A 45-day adventure by Mariatche Read more
  • 45footprints
  • 2countries
  • 45days
  • 254photos
  • 0videos
  • 22.5kkilometers
  • 18.5kkilometers
  • Day 20

    Yellowstone Noord

    June 6, 2014 in the United States ⋅ 🌙 6 °C

    Amaai amaai, geen TV, te slecht beeld, ja dat komt ervan als je thuis High Definition hebt.
    Dan maar onze dag voor morgen voorbereiden: Yellowstone.
    4,49 u wakker, veel sterren maar nog een uur te vroeg voor de zonsopgang. Terug het bed in tot ik mij om half 5 niet meer kon inhouden, vlug iets aantrekken en stil de cabin verlaten dat Dirk niet wakker wordt.
    Prachtig, de bergen, het meer de dieren die rondvliegen: pelikanen, Canadeese eenden, grote meeuwen, zwaluwen, de vissen die springen in het water, echt hé!
    Op de bergtoppen kwam de zon maar de zonsopgang zelf liet op zich wachten, ik wandelde wat rond en zag aan de overkant van de weg 2 antilopen, en verderop de berg een elk, dat laatste amper. Een visser die net toekwam, zei dat er ook beren op de bergen zaten maar dat ze weinig tot aan de cabins komen, gelukkig.
    Terug naar huis om weer als een ijsblok in bed te kruipen het is dan al half zeven, dus twee uur rondgewandeld, maar Dirk was al op zodat ik mij niet aan hem kon warmen. De zon kwam maar achter de berg vandaan om kwart voor 8, als we aan ons geïmproviseerd ontbijt zaten. En daarna vertrokken we naar Yellowstone.
    We rijden langs de Madison rivier Yellowstone binnen, we stoppen aan onze eerste Buffalo, een marmotje is te vlug en te klein om op de gevoelige plaat vast te leggen,een schichtige ree zag ons en ging lopen voordat ik mijn camera vasthad.
    De hoge donkere kraterwanden worden lichter navenant de zon hoger opklimt, het is de caldera rim. Een brand in 1988 laat veel dood hout achter maar geeft vernieuwing aan het bos, soms kan je gewoon niets zien omdat er zoveel jonge bomen staan, de soort pijnboom die hier voornamelijk groeit lost zijn zaden slechts bij extreem hoge temperatuur. Zoals na de brand van 1988.
    Op weg naar Norris stoppen we aan terrace spring of hottub. Spring is een bron en een geiser springt regelmatig omhoog. De temp. ging 8° naar 18° Op een uurtje tijd.
    De eerste waterval op de Gibbon rivier met val van 26 m was even zoeken.
    File op de norrisroad door een lange rij buffalo's die over de weg kuierden. We zagen de auto's van de andere kant slechts met mondjesmaat doorkomen. Aan Beryl spring kon Dirk zelf fotograferen van in de auto, ik hield zijn stuur vast. We waren dan al een uur aan't aanschuiven. De bizons stonden opzij toen we voorbijreden, even verderop terug een opeenhoping van wagens maar dan meer safaristijl, twee elken, zeer mooi, gelukkig kon Dirk zijn telelens vlug opzetten want het was wel een afstand. Nog eens vertraging wegens roadworks, en dan gingen we picknicken bij Sheepeater Cliff, wij noemen het postpiles, de Cliff bestaat uit basalt lava die lange rechtopstaande kolommen gevormd heeft door afkoeling 500.000 j geleden. Toen de laatste pic up truck doorreed kwam de bestuurder al lachend zeggen mag ik jullie hier alleen laten want er is hier beren alarm, 't was waar er stonden signs: Bear Alarm don't trespas!
    Aan de Mammoth Hot Springs terraces gingen we down memorielane, ik,had er nog foto's van uit 2002, wat een ontgoocheling nu. Helemaal vervallen, de natuur had zijn eigen meesterwerk vernietigd, alleen helemaal op het einde van de boardwalk had je nog wat terrassen zoals in Pamukale, in Turkije. We zitten hier op een hoogte van 6239 ft, of zo'n 3000 m, het is wel een pak, frisser dan gisteren. Maar we zijn het niet meer gewoon, we vliegen de auto uit om foto's te trekken en dan zien we verder nog iets en op de duur lopen we soms te bibberen omdat we ons jasje vergeten aan te trekken zijn. En overal ruikt het naar rotte eieren, dat hoort bij die zwaveldampen.
    Aan de Blacktail pond ligt weer een kudde buffalows, iedereen rijdt er voorbij omdat op dat moment de wolken nogal donker zijn, maar ik vond het zo'n mooi zicht dat Dirk stopte, en ineens een opening in de wolken en de buffels lagen in de zon prachtig zicht.
    Weer een heel eind verder aan de calcite Springs lag een beer met drie jongen, maar je zag ze niet, ze sliep in haar hol, maar er stond enorm veel volk op de uitkijk. Aan Tower falls gingen we een kleinigheid eten, Dirk een Chili dog en ik een ijsje met cookie andere Cream smaak en nog een bol strawberry chesecake. Nog even een snelle foto van de Tower falls en verder op weg naar Canyon village waar we moeten beslissen om nog het onderste stuk te doen, het is een acht vorm, of toch de verkorting te nemen. Eerst moeten we nog over de Dunraven Pass, 8859 ft hoog, we krijgen regen, sneeuw en zelfs nog een hagelbui maar eens we erover zijn komt de zon terug.
    In Canyon Village beslissen we om de verkorting te nemen, als we helemaal rondrijden, dat is 113 km, maar je doet er wel 4u over zonder file. Met de verkorting doen we 43 km tot Norris, als we maandag toch door Yellowstone moeten rijden kunnen we het deel van het Yellowstone lake en de Mud Vulcano even dubbel doen, we winnen dan in totaal aan kms.
    Een goede beslissing want terug op weg naar West Yellowstone begint het te regenen. het is nog maar 12°.
    Naar huis gaan is altijd vlugger dan wegrijden, nog even inkopen in het stadje West Yellowstone en dan naar het motel.
    We eten BBQ kip, gekookte aardappeltjes, worteltjes met rozijntjes, moet ik thuis eens proberen en een sinaasappel toe, met een glaasje wijn natuurlijk.
    Read more

