Réinitialiser la recherche
Melvin ElzingMelvin Elzing
SatelliteModifier l’itinéraire
📍 Allemagne En savoir plus
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 15

    Dag 15 - Face your fears

    28 avril 2017, Japon ⋅ ☀️ 14 °C

    Een dag waar we vroeg op moesten! Maar niet zo vroeg als onze buren de Russen en/of Japanners! Zo te horen moesten hun er alweer vroeg vandoor, want hun waren nog vroeger op dan ons (gok uurtje of 6). Ze waren wel zo attent om te fluisteren, zolang ze in hun kamer waren in ieder geval. Toen ze naar buiten gingen, praten ze gewoon op normaal stem volume vergetend dat dezelfde dunne kut deur ook gewoon aan de voorkant zit. Het rare was dat ik de avond ervoor drie mensen dacht te horen en deze ochtend maar twee. Wat hebben ze met de derde persoon gedaan? Opgegeten maybe? Zal wel aan mij gelegen hebben.

    Waarom moesten we vroeg op? Omdat we hier maar één nacht bleven en vandaag Mt. Koji nog wilde overmeesteren. En dat zou een aardige rit worden, want berg. Gelukkig hoefde we dit keer niet zelf te klimmen, want we gingen met de trein. Eerst weer terug naar Hashimoto, en vandaar weer een stoptrein naar Gokubaschi-nogwat-sorrybendenaamvergeten. De trein begint gewoon op redelijk niveau qua hoogte, maar de trein klimt langzaam op tot een hoogte van bijna 500 meter. De velgen piepte harder dan een muisje wat vastzit in een muizenval met elke bocht die hij nam. Het klonk alsof de trein schreeuwde "Stop! Ik kan niet meer, jullie zijn te zwaar. Make it stop!" maar de machinist bleef maar door dauwen. Na ons avontuur bij Inari weet ik precies hoe die zich voelde. Ik kreeg bijna medelijden. Toch leverde de klim wel prachtig uitzicht op de bergen op. Je gaat er tenslotte DWARS doorheen. We passeerde zelfs wat dorpjes dus blijkbaar wonen er ook mensen. Oh, en gelukkig hadden ze lockers op Hashimoto station dus hoefde we niet die backpack de hele tijd mee te zeulen.

    Maar dan ben je er nog niet, want je moet ook nog met een kabelwagen omhoog. Een kleine 300 meter. Als je je bovenop de berg bevindt zit je op een dikke 800 meter. Dat was nog best freaky. Dat ding is in trap vorm gebouwd en dat fuckte, net als gister met het huisje, een beetje met mijn onderbuik gevoel. Gelukkig wel een stuk minder. De weg naar boven duurde maar vijf minuten, maar voelde veel langer. Aangezien ik niet echt een held met hoogtes ben. Ik heb niet echt hoogtevrees als in dat het me beperkt dingen te doen, maar wel zo iets van "oh, dit is hoog. Als ik val ben ik dood enzo" waardoor ik een raar gevoel in mijn buik krijg. Anyhoo. Ik heb het overleefd. Er wordt namelijk een super zen muziekje aangezet als het ding start waardoor je helemaal rustig wordt. Bovendien gaat het ding vrij langzaam. Het was alleen een beetje akward toen we een keer vooruit keken en een andere kar passeerde, maar ik maar één kabel zag. Blijkbaar hebben ze op de helft een splitsing gebouwd. Vereist wel goede timing, maar dat kunnen Japanners! Als bazen!

    We wilde graag naar Mt Koja-san want het stond aangegeven als World Heritage Site van UNESCO. Wij dachten dat er gewoon een mooi tempelcomplex was bovenop de berg. Zoals Arjen zo mooi formuleerde "tempels, monniken en wat dooie mensen". Boy, were we wrong. De Japanners hebben gewoon een heel dorp bovenop de berg gebouwd. Tqoen we de kabelwagen uit kwamen moesten we zelfs nog een bus nemen naar het "centrumpje". Het enige nadeel was dat je niet echt het idee had dat je op een berg zat (behalve dat het een stuk frisser was), omdat het in een klein dal lag, waardoor je geen gigantisch strak uitzicht had. Non the less impressive! Koya-san heeft trouwens ook een mascotte. Alleen verre van denderend. Het is een monk met een deksel op genaamd Koya-kun. Koos inspiratieloos!

    Wij daar rondgelopen, uiteraard tempels bezoekend die uiteraard (meerdere keren) zijn afgebrand en herbouwd, maar dit keer stond er een reden bij! Onweer! Wat ik me goed kan voorstellen op zo'n hoge berg. Toch zou ik eens voor wat ander materiaal gaan kijken Japanse-vrinden. Oh, en ik zag een vrouw die haar kat had meegenomen. Aan een tuigje. In een boedistische tempel. Ga ik ook doen volgende vakantie met Zukkki en Burrr. Ze mogen wel eens wat cultuur opsnuiven.

    Er zijn zat slaapplekken op Koja-san om te overnachten, maar wij dachten letterlijk alleen dat het een tempelcomplex was. Hadden we dit geweten dan hadden we hier misschien wel een nachtje doorgebracht. Ach, who knows. Misschien voor volgende keer! Overigens is het blijkbaar ook mogelijk met de auto naar Koya-san te gaan, alleen moet je dan wel rekening houden met bochten van letterlijk 90 graden. Na drie uur slenteren hadden we al een hoop gezien en zijn we maar op de bus naar het kabelstation gaan wachten, want we moesten weer doorreizen.

    Bij de terugreis bij de kabelbaan hebben we ervoor gekozen om gewoon helemaal vooraan te zitten, want, face your fears enzo. Lekker die diepte inkijkend. Intrigerend. Gelukkig is dit ook allemaal goed gegaan. De "chauffeur" raakte alleen bijna zijn hoedje kwijt toen hij het raampje openzette. De kalmerende muziek deed zijn werk en het ging zo langzaam dat het voelde als een langzame achtbaan die ik zelfs kan verdragen (ik barf al bij die van Duinerell). Vervolgens weer dezelfde trein richting Hashimoto genomen. Ook deze piepte weer bij elke bocht, maar de weg naar beneden zal makkelijk voor hem geweest zijn dan omhoog toch?

    Eenmaal weer in Hashimoto hebben we onze bagage opgehaald en zijn we naar zo'n JRBooth gelopen om de route te vragen. De vent was nog geen minuut weg en kwam terug met uitgeprintte route, de overstap tijden en een visuele uitgeprinte kaart. Wow, zo kan het dus ook! Super service. Helaas geen treinen waarbij we konden reserveren en we moesten vier keer overstappen en de reistijd bedraagde drie uur. Tsja, het is niet anders #backpacklife. In de eerste trein kwamen we die kinders tegen waar ik gister ook al even over schreef. Gelukkig bleven ze maar één halte, want het voelde vrij akward allemaal. De eerste treinen waren allemaal vrij rustig alleen toen we in Osaka kwamen was de trein in één keer vol. Gelukkig uiteindelijk wel zitplaatsen kunnen bemachtigen na een paar haltes, want we moesten vanaf daar nog een uur naar Himeji.

    Dat is ook allemaal goed gegaan en eenmaal in Himeji aangekomen was het op zoek naar onze slaapplek. Ik had al wat reviews gelezen op airbnb over de locatie in de buurt van een bar ofzo. Na enige twijfel hebben we het toch wel gevonden. Dankzij de overbuurvrouw die ons zag lopen met alle bagage en ons de goede kant opstuurde. Eenmaal daar aangekomen, "ingecheckt" ennnnn een vrij klein kamertje, maar goed. Het was maar voor een nachtje no biggie. De douche- en wc-ruimte was ook niets om over naar huis te schrijven, maar het voldeed. Je kon je tas nauwelijks kwijt. Wel was het de enige plek so far waar een stekker converter lag! Pluspuntje!

    Na even bijgekomen te zijn was het tijd voor voedsel! Himeji is niet zo'n hele grote stad en ondanks dat er ook gewoon weer winkels op/in/onder/tussen bij het station zitten, hebben ze hier ook wat meer buiten het station (dit keer zat je dus wel gewoon in het centrum). Uiteindelijk een tentje gevonden waar we weer verschillende kleine hapjes hebben gegeten aan de bar zoals echte Japanners betaamd (integratie proces 65%). Ook hier weer genoten van het eten, het uitzicht en de gezelligheid. Daarna gingen we nog op zoek naar een desserttent en ik wilde naar Baskin 'n Robbins maar het was 19:59 en hij ging om 20:00 dicht. Daarnaast zat nog een tent genaamd Dipper Dan, maar die naam vonden we wat te dubieus dus die hebben we maar geskipt.

    Na het centrum drieëntwintig keer rondgelopen te hebben streken we neer bij het tentje wat we als tweede gezien had, wat eigenlijk gewoon een verkapte Starbucks was. Ook hier waren scholieren (denk ik) druk bezig met daten en/of studeren. Wij weer aan de parfait, maar deze was een beetje meh. Noem ons verwend, maar we waren veul beter gewend. Dit proefde allemaal beetje kunstmatig. Als een voorverpakt iets van de Albert Heijn.

    Daarna wilde we op zoek gaan naar een barretje, maar na nog vierenzestig keer het centrum doorgelopen te zijn hadden we het opgegeven (toch zweer ik bij die eerste vierentwintig een paar barretjes gezien te hebben) en zijn we maar weer terug gegaan naar het huisje, even gechilled en daarna een poging gedaan tot slapen. Wat voor mij in ieder geval niet gelukt is.

    TL;DR - vroeg op, maar niet zo vroeg als soort van attente buren. Reizen naar koya-san. 800 meter omhoog waaronder met kabelbaan. Freaky. Koya-san is een heel dorp niet alleen een complex. Door naar Himeji. Facking lang in de trein gezeten. Een klas vol met Japanse kinderen is eng. Onze slaapplek was achter een bar. Lekker gegeten. Bij een cheapass starbucks dessert gevroten.

    Jyuugo no hi - signing off (te lui om de kanji te kopiëren)    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 14

    Dag 14 - Een schattig oud dametje

    27 avril 2017, Japon ⋅ ☀️ 17 °C

    Vandaag konden we lekker rustig aan doen, want het is weer een reisdagje! We zaten alleen even in dubio. Op de twee aanstaande locaties slapen we maar één nachtje en we willen toch wel wat gaan doen ook. Waaronder berg Koya-san! Ik hoor jullie al denken. Weer een berg, zal je dat nou wel doen? Ja hoor, als het goed is hoef je hier niet te klimmen. Het punt was alleen gaan we op aankomstdag naar de berg, of de vertrekdag.

    In eerste instantie wilde we op aankomstdag gaan, maar dan hadden we achterlijk vroeg weg gemoeten. We hebben uiteindelijk dus gekozen voor vertrekdag waar we onze grote equipment achter zouden laten op het station. Waar hopelijk dus kluisjes zijn om dat te bewerkstelligen.

