Siquirres

[Update 1/3 ivm kleine week geen/nauwelijks internet, zie hieronder voor rest]

Voordat we de hitte van de Carabische kust opzoeken, maken we eerst nog een stop bij een eco lodge aan de Rio Pacuare, een in Costa Rica befaamde rivier voor white water rafting schaal 3/4 (op schaal van 5 - waarbij 6 wel bestaat maar staat voor stromingen die voor de mens niet te bevaren zijn).

We verblijven in een lodge direct aan de rivier, waar we met de auto niet kunnen komen. Deze moet achterblijven met bagage op een woonerf nabij, waar bewoners (en met namen hun honden) er 2 dagen op zullen letten. Met alleen een kleine rugzak mee vertrekken we naar de lodge in een krakkemikkige auto met een heel chagrijnige chauffeur, omdat de 3 Duitsers die ook meegaan er tegen alle reglementen in op staan hun 7 zware koffers vol foto apparatuur mee te nemen. Deze worden na veel gemopper op het dak gehesen en na een moeizame tocht omhoog met veel tussenstops voor onduidelijke en obscure boodschappen van de chauffeur komen we aan op locatie.

De lodges blijken te worden gerund door een zwijgzame groep norse mannen (die naast rafting ook bush gids, kok en schoonmaker zijn), waardoor Maciej tot zijn plezier het gevoel heeft weer in het leger te zijn aanbeland. Gelukkig voor Elize is er ook een knuffelige hond aanwezig op deze legerbasis, dienliefkozend "Pendejo" wordt genoemd. Het uitzicht vanaf de heuvel met huisjes over de rivier is erg mooi, met grote roofvogels die in de schemer in grote cirkels door het dal cirkelen. We blijven hier ene dagje luieren en in de rivier zwemmen voordat we de rivier per raft zullen afzakken.

Johanna, de baas, staat de dag voordat we gaan raften erop dat onze auto door een medewerker naar het eindpunt van het raften wordt gereden, zo doen ze het altijd aldus zij en haar man. Dat wij in het geval van een ongeval helemaal aansprakelijk zijn voor onze jeep uit 2023 wuift ze er gemakkelijk weg, "er gebeurt bijna nooit wat". Als we aangeven dat we dan liever meerijden terug naar het erf waar de auto staat en waar alle rafts toch weer naar toe moeten en we het uurtje extra rijden naar onze volgende bestemming voor lief nemen, wordt ze wat bozig. Dat is gedoe (waarom wordt ons niet duidelijk) en hiervoor moeten we extra betalen. Waarom dit extra kost en een speciale chauffeur om onze auto te verplaatsen niet kan ze ons niet uitleggen. Zoals jullie wel begrijpen hebben we de rest van de dag in het dal boven de rivier de meest spannende theorieën zitten bedenken over de drugshandel die dit slimme echtpaar heeft opgebouwd met behulp van anonieme, steeds wisselende auto's van toeristen die een paar uur aan het raften zijn. Onze lieve jeep Dori ("just keep swimming, just keep swimming") werd hier in elk geval geen medeplichtige in ;).

Het raften zelf was erg mooi - foto's genomen door onze "safety kayakker" volgen wellicht later nog - en bij vlagen erg intens. We waren met 4 Britten, een solo reizende jongen en 2 bevriende meiden. Bij een afdaling type 6 waarbij we in de raft moesten duiken gijf het mis en vloog een van de 2 dames tijdens het omlaag vallen uit de boot, terwijl Maciej bovenop Elize duikelde en de gids man over boord riep. In de chaos wist de Britse de roeispanen van de gids en Elize te grijpen en Maciej kon samen met de gids haar reddingsvest grijpen terwijl we mogen steeds van de waterval vielen. Met zijn drieën wisten we haar wonderbaarlijk zonder klappen op keien weer naar binnen te heisen. Eenmaal in de boot zag ze wat bleek om de neus, maar haar reactie was heerlijk Brits onderkoelt; "well, thát was enough adrenaline for a lifetime."

Na een dag raften, zwemmen (cq speed drijven) in de rivier en picknicken op de keien langs het water, hebben we onze jeep opgehaald voor een laatste tocht richting de Carabische kust. De komende 6 dagen verblijven we hier in Cahuita en Puerto Viejo. Daarover later meer!Okumaya devam et