Reset search
IndonesiëIndonesië
SatelliteEdit route

Indonesië

July - September 2018
Twee Vugsvrouwtjes zonder plan. Read more
  • 21footprints
  • 2countries
  • 38days
  • 114photos
  • 0videos
  • 12.0kkilometers
  • 11.3kkilometers
Follow Calendar Share Bucket list
Date ascending
  • TravelerIndonesië
    Day 20

    Ubud

    August 18, 2018 in Indonesia ⋅ 🌬 26 °C

    En dan is ons rondje scooteren alweer ten einde: we zijn terug op ons beginpunt. Voordat we door kunnen naar onze volgende badplaats, zijn er nog serieuze zaken te verrichten: winkelen. Onze bikini's zijn we namelijk vergeten in Nusa Penida. Zou ik in mijn eentje zijn, dan was ik waarschijnlijk de eerste winkel ingelopen die er een beetje goedkoop uitzag en c'est ça (ome Willie, schrijf je dat zo?). Met Fieke is het kopen van badkleding een activiteit die de hele dag inneemt. Iedere winkel die badkleding verkoopt, wordt onderworpen aan een hevige inspectie. En dat is leuker dan dat het klinkt, vooral met het eten dat we onderweg tegenkomen. En dan zijn er ook nog de aapjes die voor wat vermaak zorgen. Vooral als er eentje een mango steelt van Fieke, die dan de hele straat bijeen schreeuwt en weigert de fruittas weer op te rapen. En daarmee komen we bij Fieke's Irrationele Angst Nummer 138: Aapjes.Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    Day 22

    Canggu

    August 20, 2018 in Indonesia ⋅ ☀️ 28 °C

    We moeten onze visa verlengen en dus verblijven we in Canggu, een badplaatsje in het zuiden van Bali. Wij dachten dat dat een kwestie zou zijn van geld overhandigen en een stempel ontvangen. Zaten wij er even goed naast. In werkelijkheid is het een kleine introductie in Bureaucratie in Indonesië.

    Het begon er al mee dat we, naar onze maatstaven vroeg opgestaan en goed voorbereid, bij het verkeerde immigratiebureau aankwamen. Dat merkten we natuurlijk pas na een half uur. Ons argument dat het het dichtsbijzijnde kantoor was, kwam niet echt aan. We moesten zo'n 15 km verder zijn. 15 km aan verstopte straten, moet ik erbij zeggen: het verkeer in Zuid-Bali staat altijd helemaal vast. Eindelijk aangekomen bij het juiste immigratiebureau, moesten we een uurtje wachten en toen was het lunchpauze. Dan ligt al het werk nog een uurtje stil. Nog twee uur later konden we onze paspoorten inleveren en stonden we buiten met het verzoek om vrijdag terug te komen om een foto te laten maken. Maandag of dinsdag zou dan de visumverlenging afgehandeld zijn. Aangezien dit akkefietje op een maandag plaatsvond, betekent dit dat we nog minstens een week moeten overbruggen.

    Had ik dat van tevoren geweten, dan had ik dat een flinke domper gevonden. Ik was niet zo happig op het zuiden van Bali, dat ik vooral kende van Kuta, het toeristische afvoerputje van Bali. Maar we waren al een dag in Canggu geweest en, zo bleek, het leven is hier één groot feest. Luxe ontbijttentjes maken de ochtend een feestje met Westers eten dat goedkoper én lekkerder is dan thuis. De stranden en strandtentjes bieden genoeg vermaak voor de rest van de dag. En we hebben het waterpark bezocht waarin we lekker de hele dag hebben gespeeld. Slapen in ons relaxte hostel is bovendien ook een feestje die zijn naam eer aan doet (In Calm Hostel).