  • Day 21

    Wild Rose Ranch Resort (rustdag)

    June 7, 2014 in the United States ⋅ 🌧 6 °C

    Dirk vond het Discovery Chanel op TV, omdat ik te moe was om nog te lezen, keek ik ernaar vanuit het bed. Al vóór negen uur vielen mijn ogen dicht, bij Dirk was het niet veel later. Om half acht waren we beiden wakker en ontbeten we, alhoewel er op de richtlijnen staat dat je niets mag verzetten hebben we de microwave toch op de ijskast geplaatst, want hij stond op de enige plaats waar we met onze benen onder het dressoir konden zitten om te eten.
    Daarna ging ik nog even onder de wol en werd pas wakker om 11u, Dirk was gaan wandelen en ik had ruim de tijd om een bad te nemen en mijn handen en voeten onder handen te nemen.
    Ik wandelde daarna tot aan het meer naar de plaats waar men de vis kuist die men gevangen heeft, het is onder een afdak en er is stromend water. Ik ging een kijkje nemen en geraakte natuurlijk aan de praat, hierbij de info die de vissers gaven: de vis die hier gevangen wordt is 'cuttrouth trouth' een soort forel met roder vlees dan de zalm, er zit heel veel vis alhoewel de pelikanen er ook komen vissen. De vissers vinden de pelikanen scavengers, visdieven, de meeuwen die mogen er zijn want zij ruimen al de visafval op. De vissers fileren de vis panklaar en de rest blijft hier, als iemand het meer opgaat neemt hij de afval mee en gooit de koppen en graten in het meer, als de pelikanen ze daar komen opvissen hebben de mensen aan de kant er minder last van.
    We gingen picknicken aan een bank aan de overkant van onze cabin, iemand was daar het gras aan't afdoen met een tractortje, wel we hebben nog niet gauw iemand dat zo onhandig zien doen, dat deed mij denken aan mijn gazonnetje thuis, hoe zou het daarmee zijn?
    We verplaatsten de bank voor de cabin naar het grasveld om in de zon lekker een paar uurtjes te lezen, daarna gingen we wandelen in de enige straat die hier is; de Sherwood street.
    En staat zo'n huis of acht,negen meestal buitenverblijven, een man op een quad die ik al eens gegroet had op Wild Rosé Ranch kwam van een oprijlaan afgereden en ik sprak hem aan, of we een kijkje mochten nemen tot aan het water, geen probleem. Toen we terugkwamen aan het huis kwamen juist zijn ouders uit de auto en ze wisten dat we geen indringers (trespassers) waren, natuurlijk direct de vraag vanwaar we kwamen, Belgium, oh, in Germany, Switserland and Austria waren ze geweest, ik grapte dan maar dat België een heel klein landje is, waar je vlug doorheen bent. Mevrouw Brown vertelde dat haar vader deze woning gebouwd had in 1947 en dat het sindsdien altijd in gebruik geweest is, de laatste jaren alleen nog als buitenverblijf want in de winter is het veel te koud, als je het huis verwarmt dan bevriest de sneeuw op het dak tot ijs en dat weegt dan veel te zwaar, vroeger was er maar één groot vuur, en dan had men dat probleem niet. Ze gaven nog wat tips om te wandelen, maar je moet dan wel eerst de wagen nemen om daar te geraken, ik dankte hen en we wandelden verder.
    Toen we aan de cabin kwamen leek het ons een goed idee om de Hot Tub in te duiken vóór het diner. Zalig! Zo in de natuur, we fantaseerden al van een hot tub in onze hof! Maar ons zeeklimaat is toch niet zo als hier en altijd in de regen lijkt ons ook niets.
    Bear de vader van de uitbater, die ons ontvangen had, vandaar waarschijnlijk ook de vergissing van de inschrijvingsprijs, heeft voor mij de ijzeren bar ingekort van een thermometer die ik gekocht had enkele dagen geleden. Hij vertelde ook dat het in juli en augustus heel heet is hier, de sneeuw op de bergen die wij zien is dan allemaal gesmolten.
    We gingen eten in het restaurant, men kan er ook ontbijten maar eigenlijk heeft men alleen maar burgers en kip, geen steaks en jammer genoeg ook geen vis, ik had zo graag die cuttrouth trouth eens geproefd. Het meisje dat ons kwam opdienen en haar zusje dat volgde zoals een hondje kende er niet zoveel van, ja begin van het seizoen hé. Toen we twee biertjes bestelden kwam haar oma de bestelling opnemen en brengen, onder de 21j mag je geen bier serveren volgens de law (de wet)! Het meisje was pas 15 en haar zus 9 j, ik had dat zusje 's middags op de quad bezig gezien en dat was echt een durf al.
    De burgers waren goed maar niet uitzonderlijk, we hadden er al beter gegeten. Toen we buiten kwamen zagen we veel bedrijvigheid aan de marina, het haventje, veel nachtvissers die aankwamen en nog op zee gaan vanavond. Her was een heel pak frisser, 14° gelukkig brandt er een gashaard en in de cabin was het 22°.
    We houden ons binnen bezig en waarschijnlijk zullen we weer goed slapen.
    Read more

