Stappen naar het oosten

We gaan op weg naar Yunnan. Een van de armste provincies van China van weleer. Tegenwoordig is het een van de meest toeristische provincies van China. We zijn benieuwd wat de sprong voorwaarts voor dit gebied betekent. Yunnan is een zeer natuurrijke regio. Waar je jezelf kunt verliezen in transcendente uitzichten over exemplarisch gestapelde rijstvelden. Waar je kunt hiken op grote hoogte op smalle paden met diepe dodelijke valleien. Gaan we ervan genieten of worden we gek van de drukte?

We hebben Guilin, de karstcreaties en de onuitputtende stroom water uit de hemel achter ons gelaten en zitten weer eens in een nachttrein. De treinen in China zijn nadrukkelijk smeriger dan die in Rusland en Mongolië. Voor het eerst hebben we een vrouwen slaapvertrek. Dat is gunstig voor de slaaprust: mannen snurken alsof ze hevige gevechten aan het voeren zijn, wat een decibellen. Het enige dat erger kan zijn is een baby. Die hebben we nog niet gehad op onze 6 kubieke meter. Twee jonge knapen zitten in dezelfde wagon. Ook dat is een eerste keer. We zitten met mede blanca's in het treinstel. De knapen komen uit de Rijp. Noord Holland. Heerlijke gasten. Voor het eerst op reis. De tijd wat rekken met wat ze willen doen. Zoals veel reizigers de tijd voorbij laten strijken. Uitstellen met wat noodzakelijk is. Afzetten tegen orde. Structuur. Regelmaat. Praat ik nu ook tegen mezelf?

De trein stopt op een station. Zoals elk ritme van het station verlaten mensen de trein en betreden mensen de trein. Rijdende eetstalletjes proberen wat straatvoedsel aan de man te slijten en een passagier rookt buiten zijn sigaret.

'Denken jullie dat je dat ken eten?'
'Is dat wel te vertrouwen?'
De Rijp staat vanuit het niets bij onze slaapvertrekken en gooit dit met onvervalst plat Amsterdams accent onze kant op.
'Ja hoor dat kan je best vertrouwen,' retourneren we.
Tien minuten later komt de Rijp weer even buurten.
'Nou dat was lekker hoor.'
Het Amsterdams echoot door onze oren.
Hierdoor missen we thuis. Jullie. Amsterdam en Nederland zijn ineens dichtbij.

Aangekomen in Kunming wisselen we gegevens uit en helpen we De Rijp op weg. We zijn de opa en oma die worden opgezocht om onze ervaring te delen. Gretig te worden leeggezogen. Als De Rijp zijn weg kiest en we ze weg zien lopen voelt het vertederend en aandoenlijk. Die jonge gasten die binnen een paar dagen al aanzienlijk beter engels zijn gaan spreken. Zoals ze zelf voldaan en spontaan betoogden.

Wij gaan met de bus op zoek naar ons hostel. De komende dagen vullen zich met het aanvragen van een vietnamees visum, plannen maken wat te doen in en rondom Kunming, wat lezen in de zon (eindelijk weer eens zon) en de tijd doden met wat potjes pool. Het voelt zowaar als vakantie. Ons ritme in afdalen door China is hoog en voor dat we het weten lopen we als verdwaalde vermoeide backpackers rond. We nemen het er nu even van. Even niets.

We mijmeren al een tijdje om van de touristtrap te wijken. Via de Lonely Planet gaat dat niet lukken. Reizen is ook voortbewegen zonder doel. Wat komt er op je pad. Welke inspiratie en signalen gaan jou vinden en ga jij zien. Dit inspireert ons en zo vinden we via het hostel en tripadvisor: 'The Red Land.' Met wat karige informatie gaan we op pad. Zonder paspoort. Richting een gebied dat nu nog niet in de klauwen is gevallen van de toeristenbusiness. Althans dat doet de informatie ons geloven. Eerst nuttigen we ons ontbijt bij een islamitisch straatrestaurant. We zijn vol van de aanslagen in Parijs. We hebben het er samen tijdens de reis vaak over. Dat we ons veiliger voelen op reis. Dat we in oorlog zijn met IS. We zijn ook benieuwd of de Chinees weet wat er gebeurd is. Of dat de propaganda machine alles verhuld. Soms zijn we even stil en zien we hoe een jonge knul zeer kundig de noodles bereidt. Dezelfde noodles als op ons bord.

Het voelt goed om weer op pad te zijn. Naar hopelijk rauwe natuur. Naar stilte. De busreis is uitermate comfortabel en onze tussenstop is Dongchuan. Eerst nog een kleine lunch en dan met de minibus verder. De bergen in. Op het andere busstation, die we met behulp van het betere handen en voetenwerk weten te bereiken, spreekt niemand engels.

