Nepal
Bāgmatī Zone

Discover travel destinations of travelers writing a travel journal on FindPenguins.
Top 10 Travel Destinations Bāgmatī Zone
Show all
Travelers at this place
    • Day 80

      הגוסאיקונד 4

      April 30, 2022 in Nepal ⋅ ⛅ 9 °C

      מעפילים אל גוסאיקונדהה
      מתחילים את הטיפוס ומהר מאוד נבלעים ע'י ענן רעב במיוחד כמו שיקרה לנו עוד הרבה בימים הבאים.
      כל כיוון אפוף ערפל לבן וסמיך וכבר אי אפשר לאמוד מתי מגיעים לפסגה.
      עומר לראשונה מאז גיל 12 רואה שלג, וכקילומטר מהכפר פעם ראשונה בשביל כולם שהוא גם יורד עלינו.
      האגמים נראים כמו בריכות אינסוף שנשפכות אל האופק, וממוקמים בין הרים שמעשנים מקרביהם עוד ועוד עננים.
      קר בגוסאיקונדה, קפוא, אנחנו מצטופפים סביב האח הדל בהוסטל ומתפללים שיביאו עוד עצים (עומר מאיים לדחוף את הרגליים פנימה).
      באותו החדר יושב לאורך כל היום, צמוד צמוד ועטוף בשמיכות זוג בריטי מבוגר (מאוד), זו הפעם ה11 שלהם בנפאל, הם מטרקים בכל העולם ומחפשים זני חיות ופרחים נדירים.
      לא ברור מאיפה הגוף שלהם שואב אנרגיות בכלל, הם חוזרים לאנגליה רק לשבוע וכבר לאלבניה ולעונה הבאה בנפאל.
      מלבדם עוד תיירת צרפתייה, פסיכולוגית בת 28, שעזבה את העבודה ויצאה לטייל לבד בנפאל, שוחחנו יחסית הרבה, עד כמה שמחסום האנגלית שלה איפשר, ובעיקר פינטזנו על איזה בגט מפנק.
      כשחזרה הראות והשלג פסק, ירדנו ללוות את אורן, שמצטרף לטקס דתי יחד עם עוד נפאלים שנמצאים על הגדה לטבילה במים הקדושים.
      הוא עשה זאת באומץ ואני מהצד קינאתי והתבאסתי שכוחי לא בעזרי בימים אלו.
      ארוחת ערב, קלפים, עוד דיבורים עם החברים החדשים ואנחנו נכנסים כמו ארטיקים לעטיפה אל תוך המיטות
      שיהיה לכולם לילה טוב וחלומות על דיג מתוך חור באגםקפוא
      פיס
      Read more

    • Day 79

      הגוסאיקונד 3

      April 29, 2022 in Nepal ⋅ ⛅ 11 °C

      בוקר של קיפולים ורביצה
      אנחנו מלווים חזרה ל'מיין רואד' ומתחילים טיפוס לעבר לוארבינה, הדרך קצרה והטיפוס אמנם קשה אבל לא קיצוני ובכל זאת אני גמור ועוצר כל כמה רגעים.
      בסוף הליכה שהרגישה לי כמו נצח, אנחנו מגיעים להוסטל ואני מתמסר למיטה למשך כל היום.
      כולנו מתכנסים בחדר הזוגי ומנסים לאגור חום מתחת לשמיכות, עומר ואני רואים עוד פרק של מסודרים ואחרי סבב מקלחות גז (שדרשה המון מוטיבציה לצאת מהזרם) מתעפצים.
      בערב, מתיישבים לאכול, וחדר האוכל מפוצץ, בעיקר בנפאליים טיילנים.
      אנחנו זוכים לשמוע זיופים על כלי מיתר מחריש אוזניים ושירי עם נפאליים שחיממו את החלל.
      קלפים קלפים
      ושיהיה לכולם לילה טוב וחלומות על חתונה ברבנות עם מיטה מפנקת
      פיס
      Read more

