Cornelia goes to Bella Italia

Vandaag dus echt naar de Geyerlay hangbrug. In Mörsdorff op een parkeerplaats gestaan waar de stroom bij inbegrepen is, dus alles is weer goed geladen. Norman het fietsje mocht ook mee, wat doet ie het goed ondanks dat ie bijna 5 maanden niet gebruikt is. En dan sta je daar voor de brug, een adembenemend gezicht, er komen mensen vanaf en er gaan mensen op. En nu is dit mens ook aan de beurt. Gelukkig was het niet zo druk, goed dat ik gisteren niet gegaan ben.
Het grappige was dat ik helemaal niet bang was. Deze zomer was ik al met kleindochter Lola op de grote schommel gegaan boven op het voormalige Shellgebouw, naast museum Eye, aan de overkant van het Centraal Station (achterkant). Ik was daar al een keer eerder op geweest, met Meria, Lars, Lieke, Justus en Dex. En heb gezegd dat ik dat nooit meer ging doen, zo eng heb ik het gevonden. Lola en ik pasten op de woonboot van een vriendin voor 5 dagen. Ondanks alle dingen die ik aandroeg waar we naar toe konden, bleef Lola zeggen dat ze de schommel het allerliefste wilde doen. En ja dan kun je niet anders dan gaan. De dag die we gepland hadden regende het, dus hebben we het verzet en het kwam op de laatste dag uit. Met zweet in mijn handen gingen we naar boven en na even wachten waren er aan de beurt. Ja en toen gingen we schommelen, buiten de rand van het hoge gebouw kom je dan uit. Wat gek ik was eigenlijk helemaal niet zo bang. Ik had voor mezelf de angst steeds groter gemaakt en zo werkt het ook. Als ik de dingen die ik eng vind gewoon doe dan ben ik minder bang en werkt dat ook door voor andere dingen.
Dus ik ga de brug op met de gedachte aan de schommel en vanaf het eerste moment heb ik er van genoten. Wat hebben ze dat mooi gemaakt zo'n luchtwandelpad tussen twee bergen in. Het schommelde aardig, zelfs als ik stilstond ging de brug heen en weer door de mensen die er over heen liepen. Een man kwam me tegemoet, hij hield met 2 handen de reling vast en zag er echt benauwd uit. Toen ik moest passeren stond hij stil en haalde even een hand weg om vervolgens weer snel de reling vast te grijpen. Nog een tegemoetkomende vrouw hoorde ik zeggen: ik heb geen last van hoogtevrees, maar dit vind ik toch eng. Wat voelde ik me dapper en wat zijn mijn knieën mij dankbaar dat ik gewoon durfde te lopen 😂
Aan de andere kant lekker gewandeld en toen kon ik foto's maken van de zijkant van de brug wat ook spectaculair is. En dan weer over de brug terug natuurlijk. Wat heb ik vandaag genoten van al dat moois.
Aan het einde van de dag ben ik naar Lambrecht gereden, zo'n 200 km dichter naar Italië toe en sta op een leuke beschutte plek waar 7 buscampers kunnen staan. Makkelijk het eten van gisteren opbakken en lekker op mijn stoeltje de foto's bekijken. Czytaj więcej