    Anyhoo, wij innig afscheid genomen in Kyoto door nog één keer keihard de wc te gebruiken waarna we ons pad vervolgde richting Koyabuchi. Een klein plaatsje wat in de buurt ligt van de hiervoorgenoemde berg. Hiervoor hadden we heel zorgvuldig een route geplant waarbij we een stuk of zeventig keer moesten overstappen. No biggie, we got this. Ik heb tenslotte navigator Arjen als geheim wapen. Wij braaf naar Nara (die van de hertjes) waar we op onze overstap stonden te wachten. Komt er opeens een oudere Japanse dame naar ons toe die zegt dat we verkeerd staan en meer de andere kant op moesten aangezien de trein maar twee wagons zou hebben. Ze sprak verder prima Engels dus er was goed mee te communiceren.

    Zo raakte we aan de praat met het mevrouwtje die heel geïnteresseerd was in ons avontuur. Toevallig moest ze dezelfde kant op, dus besloten we samen met de trein te gaan en hebben we de hele weg slap zitten ouwehoeren. Blijkt dat ze zelf ook wel van reizen houdt. Ze heeft namelijk een rijke vriendin die in 50 verschillende landen is geweest. Zij wilde er graag overheen. Haar huidige teller staat op 43. So we can say she has been around. Zelfs de oude Japanners zijn een beetje raar, maar het is wel een leuk verhaal. Toen ze vroeg waar wij allemaal geweest waren antwoorde Arjen onder andere Italië. Oh, Italië zei ze, wat leuk daar ben ik al 13x geweest. Waarna wij met beide met open mond haar aan gaapte. Ze heeft dus écht veel gereist. Wel leuk om zulke open mensen te ontmoeten.

    Verder vertelde ze over dingen die we onderweg in de trein zagen. Zo kwamen langs een dorpje wat naar een nieuw geloof vernoemd is, hebben we veel over boeren geleerd, over haar kleindochter gehoord en een beetje over haar man die op oude leeftijd nog bezig is met een thesis. En waarom ook niet? Als je die shit nog kan, doe het dan gewoon! Ze baalde alleen dat hij het er zo druk mee had en dat ze op het moment daardoor weinig konden reizen. Voordat ze de trein uitsprintte op haar halte hebben we nog even snel een kiekje geschoten. We kwamen aan op ons volgende overstap punt. Sakurai.

    Je weet dat je in the middle of nowhere bent als er nergens meer vertalingen van kanji te vinden zijn en de trein maar één keer in het uur rijdt. Daar waren we dus. We hadden nog een kleine twintig minuten voordat we onze volgende trein moesten halen en de maagjes rommelde een beetje. Nieuwe missie: op zoek naar voedsel! Gelukkig vonden we dat vrij snel toen we het station al verlieten. Er zat namelijk een bakkerijtje aan de overkant! Wij daarheen bepakt en wel in een klein winkeltje waar je je kont niet kan keren, maar het is allemaal goed gegaan. De tweede mevrouw in de bakkerij vroeg ons super enthousiast waar we vandaan kwamen in het Engels. Het was alsof ze nog nooit een buitenlander had gezien.

    Nadat we betaald hadden gingen we buiten even op een bankje zitten om het te versnaperen en toen zagen we een hele cameraploeg de bakkerij in stormen. Alsof ze de dames wilde interviewen over ons gaijin, want ja in Sakurai gebeurt natuurlijk nooit wat spannends. Het zal wel niet zo zijn, maar het was een leuke gedachte.

    De volgende trein die we namen was gelijk de laatste van dag, maar wel een erg lange zit. Tsja, je moet er iets voor over hebben. Na een tamme rit (waar we in het begin niet eens zeker wisten of we de goede kant op gingen) kwamen we aan in Kojakuchi. Een dorpje wat nog dorperig is dan een dorp. Wij de uitgeprinte routeomschrijving erbij gepakt (inclusief plaatjes en uitleg) om bij de hostel te komen om het pad te volgen. Het eerste wat we tegen kwamen wat het meeste opviel was toch wel een boom midden op een zebrapad, want Japan. Geen idee wat de beredenering hier achter is, maar grappig is het wel.

    Eenmaal bij de hostel aangekomen (het was letterlijk alleen: derde straat links, aan de rechterkant is een parkeerplaats en daar is het. Daar had hij 9 plaatjes met tekst en uitleg voor nodig) hebben we de slot van onze deur gekraakt. We zaten dit keer in een pitoresk klein kamertje met een stapelbed en een kapot lage stoel en bank. Niet echt denderend, maar goed. Het is maar voor een nachtje. Wij onze spullen gedropt en even gechilled in een "openbare ruimte" (lees: twee vrij comfortabele stoelen RECHT tegenover onze kamer met een tafel.

    Na op google maps gekeken te hebben zagen we dat er een tempel in de buurt was. Exploring time! Uiteindelijk zijn we daar aangekomen met een gigantische omweg, want dat is hoe wij rollen. We moesten er wel weer een trap voor beklimmen (zie foto) en jullie weten ondertussen wel hoe ik over trappen denk. We kwamen ook nog een raar schuinstaand huisje tegen waar ik niet zo goed tegen kon. Ik werd gelijk misselijk en draaierig omdat het fuckt met je perceptie van.. alles... rare shit. De shrine was verder verlaten waardoor we op onze gemakje rond konden kijken. Daarna verder het dorpje verkent op zoek naar een eetplek! Naast onze slaapplek zat ook een restaurant (zelfde eigenaar), maar we wilde graag wat andere dingen proberen.

    Enfin, klein dorp, niet veel keuze. We zijn vier restaurant-ish achtige dingen tegengekomen en kozen uiteindelijk voor de eerste, waardoor we weer terug moesten lopen uiteraard. Hier kon je allerlei kleine hapjes bestellen van zowel vis als vlees, waar we gretig gebruik van hebben gemaakt. Het was allemaal super lekker. Patat van cassave aardappel ftw! En sushi! En weer goed vlees! We hebben ons buikje aardig rondgegeten in ieder geval! Met lekkere drankjes erbij was het een top avond.

    Na het foodseleren zijn we weer terug gelopen naar onze slaapplek waar we nog even gechilled hebben in de "openbare ruimte". Arjen extra hard (zie foto) als swek opa. Alleen zat in het restaurant er naast een dronke vent een beetje onverstaanbaar te schreeuwen naar zijn tafelgenoten, maar dat duurde gelukkig niet al te lang. Toen werd het ook koud en zijn we maar naar binnen gegaan.

    Ik had vroeger altijd de angst om in het bovenste bed te slapen omdat ik altijd bang was er s nachts uit te vallen. Toch moet je af en toe je angsten onder ogen zien en heb ik dus gekozen voor het bovenste bed. Geen zorgen, ik heb het overleeft, anders zou je dit ook niet kunnen lezen natuurlijk.

    -terwijl ik dit schrijf (in de trein), zitten er allemaal kleine Japanse schoolkinderen te kijken naar onze gajin hoofden en ze schreeuwen "kowai" naar andere gaijin vakantiegangers, wat eng betekent. Ik voel me een klein beetje boel niet op mijn gemak-

    Wij braaf in bed liggen omdat we morgen vroeg op moeten. Komen de mensen in de kamer ernaast rond 11 uur aankakken. In het donker, met zaklantarens op zoek naar de code van het slot. Volgens mij hebben ze een half uur staan kloten voordat ze door hadden hoe ze naar binnen moesten. Aan de taal te horen was het richting Rusland, maar Arjen dacht dat het Japanners waren. Toen ze eenmaal binnen waren begonnen ze pas met fluisteren (wat nog steeds prima hoorbaar was aangezien het twee aangrenzende kamers waren met een houten deur er tussen) aangezien ze vast realiseerde dat er nog mensen naast hun zaten. Gelukkig hebben ze verder niet veel herrie gemaakt. Alleen elke keer toen Arjen draaide in het bed, schudde het helemaal. Mini earthquake!

    TL;DR - lekker veel gereist. Oud vrouwtje tegengekomen die gek was op reizen. Trappen zijn nog steeds kut. Sakurai is net Schubbekutteveen (denk ik, nooit geweest). Simpel kamertje met stapelbed. Ik koos boven. Lekker uit eten geweest. Luidruchtige meneer in het restaurant er naast. Russen (?) kwamen laat pas binnen.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 14

    Dag 13 - Kyoto temmen poging #2

    27 avril 2017, Japon ⋅ ☀️ 18 °C

    Nieuwe dag, nieuwe kansen! Je schuift de gordijnen open ennnn,.... regen... kak. Dat kennen ze dus wel in Japan. Helaas. Maargoed we mogen niet klagen, we hebben tot nu toe bijna alleen maar mooi weer gehad! Als je maar niet denkt dat we regen roet in het eten gaan laten gooien. Kyoto zal verder bezocht worden!

    Dit keer hadden we iets meer van een plan. Ietsjes meer dan. We hadden de route bekeken en kozen voor drie tempels die redelijk dicht bij elkaar lagen qua loopafstand. Het manier van vervoer erheen? De bus! Die hadden we tenslotte nog niet gehad. Bussen zijn alleen een beetje raar hier. Je stapt namelijk in het midden in en betaald pas als je de bus via de voorkant verlaat. Het wazigste is nog dat elke reis binnen die zone (want zo goed als heel Kyoto is) ¥230 kost. Of je nou twee haltes gaat, of viertien, de prijs blijft hetzelfde. Plus als je achter in zit moet je je dus door de mensenmassa in de bus heen wurmen als gelei om bij de voorkant te komen. Niet heel erg logisch maar okay. Oh, en je kan alleen gepast betalen. Gelukkig waren wij slim genoeg om een buskaartje voor een dag te halen voor ¥500. Dat haal je er namelijk makkelijk uit.

    Enfin, wij de bus genomen naar Kinkokuji-tempel waar onze buschauffeur zo'n droge, zwoele stem had, dat je als vrouw zijn gelijk van je stoel zou glijden. NOT. Toch wil ik in mijn volgende leven zijn stem hebben. Buschauffers praten namelijk zelf een hoop tijdens het rijden. Zo zeggen ze dat ze weer gaan rijden na stilstand en roept hij alles zelf om. En hij bedankt iedereen uitvoerig die zijn voertuig verlaad. Attente leute die Japanners.

    Wij door naar die tempel lopen (in de zeikregen nog steeds) kwamen we tot een conclusie: Japanners zijn super attente mensen, behalve als ze een paraplu in de handen hebben. Dan worden het allemaal kleine ninja's des doods die voor je leven gaan. Je kent die kleine uiteindes toch wel op paraplu's? Njah Japanners zijn net een slagje kleiner dan Europeanen en bij al die tempels liepen ook nog veel scholieren (uiteraard in uniform) met een paraplu en laten ze die nou net op ooghoogte voor mij vasthouden. Het was ontwijken voor vaderland geblazen, maar ik heb het zonder kleerscheuren overleeft, net aan. Overigens loopt IEDEREEN in Japan met een paraplu als het regent dus als je er dan als vieze gaijin zonder tussen loopt, val je alleen maar exta op. Overigens zijn er ook wel mensen die mét paraplu zeer attent zijn door hem omhoog te houden.

