side to side. The new arrival began doing the same. We kept calm, smiled politely, and headed straight to the spot we had in mind. The other boat thankfully moved on.

    Dodging the patches of seagrass, we dropped the anchor perfectly and found ourselves in what felt like pure stillness. A gentle rock here and there, but after where we’d come from, it felt like a spa.

    I jumped in to check the anchor and was immediately surrounded by at least a hundred seabream! Sadly, the GoPro still isn’t working, so we settled for a photo from Bart on the boat. After a good pasta dinner, two episodes of Heroes (our current anchorage show), and a cup of tea, we crawled into bed. I slept like a baby. Bart woke up a few times, but even so, anchorage number three was definitely a win over number two.
    Weiterlesen

  • Corsica IV: Reserve Scandola ⚓

    15.–17. Mai in Frankreich ⋅ ☀️ 19 °C

    🇬🇧⬇️We ontvluchtten de baai van Calvi om te voorkomen dat we alle kanten op geschut zouden worden. Onze geplande bestemming: Astro. Het begon als een heerlijke zeiltocht. Eerst deden we nog een kleine foto shoot zodat ik ook weer een goede foto heb voor LinkedIn. Eindelijk staat er dan ook op mijn pagina dat ik webdesigner ben en trotse mede eigenaar van Bart & Bel.

    Niet veel later moeten we een rif zetten en in een heerlijk tempo cruisen we voorbij de prachtige rotsige kust. Met een noodvaart varen we op een gegeven moment de baai van Astro in. Alleen lezen we in de reviews dat het een kiezel- en rots bodem is en van heel diep loopt het heel snel af naar heel ondiep. Aangezien we door de wind richting de kant zouden worden gezet, voelt deze plek niet lekker. We besluiten om door te varen er staat immers een lekkere flinke bries.

    We draaien om en hijsen de zeilen weer. Een uurtje later is de wind weer eens op. We wachtten nog even af, misschien is het maar eventjes, of ligt het weer eens aan de bergachtige kust waardoor de wind gek kan draaien. Maar nee, de wind is op. Dus gaat de motor aan en varen we laatste mijlen met behulp van Perky. Ondertussen zijn we aangekomen in het natuur Park Scandola. Prachtige roest rode puntige bergen vol met begroeiing. Corsica blijkt lang geleden vulkanische te zijn geweest wat het rood type rots hier verklaart. Deze prachtige omgeving maakt het op de motor varen weer helemaal goed.

    We vinden een prachtig ankerplekje net buiten het natuur park. In het park zelf mag je namelijk wel ankeren maar niet overnachten. Samen met drie andere bootjes genieten we van deze prachtplek. De volgende dag moeten we weer eens aan het werk. Bart sleept een afspraak binnen en ik werk aan de website van the Bridge. Op een gegeven moment worden we omringd door honderden kwallen! We besluiten nog maar even niet te gaan zwemmen😬. 's Middags gooien we de dinghy in het water en zoeven naar het dorpje Girolata 2 kleine baaitjes verder. Dit zou een van de mooiste plekjes van Corsica moeten zijn. Het ene na het andere toeristen bootje meert hier zomers af en aan. Wij vinden het niks.

    Door onze ogen zien we een mooie baai die is verloederd doordat de baai is volgegooid met heel dicht op elkaar gepropte moorings en in elkaar geflanste houten toeristen spots met golfplaten daken langs het strand. Het dorpje zelf, waar de mensen wonen is nog wel schattig. De charme blijkt later te zijn dat dit dorpje alleen per boot te bereiken is. Maarja, als je zelf al een jaar bijna alleen maar per boot reist denk je niet na over hoe je met de auto naar dit dorpje had moeten komen.

    De natuur eromheen is wel weer heel mooi. We maken een lekkere wandeling en bespreken wat zaken voor ons bedrijfje Bart & Bel. Dat bevalt ons erg goed. Tijdens het wandelen hebben we al meerdere malen zakelijke beslissingen gemaakt.

    Als we terug gekeerd zijn bij de Nimrod hijsen we de dinghy weer aan boord aangezien we morgen weer op pad gaan. Het begint ondertussen al aardig te schommelen aan boord aangezien er een zuidwestelijke swell binnen begint te komen. We hopen dat het niet erger wordt zodat we goede nacht kunnen maken. Helaas wordt het nog wat erger en hebben we daardoor een niet zo'n goede nacht. We worden een paar keer wakker geschommeld en besluiten s ochtends dan ook snel ons bed uit te komen en weer op pad te gaan.