  • Day 22

    West Yellowstone

    June 8, 2014 in the United States ⋅ 🌙 4 °C

    Inderdaad goed geslapen, tot een uur of zeven, het voordeel van de twee IPads is dat Dirk nu ook als hij wakker wordt stilletjes een spelletje kan doen of wat lezen zonder geluid te maken of evt het licht aan te steken. We liggen dus broederlijk naast elkaar bezig op de IPad. Ik maak van de gelegenheid gebruik om alle verslagen nog eens te herlezen en besef pas nu hoeveel tikfouten erin stonden. Gedeeltelijk omdat de IPad autocorrectie doet en ook omdat een typiste over haar eigen tikfouten heenleest, daarom moest vroeger op de typafdeling van Pidpa steeds je tekst door een andere typiste nagelezen worden. Dat doet Dirk wel maar hij wacht altijd een paar dagen voor hij de tekst leest, daar heb ik dus niet veel aan. Ik typ ook veel onderweg als we rijden en heel spontaan, ik beloof om beter na te lezen hoor!
    De ochtenden zijn hier lang, rond 7u ontbijten, en de avonden kort, in bed tussen 9 en 10u.
    Als Dirk nog eens gaat wandelen doe ik mijn Tai chi, het is nog fris buiten, zeker aan het meer. Toen de zon opkwam lag er rijm op de daken, daarom staat in elke cabin een gashaard. In de dag denk je dat is overdreven maar 's nachts heb je dat wel nodig op deze hoogte, we zitten op 2200 m altitude.
    Vandaag rijden we naar het stadje West Yellowstone, even voor de west ingang van het park. Toen ik op zoek was naar een slaapplaats zo dicht mogelijk bij het park Yellowstone, was dat stadje anderhalve keer zo duur als Jared's Wild Rose Ranch. De reden is dat deze ranch nog in Idaho ligt en West Yellowstone in Montana. Montana is een armere staat en daar zijn verschillende taxen hoger, zoals verblijfstax.
    Toen we uitstapten zagen we berenpootafdrukken op de grond staan, en mijn ervaring leert me dat zo'n patroon gewoonlijk wandelingen zijn, aangegeven door gidsen of historische gebouwen en zo.. Dit was de Historische Walking Tour, met gebouwen waar steeds een uitleg bijstond en een pamflet met de volledige uitleg te verkrijgen in ieder van deze historische gebouwen. We leerden dat er vroeger een treinstation was in WY en dat de mensen die daarmee reisden zeer bemiddeld waren, ze stapten over op koetsen die een toer maakten in Yellowstone, maar omdat zij zoveel bagage bijhadden werd deze voor 6 dagen, ja zolang duurde de trip, gestockeerd in een bijgebouw, zij konden ook een witte schort gebruiken omdat de stoffige ritten hun mooie kleren te vuil maakten. We trokken zo'n schort aan in het museum, precies verplegers. We leerden ook dat het in WY verschillende keren gebrand had, dan stond er zo'n vlammetje naast de uitleg met soms nog een foto van de brand. The tree bear lodge was wel 3 keer uitgebrand: 1941, 1970 en 2008. En steeds heropgebouwd al dan niet door dezelfde eigenaar. Er zijn ook veel wolken soms amper 12° en dan weer 22°C. Het is ook een typisch toeristenstadje, veel TShirts de ene al lelijker dan de andere, de mooie zijn duur, kitch die je als souveniertje kan meenemen en waar je thuis van denkt, wat zag ik daarin, en ja ook wel mooie kunstige dingen. Ik kocht een uniek schoteltje van een koppel uit Montana, dus geen made in China, met twee wolven in mistige omstandigheden Dirk keek eerst weer bedenkelijk, hij denkt al aan de koffers, maar daarna vond hij het ook mooi.
    In het museum zagen we ook het verloop van de grootste brand in de geschiedenis van het park, 1988 en het heeft toen heel de zomer gebrand, angstaanjagend.
    We hadden alle restaurants van buiten bestudeerd, de lunches bestonden allemaal uit burgers, en het diner werd maar vanaf 5u geserveerd, tot overmaat van ramp kon je nergens wijn of bier bij drinken, uitgezonderd één zaak. Het was pas 3.15u toen we toch maar binnengingen in het Timberline Café, onze eerste vraag was of het mogelijk was om vervroegd te dineren, de kelner ging eerst in de keuken informeren en ja het was mogelijk om steak te bestellen.
    Dirk nam een Bisonsteak,van 12oz, en ik een trouth, spijtig dat het een witte forel was, ik had zo graag die rode van het meer geprobeerd. Maar eind goed al goed, we aten lunch en diner in één keer.
    Daarna reden we terug naar ons motel en zaten nog twee uur in de zon, weliswaar met een golf aan, maar pas om kwart na zeven gingen we naar binnen, waar ons haardvuur het lekker warm had gemaakt.
    We brachten de avond door met een spelletje UNO, een glaasje wijn en chips,foto oogst nakijken en nog even lezen.
    Read more

  • Day 23

    Yellowstone zuid en Grand Teton

    June 9, 2014 in the United States ⋅ 🌙 11 °C

    Vroeg wakker want vandaag hebben we veel te zien en afstand af te leggen.
    Heel stil uit mijn bed om de buren niet wakker te maken, ik neem eerst water voor koffie dan is het daarna een beetje lauw, en heeft Dirk daarna warm water want het komt van ver blijkbaar. Bah net vriespunt de auto is aangerijmt, ik ga nog even naar buiten voor één foto van de opgaande zon en kom terug met een lading kunstfoto's met arty effect, met penseel effect, ja, de zon brengt op het meer opstijgende mist mee zoooo mooi.
    Sleutel afgeven om 8u en dan op weg terug naar Yellowstone maar nu de beneden loop.
    Het was 2° vóór de zon opkwam nu is het 8°, we rijden via de Nez Perce trail road.