    Anyhoo de tempel zelf was mooi. Het eerste exemplaar was afgebrand (écht geen verrassing meer) en toen de eigenaar het herbouwde dacht hij vast "fack deze shit, ik heb genoeg doekoe, ik maak het gebouw dit keer van goud". Zo gezegd, zo gedaan. Alleen zijn de bovenste twee etages alleen van goud raar genoeg. Alsof het geld op was. Toch impressive non the less! Uiteraard lag het aan een mooie plas water die geäccentureerd werd door de vallende regendruppels. Nog een kleine tuin erbij, maar die was niet zo bijzonder. Op naar de volgende!

    Deze lag op loopafstand en dus hebben we braaf door de regen geslentert naar onze volgende doelwit! Een zen tuin! Klinkt spannend! Ik kan je alvast verklappen, dat is het niet. Wij braaf kaartje kopen. Naar binnen lopen. Schoenen uitdoen. Verder lopen en daar was die hoor een tuin van 25 x 20 meter met heel veel grind en vijftien secuur geplaatste stenen. Gedaan door een of andere zen monnik een paar honderd jaar geleden. Het zag er zeker wel mooi uit, maar echt zen werd ik er niet van met al die rondhuppelende schoolkids. Ook was er verder geen enkele vorm van context te vinden over deze tuin wat de teleurstelling alleen maar groter maakte. Het pand zelf was ook niet heel groot. Op naar nummer drie!

    Eigenlijk liepen we gewoon een random richting op niet wetend of we wel de goede kant op liepen omdat we diep ingesprek waren, maar een klein, nat kwartiertje later stonden we opeens voor het derde complex. Wederom kaartje gekocht, schoenen uit (blijft een vermoeiende bezigheid), en naar binnen. De Ninaji-tempel was wel awesome! Eindelijk een plek waar je zo goed als overal binnen kon kijken. Zo zag je veel houten schuifdeuren (shoji) die vakkundig geverfd waren door de grootmeesters van hun tijd met elk hun verhaal erbij. Er stond ook bij waar elke kamer voor gebruikt werd. Super interessant! Je kon zelfs meehelpen met de onderhoud door een daktegel te doneren voor een bepaald tarief. Deze mocht je dan onderkladderen en zo maak je deel uit van het onderhoud van een World Heratige site. Leuk inatief! De beelden die voor die entree stonden waren ook tof en kwamen me bekend voor. Dit zijn Ryujin en Fujin. De beschermers van de tempels (zie foto). Verderop waren nog meer gebouwen te bezichtigen en een five-storied pagoda, maar aangezien het harder begon te regenen zijn we daar alleen even snel langs gehupst voordat we de bus pakte voor de volgende destination.

    En dat is Kyoto Imperial Palace! Kyoto is namelijk een lange tijd de hoofdstad geweest van Japan voordat Tokyo het kroontje overnam en dan heb je natuurlijk wel een badass paleis nodig om keizer in te zijn. Wij de bus gepakt, maar de grond waar het paleis ligt is (wederom) een achterlijk groot park dus we wisten niet precies waar we moesten uitstappen. Navigator pur sang Arjen heeft ons erdoorheen geloosdt en ons op de redelijk goede locatie laten uitstappen waarna we naar het park liepen. Het park was vrij verlaten. Er was op een verloren ziel, een verdwaalde fietser en ons na niet veel te bekennen. Raar, maar zal wel door het weer komen. Wij het park inlopen waar we aan onze rechterhand een lange muur zagen die helemaal doorliep. Wij eromheen tot dat we een poort zagen. Bleek het een soort ambassade paleis te zijn waar je niet zonder afspraak naar binnen mag. Kuso! Zijn we dan helemaal voor niets hierheen gekomen?

    Totdat we ons omdraaide en nóg een muur zagen aan de andere kant die ook een omtrek had van "jeuzus waarom bouwen ze deze shit zo groot hier en hoeveel ruimte kan je nodig hebben". Verslagen besloten we er toch een rondje omheen te lopen, want ja je weet het maar nooit. Nadat we op de helft waren en alleen maar dichte poorten tegen kwamen wilde we het bijna opgeven, maar goed we moesten toch die kant op dus we konden net zo goed doorlopen. Wat we ook gedaan hebben en warempel zagen we daar iemand een poort door lopen? Zou het dan toch waar zijn? Wij er enthousiast naar toe sprinten (niet echt) en het was waar! En het was nog completomento gratisch ook nog. Je kreeg alleen een badge met een nummertje mee.

    Het was tof om de restanten van het Imperial paleis te zien. Het wordt al een kleine honderd jaar niet meer gebruikt, maar in die tijd daarvoor is er zat aangebouwd/verbrand/bijgebouwd om het als een toffe "attractie" te bestempelen. Overal stond uitleg bij en het was interessant om te lezen over de verschillende delen van het complex. Je mocht niet naar binnen in de gebouwen zelf, maar vaak zat stonden wel de deuren open, wederom met prachtig oogstrelende geverfde Shoji. Impressive om te zien en het maakt nieuwsgierig naar hoe het er achter de muur bij het paleis in Tokyo uitziet. Een aanrader!

    Toen zijn we maar richting Kawaramachi (het centrum waar we een paar dagen geleden ook waren) gegaan om een drankje te doen. We hadden gehoord over een Irish pub genaamd "A Man on the Moon" en deze stond toevallig ook op de kaart dus daar zijn we naar op zoek gegaan. Dankzij Arjen's kaartleesskills hebben we die snel gevonden! Hier hebben we wat drankjes genuttigd. Het jammeren was alleen dat de zaak verder helemaal leeg was. Dus na een rondje bier, een rondje whiskey en twee rondes nacho's (shit is delicious!) vonden we het wel welletjes en gingen we op zoek naar eten. Uiteraard liepen we eerst weer de verkeerde kant op en na het afstruinen van de hoofdstraat, waar alles vol zat, wilde we de hoop bijna opgeven.

    Toen liepen we weer die passage in waar we weer een manga winkeltje indoken aangezien Arjen's senses were tingling, en we zijn altijd nog op zoek naar de manga "my friend is a chair" van dag 2 (voor Arjen). Het blijft een apart en interessant fenomeen dat manga. Zo is er voor ieder wat wils. Zo heb je mannenharemboeken voor de vrouwen en vice versa. Als dat niet je ding is, zijn er ook manga over kleine meisjes met dikke tetten die in tanks veranderen (of iets normaler, er alleen in rijden), want Japan. No worries ze hadden ook wel normalere dingen hoor.

    Eenmaal daar klaar hadden we nog steeds honger dus hebben we de zijstraatjestechniek maar weer eens uitgeprobeerd. Wat uiteindelijk wel lukte, maar toch een stuk langer duurde dan vorige keer. Toch zijn we bij een super tentje belandt. Het was Koreaans, maar je had zelf een grill en mocht dus zelf je vlees bakken. Soort gourmet uit eten I guess? Maar het eten was zooooooo lekker. Damn, wat is vlees in Nederland kut kwaliteit eigenlijk. Het is alsof je Heineken met een lekkere Barrel Aged Russian Imperial Stout vergelijkt. Zo hebben we ook varkensingewanden gegeten want ja, het is zonde om het weg te gooien toch. We hadden een mix platter met van alles wat en ik begin al spontaan te kwijlen als ik eraan terug denk. We hebben het restaurant bezoek afgesloten met een lekker glaasje sake en toen vonden we het wel welletjes. (Behalve Arjen, die wilde eigenlijk nog een parfait!). Toch zijn we maar weer met de bus richting huis gegaan. Dat was ook nog wat gepuzzel, maar het is gelukt. Het was een super laatste dag in Kyoto en een dag waarin we veel hebben gedaan. Morgen op naar een nieuwe bestemming!

    TL;DR - kutweer, nat, regen, buskaartje gekocht, buschauffeur heeft een awesome stem. Drie tempels achter elkaar bezocht. Een goud gebouw. Een tuin met 15 stenen. Een heel tempelpand waar je in mocht. Bus gepakt naar Kyoto Imperial Palace waar je tot onze verbazing gewoon in mocht. Van genoten. Terug naar centrum waar we bier hebben gedronken en super lekker vlees hebben gegeten. Ohwja manga met meisjes die in tanks veranderen.

    Jyuusan no hi - サインオフ    En savoir plus

  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 12

    Dag 12 - Niet alle mascottes zijn leuk

    25 avril 2017, Japon ⋅ ☀️ 22 °C

    Vandaag weer redelijk bijtijds op aangezien we wat stedentripjes gaan doen. Op de planning: Nara en Osaka. Allebei drie kwartier/een uurtje met de trein. Snel gedoucht vanochtend en op naar de trein. We hebben geleerd van onze fouten en zijn vandaag niet in de rij gaan staan, maar direct door gelopen naar de treinen. Ik had braaf mijn flesjes meloen soda meegenomen. Die moest ik gister namelijk van Arjen uit een machine trekken omdat er pinguïns op stonden. Go figure. En hij was groen. Volgens mij vind hij groen gewoon stiekem een sexy kleur.

    Wij weer onze usual route naar het station gelopen via een overpass. Ik krijg altijd de neiging om actie movie stijl eraf op een bus te springen, maar gelukkig kon ik mezelf inhouden. Eenmaal op het station gekomen wederom niet gereserveerd want we hadden geen zin om wéér voor niets in de rij te staan. Het was sowieso niet heel erg druk in de trein dus we konden lekker gerelaxt zitten. Onze eerste stop vandaag: Nara.

    Nara staat bekend om zijn hertjes en zoals het bij elke Japanse stad hoort heeft deze ook een mascotte. Alleen een hele enge freak of nature dit keer. Een soort volwasse, kale baby met een gewei en monnikenkledij aan (zie foto). Dan vond ik Hikonyan een leukere en betere (heb daar alleen foto van op mijn camera). Anyhoo, de schrok boven gekomen zijn we het station uitgelopen richting Nara park! Er werd al gedreigd dat het "30 minuten lopen was" naar het park. Lariekoek! Dachten wij al. Dat zullen ze vast wel doen om meer kaartjes te verkopen. Wij lopen (het was alleen maar immer gerade aus) en met een klein kwartiertje kwamen we aan in het park.

    Waar we begroet werden door allemaal super poepige hertjes die daar gewoon vrij rond lopen. Overal stonden dat het wilde beesten blijven en dat er een mogelijkheid is dat je aangevallen wordt, maar ik heb niemand opengereten zien worden, helaas. Je kon hertenkoekjes kopen voor ¥150 waarmee je ze kon voeren en een hele roedel achter je aan krijgt. Uiteindelijk maar niet gedaan want de herten zagen er al dik genoeg uit. Wel tof om te zien dat die beesten hier gewoon rondlopen alsof er niets aan de hand is.

