Camino de Santiago

رسیدیم!
بعد از ۲۶ روز پیاده‌روی و سه روز استراحت و مسیر ۵۰۱ کیلومتری بلاخره رسیدم به مقصد این سفر یعنی شهر سانتیاگو. درسته که بودن در مسیر خیلی لذت بخشه ولی تجربه حس رسیدن به مقصد هم خیلی هیجان انگیز بود.
تو این یک ماه از روزی که سوار هواپیما شدم به مقصد مادرید برای شروع این سفر، هرروز یک روز متفاوت بود در عین بودن تو یه روتین. روتینی که صبح ها حدود ساعت ۸ میزنی به جاده و بعد از حدود ۲۰ کیلومتر با کوله‌باری از خستگی میرسی به خوابگاه. دوش و بعد استراحت و خواب تا یه صبح دیگه. ولی هر صبح که از خوابگاه میرفتم بیرون هوا با روز قبل فرق داشت، جاده فرق داشت، منظره ها فرق داشتن و آدم‌ها هم جدید بودن. و این یه روتین دلپذیر بود.
روزهایی بود که هوا سرد بود و از شدت سوز باد دست هام سوخته بود. روزهایی بود که بارونی بود و خیس میرسیدم به یه پناهگاه. روزهایی که برف میبارید و روزهایی که خورشید تو آسمان خودنمایی میکرد و من رو گرم.
شبهایی رو یادم میاد که از شدت خستگی با خودم میگفتم چطور میتونم فردا هم راه برم ولی وقتی صبح بیدار میشدم دیگه اثری از خستگی و درد نبود.
چالش‌های متفاوتی تو این سفر تجربه کردم. نصف مسیر رو با تنهایی گذروندم و تجربه کردم و نصف دیگه سفر رو همسفر داشتم و اون رو هم تجربه کردم. از هر جفتش چیزای جدید یاد گرفتم. از تنهایی راه رفتن یاد گرفتم که بتونم با خودم و افکارم روبرو بشم و ضعف ها و قوت هام رو بپذیرم. با همسفر راه رفتن بهم انعطاف‌پذیری رو یاد داد.

زندگی کردن با یه کوله‌پشتی و دو دست لباس برای یک ماه تجربه خوبی بود تا بفهمم واقعا به چه چیزهایی تو زندگی نیاز دارم.
فکر کنم مثل کسایی که میرن سربازی و تا مدتها خاطره تعریف میکنن من هم میتونم ازین یک ماه سالها خاطره تعریف کنم 😀Okumaya devam et