Invercargill

Zes en een halve maand na ons spectaculaire afscheid op zondagmorgen te Utrecht centraal station, waar we nog veelvuldig aan terugdenken; hartverwarmend om met zoveel knuffels en tranen naast de conducteur te worden uitgezwaaid, zijn we aangekomen in Nieuw Zeeland. Ongeveer het verst weg van die blikken van toen. Wat direct opvalt aan de andere kant van de wereld zijn de orde, netheid en het gevoel dat een land georganiseerd is. Dit geldt ook voor de 'How are you mate' en 'no worries'. Een tikkeltje Amerikaans. Zoals veel lijkt op Amerika. Overal borden met safety waarschuwingen. Een convoi exceptionelle met daarvoor een auto die waarschuwt en ook vijf minuten nadat het gevaarte is gepasseerd nog een vierwieler met waarschuwingen als je inhaalt. Soms voelt het al wat opgesloten. We zijn geland op Wellington. De brug naar het zuider eiland. We zullen hier gaan couchsurfen bij Andrew en Ruth. Om bij te komen van de doldwaze laatste elf dagen en ons voor te bereiden op onze roadtrip. Wachtend in de lijn voor immigration komen de herinneringen voorbij. In een knipperlicht nachttrein naar Kuala Lumpur. Een week op Bali rondcruisen en leren duiken. Achtenveertig uur in Melbourne. Slapen op het vliegveld. En dan als bekroning een nachtvlucht naar New Zeeland. Gelukkig is er drie uur tijdsverschil dus voelt het draaglijk.

'How are You?'
'Good'
'Are you here on holiday?'
'Yes, we are.'
'What are your plans?'

De manier waarop ze gedecideerd en lichtjes ons door de protocollen voert, voelt wat onwennig. Je weet dat je wordt ondervraagd. Je voelt dat er met een scherpe blik naar je wordt gekeken. De borden die aangeven, die je continu wijzen op het eventueel overtreden van wetgeving en sancties ondersteunen dat gevoel. En toch continu een uitnodigende glimlach, zoéén die je uitdaagt om meer te delen dan je wenst.

'We intend to do what you have to do in New Zealand: Enjoy nature!'

Het geluid van het landen van de stempel in ons paspoort is resoluut. We zijn binnen. Het avontuur kan beginnen. Laat de kiwi's en krankzinnige natuur maar komen. Het lukt ons niet om te relaxen bij Ruth en Andrew. Een terugkerend dingetje. Er is veel te doen. Auto kopen. Campinggear aanschaffen. Verzekering regelen. Tussendoor nog met Claudia en Fabian, de Duitsers uit de ger in Mongolie, koffiedrinken en verhalen bijkletsen, BBQ'en op zijn New Zealands: Hamburgers fressen in de zon; Andrew en Ruth leren kennen, met ze op stap; gloeiwormen in het park zoeken en vinden, vliegtuigspotten (blijkbaar een blijvende hobby), uiteten bij een Aziaat, avondwandeling door de haven met experimentele muziek (adem onregelmatig in een microfoon en hijg erbij en we hebben een elitaire hoge kunstvorm) en werkdagen inbouwen om op trademe.com een auto te vinden die dienst doet voor een rijdend huis voor tien weken. Ik voel zelf dat ik dit ritme niet meer trek en brokkel langzaam af. Ik houd mezelf voor ogen dat als de auto er is alles anders wordt. Alleen eerst nog even met Hans en Remko aan de borrel op een parkeerplaats in de haven. Geweldig om met hen weer Nederland te proeven door het delen van onze avonturen. Topgasten.

Andrew en Ruth zijn twee jonge mensen die zelf ook een wereldreis achter de rug hebben. In de geest van de hulp die zij hebben gehad stellen ze nu hun huis beschikbaar voor reizende, zoekende, nieuwsgierige lieden die de wereld willen verkennen. Zonder hen was het ons niet gelukt om al onze organiseer activiteiten te voldoen in vijf dagen. Uiteindelijk rijden we op zaterdag vier maart met een volgeladen Mitsubishi Mirage station '88 naar de haven om met Hans en Remko op de Ferry naar het Zuider eiland af te dobberen. De Pak 'n Save, een kruising tussen de Aldi, de Lidl en de Plus, is geplunderd en ons waar ligt in kartonnen dozen rustig te wachten om verorberd te worden.

