Lennart Hoengenaert

Na een warme nacht worden we rustig wakker. Het is nog relatief warm in de hut en er is geen nood om het vuur opnieuw aan te maken. We steken onze havermout naar binnen en maken onze pullka’s klaar om te vertrekken. Helaas gaat het niet beter met Steven en besluit hij om terug te keren. Het is jammer, maar we zijn ervan overtuigd dat hij de juiste keuze maakt. Hij ziet lijkbleek en heeft amper geslapen. Het is ongeveer 10km naar de stad en hij besluit alleen te gaan.

Laura, Héloïse en ikzelf gaan met ons drieën verder. We hebben een stevig dag voor de boeg. De zon schijnt en het is opnieuw relatief warm (-10°C). Tegen de middag stoppen we ergens aan een hutmidden in het bos. Een jong vrouw verkoopt er zelfgemaakte soep met een stukje brood. Heerlijk! Als afsluiter nemen we nog een stukje taart. De vrouw vertelt ons dat ze vorige week Richard Branson op bezoek had, maar dat ze dit pas besefte nadat de Britse miljardair met eigen ruimtevaartbedrijf(!)alweer vertrokken was. Ze leeft er van de kleine dingen en van een handvol toeristen die er verblijven om volledig los te koppelen van het drukke leven in de stad.

Wij vervolgen onze tocht en bij valavond moeten we nog een berg oversteken. Skiën is hier niet meer mogelijk dus we binden alles op de pullka. Het is een korte klim (±250 hm). Héloïse draagt haar rugzak en ik trek de pullka naar boven. We krijgen er snel warm van en dat is maar goed ook. De bomen verdwijnen en boven zijn er Arctische omstandigheden. De bomen zijn van kop tot teen bevroren en de wind waait stevig. De kou en de wind maken het héroïsch. Zeker nu de zon stilaan ondergaat en we prachtige kleuren in de lucht zien. Het is iets wat we niet snel gaan vergeten.

Aan de andere kant van de berg dalen we opnieuw af en niet veel later bereiken we onze volgende hut, de Aakenustupa. Het is hier mooi, gelegen op een bergflank met een mooi uitzicht. Héél afgelegen! De hut heeft opnieuw een uitstekende kachel en zelfs een dubbele deur om de warmte binnen te houden. Luxe! We smelten sneeuw, drinken thee, soep, nog thee, maken eten, en drinken nog meer thee. Na een prachtige dag van 25km vallen we snel in slaap.Read more

‘s Ochtends genieten van een laatste uitgebreid ontbijt, we kuisen het appartement en tegen 9u30 zijn we klaar om te vertrekken. Steven heeft het in het appartement koud… geen al te best teken, want buiten is het ongeveer -10°C.

In het begin sukkelen we even om de langlaufski’s aan te doen en als snel proberen we te glijden in de voorgemaakte sporen. Dat lijkt redelijk te lukken, maar echt behendig zijn we nog niet. De pullka trekt je soms achteruit of kan je juist onverwacht verder duwen. Eenmaal vertrokken is de omgeving echt prachtig, we genieten met volle teugen. Vijf minuten later verlaten we al de stad en steken we ons eerste meer over in de ochtendzon. Het is prachtig! Naast ons passeren enkele toeristen met de snowscooter. Zo kan het ook. Ze zijn makkelijk te herkennen aan de kleurrijke outfits die ze dragen van hun touringbedrijf.

Anderhalf uur later komen we aan het volgende grote meer waar we besluiten om te stoppen en te eten. We hebben geluk, in het seizoen is er een lokale hutjes geopend waar ze warme dranken en kleinigheden verkopen om te eten. We proberen ‘Makkara’. Het zijn typische worstjes die lijken op hotdogs en je mag ze zelf bakken op het kampvuur. Ze worden vaak gegeten met mosterd. Het is iets wat alle Finnen doen, en ze zijn lekker!

Na de lunch vervolgen we onze tocht. De omgeving blijft prachtig, we gaan van het meer de bossen in en finaal komen we tussen de ‘bergen’. Steven heeft het lastig. Hij zegt niks meer en is duidelijk aan het afzien. Na 17km komen we aan bij het Hirvikämppä, we plannen om hier de nacht door te brengen. Helaas is het een kleine hut en is er slechts plaats voor twee, hooguit drie personen. Met ons vieren gaat het héél krap worden. Gelukkig is er 3km verderop nog een grotere en pas gerenoveerde hut (Muusa). Ik neem de slee van Steven over en we besluiten daarheen te trekken. Een goede keuze want die ziet er inderdaad een stuk beter uit en we beslissen unaniem om hier te blijven. Steven steekt onmiddellijk de kachel aan en al snel wordt het lekker warm. In de buurt is er ook een riviertje dat bij wonder niet bevroren is. Met vloeibaar water bij de hand wordt koken op onze eerste dag wel heel gemakkelijk.

Binnen brandt de kachel op volle toeren en wordt het er erg heet. We eten rond enkele theelichtjes en zijn tevreden met onze eerste dag. Enkel Steven ziet er slecht uit. Hij kruipt meteen in zijn slaapzak en twijfelt om morgen terug te keren. We denken dat hij koorts heeft.

Voor we in onze slaapzakken duiken leggen we nog wat extra hout op de kachel zodat we zeker geen koud krijgen vannacht. Het is nu minstens 25°C binnen. Laura krijgt het zelfs zo warm dat ze plots uit haar slaapzak springt en naakt buiten in de sneeuw gaat staan. Als dat geen echte Finse is! Wij zijn iets minder extreem en blijven rustig liggen. Slaapwel!Read more