Reset search
Rondreis Westelijk USA 2014Rondreis Westelijk USA 2014
SatelliteEdit route
A 45-day adventure by Mariatche Read more
  • 45footprints
  • 2countries
  • 45days
  • 254photos
  • 0videos
  • 22.5kkilometers
  • 18.5kkilometers
Follow Calendar Share Bucket list
Date descending
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 45

    Terug thuis

    July 1, 2014 in Belgium ⋅ 🌙 13 °C

    Ik resumeer de reis: we reden 7006 km, het was overwegend goed weer, we zagen heel veel en alles moet nog bezinken, er zijn 4763 foto's genomen. Ik gebruik er heel veel voor een film die ik achteraf maak.
    De terugreis was eerst 4 u vliegen naar Chicago, daar 13 u wachten op de vlucht naar Brussel die 8 u duurde! We kwamen in Brussel aan dinsdag 1 juli rond 9u 's morgens.    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 44

    Chicago

    June 30, 2014 ⋅ 🌧 18 °C

    Ik heb mij dan te slapen gelegd op de banken voor de bagageclaim en Dirk hield de wacht, af en toe ging hij buiten om op te warmen want binnen met de airco was niet te doen. Ik haalde een fleece handdoek uit de valies om mij toe te dekken en dan ging het wel. Om een uur of 4 dronken we een Starbucks koffie om het warmer te krijgen en rond vijven begon het volk voor de binnenlandse vluchten toe te komen, zowel aankomers als vertrekkers.
    Men dirigeerde ons naar terminal 5, maar de tramway was out of order, dus op zoek naar de shuttle. Toen we in T 5 aankwamen dirigeerde men ons terug naar T 1 waar we vandaan kwamen, daar werden we geholpen door een vriendelijke werknemer die toch de moete deed om ons van onze valiezen af te helpen want het was nog 11 u vóór vertrektijd, en raadde ons aan om met de trein naar Chicago te reizen, en dat deden we dan ook. Het was 50 min tot Jackson en Dirk dacht dat het misschien aar ddowntown kon zijn want er stapten veel mensen af.
    En ja goed gegokt midden in de roos, de Van Buckingham fontein zowat het bekendste van Chicago was op wandelafstand, het Lake Michichan lag er ook vlakbij en het zonnetje deed moeite om erdoor te komen. We zagen mooie buildings jaren 1920, en brede straten echt een grootstad in Amerika.
    De reisweg was wel lang bijna een uur om van de luchthaven naar downtown te rijden met een semi-trein/metro, en dat was ongeveer de helft van de lijn zelf!
    We wilden niet te ver afdwalen en we wilden nog naar Forest Park, het eindpunt meerijden maar eens we in de trein zaten sloeg de vermoeidheid toe en na enkele haltes, stapten we uit en reden terug naar Chi o' Hare zoals de luchthaven hier heet. We moesten zoeken naar onze gate want die stond niet op de boardingpas omdat we zo vroeg ingescheckt hadden, en welke zitplaats we hadden wisten we voor het instappen ook niet, hopelijk naast elkaar.
    Het duurde nog even maar we hadden een plaats op rij 26, Dirk aan het gangpad en ik in het midden, omdat het nacht is bijna de hele reis was dat gemakkelijk, Dirk kon dan al eens rechtstaan.
    We kregen af te rekenen met redelijke turbulentie en zelfs het opstijgen ging in sneltempo want er was zwaar weer op komst, een storm kwam over Chicago en nadat we opgestegen waren lag de luchthaven zelfs even plat. Ook boven Canada voelden wij het nog. Al bij al was de vlucht rustig: gemiddelde hoogte 11.267 m en snelheid 1020 km/u, afstand ongeveer 6670 km.    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 43

