Ida travels

Weet jij hoe het is om met een motor door een rivier te moeten waden? Wij wel.. Misschien dat mijn ouders en opa's en oma's deze footprint even over willen slaan ;)

We wilden graag naar Terelj National parc, vanwege de mooie bergen en rivieren en Candice uit onze Gobi-tourgroep vertelde ons dat zij een motor ging huren om erheen te gaan. Ze wil graag voor haar non-profit organisatie Trek Relief een trek uitzetten in Mongolië en onze oud-gids Senna wil haar helpen als vertaler en ondersteuner in het contact leggen met ger camps. Te beginnen in Terelj. Zij huren de motor voor één dag, wij voor vier. De vrijheid van het zelf ergens heen gaan voelt heerlijk!

Geen van ons heeft een motorrijbewijs, maar dat hindert de verhuurder niet, en Jens en Candice hebben het rijden zo onder de knie. Het is rustig op de weg, af en toe moet je uitwijken voor overstekende geiten, schapen, koeien of paarden. Onderweg lunchen we bij een Koreaans eettentje. Dan komt Candice en Senna met een lekke band te staan.. Omdat het al het einde van de middag is gaan zij proberen ergens de band te fixen en terug naar de hoofdstad terwijl wij doorrijden. We overnachten in een ger kamp en gaan de volgende ochtend weer op weg.

We zijn inmiddels van de geasfalteerde weg afgegaan, want er is maar één echte weg, dus als je ergens wil komen moet je daarvan af. Het rijden is meteen een stuk spannender en als we een stijl bergje op willen rijden verliezen we onze balans en valt eerst Jens op de grond en ik vlieg bovenop hem. Snel krabbelen we overeind, de pijn in onze benen negerend om de motor zo vlug mogelijk weer recht te zetten. Spiegeltje kapot. Oeps.. We zijn letterlijk een ger kamp binnen gevallen en de eigenaresse biedt ons een kopje melkthee aan voor de schrik. We kijken vanaf haar terrein uit over de rivier en het is een prachtig uitzicht. We besluiten hier onze tweede nacht door te brengen en hebben lekker aan het water liggen lezen. We komen Senna en Candice nog tegen. Hun band was geplakt, maar ze zijn ook een keer flink onderuit gegaan en hebben een boete gekregen van de politie omdat ze reden zonder een geldig motorrijbewijs. Oei.

Op de derde dag willen we naar Bert's Eco Camp. Een kamp gerund door een Nederlander die hier met zijn Mongoolse vrouw en kinderen en ger kamp runt. Het addertje onder het gras is dat we dan de rivier over moeten steken. Er is geen brug, maar alle auto's steken over op een wat ondieper stuk. Four-wheel drive auto's ja. Als we ook een motor erdoor zien rijden besluiten we om de veer-pond-auto te laten voor wat hij is en er zelf doorheen te rijden. Ik neem de backpack en de rugzak te voet door het water en Jens rijdt. Maar hij komt al na een paar meter vast te zitten. Samen duwen we de motor met veel moeite naar de overkant. HIj doet het nog.. Een klein stukje verder komen we bij een enorme modderpoel aan. Het begint te regenen en er is geen mogelijkheid er anders overheen te komen. We rijden erin en zinken weg.. Ik spring eraf en duw zo hard ik kan terwijl mijn voeten weggezogen worden dieper de modder in. Gelukkig komen we snel los. Door de regen rijden we verder en we komen steeds meer modderpoelen en weggezakte stukken weg tegen. Wat een drama. Bij een volgend riviertje durven we het niet meer aan. We zouden er bijna moeten zijn dus laten de motor achter en lopen verder. Ondertussen onweert het.

Eindelijk vinden we het kamp. Bert zelf is er niet, maar Jens haalt de motor op met twee zoons en een buurman nadat we de ergste regenbui aan ons voorbij hebben laten gaan. De zon straalt en we krijgen een heerlijke lunch voor gezet van de vrouw van Bert. Ook het avondeten en het ontbijt zijn super lekker. Een combinatie van Mongools en Nederlands. Het voelt zo lekker om mijn tanden in een boterham met oude kaas, mosterd en komkommer te zetten! Ze maken hun eigen komijnkaas en yak-yoghurt. Wij eten tot we knappen.

Op onze laatste dag is het zonnig en 30 graden. Jens rijdt soepel door de eerste rivier heen, maar in de tweede valt hij om. We duwen de motor omhoog, maar Jens is zijknat. We komen bij een brug aan waar we overheen dachten te kunnen, maar er is een trap omhoog. Ik voel me zo boos en moe van dit gedoe. We rijden een stuk verder een kiezelstrand op en zien de overkant waar we naartoe moeten, maar dan moeten we eerst een breed stuk met redelijk sterke stroming oversteken. Ik besluit een groep picknickende Mongolen aan te spreken en hoewel ze geen Engels spreken steekt een van de mannen met me over en rijdt hij onze motor zo naar de overkant. Ervaring baart kunst zullen we maar zeggen. Ik ben zo ontzettend opgelucht! Eindelijk.
Dan blijkt de man Nederlands te spreken omdat hij vijf jaar in Amsterdam heeft gewoond. Ik verzin dit niet haha.

We rijden terug via een omweg zodat we het 40 meter hoge Chenggis Khan standbeeld nog kunnen zien en komen na een paar uur veilig terug in Ulaanbaatar :)Read more