    We liepen weer door richting berg (ahh gawd daar gaan we weer) om een shrine te bezoeken. Gelukkig veel het dit keer mee qua trapwerk. Het leuke was wel dat hier ook gewoon overal hertjes rondliepen. Zelfs een hert die als een baas tussen twee lampionnen stond (waarschijnlijk waren dat grafstenen, but i'm not sure about that). Er stonden overal op het pad naar boven lantaars (lantaren? Lantariërs?) Die naar de shrine leidde. Eenmaal boven aangekomen was het een vrij standaard shrine, maar er was een afgezet deel waarvoor je moest betalen maar dat zag er alles behalve interessant uit. Daarnaast, skere tattaa jwz.

    Vervolgens weer terug naar beneden de berg afgerolt nog nét niet hertenknuffelend (wel geaaid en me laten besnuffelen) op zoek naar te eten, want, honger! Het was tenslotte lunchtijd. Op de heenweg zagen we een restaurant dat Tamagoyaki serveerde, een nieuw persoonlijk favoriet! Dat is een dikke grote, fluffy omelet ( niet zoals Jordy ze maakt dus ;) ) met een heerlijke saus eroverheen! Deze hadden we helaas niet gevonden, dus zijn we maar ergens anders neergestreken! Een lunchroom waar ze wat simpele broodjes serveerde die nog verdomd lekker waren! Afgesloten met nog een parfait want die shit is goed te doennnn hier!

    Door naar het station. Waar we bijna perfect engelse sprekende Japanner #1 tegenkwamen. Deze oudere meneer was een vrijwilliger bij het station om mensen de goede kant op te wijzen. Hij sprak ons aan terwijl we daar eigenlijk niet zoveel zin in hadden, toch geïntrigeerd door zijn beheersing van de Engelse taal hebben we even kort met hem staan praten tot dat ik het zat werd en hem afkapte met een smoesje. Ze bestaan in ieder geval wel! De goede Engelse sprekende Japanners. Op naar de volgende stad: Osaka! Weer zo'n gigantische metropool met dik twee miljoen inwoners.

    Osaka was een beetje overweldigend, je komt met de trein al binnenrijden boven het straatniveau en overal om je heen zijn torenhoge gebouwen, maar dan ook écht hoog. Vanaf het centraal hadden we een cirkeltrein (die rijdt alleen maar rondjes door Osaka) gepakt om Osaka castle te bekijken. Wij de weg vragen aan een local die snapte het alleen niet omdat Arjen's uitspraak van het woord "castle" nogal dubieus is. Maar goed hij snapte het woord kasteel in het Japans niet eens. Uiteindelijk had hij het toch door en wees ons een kant op met het bericht "het is een pleuris end die kant op". Wat uiteindelijk ook wel weer meeviel. Het bleek wel dat we beter een halte later konden uitstappen, want we hebben het kasteel nu van de achterkant geïnfiltreerd. Wat dus om was. Oh well, meer beweging!

    Om dit kasteel ligt, je raadt het al, ook een park. En een gracht. En een verhoging. Ik zie patronen! Dit kasteel zat wel apart in elkaar want je had een gracht in een gracht met een gracht eromheen en dan eroverheen nog een gracht. Misschien dat er ondergronds nog een gracht zat maar dat heb ik niet kunnen bevestigen. Verder was het wel een prachtig kasteel met overal tierelantijntjes en gouden tijgers aan de bovenkant! En iedereen weet dat tijgers koel zijn. Wederom een tof kasteel. Het was lekker druk met veel toeristen en veel achterlijke mensen die selfies maakte met de evolutie van een selfie-stick: een tripod voor je telefoon. Waar gaat het heen met de wereld.

    We besloten maar weer om te vertrekken en dat deden we dit keer wel via de ingang, die weer aangesloten was op een ander deel van het park. Eenmaal het station gevonden zijn we weer terug gegaan naar Centraal om de buurt daar te verkennen. Alleen valt er niet zoveel te verkennen daar. We hebben een rondje gelopen daar en het enige wat we tegenkwamen waren bedrijfskantoorpanden die meters de lucht in schoten. En in de achterstraatjes was het voornamelijk V.I.P clubs voor waarschijnlijk alle zakenlui nadat ze klaar waren met werken. Daar zullen vast een hele boel vieze dingen gebeuren. Een beetje teleurgesteld liepen we weer terug naar het centraal.

    Wat doen japanners nou graag? Efficiënte mensen dat het zijn. Ze bouwen hun stations vol met restaurantjes, winkels en undergound malls om even snel nog wat te halen na werk, want je moet toch met de trein. Wat als resultaat heeft dat de bruisende centra op andere plekken in de stad zitten. Dit is in Toyko en Kyoto ook zo, maar geld dubbel en dwars voor Osaka, want nu in mijn belevenis business capitol van Japan is, maar dat komt puur door de wijk. Toch hadden we geen zin om in de spits terug te gaan dus hadden we een lift gepakt (na veels te lang zoeken) naar de 16e etage om daar een versnapering te nuttigen. Dat was namelijk de restaurant/barretjes etage.

    Na te bekomen zijn van het uitzicht zijn we neergestreken bij een barretje waar we perfect Engels sprekende Japanner #2 voor de dag tegenkwamen. Hij sprak zonder enig vorm van accent Engels. Verbijsterd wisten we gewoon niet hoe te reageren. Daar een lekker drankje genuttigd en toen besloten terug naar Kyoto te gaan aangezien we geen zin hadden om uit te vogelen hoe we het beste maar het centrum konden komen (niet alle OV-kaarten zijn hier even duidelijk). Uiteindelijk dus niet heel veel van Osaka gezien, maarja dat is een mooie reden om nog een keer terug te gaan (any takers?)

    We hadden nog wat dingetjes in huis dus besloten nog wat boodschappen te halen en zelf wat in elkaar te flansen! Hoewel het eten hier in de supermarkt wel duurder is, is het van véél betere kwaliteit. We hadden wat vlees en groente gehaald, want rijst hadden we nog liggen. Een kekke kookbeurt later hadden we een super simpel, maar erg lekker avondmaal waarna we nog even ontspannen hebben voordat we de oogjes sluitte.

    Ik had verder geen foto's met me telefoon in Osaka kunnen maken, want me telefoon spacede 'm halverwege de dag. Die staan op de camera.

    TL;DR - Stedentripjes, vroeg op. Naar Nara. Lopen hertjes vrij rond in het park. Kan je hertencrackers voeren. Berg opgelopen en tempel bezocht. Overal lantaarns. Terug gelopen. Lekker geluncht brood + parfait. Door met de trein naar Osaka. Kasteel bezochf. Drankje gedaan op restaurant verdieping van het station. Terug naar Kyoto. Zelf koken. Lekker

    Jyuuni no hi - サインオフ    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 11

    Dag 11 - Hikonyan, flauwe Japanse humor

    24 avril 2017, Japon ⋅ ⛅ 15 °C

    Vandaag, hebben we lekker keihard uitgeslapen, want dat was wel even hard nodig na gisteren. We hebben ons rustig klaargemaakt om te kijken wat we vandaag wilde gaan doen. Terwijl we daarmee bezig waren werden we allebei afgeleid door de tv die ik had aangezet. Je hoort wel eens rare dingen over Japanners en tv shows/reclames dus ik dacht dat is het checken vast wel even waard.

    Uhmmm ja, de reclames zijn inderdaad raar, hectisch en volstrekt onduidelijk (en niet door de taalbarrière) voor ons Westerlingen. Zo zag je een reclame wat eruit zag als een game, maar uiteindelijk over noodles bleek te gaan. Whut? Na wat zappen kwamen we op een hele aparte Japanse tv show. We hebben het maar CSI meets The Bold & the Beautiful gedubt. Ten eerste was het acteerwerk lachwekkend slecht en ten tweede was het camerawerk nog dramatischer. Helaas zullen we nooit weten hoe het af zou lopen met de bom in een volle concerthal, want we gingen de deur uit! Tenminste, we dachten dat het over een bom ging.

    We hadden besloten vandaag nog rustig aan te doen en naar Hikone (stadje aan het meer te gaan). Wij braaf in de rij staan om weer een ticket te reserveren (JRPass priveliges baby!) hoefde dat uiteindelijk niet aangezien dit een ander soort trein was. Voor niets dus een kwartier verspeelt. De mevrouw maakte wel een leuk gebaar om het spoor mee uit te drukken. Dat maakte het wachten het bijna waard. Another lesson learned.

    Wij de trein naar Hikone gepakt wat een kleine drie kwartier verwijderd ligt van Kyoto. Eenmaal aangekomen even langs de touristenbalie gewandeld om een kaart op te pikken en vervolgens naar ons volgende doel! Hikone Castle! In dit (soort van afgelegen) plekje hebben ze namelijk ook een ouderwets kasteel wat bezocht moest worden door ons! Gelukkig was dit maar een kwartiertje lopen. Dat was dus wel goed te doen. Vrolijk gingen wij op pad. Onderweg kwamen we steeds plaatjes van getekende een kat met een samuraihelm tegen. Wat blijkbaar de mascotte van Hikone moest voorstellen. Inspiratieloos Hikonyan (nyan van miauw) genoemd. Not really clever.

    Na een kleine wandeling hadden we het kasteel gevonden en mochten we na betaling naar binnen om op onderzoek uit te gaan. Door de eerste poort heen begon mijn aversie tegen trappen die ik aan het ontwikkelen weer op te spelen, want wat zag ik? Een grote trap naar boven. Daar gaan we weer! Gelukkig viel het dit keer wel mee. We zagen wel veel oudjes die ook naar boven strompelde. Bazen zijn het. Dat zie ik de oudere Nederlandse bevolking niet zo snel doen.

    Het toffe van dit kasteel is dat je gewoon overal naar binnen mocht. Natuurlijk wel traditiegetrouw je schoenen overal uit doen (volgende keer naar Japan neem ik schoenen met klittenband mee), maar het was wel geinig om te zien hoe zo'n gebouw in elkaar steekt. Ze hadden ook een tof samurai harnas! En ik heb geleerd dat Nederland (samen met Portugal) één van de eerste landen is die met Japan heeft geruild. Er stond zelfs een wereldbol (van hoe ze dachten dat de wereld er toen uitzag) die kado gedaan is aan Willie's over-over-over-over-over-over grootvader (vast nog wel een paar keer over). We mochten zelfs omhoog klimmen wat uiteraard weer een tof uitzicht opleverde. Toen we klaar waren met het kasteel mochten we ook nog de tuin aan de overkant bezoeken. Ook deze was weer prachtig en er stond een stel (misschien bruiloft related?) een dikke photoshoot te houden. Ik wilde deze photobomben, maar heb me maar in ingehouden. Deze tuin voelde alleen een beetje klein in vergelijking met die van in Kanazawa.