    Van Vegas to Chicago

    June 29, 2014 in the United States ⋅ 🌙 34 °C

    Zoals gedacht 7u wakker, gaan internetten en met koffie en croissants uit de Backstage Deli naar de kamer om rustig te ontbijten.
    Na ons ochtendtoilet alles maar dan ook alles eerst uitpakken om te sorteren en terug in te pakken. We mogen maar twee valiezen plus een rugzak meenemen. En we hebben twee valiezen, twee rugzakken, twee schoentassen en enkele plastieken tasjes met aankopen!
    Dirk's fototas blijft hetzelfde heel de reis. Maar de grote valies met truien, jassen en jeans is onaangeroerd gebleven omdat het praktisch heel de reis goed weer was. Toen we de reis planden en zelfs twee weken voor we vertrokken was het nog winter van voorbij San Fransico tot Yellowstone en toen we er waren was het uitzonderlijk goed weer, zo zie je maar.
    Als we nog even rondwandelen in het casino nadat we ingeladen hebben zien we dat de match Nederland-Mexico al aan de gang is, met al die verschillende uren hier is het beginuur moeilijk te volgen, wij dachten dat de match maar om 11,30u zou beginnen.
    Om 11u moeten we de kamer verlaten en we zien nog de twee goals van Nederland en verlaten dan de kamer en brengen we nog wat tijd door in de Public Room, we hebben nog twee uur te wachten voor we naar het vliegveld moeten maar zolang wachten we niet want het is veel te koud (airco!) en te lawaaierig in de Public Room. We besloten dan maar om al wat vroeger naar de luchthaven te vertrekken, dat was een goede beslissing, we moesten eerst aanschuiven om een taxi te kunnen nemen want het was heel druk bij de Bell boys. Ik vroeg om een taxi die creditcards aannam want we zitten bijna zonder contant geld, dat was geen probleem. De taxichauffeur zette ons netjes af aan de luchthaven en ik slipte mijn kaart door de betaalcomputer die gemonteerd was op de achterkant van de passagierszetel vooraan. Ineens de tip erbij gerekend dat was gemakkelijk. Dirk gaf nog 1 $ aan de chauffeur omdat hij ons zo goed hielp met de zware valiezen, het leek ook wel een bodybuilder er lagen zware gewichten naast hem tussen de voorzetsels. Je weet niet wat zo'n taximan meemaakt, dat is soms ook bij ons het geval!
    We moesten onze bagage zelf in checken, gelukkig kwam een dame ons helpen, zij wisselde ook onze plaatsen in zodat we naast elkaar en aan het raam zaten, en waarom weet ik niet maar ze gaf ons zelfs een vrijgeleide om vlugger door de bagagecontrole te geraken.
    Eerst maakten we onze laatste Budweiser en water leeg, en dan gingen we maar door de controle, we moesten niets uitdoen, geen riem, horloge of schoenen en zelfs de IPads mochten in de rugzak blijven zitten, het is een nieuw soort scanner.
    We dwaalden langs de winkels en de restaurantjes tot we om een uur of drie een burger gingen eten, het zal een rare dagindeling worden.
    Nog wat wachten aan de gate en de vlucht naar Chicago O Hare ging op de aangeduide tijd taxiën, we stegen op om half zeven.
    Op de vlucht die 3,15 u duurde konden we op een schermpje film of TV series kijken of zelfs voetbal, maar dan moest je eerst je creditcard swipen voor 5,99 $, ik zat te ver van het scherm en Dirk verstaat het Engels niet genoeg dus hielden we ons bezig met lezen en candy crush. We zaten vooraan met veel plaats voor onze benen op rij 8 juist voorbij de first class.
    Omdat we alleen voor de vlucht naar Chicago hadden ingecheckt moesten we onze bagage afhalen en terug internationaal inchecken. En daar liep het mis, het was juist middernacht en alles was gesloten, zelfs de tramway om naar terminal 5 te rijden was dicht.    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 42

