Ajaria

English below courtesy of ChatGPT

Na een lange nacht in ons prachtige apartement, sta ik met mijn slaperige ogen naar de Garmin te staren en zie dat ik maar liefst 10 uur en 30 minuten heb geslapen! Een welkome afwisseling voor mensen die niet zoals Ian bol staan van de jeugdige energie. We besluiten de relaxte sfeer nog even door te zetten met een ontbijt bij een lokaal tentje. Na een net iets te lange discussie over het Nederlandse drugsbeleid besluiten we de hort op te gaan. Doel van de dag: de pittoreske kustplaats en #2 stad van Georgië: Batoemi.

De bijzondere mix van moderne en klassieke bouw maakt plaats voor de prachtige Georgische snelweg. Batoemi ligt letterlijk aan de andere kant van het land dus we hebben gekozen voor de befaamde "snelweg met wat korte uitstapjes"-strategie. Eerste stop, de grotwoningen van უფლისციხე (Voor de niet vermicellimachtigen ook wel "uplistsikhe"). Om de 10 punten van de dag binnen te halen schieten we snel een foto van Zaffie d'r kruissleutel in de pre-ijzertijd woning, de ironie van de opdracht ontgaat ons niet. Als de kruissleutel weer langs de beveiliging van het park gesmokkeld is, laat een combinatie van enthousiasme door het succesvol behalen van de opdracht en een ontdeugend windvlaagje de deur tegen een naburig geparkeerde witte sedan knallen. Geen schade, niks aan de hand. Totdat de eigenaar zich toch bedenkt en wijzend naar een aantal strepen op de deur graag 100 Lari (€35) ziet, wat een larikoek! Na een korte discussie waarbij de eigenaar nadat wij het woord insurance noemen opeens geen Engels meer spreekt, druipt de eigenaar af en vervolgen wij onze weg met alle laries nog in de zak.

Volgende stop, ჭიათურა (Chiatura). Deze stad laat zich kenmerken door zijn unieke transportmethode. Het lokale vervoer binnen de stad is namelijk sinds 1950 geregeld met kabelbanen, je weet wel van die skiliften. Druk fantaserend over het oude Sovjet stadje met bijbehorende roestende kabelbanen dat we gaan aantreffen rijden we de bergweggetjes door. Arjan durft die karretjes wel in "De locals doen het toch ook, dus zo gevaarlijk zal het wel niet zijn". Via andere rally teams horen we, terwijl het langzaam begint te regenen, dat er grote kans is dat de kabelbanen gesloten zijn wegens stroomstoring. Ondertussen halverwege rijden we door naar het plaatsje. Onderweg zien we een soort erts transporterend kabelbaantje hoog boven ons bewegen, yes! Wat kronkelen later komen we aan bij het hoofdstation van Chiatura. Teleurstelling bekruipt ons als er geen kip te bekennen is, de karretjes toch stil staan, en de karretjes ook nog wat moderner lijken dan gedacht. Jente weet ons na een google te vertellen dat in 2020 de kabelbanen vervangen zijn door 4 spiksplinternieuwe kabelbanen. Jammer van dat uurtje kronkelen wel. We besluiten nog maar een bakkie te doen in Café Paris, daar treffen we zowaar een dame recht uit de Sovjet tijd met bijbehorende norse blik die ons zonder een woord de cappuccinos op tafel zet. Weetje van de dag: in Rusland wordt glimlachen naar iemand die je niet kent gezien als een teken van geestesziekte of inferieur IQ. De vrouw moet wat gedacht hebben..

Op naar wat het nieuwe hoogtepunt van de dag moet worden: კაცხის სვეტი (de kolom van Kathski) een 40 meter hoge monoliet met op het topje een kerk. Lang verhaal kort, de enigszins twijfelachtige metalen ladder blijkt niet te mogen worden beklommen en vanaf grond niveau kan je niet bar veel zien van een kerkje op een 40 meter hoge monoliet.. Gelukkig begon het net met pijpenstelen uit de lucht te vallen, goeie combi harde regen en een bergweg!

De bergpas overleefd zetten we de laatste bee-line naar Batoemi in. Gelukkig had de Chinese overheid net besloten om wat geld te investeren in het georgische wegennetwerk. Dus we krijgen maar liefst 4 keer de kans om de snelweg enigzins geforceerd te verlaten voor een omleiding over beperkt geasfalteerde wegen. Precies waar we op zaten te wachten. Nog een koude burger bij een fastfoodtentje later rijden we batoemi binnen. We worden gegroet door en breed scala aan neon lampen die een stad in perpetual gridlock verlichten. Zoals we van De Grote Podcastlas (luistertip) hebben geleerd is Georgië een land met significante hoogte verschillen, 5000+ meter, maar dat we in zo'n diep dal uit zouden komen hadden we niet verwacht. De belabberde poging om Las Vegas na te bouwen met een combinatie van nachtclubs, casino's en te dure hotels staat in schel contrast met de omliggende dorpen waar betonnen hutten en zandwegen de norm zijn. Zelfs als westerse toerist voel ik me niet op mijn plek in dit stukje verdrietig uit de hand gelopen kapitalisme. Na een uur zoeken en rondvragen naar ons hotel kloppen we aan op een kamer op de 16de verdieping van een 50 verdiepingen hoog gebouw. Een Russische dame die van de hotelkamer een soort kantoortje heeft gemaakt met een bed dat ze deelt met haar dochter (?) geeft ons na wat gebrekkig engels overleg twee keycards. We krijgen sterk het idee dat een groot deel van de "hotel" kamers permanent bewoond worden door de locals. Prima kamers verder, wel jammer dat het uitzicht zich beperkt tot het gebouw 50 meter verderop. Als we naar beneden kijken worden we gegroet door de recent gelegde fundering van de volgende karakterloze toeristenopslaglocatie.