    Aan Madison, in Yellowstone Park nemen we de richting Old faithfull. Daarna de eerste scenic afslag naar de Firehole falls, de moeite waard. We zien daarna de fountain Paint Pot waar ook bizons verspreid staan, als we dichter bij de lower geyser basin komen kunnen we een boardwalk doen tussen de geysers, die hebben namen als Celestine pile, morning pot en kleuren die gaan van waterblauw, naar nachtblauw van okergeel naar strobloemgeel maar de geuren die erbij horen zijn ook niet mis. Jammer dat je niet hoger kan staan, want er zijn foto's te koop die je het zo mooi van boven laten zien, maar die zijn wel genomen door fotografen met speciale uitrusting.
    Old Faithfull is de grootste geyser hij staat aan het oudste gebouw van Yellowstone: Old Faithfull Inn. Hij spuit om de 75 min ongeveer. Toen we aankwamen moeste we nog 45min wachten, we verkenden de oude lodge, namen foto's van het hele gebouw en kochten ons een meeneemkoffie. Dirk ging postvatten op de banken rond de geyser, ik bleef op het terras van de Inn zitten. Ons geduld werd op de proef gesteld, om 12,17u alleen wat stoom, dan een metertje water omhoog, dan weer wat stoom enkele mensen die met een bus waren keerden al terug maar wij bleven op post, eindelijk om half één de volle lading, meer dan 20 m hoog en 3 min lang. Wauw, het wachten waard, daarna nog even langs de gift shop om zo'n postkaarten te kopen waar de morning glory pool opstond, want er was te veel stoom om hem helemaal op onze eigen foto's te krijgen, dan maar een postkaart als herinnering.
    Tegen dat we terug aan de auto waren was het al half twee, we besloten de Mud Vulcano links te laten liggen, die hadden we 12j al uitgebreid gezien, en richting Teton Nat Park te rijden, we passeerden nog mooie zichten en en namen nog foto's van de Kepler cascades. We reden over de Craig Pass, 2518m hoog er lag nog veel sneeuw tussen de bomen, dan zagen we een hinde met een jong tussen de omgevallen bomen, als er één auto stopt dan stoppen ze allemaal, gelukkig bleef ze liggen en liet zicht gewillig fotograferen. Het West Tumb lake en het Lewis lake werden ook nog vereeuwigd. De temperatuur ging van 16 naar 18 en 20° en dan weer terug naar 17° maar eigenlijk was het niet koud, alleen als je in de wind kwam voelde je de killigheid van de bergen.
    Naadloos ging Yellowstone over in Grand Teton, het was John D. Rockefeller die in de jaren 1920 Jackson Hole (stadje) bezocht en vond dat de mensen de mooie omgeving van de Teton Range beschadigden, hij begon grond op te kopen en doneerde later 32.000 acres aan het gouvernement, in 1972 werd de verbindingsweg tussen Jackson Hole en Yellowstone Park een memorial parkway.
    We picknickten aan de Jackson lake overlook, met een prachtige scenerie rondom ons het was dan al 3,30 u.
    Slingerend langs de Teton Park Road reden we voorbij het Jenny Lake. Ik had hier de mooiste foto genomen in 2002 maar nu zijn de dennen veel hoger en ik vond de juiste plaats niet meer, maar met de driepikkel in de hand en dan even weg van de gebaande weg hebben we toch onszelf in de mooie omgeving geplaatst.
    Rond 5u reden we richting Jackson Hole naar ons motel Painted Buffalo. De blauwe bloemen langs de weg zijn lupinen ze zijn veel lager dan bij ons daardoor herkende ik ze niet.
    Tegen zessen kwamen we aan, een mooi groot motel, aan de rand van Jackson. Ruime kamer met alles op en aan. Terwijl ik acclimatiseer gaat Dirk op verkenning, mooi binnenzwembad, aparte eetgelegenheid voor ons continentaal ontbijt, niet ver van de bewoonde wereld, op eerste gezicht OK.
    We zitten door onze voorraad dus op zoek naar een klein avondmaal, een Subway lijkt ons een goed idee, wij op weg. Jackson bestaat blijkbaar alleen uit winkels van de duurdere soort en restaurants. GEEN enkele winkel om eten te kopen, geen Subway of Mac Donalds, geen Dairy queen! We wandelen dan maar terug om onze laatste restjes, niet veel, op te eten. En ineens op de hoek van onze block een winkel waarop aangegeven staat: wine,spirits,beer,diner,cheese. Allé denken we misschien toch een stukje kaas we gaan eens zien. Blijkt achteraan een soortement restaurantje te zijn waar je hapjes kan eten, bij een biertje eten we een tree beans salad en een quarter Spanisch tortilla. Eind goed al goed, om negen uur zijn we terug in de kamer, ik zet mij op bed en val als een blok in slaap.
    Nu om 3,25 u maak ik mijn blog, als het licht wordt dan post ik hem, het was een lange en vermoeiende dag, de middelste van onze reis maar weer een dag om nooit te vergeten!
    Read more

  • Day 24

    Jackson Hole (rustdag)