    Las Vegas, Fremont Street

    June 28, 2014 in the United States ⋅ 🌙 33 °C

    Geslapen tot 7 u, we gingen ontbijten bij het Backstage Deli dat 24u open is. We namen een All breakfast club en kregen een warm broodje met roerei, bacon, tomaat, sla en een aardappelkoekje. Het was gemakkelijk want ze vroegen deze keer niets, je kreeg gewoon een warm broodje met alles tussen en je hapt dit weg, dat is dan je ontbijt.
    Naar de kamer om ons klaar te maken voor deze laatste volledige dag. Eerst met de bus helemaal naar Fremont Street waar Las Vegas in de jaren 1930 begon. Gangsters die hier een speelhol/hotel begonnen op indianengebied waar de wetten van de VS niet geldend waren. Je kent ze wel: Al Capone, Bugsy Siegel e.a. Veel later in de jaren 1950 werd de Strip geboren, nu is dat het hoogtepunt. Maar Fremont Street heeft nog enkele hotels met bekende namen zoals Golden Nugget. Het is een straat van +/- 500 m lang en helemaal overdekt. Maar de drukte van de Strip is hier niet, het is gewoon een uitgangstraat zoals in Gent of Oostende.
    Ik had mijn 24u ticket maar Dirk had een 2u ticket, dus meer dan een half uurtje konden we er niet rondwandelen. Op de bus kregen we controle van een gewapende veiligheidsagent, ik vroeg of hij politie was of controleur: Hij was een armed security! Er waren een viertal jonge gasten op de bus die juist opgestapt waren en nog geen ticket hadden, en de chauffeur zit afgesloten dus moet je op voorhand aan een automaat een ticket kopen, deze gasten werden van de bus gezet, niet zozeer voor het ticket maar omdat ze bier bijhadden en dat is ook verboden.
    Toen we bijna aan Fremont Street waren deed een man teken naar de bus om op hem te wachten en hij liep de ziel uit zijn lijf om de bus nog te nemen, toen hij opstapte vroeg de chauffeur of hij Medical care nodig had zo was hij buiten adem en vuurrood, een passagier gaf hem zelfs water! Probeer in deze hitte niet te lopen! Het was 110° F en zonnig.
    We namen de expres bus terug tot bijna aan ons hotel tot de MGM, waar ik nog een toegangsticket had voor een show, dacht ik! Na lang zoeken vonden we CBS studio en gingen inschrijven, het was een Opgenomen TVshow, ik dacht dat ik hem zelfs al gezien had op onze TV in België, en hij werd onderbroken door reclame voor: CSI New Orléans, The Secretairy, Stalkers. Wij dachten dat het over het programma was dat er vragen gingen gesteld worden maar het ging over voornoemde serie's. En de show was gewoon op groot TV scherm.
    Na eindeloze vragen op een touchscherm kregen we een envelope met coupons en we stonden weer buiten, byby live show!
    De coupons waren dan ook nog enkel geldig als je iets aankocht, het was zoals je op de Meir wordt tegengehouden door enquêteurs en dan een mini geschenkje krijgt waar je niets mee kan doen. Alleen de ervaring en het wandelen ernaar toe waren de moeite waard, en de tijdspassering uit de hitte. Volgens een inwoner/werknemer kan het in augustus tot 150° F worden, 'don't come in August!' Zei hij.
    We gingen terug naar ons hotel het was alleen maar de straat oversteken maar duurde wel een half uur, walkway op, tramway op, casino door en Dirk waagde een gokje, maar zonder resultaat en om half vijf waren we op de kamer waar we onze laatste fles wijn soldaat maakten, dat duurde ook niet lang. Om 7 u gaan we dineren bij Tender, met aangepaste kledij, geen short, mouwloze shirt of baseball pet, zoals de receptionist aanduide. En ik begrijp haar opmerking, na enkele mensen in badpak door het casino te zien lopen!
    'Tender' was de klap op de vuurpijl: vrij chic en vrij duur maar voor genieters als wij een mooie afsluiting van een mooie reis.
    Exotic Mushroom soup voor mij en Maine Lobster bisque voor Dirk.
    Allebei fluwelig en zacht maar met uitgesproken smaak.
    Black Agnus Omaha Beef, 8 oz, for the lady and
    Range fed bison, Durban Ranch from Wyoming, 14 oz, for the gents.
    Sukkulent mals met één maxi aardappel in de schil pp en drie mini gefruite uitjes en béarnaisesaus.
    Daarbij een Fat tire Pale Ale Belgian Stile voor mij, en een Siërra Nevada Pale Ale voor Dirk.
    Als afsluiter een American koffie, d.w.z. Gewoon een tas koffie zonder iets, geen suiker, melk of koekje, en een glas Bailey's voor mij en een Jack Daniels voor Dirk.
    Die gewoonte kennen ze nog niet want dat was niet gesoigneerd. Het glas kon even goed ons badkamerglas zijn om onze tanden te poetsen.
    En dan kont ineens de check, de rekening, als een koude douche op de tafel, wel met de opmerking: 'do it on your own time, when your ready'.
    Maar voor Amerikaanse normen was het heel goed. Als we niet getemporiseerd hadden waren we op een uurtje buiten geweest. We konden het trekken tot een anderhalf uur.
    Dan naar de kamer en als een blok ons bed in tegen 9 u lagen we beiden te ronken. Nu, terwijl ik dit tik is het 1,30 u, ik draai mij nog eens om en als ik waarschijnlijk in de vroege ochtend wakker word stuur ik dit door.    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 41