Nieuw Zeeland wat ik al eerder aanstipte komt ernstig overgeorganiseerd over. Borden wijzen je continu de weg naar waar je een dolfijn, penguin of ander beest kunt bekijken in het wild. Parkeerplaatsen met uitzichtpunten zijn om de haverklap beschikbaar. Walkingtracks zijn zelfs op de minuut aangegeven hoe lang een enkele reis of een retour reis je bezig houdt. Er zijn verschillende gradaties tramping (New Zealands voor hiking) te doen. Department of Conservation is er in elk dorp. Alle dorpen zijn in grids aangelegd. Rechte duidelijke lijnen daar houden die kiwi's van. En altijd weer die 'No worries' en 'How are you mate?' Het is niet echt een vraag. Meer een gebaar. Hetzelfde als het knikje of een vinger die je ontvangt als je een tegemoetkomende auto begroet of voor laat gaan.

'They want us to be robots and look like America!'

Was de respons van een lieve oudere tweedehands waarverzamelaar toen ik voorzichtig aangaf dat er overeenkomsten zijn met de States. Duidelijk niet geamuseerd drong zijn blik indringend bij me door. Niet elke kiwi is er dus blij mee. De buit was overigens een pannenkoekenpan. Een pan waarmee je van twee kanten kunt bakken. Nooit meer hoeft om te draaien. Perfect kampeermateriaal.

Dit lijkt wel op een illustratie uit de zeurkalander van Peter van Straaten te gaan lijken. Niets is minder waar. De paradox met Azie is groot en de wereld draait toch steeds sneller en meer naar een totaal te beheersen en controleren naar eigen hand te zetten koers, ding. Vandaar ook een stuk realisme en niet enkel de romantische dromerige schetsen van de verliefde reizigers op reis.

Alles wat gekunsteld en Truman show aanvoelt verbleekt bij het aanschouwen van de natuur. De beesten en de rappe veranderingen in diezelfde natuur. Binnen een uur passeert het meest diverse palet aan landschap je voorbij. Onwerkelijk. Gletsjers in regenwouden. Hoge bergen en azuurblauwe meren. Gouden stranden. Idyllische hobbitheuvels. Overal schapen, koeien en zeeleeuwen. Knalroze zonopkomsten. Woeste donkere regenbuien. We spotten tot twee maal toe spelende Hectordolfijnen in de branding. Zien ruiende pinguïns; de arme beestjes zitten daarvoor drie weken op vet te teren aan land in een holletje, onopgemerkt is de wens, zijn veren rondom zijn hol hebben een ander idee daarbij. We wandelen en zwemmen met staartroggen in de zee. Het houdt niet op. De lijst is eindeloos. Elke dag is een waar genot. Elke dag anders en wat je doet overtreft telkens weer je eigen verwachtingen. Het lijden van slapen in de Mirage op een houten schavot, de kou van de nacht, het gure herfstweer op het zuider eiland, het niet of nauwelijks douchen is het allemaal waard. En de kiwi zelf staat zo dicht bij de natuur dat een wasplons in een beek of meer prima werkt voor opfrissen en wakker worden.

We zwerven er op los. Gedragen ons ook als zodanig. Koffiezetten op een parkeerterrein bij de supermarkt of gewoon waar ons dat uitkomt. Openbare toiletten worden veelvuldig aangedaan. Gratis wifi trekken bij de bibliotheek. Baard wordt voller en groter. Geuren worden anders naarmate je er langer in vertoeft.

Het laatste waar ik mee afsluit voor nu is de schoonheid van het wildkamperen. Gewoon staan waar je wilt staan. De stilte. De rust. Het onwennige. Het spannende. Staan met uitkijk op Franz Jozef Glacier. Of pal aan het strand, naast een beek of aan een gravelweg. Het voelt vrij. We riskeren een boete. De kiwi zelf is er wars van. Wildkamperen hoort bij New Zealand. Kiwi's leven harmonieus met de natuur en doen er alles aan om de natuur leidend te laten zijn en niet de lusten van het ware beest; wijzelf. Helaas hebben een paar toeristen het verneukt voor de rest. Waarom zijn er altijd een paar in alles die het verneuken voor de rest. Wij halen onze schouders ervoor op. Gedragen ons keurig in de natuur. Enkel een plasje. Al het afval wordt opgevangen en keurig gescheiden als we de kans daarvoor krijgen. Wildkamperen is natuurlijk niet zonder risico. Wie kom je namelijk 's nachts tegen? Bijvoorbeeld twee mannen met speren en zaklantaarns rond elf uur 's avonds circulerend rondom je auto. Wat zijn dan de intenties? Is het veilig? Zijn we onverantwoord? Tot nu toe verloopt alles crescendo. Worden we stapje voor stapje steeds brutaler.

Als je wegkomt met iets dat niet mag wil je altijd meer...Weiterlesen