    • Day 78

      הקוסאיקונד - אוף רואד

      April 28, 2022 in Nepal ⋅ ⛅ 14 °C

      היום שבו יצאנו לקמפינג
      מובלים במרעולים מפותלים ונסתרים לתוך היער, אל הלא נודע.
      הדרך נידחת טחובה ושובה את הלב בקסמה.
      בסוף עלייה ארוכה ושלב בו הרגשנו שאנחנו אבודים לחלוטין, הגענו למקום בו נקים את המחנה. בשלב הזה אני כבר מבין שתקפה אותי איזו מחלה ואני סחוט לגמרי.
      דואגים לנו לאוכל ברמה מפתיעה, כולל סינבונים שהגיעו ישר מהתנור של ההוסטל, תה עם עוגיות וחביתות.
      בערב בונים מדורה ויושבים מסביבה להתחמם עם מוזיקת רקע לאווירה.
      אני פורש לישון ומקווה שהרעה תחלוף עם ליל.
      שיהיה לכולם לילה טוב וחלומות על חופה של כוכבים
      פיס
      Read more

    • Day 77

      הגוסאיקונד - מנוחהה

      April 27, 2022 in Nepal ⋅ ☀️ 20 °C

      כמו בבית של סבתא, היום מנוחה היה בסימן לשבת מול שולחן האוכל, ולקבל עוד ועוד מטעמים.
      שאלנו את אב המשפחה איפה אפשר לעשות טיול קצר באיזור והוא אמר שאחרי הדל באט, הוא יצטרף אלינו ונראה מקום יפה.
      אז פונקנו גם אנחנו, בלי לבקש כלל, בצלחת דל באט לפני הטיול ויצאנו לדרך.
      תוך כדי שיחה סיפר ששניים מילדיו עובדים בקנדה וביפן, אחרי תואר שהצליחו לממן להם מהכנסות ההוסטל, שהכנסייה שאנחנו רואים שייכת לנוצרים נפאלים שחיים בכפר (פעם ראשונה שנתקלנו) והראה לנו את חלקת האדמה ששייכת לו אבל לא מעובדת.
      בסוף ההליכה בין השדות והטרסות הגענו לפלג קטן בלב היער, השתכשכנו והתיישבנו לעכל את היופי ולשמוח על ההחלטה לנוח.
      בטיול נזרקה אלינו האופציה לעשות קמפינג בלב היער במסלול שיחסית מקביל לטרק. אחרי ששקלנו את האפשרויות הבנו שאי אפשר לתת לכזו הזדמנות לחלוף וסגרנו את העסקה.
      קמפינג עם אוכל ומדורה, כוכבים והזדמנות לפגוש סופסוף בפנדות אדומות.
      ארוחת ערב
      קלפים
      ולילה טוב לכולם וחלומות על קומזיץ בלי גיטרה סאחית
      פיס
      Read more