    Las Vegas Strip

    June 27, 2014 in the United States ⋅ 🌙 31 °C

    Goed geslapen, om 7 u naar beneden om te internetten, op de kamer is geen internet in alle public places wel, dus aan een lege bar zat ik mijn blog te verzenden, de Metro op te laden en de post na te zien.
    Bij het naar de kamer gaan nam ik twee koffie's en croissant mee om te ontbijten.
    We gingen tegen 10 u terug naar de strip dan gaan de gewone winkeltjes open, het zijn er niet veel meer, toch hier aan het einde van de strip vindt je ze nog tot een of ander groot hotel wordt opgetrokken en dan zijn het allemaal, Gucci, Dolce & Gabbana of Louis Vutton achtige dure shops.
    Het is al behoorlijk warm zo'n 33° maar er is een beetje wind, net zoals je de haardroger op de hoogste stand zou zetten, even warm is de wond. Dus kuieren we winkel in, casino uit en even op de straat tot het volgende airco gekoelde lokaal zich aanbiedt. De casino's verschillen wel van elkaar qua aankleding, in Paris zijn veel Frans getinte aanduidingen zoals Toilets i.p.v. restrooms, bij MGM veel film en TVProgramma's bij Hard Rock café, natuurlijk Rock en buiten stonden 3 verklede mannen de groep Kiss te verbeelden, tegen tips kon je met hen gefotografeerd worden. Ik liet deze gelegenheid niet voorbijgaan en ze lieten zelfs hun butt zien toen ik zei dat ik liever hun achterkant zag dan hun voorkant.
    We wandelden tot Harrah's om te gaan lunchen. Een buffet zoals op een cruise boot, alle smaken vertegenwoordigd. We herinnerden ons nog van vroeger dat Harrah's de beste buffetten had. En ja dat was nog steeds zo!
    Ik ging met de bus terug naar Luxor, Dirk die beter tegen de warmte kan wandelde nog voort tot Treasure Island en dan helemaal de 5,5 km terug naar Luxor. Hij was wel bezweet toen hij aankwam om half 4, het is dan ook het warmste moment van de dag zo tot een uur of 6 a 7.
    Een douche en een uurtje siësta hielp hem er bovenop.
    Na zonsondergang om 8 u maakten we ons klaar om naar de fonteinen van de Bellagio en de Mirage te gaan zien. We namen de interne tramway tussen Mandalay Bay en Excalibur en na een half uurtje stonden we terug waar we begonnen waren, in Excalibur waren we niet op straat geraakt! Dirk ging tevoet en ik nam de bus naar de Mirage, alhoewel dat 4 km stappen is waren we er bijna tegelijkertijd, de bus heeft hier geen aparte baan en zit daardoor in het volle verkeer. Dirk genoot van al de drukte en was blij met een flesje ijskoud water, zodat zijn in lichaamsvocht wat aangevuld werd. We genoten samen van de vulkaan uitbarsting en de zingende fonteinen, ik wandelde een eindje mee en nam de bus terug, Dirk ging weer tevoet. Hij kwam een kwartiertje na mij op de kamer!
    Het is twaalf uur en er is een enorme drukte op straat en in de casino's. We zijn dat niet meer gewoon en de drukte samen met de warmte, zelfs op dit uur maakte dat ik blij was om naar bed te kunnen gaan.    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 40

    Las Vegas

    June 26, 2014 in the United States ⋅ 🌙 27 °C

    Heerlijke nachtrust, geen licht, slechts één keer wakker en geen dromen over herinnerbare dingen. De star party gisteren was een succes voor Dirk, Saturnus was de planeet van de Day, omdat zij op dit moment het best te zien was. Maar de sterrenhemel op zich is de moeite waard. Er stonden grote telescopen opgesteld om de planeet goed te zien, licht op de east porch was gedooft en er mocht geen wit licht gebruikt worden, alleen rood, zelfs de flashes op de camera's moesten met rood cellofaan afgedekt worden.
    Toen hij terug kwam sliep ik al diep, ik hoorde niets meer.
    Rond zeven uur wakker, ontbijten, inpakken en om kwart voor negen waren we weg, even langs de campwinkel omdat dat de enige hotspot is voor het zenden van mijn blog.
    Om 9,15 u op weg voor een rit van +/- 450 km naar Las Vegas, van een verschil gesproken van puur natuur naar puur commercieel.
    Het is bewolkt en 19° na het afdalen van een 2000 ft van het Kaibab Nat'l Forest naar het Kaibab plateau was het ineens 28°, airco terug op en mijlen rijden door Indanenland, minder verzorgde wegen en op de Vieuw Points verkoop van kleine spullen. Sommige inderdaad hande made maar ik verdenk er ook sommige van dat ze made in China zijn. En in verhouding duurder dan in de shops.
    Aan Fredonia juist vóór de grens met Utah slaan we linksaf, Mohave county in, het is dan 32° en bewolkt. Het is een countyroad de 389 en alhoewel grijs aangegeven op de map is het een mooi nieuw aangelegde weg met één rijbaan in iedere richting. We rijden dan Utah binnen en tanken, waarschijnlijk voor de laatste keer, even voor Hurricane, daarna de I15 op rechtstreeks naar Las Vegas. Dat is nog een eind weg, we kruisen nog even een hoekje van Arizona, zien de Josua Tree desert en stoppen aan de grens van Nevada, om een bezoekje te brengen aan het Visitors Center en metteen wat documentatie mee te nemen. Nog 72 km van Las Vegas zien we een monsterfile, gelukkig aan de overkant, en hopen dat dit niet ook aan onze kant is want er zijn ook werken bezig. Tegen drie uur waren we in Las Vegas we reden nog even verkeerd, het is hier ook zo groot! Dirk bleef aan de hoofdingang staan en ik ging ons inchecken, dat was nog niet zo simpel, onze kamer was gereserveerd in november 2013 op Dirk's naam, en nu moest Dirk, ook persoonlijk inchecken, dat ging natuurlijk niet want hij zat in de auto op een plaats waar je niet mocht parkeren, alleen stilstaan. Het hoofd van dienst werd er bij geroepen en eindelijk met mijn creditcard als garantie kregen we onze kamer, die al betaald was van verleden jaar! In de zes weken is er nooit moeilijk gedaan dat ik incheckte met Dirk's rijbewijs.
    Onze kamer in Luxor ligt op de 15e verdieping, mooi uitzicht op Mandalay Hotel. We moesten de auto nog binnenbrengen bij 'Dollar' ons verhuur bedrijf, en dat duurde ook langer dan gedacht. Treasure Island was als hotel gauw genoeg gevonden maar waar de auto achterlaten? 3 keer nagevraagd, eerst aan taxichauffeurs en dan aan de valet van een hotel, het stond nergens aangegeven. Gewoon achterlaten op de 6e verdieping van de parking van Treasure Island, en dan op zoek naar de box waar we de sleutel in moesten droppen!
    We lieten de auto achter om 5.15u en wandelden de 5,5 km terug naar Luxor, ons hotel, we kwamen aan om 9 u. Er is niet alleen veel te zien, het is ook enorm groot, en je moet veel extra stappen om bv over te steken want de straat is een snelweg geworden en overal zijn oversteekbruggen maar wel extra meters weg van het voetpad en ontworpen om je gemakkelijk binnen te leiden, in casino's en shoppingcenters maar niet zo simpel om weer buiten te geraken. Gelukkig was het warm maar niet ondraagbaar, waarschijnlijk door de bewolking eerder op de dag, 35° en er was 42° voorspeld.
    Nog even de restjes opeten die we nog bij hadden en de uitslag van de voetbal gekeken op de flatscreen, we vernamen dat de US dinsdag tegen Belgium moet spelen, dan zijn we thuis en dat willen we niet missen.    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 39