    June 10, 2014 in the United States ⋅ 🌙 12 °C

    Om drie uur geblogd, om zeven uur echt wakker en om acht uur gaan ontbijten. De ontbijtzaal is een echt restaurantje, je mag tot negen uur binnen en daarna wordt alles opgeruimd en klaargemaakt voor betalende klanten.
    Een hele bus Chinezen die we gisteren ook in Yellowstone zagen waren er ook, Dirk en ik discuteerden of het Japanners waren of Chinezen. En ik had gelijk de Japanners kappen hun woorden meer af. Ik vroeg het aan hun begeleider toen ze de bus instapten.
    Eerst mijn dagboek, dan wat boekhouding, mails lezen, reisweg voor morgen opmaken en metteen een motel boeken enz.. Het is toch gemakkelijker als er internet op de kamer is, want bij wild Rose moest ik naar the office gaan.
    Rond 11 u wandelden we naar Jackson Hole, eerst via de ATM machine, onze bankcontact, contant geld bijtanken en gaan lunchen. Daarna gingen we ieder een andere richting. Dirk ging eens kijken of je de bergen op kon wandelen want hij had daar beweging gezien. Ik ging naar het historisch gedeelte en de musea.
    Om half vijf vond ik een briefje op de kamer met de melding dat hij bij Beth's rock café van de happy hour ging profiteren, ik zag hem gezellig zitten in het zonnetje, een Snake River pale ale bij zich, en dit was eens een echt happy hour: twee voor de prijs van één.
    Ik deed mee en tegen zessen toen het voorbij was gingen we picknicken op de kamer, ik had een piccolo broodje meegebracht van onderweg dat kostte 2$ en wij klagen soms dat een heel brood bij ons 2€ kost, een gewoon brood kost hier al 6,5$!
    Nog een uurtje foto's zien, mijn Lumix camera heeft definitief de geest gegeven, gelukkig heb ik nog een reservetoestel bij.
    Daarna gaan we de bloemetjes buiten zetten in het centrum eerst wandelen we naar 'Paint your wagon' playhouse, daar had Dirk 's middags foto's genomen, maar dat was eigenlijk een live theater bar en volzet. Dan maar verder naar de 'One Dollar bar' een echte cowboy bar waar we op zadels aan de bar zaten, Dirk wou Wyoming Whiskey proeven en ik nam terug de plaatselijke Pale Ale. Gelukkig vonden we gemakkelijk de weg terug want straatverlichting is hier ook niet te veel.
    Read more

  • Day 25

    historic Pioneer & Bear Lake

    June 11, 2014 in the United States ⋅ 🌙 14 °C

    Zes uur ononderbroken slaap, dat doet goed. Uitgebreid ontbijt, want moerden zal het weer wat minder zijn, Econo Lodge is een lagere prijscategorie dan dit en dat merk je wel.
    Om half negen uitchecken, we krijgen nog een bag goedies mee, een heel zakje vol staaltjes, sommige enkele ml, maar toch ook een redelijke verpakking body lotion.
    We nemen de US 26 naar de Pioneer Historic Byway en werpen nog een laatste blik op de besneeuwde bergen. Dan slagen we af naar de US South 89 terug richting Idaho. We passeren Edna op een hoogte van 5870 ft, we vinden hier de Baker Cabin uit 1889 op onze weg, helemaal terug in oorspronkelijke staat opgemaakt. Al gauw zitten we op een County line road, zo'n kleine weg waar je bijna alleen van dorp naar dorp rijdt. Gelukkig slagen we al gauw terug af, recht Idaho binnen op de Hwy 34 in waar de route begint.
    Aan Tin Cup Creek werd een meisje uit een woonwagen ontvoerd door indianen, zij werd pas terug gegeven toen haar ouders haar ruilden voor een tinnen beker, die voor de indianen veel waarde had omdat zij geen ijzer hadden. Vandaar de naam Tin Cup.
    We rijden door grasland waar de dieren van de homestetters konden grazen op hun lange weg, en door een watergebied met mooie bloemen normaal zijn hier ook veel watervogels zoal kraanvogels en Canadese ganzen, maar blijkbaar is het trekseizoen voorbij want het enige vogeltje dat ik zag was een wulp, en die zie je in Nederland ook.
    Onderweg zie je ook minder mooi stukken, hier zijn de fosfaat mijnen verantwoordelijk voor, Monsanto onder andere.
    In Soda Springs is de enige door mensen veroorzaakte geyser, bij boringen in 1937 op zoek naar warm water heeft men een natuurlijke geyser aangeboord op diepte van 317ft, nu wordt hij gecontroleerd met een timer en spuit om het uur 100 ft hoog gedurende 8 min.
    We kwamen aan om vijf voor twaalf, en op her uur spuit hij dus we moesten ons nog haasten om hem te kunnen zien van op het platform.
    Daarna nog enkele historische gebouwen gefotografeerd. Ik ging nog naar een kerkhof waar een hele familie begraven was.
    In 1861 kwam hier een heel konvooi huifkarren door het gebied, waaronder een familie van 7 personen, bij het vertrek 's morgens steigerden de paarden zodanig dat de huifkar achter bleef, toen de hoofdgroep 's avonds zag dat zij er niet meer bij waren gingen ze de volgende ochtend naar hen op zoek, ze waren door de indianen vermoord, men heeft heel de kar zonder huif begraven met alle familieleden erin en bedekte hen met quilts en wilgen takken. Dit graf is er nog steeds en heet 'Wagon Box Grave' indrukwekkend en om over na te denken, die indianen hadden ook wel wat gelijk om zich te verweren tegen de indringers die hun land, bisons en water afnamen.
    We gingen broodje eten bij de Subway en met gevulde beker rootbeer reden we verder door dit fascinerende landschap.
    Ondertussen lieten we de historie achter ons en volgende van hieruit de Oregon Trail-Bear Lake Scenic Byway. Cruisend langs het mooie Bear Lake, dat langs de Idaho-Utah grens ligt in de Oregon Trail streek.
    Het valt me wel op dat dit niet zo'n welvarende streek is, veel
    Treft shops, een soort kringloopwinkels gewoonlijk verbonden aan een Mission, en leegstand, vervallen huizen. Toch ook nieuwbouw en grote boerderijen.
    Eindelijk,het Bear Lake zelf, zo turquase blauw en zo groot, ongelooflijk.
    We trachten het de hele weg op beeld te krijgen, het best lukt het nog in Garden City, en daarna rijden we via de Logan Canyon naar Logan, het is hier 30°, Dirk vraagt waarom ik niet uitstap? ik laat de fotografie nu maar aan hem over.
    En heel mooiste overzicht hebben we aan het Welcome Center van Utah. Daar heb ik ook meteen een goed plan van Utah gevraagd.
    De Logan Canyon was ook de moeite, maar zoals de meeste die we ondertussen al hebben gezien. Het binnenrijden van Logan was spectaculair, jammer dat het zonlicht ons parten speelde, Logan ligt in een dal en is heel groen, maar het was 5u en de zon gaf een mistig uitzicht. Het hotel is in orde, alles wat we nodig hebben en vriendelijke bediening. Ze wees ons de weg naar Walmart zodat we onze in,open konden doen, het zwembad is in renovatie maar we konden gaan zwemmen in de Super 8, maar ze gaan er hier altijd van uit dat je de wagen neemt, en het was iets te ver om tevoet te doen, ook met die drukke Hwy 89 voor de deur, gelukkig liggen we helemaal vanachter zodat we er geen last van hebben.
    We picknickten op de kamer met haring uit Duitsland en sardienen uit Marokko.
    Om 20u was het in het zonnetje voor de deur nog 27°!
    Vandaag reden we 341 km.
    Read more