    • Day 76

      הלאנגטאנג 5 - קוסאיקונד 1

      April 26, 2022 in Nepal ⋅ ☀️ 20 °C

      יוצאים מגסטהאוס הבית שלנו בלאמה אחרי דייסות ממלאות וממשיכים לרדתתת
      מדרגות ופיתולים, ואגם קוצף שנמצא עכשיו בשמאלינו, מחזירים אותנו בתלם המוכר לכיוון סוף טרק הלאנגטאנג.
      האקלים חוזר להיות חם ולח ואנחנו נוטפים זיעה מכל מקום.
      עצירת מנוחה אחרונה עם עלמה, מתפנקים על בננות ועל שאר הפיצוחים שניקלו בארץ הקודש.
      פיצול השבילים מגיע ואיתו פירוקה של הרביעייה המנצחת, עלמה טסה לה להודו ואנחנו מאחלים לה את כל הטוב שיש לעולם להציע.
      על כן גם נודה על האווירה הנהדרת, הצחוקים והכיף שהביא איתו הלאנגטאנג בכינוסו את החבורה הלא צפוייה שאנחנו.
      עכשיו כשאין יותר סיבה לא לחזור לאבותינו הקדמונים, הקופים, אנחנו חוזרים למצבינו הטבעי ומתחילים לעלות לכיוון הכפר הראשון באגמים.
      לעלייה כזו לא ציפינו ובמיוחד אחרי ההתרגלות לירידה.
      כמעט בלי לעצור, אנחנו נכנסים למצב אתגרי, כל אחד כובש את הקושי במעין רצון פנימי לחוות התגברות ואנחנו מגיעים להוסטל סנואופול בכפר טולו סייברו.
      "כמו אירופה הקטנה", הכין אותנו דן שישן פה אתמול, ואכן כך הדבר. דרכי ההגעה לכפר נגישות לרכבים מה שמאפשר לו הצע חומרי גלם רחב ורמה גבוהה של איכות חיים. אנחנו מסתכלים על שיפולי הטרסות שיורדות חזרה אל הואדי ובאופק זקופים הרים מושלגים.
      המשפחה פה מקסימה ברמות קיצון, מחזיקים במטבח כמו יצא מקטלוג של איקאה ויודעים להכין אוכל ברמה.
      פה אחד הוחלט על יום עצירה בכפר לפני שנמשיך בטיפוס הרציני לעבר הקרח והאגמים.
      בישיבה על הגג מדסקסים על עברינו בתנועת נוער, על חשיבת יתר ומצליחים לנחש את שבעת פלאי תבל.
      בינתיים נתפנק על האוכל, על קורת הגג שמגנה עלינו מגשמי וברקי הערב ועל יקיצה טבעית.
      שיהיה לכולם לילה טוב וחלומות על שבוע מלא בשבתות מנוחה
      פיס
      Read more

    • Day 3–4

      200km, 11,5 h - und unzählige Eindrücke

      April 6 in Nepal ⋅ ☁️ 11 °C

      Long Day, Long Drive...

      Hätte es ja nicht gedacht, aber wir haben tatsächlich für die gut 200 km knapp 11.5 h gebraucht.
      Wie hat Marco so nett kommentiert - ist fast wie auf der A8 zu den besten Zeiten.
      ...nur sind da die LKWs nicht so bunt - und hier fehlen all die tollen Mercedes - Fahrzeuge.

      Aber gerechtfertigt wäre nur die G-Klasse gewesen - Martina hätte ihren Spass gehabt ;-)

      Obwohl Babu ja eigentlich den privaten Jeep bevorzugt hätte, habe ich ihn dann doch zum Perspektivenwechsel gebracht (Danke an Be!) - mit dem Jeep hätten wir vieles nicht in der Form erlebt.

      Klar - wir wären auch in eine der tollen Raststätten am Wegesrand eingekehrt (Dhal Bhat wird mein Favourite - und irgendwann schaffe ich es auch, mit den Fingern zu essen wie die Locals);
      klar hätten wir auch rausgefunden, dass es tatsächlich Links-Verkehr hat und hätten wahrscheinlich auch an der einen oder anderen Sehenswürdigkeit kurz angehalten.

      Aber das ganze Feeling wäre verloren gegangen.
      Ging ja schon mit der OnBoard Musik im Bollywood Stil los, dann im OnBoard Entertainment getoppt wurde, vom Sarangi Musiker (nepalisisches traditionelles Saiteninstrument - @Doris und Reiner - next Level für Euch mit Tuba und Klarinette).
      Dann gab es auch immer mal was fürs leibliche Wohl - OnBoard Dining sozusagen. Die Wassermelonen, die geschnitten gereicht wurden, die Gurken in Hälften mit grüner Chili-Soße.

      Also, es war einfach immer etwas geboten - die 200 km sind praktisch wie im Flug vergangen.
      Naja, ist schon etwas geschummelt - am Ende wurde es mit den langen Beinen schwierig, vor allem da die Strasse eigentlich wirklich nur ein besserer steiniger Waldweg war.
      Das wurde dann auch ganz schön scary...
      Sagen wir mal so, ich war froh, dass ich links sass auf der "Bergseite" und nicht rechts mit direktem Ausblick in die Schlucht unter uns.
      ...das wäre mit der G-Klasse sicherlich Spass, aber wir haben das mit einem BUS gemacht....