    🇬🇧🇺🇸
    We fled the bay of Calvi to avoid getting tossed around from all sides. Our planned destination: Astro. It started off as a lovely sail. First, we did a little photo shoot so I could finally get a decent photo for LinkedIn. My profile now actually says I’m a web designer and proud co-owner of Bart & Bel.

    Not long after, we had to put in a reef and cruised along the beautiful rocky coastline at a great pace. Eventually, we raced into the bay of Astro. But then we read in the reviews that the seabed consists of pebbles and rocks, and it drops quickly from very deep to very shallow. Since the wind was pushing us toward shore, the spot didn’t feel safe. We decided to keep going—there was still a solid breeze.

    We turned around and hoisted the sails again. An hour later, the wind dropped off completely. We waited a bit, hoping it might come back or maybe it was just the mountainous coastline messing with the wind. But no, it was really gone. So we turned on the engine and motored the last miles with the help of Perky. By now we had arrived in the Scandola Nature Reserve—stunning rust-red jagged mountains covered in vegetation. Corsica was volcanic long ago, which explains the reddish rock. This beautiful landscape made motoring completely worth it.

    We found a gorgeous anchorage just outside the nature park. Inside the park you’re allowed to anchor, but not stay overnight. Together with three other boats, we enjoyed this amazing spot. The next day it was time to work again. Bart landed a client call and I worked on The Bridge’s website. At one point, we were suddenly surrounded by hundreds of jellyfish! So we decided to hold off on swimming for a while.

    In the afternoon, we dropped the dinghy in the water and zipped over to the village of Girolata, two small bays away. Supposedly one of the most beautiful spots in Corsica. In summer, one tourist boat after another docks here. We weren’t impressed.

    To our eyes, it was a beautiful bay that had been ruined by being crammed full of tightly packed moorings and thrown-together tourist huts with corrugated metal roofs along the beach. The actual village, where the locals live, is still quite charming. Apparently, the real appeal is that the village can only be reached by boat. But when you’ve spent nearly a year traveling almost exclusively by boat, you don’t think much about how you'd reach it by car.

    The surrounding nature, however, is once again stunning. We took a nice walk and discussed some things for our business, Bart & Bel. We really enjoy doing that. We’ve made quite a few business decisions while out walking.

    Once back at the Nimrod, we hoisted the dinghy back on board since we’d be leaving again the next day. By that time, the boat had started rocking quite a bit as a southwesterly swell rolled in. We hoped it wouldn’t get worse so we could have a decent night’s sleep. Unfortunately, it did, and the night wasn’t great. We were woken up a few times by the rocking and decided in the morning to get up quickly and set off again.
    Weiterlesen

  • Corsica III: Calvi ⛵⚓

    13.–15. Mai in Frankreich ⋅ ☀️ 19 °C

    🇺🇸🇬🇧 below

    Op een dag na vertrekken we twee weken later weer richting Calvi, Corsica. Terug naar ons varende, wiebelende en onvoorspelbare leven. We zeggen gedag tegen Bart en Selma, maar ook tegen het comfort van een warme douche wanneer je wil, in twee stappen aan wal zijn en geen zorgen of je vandaag, vanavond, vannacht of morgen nog wel goed beschermd ligt op je ankerplek. Oftewel, na twee luxe weken in de haven en overdag in huizen, is het weer even schakelen.

    Maar die knop gaat snel genoeg om. We worden meteen lekker ingeschommeld met een aan-de-windse koers vanaf Imperia tot en met Calvi. Al met al wordt het toch een prachtige zeiltocht. Via Coco hebben we geleerd dat het walvissen seizoen in deze regio nét is begonnen. We zijn nog maar een tiental mijl onderweg of we zien in de verte wel een stuk of tien keer water dat de lucht in wordt geblazen. Te ver weg om te zien, laat staan te herkennen welke soort, maar we hebben zeker weten walvissen gespot!

    Niet veel later worden we ook nog eens verblijd door een groot gezelschap dolfijnen. De harde kern blijft zeker een uur met ons meezwemmen en spelen in de boeggolven die de Nimrod maakt. Het blijft een schitterend gezicht. Ze schieten van links naar rechts, doen een soort halve schroef turn manoeuvres in het water en springen nu en dan uit het water omhoog. We aanschouwen het schouwspel vanaf de punt.