  • Day 26

    Great Salt Lake

    June 12, 2014 in the United States ⋅ ⛅ 25 °C

    Ondanks de slechte reviews van Econo lodge hebben wij niet te klagen, mogelijk is er gerenoveerd want er was helemaal niets te merken van de drukke Hwy voor de deur, geen geluid kwam door de thermopane en geen licht door de gordijnen. Het ontbijt was meer dan OK!
    Vandaag wordt er 32° C verwacht! Nu is het 9° het is ook nog maar 7u 's morgens.
    We doen vandaag een hele korte trip omdat we los door Salt Lake City moeten, DE mormonenstad en niet onze favoriete plaats. Maar we gaan wel via de Interstate 15, een supersnelweg met vele rijstroken.
    Op weg naar Bringham City rijden we eens te meer door de bergen, dit keer de Wasatch Range, máár 5883 ft hoog, gisteren waren ze nog 7619 ft hoog, maar eens te meer indrukwekkend mooi. Na een goede nachtrust apprecieer je de zichten meer dan na een hele dag rijden.
    Aan de afslag Antilope beslisten we om deze te nemen om het Antilope Island te bezoeken. Een omweg van 28 miles, maar de moeite waard. Het bear Lake van gisteren zag turquase blauw dit zag licht waterblauw, washed bleu! Moeilijk te omschrijven maar zo mooi, op de 7 mijl lange toegangspier stopten we 8 keer om steeds een in ons ogen weer mooier zicht te fotograferen. Alleen de muggen die de auto belegerden hielden ons tegen om met de ramen open te rijden, en ook de temperatuur.
    We deden een hike naar Lady's Finger Point waarbij we over de rotsen konden klauteren om een vogeleiland te zien. We picknickten met aardbeien van Watsonville, waar we geweest waren in het begin v d reis, niet toen meegenomen natuurlijk, gisteren gekocht bij Walmart.
    Het was de moeite en de inkomprijs (10$) waard.
    Toen we in de wagen stapten aan het Welcome center was het 13u en 36°, een normale dag zei de Ranger.
    Het Great Salt Lake is het grootste natuurlijk meer ten westen van de Mississippi, het is het overblijfsel van het pre-historische Bonneville meer dat in de ijstijd 20.000 vierkante mijl groot was. Toen het einde vd ijstijd het meer liet smelten was het verantwoordelijk voor een groot deel van de Canyons die hier nu zijn.
    Het huidige Great Salt Lake is 75 mijl,lang, 28 mijl breed en 33 ft (11 m) diep. Er zitten alleen een soort garnalen in en algen, deze dienen als voedselbron voor migrerende vogels, vissen zitten er niet in omdat het te zout is. Vergelijkbaar met de dode zee.
    We hadden gepland om via een scenic byway via de boorden van het meer te rijden, maar dat viel dik tegen, het was een weg door industriegebied en er waren ook nog eens wegeniswerken aan de gang, dan maar terug de Interstate 15 op en in rechte lijn naar Taylorsville. Na een half uurtje ;-) rondrijden op de campus vonden eindelijk met de GPS aanduidingen ons hotel, we waren al twee keer gepasseerd maar met de borduurs en afsluitingen ertussen konden we het niet bereiken. We waren een uur te vroeg maar dat was geen probleem. Dit is de eerste kamer waar een echt keukentje is, Dirk ging meteen op inspectie. We zitten ook op een campus van de universiteit bij: Extended Stay America (motel & suites)
    De kamer was net een ijskast, wat men hier heeft met die airco is abnormaal, van 36° naar 20° is net iets te koud. En buiten kregen we een kletterende regenbui over ons heen, die hadden we van ver zien aankomen, 3 minuten regen en dan terug zonneschijn. Aan de overkant is een Appelbee, en andere restaurants, de receptie raadde aan om naar 'Bout Time, pub & grub te gaan om een biertje te drinken. We zaten als enigen buiten, de rest in de airco koelte/kou binnen, een biertje van 1/2 l bleek de normale maat ik vroeg een kleintje en kreeg een 33er. Op de terugweg nog even de Walmart binnen want Dirk gaat koken en daarna rustig op de kamer de thunderstorm afwachten want het werd wel heel donker.
    Op TV een stukje van de openingsmatch gezien van de wereldbeker, dan de routine, bloggen, lezen en tv-reclame zien met af en toe een fragment film of nieuws ertussen.
    Read more

  • Day 27

    Taylorville (rustdag)