    Het is dan ook niet zo erg om hier langer te blijven. We kunnen hier zelfs leren surfen, met spierpijn en rode billen als gevolg. Deze plek zal onze culturele ontwikkeling waarschijnlijk niet verhevenen naar ongekende hoogtes of onze wereldbeelden veranderen. Maar, zoals Tinus altijd zegt: "Je zit hier goed."    Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    Day 25

    Canggu

    August 23, 2018 in Indonesia ⋅ 🌬 29 °C

    Het zuiden van Bali kent een dorpje voor iedere soort vakantieganger: Kuta voor de zuipende Australiër, Seminyak voor wie veel bier wil drinken maar niet wil toegeven een stereotype zuipende Australier te zijn (veelal zuipende Australiërs), Sanur voor gezinnetjes en Uluwatu voor gevorderde surfers. Wie niet in een van deze hokjes past, waaronder ondergetekende, eindigt in Canggu. Hier zie je verschillende toeristen: zij die komen om te relaxen, om te leren surfen, om een beetje rauw, veganistisch te eten of eigenlijk helemaal niet weten waarom ze hier zijn en vooral niets doen. Ons hostel zit vol met de laatste soort. Grofweg 99% van de mensen is hier tussen de 20-30 jaar en obesitas heeft dit hipsterparadijsje nog niet bereikt.

    Dus wat doen wij? We eten veel en surfen een beetje. De eerste surfles ging best goed. De instructeur vertrouwde me zelfs toe dat ik een betere balans had dan Fieke. Je snapt wel dat ik vanaf dat moment het liefst iedere dag op zo’n board ging staan. De tweede keer surfen viel na die overmoed een beetje tegen. Peddel je jezelf helemaal lens om een golf te pakken, blijkt die golf helemaal niet te breken. Let je eventjes niet op en lig je lekker op je board, blijkt dat kleine rimpeltje uiteindelijk toch nog een vrij krachtige golf geworden die je zo omver haalt. Kortom, ik snapte geen snars van de branding en in 1,5 uur stond ik één keer op het board. Toch nog maar een lesje, maar daar werd het niet beter van: één keer sneed ik per ongeluk iemand af, één keer surfde ik zo over iemands board heen. Toen er een grote golf kwam, verloor ik de controle over mijn board, die wegschoot en op Fieke’s keel terecht kwam. Dat was het einde van onze nieuwe hobby. En dus stapten we maar weer over op wat we het beste doen: chillen.

    En hoe is het nu met Fieke’s keel? Een hoop pijnstillers en zeven dagen later praat Fieke weer normaal.    Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    Day 27

    Canggu

    August 25, 2018 in Indonesia ⋅ ☀️ 29 °C

    Er zat een steen in Fieke's grote teen. Hoe dat kwam? Fieke's verklaring is dat ze ergens in was gaan staan en dat de wond was dichtgegroeid met de steen er nog in. Persoonlijk denk ik dat er een stukje van haar stenen hart afbrak en dat dat stukje via haar bloedbaan naar haar teen werd getransporteerd. En, als je nu denkt: is dat niet een beetje onaardig, Lotte? Dan zou ik je er graag op willen attenderen dat Fieke haar middelvinger opstak naar de kledingmaker langs de wasserette, omdat de wasserette nog niet open was. Nog niet overtuigd? Na ons bezoekje in het waterpark, op de parkeerplaats, vroeg ik onze wolf in schaapskleren om even mijn loszittende bovenstuk vast te houden, zodat ik mijn trui aan kon doen. "Natuurlijk", zei ze, mijn topje vasthoudend, om hem na drie seconde lachend los te laten. Hadden de parkeerjongens opeens uitzicht op twee blote borsten.

    Hoe het ook kwam, na veel geprik en geduw van mij en geschreeuw van Fieke was hij nog niet uit haar voet. Toen zat er nog maar één ding op: de taak toevertrouwen aan de bekwame, Balinese masseuses. Daar waren we de dag ervoor al geweest voor een massage. En, aangezien ik toch moest wachten totdat Fieke's pedicure klaar was, pakte ik nog maar een massage. Want ja, dat kostte maar zes euro. Zes euro voor een massage van een uur. Een uur lang gemasseerd worden voor zes euro. Zes euro, een uur. Je snapt het wel.