    Ook de nacht in prachtig. Het is net volle maan geweest en de hemel is helder, onbewolkt. De maan komt in haar bijna volle glorie tevoorschijn en begeleid de Nimrod richting Corsica alsof ze de hoofdrolspeler in een toneelstuk is. Ondertussen schitteren de sterren overal om ons heen. Deze omstandigheden maken het feit dat we af en toe tijdens onze slaap ons bed uit moeten om de ander te helpen met het zetten of eruit halen van een rif, helemaal goed.

    Als we 's ochtends in Calvi aankomen varen we weer richting de ankerplek waar we de vorige keer hebben gelegen. Alleen we zijn vertrokken in april en zijn nu weer terugkomen in mei. Dit betekent dat de zomer is begonnen en daarom de betaalde moorings geplaatst zijn. Ten opzichte van de boeien lagen we keurig buiten het mooring gebied. Maar de mevrouw van de haven kwam hard aangevaren in haar rib en deelde ons mee dat we hier echt niet mogen liggen. En dus werden we helemaal naar de andere kant van de baai gestuurd. Ook daar, terwijl er slechts twee boten in het gigantische mooring gebied lagen, kwam ze de volgende dag nog even checken of we er wel buiten lagen. Het was goed genoeg.

    Gelukkig hadden we het dorpje al gezien dus maakte het niet uit dat we zover weg lagen. We zijn aan boord gebleven en hebben vooral uitgerust, gewerkt en gezwommen voordat we weer moesten vertrekken omdat de wind en de swell zouden gaan draaien. Precies onze baai in. We zijn weer terug in ons cruisers leven!

    🇺🇸🇬🇧
    We set off again almost two weeks later, heading back to Calvi, Corsica. Back to our floating, wobbly, and unpredictable life. We say goodbye to Bart and Selma, but also to the comforts of a hot shower whenever you want, stepping ashore in two steps, and not having to worry whether you're still safely anchored today, tonight, or tomorrow. In other words, after two luxurious weeks in the harbor and spending our days in houses, it takes a bit of adjustment.

    But that switch flips quickly enough. We’re immediately rocked back into the rhythm with a close-hauled course from Imperia all the way to Calvi. All in all, it turns into a beautiful sailing trip. Thanks to Coco, we knew that whale season in this region had just begun. Barely ten nautical miles in, we see at least ten bursts of water spraying into the air in the distance. Too far away to see clearly, let alone identify the species—but we definitely spotted whales!

    Not much later, we’re also joined by a large group of dolphins. A core group sticks with us for at least an hour, swimming and playing in Nimrod’s bow waves. It’s always a spectacular sight. They shoot from left to right, perform kind of half corkscrew turns in the water, and occasionally leap out into the air. We watch the whole show from the bow.

    The night is beautiful too. It was just full moon, and the sky is clear, cloudless. The moon rises in near-full glory and guides the Nimrod towards Corsica like the star of a theatre play. Meanwhile, stars glitter all around us. These conditions more than make up for the fact that we sometimes have to jump out of bed during our off-watch to help each other reef or shake one out.

    When we arrive in Calvi in the morning, we head to the same anchorage we stayed at last time. But we left in April and now we’re back in May—which means summer has begun and the paid moorings are in place. Compared to the mooring buoys, we were clearly anchored outside the designated zone. But a woman from the harbor came speeding over in her RIB and told us we absolutely couldn’t anchor there. So we were sent all the way to the other side of the bay. Even there, despite only two boats in the enormous mooring field, she came by the next day to check if we were still outside the area. Apparently, it was just good enough.

    Luckily, we had already seen the village, so we didn’t mind being that far out. We stayed on board, mostly resting, working, and swimming—until it was time to leave again because the wind and swell were about to shift. Right into our bay. We're officially back in cruiser life!
    Weiterlesen

  • Valloria🍝😋

    9. Mai in Italien ⋅ ☁️ 14 °C

    🇬🇧 below

    We hebben ook nog een zakelijke afspraak staan. Voor een Italiaanse connectie van senior, Paolo, maak ik een website voor zijn agriturismo. We hebben elkaar alleen 1x online gesproken en aangezien Paolo naast het runnen van zijn restaurant, het klussen bij senior en Selma nog 100 andere dingen doet én alleen Italiaans spreekt, gaat de communicatie niet super 😉 Gelukkig is Paolo's Duitse verhuur steun Judith er ook. In een mix tussen Engels, Duits en Italiaans maken we samen mooie plannen en komen we een stuk verder. Van Paolo mogen we niet vertrekken met de Nimrod totdat we bij hem in het restaurant hebben gegeten.