    Aangezien we in een klein dorpje aan het meer Biwako zaten wilden we daar ook wel even ontspannen. Wij de borden gevolgd waar we uiteindelijk uitkwamen bij een kleine haven, maar geen bankjes of strand te vinden. We hadden ook geen zin om verder te zoeken naar een andere plek. Dus wat doen we dan als nuchtere Nederlanders? We ploffen gewoon neer tegen een muurtje waar we gewoon een tijdje gerelaxt hebben. Prima toch? Nadat we weer voldoende uitgerust waren zijn we aan de terug weg naar Kyoto begonnen.

    Het was vroeg etenstijd toen we aankwamen in Kyoto en wij dachten de spits voor te zijn en wachtrijen te voorkomen door nu alvast te gaan eten. Haha! Plan geslaagd. Er was plek zat dit keer. We zijn in een vrij traditioneel pandje neergestreken (in die ondergrondse mall) waar ze totaal niet bijpassende Jazz-achtige muziek aan het afspelen waren. Het deed niet onder voor het eten though. Dat was prima en lekker veel. Na het eten waren we nog niet klaar om terug te keren naar het huisje dus gingen we opzoek naar nog iets te doen.

    Ik had gelezen over een straatje met allemaal barretjes aan de rivier. Tijd om daarnaar op zoek te gaan! We moesten de metro hebben en hoewel Kyoto maar twee metrolijnen heeft, kwam het nogal chaotisch over. Het was nogal wat gepruts (wat voor kaartje moeten we nou hebben), maar het is ons uiteindelijk gelukt zonder problemen. Integratie 50% hai hai!

    Eenmaal daar aangekomen voelde het weer alsof we in Tokyo waren. We waren precies in het centrum beland. Over Neon vol in je smoelwerk en mensen op straat met borden die reclame maken van dingen waar je toch niets van snapt. Geweldig. Het voelde zo levendig. Het was ondertussen ook al donker geworden dus de neonlichten voelde feller dan ooit. Na een beetje rondlopen kwamen we in een soort passage waar ze nog achterlijk veel winkeltjes hadden. We hadden echt het gevoel dat het nooit ophield. Dit keer ook wat meer dan alleen voedsel en vrouwenkleding. Toen we eindelijk eruit waren zaten we nog steeds middenin het centrum. Wat op viel was dat zo goed als niemand hier een pak (van werk) of uniform (van school) aanhad wat gelijk voor een nóg relaxtere sfeer zorgde.

    Uiteindelijk hebben we de rivier gevonden. Het was helaas al donker en dus niet heel goed zichtbaar meer, maar door gebouwde hoogteverschillen had je om de zoveel tijd een klein waterfalletje! Super tof. Daar achter liep het straatje met allemaal barretjes en restaurants die vol uitkeken op deze rivier. In de zomer een super chille plek om te vertoeven. Ook zag je veel mensen gewoon lekker chillen aan de oever.

    Toch waren we nog niet klaar want we hadden nog geen dessert op! Dus onze zoektocht was nog niet voorbij. Alsof het voorbestemd was liepen we twee minuten later langs een parfaitsalon (waarom hebben we die shit niet in Nederland?) met een bizar assortiment aan verschillende soorten parfaits. Zelfs eentje met patat of gefrituurde ebi. Er was zelfs een bizar grote, voor 50 man achtige parfait te bestellen voor een nog belachelijkere prijs. Het zag er dan wel weer tof uit. Toen we daar klaar waren hebben we nog wat rondgelopen waarna we besloten om weer terug te gaan naar het huisje. Morgen wordt tenslotte ook weer een lange dag. Toen we het station uitliepen werden we begroet door een gigantisch grote dildo in de kleuren van de Nederlandse vlag, met een sigaret erop. Je kan het maar gezien hebben.

    TL;DR - uitgeslapen, Japanse TV is raar, voor niets in de rij gestaan, trein gepakt. Hikonyan. Kasteel van binnen en van buiten gezien. Nog een Japanse tuin. Gechilled aan het meer tegen een muurtje aan. Teryg naar Kyoto, vreten. Het centrum verkent na metroperikelen. Lekkere parfait gegeten. Dildo.

    Hi juuichi - keiyaku o haki suru    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 10

    Dag 10-Van tempels zien naar bergklimmen

    23 avril 2017, Japon ⋅ ☀️ 19 °C

    Vandaag was dé dag om Kyoto te gaan temmen! We stonden bijtijds op en Arjen heeft geprobeerd de Japanse specialiteit omelet te maken. Ik moet zeggen dat het hem goed gelukt is! Zeker met de middelen die we hebben. Alleen ei, normaal gebruiken ze er veel meer bij. Dus we kunnen niet anders concluderen dan dat Arjen skills heeft.

    Vervolgens gingen we een beetje plannen wat we vandaag wilde gaan doen, want Kyoto is een grote stad waar veel te zien is en dus veel planning vereist. Dus wij braaf naar een touristenbureau waar we wel goed geholpen werden door een vrouw, maar die had overduidelijk geen zin om hier en nu op dit tijdstip te zijn. Het was dan ook wéér lekker weer. (Wat een straf! Hoorde dat het bij jullie koud was ofzo?). Veel papiertjes doorgespit later hadden we besloten dat we een shrine run gingen doen. Lekker veel shrines bezoeken dus. Dat ging uiteindelijk toch wat anders zoals de titel al aangeeft.

    We gingen als eerste naar de Inari shrine. Eén van de bekendste shrines van Kyoto die ondanks die status niet bij het Cultural Heratige fonds behoort. Inari wordt afgebeeld als de foxgod en staat voor welvaart voor de zakenlui. We kwamen daar al aangehuppelt terwijl het echt immens druk was. Wij door lopen naar boven. Bleek het Inari festival te zijn. Geen idee wat het precies inhoud, maar het is maar één keer per jaar. Overal stonden kleine shrines op vrachtwagens klaar om vervoerd te worden voor een soort parade (heb ik me laten vertellen). In de hoofdtempel waren ze met een ritueel bezig wat vrij lang duurde en dat kunnen wij weten, want we hebben ruim drie kwartier gewacht tot er iets zou gebeuren.

    Behalve muziek in de vorm van een krijsende kat en dat ze af en toe opstonden gebeurde er vrij weinig. Er was alleen een oudere meneer in vol ornaat met een bordje aan het zwaaien dat er geen foto's gemaakt mochten worden. Deed (of probeerde je dat wel) dan kreeg je een boze blik en het bord in je gezicht geduwt. Ik kreeg af en toe het idee dat hij er zelfs mee wilde slaan. Aangezien we vol in de brandende zon stonden, vonden we het na drie kwartier wachten wel prima en zijn we doorgelopen naar de Torii gates.

    Daar heb je vast wel eens een foto van gezien. The 1000 torii gates. Dat zijn al die rode poortjes achter elkaar die een berg oplopen. Al deze poorten zijn gedoneerd door bedrijven die daarmee Inari proberen te plezieren en voor een goede business gaan. Deze poorten leiden helemaal naar de top van Mount Inari. Onderweg kom je allemaal winkeltjes en kleinere shrines tegen. Alleen was dat niet onze heenweg. Wij hebben blijkbaar ergens verkeerd afgeslagen en zijn op een ander (veel toffer) pad terecht gekomen. Hier liepen we door een bamboowoud heen, kwamen vele shrines tegen, zingende monikken en een dude op een scooter, in de bergen, want blijkbaar wonen daar ook gewoon mensen. Oh, en een hele teleurstellende waterval die geen waterval genoemd mag worden.

    Het begin van dit pad was vrij fijn om te lopen. Wat slingerweggetjes. Wat naar boven klimmen, wat naar beneden klimmen. Tot dat we op een punt kwamen waar we echt moesten klimmen. Gelukkig wel met behulp van een trap, maar dayum dat was vermoeiend. Wederom bevestiging van een lousy conditie. Moet wat aan gebeuren. Na een poosje geklommen te hebben zagen we opeens de rode poorten weer en konden we de weg die de "pussy-mensen" gevolgd hadden verder zetten naar de top. Wat nog maar een klein stukje was. Het was dezelfde vermoeidheid als de berg in Matsumoto op fietsen. Het vervelendste was nog dat ik geen goede schoenen aanhad voor deze activiteit. Sneakers met een zachte zool. Tsja, dan voel je elke steentje, maar goed we hebben de top bereikt! Is toch weer een dikke 350meter! Yatta! Hierbovenop waren weer meer shrines.

    Toen moesten we natuurlijk ook nog naar beneden. Toch maar voor de standaard Torri gates route gekozen hoewel al die trappen ook alles behalve fijn waren. Lichte aversie voor trappen begint zich te manifesteren in mijn onderbewustzijn. Gaandeweg naar beneden had je wat checkpoints en van één van deze punten had je een adembenemend uitzicht over Kyoto! Echt super mooi. Zo zie je maar weer hoe hoog 350-ish meter kan zijn.

    Op de weg naar beneden kwamen we nog een hindernis tegen. De trap is vrij smal en er lopen mensen in twee richtingen. Je voelt hem vast al aankomen. Wij zaten op een gegeven moment achter een vrij oude man die niet zo vlot meer was. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind het echt baas van die vent dat hij gewoon de ballen nog heeft om naar boven te klimmen, maar je houdt wel een beetje op. Gelukkig konden we er op een recht stukje netjes tussendoor sneaken. Een klein half uur later waren we beneden. Onderweg kwam je allemaal rustplaatsen, winkeltjes, eetplekken en nog meer shrines tegen. Het laatste stukje loop je zelfs nog gewoon door het dorp wat aan de berg ligt.

    Uitgeput kwamen we beneden. We hadden licht ontbeten, ik had niet zo goed geslapen, dus ik voelde me een beetje woozy! Time for food! We hebben de trein terug gepakt naar Kyoto centraal en dachten ergens de gaan eten in de ondergrondse mall bij het station.. uhhh ja, niet dus. Alles zat propvol en er stonden zelfs wachtrijen bij de meeste. Vervelend, zeker aangezien onze voeten wel wat rust konden gebruiken. Gelukkig herinnerde we ons de mall nog die we gisteren bezocht hadden en daar waren zat eettentjes. Daar weer heen geslentert en de tent die we eigenlijk voor ogen hadden.... zat ook vol, dus toen zijn we maar naar de buren gegaan waar we een (lekkere) burger en een steak naar binnen hebben gewerkt samen met een suikerbom in de vorm van het dessert om wat energie voor de rest van de dag te kweken.

    We waren tenslotte al wat tijd verloren met het beklimmen. Als volgende gingen we op zoek naar Nijo Castle. Een kasteel wederom in het midden van de stad. Trein gepakt, weer een end gelopen. Daar aangekomen, kaartje gekocht. Zien we dat het nog maar een half uur open is. *zucht* Toch maar weer snel er even doorheen geramt. Het was interessant om de layout binnen de muren van een kasteel te zien (grote, traditionele gebouwen en een grote tuin), maar je mocht ook deze gebouwen niet in. Persoonlijk moet ik zeggen dat dit mij het minste heeft geïmponeerd van wat ik tot nu toe heb gezien.