    En nu hoor ik je denken: doen die twee nou niets anders dan zich een beetje laten masseren? Nee, natuurlijk niet. We drinken ook koude kokosnootjes op het strand. We kijken naar de zonsondergang met een biertje. Niet alleen bier overigens. Omdat we hier toch zijn om de lokale cultuur te ervaren, hebben we ook het lokale destillatieproduct geprobeerd: Arak. Dat is echt lokaal, want de jongen van de homestay gaat het halen in een donker straatje achter een goedkoop hotel (eerlijk gezegd weet ik niet waar hij het haalt, maar zo stel ik het voor) en het komt in merkloze flesjes. Voor een half litertje betaal je hetzelfde als voor een biertje, €1,20. Maar zelfs dat is eigenlijk te veel voor die troep. Zelfs koude kokosnootjes kunnen dit vergif niet maskeren. De helft van het flesje hebben we dan ook maar laten staan. Misschien maar beter ook, want het schijnt best tricky spul te zijn. Tom's favoriete woorden deze zomer - "gevaarlijk" en "uitkijken" - zijn er misschien wel van op toepassing.    Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    1
    Day 31

    Nusa Dua

    August 29, 2018 in Indonesia ⋅ ⛅ 28 °C

    Tien dagen na ons eerste bezoek aan het immigratiebureau konden we eindelijk (lees: EINDELIJK) onze paspoorten ophalen. Zoals zoveel dingen, gingen hier drie stappen aan vooraf.

    Stap 1: scooter inleveren
    Dat was makkelijk, want de scooter zou opgehaald worden door het verhuurbedrijf. Alleen kwamen ze niet opdagen. Geen paniek, want na tien dagen zijn wij helemaal zen. En na al die ritjes naar het immigratiebureau heeft Fieke zich ontpopt tot een scooterchauffeur van Aziatisch niveau: links inhalen, rechts inhalen, links inhalen en dan rechts inhalen, rijden over de stoep. De weg naar dit niveau leverde me een keer een flinke klap op mijn voet op (de doorgang die Fieke voor ogen had, was iets smaller dan gedacht), maar ging zich nu uitbetalen: voor een scooterritje met twee personen, twee backpacks en twee tassen draaide Fieke haar hand niet meer om. Hop, naar het verhuurbedrijf.

    2. Taxi naar het immigratiebureau
    Van het verhuurbedrijf naar het immigratiebureau. Een taxi boeken stelt niets meer voor, daar zijn tig applicaties voor: Grab, Go-Jek, Bluebird, allemaal Uber-achtige bedrijven die in Indonesië werkzaam zijn. Onze boeking werd verschillende keren geaccepteerd, maar niemand kwam ons ophalen. Taxichauffeurs die tegenover ons zaten te wachten op ritjes, kwamen ons meerdere keren hun diensten aanbieden. Daar vroegen ze dan wel twee keer zoveel voor als hun collega's. "Grab drivers don't come here", zeiden ze grijnzend. Traditionele taxichauffeurs hebben het niet zo op concollega's die goedkoper via de apps werken, dus op sommige plekken worden de auto's van chauffeurs kort en klein geslagen als hun collega's erachter komen dat ze via een app werken. Twee uur na aankomst bij het verhuurbedrijf hadden we eindelijk een redelijke prijs geregeld met een meneertje van de overkant. Van dat zengevoel was niets meer over.

    3. Wachten bij het immigratiebureau
    Bij de balie leverden we onze papieren in. "Wait there, we will call your name." Ja, leuk idee, maar onze Hollandse namen kregen zij natuurlijk nooit begrijpelijk uitgesproken. Na twee keer valse bingo ("No, I still did not call your name...") was het raak. In minder dan een half uur hadden we onze paspoorten. Wat een meevaller!

