Ketapang

We hadden vrienden gemaakt in het restaurantje aan de overkant van ons verblijf in Senggigi. Na een ontbijt wilde we afscheid van hen nemen. We hadden nog geen taxi geboekt, dus dit regelden ze wel even voor ons. Er werd een vriend gebeld en even later stond de taxi op de stoep en konden we voor een mooi prijsje naar Kuta: een dorpje aan de kust, helemaal in het zuiden van Lombok.
Daar aangekomen stallen we onze spullen uit en springen we op de scooter om datgene te gaan doen wat uitstekend kan vanaf Kuta: stranden ontdekken.
Na een hele mooie route tussen hoge heuvels en vlakten met palmbomen bereiken we Tanjung Aan Beach. Om de scooter te stallen betaal je €0,60. We stappen het zachte zand op en zien een enorm, wit strand met een helderblauwe zee. Het strand ligt verscholen in een baai. Langs de rand staan restaurantjes en barretjes. Je kunt gebruikmaken van ligstoelen of zitzakken als je een consumptie neemt. Het is er wel druk, we zien veel toeristen. We besluiten even snel een verlate lunch te nemen. Helaas wordt dit 'even' meer dan een uur, omdat we onwijs lang op ons eten moeten wachten. Na gelukkig wel een smakelijke maaltijd ploffen we op onze rug om de laatste zonnewarmte mee te pakken. Er lopen veel verkopers op het strand rond om sarongs of armbandjes aan te bieden.
Wanneer de dag ten einde loopt en de zon aan haar afdaling is begonnen verlaten we het strand en rijden we iets verderop naar de Merese Hills. We beklimmen een heuvel en vanaf hier hebben we een onbelemmerd uitzicht op de zon die zich onvermijdelijk achter de heuvels in de verte laat zakken. De heuvels en de baai worden in een zachte gloed gezet en het is een heerlijk ontspannen moment. Wanneer de zon de hemel heeft verlaten komt de maan in al zijn pracht en glorie tevoorschijn. Het is volle maan en hij is enorm groot terwijl hij langzaam de lucht inklimt.
's Avonds eten we in een warung. Er zijn ongelooflijk veel katten hier. De maaltijd bestaat constant uit het beschermen van je bord, want voor je het weet springen ze op tafel en graaien ze je kippenpoot weg.

Dinsdagochtend staan we voor dag en dauw op, we gaan de zonsopkomst bekijken. We rijden weer naar de Merese Hills, waar we de avond tevoren de zonsondergang hadden bekeken. In het schemerlicht beklimmen we de heuvels en installeren we ons op een mooie top. Afgezien van een fotoshoot van een stelletje zijn we helemaal alleen.
Boven alles torent de mount Rinjani uit, de op een na hoogste vulkaan van Indonesië. De zon komt langzaam tevoorschijn en verwarmt ons met haar stralen. Het schouwspel was het vroege opstaan waard.
We rijden terug en ontbijten, waarna we op ontdekkingsreis gaan naar het volgende strand: Mawun Beach. Dit is duidelijk een minder bekend strand, want er zijn bijna geen toeristen. We zoeken een afgelegen stukje op en spreiden ons uit op het zachte zand. Het water is helder met grote golven, waar ik mij prima in vermaak.
Ondanks het rustige strand ontkomen we niet aan de verkopers. Dit keer zijn het kleine kinderen van een jaar of 10. Ze komen naast ons op het zand zitten en zijn heel aanhoudend om hun waar aan ons te verkopen. Ze hebben allemaal een plank met daarop zelfgemaakte armbandjes. We raken in gesprek en besluiten de onderhandelingen aan te gaan. Na veel geven en nemen komen we tot een handelsovereenkomst. We betalen hen een fractie van de prijs en ze mogen allemaal een paar koekjes. We kiezen beide een aantal leuke armbandjes uit. Blijkbaar vallen de koekjes in de smaak, want later komen ze terug en kunnen we zelfs armbandjes ruilen tegen alleen een paar koekjes.
Na een lunch op het strand keren we weer terug naar ons verblijf. We koelen af in het zwembad, waarna we om 15:30 opgehaald worden. We hebben namelijk geregeld dat we gaan paragliden! We stuiteren achterin een terreinwagen een heuvel op, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over de stad en de baai. De spullen worden uitgevouwen, waarna een meisje als eerste het luchtruim ingaat. Dodi, de man die alles regelt, legt mij uit dat ze heel afhankelijk zijn van het weer. Er moet genoeg wind zijn, maar het mag ook weer niet te hard waaien. Ze zijn erg voorzichtig en bij twijfel vliegen ze niet. Het idee is om vanaf de heuvel rond te vliegen en hier daarna weer op te landen. Helaas blijkt hier niet genoeg wind voor te zijn en moeten ze op de grond landen. Dit kost veel tijd, want de piloot moet opgehaald worden en de heuvel weer op gereden worden. Het wordt langzaam donker, voor de zon zit de dag er alweer bijna op. Net voordat de zon ondergaat zijn Ruben en ik toch nog aan de beurt. Er zijn 2 piloten, wat betekent dat we tegelijkertijd rond kunnen vliegen. Ruben verlaat als eerste de grond, waarna ik hem snel volg. Ik word in een tuig gehesen, dat bevestigd wordt aan de piloot. Het scherm gaat de lucht in en dan rennen we op de rand van de heuvel af. We springen... en dan hangen we in de lucht! Het is een geweldige ervaring. Ik zweef geruisloos door de lucht terwijl ik een prachtig uitzicht heb. De lucht is prachtig, want de zon is al aan het ondergaan. Ruben vliegt verderop rondjes. De piloot maakt een aantal hele scherpe bochten, waardoor we flink heen en weer slingeren en dan gaan we op de grond af. Een zachte landing en dan sta ik weer met beide benen op de grond, ondertussen in het pikkedonker.
Die avond eten we in een restaurant waarvan de eigenaar Nederlands is. Het is voorlopig ons laatste avondmaal samen, want morgen vertrekt Ruben om met de boot vanaf Lombok naar Flores te varen in 4 dagen tijd.Read more