      Am Ende sind wir "Ausländer" dann aus dem Bus gestiegen und hatten irgendwie das gleiche auf den Lippen - "Thank god, we are still alive"

      Apropos Flexibiität - mein Guide hat heute dann mal kurzerhand entschieden, bis zum Ende der Strasse nach Machha Khola zu fahren. Gibt uns einen zusätzlichen Tag in den Bergen - habe nichts dagegen.

      Gerade noch ein Ausklang mit einem regionalen Bierchen - Gorkha Strong - läuft....
      Haben wir uns irgendwie auch verdient

      Und morgen gehts auf den Trek - also nur zu Fuss die nächsten 14 Tage. Freue mich.

      Vielleicht aber auch eine etwas nachdenkliche Notiz:
      Bei der Fahrt durch das Land sieht man natürlich auch nicht nur die schönsten Seiten- es gibt auch viel Armut, leider auch viel Müll, Kinder (wenn ich es richtig interpretiert habe), die im Strassenbau arbeiten (oder vielleicht auch nur helfen).
      Das macht manchmal schon auch sehr nachdenklich...
      Etwas, was ich mir auch mitnehmen werde
      Read more

    • Day 34

      Retour chez Robin

      September 30, 2019 in Nepal ⋅ ⛅ 23 °C

      Après 8h de bus on est de retour chez Robin dans les hauteurs de Katmandou où on a retrouvé Kaly notre copine le Doberman et fêté le départ d’Alice avec un bon Dhal bat et du vin de poire fait maison.

    • Day 27

      Katmandou

      September 23, 2019 in Nepal ⋅ ⛅ 25 °C

      Une bonne journée dans Katmandou, on a marché 12km et grimpé pas mal. On est aller voir le monkey temple (Swayambhu Hill) et puis on s’est baladé/perdu dans la vielle ville de Katmandou (quartier du thamel)Read more

    • Day 60

      Spendenübergabe

      March 1 in Nepal ⋅ ☀️ 23 °C

      Die letzte Woche stand ganz im Zeichen der Frage: " Wo kann ich meine gesammelten Spendengelder unterbringen". Ich habe mich dann entschieden,mit den 2 anderen Germans 3 Schulen in Randgebieten mit zu unterstützen.Dazu sind wir ein drittes Mal mit meinem Gastgeber ( der selbst viele Projekte unterstützt - Schulbau, Essen für Altenheim, Schulprojekte, Medizincamps, Augen- OP's ) in den Bergen gewesen mit 650 kg Schulmaterial und 8 Fahrgästen.( streckenweise 13-16 ). Zwischenzeitlich musste zwecks kochenden Motors eine Zwangspause gemacht werden. 🫣 Innerhalb der Schulen gibt es große Unterschiede. Es sind staatliche Schulen, deren Unterrichtsqualität nicht besonders hoch ist, aufgrund geringer staatlicher Unterstützung. Die Kinder müssen zwar kein Schulgeld bezahlen, bekommen aber auch nur nepalesischen Unterricht. ( kein Englisch) Am Stadtrand die erste Schule besuchen hauptsächlich Kinder von Gastarbeiten. Die Schüler haben letzten Winter von Hartmut neue Schulkleidung bekommen. Die Schüler der 2. und 3. Schule tragen kaum noch Schulkleidung. Sie müssen zum Teil 2 - 3 Stunden zur Schule laufen, ohne Schuhe oder in Badelatschen. Die Eltern arbeiten auf Feldern , bauen teils Hasch zum illegalen Verkauf an oder brennen Schnaps.
      Als wir zu dritt ( Hartmut aus Schlüchtern, Gabi aus Köln und ich) dann mit den Schulsachen ankamen,waren die Kinder erst recht schüchtern,dann aber ziemlich happy mit den neuen Heften und Stiften. Jeder hat 6 Hefte, 10 Bleistifte,Spitzer und die Großen noch 5 Fineliner bekommen und jede Schule 3 Volleybälle und 1 Netz, 6 x Badminton plus 5 Bälle und ein nepalesisches Holzbrettspiel. Es war ein großartiges Gefühl zu sehen, wie glücklich die Kinder waren und auch die Lehrer waren sehr dankbar. Zum Teil schlafen die Lehrer und ein Direktor die Woche über in der Schule,weil der Weg so weit ist. Von der 2. zur 3. Schule haben wir auch noch 3 Mütter mit ihren Babys mitgenommen, die sonst hätten vom Einkauf mehrere Stunden hochlaufen müssen. Am Abend war ich total eingestaubt, Prellung am Popo, erschöpft,aber sehr zufrieden. 🥰
      Read more