    Maar daarmee was het verhaal nog niet uit. We wilden doorreizen naar Java. Dus hup, de taxi weer in naar het busstation. De bus vinden viel mee. Maar de bus zelf viel een beetje tegen: hij was zo lek als een gieter. Nu had het de afgelopen twee weken niet geregend, maar uitgerekend vandaag kwam het met bakken uit de lucht. Gelukkig weerhield niets mij van mijn schoonheidsslaapje. Dan de boot, dat ging soepel. Twee bemanningsleden vonden het wel leuk, twee dametjes aan boord, dus we mochten in hun kantoor chillen en kregen een kopje thee. Na de boot moesten we weer op zoek naar een taxi. Die zijn er heel veel, was ons verteld door de bemanningsleden, maar hou voet bij stuk en betaal niet meer dan 300.000. We stapten uit en, geen taxi te bekennen. Wel twee scooterchauffeurtjes en een man die Fieke begon te aaien. De twee scooterchauffeurtjes wilden ons brengen voor 180.000 IDR. Dan nog maar een uurtje achterop de scooter...    Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    Day 32

    Banyuwangi

    August 30, 2018 in Indonesia ⋅ ⛅ 30 °C

    Onze eerste stop in Java was Banyuwangi, in het meest oostelijke puntje van Java. De eerste dag ontmoetten we twee aardige, maar vrij stijve Britten en een Javaan, die met zijn drieën reisden en een auto met chauffeur hadden gehuurd. Voor een kleine bijdrage konden we meereizen naar het Forest Park en daarna naar Red Beach. Wij hadden geen idee wat we moesten verwachten, maar waren wel blij met een dagje waarin alles voor ons werd geregeld. Forest Park bleek een geinig parkje vol met harige bomen. Red Beach was een mooi strand, ook al was het een beetje bewolkt. Tijdens een wandelingetje in het water zag ik een zeeslang van zeker een meter lang. Een slang, in hetzelfde water als ons, op een halve meter afstand. Maar hoewel ik heel hard gilde: "AAARGH, FIEKE, EEN SLANG! KIJK! DAAR! EEN HELE GROTE!", bleef Fieke, koningin van de Irrationele Angsten, heel rustig en zei niets. Ze wachtte tot de slang voorbij gedreven was en daarmee de weg vrijmaakte om naar het strand te lopen. True story.Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    Day 33

    Genung Ijen

    August 31, 2018 in Indonesia ⋅ ⛅ 29 °C

    Na de dag met de stijve Britten was het tijd om te doen waarvoor we gekomen waren: Genung Ijen bezoeken. Op sommige plekken op deze actieve vulkaan kun je vuur zien dat blauw brandt en dat leek ons wel wat. Om het te kunnen zien, moet het wel donker zijn, en dus liepen we om twee uur 's nachts de berg op. Ook al was het donker, toch was het een mooie wandeling: de lucht was helder en de maan scheen alsof hij de zon wou zijn. En, het allerbeste: het was rustig. Terwijl ik toch dacht dat het een toeristische attractie was, zagen we misschien twintig andere mensen onderweg. Eenmaal boven moesten we over een smal pad naar beneden. Af en toe zagen we een mijnwerker: in Ijen wordt zwavel gewonnen, dat eerst verhit wordt en dan in vormen geperst, waarna de blokken door dragers worden vervoerd. Best knap, aangezien het pad al best tricky was zonder dat je tientallen kilo's zwavel vervoerde. Eenmaal beneden zagen we het blauwe vuur. Dat bleek toch niet zo heel indrukwekkend. Het was vuur. En het was blauw. Door de dikke zwaveldampen (goddank hadden we gasmaskers!) zag je het vuur elke keer ook maar een paar seconde.

    Eenmaal klaar met staren naar het blauwe vuur, of eigenlijk, eenmaal klaar met in de dikke zwaveldamp staan, gingen we weer naar boven. Aha, daar waren de toeristen! Als in een lange processie zag je de zaklampjes naar beneden lopen. Het was dan ook een hele kunst om langs al die toeristen naar boven te lopen. Eenmaal boven was het nog 1,5 uur knikkebollen en blauwbekken totdat de zon op kwam. Maar dat werd beloond!    Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    Day 34

    Probolinggo

    September 1, 2018 in Indonesia ⋅ ⛅ 28 °C

    Op onze reis op zoek naar nog een vulkaan kwamen we aan in Probolinggo, een nietszeggend stadje. De reis hiernaartoe was een ramp. Uit pure armoe heeft Fieke zelfs een zakje tofu naar binnen gewerkt, dan snap je het wel.