Ondertussen vinden Matthias en Arjan op een kilometer afstand een plek voor de auto op een rijbaan die de lokale bevolking heeft omgedoopt tot parkeerplaats. Afgepeigerd verslepen ze de broodnodige bagage richting het hotel, door wat miscommunicatie komen ze bij blok c van het hotel terwijl blok a onze kamer huist, ja 3 blokken van 50 verdiepingen met 60+ kamers per verdieping is één hotel van de 50+ in Batoemi, we zijn lekker ondergedompeld in het massatoerisme. Door toch nog goed gebruik van de 3 georgische simkaarten weten we elkaar terug te vinden.

Gezien de beperkte maaltijd eindigen we de dag geheel in stijl met de stad nog maar even bij de goudgele bogen. En als klap op de vuurpijl worden we, zodra we ons eten hebben, de zondvloed ingestuurd omdat de mac gaat sluiten. We kunnen alleen hopen dat de zondvloed van bijbelse proporties is, wij zitten immers zeer hoog en droog.

ტკბილი ძილი,
E

--- English ---
After a long night in our beautiful apartment, I stand with my sleepy eyes looking at the Garmin and see that I've slept a whopping 10 hours and 30 minutes! A welcome change for us people who aren't bulking of youthful energy like Ian. We decide to continue the relaxed atmosphere with breakfast at a local place. After a slightly too long discussion about Dutch drug policy, we set off on our way to the picturesque coastal town and #2 city in Georgia: Batumi.

The unique mix of modern and classical architecture gives way to the beautiful Georgian highway. Batumi is literally on the other side of the country, so we opted for the famous "highway with short detours" strategy. First stop, the cave dwellings of Uplistsikhe. To score 10 points for the day, we quickly take a photo of Zaffie's wrench in the pre-Iron Age dwelling, the irony of the task not lost on us. After smuggling the wrench back past the park security, a combination of excitement from successfully completing the task and a mischievous gust of wind causes the door to slam into a neighboring parked white sedan. No damage, no problem. Until the owner decides otherwise and points to some scratches on the door, demanding 100 Lari (€35) – what a ridiculous claim! After a short discussion, during which the owner suddenly forgets English when we mention insurance, he walks away, and we continue on our way with all the Lari still in our pockets.

Next stop, Chiatura. This city is characterized by its unique transport method – cable cars, like ski lifts, have been used for local transportation within the city since 1950. As we drive through the mountain roads, imagining the old Soviet town with its rusty cable cars that we expect to find, we hear from other rally teams that there's a good chance the cable cars are closed due to a power outage. Nevertheless, we continue on to the town. Along the way, we see a cable car transporting some kind of ore high above us – yes! After a few more twists and turns, we arrive at the main station of Chiatura. To our disappointment, there's no one around, the cable cars are indeed idle, and they look more modern than we had thought. Jente informs us after a quick Google search that the cable cars were replaced by four brand-new ones in 2020. Oh well, at least we had an hour of winding driving. We decide to have a coffee in Café Paris, where we encounter a lady straight from the Soviet era, complete with a stern look, who places the cappuccinos on the table without saying a word. Fun fact of the day: in Russia, smiling at someone you don't know is considered a sign of mental illness or low IQ. The woman must have though us to be maniacs...

On to what should be the new highlight of the day: the pillar of Katskhi, a 40-meter high monolith with a church on top. Long story short, the somewhat dubious metal ladder turns out to be off-limits for climbing, and from ground level, you can't see much of a church on top of a 40-meter high monolith anyway... To add to the disappointment, it starts pouring rain. The perfect combination of heavy rain and a mountain road!

Having survived the mountain pass, we head straight to Batumi. Fortunately, the Chinese government had recently decided to invest in the Georgian road network, so we get the chance to exit the highway four times for detours on poorly asphalted roads. Just what we were hoping for. After a cold burger at a fast-food joint, we enter Batumi. We are greeted by a wide range of neon lights illuminating a city in perpetual gridlock. As we learned from De Grote Podcastlas (a listening tip), Georgia is a country with significant altitude differences, 5000+ meters, but we didn't expect to end up in such a place that was so low. The horrible attempt to recreate Las Vegas with a combination of nightclubs, casinos, and overpriced hotels starkly contrasts with the surrounding villages where concrete huts and dirt roads are the norm. Even as Western tourists, we don't feel at home in this sad piece of runaway capitalism. After an hour of searching and asking for directions to our hotel, we finally knock on the door of a room on the 16th floor of a 50-story building. A Russian lady has turned the hotel room into a kind of office space, sharing the bed with her daughter (?) She communicates with us in broken English and hands us two keycards. We get the strong impression that a significant portion of the "hotel" rooms are permanently occupied by locals. The rooms are decent, but it's a shame that the view is limited to the building 50 meters away. When we look down, we see the recently laid foundation of the next characterless tourist destination.

Meanwhile, Matthias and Arjan find a place to park the car about a kilometer away, on a lane that the locals have turned into a parking lot. Exhausted, they drag the much-needed luggage towards the hotel, but due to a miscommunication, they end up at block C of the hotel while block A houses our room. Yes, three blocks of 50 stories with 60+ rooms per floor make up one hotel out of the 50+ hotels in Batumi – we're fully immersed in mass tourism. Thankfully, we manage to find each other again by making good use of the three Georgian SIM cards we obtained on day 12.

Given the limited dinner, we end the day fittingly by visiting the golden arches. And to top it off, just as we receive our food, we are caught in a downpour because the McDonald's is closing. Let's hope it's a biblical flood, atleast we're sitting high and dry.

ტკბილი ძილი,
EBaca lagi