    Ook een saillant detail. Op elke omschrijving van elk Japans historisch pand/gebouw op welke locatie dan ook, staat wel een keer dat er een deel is afgebrand in een bepaalde periode. Je zou toch verwachten dat ze hun bouwstijl een keer zouden gaan aanpassen.

    Na het kasteel doorgeramd te hebben wilden we eigenlijk nog naar het Kyoto Imperial Palace, maar ook daar waren we bang dat deze al dicht zou zijn, plus, het lijkt erop dat de kaarten hier niet te vertrouwen zijn qua loopafstand. Toch maar voor gekozen om terug te gaan naar het huisje om daar bij te komen, want we waren letterlijk gesloopt. De rest van de avond hebben we ons vrij gedeisd gehouden om onze voeten de rust te geven die ze verdienen. We zijn nog één keer naar buiten gegaan om wat te foodseleren te halen, maar verder was het *poef* lights out.

    TL; DR - Arjen heeft traditionele Japanse omelet gemaakt. Toursisten bureau geweest. Naar Inari Shrinen gegaan. Inari (jaarlijks) festival was in de gang. Heel veel rode poortjes. Afwijken van het pas. Bergbeklimmen. Vermoeiens. Kut schoenen aan. De top gered. Terug gelopen. Prachtig uitzicht. Oude mannetjes lopen langzaam. Uitgebreid geluncht. Naar Nijo castle geweest. Ging bijna dicht. Doorheen gerusht. Gesloopt. Niets meer gedaan.

    Hi juu - Signing off    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 9

    Dag 9 - Klote met deuren in Kyoto

    22 avril 2017, Japon ⋅ ☀️ 18 °C

    De checkout tijd was 10:00 van ons schattig appartementje. Ruim op tijd wakker, nog even gedoucht en me backpack ingeruimd en Ikuzo! Oh, nog één klein dingetje over de wc in dit appartement. De gene die dit bedacht heeft verdiend een nobelprijs voor milieuvriendelijkheid (bestaat dat?). Aan de bovenzijde op de stortbak zit namelijk een kraan. Als je doortrekt begint die te lopen zodat je daar je handen kan wassen. Dat water wordt vervolgens weer gebruikt om de volgende keer door te spoelen? Zo simpel. Zo ingenieus en ZO awesome!

    Op de heenweg hadden we de bus gepakt, maar dit keer hadden we schijt en hebben we gewoon gelopen naar het station. Het went steeds meer met zo'n backpack op je rug. Wederom een goed teken. Toen we bij het station kwamen zagen we een klok, bij nadere inspectie bleek het kleine fonteintjes te zijn die steeds veranderde. Super awesome! Kan alleen Japan weer bedenken. Vervolgens wat ontbijt gehaald bij een toko genaamd "german bakkery" waar helemaal niks Germany aan was. Zo hebben we daar Croissants, kaasbroodje en meloenbrood gehaald. Allemaal voedsel wat geen ruk te maken heeft met Duitsland. Gekke Japanners. Vervolgens door naar de trein die al klaar stond voor ons.

    Een lekker lange rit van twee uur waarbij we genoten hebben van het uitzicht, beetje aan de blogs hebben gewerkt en keihard gegamed op de Switch (Zelda is nog steeds awesome!). Twee uur later aangekomen waren we eigenlijk te vroeg voor inchecktijd dus zijn we ergens nog wat gaan drinken. Ik koos voor een koude koffie om te kijken of de Japanners zich konden revancheren na het debacle in Tokyo. En ik moest zeggen, deze smaakte wel een stuk beter! Mag ook wel voor die prijs overigens.

    Het was nog steeds te vroeg voor het inchecken, maar we hadden schijt. We zijn naar het appartement toegelopen en waren er uiteindelijk half uurtje te vroeg. Moet geen probleem zijn toch? We hadden een code gekregen waarmee we de deur open konden maken (toevallig ook 402, waar we in Kanazawa ook in een 402 zaten. Het is het lot!) En daar liepen we tegen een probleempje aan, wederom dankzij het gebrek aan duidelijk lezen. Het is namelijk een digitaal cijfer slot. Het is de bedoeling dat je de gegeven code intikt en op sterretje drukt. Dachten we. Elke keer als we dat deden kregen we random andere cijfers te zien. Arjen dacht dat het te maken had de inchecktijd en nét toen we het op wilde geven kwam mijn malse maat met de brilliante ingeving (na het duidelijk lezen) dat we die cijfertjes gewoon moesten indrukken... ahhh durrr...

    Eenmaal binnen gekomen een beetje gesettled aangezien we hier maar liefst vijf nachten blijven! Waarom zo lang? Omdat Kyoto centraal gelegen ligt en een mooie uitvalsbasis is om andere steden te verkennen! Daarom! Nou geen domme vragen meer stellen! Gelijk een wasje gedraait aangezien ik wel aardig door al mijn meuk heen was. Het was improviseren met het ophangen ervan, want een echt wasrek (op een stalen buis in de douche na) kennen ze hier niet echt geloof ik.

    Vervolgens zijn we de buurt maar eens gaan verkennen want Kyoto is een grote, grote stad. Met veel tempels. Heeeeeeel veel tempels. Veel rondgelopen tot we op een gegeven moment bij een gigantisch, prachtig tempel complex aankwamen waar we best een tijdje gespendeerd hebben. We zijn er ook even naar binnen gegaan, maar helaas mocht je daar geen foto's maken. Het zag er niet anders dan beeldschoon uit. Overal bladgoud met pikzwart en een altaar waar je u tegen zegt. Hier zijn we dan ook braaf even gaan zitten samen met andere mensen op de houten matten (tatami) om even van de serene rust te genieten. Ik weet niet wat het is, maar het straalt gewoon rust en elegantie uit. Net zoals veel Japanners zelf. Misschien juist omdat ze hier zoveel bidden? Gelukkig wel veel foto's van buitenaf gemaakt.

    Daarna nog verder gestruind en wat kleinere tempels bekeken. Overal is het druk in Kyoto dus je moet goed opletten. Uiteindelijk kwamen we weer aan bij het station waar blijkbaar nog een complete ondergrondse mall in zit met voornamelijk voedsel tentjes en vrouwenkleding. Het zal eens ook niet zo zijn. Hier hebben we doorheen gebanjert en dan kom je aan de andere kant van het station uit (duh) waar we ook even rondgelopen hadden, maar er niet echt iets opviel. Totdat we op een gegeven moment een blik naar links wierpen en een gigantische mall zagen! Die vroeg erom om geëxplored te worden. Wat we dus ook uitvoerig gedaan hebben.

    Zo hebben we een lekker ijsje gehaald dankzij Arjen's Japan skills, hebben we een super toffe artsupply winkel gevonden en zijn we uiteraard nog een gamewinkel doorgestruind. Waar Arjen zelfs een game heeft gekocht! Want hij kan wel redelijk Japans. Na de mall zijn weer terug gelopen richting huus, maar niet voordat we de seven eleven (supermarkt) geplundered hebben voor wat voedsel en beer! Want dat is in supermarkten een stuk betaalbaarder. Dus nog even in het huisje gechilled voordat we zijn gaan slapen.

    Hi kyu. Signing off.

    TL;DR - uitgecheckt. Nobelprijs voor milieu voor een wc. German bakkery is niet zo German. Fonteintjes kunnen awesome gebruikt worden. Trein reizen. Ontspannen. Weer koude koffie een poging gegeven. Problemen met het in de kamer komen. Prachtige tempels gezien. 7/11 geplunderd.    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 8

    Dag 8 - Uitgebloeide Sakura-bomen!

    21 avril 2017, Japon ⋅ ⛅ 16 °C

    Vandaag hebben we uitgeslapen! Soort van dan. Waar we de vorige dagen vroeg op moesten voor een ontbijt, of omdat we verder moesten reizen hadden we vandaag geen van deze verplichtigingen. We (althans ik) werd(en) om 9 uur wakker! Yatta! Een keer goed geslapen. Ondanks het rare geluid dat onze koelkast af en toe maakt. Het klinkt elke, give or take, twintig minuten alsof er een snaar van gitaar een sterft. Je went er aan.

    Vandaag gingen we Kanazawa verkennen! Te voet wel eens waar! Wat blijkt nou? Ons appartementje zit gewoon om de hoek van een grote "toeristische" attractie! Daar zijn we dan ook gelijk heen gespurt. Dit bleek een groot kasteel te zijn waarvan sommige delen (lekker vaag I know) nog van originele oorsprong zijn. Dit zag er super tof uit. Zeker omdat de dakpannen van dit kasteel wit waren wat gelijk voor een hele andere feeling zorgt. Daarnaast kon je her en der gewoon binnen kijken, maar dat zag er allemaal gerenoveerd en daardoor gelijk een stuk minder bijzonder. We zagen hier ook de eerste Sakura-bomen die bijna waren uitgebloeid en weer richting groen gingen. Noooooooooooooooo... tsja, het is niet anders. Die dingen bloeien maar een kleine twee, drie weken.

    Even later liepen we onder een poort door waardoor we aankwamen bij de Renkokuen Gardens. De tuin die bij het kasteel hoort. Het kasteel was van de Maeda familie/clan en die is lange tijd egoïstich geweest en heeft de tuin voor zichzelf gehouden tot dat de periode eindigde. Toen is het opengesteld voor publiek en een soort attractie geworden. Ik snap wel waarom! Het is een gigantische tuin waar alles in voor komt! Prachtige bomen (uiteraard Sakura), waterweggetjes, fonteintjes, kleine meertjes, een theehuis, standbeelden, een prachtig uitzicht over de stad, waterfalletjes en de lijst gaat nog wel even door. En wij maar denken dat er niets te doen zou zijn in Kanazawa. Arjen heeft in ieder geval genoeg inspiratie voor zijn tuin terug in Nederland. Nu alleen de ruimte nog.

    Toen we daar onze ogen uitgekeken hadden, liepen we weer terug over de brug richting het kasteel waar we nog even op onderzoek zijn uitgegaan naar de dingen die we hier niet hadden gezien. Zo kwamen we nog langs een soort mini-bos waar om elke boom een bordje hing met de naam. En nog wat restanten van wat "turrets" op de kasteelmuren had moeten zijn.

    Daarna begon onze maag een beetje te rommelen aangezien we in ons enthousiasme vergeten waren te ontbijten. Dus op zoek naar een lunchplek! Na aardig wat rondgestruind te hebben (er zijn veel gelegenheden dicht 's middags) kwamen we terecht bij een leuk klein tentje waar we uiteindelijk een heerlijke omelet met rijst en (een soort van) jus op hadden, met daarna nog een parfait die goed te versmaden was. Lekkah! Het viel Arjen alleen op dat er verder vrouwen in het pand zaten. Zou dit dan ook weer een vrouwen only ding zijn? Op de TV speelde ze The Hobbit, dus dan zal het wel meevallen toch? En we zijn ook niet weggestuurd. Anyhoo. We hebben lekker gegeten.