    • Day 323

      Aller au bout de ses rêves

      May 22, 2022 in Nepal ⋅ ⛅ 22 °C

      55km tout droit et nous serons au Népal...Oui, mais...encore faut-il passer la frontière ! Le passage Inde/Népal est clairement le plus folklorique du voyage. Alors qu'on fonce tout droit, nous sommes hélés par des chauffeurs de Tuktuk. Jusque là, c'est plutôt la routine sauf que, au lieu de nous proposer leurs services, ils semblent tous nous indiquer une petite rue perpendiculaire. Eh oui, la frontière a beau être 3 km plus loin, c'est apparemment ici, dans un petit bureau en bas d'un hôtel délabré que l'on doit obtenir notre tampon de sortie. Ce bureau semble inutilisé depuis 5 ans mais pourtant, nous sommes au bon endroit. 5 ordinateurs, dont un branché, un employé qui nous demande l'adresse de notre hôtel de la nuit dernière (heuu....banana?), 3 pannes de courant, bref, tout est bon, on a notre tampon. On reprend la route en priant pour ne pas faire d'accros (puisque nous sommes désormais illégaux sur le territoire), on passe sous un arche, on écrit nos noms et ceux de nos pères dans un grand registre à un premier stand, puis on continue les festivités en passant par 5 autres stands répartis un peu partout dans la ville . Lorsqu'on a enfin notre tampon d'entrée, la frontière est derrière nous depuis 3 bons kilomètres. Mais ça y est, on y est! Les routes sont tout autant (voir même plus) défoncées que du côté indien, mais ça klaxonne nettement moins. Tout le monde semble parler anglais, et on est sans cesse accompagné par des scooters qui nous offrent des brins de causette en roulant à nos côté pour quelques mètres. On est de suite séduit par l'ambiance! Pour notre premier dodo, on s'installe à côté d'un lac, au abord d'une jungle. 3 jeunes sont venus y profiter de la fin de journée. Je les aborde en demandant si le spot est safe. "No problem, no problem.... But Cobra, but maybe Tiger, but no problem...but maybe come camp in the village". Comme on n'a pas vraiment envie de se frotter à des attaques de Cobra nocturne, on accepte avec plaisir la proposition. On installe donc le bivouac au milieu d'un petit village où tout le monde semble se connaître. Chaque villageois nous apporte quelque chose: un verre de coca par-ci, un biscuit par-là, et beaucoup se proposent de nous aider à monter la tente. Nous sommes invités pour le repas qu'on doit manger avec les mains. Ça a un petit côté jouissif mais je n'arrive jamais à me défaire du sentiment de "gamin pris en faute" quand 15 paires d'yeux te regardent alors que tu as la mains enfoncée dans le plat !
      On se fait également offrir du chang, un alcool de riz. On insiste pour avoir un petit verre et on proteste un peu devant notre 25cl remplis à ras bord, mais nos hôtes sont formels : "C'est un petit verre! Ça c'est un grand verre" déclarent-ils fièrement en brandissant leur seau de 75cl!
      Après cette soirée bien agitée, on reprend la route en direction de Chitwan, où nous sommes attendus par la famille d'accueil de mon amie Math qui a séjourné au Népal il y a plusieurs années. La route est en travaux et on mange de la poussière (et quelques délicieux momos tibétains lors d'une pause bien méritée) durant toute la journée. On arrive tellement éreinté et crasseux (probablement le plus sale que l'on ait été du voyage et, croyez moi, il y avait du niveau), que j'ai honte de sonner à la porte. (Bon à dire vrai, dans ces pays, on ne "sonne" pas vraiment à la porte, trouver une adresse s'apparente plus à une chasse au trésor géante impliquant tout le voisinage).
