Huanchaco

Na een lange busrit arriveren we in Trujillo, de op 2 na grootste stad van Peru. Raquel, de gastvrouw van hotel Strenua, staat ons al op te wachten en toont ons de junior suite waar we verblijven. Wat een luxe, we hebben zelfs een kleine lounge met zetel en tafel in onze kamer.

Het valt ons op dat we in de stad bijna geen enkele buitenlandse toerist zien. Rondom Trujillo is er nochtans wel wat te zien. Maar misschien kiezen de meesten Huachaco als uitvalsbasis. Dit kuststadje op 10km van hier staat bekend om zijn surfstranden. Het is daar ongetwijfeld idyllischer dan in deze drukke, lelijke grootstad. Alleen het centrale plein bevalt ons wel. Mooie gebouwen in koloniale stijl, wat planten in het midden en een knappe geel/witte basiliek als pronkstuk.

Aangezien hier ziekenhuizen genoeg zijn, beslissen we om Vé haar darmproblemen eens grondig aan te pakken. De Enterol en Immodium die ze al een paar dagen neemt blijken geen oplossing te bieden. In het moderne San Pablo ziekenhuis regelen we een afspraak met een darmspecialist. De man heet Peter Rojas (spreek uit als: Pieter Rocha). Als dat geen toeval is. Mijn eerste reactie was: “Hoe kent die receptioniste in godsnaam mijn broer?”. De jonge dokter raadt een bloed- en stoelgangonderzoek aan en schrijft wat nieuwe medicatie voor. Vé wordt ook voor de eerste keer ooit op dieet gezet. Geen groenten, geen fruit, geen melkproducten, geen gefrituurde zaken en… geen chocolade! Als dat maar goed komt.

In ons hotel zijn ze supervriendelijk als we hen dit vertellen, en ze passen direct het ontbijt aan. Vé krijgt maïzena, een lekker doorzichtig papje met wat kaneel erin. ’s Middags brengt Vanessa, de dochter van Raquel, ons heerlijke soep met pasta en patatjes en ’s avonds krijgen we nog thee. Wat een service hier, dit is van het beste dat we in Zuid-Amerika al meegemaakt hebben.

Enkele dagen later gaan we terug naar dokter Rojas. De resultaten van het bloedonderzoek zijn positief. Er is geen spoor van een infectie dus wellicht zit er geen parasiet in Vé haar darmen. Het dieet wordt met 10 dagen verlengd en ook de pilletjes moet ze blijven doornemen.

De laatste dag doe ik een uitstap naar de ruïnes van Chan Chan terwijl Vé uitrust in het hotel. Net buiten Trujillo, in woestijnachtig gebied, liggen 9 grote tempels. Slechts 1 ervan is momenteel open voor bezoekers. De sympathieke Alfred is hier al 40 jaar gids en leidt mij rond in het complex. De Chimu beschaving die hier leefde ontstond al lang vóór de Inca’s en regeerde ongeveer 9 eeuwen. Ze aanbaden meerdere goden zoals de maan en eerden alles wat uit de zee kwam. Dat is te zien in de decoratie op muren en altaren. Krabben, vissen, visnetten, pelikanen, golven, de maan,… al deze symbolen komen steeds terug in hun ontwerpen.

Alles werd gebouwd van adobe (een mengeling van modder, schelpen en stro) waardoor grote delen nu vernietigd zijn door erosie van regen en wind. Een paar jaar geleden bouwde men een extra dak boven de tempel om verdere afbraak te voorkomen.

In de tempels woonden enkel leden van de koninklijke familie. De gewone bevolking leefde aan de buitenkant in kleine adobe huizen. 2 grote centrale pleinen dienden voor ceremonies en offers aan de goden. Wat verder komen we aan een gigantisch waterbassin dat de Chimu hielp om te weerstaan aan de aanvallen van de Inca’s. Die probeerden 10 jaar lang om het rijk van de Chimu te veroveren. De rivieren die naar Chan Chan vloeiden werden afgesneden of omgeleid zodat het volk zonder water zou zitten en zich overgeven. Maar door het grote interne waterbassin hielden de Chimu uiteindelijk stand tot in 1470.

Na een uurtje zijn we rond en ga ik op mijn eentje verder verkennen. Vlakbij ligt een museum waar ik met hetzelfde ticket binnen mag. Daar staan enkele oude gebruiksvoorwerpen en replica’s van de rieten boten die de beschaving gebruikte. Langs de tuin van het museum wandel ik nog naar 2 andere, piramidevormige tempels en dan keer ik terug naar ons hotel.Read more