    Vervolgens gingen we weer verder op pad en kwamen we in het samurai district. Het gebied waar vroeger alle samurai van de shogun woonde. Dit uiteraard in prachtige grote huizen met tuinen in allemaal dezelfde stijl. Zelfde stad, andere wijk, compleet andere feeling. Echt bizar. Hier heb ik ook een geschiedenislesje gehad van Arjen over het verleden van Japan en Nobunaga. Hij weet echt bizar veel van dit schone land! Het is ook extra handig om je eigen gids bij de hand te hebben.

    Na de wijk doorgelopen te zijn (entree voor de huizen was belachelijk duur) liepen we een beetje door de stad te banjeren en wat zagen we daar opeens aan onze rechterhand? Een gigantische tempel! Daar loop je natuurlijk niet zomaar voorbij dus zijn we daar ook nog heen gegaan. Hier zat ook weer een (stuk kleinere) tuin bij waar we ook doorheen zijn gelopen. Lekker rustgevend! Daarna zijn we weer doorgelopen en zijn we nog meer shrines tegengekomen.

    Uiteindelijk hadden we wel genoeg shrines gezien en zijn we door gegaan naar het Higashi-Chiya District wat ook wijken zijn die uit een oudere bouwperiode komt (zelfde als het straatje van gisteren, maar dan een hele wijk). Hier was het ook stampvol met toeristen, maar er heerste wel een gezellige sfeer. Je kan ook kaartjes kopen voor een geisha-show, maar die waren vrij prijzig, so we passed. Toen we verder liepen kwamen we weer een shrine tegen waar we een offer gemaakt hadden. *schrok* wat een toevoel. Arjen en ik hadden allebei precies hetzelfde lot. Ook hebben we het handen-wassen-reinigings-gebeuren geleerd. Daarna zijn we verder naar boven geklommen naar nog een tempel waar we de eerste Japanses neko (kat) tegenkwamen. Dit was duidelijk een zwerfkat aangezien hij een infectie of iets dergelijks aan zijn oog had. De kat werd weggejaagd door zo'n gemuteerde kraai (die ruim groter was dan die kat). Later kwamen we nog twee katten tegen waarvan eentje een krulstaart had.

    Eenmaal boven aangekomen waren we bij een buddistische tempel uitgekomen (alle overige tempels waren Shinto tempels van het Shintoïsme) en hoewel deze veel gelijkenissen hebben, was het tof om deze tempel ook te zien. Toen we eromheen liepen stonden we opeens op een kerkhof. Toen zijn we maar weer akward weggesneakt want dat is niet helemaal de bedoeling natuurlijk. Vanaf de tempel had je een prachtig (onverwacht) uitzicht op het Chiya District. Gorgeous!

    Vervolgens de berg weer afgerolt en we begonnen een beetje dorst te krijgen (het was wederom weer lekker weer, lucky bastards dat we zijn) en we waren op de heenweg langs een craft beer cafétje gelopen. Een wijs man zei ooit: (Arjen) "Daar lopen we geen twee keer voorbij zonder naar binnen te gaan". Zo gezegd zo gedaan. We gaan naar beginnen. We gaan zitten en het eerste wat we horen was... Nederlands. Ben je 13000km van huis in een vrij klein schattig Japanse dorpje/stadje. Kom je Nederlanders tegen. Het zal ook eens niet zo zijn. Lekker een biertje gedronken daar, maar wat blijft het bier hier duur. We allebei twee speciaal biertjes op en de rekening kwam neer op 3028 yen.. een kleine 28 euro. Ouch,.. toch maar wat rustiger aan gaan doen met het bier hier.

    Daarna beetje rondgelopen, spullen gedropt in het huisje en toen kregen we wel weer honger! Op zoek naar een voedseltent! Uit het gastenboek hebben we het advies opgepikt voor een lekker bbq restaurant in de buurt. Klinkt goed! Wij daar aangekomen. Ja hoor, tuurlijk hebben we plek, over anderhalf uur. Zolang kon mijn maag niet wachten dus zijn we maar opzoek gegaan naar wat anders. We zijn naar de hoofdstraat van Kanazawa gelopen en hebben daar een aantal tentjes geprobeerd, maar zo goed als alles zat vol. "Hoe dan?!". Tot dat we ons realiseerde dat het vrijdag was (je raakt de dagen hier echt kwijt! Goed teken) en Japanners goed van het weekend willen genieten. Dat verklaarde ook al die prachtig dames die opeens overal vandaan kwamen en waarschijnlijk gingen stappen.

    Dan maar een zijstraatje proberen en daar was het gelijk raak en hebben we lekker gesmikkelt van kip, salades en andere meuk. En Arjen heeft een nieuw favoriet drankje: The Moscow Mule. Daarna hebben we nog lekker rondgelopen en van het uitzicht en de stad genoten waarna we onze terugkeer naar het appartement inzette, want we moesten er de volgende dag weer op tijd uit om de reis voort te zetten naar: Kyoto!

    TL; DR - prachtig kasteel en mooie tuin om de hoek van het appartement. Veel gezien en helaas ook een uitgebloeide Sakura boom. Geluncht in misschien weer een vrouwen café met omelet en parfait. Samurai district gezien. Geleerd van Japanse geschiedenis van Arjen. VEEL tempels gezien. Mooie oude wijk gezien. Mooi uitzicht van bovenaf. Nederlanders tegen gekomen in een craft beer cafe. Het js druk op vrijdagavond in Kanazawa.

    Hi hachi - signing off    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 7

    Dag 7 - Treinen zijn koel & Slot-ception

    20 avril 2017, Japon ⋅ ⛅ 13 °C

    De dag begon weer vroeg want we werden alweer om 8 uur aan het onbijt verwacht. Dit keer iets minder traditioneel, maar daarom zeker niet minder lekker. Weer kregen we miso soep en een kleine salade, maar dit keer kregen we brood met ichigo jam (aardbei) en een soort pizza broodjes. Super lekker! En ook weer een klein uurtje lopen babbelen met de hosts. Zo weten we een beetje waar ze vandaan komen, wat ze hiervoor deden (Kensuke werkte in Tokyo van 9 uur 's ochtends tot middernacht) en dat Tokyo alleen al 40 miljoen inwoners heeft. Wat 1/3e is van de gehele Japanse populatie. Nani?! Dat verklaart in ieder geval wel waarom het zo achterlijk druk is in Tokyo. Ze deelde ook mee dat ze last hebben van vergrijzing in Japan. Een probleem dat we ook maar al te goed kennen in Nederland.

    Voordat we afscheid moesten nemen van de familie en weer door moesten hebben we nog even lekker rustig aan gedaan en nog even door de tuin gelopen en afscheid genomen van Hime-chan (de geit, remember) deze probeerde steeds mn hand op te vreten als ik haar wilde aaien, maar ze bedoelde het vast goed. We kregen een lift naar het station! Super lief, alleen moest ze Yui-chan uit bed rukken en in de auto sleuren, omdat haar man nergens te bekennen was. Toen besloot ze zelf ons maar weg te brengen, maar Yui-chan vond het helemaal niet erg. Handig zo'n kind. Ze hebben overigens een draaibaar auto stoeltje. Hoe ingenieus! En handig! Vraag me af waarom we dat niet in Nederland hebben. Is echt super handig.

    Na afscheid genomen te hebben vervolgde we onze weg weer! De tassen zijn wel gelijk een stukje zwaarder met die Whisky's erin, maar dat is het meer dan waard. We gingen vervolgens weer braaf maar een JRpass kantoortje om reserveringen te maken voor de trein naar Kanazawa. We moesten nog een groot half uurtje wachten dus we gingen op zoek naar iets consumeerbaars en wat zag ik uit mijn ooghoek? Een Starbucks! Nu heb ik (dankzij die smerige drankjes al helemaal niet meer) helemaal niets met koffie, maar ze hadden een Amerikaanse Cherry Pie Style Frappacino die er wel écht goed uitzag. Die dus maar gehaald. Wederom een aparte ervaring. Een soort milkshake die naar kersentaart smaakt. Toch nog steeds niets met Starbucks.

    On to the trains! Treinen zijn echt awesome in Japan. Op de eerste dagen zagen we al dat de treinen op elke eindhalte grondig schoongemaakt worden. Hierbij draaien ze ook alle stoelen weer de richting op waar de trein in rijdt! Elke treinstoelstel heeft dus gewoon een draaimechanisme! Super awesome! In de eerste trein waar we vandaag zaten had zelfs een voetensteun! Wederom super awesome en het zet je aan het denken waarom we dat ook niet gewoon in Nederland hebben. Wat ze hier ook hebben op de stations is dat er op de grond staat aangegeven bij welke coupe je staat (waar de trein stopt zeg maar). Dit is vooral handig als je gereserveerd hebt aangezien het coupenummer daarop staat! Efficiënt design.

    Op Nagano moesten we overstappen met een Shinkansen (die super snelle bullettrain!), maar we hadden nog een uurtje de tijd. Nieuwe missie! Een internationele ATM vinden, want ik was nog steeds blut yen-wise. Gelukkig kon de madam van het touristische centrum daar prima bij helpen. Vervolgens maar besloten om te lunchen en het werd een soba met drie verschillende soort "garnituren". Soba zijn gewoon dunne koude noodles! Was super lekker en later kregen we ook Sobayu, wat het water is waar het ingekookt is, want dat schijnt gezond te zijn, want als je de noodles kookt trek je er ook gezonde mineralen en vitamen uit die je met de Sobayu weer terug krijgt.

    Door naar de Shinkansen! Waar, behalve een flashy uiterlijk, niets bijzonders aan is. De trein gaat gewoon heel hard en ook daar merk je eigenlijk vrij weinig van. Zeker omdat je veel door tunnels in de bergen rijdt. Wel weer efficiënt aangezien we een bizarre afstand hadden afgelegd in een anderhalf uurtje. Waar Kanazawa ons verwelkomde! Een schattig kustplaatsje in het noorden van Honshu waar we de volgende dag zouden doorbrengen.

    Door naar de volgende missie. De slaaplocatie zoeken! Gelukkig zat er bij de boeking een super gedetailleerde uitleg hoe je er moest komen inclusief foto's. Eerst een bus nemen vanaf platform 7. Wij daarheen gelopen, wachten op de bus. Bus komt aan wij vragen of die naar de aangegeven halte ging. Antwoord: nee. Oh, okay. Op de uitleg stond ELKE bus van platform 7 en wij dachten dus dat het die vrouw haar eerste werkdag was en dat ze het nog niet zo goed wist.. ofzo.. toch maar gewacht op de volgende bus die er gelukkig wel heen ging. Rare van de bus in Japan is, dat je als gaijin zijnde pas moet betalen als je gaat uitstappen (locals hebben vaak een OV-chip achtige pas). Later bleek dat er op de uitleg ergens onderaan stond "alle bussen behalve die we dus het eerst inliepen" *zucht* goed lezen is ook belangrijk.