    Grand Canyon (rustdag)

    June 25, 2014 in the United States ⋅ 🌙 15 °C

    Om half vier opgestaan om de zonsopgang te fotograferen, heel stil goed aangekleed niet zoals toen aan het water, 3 weken geleden!
    Over onze kamer komt de zon op maar dan zie je een zijarm van de Grand Canyon dus wandel ik helemaal naar de Lodge. Wel de zonsopgang net als de zonsondergang is niet echt fotografeerbaar, het is te donker in de Canyos en de zon trekt de focus naar zich toe, het is mooier aan zee of met veel wolken, zodag niet de scenerie de aandacht moet trekken maar de zon op zich.
    Toen in om 6u terug kwam was alles nog donker en stil op de kamer, ik heb mij dan maar on de bank ervoor gezet en zo alles tot leven zien komen. Raven die de vuilzak kapotmaken, mensen die vertrekken, auto's die aankomen en veel diertjes. toen Dirk wakker werd gingen we ontbijten, ik maakte mijn dagboek van gisteren volledig en daarna reden we 46 mijl om naar andere uitzichtpunten te geen zien naar de Grand Canyon.
    Op het Walhalla plateau dat we helemaal over moesten steken zagen we wilde kalkoenen, Merryans's Turkey, niet met zo'n keelzak als bij ons maar meer zoals ze in Schotland ook rondlopen op de highlands. Er was heel weinig verkeer zo vroeg op de ochtend, het was pas 7,30u toen we vertrokken dus alle vieuws waren alleen voor ons.
    Greenland Lake was opgedroogd, je zag geen water meer en alles was begroeid, dus dat Lake zit al lang zonder water.
    Vista Encantada was groots, gewoon zoals je je de Grand Canyon voorstelt.
    Roosevelt Point was prachtig van begroeiing, veel bloemen en ik heb de hele hike van dit Point alleen gedaan want Dirk was in beslag genomen door zijn camera.
    Walhalla overlook gaf dan weer een zicht naar waar de Anastazi, de voor vaderen van de huidige Indianen, gewoond hadden. 'S winters in de Canyon maar 's zomers op de Rim, blijkbaar waren de weersomstandigheden op de rim toen zachter want zij konden er graan verbouwen, wat nu niet meer gaat. Er zijn meer dan 50 sites van hen opgegraven en gedateerd.
    Ten einde aan Cape Royal zag je eindelijk de Colorado rivier helemaal in de verte.
    Vóór de Glen Canyon Dam gebouwd werd, dus vóór 1963, was de rivier roodgrkleurd door de gesteenten die met het water mee kwamen, het was pas na de bouw van de dam dat het opgeloste zand in Lake Powell blijft en de Colorado dus groen ziet!
    Colorado wil trouwens in het Spaans roodachtig zeggen: de eerste Spaanse ontdekkers noemde de rivier ook daarom El Rio Colorado.
    Hier deden we samen een hike naar het uitzichtpunt van 1 km.
    Toen rechtstreeks terug naar het motel, ik deed een dutje van 20' terwijl we terugreden, we namen een aperitief voor onze deur op de bank, terwijl Dirk de lunch klaarmaakte bleef ik heel stil op de bank zitten en er kwamen cliff shipmunks kijken of er geen restjes, kruimeltjes of zo lagen. Ze zijn enorm snel, het lijken muisjes of mini eekhoorntjes met streepjes en zijn zo schattig, zo vlug als kwikzilver over en weer rennen even opkijken en terug weg. Na onze lunch deden we een siësta tot 4 u. De themperatuur ging van 18° tot 24°, best lekker in het zonnetje.
    Nog een wandeling via de rim van east naar south en zo ging onze dag hier al vlug voorbij. Na het diner en een spelletje UNO ging Dirk naar de lezing over de sterren die hier heel goed te zien zijn. Er brandt, voor de eerste keer deze reis, bijna geen licht 's nachts of in de omgeving.    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 38

