Roderick Van Trotsenburg

Ik beloofde een filmpje van de grot en de WiFi was sterk genoeg om hem te ontvangen!

We rijden meer landinwaarts en maken een lunchstop in Sancti Spiritus.
Een zeer rijke stad waar je alles kan kopen, wat vreemd aanvoelt in vergelijking met de rest van Cuba.
Onze groep wil maar één ding: CHIPS

Winkels raken uitverkocht en ik denk dat er wel 25 zakken chips zijn gekocht.
Ik wil graag meer voedzame dingen kopen voor de mensen hier maar het zijn vooral vleesjes en sauzen verder.

Na een lange reisdag arriveren we in Camaguey en zet de bus ons af bij de fietstaxi. An en ik rijden door een stad die grotendeels erg sloppenwijkerig is.
Het was eigenlijk een beetje nietszeggend

Het Gran Hotel waar we verblijven heeft eindelijk een warme douche voor mij. Omdat ik nog wat zaken moet regelen besluit ik na het eten te douchen.
Terwijl ik snel een trui haal van mijn kamer wordt er naast mijn raam een kip geslacht

De avond die volgt is hysterisch en bizar.
Allereerst mag de reisleider wel naar boven naar het dakterras, maar moeten wij beneden eten.
Gelukkig mogen we uiteindelijk wel naar boven en gaat er een rijtje van minimaal 4 obers staan staren naar ons zonder te bewegen of te helpen

Als we bestellen, moet dit met alle 4 tegelijk en blijkt de bediening noch Engels noch Spaans te spreken.

Onze drankjes zijn al niet wat wij bestelden maar we geven het een kans. Bij ronde 2 van de drankjes gooit een ober een glas Sangria over een meid heen die een mooie witte blouse draagt. Zij krijgt 1 servet en weigeren haar zout(voor de vlekken) te geven, trekken het zelfs weg als zij het wil pakken.
Het begint al in te werken op de lachspieren, ook omdat er nog de hele tijd wordt gestaard.

Inmiddels hebben ze de muziek zo hard gezet dat de bas de glazen laat trillen. De highlight, de zwangere lieve poes die op onze schoten zit, maakt veel goed.

Ons eten is ook een spektakel. Ik krijg een pasta pesto van misschien 30 sliertjes met een saus van groffe munt en anijs.
Anderen krijgen beschimmelde aardappelen en enchilladas maar zonder de pannenkoekjes.

We zitten in Cuba dus we zijn flexibel. Maar de meligheid neemt toe, want terwijl wij aan het eten en drinken zijn wil de bediening telkens onze borden en gevulde glazen wegnemen. We snappen de truc dat als we ons bestek neerleggen zij denken dat we klaar zijn.

Tot overmaat van ramp komt er een 'muzikaal' duo dat voor ons speelt en ons vooral tot stilte maant als we iets zeggen. En wat was het vals.

We proberen nog een toetje te bestellen: vier brownies met kaneel. Op tafel verschijnen twee brownies zonder kaneel en twee bevroren plastic bekertjes wat brownies bleken te zijn.
Waarom twee verschillende? Omdat de mooi opgediende brownies alleen voor vrouwen waren. Maar ik was met 3 vrouwen dus het was ongemakkelijk en hilarisch dat zij dit bleven volhouden terwijl Floor met een brownie-ijsje voor mannen zat.

We hadden buikpijn van het lachen en toen kwam de rekening. Wij moesten én extra betalen voor de gevallen Sangria, maar ook omdat we dat extra servetje hadden gekregen.
We wilden weg, maar als laatste bleek dat zij veel te weinig wisselgeld terug hadden gegeven.
We renden bijna weg, al was het alleen al om de gehoorbeschadiging van de muziek.

De eerste avond geen misselijkheid! Ik wilde het vieren met een douche, maar toen ik die opendraaide viel de slang eraf en was het water natuurlijk ijskoud.

Gelukkig geen haar dat warm gewassen moet worden!Read more