      Une fois lavé, on fait connaissance. Quand tu parcours 12000 km à vélo et arrive dans une chambre avec des photos de ta meilleure amie, ça te donne vraiment l'impression que le monde est petit! Derrière cette visite, il y avait une idée précise : abandonner nos vélos en lieux sûr pour quelques semaines, et aller randonner. Car, si le Népal est le pays de la marche à pied, ce n'est pas celui de la bicyclette. Et ce n'est pas les 48h écoulées sur le sol qui nous feront changer d'avis.
      Faire un Trek au Népal, je pense que c'est un rêve que les amoureux de la montagne que nous sommes avions en nous sans jamais l'avoir pour autant réellement formulé à haute voix. Nous nous engageons sur l'Annapurna Circuit. Les premiers jours, nous marchons à travers des rizières et des champs. Il y a beaucoup de petits village et les paysans portent d'énormes sacs tressés en paille sur le dos. On n'avait jamais rien vu de tel! Au fur et à mesure qu'on monte, les paysages deviennent le plus en plus alpins. Un matin, on se lève en même temps que le brouillard de la veille et on se retrouve nez à nez avec l'Annapurna II, un géant de 7937m. A partir de là, on sera sans cesse entouré de géants aux cheveux blancs et, plus on grimpe, plus on a la sensation de les regarder droit dans les yeux. L'ambiance sur le Trek est également très conviviale.D'étape en étape, on retrouve les mêmes gens et on ne tarde pas à sympatiser avec une bande de backpackers (un Français, un Allemand, une Espagnole, un Norvégien,un Anglais et un Irlandais, bref, de quoi nous rendre nostalgique du vieux continent). C'est la première fois de notre vie que nous montons autant en altitude, avec un passage de col à 5416m. C'est hyper impressionnant!
      On redescend vers Chitwan en bus pour récupérer nos vélos. Prendre le bus au Népal, c'est plein de poésie... ça saute, ça balance, ça secoue, le tout sur un fond de musique locale. 125km/5heures, on n'est clairement pas sur un record de vitesse, heureusement, le paysage népalais n'est pas laid! (Il fallait la faire au moins une fois ).
      Dans la vallée, on visite une réserve naturelle. On part à pied pour la journée, entourés de deux gardes du corps, espérant voir tigre, ours, crocodile, éléphants et rhinocéros. On n'aura pas réussi à aprecevoir les deux premiers mais on a adoré l'ambiance : guetter les bruits, progresser à pas de loups, se retrouver nez à nez avec un rhino et entendre le guide qui hurle: "Courez" et finir à trois touristes perchés dans un arbre et se demandant quelle mauvaise blague commence comme ça!
      On finira nos aventures népalaise à Kathmandu. Nous sommes entre les mains d'Azzu et Douchan, deux fans de vélos qui nous hébergent et nous font visiter les environs: visite de temple, de la ville de Baktapur, karaoké ( on les a initié aux Lacs du Connemara) et promenade sur les collines avoisinantes, le tout arrosé de Chang! Et, entre les coups, on empackte également nos bécanes pour le vol car...nous avons décidé de prendre l'avion à nouveau ! Nous quittons des montagnes pour en rejoindre d'autres. Nous n'aurons pas pu réaliser notre rêve d'atteindre l'Asie Centrale à vélo, celle-ci étant enclavée entre des pays aux frontières actuellement fermée. Mais, l'appel de ces pays résonne en nous . Pendant 10 mois, ils nous ont servi de boussoles, nous indiquant la direction à suivre. Nous en avons été tout proche à plusieurs reprises, et choisir de voler ne se fait pas sans pincement au cœur. Mais attendre que le COVID et les conflit géopolitique se tassent, c'est risquer d'attendre longtemps. Nous avons le temps, le matériel et l'entraînement. Nous décidons de foncer. Nous allons au bout de se voyage, au bout de notre rêve. Du hublot, on aperçoit la chaîne du Pamir et on se demande dans quel bourbier on s'est encore fourré...La réponse? On verra bien! Kirghizistan, on arrive.
      Read more

    You might also know this place by the following names:

    Bāgmatī Zone, Bagmati Zone

    Join us:

    FindPenguins for iOSFindPenguins for Android