    Grand Canyon, North Rim

    June 24, 2014 in the United States ⋅ 🌙 14 °C

    Vannacht aan de verschillende mogelijkheden gedacht betreffende mijn foto's!
    Welke heb ik gebruikt voor de blog? Welke doorgezonden per mail, die kan ik recupereren. Wat doe ik morgen, eerst een nieuw fotoappaat kopen bij Walmart!
    Waar is de dichtbijzijnde Mac store? Moet ik,het toestel daar achterlaten voor de garantie?
    NIET goed voor de nachtrust.
    Vanmorgen vond Dirk de resetknop! Hoera, hoera alle problemen opgelost: door de warmte was de batterij leeggelopen en was de shut down opgetreden.
    Er wordt 107° F voorspeld dat is weer zo'n 45° C. We wilden verder doorrijden via de I 89a, maar nu las ik op de plaatselijke wegenkaart dat er een landslade, aardverschuiving, is geweest en dat deze weg geblokkeerd is. De enige oplossing is de hele weg terugrijden tot Kanab, en dan naar beneden naar de North Rim van de Grand Canyon. 40 mijl langer rijden en een groot stuk dezelfde weg, dat is niet zo erg. Een voordeel voor ons Lynn want nu komen we op een weekdag in Kanab en de Converse shop is open!
    We rijden door een zeer gevarieerd landschap, eerst de Vermillion Cliffs, de Navajo Mountain met vele kleuren. Daarna door woestijngebied met lage struikjes, terug hogerop weiden en farms. Naarmate we dichter naar de North Rim komen daalt de temeratuur van 32° C naar 23° C ondanks de volle zon, het sparren woud heeft erg gelden onder bosbranden en het Fire risk is verry high.
    Rond half twee zijn we aan de Lodge maar het is te vroeg om al in te checken. We wandelen wat rond en fotograferen de enorme zichten. We hebben veel Canyos gezien maar de Grand Canyon heeft zijn naam niet gestolen. Enorm diep, enorm wijd, waar we picknicken en dat zicht vonden we al indrukwekkend was maar een zijarm, angel Bright Vieuw Point durfde ik zelfs niet op, ik krijg er duizelingen van, Dirk ging dan maar alleen en trok bijgevoegde foto's.
    Na het inchecken om vier uur wandelden we naar de kamer, het is hier heel groot, veel groter dan we gedacht hadden, een beetje zoals Hengelhoef maar dan houten bungalows.
    We zitten in kamer 405 en alles samen zijn er 440, de meeste zijn aparte bungalows wij zitten in het motel dus naast elkaar met een bank op de gemeenschappelijke gang buiten.
    We zitten aan de oostzijde dus als ik zo vroeg op ben als normaal ga ik de zonsopgang fotograferen.
    Er is alleen Wi-Fi aan de shop van de camping dus deze blog vertrekt wat eerder. Want we moeten nog brood halen voor vanavond en morgen vroeg. Het is 3 mijl naar de campground, enkel, dus we nemen tegen onze principes toch maar de auto.
    Foto's van de Grand Canyon volgen morgen!    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 37