    June 13, 2014 in the United States ⋅ ⛅ 17 °C

    Vrijdag de 13e we zullen maar hier blijven, er is genoeg te zien en te doen.
    De thunderstorm is niet hier geland zoals je op de weerkaart van gisteren kon zien zitten we juist op de grens tussen mogelijke regen (40% kans) en zon.
    Het ontbijt is meer een grab & bite, een ontbijtbuffetje, de jeugd komt binnen, nemen wat cupcakes en een cerealbar met een koffie to go en weg zijn ze, waarschijnlijk naar de les. Gelukkig hebben we zelf al een voorraad kaas, confituur en brood zo kunnen wij rustig ontbijten op de kamer.
    Het is hier rustig en vandaag we gaan Taylorville verkennen, mogelijk een kapper zoeken voor Dirk en een wasje doen, ook nog wat pedicure, want mijn voeten zijn gecraculeerd. Ik begin met Thai Chi om mijn spieren te rekken. Dan stappen we 2 mijl richting stadscentrum, maar zover geraken we niet het is warm en er is een Barber shop, er zijn nog twee wachtenden vóór ons en we mogen na een half uurtje terugkomen. We wandelen naar een 'General Army Navy OUTDOOR' ernaast en dat was ne winkel de vroegere Stock American, nu Adventure store, is er niets tegen. Alles, maar nu echt alles voor outdoor verkopen ze daar, van thermo ondergoed, zomerse kledij voor Arabië, potten en pannen om te kamperen maar dan echt zwaar materiaal, dry fronzen food, van lemon cake over pasta bouglione, tot soups. Je hebt een truck nodig om dat in de bergen te krijgen. Semi legerkledij, jacht tenue's, BBQ tools voor worsten, maïskolven in en uittrekbaar gerei, en dan hebben we alles nog niet gezien want we moesten naar de kapper!
    Ik kon Dirk toch overhalen om een heel lichtgewicht zwart TShirt met kraagje te kopen, want als hij zijn fototoestel bij heeft vind hij een TShirt met ronde kraag niet zo goed, dat schuurt altijd in zijn hals. Met zijn Army cut hair en zijn hunter shirt lijkt hij een mini Amerikaanse sergeant.
    We nemen een smooty in een Hawaïaans eethuis en wandelen dan terug en kopen bij Walmart een steak, boter en tomaatjes om vanavond zelf klaar te maken.
    Op de kamer is het reuze, 27° en schaduwzijde, we verpozen ons tot de wereldbeker begint: Spanje - Nederland, en wachten, alle posten 10 keer nagegaan, alleen commentaar geen match gezien, wel de ongelofelijke uitslag 1 - 5!
    Nog even een namiddag wandelingetje en dan gaan we koken, ik de pasta Dirk de steak, na 6' gaat het fire alarm af, teveel rook, ik loop naar de receptie om te melden dat alles onder controle is, terwijl we eten hoor ik de hulpdiensten en krijg het een beetje koud ondanks de warmte, 't was niet voor ons.
    De steak smaakte second best van degene die Dirk al gegeten had, pluimpje! We maakten ook een fles wijn van Coppola soldaat. Het was een echte rustdag!
    Read more

  • Day 28

    Salt Lake City desert

    June 14, 2014 in the United States ⋅ 🌙 10 °C

    Na onze nachtrust, ik tot half zeven en Dirk tot half negen, ontbijten we zonder eerst naar de lobby om een grab & go. We sprayen onze toast met spraybutter, is vlugger en properder dan smeren.
    Om 10 u set en go, na 10' zitten we al op de Interstate 80 die ons 120 mijl in één rechte lijn door Great Salt Lake desert zal voeren, of toch tenminste tot we het wel gezien hebben want we moeten al deze mijlen terug om dan nog 235 mijl naar ons volgend motel te rijden. Het is licht bewolkt en al 21°.
    We passeren zoutvelden, zoutopslagplaatsen en water dat nog moet verdampen.
    Het is de eerste Interstate waar we 80 mijl mogen rijden, dat is 120 km zoals bij ons.
    Aan het plaatsje Delle gaan we tanken want dat is het begin van de echte desert. Wel duur, deze keer betalen we zoveel voor een naftbak vol als bij ons. We zien de treinwagons met benzine, diesel enz staan, ja die worden hier met de trein aangevoerd vandaar ook de prijs.
    We rijden door Military Area, proefterrein voor actie's Afganistan, door de BONNEVILLE Speedway site waar wagens getest worden op hun Max speed, waar uurrecords worden gebroken waar zelfs 500 km/pu kan gehaald worden. En door zoutbedden, Salt flats, voor mij gewone zoutwinningen.
    Aan de laatste afrit Knolls, vóór Wendover dat nog nog 47 mijl verder was en dat was net te ver, besloten we enkele foto's te nemen en terug te draaien.
    Daar stonden twee reuze campers met quads, kleine jeeps en al. We groeten de mensen van ver en ze vroegen natuurlijk van waar we kwamen, en toen ze hoorden dat we Belgen waren kwam ze meteen naar ons toe. Daisy had dienst gedaan in Duitsland bij de airforce en kende België vrij goed, was er dikwijls geweest, toen ze het doel van onze stop wist, simpel enkele foto's nemen stelde ze voor om de plain (vlakte) op te rijden met de kleine quad/jeep, natuurlijk wilden we dat niet afslagen. Algauw zaten we met twee jongsters, haar zoon Steven en haar vriend's dochter Madison in de jeep voor een trip door een spectaculair landschap, zij deden een helm op en een motorbril, dat moest van de wet omdat ze nog minderjarig waren. Bijna een uur lang reden we door woestijn, quadsroutes, langs de spoorweg naar Army gebied en langs de andere kant terug, Steven reed en vroeg aan Madison de richting, het ging allemaal in gebarentaal,want iets zeggen dat ging niet van het lawaai. Even had ik schrik dat we zouden omslagen, maar Steven vertraagde onmiddellijk. We fotografeerden en filmden wat we konden en zouden later het resultaat wel zien. Soms leek het echt of ik was terug in Marokko door de woestijn aan 't rijden. Er werd veel gebruik gemaakt van de heuvels om te jumpen met moto's, waarschijnlijk was er bedrijvigheid omdat het zaterdag is.
    Toen Steven ons afzette mooi naast de auto kwam Daisy vragen hoe we het vonden, prachtig natuurlijk, ik gaf haar een big huge, een Amerikaanse omhelzing en de twee gasten ook, Dirk gaf 10$ maar die wou ze eerst niet aannemen, in België zijn ze voor ons ook altijd zo vriendelijk geweest zei ze, maar toen we aandrongen en zeiden dat het voor de kids was nam ze het briefje toch aan.
    We reden terug tot Aragonite om te picknicken en een kleine hike te doen.
    Daarna verlaten we de Interstate 80 over de Hwy 138 naar 'other paived road' zoveel als geasfalteerde veldweg. Maar mooi langs de Wasatch range.
    Omdat het vandaag een winderige dag is zien we regelmatig dustbowls, zo'n zandopwaaiingen die de lucht ingaan, ze waren maar enkele meters hoog en duurden nooit lang genoeg om te fotograferen.
    East via Hwy 36 reden we heel wat mijlen aan één stuk, we wilden stoppen in Vernon dat leek een goed idee dus programmeerden we de GPS naar Main street, maar er waren maar twee farms en een paardenranch, dus het werd een watertje uit de koeltas. West 6 was weer een kleinere tweebaansweg maar we naderden ons einddoel al sneller dan ik gedacht had. Ik weet niet hoe hoog we zijn, maar er zijn alleen nog Juniper naaldbomen en sagebruch.
    Toen we voorbij Tintic even over een aarden weg geleid,werden waren we beiden er niet gerust op, maar 5 km verder ging de Hwy terug voort, waarschijnlijk was de kaart nog van vóór de weg aangelegd was want het was nog een nieuwe weg en er waren nog geen strepen op getrokken, toen we daarna een echt goede Hwy kregen hadden er terug alle vertrouwen in!
    Toen ik reserveerde via Hotels.com zochten we een rustige omgeving om het weekend door te brengen, tussen Salt Lake city en Zion National Park, we kwamen uit bij Nephi nog nooit van gehoord maar de afstand leek ons behoorlijk te doen. Blijkt dit wel het hol van Pluto te zijn zeker, 1 motel, 1 Mexicaans eethuis, 1 market store, 2 naftstations en 1 bar ver weg. 2' tot de Market zei de bediende, het was wel met de wagen 5 km rijden. Gelukkig vonden we alles wat we nodig hadden, en de bar zullen we morgen wel gaan zoeken. Het openluchtzwembad was nog leeg, ik denk dat het hier nog te fris is om echt buiten te zwemmen, het is nu 5 u en 22°.
    We aten op onze kamer ieder een diepvriesmaaltijd op en passeerden de avond met uitzoeken wat er hier te zien is en wat we morgen gaan doen.
    Read more