    Een kleine week later pakken we dus weer de scooter naar Valloria naar Paolo. Voor het eten lopen we eerst nog in het dorpje rond. Het is net een openlucht theater. Al decennia is er hier de traditie dat kunstenaars de deuren schilderen. Er zitten prachtige exemplaren bij. Ook de uitzichten over de bergen zijn fantastisch. Daarnaast staat er een gigantische vlierbloesem plant zodat ik geen gezellig mandje, maar gezellig Bart's dichtgeknoopte klus shirt, kan vullen met vlierbloesem om zelf siroop te maken. Als we trek beginnen te krijgen lopen we naar Paolo. We krijgen onze eigen prive ruimte en worden ontzettend verwend. Van een bord vol Liguriaanse antipasti, een fles huiswijn, courgette bloemen, zwijn ravioli, konijn en rosbief als hoofdgerecht (van allebei een beetje omdat we niet konden kiezen) en tenslotte tiramisu als toetje. Alles was op z'n Italiaans niet te veel poespas, maar ontzettend puur en heerlijk. Als we om de rekening vragen worden we uitgelachen en na Paolo hartelijk te bedanken rijden we weer naar beneden en sluiten we onverwachts nog even aan bij vrijdagavond in Le Grotte nummer twee.

    🇬🇧
    We also still have a business meeting scheduled. I'm making a website for an Italian connection of senior, Paolo, for his agriturismo. We've only spoken online once, and since Paolo, besides running his restaurant and helping out senior and Selma, is also doing about 100 other things and only speaks Italian, communication isn't exactly smooth. Luckily, Paolo's German rental support, Judith, is also involved. In a mix of English, German, and Italian, we're making great plans together and getting a lot further. Paolo won't let us leave with the Nimrod until we've eaten at his restaurant.

    So, about a week later, we hop back on the scooter to Valloria to visit Paolo. Before dinner, we take a walk through the village. It's like an open-air theatre. For decades, there's been a tradition here of artists painting the doors. Some of them are stunning. The mountain views are also fantastic. There's a giant elderflower bush, so instead of using a nice basket, I fill Bart's buttoned-up work shirt with elderflowers to make syrup myself. When we start getting hungry, we head over to Paolo. We're given our own private room and are treated like royalty. A plate full of Ligurian antipasti, a bottle of house wine, zucchini flowers, wild boar ravioli, rabbit and roast beef as the main course (a bit of both because we couldn’t choose), and finally tiramisu for dessert. All typically Italian—simple, pure, and absolutely delicious. When we ask for the bill, they laugh at us. After warmly thanking Paolo, we ride back down and unexpectedly join the Friday night gathering at Le Grotte number two.
    Weiterlesen

  • Porto Maurizio/Lecchiore/Prela 🏡⛵

    29. Apr.–12. Mai in Italien ⋅ ☀️ 21 °C

    🇬🇧 below

    Ondertussen komen we samen al jaren bij Bart Sr op bezoek in Lecchiore, een bergdorpje een half uurtje van Imperia. De laatste paar jaar fantaseerden we erover dat we "ooit" met onze eigen boot, vervolgens onze eigen Nimrod, hier in de haven van Porto Maurizio zouden liggen. Eind 29 april 2025 was het dan eindelijk zover. Om kwart voor acht voeren we de haven binnen. Voor de ito's was dag nog een kwartier te vroeg, want ze gaan pas om acht uur. Gevolg? Geen gehoor op de marifoon en eerder ook al niet via de mail. We besluiten zelf een plekje uit te zoeken aan de ons welbekende steiger in het midden van het stadje.

    Als we uiteindelijk telefonisch contact opnemen met de haven, dat schijnt nodig te zijn, krijgen we over heen ons waarom hebben jullie ons niet opgeroepen op de marifoon?! Bart antwoord dat hebben we gedaan. Waarom hebben jullie ons niet gemaild?! Dat hebben we ook gedaan. Waarom hebben jullie ons niet gebeld?! Inderdaad, dat hebben we niet gedaan, dat hadden we nog kunnen doen. We hadden namelijk blijkbaar een ongewoon verzoek, we wilden graag minimaal een week, misschien langer blijven liggen.

