Província de Lleida

Daar zit ik dan. Naast de kast waar mijn natte kleding hangt, met een föhn om de enige lange broek die ik bij me heb te drogen. Hierna zijn mijn schoenen aan de beurt . Veel groter kan het contrast met gisteren niet worden.

Ik heb een troosteloze dag achter de rug. Het begon al meteen vanochtend toen ik wilde ontbijten voor het uitchecken, maar een leeg en donker restaurant aantrof bij Casa Santos. Ze serveerden geen ontbijt op de maandagochtend kennelijk.

Nou, dan vind ik wel een restaurantje of barretje of bakkerij of iets dergelijks in de buurt, dacht ik vol goede moed. Die tent waar ik gister zo'n heerlijke bak groenten had geluncht was misschien wel open? Met een fruitsapje... Ik zat me er al helemaal op te verheugen.

Dom natuurlijk. "Manage your expectations," hoor ik mijn moeder zeggen.

De enige eettent in de wijde omgeving die volgens Google open was, met de klinkende naam El Mirador, bleek een soort truckersrestaurant. Maar dan niet voor vrachtwagenchauffeurs, maar voor varkenshouders of fabriekswerkers uit de omgeving of weet ik veel wat voor lui: het zat er in elk geval helemaal vol met luidruchtige mannen waarvan ik me afvroeg waarom ze hier zaten te dineren niet aan het werk waren. Het was alsof ik een andere wereld èn een andere tijdszone binnenwandelde. Op mijn horloge was het namelijk 9:30 uur, en al die mannen zaten aan grote borden met karbonades met aardappels, hele flessen wijn en glazen bier. Gatver, ik moest er niet aan denken op dit tijdstip (eigenlijk sowieso niet). Net als in Mequinenza was ik de enige aanwezige vrouw in het etablissement, samen met de barvrouw (en even later zag ik een glimps van nog een vrouw in de keuken). En iedereen staarde me aan. Zeker toen ik de kaart had bekeken, geconstateerd had dat ik toch echt niet gelukkig zou worden van een aardappeltortilla bij mijn koffie, en voorzichtig aan het barmeisje had gevraagd of ze misschien niet iets van yoghurt met fruit hadden. Een doe-het-zelf pakket was wat ik kreeg (zie foto), en dus een heleboel verbijsterde blikken dus waarom iemand in hemelsnaam dit zou bestellen.

Toen ik even later weer buiten stond bleek het te zijn gaan regenen. Onder een boom heb ik mijn jas over mijn tas aangetrokken, want ik was zo dom (SUPERDOMMMMM WENNNNN!!!) om de raincover van mijn rugtas thuis te laten. Ik was echt te optimistisch over het weer geweest. Maar terwijl ik daar mezelf stond te vervloeken ging het intussen alleen maar harder regenen. Ik kon natuurlijk niet eindeloos onder die boom blijven staan, op een gegeven moment moest ik er toch aan geloven. Ik zou nat worden en dat was dat. Dus ik ging.

De weg was druk, nat en saai. En nergens zat een bakkertje waar ik misschien even zou kunnen zitten en opwarmen met nog een koffie. In de iets grotere stad Fraga fietste ik langs een Lidl. Daar heb ik nieuwe betekenis gegeven aan het woord 'troosteloos' door er niet alleen mijn lunch te kopen maar het daar ook op te eten. In ieder geval stond ik droog én ze hadden er volkorenbrood. Dat mis ik altijd zo als ik niet in Nederland ben...

De laatste 10 kilometer moest ik weer veel moeite doen om de snelweg te vermijden. Ik volgde de navigatie, fietste over kronkelende, hobbelige, modderige paden dwars door allerlei fruitboomgaarden, overreed daarbij bijna een konijntje dat ineens overstak en bij een grote kuil vloog de drybag uit het stuurtasharnas. Lekker, dat kon er ook nog wel bij.

Ik arriveerde rond 14:30 uur zeiknat en ijskoud bij het hotel, bekeek mijzelf en de fiets eens goed en besloot toen dat ik mijn fiets echt niet naar binnen kon rollen zoals het er nu uit zag. Tot nu toe mocht ik bij iedere hotel mijn fiets meenemen naar de kamer, maar dit kon gewoon écht niet. Ik was zelf al heel goor geworden van de plassen en het opspattend vuil van de weg, maar een extra modderig stuk in de laatste paar kilometers resulteerde er ook nog eens in dat mijn fiets volledig onder de klei kwam te zitten. Ik geneerde me er gewoon voor.

Daar kwam nog bij dat ik was gewaarschuwd door iemand op Bluesky die in deze regio woont, en hij schreef dat die klei zo hardnekkig kan zijn dat je tandwielen en remmen er helemaal door kunnen vastlopen. En dan heb je echt een hogedrukreiniger nodig om het weer in beweging te krijgen. Dus het laten opdrogen was ook geen optie. Er zat niets anders op, ik moest op zoek naar een hogedrukreiniger.

Die vond ik net buiten het stadje, en voor het eerst had ik echt lol vandaag! In de carwash met mijn fiets, hilarisch! Matthijs had me overigens op dit briljante idee gebracht. Hij had hetzelfde gedaan in Noorwegen vorig jaar. En het was een meer dan uitstekend plan, want die klei was inderdaad superplakkerig.

Na het inchecken in het hotel (de brandschone fiets mocht gelukkig met deze ranzige persoon mee naar boven) kon ik dus aan de slag met het wassen en drogen van mijn kleding. Toch een minder grappig klusje dan het afspuiten van je fiets in de wasstraat.

Maar goed, gelukkig had ik lekkere nootjes van de Lidl. En die broek: lekker warm joh, na het föhnen!Leggi altro