'To the Red Land'
'The Red land'
'No, to the Red Land'
Het enige dat we zien zijn pak hem beet twintig nieuwsgierige koppies die samen een ware kakofonie ontluiken om ons proberen te begrijpen. Zonder taal is begrijpen een weg van geduld en vertrouwen.
'To the Red Land'
Ons antwoord is enkel het schudden van hoofden met grote ogen.
Hier gaat het ons niet lukken. We schudden wat taxi sjacheraars van ons af en proberen een nieuw plan te bedenken. Laten we liften? We struinen wat door de straten, maken gebruik van wifi in een hotel, plegen een toiletbezoek (de darmen beginnen onrustig te worden) en struinen weer verder. Op het moment dat de moed in de schoenen dreigt te zakken worden we vanuit een winkeltje door een meisje aangesproken. Ze blijkt te studeren in Chengdu. Ze wil tolk worden en de Britse intonatie die onze oren in deint maakt ons warm en blij. Er is ook nog een neef en een zus. Met zijn drieën nemen ze ons op sleeptouw.

'Waarom zijn jullie hier?'
'Er is hier niets voor toeristen.'
'We willen naar The Red Land.'
'ah to the wild nature?'
'Yes if that what it is.'
'To the wild nature.'

Eerst op zoek naar een hotel. Goedkoop en schoon. Wat blijkt: zonder paspoort ook al heb je kopieën en foto's op je Ipad het is allemaal niet toereikend. Je kunt niet overnachten zonder fysiek paspoort. Okay dat is dus een dingetje. Hier dealen we later mee eerst bustickets regelen. Dat gaat allemaal zeer voorspoedig. Zonder onze tolk was het nooit gelukt. Blijkbaar komen antwoorden altijd op je pad. Het is enkel een kwestie van vertrouwen. We kopen zelfs al tickets voor terug bij de buschauffeur. Hij onthoudt onze gezichten wel. Is ook niet een lastige opgave lijkt ons. Enigszins voldaan vervolgt onze weg via de ouders en een islamitisch restaurant onze weg. Het meisje staat er op dat ze ons trakteert. Met zijn vijven eten we heerlijk. Onder andere de lokale specialiteit: gebakken aardappelen met chilipeper en koriander. De kleine zus is opgewonden omdat ze nog nooit met buitenladers heeft gesproken. We laten haar weten dat ze ons alles kan vragen. Op een vraag krijgen wij antwoord. De aanslagen in Parijs zijn vol in het nieuws. 'It is terrible.' Daar blijft het bij. We kletsen vermakelijk en eten ons buikje rond.

Na het diner moet er nog een oplossing komen voor het niet hebben van ons paspoort probleem. De oplossing is simpel. Willen jullie de hulp inschakelen van de politie? We kijken elkaar aan en denken hierover na. Het is niet altijd even verstandig om in een vreemd land naar de politie te gaan zonder paspoort en te vertrouwen op hun goede intenties. Intuïtief beslissen we om het te wagen. Het is inmiddels donker en een heus netwerk van onze tolk is voor ons aan het werk. De neef is duidelijk homoseksueel en staaft dat door te vragen wie onze popsterren zijn om vervolgens 'Shine bright like a diamond' in te zetten. Binnen tien minuten zitten we op een bank buiten naast het politiebureau. We zijn een attractie geworden. De politieagent vraagt om onze kopieën en kijkt ons indringend aan. Hij neemt ons duidelijk in zich op. Wie heeft hij voor zich? Is hun verhaal te vertrouwen? Wij laten het gedwee over ons heenkomen en na wat minuten van stilte en vele blikken is het antwoord positief: 'We mogen overnachten in Dongchuan zonder paspoort. Voor we het weten is de tolk, neef en zus verdwenen en zitten we bij een agent in de auto naar een hotel. Eenmaal aangekomen moeten we inchecken en tot onze verbazing krijg ik een telefoon tegen mijn oor gedrukt.

'Yes, this is Jandaan.'
'Hello, this is the policestation.'
'Hello.'
'Why dont you have your passport with you, you always have to carry your passport with you.'
'Do you know that.'
'Yes i know that.'
'We already went to the policestation and told them our passports are at the vietnamese embassy for our visa application.'
'It was okay, they told us.'
We need your passport?
Why don't you have your passport with you?

Dit wordt irritant en ik weet dat ik rustig moet blijven want onze positie is op dit moment niet al te sterk en overtuigend. Kalm leg ik nog meerdere malen uit wat er gebeurd is. Dat we al bij het politiestation zijn geweest. Dat zij het al hebben goedgekeurd. En dat keer op keer. Eindeloos.

'Okay, you spent the night in the hotel.'
'Only for this night.'
'Thnx we will.'
'Thank you very much.'

En weg is de politiedame aan de andere kant van de lijn. Welkom in China waar bureaucratie soms ondoorgrondelijk is. Geheel niet te begrijpen. Dat het gaat om het toepassen van de regel. Enkel het toepassen van de regel.

Vervolg Kunming (Red Land) 2Read more