    Aangezien we pas ‘s nachts naar de vulkaan zouden reizen, zodat we de zonsopgang konden zien, hadden we hier de hele dag. Gelukkig was er een evenementje. Eetstalletjes, attracties voor de kinderen en veel tentjes waar ze rommel verkochten. We waren de enige toeristen en iedereen wilden met ons op de foto. Fieke was het al gauw beu, maar vond gelukkig een tentje waar ze helemaal haar ding kon doen. Terwijl mij gevraagd werd allerlei rariteiten uit te halen voor de foto - kinderen optillen, met koopwaar poseren, op de foto met een man die zijn geld wou laten zien - zat Fieke lekker tussen de vijfjarigen te waterverven. Toen ze eindelijk klaar was en we vroegen hoeveel we voor dit staaltje kunst af moesten rekenen, zei hij lachend dat het gratis was. Met ons erbij had zijn tentje veel bekijks getrokken, dat was goed voor de omzet. Goeie vent.

    Trots gaf Fieke haar kunstwerk later aan de eigenaar van de homestay. Die was er duidelijk niet blij mee, maar twee dagen later hangt hij nog steeds in het kantoor. Fantastisch dat men hier vanalles doet om beleefd te blijven. En dat Fieke dat zo lekker uitbuit.    Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    Day 35

    Genung Bromo

    September 2, 2018 in Indonesia ⋅ ☀️ 30 °C

    Ondanks dat wij al de hele vakantie zeggen dat de zonsopgang bekijken een te grote opoffering van je dag is, gaan we het toch nog een keer doen. En voordat we in het holst van de nacht vertrekken, vinden we wat bedwantsen in bed.

    We hebben samen met menig anderen mooie vulkaantjes gezien bij zonsopgang en we hebben geprobeerd het warm te krijgen met wat liedjes. Zingen doen we graag, ook al klinkt het voor geen meter. Lopen doe ik liever niet op zo’n hoogte sloffend door het zand... Maar ja, wie wil er nou niet in de krater kijken van een actieve vulkaan? Ik heb flink lopen piepen en ja mam, ik had misschien mijn puffer mee moeten nemen. Heb zelfs niet gezeurd tegen Lotte dat ik moe was of wilde zitten.

    Afijn, na een hazenslaapje, bedwantsen en een tour wordt het tijd voor een ander verblijf. En ik stem voor luxe, dat wordt flappen tappen.

    Groet van Picasso, Lotte noemt me ook wel de koningin van de Koetsiersakker    Read more

    See translation
  • TravelerIndonesië
    Day 35

    Probolinggo

    September 2, 2018 in Indonesia ⋅ ⛅ 34 °C

    Na de geslaagde vulkaantour hadden we nog de hele dag in dit slaperige stadje. Op wat posters langs de weg zagen we reclame voor een stierenrace. Dat wilden we nog wel eventjes zien. Het duurde een hele tijd voordat we het gevonden hadden en door de korte nacht waren de lontjes kort. We hadden de zoektocht al gestaakt, maar onze taxichauffeur bleef doorzetten. We lieten hem begaan. Hij was goedkoop, de airco loeide en we zaten lekker.

    Uiteindelijk kwamen we aan. De stierenraces waren indrukwekkend: twee teams, allebei bestaande uit twee stieren en een mannetje, die door een bak water stormden terwijl iedereen stond te schreeuwen. Bij de start werden de stieren vastgehouden door tientallen mannen.

    Hoe indrukwekkend het ook was, heel lang bleven we niet. Want, zoals Fieke zei: “Het is toch een beetje ongemakkelijk in onze jurkjes tussen deze moddergekkies.” En dus gingen we lekker chillen. Met chips in bed in het luxeste hotel van de stad.    Read more

    See translation
  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English