  • Day 29

    Nebo loop scenic byway

    June 15, 2014 in the United States ⋅ 🌙 16 °C

    Dit motel voorziet geen ontbijt, ik had het genomen voor de seasonal swimmingpool maar zelfs die was nog niet gevuld. Eigen ontbijt dan maar, blijkt dat de ijskast een diepvries is, of toch ten minste alles bevroren heeft. Melk, boter, vlees en kaas gelukkig stond de confituur er niet in en het Frans brood van drie dagen geleden ook niet. De koffie gezet in de waterkoker, was drinkbaar en het brood nog eetbaar. Melk, boter en kaas even in de microgolfoven en we konden gezellig voor het raam ontbijten, de tafel kwakkelt wel erg maar met een beetje voorzichtigheid ging het net.
    Dan toilet maken, bed opmaken en mijn dagboek invullen want van de staande lamp is niets in huis gekomen. Tegen twaalven wilden we eerst gaan wandelen naar het centrum, maar dat hadden we al gezien vanuit de auto en was niet veel soeps, het was ook heel warm, 27° en volle zon. In mijn meegebracht boek Scenic Byways stond nog een tocht van ong 37 mijl en die sprak ons wel aan de : Nebo Loop Nat. Scenic Byway.
    We hebben het ons niet beklaagd, mooie vieuwpoints, tot 9350 ft hoog zijn we geweest de Nebo berg is 11870 ft en hij is de hoogste van de wachatsch range. We zagen ook twee keer een ree langs de bosrand, maar iedere keer waren ze vlug weg toen we vertraagden. We deden ook twee wandelingen één naar de summit en één naar een mooi uitzichtpunt telkens 1/2 mijl enkel, dus wandelden we 2 mijl. Het uitzichtpunt was zoals de mini Bryce canyon. We reden door een berkenbos, hier zijn dat aspen, in de herfst verkleuren zij heel mooi. Het overtrok en tegen het einde van de byway was het helemaal dichtgetrokken, we reden 72 mijl in totaal.
    Terug via de I 15 en op een 20' waren we terug aan het motel.
    Onze voeten rood van het stof en wij zo dorstig als wat.
    We gingen eten verder in de straat waar we gisteren al naartoe gewandeld hadden, Family restaurant, vriendelijk en gedienstig tot en met, maar geen alcoholische dranken zelfs niet bij het eten, het waren mormonen. Toch lieten we de rib-steak en de kalfslever goed smaken.
    Toen ik natuurlijk enkele foto's nam en de diensters zag lachen legde ik uit dat wij lang op reis zijn en dat ik alle indrukken fotografeer. Zij begreep het en ik moest heel onze reis uitleggen want zij was blijkbaar nog nergens geweest.
    Daarna nog een wandeling door de buurt, hier zijn de blocks niet zo groot, het verschil in de huizen echter wel, krot naast villa en Flodder naast Mss Buckett als je begrijpt wat ik bedoel. Daarna op de porch nog wat gelezen en onze dag was om.
    Read more