    We besluiten naar het havenkantoor te lopen. Aangezien Bart een dame aan de lijn heeft gehad is het tijd om zijn zo gekleurde blonde lokken en blauwe ogen in de strijd te gooien. Maar helaas. Langere tijd blijven liggen kan niet aan de mooie passanten steiger in het stadje. Die is max voor twee nachten. Zelfs niet na een paar keer knipperen, charmante grapjes en een glimlach. Niet dat we daar de rest van de week inderdaad een stampvolle steiger hebben aangetroffen, maar we moesten verplaatsen naar een achteraf plek weggestopt achter de super jachten. Maarja we liggen en we mogen hier de komende tijd blijven liggen.

    Die avond eten we samen met Bart Sr, Selma, Iggy 🐕 en Otto 🐕 aan het strand. Na een nacht zeilen houden we het niet heel lang vol dus we maken het niet al te laat. De komende dagen werken we s ochtends en in de middag gaan we richting Dolcedo om Bart en Selma te helpen met een klaarmaken van het huis voor het verhuur seizoen. We maken het zwembad schoon, helpen met fikken van geknipte olijven takken, schilderen de trappen, de keuken, de slaapkamers en helpen met schoonmaken. Uiteindelijk zijn we zaterdag een uur voordat de eerste verhuurders komen, precies op tijd klaar 💪🏽

    De rest van de week werken of klussen we s ochtends nog een beetje aan boord. Zo hebben we twee nieuwe pompen geïnstalleerd in onze watermaker en eindelijk het rotte stuk hout waarop onze kotterstag zit bevestigd vervangen en met verschillende epoxy varianten weer vastgelijmd en verstevigd. Natuurlijk ging het allemaal weer niet in één keer goed, maar het nieuwe hout zit erin, de stag bevestiging past er op, nu alleen nog bevestigen als we lang genoege bouten hebben aangezien ons plankje net iets dikker is 😅

    In de middag pakken we steeds de scooters naar Prela. De tocht door de bergen is elke dag weer prachtig. We zijn hier nog niet eerder in het voorjaar geweest en genieten van de bloemenpracht en frisse groene kleuren. In Prela heeft Selma een prachtig 19e eeuwse olijfoliemolen gekocht, aan een waterval, waar we samen lekker eten, kletsen, wat puin ruimen, bbq'en en vooral genieten van het na, toch eigenlijk wel een jaar, weer eens bij elkaar zijn. Een aantal avonden worden we door Bart Sr verwend in een restaurant met heerlijke pizza's, pasta's en op de vrijdagavond een burger in de vrijdag kroeg Le Grotte van Bart Sr, Selma en hun lokale vrienden.

    Tijdens ons verblijf spelen Inter en Barcelona twee keer tegen elkaar in de halve finale van de Champions League. De beslissende wedstrijd kijken we ook weer in Le Grotte. Ook al ben ik zelf toch iets meer voor Barça was één groot feest toen Inter uiteindelijk de finale bereikte na vooral een prachtige wedstrijd.

    In het weekend lenen we de auto van senior en doen meer boodschappen dan we de afgelopen paar keer bij elkaar hebben gedaan. Op zondag hebben we nog een laatste avond samen en eten we de lekkerste pizza's tot nu toe. Maandagochtend rijden we voor de laatste keer met de scooters omhoog. Samen met Selma en Bart wisselen we nog een gastankje om en vullen we onze voorraad diesel weer aan. Daarna is het toch echt tijd om gedag te zeggen en een paar uur later varen we na twee heerlijke weken samen weer uit.

    🇬🇧🇺🇸

    In the meantime, we've been visiting Bart Sr in Lecchiore for years now, a mountain village about half an hour from Imperia. Over the past few years, we’ve fantasized about one day arriving here with our own boat—our own Nimrod—moored in the harbor of Porto Maurizio. On April 29th, 2025, it finally happened. At 7:45 a.m., we entered the harbor. For the Italians, that was still fifteen minutes too early—they only start at eight. The result? No response on the VHF radio, and they hadn’t replied to our emails either. So we decided to pick our own spot at the familiar dock in the middle of town.

    When we eventually manage to get them on the phone—which, apparently, is what we should have done in the first place—we get a barrage of questions: Why didn’t you call us on the radio?! Bart replies: we did. Why didn’t you email us?! We did that too. Why didn’t you call us?! Well, that one we didn’t do—we could’ve. Turns out our request was a bit unusual: we wanted to stay at least a week, maybe longer.