    Lake Powell

    June 23, 2014 in the United States ⋅ 🌙 26 °C

    Redelijk geslapen ondanks de warmte, Dirk zet de airco steeds af omdat die teveel lawaai maakt voor hem, voor mij niet want ik heb liever lawaai in de koelte dan stilte in de warmte.
    Ik ga het ontbijt halen dat we aanvullen met onze aankopen.
    Ik tuttel wat op de kamer en stuur Dirk in de warmte (32°) om de omgeving te verkennen.
    Als hij terugkomt is hij toch blij om in een koelere kamer te komen. Na een tijdje gaan we toch wandelen, je kan moeilijk heel de dag binnen blijven. Ik doe mijn nat sjaaltje aan en mijn hoed op en als we dan van schaduw naar schaduw gaan dan lukt het wel. Er is een shopping center over de deur en daar is toch een Safeway zeker, de keten waar ik een verminderingskaart van heb. Ondanks dat we eigenlijk niets meer nodig hebben gaan we toch shoppen voor 30$, soep, wijn, echte chocolade en nootjes kan je altijd gebruiken. De soep is home made en echt lekker die eten we deze middag op.
    Ik smeer een broodje voor op de boot, Dirk kijkt nog wat naar de resultaten van de voetbal van gisteren en tegen half één vertrekken we naar de Wahweap haven. Waar we om twee uur moeten zijn.
    Toen we ter plaatse de reservatie gingen ophalen bleek dat de toer van 2,30u gecanceld was wegens teweinig volk. Daar zaten we dan, wachten tot de toer van 4,15 u? Er zat niets anders op, terug rijden zagen we niet zitten voor de tijd die we hadden dus wat rondwandelen. Eerst buiten maar niet lang ik vond algauw de bar/restaurant en daar was juist de match Kroatië tegen Mexico begonnen. Het was spannend , we namen een Grand Canyon pale Ale en later nog een burger gedeeld door ons twee met French Fries en Sweet Potato Fries. De dienster waarvan wij dachten dat ze zeker van Indiaanse afkomst was, was een Turkse zijn supporterde voor Mexico. Ze was sympathiek en zoals de Moldavische van eergisteren kende ze België ook, en onze bierreputatie.
    We spendeerden nog een half uurtje buiten in de schaduw en gingen dan aanschuiven om aan boord te gaan. En daar gaf mijn mini IPad de geest! Ik kon geen enkele foto trekken tijdens de boottocht. De zichten waren prachtig en gelukkig kon Dirk volop zijn toestel gebruiken. Ik luisterde dan maar naar de gids.
    De rode zandsteen kan 25% van zijn volume aan water opslagen, men dacht zelfs vóór de bouw van de dam dat het nooit zou lukken om daar een reservoir te bekomen omdat het water zou weglekken in het gesteente. De dam is gebouwd omdat er na de winter als de sneeuw in de bergen verder in Utah smelt er steeds een grote flood (overstroming) kwam van miljoenen kubiekmeter water dat rechtstreeks naar de zee vloeide dikwijls met veel schade onderweg. Door de dam blijft dit water in dit waterarm gebied tot ze het verdelen naar de omliggende staten. Alle sites van Indiaanse nederzettingen uit de oudheid, van de Anasazi, werden eerst volledig geïnventariseerd door de universiteit van Utah en eventueel verplaatst naar diverse musea. Nu ligt alles onder water. Lake Powel staat laag want er is een droogte die reeds 15 jaar aan de gang is, het is nu weer iets beter omdat het een strenge winter was met veel sneeuw. Hier houdt men wel rekening met climatechance.
    De Antilope Canyon lijkt wat op de fjorden in Noorwegen alleen veel kleurrijker. Rood, lila, crème, wit, soms zwart. En het water gaat van blauw naar groen.
    Terug aan land was het al bijna half zeven en de zon begon lager te staan, wat weer een heel ander zicht was.
    In het motel namen we een douchke en lieten de IPad afkoelen, voorlopig zonder resultaat. Ik houd mijn vingers gekruist want de IPad heeft garantie maar mijn 600 foto's die erop staan niet!    Read more