    Wij in ieder geval uitstappen, rond kijken. Komt niet echt overeen met wat er op het plaatje staat. Blijkt dag ze de halte 100 meter verplaats hebben. Vermoeiend. Gelukkig allemaal goed gekomen en we het appartementencomplex gevonden waar we de volgende twee nachten doorbrengen. Vervolgens stond er op de uitleg dat we een mailbox moesten open maken met een code, waarin weer een slot lag met een code. Waarin de huissleutels zaten. Slot-ception dus. Na dit intrigerende puzzelstuk te hebben opgelost zijn we naar boven gegaan en hebben de deur open gemaakt waar ons een klein, schattig appartementje stond te wachten.

    Voor twee nachten slapen is het prima en alles is aanwezig, maar het staat in het niet bij de vorige twee locaties. Ook is het jammer dat je de host niet ziet of andere reizigers. Toch zijn er ook Japanners die in dit soort huisjes wonen. Het komt een beetje overeen met een studentenwoning. Wat wel weer een tof idee is dat er een gastenboek ligt waarin je suggesties kan schrijven voor dingen in de buurt! Die gaan we lekker volkalken in het Nederlands! Ha! Na een kleine observatie zagen we dat er een barst in het raam zat (moeilijk overheen te kijken ook) waardoor mijn hersenen gelijk overuren beginnen te draaien om te bedenken waar het vandaag komt. Terwijl er waarschijnlijk gewoon een saai verhaal achter zit.

    Na een korte pauze zijn we buiten even op onderzoek gegaan om de buurt te verkennen. Zo kwamen bij een super sfeervol oud straatje waarbij alle gebouwen nog uit de Edo bouwperiode komen. Waarschijnlijk zaten hier geisha's, want we zagen een fancy geklede madam (met kimono) uit een auto stappen met een raar gevormde muziekinstrumentenhouderdoosding. Hoe bizar is het dat je de hoek omslaat, op een andere straat loopt en gelijk een compleet andere feeling krijgt door de meer hedendaagse gebouwen. Awesome land Japan, never change. Uiteraard moesten we ook nog eten en zijn we uiteindelijk beland bij een restaurant waar we ons hebben laten verleiden door krab wat super lekker was! Op de terug weg zijn we nog even langs de konbini (supermarkt) gelopen om wat bier en een ijsje te halen. Bier in restaurants/barretjes is namelijk achterlijk duur in vergelijking met Nederland, helaas. Supermarkt is dan een mooi alternatief. In het huisje nog een biertje geconsumeerd voor het slapen gaan zodat we er morgen keihard tegenaan kunnen om Kanazawa te exploren.

    Hi nana, signing off

    TL;DR - Wederom een lekker ontbijt. Nog even gerelaxt. Geit gedag gezegd. Lift naar het station gekregen waardoor Yui-chan uit bed gerukt werd. Gereist met de trein. Geld gepint. Eindelijk in de shinkansen gezeten. Naar nieuw appartement met de bus. Klein schattig appartement. Rond gelopen, gegeten, geslapen.

    Quote van de dag: "Sssst, dat mag René niet weten"
    Arjen Luesink
    Japan, Nagano    En savoir plus

    Voir la traduction
  • Melvin ElzingTravelling through Japan
    Jour 6

    Dag 6 - Chillen in Matsumoto

    19 avril 2017, Japon ⋅ ⛅ 14 °C

    De dag begon al met het ontbijt om 8 uur! Er werd een heerlijk traditioneel ontbijt voor ons klaargemaakt door Kensuke & Asuka. Ik begin er al steeds meer aan te wennen! Heerlijke gegrilde vis en omelet werden verorbert terwijl Yui-chan ook rijst met vis naar binnen probeerde te proppen. Tijdens het ontbijt hebben we lekker veel geklets waarbij Arjen zijn Japans kon oefenen (en ik instemmend meeknikken) en zij hun Engels. Wederom viel het me op hoe lief en geduldig de mensen hier zijn. Faith in humanity slowly restoring.

    Now what to do? Nouja, simpel! De omgeving verkennen te voet! Op een kaart, die wij bij een touristencentrum hadden gekregen, stond namelijk dat er een park in de buurt was en die moest natuurlijk bezocht worden door onze Westerse hoofden! Zo gezegd, zo gedaan. Soort van. Het was best wel weer een trip! Zeker omdat de weg ernaar toe vrij stijl was, but we got this! Onderweg kwamen we de appelgaard nog tegen van de familie waar we verbleven. De appeltjes hingen helaas nog niet aan de boom.

    Wow, het park was echt mooi, en groot. Overal Sakura bomen in bloei en zat om te doen. We begonnen met een klim (nog verder) omhoog naar Kami no Yama (berg van de goden). Daar was het vrij rustig en sereen. Toen we weer naar beneden waren gehobbelt (wat zeker niet handig was met mijn huidige schoenen; slipgevaar!!) Kwamen we zo een automaat tegen en hadden we lichte dorst. De regel is gebroken! Ik koos voor een drankje genaamd Fire Black wat eigenlijk gewoon weer Japans interpertatie van ijs koffie was. Smerig en ranzig dus. Helaasch, wederom lagen al mijn dromen in duigen.

    Toen liepen we langs een glijbaan en ja, je kan niet in Japan geweest zijn en niet van een Japanse glijbaan af gaan natuurlijk. Zo gezegd, zo gedaan. Aparte ervaring. Niet aan de aan te raden. Ten eerste is de glijbaan vrij smal voor mijn fatsige lijf en ten tweede zit er een soort loopband constructie in met allemaal kleine cylindertjes die pijn aan je aars doen. Daarbovenop komt nog dat ik helemaal statisch was toen ik beneden kwam. Thor was er niets bij.

    Vervolgens verder gelopen langs nóg meer Sakura-bomen (je zou denken dat het gaat vervelen, maar no way josé) en toen kwamen we langs een parcours waar Japanners aan het golfen waren. Met een hamer. Want Japan. Een stuk meer holes ook, we hebben bordjes gezien tot en met sowieso hole 32. Verder kwamen we nog zo'n roetsjbaan tegen (geen idee hoe het heet. Ze hebben ook zo'n attractie in Duinerell), maar dat was vrij prijzig en er klonk niet plesante, als volkslied klinkende muziek uit de boxen dus dat hielp ook niet echt.

    Bovenop de heuvel hadden we een prachtig uitzicht over het landschap. Matsumoto ligt in een dal met kleine dorpjes eromheen. Super mooi uitzicht leverde dat op. Alsof dat nog niet genoeg was liepen we ook nog een soort museum met een panorama view tegen het lijf. Waar we dus gretig gebruik van hebben gemaakt om nog mooiere plaatjes te schieten. Na het park getemt te hebben zijn we weer terug gelopen naar onze verblijfplaats waar we even gechilled hadden.

    Next stop, Matsumoto! Wederom pakte we onze pimpende fietsen (dit keer met foto) en zijn we weer als twee maniakken kriskras door het verkeer naar beneden gefietst en we hebben het weer overleeft. Fietsen geparkeerd en opzoek gegaan naar voedsel want we hadden honger! Terecht gekomen bij één of ander koffiehuis, waar ik alles behalve koffie bestelt heb (een smoothie en pancakes yum!). Was goed te versmaden. Met een volle maag gingen we weer op pad. Want we hadden een missie!

    Die missie luidt: geru (gel) zoeken en een nieuw t-shirt. Easy life, zou je denken. Het gel was ook snel gevonden. Alleen komen die hier in nogal aparte varianten. Hard, super hard, wet and hard (klinkt goed), mega hard en ga zo maar door. Nu heb ik geen zin om me haar in een baksteen te veranderen dus heb ik met blind geluk maar wat gekozen. Heb het alleen nog niet in mijn haar durven smeren. Tweede missie een t-shirt was vrij pittig. Want alles wat we tegen kwamen was te luxe, te lelijk, te klein of te duur. Een warenhuis van 7 verdiepingen had 65% van één verdieping voor mannenkleden, waar vervolgens 80% weer golfkleding van was. Om maar even een beeld te schetsen.

    Om het verdriet te verwerken zijn we maar wat rond gaan banjeren en hebben we wat tempels bezichtigt. Onderweg kwamen we zelfs nog een kindje tegen die ons gaijin (buitenlander) noemde en hard wegrende toen we zijn (of haar I dunno) richting opkeken. Uiteindelijk kwamen we weer terecht bij Matsumoto Castle waar het door het gebrek aan warm weer toch wat rustiger was. Oh en er liepen wat usagi (konijntjes) want iemand was blijkbaar z'n konijnen aan het uitlaten.

    Verder koppeltjesduikelend kwamen terecht bij een Irish Pub. "Waarom niet" dachte we en daar hebben we lekker bier gedronken en wat gegeten. Arjen had lekkere bacon-iets met friet en ik een gegratineerde burger waar ik errrrrug lang op moest wachten. Toen Arjen de kaart las van de burger stond er letterlijk "with special white sauce" als Engelse vertaling ipv "tokubetsu na howaito (shiroi) sōsu to" wat er zou moeten staan. En tsja als je lang moet wachten op je burger met speciale witte saus, dan weet je het wel. Het werd dan ook de running gag van de avond en een typisch gevalletje "je had erbij moeten zijn". Burger smaakte prima overigens.

    Daarna wilde we nog een (karaoke)bar onveilig maken maarrr klein probleempje, mijn cash doekoe was op. Gelukkig had ik op heenweg een bank gezien om te pinnen. Wij daarheen huppelen, probeer ik te pinnen, pakt dat ding weer geen maestro. Zo werd ons avondje kortbondig het hoofd ingedrukt en hebben we ons, op onze pimpende fietsen, maar weer naar boven begeven. Wat wederom, zwaar vermoeiend was. Conditietraining ftw. Na even bijgekomen te zijn, zijn we weer gaan pitten.

    Day roku - signing off

    TL;DR - Familie waarbij we slapen is echt superlief en geïnteresseerd. Lekker traditioneel ontbijt gehad. Een park in de buurt verkent. Golfen met hamers. Prachtige foto's vanaf panorama. Stad ingeweest. Gel gekocht en poging tot t-shirt. Tempels bezocht. Gegeten en gedronken in een Irish Pub. De avond te snel moeten afsluiten ivm gebrek aan international pinunits.

    Quote van de dag: "Ja, hij is dood"
    Arjen Luesink 19-04-2017
    Japan, Matsumoto    En savoir plus

    Voir la traduction

Rejoignez-nous:

FindPenguins pour iOSFindPenguins pour Android