    We head to the harbor office. Since Bart had a woman on the phone, it’s time to put his bright blond hair and blue eyes to good use. But no luck. Staying longer at the beautiful visitor dock in town isn’t allowed. Two nights max. Not even with a few winks, charming jokes, and a smile. Not that the dock was actually full the rest of the week, but still—we had to move to a tucked-away spot behind the superyachts. But at least we have a place, and we’re allowed to stay for the time being.

    That evening we have dinner on the beach with Bart Sr, Selma, Iggy 🐕 and Otto 🐕. After a night of sailing, we don’t last very long, so we keep it short. In the following days, we work in the mornings, and in the afternoons we head to Dolcedo to help Bart and Selma get the house ready for rental season. We clean the pool, burn trimmed olive branches, paint the stairs, kitchen, bedrooms, and help clean up. In the end, we finish just in time—an hour before the first renters arrive on Saturday.

    The rest of the week, we spend our mornings working or doing boat jobs on board. We installed two new pumps in our watermaker and finally replaced the rotten piece of wood where the cutter stay is mounted. We glued and reinforced it with various types of epoxy. Of course, it didn’t all go smoothly at once, but the new wood is in place, the stay fitting fits—now we just need long enough bolts, since the new plank is slightly thicker.

    In the afternoons, we ride the scooters to Prela. The ride through the mountains is beautiful every day. We've never been here in spring before and are enjoying the abundance of flowers and fresh green colors. In Prela, Selma bought a gorgeous 19th-century olive oil mill by a waterfall. There, we eat well, chat, clear some rubble, BBQ, and mostly just enjoy being back together again—after basically a year apart. On several evenings, Bart Sr treats us to amazing food in restaurants—delicious pizzas, pastas, and on Friday night, a burger at the local bar Le Grotte with Selma and their local friends.

    During our stay, Inter and Barcelona play each other twice in the Champions League semi-finals. We watch the decisive match again at Le Grotte. Even though I lean more towards Barça myself, it was one big celebration when Inter reached the final after a fantastic game.

    Over the weekend, we borrow senior’s car and do more grocery shopping than we have in all our past visits combined. On Sunday, we have one last evening together and eat the best pizzas so far. Monday morning, we ride the scooters up one last time. Together with Selma and Bart, we swap out a gas canister and top up our diesel supply. Then it’s really time to say goodbye, and a few hours later, after two amazing weeks together, we set sail again.
    Weiterlesen

  • Imperia/Lecchiore I🏡⛵

    29. April in Italien ⋅ ☀️ 20 °C

    Only 90 nautical miles separated us from Bart's dad who lives close to Imperia. On the 28th of April we found a weather window that was good enough. We go bit back and forth about what time we would be most favorable for departure. First it looks like we will avoid the strongest wind if we leave later. A few hours later the next stormy weather is forecasted to slide into our weather window. At noon we decide to lift the anchor and set sail.

    We know that the first couple of hours will be the toughest 28-23 knots of wind upwind to reaching. Double reefed and shifting our course a bit so the wind comes in closer to 60-70 than 50-70 degrees we are making good speed. After a few hours we take out the first reef and around dinner time first the seas followed by the wind settle down. We can go ahead with full sails. Bart has a mellow first watch where the wind dies down further and he alters course this time further east of Imperia, instead of west which had been going. An hour into my watch the wind very slooooowly makes a full 360 degrees so I need Perky for a while 🚂. Even though there is no moon visible, the skies are filled with stars again and the sea is so calm the waves make a sort of rustling sound. On top of that the algae make for a festive night.

    During Bart's second watch we can sail again and at some point he is joined by some playful dolphins 😍. We only have a couple of miles to go during my second watch. Slowly I see the coastline and mountains, which are after 7+ years of dating Bart, have become familiar to me as well. With only one mile to go I wake Bart up and it is very cute to see how he happily reacts to seeing the very familiar sights. At 8 o'clock we have docked our Nimrod in Imperia, Porto Maurizio.

    We are not sure how long we will stay here. We have a list of to do's, need to do some work and will help Bart Sr and Selma with their renovation project. Most importantly we have lots of pizza's, spaghetti vongole, gelato and spaghetti fruti de mare to eat. See you in a week, or two, who knows 👋🏽
    Weiterlesen