    See translation
  • TravelerRondreis Westelijk USA 2014
    Day 36

    Kane Country

    June 22, 2014 in the United States ⋅ 🌙 26 °C

    Archi slecht internet, ik probeerde zoals gewoonlijk,juist voor het slapen gaan de blog door te sturen maar dat lukte niet, dan rond 12u nog niet, rond 2,30u (toen lukte het gisteren) weer niet en om 4,30u eindelijk gelukt.
    Na het ontbijt met keuze uit 14 items, ik had mij gisteren misteld, inpakken en wegwezen. Rond tien uur vertrokken we voor een rit van 144 mijl naar Page dat gelegen is aan Lake Powel. Deze nacht, toen ik dus even internetbereik had reserveerde ik een scenic cruise over Lake Powel naar de Antilope Canyon, voor maandag.
    Het is een heel eind terug via de Hwy 12 en de Hwy 89 maar als we verder zouden doorrijden dan moeten we een rit maken van 450 mijl, helemaal rond het Nat'l Monument 'Grand Staircase - Escalante' maar dan rijden we te ver East en daar zijn we in 2000 al geweest, daar is het vrij eentonig rijden.
    Na de Red Canyon houdt de kleurenpracht inneens op en krijgen we terug bossen en groene weiden, een rust voor het oog!
    In Hath waar we vorige keer een koffie dronken was nu bijna alles gesloten, het is zondag en de parking van de kerk stond eivol. Een antiek shop was open maar het was echt oude en versleten rommel dat er stond en duur! 25$ voor een afgedragen, desondanks mooie belt (broekriem). Met onze gekochte CD van Stan Corliss, reden we verder door her western landschap. In Orderville bij een rock shop was de verleiding groot om een Petrofied tree te kopen, dit is versteend hout, zeer mooi en speciaal maar duur, in plaats daarvan kocht ik een ringetje in nachtblauw en zo'n groen zoals een eendennek of vlindersvleugel.
    Toen we in Kanab kwamen gingen we op zoek naar het Visitors Center om info van 'The Wave, South Coyote Buttes' te vragen. We zagen er beelden van op Internet ons door kennissen toegezonden, en nu we toch in de buurt zijn!?
    We worden verwezen naar een kantoortje verder op de Hwy 89 om aan de loterij deel te nemen. Het gebeurt als volgt: er worden maar 20 hikes per dag toegelaten, van Max 6 personen per hike. Er worden 10 hikes verkocht per internet waar je minstens 3 maanden op voorhand moet inschrijven en enkele data opgeven, dat was voor ons natuurlijk veel te laat. Dagelijks worden er 10 hikes verloot vanaf 9 u 's morgens tot ze de deur uit zijn, en deze zijn maar voor de volgende dag. Toen we om 2 u aankwamen waren deze al weg.
    De man van het visitors center had nog een andere tip gegeven, een backroad van waar je de bergen ook kon zien zonder er in te hiken. Dus gingen we daarnaar op zoek. We zagen bergen in alle streepjes en variaties onderweg, maar met een temperatuur van 36° IN DE SCHADUW! Deden we niet echt moeite om uit te stappen, alles gefotografeerd door open of gesloten ramen.
    In Kanab was ook een film museum omdat hier in deze streek 115 films zijn opgenomen en niet de minste, Maverick, the planet of the apes, The Greatest Story Ever Told met Charlton Heston.
    Het was druk op de baan, heel veel boten die terugkwamen van Lake Powel, dit is echt een verbindingsweg omdat er weinig wegen zijn, zoals eerder uitgelegd.
    Welkom to Arizona, het eerste dat we zagen was een wagen aangehouden door de sheriff, waarschijnlijk overdreven snelheid. de wegen zijn hier ook slechter dan in Utah, Dirk dacht zelfs even dat hij een platte band had.
    Ook het uur veranderd weer, een uur vroeger dan in Utah. We zitten algauw in echt woestijngrbied, droog en heet, behalve het Lake Powel dat een aangelegd reservoir is op de Colorado River. Toen we aan de overlook even uitstapten om een foto te nemen was het op de autodisplay 40°!
    Ik kan daar dus echt niet tegen hé!
    Na het Glen Canyon Dam Visitors Center is het N og een kwartiertje rijden tot ons motel, jammer genoeg gaf de GPS forfait, ze duidde veel te vroeg aan dat we ter plaatse waren. Ik ging de weg vragen bij Super 8 motel, dat blijkbaar van dezelfde keten is en ze zei dat we verder richting Page moeste rijden, maar toen we een Walmart tegenkwamen gingen we eerst voorraad inslaan, en toen we buiten kwamen wisten we niet meer welke richten we uit moesten, ik vroeg het nog eens in een tankstation en daar wees men het duidelijker, rechtdoor tot aan Burger King en dan rechts en helemaal doorrijden tot je het aan de rechterkant ziet liggen, zei de pompbediende. En ja het was een heel eind verder dan de GPS aangaf.
    Normaal was er geen koelkast, geen microwave, geen koffiezet en geen ontbijt, blijkbaar is dat er allemaal wel, goed voor ons. Of anders hebben we een opgrade gekregen, niet vragen gewoon aannemen.
    Wat rusten en bekomen van de warmte op de kamer, een duik in het zwembad en dan op zoek naar de uitslag van België-Rusland 1-0 en groepswinnaar tot hiertoe. De VS houden er al rekening mee dat ze misschien tegen ons moeten uitkomen, bibber bibber!
    Nog picknicken op de kamer met echte krokante broodjes! En lekkere jalapeño worstjes, kaas en proscuito ham! En zelfs terug een fles wijn! Het kan niet op, eindelijk Utah en de mormonen verlaten.    Read more

    See translation
  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English