Cornelia goes Maroc

De wekker op 8 uur want om 10 uur moeten we gaan rijden volgens het opperhoofd.
Nou dat lukte goed, behalve dat ik geen coördinaten kon vinden van de veerhaven. Maar ach hoeveel veerhavens zullen er zijn in Algeciras? Nou dat was niet het probleem, het probleem was dat ze er aan de weg aan het werk waren en dat het me duizelde van de borden. Je kon van Algeciras naar Tanger én naar Ceuta, oh jee welke was het ook als weer? Rustig blijven en op de ticket kijken, daar stond duidelijk Tanger. Nadat ik al een paar rondjes gereden had zonder het opstelterrein gevonden te hebben zag ik opeens een camper met een Nederlands nummerbord die volgens mij bij de club hoorde. Ik probeerde naar rechts te gaan om die te volgen naar werd bijna van de weg gereden door een luxe auto waar 2 ongure types inzaten die met het raam open met hun armen gebaarden dat ik moest stoppen. Nou dat ging ik dus niet doen, wees dat ik bij die camper hoorde en maakte een beweging dat zij opzij moesten gaan. Tegelijkertijd begon ik met mijn busje naar rechts te duwen, ze probeerden het nog even maar gingen er toen snel vandoor. Dat was best even spannend 🥵
Aangekomen op het opstelterrein duurde het erg lang, het was al half 12 en er zat nog geen enkele beweging in de rijen campers, om 12 uur zou de boot vertrekken. Gelukkig belde Souwie zodat ik even mijn verhaal van de ongure types kwijt kon, was echt even fijn en ze zei precies de dingen die ik nodig had. Toen kregen we bericht dat de boot een uur vertraging had. Nou ja, niets aan te doen. Het regende pijpenstelen dus iedereen bleef in zijn camper zitten. Hè hè, eindelijk kwam er beweging in. En heel langzaam werd de boot geladen, de vrachtwagens moesten er achteruit inrijden en een heleboel campers ook. Ik gelukkig niet, maar ik zat in een rij die helemaal achteraan moest draaien om achter de vrachtwagens aan te sluiten. Ik kneep m wel een beetje want achteruitrijden is niet mijn sterkste kant, maar gelukkig ik was de eerste die gewoon mocht blijven staan, pfffff
Uiteindelijk vertrok de boot 2 uur later dan gepland.
Dan naar boven naar de paspoortcontrole wat je meteen een CINnr. krijgt, dat heb je nodig op de campings, hoeven we gelukkig niet steeds zelf op te geven dat doet de reisleiding.
Inmiddels was het al dik tijd voor de lunch en natuurlijk koffie want dat had ik nog niet gehad vanmorgen.
Door het slechte weer zat iedereen binnen en van het uitzicht genieten was er ook niet bij want het was allemaal grijs en je kon niet ver kijken.
Van de boot af duurde ook een heel tijdje en ik werd er steekproefsgewijs uit gehaald om mijn paspoort te laten zien. Daardoor zat ik niet meer achter Dik en Dikkie, daar zou ik achteraan rijden omdat we op de camping pas internetkaartjes zouden kopen en mijn navigatie niet werkt zonder internet.
Weer langs paspoortcontrole en daarna langs de douane die je paspoort en kenteken wilde hebben. Ze liepen er ook met een drugshond maar die kunnen ze beter voor de route terug gebruiken denk ik?
Ik moest de achterkant van de Octobus opendoen, ze vroegen of ik iets aan te geven had een of ik een dronecamera bij me had daarna mocht ik snel weer door. Ik zag hoe andere campers alles open moesten doen, ik had deze keer mazzel.
Nou ja eerst maar even Dirhams pinnen want we gaan over de tolweg en met euros betalen gaat niet.
Daar kwam ik Eva weer tegen, ook een alleenrijdende vrouw, zij had kaarten van Marokko gedownload en dacht dat ze de camping wel kon vinden. Gevraagd of ik achter haar aan mocht rijden en dat was okay.
We moesten zo'n 80 km rijden en hebben op die rit 3 ongelukken gezien, dat is best veel 😳
Gelukkig waren we net voor het donker op de camping waar we verwelkomd werden door een echte Marokkaanse man in een jurk, daar werd ik wel blij van. De camping is heel basic maar ik heb het naar mijn zin.
Internetkaartje is ook gelukt, 15G voor 30 maanden, ben benieuwd of ik dat red.
Morgen gaat de zon weer schijnen en hopelijk trekken de plassen dan ook weg, zodat ik niet vast kom te zitten als we overmorgen weer wegrijden.
Ik was een rondje over de camping, het was al donker, en toen ik weer bij mijn camper kwam hoorde ik iemand zeggen "Hallo Tonnie", het was Dirk streepje Jan. Ik heb hem ontmoet op een camping bij Villa Real de Santo Antonio. Hij kwam me in Monte Gordo de 80km sticker brengen en hij is nu ook hier op de camping, gezellig!
Morgenochtend komt hij een bakkie doen ☕Weiterlesen